Ziekenhuis Archieven | Praktijk Eigenwijz!

Doula bij de geboorte

Van oorsprong betekent het oud Griekse woord doula: ‘dienende vrouw’. Eeuwenlang steunen vrouwen elkaar al tijdens het op de wereld zetten van een kind, wat erg positieve effecten op het geboorteproces blijkt te hebben. Gek genoeg hadden wij nog nooit van een doula gehoord. Door de cursus hypnobirthing zijn wij hiermee in aanraking gekomen.

Het geboorteproces heb ik gezien als veel meer dan een fysieke gebeurtenis. Het is een ervaring die diepe indrukken heeft achtergelaten op mij als barende vrouw, mijn partner en ons kindje. De manier waarop je kind ter wereld komt en de eerste uren na de bevalling zijn ontzettend belangrijk. Om deze reden hebben wij het belangrijk gevonden om de bevalling bewust voor te bereiden samen met een doula. Om zo een zachte en liefdevolle overgang naar de wereld voor ons kindje te creëren. Maar ook om het een prachtige ervaring voor ons als ouders te maken. En dat is mede dankzij Gonny, als ‘dienende vrouw’, gelukt.

Met aandacht, liefde en vertrouwen heeft zij ons gesteund. Zij wist mij feilloos aan te voelen en mij in mijn kracht te laten en zetten. Gonny moedigt aan, masseert, geeft informatie die zij alleen als ervaringsdeskundige kan geven en bewaakt de rust tijdens de zwangerschap en bevalling. We hebben veel gehad aan haar adviezen.

Maar ook voor de vader is het vaak een overweldigende ervaring om jouw vrouw door het proces van bevallen te zien gaan. Met Gonny konden we de ervaring delen, maar ook zorgen en blijdschap. We hebben een vertrouwensrelatie met haar opgebouwd.

Gonny heeft ervoor gezorgd dat we alle rust en ruimte hebben gekregen om ontspannen te kunnen bevallen. Ze volgt,ondersteunt en maakt daarbij gebruik van haar wijsheid, humor en warmte. We hebben ons gezien en gehoord gevoeld. We zijn Gonny dankbaar voor de unieke geboortereis die wij met elkaar mogen hebben ervaren.

Ellemieke en Christophe

Zoon

Gonny was voor ons een enorme steunpilaar voor en tijdens de bevalling. Wij hebben voor een doula gekozen omdat we graag in het hele traject ondersteund wilden worden door iemand die we konden vertrouwen en die ons tijdens de bevalling support kon bieden. Als je je eerste kindje verwacht weet je niet wat er op je af komt. Ze heeft ons in de maanden voor de bevalling op een prettige en toegankelijk manier meegenomen in hoe de bevalling zou kunnen verlopen. Op die momenten leerde ze ons ook steeds beter kennen waardoor ze tijdens de bevalling precies wist hoe het met ons ging, waar we behoefte aan hadden en wat ze voor ons kon betekenen. Samen maakten we ons geboorteplan, die vervolgens bij de verloskundige en in het ziekenhuis in ons dossier werd gedaan. Daardoor kon, wie onze bevalling ook zou begeleiden, iedereen lezen hoe wij de bevalling voor ons zagen.

Gonny heeft veel kennis en ervaring en kon ons een paar weken voor de bevalling, toen we hoorden dat M zou worden ingeleid, vertellen hoe dat zou gaan en waar we nog invloed op uit konden oefenen. Daardoor konden we zelfverzekerd het traject en het ziekenhuis in gaan. Toen het eenmaal zover was had M het zelfvertrouwen dat ze dit kon. Voor J was het erg prettig dat Gonny ook hem tijdens de bevalling kon bijstaan. Een bevalling is toch iets heel speciaals. Zeker omdat het de eerste keer is, is het een hele geruststellende gedachte dat er iemand is waar je op terug kunt vallen, die je ondersteunt en waar je vragen aan kunt stellen. We zijn echt heel blij dat we Gonny hebben leren kennen en dankbaar dat ze dit voor ons wilde doen.

Naast de geboorte van onze zoon was het een groot kado om het door Gonny geschreven geboorteverslag te krijgen. Daarin konden we teruglezen hoe de bevalling was verlopen. Als vrouw vergeet je toch het een en ander, ook mooie dingen, die tijdens de bevalling gebeuren maar je door de hectiek en emotie vergeet. Een dierbaar verslag die een prachtige weerslag vormt van de bijzondere geboorte van onze zoon.

Ten slotte is Gonny niet te beroerd om de handen uit de mouwen te steken; M is onverwacht in bad bevallen en het ziekenhuis vroeg ons de kraamhulp op te roepen om het bad te laten vollopen. Dat kost natuurlijk veel tijd. Gelukkig bood Gonny aan dat samen met J te doen; dat ging een stuk sneller!

Kortom Gonny is goud waard!

Zoon

Wij zijn de bevalling heel rustig en met vertrouwen in gegaan, dankzij de voorafgaande begeleiding van Gonny. Het liep zoals het liep en we kijken er zeer positief op terug. Gonny is heel betrokken en voelde goed aan waar wij behoefte aan hadden. Tijdens de bevalling hielp ze mij kracht, rust en vertrouwen te vinden om door te gaan. Een prachtige ervaring.

Maaike en Dirk-Jan

Mick

Verslag van de geboorte van Mick

Last minute een doula

Ik had een super zwangerschap, maar hoe dichter de geboorte van onze zoon nabij kwam, des te spannender het werd. Dat het niet zeker was wie van de 4 verloskundigen bij de geboorte aanwezig zou zijn en het idee dat een verloskundige tijdens de geboorte komt en ook weer weg kan gaan gaf mij een onprettig gevoel. Ik wilde zekerheid en veiligheid. Bij de cursus hypnobirthing kwam de Doula ter sprake. Van wat zij ons vertelde maakten we op, dat dit wel eens de oplossing kon zijn. Dus vroegen we Sylvia de Groot (van de hypnobirthing) of zij een doula wist. Ze gaf ons het kaartje van Gonny. Mijn man zocht contact met haar toen ik 38 weken zwanger was en na het telefoongesprek was hij erg enthousiast. Toen Gonny bij ons kwam voor de kennismaking voelde het zo goed! We gingen het doen! Wanneer we wat onzeker werden belden we Gonny. Ze stond ons altijd te woord en kwam vaak langs, ook waren we welkom bij haar thuis. Ze liet mij mijn kracht zien, ik kon dit! Echt waar! Door haar voelde ik me opperkrachtig en niet dat ze steeds zei van ‘ je kan het wel’ ook door de juiste vragen te stellen en het mezelf in te laten zien. We hebben in een korte tijd een mooie vertrouwensband op kunnen bouwen. Want zoals gezegd kwamen we met haar in contact twee weken voor mijn uitgerekende datum en drie weken na ons eerste gesprek is onze zoon geboren.

De geboortedag komt dichtbij

Toen ik 41 weken was verloor ik steeds kleine beetjes vruchtwater, dus belden we de verloskundige. Die vertelde dat de vliezen gebroken waren en dat ik binnen 24 uur weeën ‘moest’ krijgen, anders mocht ik niet thuis bevallen. Dit zorgde voor aardig wat stress en maakte het wel erg spannend… Toen de verloskundige later belde met het nieuws dat ze alvast een afspraak had gemaakt in het ziekenhuis om daar onze zoon geboren te laten worden was ik helemaal in paniek. Dit wilde ik niet! Ik wilde zo graag thuis bevallen, en ik had toch 24 uur? Hoog tijd voor wat Gonny Power (zo waren we het gaan noemen). Gonny wist ons zo goed gerust te stellen en gaf ons tips over andere mogelijkheden die er waren. Gelukkig werkte de verloskundige ook mee. We spraken af de volgende dag naar het ziekenhuis te gaan en te kijken hoe het kindje het deed. Als het goed zou gaan zouden we weer naar huis mogen en daar weer 24 uur mogen ‘wachten’ op de weeën. Zo geschiedde, alles was goed met ons kindje en wij hadden verwacht dat ik dan ook thuis mocht bevallen. Dit bleek echter niet waar, miscommunicatie… Ik moest in het ziekenhuis bevallen. Huilend stond ik in de klinische verloskamer (die ze wel gezellig hadden gemaakt) tijdens de rondleiding. De volgende dag werd ik verwacht. Meteen in de auto gestapt voor nog een dosis Gonny power. Huilend ging ik haar huis binnen, en lachend kwam ik er weer uit. Ze wist de juiste dingen te zeggen om de hele situatie een positieve wending te geven, vertelde ons dat we het zelf ook gezellig konden maken!

Lachend geboorte geven

Dus de volgende dag bepakt en bezakt met (nep)kaarsjes, foto’s en de krachtwoorden die ik voor mijzelf had geschreven gingen we naar het ziekenhuis. Gonny wachtte ons op en leidde ons naar de afdeling. Meteen gingen we met z’n drieën de kamer pimpen. Grapjes over en weer, af en toe een traan maar verder zo ontspannen! De meeste vrouwen kijken raar op wanneer ik vertel dat ik het bevallen zo’n prachtige ervaring vond, dat ik geen pijn ervoer! Toen ik de verloskundige vertelde dat ik persweeën had, deed ze dit af met “wacht maar tot het echte werk begint!” zo relaxed was ik. Toen ze de kamer verliet zei ik vol ongeloof tegen Gonny: Wat ben ik nou aan het doen dan? Gonny geloofde in mij en steunde me. Ik riep steeds: “JAAAAAAAA” en Rik en Gonny riepen met mij mee. Daar haalde ik veel kracht uit, we deden dit samen. Ik ben geboorte aan het geven en ik kan dit! Ik had prachtige visualisaties van orchideeën die open en dicht gingen en mee bewogen op het ritme van de golvingen. Op den duur lukte het me dit zelf te sturen en in opperste concentratie kwam mijn kindje dichter en dichterbij. Ondertussen las mijn man de affirmaties voor die we hadden gekregen van de hypnobirthing en op de achtergrond klonk een klankschaalconcert. De sfeer was zo ontspannen en sereen, erg bijzonder. Lastig vond ik het toen ik in de beugels ‘moest’. “Probeer maar even, je kunt altijd terug”, zei Gonny. Toen ik in de beugels hing moest ik lachen. Weg was de kramp in mijn kuiten, dus zo ging ik het doen. Van de verloskundige kreeg ik nog de opmerking dat ik de eerste in haar carrière was, die haar kind er uit lachte.

Hoe logisch: een doula bij de geboorte

Gonny was wanneer ze er moest zijn en was er niet wanneer het niet hoefde zonder dat wij daar een woord over hoefden te zeggen, ze voelde het gewoon. Door haar ervaring heeft zij ons onze bevalling nog intenser laten beleven. Ze wees ons op dingen zoals het goed bekijken van de placenta, wat een prachtig ding! En ze hielp ons met de soms moeizame communicatie met het ziekenhuispersoneel. Dit alles op een positieve manier. Mijn man heeft Gonny ’s aanwezigheid zo fijn gevonden! Ze hielp hem wanneer hij onzeker werd, nam het even over wanneer hij naar de wc moest. Ik zag Rik vaak over mij heen naar Gonny kijken en wist dat Gonny terugkeek met een blik die zei: ‘Het is goed’.

Toen Mick geboren was en Gonny weer weg ging was dit zo raar! Ze hoorde er zo bij, en nu was ze weg! Maar snel mochten we haar weer verwelkomen toen ze ons het geboorteverslag kwam brengen. Ze heeft het ons voorgelezen. Huilend zaten we op de bank, wat een waardevol geschenk! En wat vergeet je al snel weer veel! Maar Gonny had alles opgeschreven en we blijven het lezen. Met veel plezier gaan we naar de doula- kindjes bijeenkomsten, en soms… hebben we nog wel eens behoefte aan een beetje Gonny power!

Lieve Gonny, Bedankt voor je kracht en wijsheid. Wat een cadeautje dat je in ons leven bent gekomen. We hebben je in ons hart gesloten. Dank je wel. Nans, Rik en Mick

Daan

Geboorteverslag Daan Gabriёl

Zwanger

Vanaf het allereerste moment wist ik het: zwanger. Maar om zeker te zijn, toch een test gedaan en deze was op 18 augustus zo positief als maar zijn kon. Wat een blijdschap, bij zowel mijzelf als de vader. Voor mij was het de 8ste keer dat ik zwanger raakte en van die zwangerschappen had ik al 2 prachtige kinderen met mijn ex- man. Nu zwanger van een andere partner en voor hem de eerste keer dat hij vader zou gaan worden. Ik voelde vooral veel blijdschap, ook al waren er ook vragen. Was ik niet te snel zwanger geraakt? Hoe zou het zijn nu ik een kind ging krijgen met een andere partner? Zou het gaan werken in combinatie met de 2 kinderen die ik al had? Maar ik had er alle vertrouwen in en de omstandigheden leken goed. Ik zat vanaf het moment dat ik een positieve test had te wachten op de misselijkheid die ik met de vorige 2 kinderen had gehad. Maar er kwam niks. Sterker nog, ik voelde me beter dan ooit, heel sterk en had energie voor 10.

Al snel kwam de eerste afspraak en echo dichterbij. Wat was het fijn om te zien dat de baby een kloppend hartje had. Omdat de termijn niet duidelijk aan te geven was, mocht ik een 2de echo. Dit voelde een beetje als een cadeautje, nogmaals je baby in beeld mogen hebben. De 2de echo stelde vast dat ik uitgerekend zou zijn op 27 april 2013. Ondertussen bleef de zwangerschap goed verlopen, geen klachten en lekker fit.

Privé ontstonden er problemen, wat er uiteindelijk in geresulteerd heeft dat eind oktober de relatie tussen mij en mijn partner verbroken is en uiteindelijk het contact ook beëindigd is. De rest van de zwangerschap, de bevalling en de periode daarna zou ik alleen gaan (en moeten) doen. Dit legde een enorme domper op alles en de periode die mooi en bijzonder had moeten zijn, sloeg in eerste instantie om en er was veel verdriet, teleurstelling en boosheid.

Weer de doula gevraagd voor begeleiding

In die periode kwam ook mijn enorme wens naar boven om Gonny bij de bevalling te willen hebben. Zij was ook aanwezig geweest bij de bevalling van mijn 2de kind en dit was mij erg goed bevallen. Vooral in de situatie waarin ik nu zat, besefte ik des te meer de toegevoegde waarde van het bestaan van een doula. Ik ben niet iemand die geloofd in toeval, maar in dit geval kreeg ik ‘per toeval’ in december een mail van Gonny. Ze had gehoord van mijn zwangerschap en wilde mij feliciteren en ze was benieuwd of ik haar nogmaals als doula erbij wilde hebben. JA !!! Ik wilde haar er super graag bij hebben en dit was toen ook snel geregeld. We hebben elkaar vanaf januari een paar keer ontmoet. Tijdens die momenten hebben we besproken in welke situatie ik zat, hoe het met mij en de zwangerschap ging en uiteraard hebben we de geboortewensen opgesteld. Wat was het voor mij waardevol om op die manier met de zwangerschap bezig te kunnen zijn. Want met al 2 kinderen en alles wat er gebeurd was en stond te gebeuren, verdween de zwangerschapsbeleving nog wel eens op de achtergrond. Ook had ik best wat zorgen omdat ik veel afviel en ik de groei van mijn buik niet vond overeen komen met hoe het naar ervaring en kennis hoorde te zijn. Maar bij elke controle bij de verloskundige kreeg ik weer te horen dat het allemaal in orde was en dat het afvallen er gewoon bij kon horen. Uiteindelijk ben ik er na een griepperiode achter gekomen dat ik een darminfectie had, wat dus het afvallen verklaarde. Elke keer dat Gonny en ik elkaar zagen, groeide mijn vertrouwen in een prachtige bevalling. Ik was van de andere 2 kinderen in het ziekenhuis bevallen op indicatie, dus het kunstmatig en relatief snel bevallen was me bekend. Dit keer ging ik voor de natuurlijke bevalling. Thuis mocht helaas niet gezien mijn woonsituatie, dus dat werd poliklinisch. Maar ach, de weg in het ziekenhuis was me bekend dus nog niet zo erg. En dit keer ging ik voor de zogenaamde hands-off bevalling. Ik wilde het op eigen manier doen, zonder (onnodige) handelingen van de verloskundige. De verloskundigen van Aiber Verloskundigen in Assen stonden achter mijn wens. Ze zouden op afstand blijven tijdens de bevalling en mij het werk laten doen. Dat gaf een goed gevoel, dat deze voor mij erg belangrijke wens gesteund werd. En met Gonny aan mijn zijde zag ik dat helemaal goed komen.

Lichtgewicht

Met 35 weken zwangerschap kreeg ik van de verloskundige te horen dat ze de baby toch een beetje klein aan vond voelen. Voor alle zekerheid wilde ze graag dat ik langs de gynaecoloog ging voor een groei echo. Ze wilde niet meemaken dat de baby toch te klein bleek te zijn of een groeiachterstand zou hebben. Dat was toch even schrikken. Ik had al vaker aangegeven dat ik mijn buik klein vond en ik was natuurlijk best afgevallen. En ook al voelde ik dat het met de baby echt wel in orde was, de zorgen sloegen even toe. Na een telefoongesprek met Gonny, kwam ik weer tot rust en kon ik weer voelen dat het met mijn kind wel in orde was. En mijn gevoel werd bevestigd. De echo zag er prima uit en de baby ‘voldeed’ aan de groeicurve. Opgelucht kon ik weer naar huis, wellis waar met een herhalingsafspraak, want de gynaecoloog vond toch dat de baby ‘op de hand’ licht aanvoelde. Ook de herhalingsecho was prima in orde en wederom kreeg ik te horen dat de baby nog steeds licht aanvoelde, tussen de 5 en 6 pond. Leek mij prima. Ik was toen al 39 weken en wederom wilde de gynaecoloog mij terugzien. Die afspraak heb ik afgezegd, wat een gedoe en waarom eigenlijk? Als het goed is, dan is het goed en moet je het daar bij laten.

Mijn eerste voorweeën begonnen al 3 weken voor de uitgerekende datum. In die periode heb ik veel contact met Gonny gehad via de mail. Dat was heerlijk. De mensen om me heen wilde ik er ook niet steeds mee lastig vallen en ik vond het al vervelend genoeg dat ik bij de dagopvang en school steeds de vraag kreeg: “En, gebeurd er al iets?”

De bevallingsdatum nadert

Op donderdag 25 april had ik ’s middags een controle bij de verloskundige. Omdat ik al langere tijd voorweeën had, deed ze mij het voorstel om mij te strippen. Ik was toch zo goed als uitgerekend, dus wat haar betreft kon het. Ik was erg blij met het voorstel. Misschien zou het net even de stimulans geven die ik nodig had om echt goede weeën te krijgen. Dus ik werd gestript. En het had resultaat. De weeën die ik toen kreeg waren krachtiger en leken op te bouwen. De ochtend erna stond ik af en toe echt flinke weeën weg te zuchten en ik verloor de slijmprop. Dit leek mij op het echte werk. Omdat het goed leek te gaan en ik nog wilde wandelen, maar niet alleen, had ik overleg met Gonny. Zij vroeg mij wat ik wilde, langskomen of nog even afwachten. Ik vond het fijn dat ze langs kwam, dus ze kwam. We hebben thee gedronken en nog lekker een stuk gewandeld en toen… niks meer. Weg weeën. We spraken af dat Gonny weer naar huis zou gaan en mochten de weeën toch terugkomen, dan belde ik weer en kwam ze dan gewoon terug. Maar dat was balen zeg. Denk je dat er wat gaat gebeuren, eindelijk maar toch, en dan weer niks.

Nou ja, en toen was het al 27 april, DE uitgerekende datum. Ik ken de statistieken en er zijn maar weinig vrouwen die precies op de uitgerekende datum bevallen, dus ik ging er maar vanuit dat het ook mij niet zou overkomen. De andere 2 kinderen waren ondertussen bij hun vader en omdat het meivakantie was, zouden ze daar ook de hele week zijn. Ik had dus letterlijk alle tijd en ruimte om te kunnen bevallen.

Start van de weeën

Het was dat weekend prachtig weer, dus ik ben veel buiten geweest. Mijn uitgerekende dag ging voorbij, zoals verwacht. De dag erna, zondag de 28ste, was een prachtig mooie dag. De zon scheen volop en de lucht boven mijn woonstek was blauw. Ik heb me lekker luchtig aangekleed en heb me geïnstalleerd op het balkon. Dit was rond 13.30 uur. Ik zou lekker de hele middag in de zon gaan liggen en genieten van mijn dag. Om 14 uur voelde ik een wee. Dit maakte in eerste instantie niet zo heel veel indruk, ook al was het wel een mooie krachtige. Maar ja, na 3 weken voorweeën… kort daarna weer een wee, weer net zo krachtig. Met een schuin oog toch eens op m’n horloge gekeken. Die 2de wee was 10 minuten na de eerste. Ok… zou het? En 10 minuten later de 3de wee en dit bleef zich herhalen. Elke 10 minuten een flinke wee. Ondertussen zat ik gewoon nog relaxed in de zon, puzzelboekje erbij, kopje thee en genieten maar. En ook al wist ik innerlijk dondersgoed wat er gebeurde, ik hield een slag om de arm dat ook dit vals alarm was.

Richting het einde van de middag viel het me op dat de weeën krachtiger werden en elkaar nu elke 5 minuten opvolgden. Normaal gesproken eet ik op zondag niet zo op tijd, maar rond 17 uur heb ik toch maar lekker een hap eten warm gemaakt. Ik zag het al gebeuren dat ik ineens wel de weeën kort op elkaar kreeg en dan had ik nog niet gegeten. Met mezelf had ik afgesproken dat ik eerst zou gaan eten en als ik dan rond 18 uur nog steeds elke 5 minuten een wee had, dan zou ik de verloskundige bellen. Want je hoort je immers te melden als je ruim een uur lang elke 3 tot 5 minuten een goeie wee hebt.

Ondertussen Gonny alvast een sms gestuurd en verteld dat ik elke 5 minuten weeën had en dat ik het bezoek van de verloskundige even zou afwachten en haar dan weer een sms zou sturen. Rond 18.30 uur kwam de verloskundige. Het was een waarneemster en ze gaf gelijk al aan dat een uur later mijn eigen verloskundige de dienst zou overnemen. Ze deed een touche en ik zat op ongeveer 2 centimeter. Dit verbaasde me niet, want ik had toch al heel wat weeën voorbij gehad. We spraken af dat ik gewoon zou afwachten wat er zou gebeuren en dat mijn eigen verloskundige mij na de overdracht gewoon even zou bellen om dan te horen hoe het met me ging. Dus Gonny een sms gestuurd dat we nog even zouden afwachten tot de weeën zouden opbouwen en het echt zou doorzetten. Ik had de sms nog niet verstuurd, of ik kon voorover gebogen gaan staan, want ik had een enorm venijnige wee te pakken. Kon toeval zijn natuurlijk. Maar binnen de 5 minuten weer hetzelfde. Het was toen rond 19 uur. Vanaf dat moment bleven die venijnige weeën elke 3 tot 4 minuten terug komen en kon ik ze alleen goed opvangen door voorover gebogen te staan of zitten. Rond 19.15 uur heb ik Gonny maar gebeld om te zeggen dat het ineens heel snel leek te gaan. Ze gaf aan dat ze gelijk naar me toe zou komen. Dat was dus geregeld: doula onderweg !

Rond 19.30 uur zouden de verloskundigen aan elkaar overdragen, dus ik zat er al een beetje op te wachten dat ik gebeld werd. En inderdaad, rond 19.45 uur belde de verloskundige. Ik kreeg Nienke aan de telefoon met de vraag hoe het nu ging. Ik had weeën en hoe… Toen ook gelijk aangegeven dat als ze mij nog 3 trappen af wilden hebben en in de auto naar het ziekenhuis, dat we dan niet meer te lang moesten wachten. Nienke zou gelijk na de overdracht bij me komen en dat zou binnen 20 minuten zijn. Daar kon ik nog wel op wachten.

Naar het ziekenhuis

Net voor 20 uur was Gonny er en kort na 20 uur kwam Nienke. Toen ze zagen hoe ik mijn weeën stond op te vangen en hoe heftig die al waren, heeft Nienke gelijk het ziekenhuis gebeld om mijn komst aan te melden. En toen was het schoenen aandoen, de ziekenhuistas pakken die al lang en breed klaar stond en die fantastische 3 trappen af in mijn flat. Toen de auto in richting ziekenhuis. Dat vond ik niet grappig. Ik moest ineens rechtop zittend de weeën opvangen en dat vond ik verre van ideaal. Maar gelukkig was het maar 10 minuutjes rijden. De wandeling door de ziekenhuisgang heb ik met blik op oneindig gedaan, want ik kan zeggen dat lopen met zulke stevige weeën niet iets is dat je dagelijks wilt doen. Nu had ik in een rolstoel kunnen gaan zitten, maar ik had enorme behoefte om op eigen benen te blijven staan. Ik kreeg een verloskamer toegewezen door de verpleegkundige die dienst had en ik kon me installeren en ‘mijn ding’ doen.

Ook Gonny installeerde zich. We kregen een kop thee en Nienke kwam vertellen dat ze gewoon op kantoor zou zitten en ze zou af en toe komen kijken hoe het ging. Ik had al snel mijn plek gevonden. Voorover hangend op/ tegen het bed aan.

Ik merkte dat ik erg veel behoefte had om te staan, lekker stevig met 2 voeten op de grond, mezelf en mijn kindje dragend. Tijdens een wee mijn hoofd op mijn armen en rustig rondjes draaiend met mijn heupen. Hierbij ontdekte ik het ritme van mijn eigen lichaam en het vermogen om op zo’n eenvoudige manier de pijn heel goed op te kunnen vangen. Dit voelde zo goed. Ik voelde mijn lijf en wat het aan het doen was en belangrijker nog, ik voelde wat ik nodig had. Omdat ik tussen de weeën wat in slaap viel (hoezo ontspannen ?), koos ik er in eerste instantie voor om te gaan zitten. Met mijn billen op de rand van de stoel en mijn armen nog altijd op de rand van het bed. Tijdens een wee kon ik dan mijn voeten stevig neerzetten, kon ik nog steeds heen en weer wiegen met mijn heupen en kon ik mijn billen wat dieper tegen de stoel drukken waardoor ik mijn aandacht goed kon focussen op het ontsluiten.

Tussendoor hadden Gonny en ik af en toe contact. Ik kon goed aangeven wat ik voelde en in welke fase van de bevalling ik zat. Want ook al was ik van de vorige 2 kinderen ‘kunstmatig’ bevallen, de opbouw van de bevalling bleek hetzelfde en heel herkenbaar. Ik had nu alleen wat meer tijd voor die opbouw, wat veel rust gaf. Nienke kwam af en toe ook even binnen om de hartslag van de baby te controleren en te kijken hoe het met mij ging. Het ging goed. Ik voelde me goed en ik was trots. Trots op hoe ik het stond te doen en dat ik zo goed in staat was de weeën op te vangen en te voelen waar ik behoefte aan had. Het zitten ging uiteindelijk niet meer zo lekker en ik wilde niet het risico lopen dat ik toch in slaap viel en vervolgens op de grond zou belanden. Dus eerst maar eens even moed verzamelen door weer te gaan staan en nog maar even langs het toilet te gaan. Ik had toen al ontsluitingsweeën en vond het even heel ellendig om de kamer uit te moeten, de gang over en dan ook nog eens rechtop op een toilet, terwijl ik wist hoe moeilijk ik dan mijn weeën zou kunnen opvangen. Dit is vlak voor 22.30 uur geweest. Toen ik terugkwam op de kamer, ben ik op mijn rechterzij op bed gaan liggen. Een houding die mij tijdens de vorige 2 bevallingen toen goed bevallen is. In het begin waren de weeën liggend nog vrij goed op te vangen. Maar met elke wee nam de intensiteit van de pijn toe en begon de pijn zich uit te breiden over mijn hele onderlijf. Het hielp om tijdens een wee geluid te maken. Het is mooi om te ervaren dat er dan een soort van oertoon ontstaat. Er kwamen geluiden uit, die pasten bij wat er gaande was.

Rond 23.30 uur nog een keer alle moed verzamelt en naar het toilet gelopen. Toen ik weer ging liggen, voelde ik nog druk op mijn blaas. Dit waren de vliezen, die op dat moment nog niet gebroken waren. Ik wilde het nog heel even afwachten, maar als de druk bleef, dan wilde ik de vliezen toch maar laten breken. Ook al was het mijn wens om de vliezen spontaan te laten breken. Tegelijkertijd voelde ik, dat er elk moment een omslag plaats kon vinden. Ik wist van de vorige bevallingen, dat mijn ontsluitingsweeën ineens zouden omslaan in persweeën en dat moment lag ik enerzijds op te wachten. Anderzijds begon ik te beseffen dat het einde in zicht was en de uitdrijving er aan zat te komen.

De geboorte van Daan

En ik kreeg gelijk. Het was rond 00.00 uur en ineens voelde ik de bekende druk op mijn stuitje. Ik kan me nog herinneren dat ik tegen Gonny gezegd heb: “ik ben er, ik heb mijn eerste perswee te pakken”. En toen kwam de eerste goeie perswee er al aan en ging ik over van zuchten naar puffen. Iets wat ik instinctief alweer deed. Zo van, je verleert het nooit ! Toen ik overduidelijk begon met puffen, stond Gonny ook gelijk naast me. Ik merkte ineens dat ik bang werd en ik raakte licht in paniek en zei dat ik het eng vond. Zo maar ineens kwam bij mij naar boven hoe het persen bij mijn laatste bevalling is gegaan. Ik ben toen flink uitgescheurd en de uitdrijving heeft toen flink pijn gedaan. Ineens de angst voor die pijn, de angst dat ik nu te snel ging en weer uit zou scheuren. Want dat ik moest persen was duidelijk, mijn lichaam was niet tegen te houden en het ene moment volgde ik mijn lichaam en perste ik wat mee, het volgende moment voelde ik toch weer mijn angst en lag ik te puffen. Gonny bleef benoemen hoe goed het ging, hoe prachtig de bevalling verliep en dat ook dit laatste stukje helemaal goed zou gaan. Ik kon het!

Ondertussen heeft Gonny nog snel op de alarmknop gedrukt, zodat Nienke in elk geval nog bij de uitdrijving zou zijn, want het ging ineens super snel. Toen Nienke binnenkwam heeft ze in alle rust de ‘bevallingskit’ erbij gepakt en ze heeft mij nog even snel geholpen om mijn broekje uit te doen. Ik lag nog steeds op mijn zij en dat voelde veilig en hoe ik het wilde. Terwijl Nienke bezig was met haar voorbereidingen braken ineens spontaan de vliezen. Ik voelde het, Gonny zag het en in eerste instantie had Nienke het niet eens door. De vliezen braken om 00.04 uur. Ineens kreeg ik het verstand om eens mijn benen uit elkaar te doen, want dat kon nog wel eens handig zijn als het hoofdje er uit zou komen. En terwijl ik mijn been optilde voelde het ineens heel branderig en heb ik nog gezegd: “oh nee, het hoofdje staat, wat doet dat zeer”. Ik kijk tussen mijn benen en zie de volledige bovenkant van een babyhoofdje. Nienke had mij horen zeggen dat het hoofdje stond en vroeg of ik nog een wee had. Terwijl ze dit zegt, kijkt ook zij naar mij en hebben we alle 3 gezien hoe het hoofdje zonder persen gewoon naar buiten kwam glijden. Ik kreeg de vraag wie de baby moest aanpakken en ik zei dat Nienke dit mocht doen. Ze heeft razendsnel haar handschoenen aangedaan en ze kon gelijk het hoofdje aanpakken, want dat was al volledig geboren. Ik heb alleen nog even kort hoeven persen voor de schouders en toen heeft Nienke mij mijn eigen kind aan laten pakken. Dit was om 00.05 uur op 29 april 2013.

Mijn prachtige zoon Daan was geboren en hoe waanzinnig mooi is dat gegaan. In alle rust en op eigen kracht de weeën opgevangen en dan als klap op de vuurpijl op zo’n bijzondere manier je kind ter wereld zien komen. Ik was blij, gelukkig en enorm trots. En ook zo ontzettend dankbaar. Dankbaar dat Gonny er bij was geweest en dat zij mij op haar geheel eigen wijze gesteund en bijgestaan heeft. Alleen had ik het niet zo kunnen doen en juist doordat ik het op deze manier met Gonny en ook Nienke gedaan heb, kan ik nu terug kijken op een voor mij perfecte bevalling. En hij was hands-off en hiermee was een grote wens in vervulling gegaan. Gonny heeft mij steeds gewezen op mijn eigen kracht en mijn eigen kunnen en zij heeft alle vertrouwen in mij en mijn kindje gehad.

Ik heb dit verslag geschreven terwijl Daan 10 dagen oud is. Met hem en mij gaat het bijzonder goed. Ik heb, mede door de prachtige bevalling, een flitsend herstel gehad en kan daardoor volop genieten van Daan en van zijn trotse broer en zus. Nog steeds voel ik ontzettend veel trots en dankbaarheid. Wat een ervaring!! Gonny, wederom is mijn dank en waardering erg groot en in woorden slecht te vatten. Heel veel liefs !!

Otis en Leon

Verslag van de geboorte van Otis en Leon

Blij met de begeleiding van de doula

Met trots kunnen we zeggen dat we de ouders zijn geworden van 2 prachtige zoons: Otis en Leon. De geboorte is begeleid door een doula, Gonny Cappers. Gonny heeft het voor ons een hele mooie bijzondere ervaring gemaakt. Doordat zij ons heeft in laten zien dat we zelf keuzes kunnen maken in het geboorteproces en op die manier de geboorte als een mooie en bijzondere gebeurtenis kunnen beleven. We kijken met een heel positief gevoel er op terug. Ze heeft ons de steun heeft gegeven waardoor wij op onze eigen wijze de geboorte hebben kunnen beleven. Zij heeft dit op een mooie en warme manier gedaan, precies de manier waar we behoefte aan hadden. Omdat ik niet zomaar zwanger raakte en we een voortraject hebben gehad in het ziekenhuis, en omdat ik zwanger was van een tweeling, was de hele zwangerschap nogal medisch. Veel controles, echo’s, testjes etc. Er was weinig ruimte voor onze eigen gevoelens, onzekerheden en vragen. Daarom hadden we in de begeleiding van de bevalling erg veel behoefte aan iemand die juist de menselijke warme kant van zo’n bijzondere gebeurtenis kon begeleiden.

Enthousiaste partner

Via de zwangerschapsyoga zijn we in contact gekomen met Gonny. Mijn partner en ik waren meteen erg enthousiast. Mijn partner leek het een goed idee een bevallingscoach in te schakelen zodat hij de geboorte van zijn zoons op zijn eigen manier kon beleven. Hij vond het prettig dat er iets van zijn begeleidende rol werd overgenomen door iemand met ervaring. Hij heeft soms letterlijk ruimte nodig en voelde nu de mogelijkheid om ook even eruit te kunnen stappen. Gonny was er immers voor ons. Ikzelf voelde dat ik meer vertrouwen kreeg van haar aan mijn zijde. Ik vond het prettig ervaringen en gedachtes met haar te delen. Ook leek het mij erg fijn gecoacht te worden bij een zo belangrijke en voor ons nieuwe en onbekende gebeurtenis.

Natuurlijke keizersnee

Ik ben bevallen met een keizersnede. Dat was vooraf gepland omdat beide kindjes overdwars lagen. Op de natuurlijke manier konden ze er niet uit. Dat vond ik eerst wel erg jammer. Ik wilde erg graag natuurlijk bevallen, omdat ik dacht dat het als start voor de kindjes en voor de transformatie van mij in moeder goed zou zijn. Door mijn zwangerschapsyoga voelde ik dat ik er klaar voor was en keek ik uit naar dit bijzondere moment. Daarom was het een tegenvaller toen bleek dat het echt onverstandig was natuurlijk te bevallen. We wilden het lot niet tarten, dus stemden we in met een keizersnede. Wel heb ik nog moxa behandelingen gehad. Dit heb ik gedaan om de kindjes misschien toch nog te laten draaien. Hierbij worden acupunctuur punten verwarmd waardoor er energie gaat stromen wat de draaiing van de kindjes stimuleert. Helaas is dit niet gelukt.

Het was een geplande keizersnede. Vooraf wisten we wanneer ze zouden komen. Dat is best vreemd, maar ook mooi, want je kunt je klaarmaken voor de ontmoeting met je kindjes. Ik was me daar heel bewust van. En ik vond dat mooi maar ook heel spannend. De dag voor de keizersnede was daarom ook emotioneel voor me. Het voelde als een afscheid van het oude vertrouwde en als een nieuw begin. Mijn partner en ik hebben het dan ook samen gevierd, deze bijzondere avond voor de geboortedag. Ik had hapjes en alcoholvrije champagne in huis gehaald, en we hebben stilgestaan bij de dag die komen ging..

Gonny heeft veel betekend in het laten zien van de mogelijkheden die we hadden bij de geplande keizersnede. Door haar hebben we de natural ceasarean leren kennen en hebben we daarvoor gekozen. Dat is een keizersnede waarbij niet de medische handelingen, maar het kindje en de ouders centraal staan, en het contact tussen hen zo veel mogelijk wordt gestimuleerd. Deze manier van geboren worden was niet gebruikelijk voor het ziekenhuis, en voor een tweeling zelfs nog nooit uitgevoerd. Daarom voor alle partijen een nieuwe en bijzondere ervaring.

De geboortedag

Voor de bevalling hebben we een aantal keren afgesproken met Gonny. Op de geboortedag was Gonny er de hele dag voor ons. Bij binnenkomst in het ziekenhuis stond ze al klaar en verwelkomde ons. Toen ik haar aankeek wist ik: nu gaat het echt beginnen. Daar waar we al zo uitgebreid bij stil hebben gestaan, wordt nu werkelijkheid. Dat emotioneerde me. Na ons geïnstalleerd te hebben en de laatste tests te hebben ondergaan, mocht ik plots naar de OK. Vanaf dat punt ging alles heel snel. We moesten afscheid nemen van Gonny. Een paar laatste bemoedigende woorden, en daar gingen we.
Mijn hart klopte me in mijn keel. Eigenlijk wilde ik niet meer, en ik dacht: als ik er nu stiekem vandoor ga. Ik zag allemaal mensen in het groen, ik herkende niemand, en er kwamen wel 15 mensen zich aan me voorstellen. Ik moest me overgeven. Toen de ruggenprik werd gezet, voelde het alsof ik in een bad met warm water ging liggen. Ik voelde me rustig worden en warm. Toen kwam ook mijn man bij me zitten en onze eigen gynaecoloog kwam de OK op. Toen was alles goed. Een keizersnede duurt eigenlijk maar kort. Een kwartier na de start van de operatie werd Otis al geboren. En 2 minuten later Leon. Alles ging zoals we hadden gewenst en besproken. Het is prachtig om je kindjes voor het eerst echt te zien. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik daaraan terug denk. Het is onbeschrijfelijk hoe wonderlijk en groots dat moment is. We kregen alle tijd om elkaar eens goed te bekijken, te voelen en het eerste moment te verwerken en de jongens werden meteen al aangelegd aan de borst. Het schijnt goed te zijn voor het contact op lange termijn om binnen de eerste 2 uur veel huid-op-huid contact te hebben. Op de recovery mocht Gonny weer bij ons. We stonden te popelen om de jongens te showen!

Terug kijken

Dolgelukkig kwamen we na 2 uurtjes weer terug op de afdeling. Ik heb de keizersnede als een heel bijzondere ervaring beleefd. Niet als zwaar oid. Het herstel is ook bijzonder snel gegaan. Ik had er na 2 dagen al geen last meer van en mocht eigenlijk na 3 dagen al wel naar huis. En nu, 5 weken erna, voel ik me al weer helemaal de oude. De jongens hebben nog wel 5 dagen op de kinderafdeling gelegen omdat Otis in verhouding teveel was afgevallen en Leon zo’n ukje was. We wisten de laatste weken voor de bevalling dat Leon een klein mannetje zou zijn. Het was daarom spannend of hij boven de 2000 gram zou komen, wat de grens is om in de couveuse te moeten. We hoopten erg dat hij daar niet in hoefde. Uiteindelijk heeft hij er 1 dag in gelegen, maar ging het zo goed dat hij daarna lekker bij zijn broer in bed mocht. Het contact met de verpleging van de afdelingen was erg goed, dus we hebben het verblijf in het ziekenhuis als een prachtig mooie week ervaren, een goede start. Ze hebben ons goed ondersteund in het geven van borstvoeding.

En nu zijn we alweer 4 weken thuis. We hebben ons draai al goed gevonden. Ik moet wel zeggen dat het heel hard werken is. Ik geef borstvoeding, moet beiden nog regelmatig bij voeden, en kolf dus. Daarom ben ik bijna continu bezig met voeden, troosten en verschonen.. Maar het harde werken weegt niet op tegen het enorme geluk wat we ervaren en het plezier wat we nu al met ze hebben. De eerste lachjes krijgen we al van ze. Gelukkiger kan je ons niet maken.

De trotse ouders van Otis en Leon

Timme

Verslag van de geboorte van Timme

Besluiten een doula in te huren

Tijdens een informatiebeurs in de bibliotheek heb ik Gonny voor het eerst ontmoet. Ik was gericht naar de beurs gegaan, wilde graag weten of een doula iets voor mij en mijn vriend zou kunnen zijn. Na een vervelende bevalling van onze dochter zag ik erg tegen een volgende bevalling op. Ik hoopte dat een doula mij zou kunnen begeleiden naar een bevalling die bij mij zou passen, waarbij ikzelf in ieder geval bewust zou zijn wat er met en om mij heen gebeurde. Gelijk toen ik Gonny zag voelde ik een klik, maar mijn vriend moest nog overtuigd worden van het nut van een doula.

Gesprekken en begeleiding

In het eerste gesprek met Gonny werd hij zelfs meer overtuigd dan ikzelf. Wij voelden dat het waarschijnlijk fijn zou zijn als Gonny bij de bevalling zou zijn, dat zij ons gerust zou stellen, maar vooral ook dat zij zal meehelpen dat het onze bevalling zou worden. Zij straalde rust uit en vertrouwen. De contacten daarna waren vooral via de mail. Ik kon heel fijn mijn verhaal kwijt rondom mijn angsten bij de 20 weken echo, de tegenslagen in de zwangerschap en de bangmakerij die volgde vanuit het ziekenhuis.

Samen met mijn vriend en Gonny stelden we bevallingswensen op. Dat waren fijne gesprekken, waarbij pas echt duidelijk werd waar ik tegen op zag, en wat we daaraan zouden kunnen doen zodat de angst minder werd. Daarbij waren er ook dingen die ik belangrijk vond rondom de geboorte en borstvoeding, en al die punten werden opgenomen in het ‘bevalwensen-document’. Met 33 weken kreeg ik regelmatige harde buiken en met 34 weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis met vroegtijdige weeën. Ik heb elke dag contact met Gonny gehad, zij stond toen al dagelijks stand-by. Zo bijzonder dat iemand dag en nacht voor je klaar staat!

Uiteindelijk bleef onze kleine vent veel langer in mijn buik zitten dan wie dan ook gedacht had. In de weken tussen de vroegtijdige weeën en de uiteindelijke bevalling met 38,5 weken, had ik heel fijn contact met Gonny. Ik kwam steeds meer bij mezelf, en genoot daarbij van prachtige wandelingen in de natuur. Daar deed ik dan verslag van naar Gonny. Het zorgde ervoor dat ik helemaal in het moment kon zijn. Toen ik een keer ’s nachts weeën kreeg die later weer stopten, voelde ik het vertrouwen door mijn lijf stromen. Ik hoorde de vogels fluiten bij het opkomen van de zon tijdens het wegwiegen van de weeën. Zo’n bijzondere ervaring! Het leek misschien een beetje zweverig, maar gaf mij het vertrouwen en de kracht die ik nodig had. En Gonny beantwoordde die ervaringen met precies de juiste woorden en enthousiasme waardoor ik werd gesterkt en zelfs zin kreeg in de bevalling.

Gonny leende me een boek “bevallen op eigen kracht” uit, wat me ontzettend geïnspireerd heeft. Ik wist dat ik naar mijn eigen lichaam mocht en kon gaan luisteren. Ik voelde dat ik de natuur zijn eigen gang wilde laten gaan. Toen het ziekenhuis voorstelde om me in te laten leiden, heb ik daar toch van afgezien. Ik wilde dat mijn kindje er zelf klaar voor was, en dat mijn lichaam helemaal zelf de regie zou gaan bepalen.

De avond voor de bevalling kreeg ik heel verdrietig nieuws van vrienden van mij. Ik was er helemaal ondersteboven van, en Gonny kwam de ochtend erna om erover te praten. Door het verdrietige nieuws wilde ik niet meer bevallen, maar door met haar in gesprek te gaan kon ik de rust toch weer vinden. Die middag fietste ik terug van een controle in het ziekenhuis, ik bleek al bijna 4 centimeter ontsluiting te hebben. Al die weken met valse alarmen hadden blijkbaar al heel wat in gang gezet. Bij thuiskomst begonnen mijn weeën. Ik voelde direct dat het nu eindelijk menens was. Ik had er zin in, zin om onze zoon te gaan ontmoeten. Ik had er zelfs zin in om een mooie bevalling te ondergaan.

Geboorte van Timme

Gonny zou direct komen. Ik ging alvast douchen en binnen een half uur was Gonny er. Het was fijn om de weeën op te vangen in de douche. De weeën kwamen al heel snel rap op elkaar. Eigenlijk wilde ik niet onder de douche vandaan, maar ik zou moeten bevallen in het ziekenhuis. Toch maar met z’n 3en in de auto gestapt, wat was de autorit naar het ziekenhuis naar! Mijn lijf schreeuwde dat het niet wilde zitten, niet in de auto en niet in de rolstoel in het ziekenhuis. En dus zijn we zodra we bij het ziekenhuis waren, lopend naar de verloskamers gegaan. De rolstoel als steun voor me, en bij elke wee onderweg drukte Gonny de rug weeën tegen met een hele fijne handgreep. Zij leerde de handgreep aan mijn vriend en om de beurt verlichtten zij zo de pijn bij mij. Aangekomen op de verloskamers had ik al 7 centimeter. Gesterkt door de informatie die ik al die tijd ervoor van Gonny gekregen had, wist ik dat mijn lijf wel zou aangeven hoe het deze bevalling zou willen ondergaan. En mijn lijf was duidelijk: staan en hangen! Dat werd niet zo gewaardeerd in het ziekenhuis. De verloskundige en verpleging probeerde me op bed te krijgen, maar ik wilde niet. En Gonny gaf mij het vertrouwen dat ik naar mijn lijf mocht luisteren. En dus braken al snel mijn vliezen spontaan terwijl ik stond en mijn vriend mijn rug weeën probeerde te verzachten. Een plens water over zijn schoenen. Meteen daarna begonnen de persweeën. Uiteindelijk vond de verloskundige het toch verstandiger dat ik op bed kwam. Gonny bedacht een mooi alternatief: op handen en knieën op bed. En zo perste ik onze zoon stukje bij beetje naar beneden. En ik voelde me zo krachtig, zo oer. Ik was eufoor dat ik zelf de regie had, dat ik dit allemaal zelf deed. Ik had al het vertrouwen in mijn eigen lijf. Gonny was er, stelde me met kleine woorden gerust, maar liet het ook helemaal de bevalling zijn van mijn vriend en mij samen.

Het laatste stukje moest toch op de rug. Dat voelde toen goed. Bij 1 van de laatste persweeën knapte er iets in mijn bekken. Maar ondanks de pijn ging ik door en toen werd onze zoon geboren. Nog geen drie uur nadat ik op de fiets gezeten had was hij daar, een snelle bevalling, maar oh zo mooi! Ik had het zelf gedaan, ik had naar mijn lijf geluisterd. En dat gaf mij zo’n oergevoel. We hebben met z’n drieën onze prachtige zoon Timme bewonderd. We hebben zijn geboorte met z’n drieën gevierd. Wat was Timme mooi geland, hij straalde meteen rust uit. Gonny heeft prachtige foto’s gemaakt van de gehele bevalling. Dankbaar en blij waren en zijn wij, dankbaar voor onze mooie zoon, en dankbaar voor zo’n mooie intense bevalling.

Daarna

Na de bevalling bleek dat er een scheur in de verbinding van mijn bekken zat. Een hele zware kraamperiode volgde, waarbij we toch heel veel van onze zoon hebben kunnen genieten. Ik heb met Gonny heel fijn kunnen napraten wat er nou is gebeurd op het moment dat het misging in mijn bekken. Dat hielp met verwerken. Ondanks de pech rond mijn bekken kijk ik terug op een prachtige bevalling. De aanloop naar de bevalling toe vond ik intens, bijzonder, heel fijn. Dat kwam door de begeleiding van Gonny. De kracht, rust en het vertrouwen wat zij doorgaf beschouw ik als heel bijzonder, fijn en waardevol. Dank je wel lieve Gonny, voor deze prachtige belevenis.

Fardau Eva

Verslag van de geboorte van Fardau Eva (15-8-2011)

Voorbereiding

De eerste keer dat ik in een tijdschrift las over een Doula, dacht ik; “Mocht ik ooit nog een kindje krijgen dan graag met een Doula erbij”. Mijn eerste bevalling was niet zo’n fijne ervaring. Een lange pijnlijke bevalling die uiteindelijk eindigde in een keizersnee. Vanwege een verhoogde bloeddruk moest ik bevallen in het ziekenhuis, in het weekend, het was heel druk en wij voelde ons vaak aan ons lot overgelaten. Toen ik na 8 jaar zwanger was van mijn tweede kindje, hebben wij contact opgenomen met Gonny. Eerst via de e-mail en later een gesprek thuis. Het klikte goed tussen ons. Gonny heeft ons veel uitleg gegeven over wat er precies gebeurd met je lichaam tijdens een bevalling. Ook hebben we gesproken over mijn eerste bevalling en mijn angsten die ik daardoor had gekregen, met name voor veel pijn tijdens de bevalling en zelf helemaal geen regie te hebben over je bevalling. Door de gesprekken met Gonny en het bevallingsplan dat we samen met haar hebben gemaakt, verdween langzamerhand alle angst die ik had voor het bevallen.

De geboorte van Fardau

Fardau heeft 41 weken gewacht, ik zou op 17 augustus 2011 naar het ziekenhuis om ingeleid te worden, maar op maandagmorgen 15 augustus begon de bevalling spontaan thuis. We hebben om 6.00u Gonny gebeld dat het was begonnen en zijn daarna naar het ziekenhuis gegaan. Toen we een tijdje in het ziekenhuis waren en de bevalling bleek inderdaad door te zetten hebben we Gonny gebeld (8.45 u) of ze wilde komen. Om 9.45 is Gonny bij ons en blijft de gehele bevalling aan onze zijde. De ontsluiting verloopt de eerste uren langzaam, wanneer de verpleging ons op mijn verzoek een tijdje met rust laat, gaat het in een keer heel snel. Om 20.00u blijk ik vrij plotseling al 10 cm ontsluiting te hebben, ik mag gaan persen. Gonny helpt mij om mijn benen vast te houden, dat lukt mij niet alleen. Na een paar keer persen wordt Fardau geboren, ik ben erg beduusd dat het persen zo snel is gegaan en moet het even verwerken. Gonny maakt foto’s van ons met Fardau en blijft nog even thee drinken en beschuit met muisjes eten. Daarna gaat ze naar huis, voor haar ook een lange dag!

Steun van de doula

Gonny is een grote steun geweest tijdens de bevalling, op een rustige manier was ze op de achtergrond steeds aanwezig, ze voelde precies aan wat ik nodig had. Ze heeft me gemasseerd toen ik erge rugpijn had. Ook gaf ze mij tips over hoe om te gaan met het ziekenhuispersoneel, dat ik niet alles hoefde te accepteren en dat ze mijn bevallingsplan niet moesten vergeten. Ook vertelde ze me regelmatig in welke fase ik zat in de bevalling, dat vond ik erg prettig! Door haar ondersteuning heb ik mijn bevalling op mijn eigen wijze kunnen doen en ik kijk hier met veel liefde en dankbaarheid op terug! Ik kan het alle vrouwen aanraden die onzeker zijn over hun bevalling!

Fardau is nu bijna 1 jaar en is een vrolijke, gezonde baby, mede door de goede start die ze heeft gemaakt!

Sandra & Erik Jan

Linde

Geboortereis/verslag van Gatha Meijer

Samen met papa Bart en Doula Gonny (later kwam de verloskundige Linda van verloskundigenpraktijk ’t Stroomdal te Eelde er nog bij). De geboorte van Linde Anaïs Meijer op 1 april 2012, om 13.06 uur.

Kiezen voor een doula

Lieve Gonny,
Tijdens de zwangerschap van mijn 2e dochter voelde ik dat ik een ‘oermoeder’ aan mijn zijde nodig had tijdens de bevalling. Mijn eerste bevalling van dochter Lieve heb ik als heel pijnlijk ervaren en had nog maar weinig vertrouwen om dit nog een keer te doorstaan. Lieve is in het ziekenhuis geboren en ik moest worden ingeleid, omdat mijn vliezen gebroken waren en de weeën niet vanzelf kwamen, een klinische bevalling dus. Ik miste de oermoederkracht maar vooral miste ik liefde, het vertrouwen in mijn lichaam en het gedragen worden tijdens de bevalling. Toen ik dus voor de 2e keer zwanger raakte heb ik me meteen ingeschreven voor een zwangerschapscursus bij Rondom Zwangerschap in Groningen bij Sylvia de Groot en ben me gaan verdiepen in ‘anders’ bevallen (minder klinisch meer vanuit het lichaam zelf, de oerkrachten). Bij de eerste les begon ik meteen al meer vertrouwen te krijgen en bij de laatste les had ik zelfs heel veel zin in de bevalling! Tijdens deze cursus werd ik ook bekend gemaakt met Doula’s. Toen ik het voor het eerst hoorde stond ik er sceptisch tegenover, een vreemde vrouw bij je bed als je gaat bevallen, is niet zo mijn ding. Toen ik later meer informatie op internet ging lezen kreeg ik steeds meer een warmer gevoel bij het idee om een Doula ‘in te huren’. Zoals ik al schreef voelde ik heel sterk dat ik een ‘oermoeder’ bij de bevalling nodig had. Daarnaast voelde ik me niet gedragen door de verloskundigenpraktijk waar ik onder behandeling was, dus voor mij lag het voor de hand om contact op te nemen met een Doula. Ik heb dit nog weken uitgesteld omdat ik het echt zeker wilde weten. Mijn man Bart nam de laatste twijfel bij me weg en toen belde ik jou.

Contact met de doula

Al tijdens ons eerste gesprek met jou wist ik dat ik goed zat… zo’n eerste gesprek is dan zo belangrijk en heeft de deuren voor me geopend. Na ons gesprek moest ik meteen huilen… omdat ik me getroost voelde met de gedachte dat ik het niet alleen hoefde te doen… ik ben na die tijd ook heel anders in mijn zwangerschap gaan staan, vol vertrouwen keek ik uit naar de bevallingsreis. Een paar weken later ben ik ook van Verloskundigenpraktijk geswitcht wat het plaatje helemaal compleet maakte… bevalling kom maar op! Die keren dat wij elkaar voor de bevalling hebben gezien, heb ik als prettig ervaren. Ik voelde dat we een band opbouwden, en gelukkig zag ook mijn man Bart het helemaal zitten met jou. Samen met jou hebben we dan ook een geboortewensenplan gemaakt… heel fijn was dat. Ook kon ik door onze geboortewensen op papier te zetten het helemaal loslaten en in overgave gaan, vertrouwen.

De bevalling begint

Zaterdag 31 maart om 3.30 uur braken mijn vliezen. Net als bij mijn 1e dochtertje kwamen de weeën niet op gang. Ik heb toen besloten om de verloskundige niet meteen te bellen omdat ik mijn lichaam de tijd wilde geven om zelf met de weeën te komen. 12 uur later kwamen de weeën langzaam op gang. Ik heb jou gebeld en je zei dat je die avond langs ging komen. Dat vond ik zo fijn, ook al waren mijn weeën nog niet zo sterk toch stond je er meteen. De weeën kwamen trouwens steeds heftiger en ben jij niet meer weg gegaan. Die avond en die nacht die daarop volgden waren eigenlijk heel gezellig… af en toe een wee opvangen, daarnaast verbinding maken. We hadden fijne muziek, kaarsjes aan, ik ben zelfs nog in bad geweest en mijn man Bart en jij waren heel lief voor me. Onze oudste dochter lag heerlijk in haar bedje te slapen, dus ergens was zij er ook bij. Daarnaast voelde ik me erg gedragen door de energie die ons omringde, geborgenheid, liefde, kracht en zachtheid (fijne spirits). Tegen de ochtend (inmiddels had ik al 12 uur weeën van middelheftig tot heftig)… hebben we de verloskundige gebeld, ik wilde nu toch graag weten hoe de stand was. De verloskundige was er om ongeveer 6.00 uur (toen had ik dus al meer dan 24 uur gebroken vliezen, dus had ik de stempel medische indicatie al). Linda de verloskundige constateerde helaas nog maar 2 cm ontsluiting… na al het harde werk was ik best teleurgesteld. Het uur dat volgde was best emotioneel, eigenlijk zou ik naar het ziekenhuis moeten om het daar af te maken, wat me natuurlijk ook bang maakte omdat ik ingeleid zou moeten worden, wat mij bij de eerste bevalling echt parten speelde. Onze verloskundige was heel lief en zacht en liet ons de keuze… ook jij stond volledig achter ons wat we ook zouden kiezen.

Naar het ziekenhuis

Uiteindelijk leek het ons natuurlijk verstandiger om naar het ziekenhuis te gaan. Dus reden we met z’n vieren naar het ziekenhuis. Ik vond het ook zo fijn, dat jij na een lange nacht, toch mee ging naar het ziekenhuis. Ook al zei je dat het vanzelfsprekend was. Onze dochter hadden we snel bij de buurvrouw gebracht. Linda, de verloskundige had onze geboortewensenplan meegenomen en droeg dat over aan de verloskundigen van het ziekenhuis… ik wilde absoluut geen oxytocine (wee-opwekkers), geen pijnstillers en ik wilde graag een lotusbevalling (de placenta blijft aan het kindje vast zitten totdat ook de placenta geboren is en als de navelstreng helemaal uitgeklopt is dan pas wordt doorgeknipt). Toen wij in het ziekenhuis aankwamen besefte ik dat wij onze energie mee hadden genomen naar het ziekenhuis… het was net alsof we toch nog thuis waren… dat ik al meer dan 12 uur thuis de weeën had opgevangen had voor een sterke energieveld gezorgd… heel fijn! Gelukkig werd ik niet ingeleid, het ziekenhuis wilde eerst afwachten tot de weeën vanzelf weer op gang zouden komen. Jij gaf mij een granule van een sterk homeopatisch middel, om de weeën op te wekken… en wonder boven wonder kwamen de weeën krachtig terug… zelf zo krachtig dat ik voelde dat het ‘echte’ werk ging beginnen… een paar helse uren volgden, want de ontsluitingsweeën vond ik erg pijnlijk! Ik overwoog zelfs om een pijnstiller te nemen… ergens hoorde ik een innerlijke stem die zei dat mijn dochtertje over een uurtje geboren zou worden… grappig dat jij kort daarop zei dat ik de bevalling in stukjes kon knippen zodat de pijn te overzien zou zijn… je zei precies hetzelfde wat mijn innerlijke stem zei… wacht nog een uurtje af…

De geboorte van Linde

En daadwerkelijk na een klein uurtje is na 2 persweeën Linde geboren! Fantastisch! Ik mocht samen met de verloskundige het kindje uit mij halen en toen op mijn borst leggen…waar het uren heeft gelegen. De placenta is na ongeveer een half uur geboren en na nog een half uur hebben we het losgeknipt. De placenta gaan we in de tuin begraven. Heel fijn ook dat het ziekenhuis personeel ons met ‘rust’ liet… we hebben het met ons viertjes gedaan (mijn man, de verloskundige, jij en ik)… heel fijn! Wat een reis… ik moest zeker eerst bekomen omdat de ontsluitingsweeën behoorlijk pijnlijk waren, maar ik kon Linde helemaal in mijn hart sluiten… zo een mooi en ontroerend meisje… zo sterk en liefdevol!

Wat het me heeft gebracht

Ik besef nu hoe rijk de zwangerschap en de bevalling me hebben gemaakt. Ik mocht tijdens de zwangerschap al mooie en fijne mensen ontmoeten, ik mocht veel leren over ‘anders’ bevallen, fijne boeken lezen en daarnaast me weer dieper verbinden met mijn lichaam, heling van diepe zielsstukken, me weer gedragen voelen door de oermoeders en natuurlijk het allerbelangrijkste, een poort zijn waardoor Linde geboren kon worden in deze wereld… Ik ben heel dankbaar voor dit alles!
Dank je wel Gonny dat je er voor ons was, voor en tijdens de bevalling. Ik heb me heel gedragen door je gevoeld en ook na de bevalling, in de kraamweek, je steun reikte heel ver. Je wijsheid, je rust, je kracht en je liefde hebben van onze bevalling een hele mooie reis gemaakt.
Een hele dikke knuffel, ook van Bart, Lieve en Linde.

Sona

Mijn doula-ervaring

Voorstellen

Ik zal me eerst even voorstellen. Mijn naam is Tamarah en ik ben 18 jaar oud. Mijn vriend heet Gijs en hij is 23 jaar oud. Gijs en ik kregen een relatie toen ik 15 was. Toen ik 17 jaar was, kwam ik erachter dat ik zwanger was geraakt, ondanks een spiraaltje. Op dat moment woonde ik samen met Gijs in Groningen, op kamers. Ik deed op dat moment de sprint-havo (twee jaar in een jaar), ik werkte 13 tot 16 uur in de week en ik danste 5 uur in de week. Ik was vastbesloten om te blijven werken en dansen en om mijn havo-diploma te halen. Hierdoor kwam er echter veel druk op mijn relatie te staan en ik had het idee dat we elkaar ergens kwijt raakten. Hierdoor stonden mijn vriend en ik niet veel stil bij de zwangerschap.

Contact met de doula

Toen ik al een tijdje zwanger was, vertelde mijn moeder mij over een doula. Een vriendin van haar had Gonny ook bij haar bevalling gehad, en dat was erg goed bevallen (letterlijk en figuurlijk). Ik heb gelijk contact gezocht met Gonny en toen Gijs en ik ons eerste gesprek bij haar hadden, klikte het meteen. We vertelden onze wensen aan haar, over de bevalling en over de zwangerschap zelf. Elke keer als we een afspraak met Gonny hadden, stonden we weer even stil bij de zwangerschap en hadden we tijd om er goed over na te denken. Zo konden we ons drukke leventje combineren met de zwangerschap.

De geboorte van Sona

Zes dagen voordat mijn examens begonnen ben ik bevallen. De bevalling zelf ging erg vlot. Het leek allemaal langs me heen te gaan, zo onwerkelijk. Op 10 mei 2011 begonnen de weeën om 22:00 uur. Rond 01:00 uur waren we in het ziekenhuis. Gonny stond ons daar al op te wachten met een rolstoel (iets waar wij dus nooit aan zouden denken). Eenmaal aangekomen op de verloskamer werden mijn vliezen gebroken. De weeën werden daarna echt ondragelijk, maar ik dacht niet aan de pijn zelf. Ik dacht alleen aan hoe ik de pijn het beste zou kunnen doorstaan. Mijn moeder, mijn vriend, mijn schoonmoeder en Gonny waren aanwezig bij de bevalling. En ieder had zijn eigen taak. Ik wilde dat er iemand over mijn buik wreef, ik wilde dat er iemand mijn benen masseerde, ik wilde dat iemand mijn rug masseerde en ik wilde iemand die mij aanmoedigde en mijn hand vast hield. Gonny wist precies wat ze tegen me moest zeggen, als ik de weg even kwijt was. Veel vrouwen zouden dit ongelofelijk vinden, maar ik heb tijdens mijn bevalling geen een keer iemand uitgescholden en ik heb ook geen pijnbestrijding gehad. Om 03:00 uur kreeg ik persweeën en om 03:29 uur werd ons zoontje geboren op 11 mei 2011; Sona William Pronk.

Aandeel van de doula

Gonny haar aandeel tijdens de zwangerschap en de bevalling was erg groot. Ik durf zelfs te zeggen dat ik zonder haar niet zo een snelle bevalling had gehad. Ze zorgde ervoor dat ik me volledig kon ontspannen en omdat we onze geboortewensen met haar hadden besproken, kon ze voor mij praten als ik het even te druk had met weeën opvangen. Ook ziet ze precies wat je nodig hebt, zonder dat je het tegen haar zegt. Een blik is al genoeg.

Tijdens mijn zwangerschap liet ze ons stilstaan bij dingen die ik zelf nooit had kunnen bedenken. Wil je muziek tijdens je bevalling of vertrouwde voorwerpen, wat verwacht je van de verloskundige, wat mag er wel en niet gebeuren. Op deze manier konden we ons goed voorbereiden en wist ook de verloskundige wat voor vlees ze in de kuip had. Dat is heel fijn, want het lijkt mij geen pretje om instructies uit te delen als je aan het bevallen bent.

Al met al is de bevalling, mede door Gonny, een hele bijzondere ervaring om op terug te kijken. Daarnaast heb ik ook mijn havo-diploma gehaald en vlak na de bevalling zijn we binnen de stad verhuisd naar een appartement met tuin. Volgend schooljaar ga ik met een studie beginnen en Gijs en ik willen zeker nog een kindje als we onze studies hebben afgerond. Ook daar zal een doula bij aanwezig zijn, ik kan het echt iedereen aanraden!