De geboorte van een doula

Zesentwintig jaar geleden werd onze eerste zoon geboren. Ik had, net als alle vrouwen die voor het eerst zwanger zijn, geen ervaring met bevallen en dus geen idee hoe ik dat zou gaan ervaren. Het enige wat ik zeker wist, was dat er een oervertrouwen in mij zat. Een weten dat het me ging lukken. En als het anders zou lopen dan op eigen kracht, dan was het ziekenhuis een mooie oplossing. Maar wel aan het einde van het spectrum van mogelijkheden. Zo ging ik mijn bevalling in.

In die tijd bestond de doula nog niet. Ik had naast mijn man en de verloskundige, een vriendin uitgenodigd om er bij te zijn. In ruil daarvoor zou ze bij me kramen. Een topdeal: ik raad het iedereen aan. Maar goed, eerst bevallen. Het begon rond middernacht en zou uiteindelijk ruim een dag duren, maar dat wisten we toen natuurlijk nog niet. Tijdens de bevalling leerde ik hoe mijn lichaam werkte om onze baby geboren te laten worden. Het was hard werken en soms had ik er geen zin meer in. Maar het was ook fascinerend! En ik ontdekte, dat ik, doorgaans onafhankelijke vrouw, nu enorm steunde op mijn man. Dat vond ik bijzonder. Wat gebeurde er? Dat hij onafgebroken bij me was gaf me veel rust en een veilig gevoel. Hij zag, soms eerder dan ikzelf,  een wee aan komen, hielp me dan uit bed, praatte me door de wee heen en takelde me weer in bed, waar ik kon bijkomen van de oerkracht die in mij woedde. Het werkte als een tierelier. In de jaren daarna volgden nog drie zonen. En elke bevalling leerde ik beter hoe ik comfortabeler en vlotter kon bevallen. Zoon vier was er binnen vijf uur. Toen was ik klaar met geboorte geven; ik had het in de vingers. Wat ik ook geleerd had was hoe ongelofelijk belangrijk de onafgebroken, onvoorwaardelijke steun van mijn man was geweest, elke bevalling weer. Hij leerde mij wat de effecten van doula-ondersteuning waren. Maar dat wist ik toen nog niet. Ik had nog een lange weg te gaan.

Ik word doula

Regelmatig werd ik na mijn bevallingen gevraagd bij geboortes aanwezig te zijn. Vanwege mijn eigen ervaringen, mijn instelling en het vertrouwen dat ik heb in geboorte geven . Na een paar jaar ontmoette ik Mary Zwart. Een verloskundige die mij binnen vijf minuten zei dat ik een doula was. Ik kon dat beamen, want ik had eens in een Amerikaans boek over de doula gelezen en herkende me daarin. Ze wees me op de mogelijkheid om me te scholen tot doula. En zo kon het gebeuren dat ik een paar maanden later in Amsterdam ingewijd werd in de weldadige werking van de doula door Debra Pascali- Bonaro. Alles viel op z’n plek; het voelde als thuiskomen. Dit was precies zoals ik het zelf ervoer. De professionele doula was geboren. Het was toen medio 2006.

Als kersverse doula had ik er natuurlijk reuze zin in: kom maar op zwangeren! Maar niemand wist van het bestaan van de doula. Veldwerk was dus nodig. Ik zocht contact met alle verloskundigenpraktijken in mijn omgeving. Immers, daar zijn de zwangeren te vinden. Maar vrijwel elke verloskundige reageerde afwijzend. De doula was overbodig. Dat deden ze zelf wel en bovendien zou ik het leukste stukje van hun begeleiding overnemen. Dat klopte niet, maar daar hadden ze geen boodschap aan. Dat was dus geen ingang. Via mijn website en het organiseren van een lezing meldden zich de eerste vrouwen. En wat werden het geweldige ervaringen!

Mijn eerste ervaringen als doula

In mei 2007 kwam ik binnen vier dagen twee keer in actie als doula. De baby’s waren met een tussenpose van drie weken gepland, maar ze besloten vlot na elkaar te komen. De eerste werd in het ziekenhuis geboren. Een flinke negenponder. Op eigen kracht, hoewel de vrouw van tevoren bezworen had dat ze zonder ruggenprik niet zou gaan bevallen. Het liep anders. Ze bleek over veel doorzettingsvermogen te beschikken en elke wee fantastisch op te vangen. Ze vond het heerlijk dat ik haar hielp bij elke wee en haar daarna begeleidde bij het ontspannen tussen twee weeën door. Daardoor hield ze het moeiteloos de negentien uur vol die de bevalling duurde. De andere vrouw beviel thuis. Na een versie in het ziekenhuis waar ik ook bij was, kon ze haar grootste wens, een thuisbevalling, in vervulling laten gaan. Ze wilde mij er graag bij omdat ze zich helemaal als vrouw wilde laten gaan. En dat deed ze. En hoe: een extatische bevalling! Zo werd binnen een week twee keer een doula geboren. Dat was ik en ik voelde me vereerd en vervuld. Wat een prachtige weg was ik ingeslagen.

Hoe het verder ging

Nog steeds begeleid ik met grote regelmaat vrouwen en hun partners op weg naar en tijdens de geboorte van hun kindje. Elke keer is het weer magisch en steeds ervaar ik de meerwaarde van mijn inbreng als doula: meer rust, meer vertrouwen, meer kracht, meer weten en meer zin in bevallen bij de aanstaande mama en papa. Allemaal zaken die een voorwaarde zijn voor een passende en voorspoedige bevalling. Ervaar het zelf!

Ben je benieuwd naar het bevallingsverhaal van beide moeders? De geboorteverhalen van Charlotte en Milan zijn te lezen op mijn website