Begin mei 2007. Op uitnodiging van een ouderpaar ga ik ‘s ochtends mee naar het ziekenhuis. Het kindje ligt in een stuit en zal gekeerd worden. Ik ben meegevraagd als doula voor de steun en de ontspannende werking. De vrouw is heel rustig, naar binnen gekeerd en ontspannen. Ik hou haar hand vast. Haar man volgt het gebeuren van dichtbij. We vormen een natuurlijke driehoek. In een soepel beweging keert de gynaecoloog het kindje. Prachtig om te zien. De gynaecoloog is verbaasd, dat de vrouw zo soepel en ruim is en zich zo goed kan ontspannen. “Ja” zegt ze “dat komt omdat ik mijn doula heb meegenomen”. De arts is geinteresseerd en beaamt dat bij ontspannen vrouwen het keren veel makkelijker gaat. Een doulazaadje is geplant in dit ziekenhuis en bij deze gynaecoloog…. Half mei 2007. Een ander aanstaand ouderpaar, die voor het eerst een kindje zal krijgen, heeft voor mij als doula gekozen, omdat de vrouw inschat dat ze extra steun zal hebben aan een vrouw tijdens haar bevalling. Ze nemen contact met me op, want het wordt een ziekenhuisbevalling in plaats van een thuisbevalling, vanwege een te hoge bloeddruk en het steeds verder over tijd raken. Een teleurstelling, tranen vloeien als ik haar aan de lijn heb en vraag hoe ze dit nu vindt. Ik ga bij haar langs in het ziekenhuis op haar verzoek. Bij de balie word ik in eerste instantie gekwalificeerd als bezoek en daar het nog geen bezoektijd is, mag ik eigenlijk niet verder komen. Ik meld dat ik een doula ben en ik krijg, na overleg, vijf minuten en wordt verzocht daarna in de wachtkamer te gaan zitten tot het bezoekuur begint. ( wat ik niet doe, ik blijf bij de vrouw en ze laten me). Hier moet het begrip doula nog wat inburgeren! Dat dat prima zal lukken, blijkt de dag erna. Dan wordt de bevalling ingeleid en iedereen die zich meldt aan het bed en zich voorstelt zegt bij mijn naam: “O, dan ben jij de doula!” De aanstaande ouders hebben mijn aanwezigheid vooraf aangekondigd en het personeel is nieuwsgierig en belangstellend naar mij toe. Na een lange bevalling wordt een prachtig meisje geboren. Mijn eerste echte doulababy!!! De moeder vertelt me dat ze het zonder mij nooit gered had, ze is zo blij dat ik er bij was. Dat ze niet in paniek is geraakt, verbaast haar nog tot op de dag van vandaag. Maar daar is de doula voor: om te helpen de bevallende vrouw bij zich zelf, in haar kracht te blijven. Ik ben ook bevallen, zo voelt het, maar ik hou er geen kind aan over. Alleen een intens gevoel en prachtige herinneringen. Deze dag is weer een doula geboren.
Twee dagen later belt het andere stel. Een thuisbevalling zal het worden, nu het kindje gekeerd is en zo is blijven liggen gedurende de rest van de zwangerschap. Binnen vier uur glijdt een gaaf kindje de wereld in. Als doula heb ik de man en vrouw met elkaar in contact gebracht en ze hebben elkaar niet meer losgelaten, letterlijk en figuurlijk. Het is bijzonder dat je als doula bij zo’n intieme gebeurtenis aanwezig mag zijn. Door harmonie te creëren tussen de ouders en later de verloskundige en de kraamverzorgster voel ik me voldaan. Ik heb meegewerkt de cirkel van betrokkenheid rond de bevallende vrouw rond te krijgen. Dit keer was ik als doula betrokken bij een spirituele bevalling, zoals de vrouw het omschreef. Zij en haar man waren zo blij dat ze een bevalling hebben gehad zoals ze het gewenst hadden. Totaal verschillend met hun eerste bevalling in het ziekenhuis.
In vier dagen twee keer als doula gewerkt. Intens, met hart en ziel. Invoelend, aanvoelend, ondersteunend. Het ging vanzelf. Doula ben je en door als doula steeds weer geboren te worden, groei je. Een beroep dat een prachtige toekomst heeft. Ik voel me bevoorrecht.
Doulagroet, Gonny Cappers