Auteur: admin

Linda, geboren op 14 januari 2016.

Wat een fantastische ervaring om met een doula te bevallen.

Ik heb al de hele zwangerschap met een idee gezeten om met een doula te bevallen. Het was mijn tweede zwangerschap. De eerste bevalling was een drama. In ziekenhuis, 36 uur en veel complicaties. Bah. Dat wou ik niet meer. Daarom wou ik het anders aanpakken en een doula paste precies in mijn gedachten.

Door de drukke baan en de thuissituatie (we gingen een maand voor de uitgerekende datum verhuizen) kwamen wij pas in de laatste week, 4 dagen voor de uitgerekende datum, bij Gonny voor het eerst voor de kennismaking. Gonny was bereid om direct een afspraak met ons te maken. Dat vonden wij super. Er was direct een klik. Wij hebben daarom direct na de eerste kennismaking een tweede afspraak voor de volgende dag gemaakt. Daarin hebben wel allerlei zaken besproken. Gonny heeft ons verteld over haar ervaring en allerlei bevallingen die zij heeft meegemaakt. Op basis hiervan zei mijn man opeens “waarom zouden we ook niet thuis bevallen”? Eigenlijk paste het ook in mijn gedachten- lekker in een bevallingsbad te bevallen- op een natuurlijke manier! Fantastisch! Zeker na de eerste bevalling in ziekenhuis. Het was ontzettend mooi om te horen dat ook mijn man hierachter staat.

Gonny heeft ons contactgegevens gegeven van iemand die een bevallingsbad te leen had. Verder heeft zij ons allerlei informatie gegeven over de placenta. Hoe deze bewaard en verwerkt kon worden. Dat vond ik heel belangrijk. Tevens hebben we in onze gesprekken ook over de lotus bevalling gesproken.

Een dag later braken om 2 uur nachts mijn vliezen. Om 10 uur hebben we Gonny gebeld en die was er dan de hele bevalling. Gedurende de hele bevalling was zij ‘lekker bezig’ met mij maar ook met mijn man en de verloskundige.  Ik ben uiteindelijk niet in een bad maar op een kruk bevallen. Helemaal natuurlijk en zonder complicaties met ons prachtig dochtertje als resultaat. Daarom heb ik in een intiem momentje na de bevalling tegen Gonny gezegd: “Dit was mijn droombevalling”!

Na de bevalling hebben we nog een prachtig verhaal- verslag van Gonny gekregen. Het verhaal waarin zij, op een hele leuke manier en heel nauwkeurig, de hele bevalling omschrijft.

Gonny, wij willen jou hartelijk bedanken voor de fantastische bevalling! 

Op de dag van de bevalling van ons eerste kindje ben ik 40 weken en 4 dagen zwanger. De afgelopen weken heb ik al heel vaak gedacht dat de bevalling ging beginnen. Ik had vaak voorweeën en steeds weer dacht ik dat mijn buik niet verder kon groeien (wel dus). De zwangerschap vond ik -behalve het verschrikkelijke overgeven in het eerste trimester- echt heerlijk en ik kon me er niets bij voorstellen dat de meeste mensen er wel klaar mee zijn op het eind. De laatste weken vond ik best pittig. Ik probeerde het allemaal steeds ontspannen aan te zien maar ik begon toch ook ongeduldig te worden en vond het moeilijk dat mijn lichaam niet meer zo mobiel was als voorheen. Van mij mocht ze nu wel komen!

Het begint!

De dag van de bevalling voelde ik me bijzonder alert en helder. Ik had een fijne ontspannen dag gehad met een wandeling door de regen en yoga. Mijn vriend kwam vroeg thuis en begon vast met koken terwijl ik nog een beetje aan het opruimen was in de woonkamer. Ik stond aan de eettafel toen ik ineens ‘pats’ voelde van binnen, om 17.45 waren mijn vliezen gebroken. De weeën begonnen na 5 minuten en volgden elkaar gelijk in rap tempo op dus we begonnen gelijk maar met timen. Ik was helemaal overrompeld, zo snel ging het allemaal.

Mijn vriend belde eerst mijn moeder en daarna doula Gonny om te vertellen dat het was begonnen. Inmiddels stond ik in de woonkamer bij de eettafel waar ik af en toe wat op steunde of even op een stoel ging hangen. Van te voren hadden we allerlei houdingen en massage technieken geoefend maar daar kwam niets van terecht. Ik stond rechtop bij de tafel en ik kon mezelf met geen mogelijkheid nog in een andere houding krijgen. Ik verplaatste steeds mijn gewicht van mijn ene naar mijn andere been en wiegde met mijn heupen. Ik kon er helemaal niet over nadenken, de bewegingen kwamen vanzelf. Ook begon ik steeds harder te brommen/grommen en soms schreeuwen. Dat hielp enorm. Inmiddels was de verloskundige gebeld om te vertellen dat het toch best snel ging.

Omhuld

Gonny was er als eerste. Ze was heel kalm en opgewekt en haar aanwezigheid gaf me een vertrouwd gevoel. Ik kan me haar woorden niet meer precies herinneren maar het gaf me vertrouwen. Niet lang daarna kwam mijn moeder ook binnen. Het was heel ondersteunend dat er nu meerdere moeders aanwezig waren. Ik werd verder heel erg met rust gelaten en dat was heel fijn. Alleen mijn vriend was de hele tijd naast me en ik kon tegen hem aanhangen of op hem steunen. We deden het echt samen. Ik dacht altijd dat er tussen de weeën altijd een pauze is waarin je even kan bijkomen. Ik was dan ook best verrast dat dit al vrij snel helemaal niet meer het geval was! Het voelde als een grote wee. Het golfde door mijn hele lichaam met mijn buik als centrum. Ik was nogal overrompeld dat er bijna geen pauzes tussen zaten. Lag het aan mijn tijdsbesef of ging dit echt super snel allemaal? De verloskundige kwam binnen. Het was haar eerste dienst bij de praktijk en wij hadden haar nog nooit gezien. Ik heb nauwelijks iets van haar meegekregen omdat ik zo in mijn bubbel zat maar haar stem was aangenaam. In het geboorte plan had ik gezet dat ik zo min mogelijk of helemaal niet getoucheerd wou worden, dat leek me zo verstorend. Ik zei (nou ja, schreeuwde) dat ik persdrang kreeg en de verloskundige vroeg of ze dan toch even mocht voelen hoe ver de ontsluiting was. Volledige ontsluiting. Die bevestiging maakte dat ik nu met meer vertrouwen mee durfde te persen.

Geboorte

Ineens veranderde de bewegingen binnenin mij. Het was niet alleen meer mijn buik waar het gebeurde maar ik voelde nu een grote druk naar beneden. Ik besefte dat het nu aardig opschoot. De verloskundige had de baarkruk achter mij gezet zodat ik kon gaan zitten, ik stond nu al best een tijd en ik was doodmoe, mijn hele lichaam schudde en trilde. Ik verlangde ernaar om te gaan zitten maar ik had het gevoel dat het verstorend zou zijn als ik nu van houding ging veranderen. Mijn lichaam had totaal een eigen wil. Ik stond nog steeds aan de tafel, af en toe wat hurkend en wiegend. Dat ging verbazingwekkend goed. Ik kon me helemaal overgeven aan wat mijn lichaam aan het doen was. Mijn moeder, Gonny en de verloskundige waren heel stil en kalm op de achtergrond aanwezig. Eerst perste ik ontspannen en zachtjes maar al gauw moet ik gewoon heel hard mee duwen. Ik had bedacht om dat heel zacht te doen maar het moest gewoon zo. Het gevoel van binnen was zo overweldigend en ik haalde er heel veel steun uit de gedachte dat zoveel vrouwen mij voor gingen. Ik heb heel hard geschreeuwd, niet uit angst maar uit kracht. Ik voelde met mijn hand haar hoofdje en was opgelucht want nu was ze er bijna! Het was nu een extra motivatie om mee te persen.

Het voelde alsof mijn hoofd compleet werd uitgeschakeld en ik liet alles maar gebeuren. Ik was actief aan het baren maar het voelde ook alsof mijn lichaam door een immens sterke externe kracht werd overgenomen. De kracht overkwam mij maar was ook deel van mij. Ik voelde hoe mijn lichaam en ons kindje samen werkten zodat ze steeds meer naar beneden kon zakken. Een paar keer heb ik met mijn hand tussen mijn benen haar hoofdje gevoeld. Het enige anker wat ik nog had was mijn stem, volgens mij heb ik nog nooit zo veel lawaai gemaakt. Terwijl ik nog steeds rechtop stond kwam ze om 21.05 uur ter wereld. Mijn vriend ving haar op en toen hij haar voor me hield herkende ik haar gelijk. Dit is onze baby! Ze was gelijk heel bewegelijk en er kwamen een paar kleine huiltjes, zelfs iets wat op een lachje leek. Iedereen in de kamer moest daar vertederd om lachen. Ik zei dat ik moest zitten want na 3 uur staan zakte ik zowat door mijn benen.

Genieten

Ik werd naar de bank geholpen en onze dochter lag op mijn borst. We hebben eerst heel lang met z’n drieën op de bank gelegen onder een deken en heel veel naar elkaar gekeken en genoten. Ik zag voor het eerst bewust mijn vriend zijn benen (en pantoffels!) die helemaal onder het bloed zaten. Iemand legde een deken over ons heen. Ik had overal pijn maar het wonder wat in mijn armen lag was absoluut het mooiste, vreemdste en meest fantastische wat ik ooit had gezien. Het voelde allemaal heel huiselijk, wij op de bank en de andere drie vrouwen aan tafel met beschuit met muisjes.

De placenta werd niet veel later geboren en toen mijn vriend voelde dat de navelstreng was uitgeklopt bond hij die af met een navelveter. De placenta was prachtig om te zien! Dat zoiets sterks uit je lichaam kan komen. Toen iedereen weg was heeft mijn vriend een deel van de placenta verwerkt in een smoothie en een deel op alcohol gezet, dat zou later een tinctuur worden. Het was heel onwerkelijk. Ineens was iedereen weg en waren wij met z’n drieën. Doodmoe, zielsgelukkig en met elkaar.

Terugblik

De bevalling herinner ik me als ongelofelijk intens, soms bijna ondragelijk, woest, bruut en oer. Ik was totaal overrompeld door de snelheid van de bevalling (3 uur), het was alsof mijn lichaam werd overgenomen door een intense natuurkracht. Ik kon rationeel nog wel dingen bedenken maar mijn lichaam had een compleet eigen plan. Maar ik had steeds heel sterk het vertrouwen dat het zo moest zijn en voelde me enorm gesteund door alle vrouwen die ooit voor mij gingen. Ik voelde me in een andere wereld, alsof ik door een dikke oer blubber was getrokken. Zoveel liefde dat het pijn doet. Tijdens de voorbereidingen voor de bevalling probeerde ik steeds om niet te veel verwachtingen te hebben. Ik had natuurlijk duidelijke voorkeuren (thuis bevallen, met behulp van de zwaartekracht, weinig interventies) maar ik wou vooral niet dat de bevalling door teleurstelling of verzet van mijn kant zou stagneren. ‘Overgave en vertrouwen’ waren zowel in het laatste trimester als tijdens de bevalling mijn sleutel woorden. Achteraf gezien ben ik echt ontzettend dankbaar en gelukkig met hoe de bevalling gegaan is, eigenlijk helemaal zou als ik had gehoopt.

Een volgende keer zouden we er weer een Doula bij willen hebben. Voor ons was de begeleiding vooraf aan de bevalling ontzettend waardevol en heeft er zeker aan bijgedragen dat ik de bevalling op eigen kracht kon doen. Zeker omdat alles zo snel ging en het ons eerste kindje is. Tijdens de bevalling was Gonny een vertrouwde beschermvrouwe. En het geboorte verhaal dat ze over de bevalling had geschreven was prachtig om terug te lezen. Zo konden we het nog een paar keer ‘nuchter’ meemaken wat heel erg hielp om alles een plek te geven in de weken na de bevalling. Bedankt Gonny voor alle wijsheid en wie weet tot een volgende keer!

Luuk’s Story

My husband and I made a choice, the best choice we could have made as parents-to-be. It was the best choice for our unborn baby, I’m absolutely convinced. We chose to have our birth of our breech baby at home. It was a deliberate choice, and we would make it again.

Hospital

From 29 weeks, our child was in breech. I got the feeling that this wouldn’t change. We tried moxa therapy, which didn’t work. At 36 weeks, we had a terrible attempt of turning our baby. We thought that a gynecologist would look with ultrasound to see if the conditions were favorable to make an attempt to turn our baby at 37 weeks. Instead, without asking or even warning me, she stabbed two fingers into my abdomen and roughly attempted to turn my baby. I was in shock. It felt like an assault, an attack at the deepest core of my being and an attack on my baby. We decided against seeing her again. At 37 weeks, we had a check-up with a gynecologist who we had never met before. He made a very friendly and soft attempt of turning my baby, which didn’t work. He asked whether I wanted a vaginal birth or a c-section. I said that I wanted to try on my own. He gave me a list of conditions for a vaginal breech birth, and ended his speech with “but I have the last say in this delivery.” We felt like we were put aside in our child’s birth. I thought, “Hey, who’s giving birth here? I’m connected to my baby. I feel what it wants, not you!”

Own choices

At this point, we had already contacted a doula, because we could use all the help we could get. We made a birth wish with her, and during that conversation it became clear that I really, REALLY didn’t want a c-section. I would give birth to this baby myself!

I am a resident anesthesiologist, and I’ve seen and performed spinal anesthesia for c-sections many times. I did not want to go through that surgery unless it was truly necessary. And I didn’t want the cord to be clamped immediately after birth, or my baby to be taken away from me in the OR. I didn’t want my baby’s natural instinct to find it’s mommy’s nipple for drinking to be disrupted. I didn’t want all the medication that will be administered for a c-section. I knew that after a c-section, you can’t lift things for several weeks, which would be very uncomfortable with two dogs in the house, besides a newborn baby. And above all, for future pregnancies I would be stuck with the hospital! Besides all the reasons above, the most important one, I didn’t feel SAFE in the hospital. I didn’t feel safe to tell them my birth wishes. Even if they “let” me birth my baby vaginally, I would have had to give birth on my back, in the stirrups, tied to the bed with monitors, in an environment where I did NOT feel safe and relaxed. In such an environment, I felt that a c-section would be inevitable, because of the lack of relaxation.

Our doula advised us to make an appointment with a midwife who had assisted breech births before, and who probably could reassure us about whether a physiological birth was possible. We made an appointment with her, and she laid all our options on the table. On the ride over, we were hoping she would support us in a choice for a home birth. And indeed, at the end of our long conversation, she agreed that she would. We were thrilled. But because it was an important decision, we all agreed to think it over for a couple of days. Our birth wish of having a breech birth in a birthing pool became possible. Our baby was 38 weeks at that moment. I already started my preparation with an internet search for protocols of breech births all over the world, but I searched even more from that point on. I’ve watched dozens of movies of breech births, on all fours, in the water, standing, footling breeches. With our doula, we talked about every aspect of the birth, what we wanted, what we didn’t want. What ifs. I also asked myself the question, “What if things went wrong?” Then I would be sad for losing my baby, but it still would have been our choice. We took responsibility for our decision. At our last meeting (which we didn’t know at the time) with the gynecologist at 39 weeks, we were in his office for five minutes. “How are you feeling?” “Fine.”. “Let’s take your blood pressure.” “OK, let’s look at your baby with the ultrasound. Everything looks OK. If there are any problems, call us, and not anyone else.” We said good bye and walked towards the door. In parting, the gynecologist said, “At 40-41 weeks, you have to think about a c-section.” I responded, “Let’s postpone that as long as possible, shall we?”

Stay home to give birth in a pool

We never mentioned that we were not go to the hospital for the birth of our baby. We wanted to prepare ourselves for this birth, and not start an argument which probably would have cost a lot of energy. Besides that, if things wouldn’t turn out the right way, we needed the gynecologist and the hospital for backup, so we didn’t want to disrupt the relationship.

On a Sunday morning, after a very good night’s sleep, my water broke around 9.30am. I was 39.5 weeks pregnant. After 45 minutes, I got light contractions; they would come and go until 16.30. Our midwife checked upon us two times, and things were going fine. I got in the birthing pool at 16.30 hr, and regular contractions started. We called our doula and midwife to come over. I dilated in the next four hours. Again our midwife checked several times whether everything was going fine, with a handheld fetal heart monitor. At around 20.45, I got the urge to push. The transition came gradually and I was excited to go into the next phase. A second midwife, experienced in water births, came to assist as well. Time didn’t exist for me, only what I felt, and the incredible power released within me. I was squatting, and held my balance with two handles on the top of the pool. I felt something pop out. It was his foot. During the next contractions, his first leg was out, and all the while he was moving his leg. That was the strangest feeling I ever experienced. After half an hour pushing, there was no more than one leg out. My midwife had checked if I was fully dilated, and gave me another four contractions this way, or else we would have tried another position. At that point I thought, well then, I have to push along. The next contractions were enough to birth the rest of our baby’s legs, abdomen and thorax. He was now sitting on the bottom of the pool, with his hands folded, like he was praying. Our midwife felt his cord pulsating strongly. He was ‘jumping’ up and down the bottom of the pool. His jumping hurt me badly, and my contractions stopped. According to the instructions of my midwives, I turned to sit, and they helped our baby’s head being born.

Luuk is born

He (it was a boy) was born after more than hour of pushing. He was laid in my arms and I held him close to me. He started to breathe after a few seconds, while I was stimulating him with a towel. Our midwives observed us from the couch during the next hour, while we remained in the pool. Enjoying everything about our son. After an hour, I birthed the placenta, and my husband tied the cord with a lace and cut our son loose from his placenta. It was an incredible journey, which took a lot of preparation and went like we wished. I was only examined for dilation once, I birthed my son in the water, and the cord stopped pulsating naturally before it was cut. I was supported in my belief in myself and the connection I had with my son. I was able to feel every turn he made inside me throughout his birth.

Reaction of gynecologist and other people

To forward on the timeline, we made an appointment 6 weeks later with the gynecologist we saw last two times when I was pregnant. It felt very disappointing for us. Our midwife had sent the report of our delivery to that gynecologist, with a note that she very much would like to discuss our case with him. Our goal for making an appointment was to explain why we made the choices we did. He let us tell our story, and then said that he was shocked, that he didn’t have words for what had happened. He found the midwife to have been irresponsible for guiding a breech home birth. We tried to explain that we lost confidence when he said that HE would have the last say in our delivery. He denied saying it. Between the lines, he actually called us liars, for he denied our most important reason why we lost confidence in him. This did not make it better. I felt shocked about it. And it got worse. He NOW told us things he did not tell us before. He said that he would go very far along in the birth wishes of women. That giving birth vertically was an option. My mouth fell open. I felt like I was being lied to. This was a total different story. He ended his speech by saying that he was going to take steps against my midwife. At that point I broke. I started crying and responded that I was very sorry to hear that. He responded with “Well, little girl, you didn’t think you were going to get away with this without any consequences, did you?”

I was stunned. How could I explain my feelings of unsafety and being ill informed to him, someone who thinks that breech babies can’t come into this world without a gynecologist’s hand? How could I reason with a doctor who believes that a midwife could not possibly be experienced enough to guide these situations? How could I ask a gynecologist to step outside of his comfort zone, to feel unsafe with what he would be doing, because he is not used to observing and handling only when it is necessary? How could I make him see that I had less chance of complications with midwives who observe WITHOUT fear, who know when to handle when necessary, but also know when to let nature do its work without disrupting it?

In conversation with our midwife, the gynecologist also said that, if he had known in advance that we were having a home breech birth, he would have called the police and ambulance to take us to hospital to birth. I found this outrageous! Where would he get the right to do that? It is nowhere in the law that I, with my breech baby, am obliged to give birth in the hospital! Later on I heard through various channels that throughout the region, our case was being discussed without people knowing full details. That they spoke inaccurately about our case. It almost felt like slander. Like our story was being distorted to create an example of how NOT to handle a breech birth.

Own responsibility

I believed, and I still believe, that I took less risks by having a natural breech birth at home in a birthing pool, with midwives who are trained in assisting natural births, and a doula to support me if I needed it, than with a gynecologist who doesn’t know how to keep his hands on his back when doing so is in the best interest of me and my baby. My choice avoided the risk of somebody pulling on my child to get it out, and creating complications along the way for me or my baby. We made our choices with our son’s interest in our minds. Does that make us bad parents? I do not think so. I gave my son the best start to his life he could have ever wished for. And when I look at my son sleeping next to me on the couch while I’m writing this, I feel blessed that we had the opportunity to make this choice!

Marieke van Bommel