Geboorteverslag Daan Gabriёl
Zwanger
Vanaf het allereerste moment wist ik het: zwanger. Maar om zeker te zijn, toch een test gedaan en deze was op 18 augustus zo positief als maar zijn kon. Wat een blijdschap, bij zowel mijzelf als de vader. Voor mij was het de 8ste keer dat ik zwanger raakte en van die zwangerschappen had ik al 2 prachtige kinderen met mijn ex- man. Nu zwanger van een andere partner en voor hem de eerste keer dat hij vader zou gaan worden. Ik voelde vooral veel blijdschap, ook al waren er ook vragen. Was ik niet te snel zwanger geraakt? Hoe zou het zijn nu ik een kind ging krijgen met een andere partner? Zou het gaan werken in combinatie met de 2 kinderen die ik al had? Maar ik had er alle vertrouwen in en de omstandigheden leken goed. Ik zat vanaf het moment dat ik een positieve test had te wachten op de misselijkheid die ik met de vorige 2 kinderen had gehad. Maar er kwam niks. Sterker nog, ik voelde me beter dan ooit, heel sterk en had energie voor 10.
Al snel kwam de eerste afspraak en echo dichterbij. Wat was het fijn om te zien dat de baby een kloppend hartje had. Omdat de termijn niet duidelijk aan te geven was, mocht ik een 2de echo. Dit voelde een beetje als een cadeautje, nogmaals je baby in beeld mogen hebben. De 2de echo stelde vast dat ik uitgerekend zou zijn op 27 april 2013. Ondertussen bleef de zwangerschap goed verlopen, geen klachten en lekker fit.
Privé ontstonden er problemen, wat er uiteindelijk in geresulteerd heeft dat eind oktober de relatie tussen mij en mijn partner verbroken is en uiteindelijk het contact ook beëindigd is. De rest van de zwangerschap, de bevalling en de periode daarna zou ik alleen gaan (en moeten) doen. Dit legde een enorme domper op alles en de periode die mooi en bijzonder had moeten zijn, sloeg in eerste instantie om en er was veel verdriet, teleurstelling en boosheid.
Weer de doula gevraagd voor begeleiding
In die periode kwam ook mijn enorme wens naar boven om Gonny bij de bevalling te willen hebben. Zij was ook aanwezig geweest bij de bevalling van mijn 2de kind en dit was mij erg goed bevallen. Vooral in de situatie waarin ik nu zat, besefte ik des te meer de toegevoegde waarde van het bestaan van een doula. Ik ben niet iemand die geloofd in toeval, maar in dit geval kreeg ik ‘per toeval’ in december een mail van Gonny. Ze had gehoord van mijn zwangerschap en wilde mij feliciteren en ze was benieuwd of ik haar nogmaals als doula erbij wilde hebben. JA !!! Ik wilde haar er super graag bij hebben en dit was toen ook snel geregeld. We hebben elkaar vanaf januari een paar keer ontmoet. Tijdens die momenten hebben we besproken in welke situatie ik zat, hoe het met mij en de zwangerschap ging en uiteraard hebben we de geboortewensen opgesteld. Wat was het voor mij waardevol om op die manier met de zwangerschap bezig te kunnen zijn. Want met al 2 kinderen en alles wat er gebeurd was en stond te gebeuren, verdween de zwangerschapsbeleving nog wel eens op de achtergrond. Ook had ik best wat zorgen omdat ik veel afviel en ik de groei van mijn buik niet vond overeen komen met hoe het naar ervaring en kennis hoorde te zijn. Maar bij elke controle bij de verloskundige kreeg ik weer te horen dat het allemaal in orde was en dat het afvallen er gewoon bij kon horen. Uiteindelijk ben ik er na een griepperiode achter gekomen dat ik een darminfectie had, wat dus het afvallen verklaarde. Elke keer dat Gonny en ik elkaar zagen, groeide mijn vertrouwen in een prachtige bevalling. Ik was van de andere 2 kinderen in het ziekenhuis bevallen op indicatie, dus het kunstmatig en relatief snel bevallen was me bekend. Dit keer ging ik voor de natuurlijke bevalling. Thuis mocht helaas niet gezien mijn woonsituatie, dus dat werd poliklinisch. Maar ach, de weg in het ziekenhuis was me bekend dus nog niet zo erg. En dit keer ging ik voor de zogenaamde hands-off bevalling. Ik wilde het op eigen manier doen, zonder (onnodige) handelingen van de verloskundige. De verloskundigen van Aiber Verloskundigen in Assen stonden achter mijn wens. Ze zouden op afstand blijven tijdens de bevalling en mij het werk laten doen. Dat gaf een goed gevoel, dat deze voor mij erg belangrijke wens gesteund werd. En met Gonny aan mijn zijde zag ik dat helemaal goed komen.
Lichtgewicht
Met 35 weken zwangerschap kreeg ik van de verloskundige te horen dat ze de baby toch een beetje klein aan vond voelen. Voor alle zekerheid wilde ze graag dat ik langs de gynaecoloog ging voor een groei echo. Ze wilde niet meemaken dat de baby toch te klein bleek te zijn of een groeiachterstand zou hebben. Dat was toch even schrikken. Ik had al vaker aangegeven dat ik mijn buik klein vond en ik was natuurlijk best afgevallen. En ook al voelde ik dat het met de baby echt wel in orde was, de zorgen sloegen even toe. Na een telefoongesprek met Gonny, kwam ik weer tot rust en kon ik weer voelen dat het met mijn kind wel in orde was. En mijn gevoel werd bevestigd. De echo zag er prima uit en de baby ‘voldeed’ aan de groeicurve. Opgelucht kon ik weer naar huis, wellis waar met een herhalingsafspraak, want de gynaecoloog vond toch dat de baby ‘op de hand’ licht aanvoelde. Ook de herhalingsecho was prima in orde en wederom kreeg ik te horen dat de baby nog steeds licht aanvoelde, tussen de 5 en 6 pond. Leek mij prima. Ik was toen al 39 weken en wederom wilde de gynaecoloog mij terugzien. Die afspraak heb ik afgezegd, wat een gedoe en waarom eigenlijk? Als het goed is, dan is het goed en moet je het daar bij laten.
Mijn eerste voorweeën begonnen al 3 weken voor de uitgerekende datum. In die periode heb ik veel contact met Gonny gehad via de mail. Dat was heerlijk. De mensen om me heen wilde ik er ook niet steeds mee lastig vallen en ik vond het al vervelend genoeg dat ik bij de dagopvang en school steeds de vraag kreeg: “En, gebeurd er al iets?”
De bevallingsdatum nadert
Op donderdag 25 april had ik ’s middags een controle bij de verloskundige. Omdat ik al langere tijd voorweeën had, deed ze mij het voorstel om mij te strippen. Ik was toch zo goed als uitgerekend, dus wat haar betreft kon het. Ik was erg blij met het voorstel. Misschien zou het net even de stimulans geven die ik nodig had om echt goede weeën te krijgen. Dus ik werd gestript. En het had resultaat. De weeën die ik toen kreeg waren krachtiger en leken op te bouwen. De ochtend erna stond ik af en toe echt flinke weeën weg te zuchten en ik verloor de slijmprop. Dit leek mij op het echte werk. Omdat het goed leek te gaan en ik nog wilde wandelen, maar niet alleen, had ik overleg met Gonny. Zij vroeg mij wat ik wilde, langskomen of nog even afwachten. Ik vond het fijn dat ze langs kwam, dus ze kwam. We hebben thee gedronken en nog lekker een stuk gewandeld en toen… niks meer. Weg weeën. We spraken af dat Gonny weer naar huis zou gaan en mochten de weeën toch terugkomen, dan belde ik weer en kwam ze dan gewoon terug. Maar dat was balen zeg. Denk je dat er wat gaat gebeuren, eindelijk maar toch, en dan weer niks.
Nou ja, en toen was het al 27 april, DE uitgerekende datum. Ik ken de statistieken en er zijn maar weinig vrouwen die precies op de uitgerekende datum bevallen, dus ik ging er maar vanuit dat het ook mij niet zou overkomen. De andere 2 kinderen waren ondertussen bij hun vader en omdat het meivakantie was, zouden ze daar ook de hele week zijn. Ik had dus letterlijk alle tijd en ruimte om te kunnen bevallen.
Start van de weeën
Het was dat weekend prachtig weer, dus ik ben veel buiten geweest. Mijn uitgerekende dag ging voorbij, zoals verwacht. De dag erna, zondag de 28ste, was een prachtig mooie dag. De zon scheen volop en de lucht boven mijn woonstek was blauw. Ik heb me lekker luchtig aangekleed en heb me geïnstalleerd op het balkon. Dit was rond 13.30 uur. Ik zou lekker de hele middag in de zon gaan liggen en genieten van mijn dag. Om 14 uur voelde ik een wee. Dit maakte in eerste instantie niet zo heel veel indruk, ook al was het wel een mooie krachtige. Maar ja, na 3 weken voorweeën… kort daarna weer een wee, weer net zo krachtig. Met een schuin oog toch eens op m’n horloge gekeken. Die 2de wee was 10 minuten na de eerste. Ok… zou het? En 10 minuten later de 3de wee en dit bleef zich herhalen. Elke 10 minuten een flinke wee. Ondertussen zat ik gewoon nog relaxed in de zon, puzzelboekje erbij, kopje thee en genieten maar. En ook al wist ik innerlijk dondersgoed wat er gebeurde, ik hield een slag om de arm dat ook dit vals alarm was.
Richting het einde van de middag viel het me op dat de weeën krachtiger werden en elkaar nu elke 5 minuten opvolgden. Normaal gesproken eet ik op zondag niet zo op tijd, maar rond 17 uur heb ik toch maar lekker een hap eten warm gemaakt. Ik zag het al gebeuren dat ik ineens wel de weeën kort op elkaar kreeg en dan had ik nog niet gegeten. Met mezelf had ik afgesproken dat ik eerst zou gaan eten en als ik dan rond 18 uur nog steeds elke 5 minuten een wee had, dan zou ik de verloskundige bellen. Want je hoort je immers te melden als je ruim een uur lang elke 3 tot 5 minuten een goeie wee hebt.
Ondertussen Gonny alvast een sms gestuurd en verteld dat ik elke 5 minuten weeën had en dat ik het bezoek van de verloskundige even zou afwachten en haar dan weer een sms zou sturen. Rond 18.30 uur kwam de verloskundige. Het was een waarneemster en ze gaf gelijk al aan dat een uur later mijn eigen verloskundige de dienst zou overnemen. Ze deed een touche en ik zat op ongeveer 2 centimeter. Dit verbaasde me niet, want ik had toch al heel wat weeën voorbij gehad. We spraken af dat ik gewoon zou afwachten wat er zou gebeuren en dat mijn eigen verloskundige mij na de overdracht gewoon even zou bellen om dan te horen hoe het met me ging. Dus Gonny een sms gestuurd dat we nog even zouden afwachten tot de weeën zouden opbouwen en het echt zou doorzetten. Ik had de sms nog niet verstuurd, of ik kon voorover gebogen gaan staan, want ik had een enorm venijnige wee te pakken. Kon toeval zijn natuurlijk. Maar binnen de 5 minuten weer hetzelfde. Het was toen rond 19 uur. Vanaf dat moment bleven die venijnige weeën elke 3 tot 4 minuten terug komen en kon ik ze alleen goed opvangen door voorover gebogen te staan of zitten. Rond 19.15 uur heb ik Gonny maar gebeld om te zeggen dat het ineens heel snel leek te gaan. Ze gaf aan dat ze gelijk naar me toe zou komen. Dat was dus geregeld: doula onderweg !
Rond 19.30 uur zouden de verloskundigen aan elkaar overdragen, dus ik zat er al een beetje op te wachten dat ik gebeld werd. En inderdaad, rond 19.45 uur belde de verloskundige. Ik kreeg Nienke aan de telefoon met de vraag hoe het nu ging. Ik had weeën en hoe… Toen ook gelijk aangegeven dat als ze mij nog 3 trappen af wilden hebben en in de auto naar het ziekenhuis, dat we dan niet meer te lang moesten wachten. Nienke zou gelijk na de overdracht bij me komen en dat zou binnen 20 minuten zijn. Daar kon ik nog wel op wachten.
Naar het ziekenhuis
Net voor 20 uur was Gonny er en kort na 20 uur kwam Nienke. Toen ze zagen hoe ik mijn weeën stond op te vangen en hoe heftig die al waren, heeft Nienke gelijk het ziekenhuis gebeld om mijn komst aan te melden. En toen was het schoenen aandoen, de ziekenhuistas pakken die al lang en breed klaar stond en die fantastische 3 trappen af in mijn flat. Toen de auto in richting ziekenhuis. Dat vond ik niet grappig. Ik moest ineens rechtop zittend de weeën opvangen en dat vond ik verre van ideaal. Maar gelukkig was het maar 10 minuutjes rijden. De wandeling door de ziekenhuisgang heb ik met blik op oneindig gedaan, want ik kan zeggen dat lopen met zulke stevige weeën niet iets is dat je dagelijks wilt doen. Nu had ik in een rolstoel kunnen gaan zitten, maar ik had enorme behoefte om op eigen benen te blijven staan. Ik kreeg een verloskamer toegewezen door de verpleegkundige die dienst had en ik kon me installeren en ‘mijn ding’ doen.
Ook Gonny installeerde zich. We kregen een kop thee en Nienke kwam vertellen dat ze gewoon op kantoor zou zitten en ze zou af en toe komen kijken hoe het ging. Ik had al snel mijn plek gevonden. Voorover hangend op/ tegen het bed aan.
Ik merkte dat ik erg veel behoefte had om te staan, lekker stevig met 2 voeten op de grond, mezelf en mijn kindje dragend. Tijdens een wee mijn hoofd op mijn armen en rustig rondjes draaiend met mijn heupen. Hierbij ontdekte ik het ritme van mijn eigen lichaam en het vermogen om op zo’n eenvoudige manier de pijn heel goed op te kunnen vangen. Dit voelde zo goed. Ik voelde mijn lijf en wat het aan het doen was en belangrijker nog, ik voelde wat ik nodig had. Omdat ik tussen de weeën wat in slaap viel (hoezo ontspannen ?), koos ik er in eerste instantie voor om te gaan zitten. Met mijn billen op de rand van de stoel en mijn armen nog altijd op de rand van het bed. Tijdens een wee kon ik dan mijn voeten stevig neerzetten, kon ik nog steeds heen en weer wiegen met mijn heupen en kon ik mijn billen wat dieper tegen de stoel drukken waardoor ik mijn aandacht goed kon focussen op het ontsluiten.
Tussendoor hadden Gonny en ik af en toe contact. Ik kon goed aangeven wat ik voelde en in welke fase van de bevalling ik zat. Want ook al was ik van de vorige 2 kinderen ‘kunstmatig’ bevallen, de opbouw van de bevalling bleek hetzelfde en heel herkenbaar. Ik had nu alleen wat meer tijd voor die opbouw, wat veel rust gaf. Nienke kwam af en toe ook even binnen om de hartslag van de baby te controleren en te kijken hoe het met mij ging. Het ging goed. Ik voelde me goed en ik was trots. Trots op hoe ik het stond te doen en dat ik zo goed in staat was de weeën op te vangen en te voelen waar ik behoefte aan had. Het zitten ging uiteindelijk niet meer zo lekker en ik wilde niet het risico lopen dat ik toch in slaap viel en vervolgens op de grond zou belanden. Dus eerst maar eens even moed verzamelen door weer te gaan staan en nog maar even langs het toilet te gaan. Ik had toen al ontsluitingsweeën en vond het even heel ellendig om de kamer uit te moeten, de gang over en dan ook nog eens rechtop op een toilet, terwijl ik wist hoe moeilijk ik dan mijn weeën zou kunnen opvangen. Dit is vlak voor 22.30 uur geweest. Toen ik terugkwam op de kamer, ben ik op mijn rechterzij op bed gaan liggen. Een houding die mij tijdens de vorige 2 bevallingen toen goed bevallen is. In het begin waren de weeën liggend nog vrij goed op te vangen. Maar met elke wee nam de intensiteit van de pijn toe en begon de pijn zich uit te breiden over mijn hele onderlijf. Het hielp om tijdens een wee geluid te maken. Het is mooi om te ervaren dat er dan een soort van oertoon ontstaat. Er kwamen geluiden uit, die pasten bij wat er gaande was.
Rond 23.30 uur nog een keer alle moed verzamelt en naar het toilet gelopen. Toen ik weer ging liggen, voelde ik nog druk op mijn blaas. Dit waren de vliezen, die op dat moment nog niet gebroken waren. Ik wilde het nog heel even afwachten, maar als de druk bleef, dan wilde ik de vliezen toch maar laten breken. Ook al was het mijn wens om de vliezen spontaan te laten breken. Tegelijkertijd voelde ik, dat er elk moment een omslag plaats kon vinden. Ik wist van de vorige bevallingen, dat mijn ontsluitingsweeën ineens zouden omslaan in persweeën en dat moment lag ik enerzijds op te wachten. Anderzijds begon ik te beseffen dat het einde in zicht was en de uitdrijving er aan zat te komen.
De geboorte van Daan
En ik kreeg gelijk. Het was rond 00.00 uur en ineens voelde ik de bekende druk op mijn stuitje. Ik kan me nog herinneren dat ik tegen Gonny gezegd heb: “ik ben er, ik heb mijn eerste perswee te pakken”. En toen kwam de eerste goeie perswee er al aan en ging ik over van zuchten naar puffen. Iets wat ik instinctief alweer deed. Zo van, je verleert het nooit ! Toen ik overduidelijk begon met puffen, stond Gonny ook gelijk naast me. Ik merkte ineens dat ik bang werd en ik raakte licht in paniek en zei dat ik het eng vond. Zo maar ineens kwam bij mij naar boven hoe het persen bij mijn laatste bevalling is gegaan. Ik ben toen flink uitgescheurd en de uitdrijving heeft toen flink pijn gedaan. Ineens de angst voor die pijn, de angst dat ik nu te snel ging en weer uit zou scheuren. Want dat ik moest persen was duidelijk, mijn lichaam was niet tegen te houden en het ene moment volgde ik mijn lichaam en perste ik wat mee, het volgende moment voelde ik toch weer mijn angst en lag ik te puffen. Gonny bleef benoemen hoe goed het ging, hoe prachtig de bevalling verliep en dat ook dit laatste stukje helemaal goed zou gaan. Ik kon het!
Ondertussen heeft Gonny nog snel op de alarmknop gedrukt, zodat Nienke in elk geval nog bij de uitdrijving zou zijn, want het ging ineens super snel. Toen Nienke binnenkwam heeft ze in alle rust de ‘bevallingskit’ erbij gepakt en ze heeft mij nog even snel geholpen om mijn broekje uit te doen. Ik lag nog steeds op mijn zij en dat voelde veilig en hoe ik het wilde. Terwijl Nienke bezig was met haar voorbereidingen braken ineens spontaan de vliezen. Ik voelde het, Gonny zag het en in eerste instantie had Nienke het niet eens door. De vliezen braken om 00.04 uur. Ineens kreeg ik het verstand om eens mijn benen uit elkaar te doen, want dat kon nog wel eens handig zijn als het hoofdje er uit zou komen. En terwijl ik mijn been optilde voelde het ineens heel branderig en heb ik nog gezegd: “oh nee, het hoofdje staat, wat doet dat zeer”. Ik kijk tussen mijn benen en zie de volledige bovenkant van een babyhoofdje. Nienke had mij horen zeggen dat het hoofdje stond en vroeg of ik nog een wee had. Terwijl ze dit zegt, kijkt ook zij naar mij en hebben we alle 3 gezien hoe het hoofdje zonder persen gewoon naar buiten kwam glijden. Ik kreeg de vraag wie de baby moest aanpakken en ik zei dat Nienke dit mocht doen. Ze heeft razendsnel haar handschoenen aangedaan en ze kon gelijk het hoofdje aanpakken, want dat was al volledig geboren. Ik heb alleen nog even kort hoeven persen voor de schouders en toen heeft Nienke mij mijn eigen kind aan laten pakken. Dit was om 00.05 uur op 29 april 2013.
Mijn prachtige zoon Daan was geboren en hoe waanzinnig mooi is dat gegaan. In alle rust en op eigen kracht de weeën opgevangen en dan als klap op de vuurpijl op zo’n bijzondere manier je kind ter wereld zien komen. Ik was blij, gelukkig en enorm trots. En ook zo ontzettend dankbaar. Dankbaar dat Gonny er bij was geweest en dat zij mij op haar geheel eigen wijze gesteund en bijgestaan heeft. Alleen had ik het niet zo kunnen doen en juist doordat ik het op deze manier met Gonny en ook Nienke gedaan heb, kan ik nu terug kijken op een voor mij perfecte bevalling. En hij was hands-off en hiermee was een grote wens in vervulling gegaan. Gonny heeft mij steeds gewezen op mijn eigen kracht en mijn eigen kunnen en zij heeft alle vertrouwen in mij en mijn kindje gehad.
Ik heb dit verslag geschreven terwijl Daan 10 dagen oud is. Met hem en mij gaat het bijzonder goed. Ik heb, mede door de prachtige bevalling, een flitsend herstel gehad en kan daardoor volop genieten van Daan en van zijn trotse broer en zus. Nog steeds voel ik ontzettend veel trots en dankbaarheid. Wat een ervaring!! Gonny, wederom is mijn dank en waardering erg groot en in woorden slecht te vatten. Heel veel liefs !!