Verslag van de geboorte van Milan
Om allerlei redenen hadden wij samen besloten om in het Parthuis in Groningen ons tweede kindje ter wereld te brengen. Toen ik (30 weken zwanger) nog eens een keer ging kijken kreeg ik een heel naar gevoel toen ik daar in de verloskamer stond. Het had iets zo vreemds en niet bij mij passend dat hier het kindje zou komen. Ik besloot toch maar thuis te bevallen. Maar er waren een aantal angsten en onpraktische dingen waarom wij daar juist niet voor gekozen hadden.
De doula voelt het goed aan
Ik had al eerder van een doula gelezen en heb meteen opgebeld. Gonny en Nadine aan de telefoon gehad; ik had meteen een gevoel van begrip en warmte. Vragen over alternatieve methoden en opvattingen en wensen over bevallingen hoefden van mijn kant niet verder uitgelegd en verdedigd worden. Daar had ik soms last van als ik met de verloskundige of zelfs vrienden ging praten. Gedeeltelijk komen deze opvattingen daardoor dat ik van herkomst Duitse ben en ook de taak als verloskundige in Duitsland iets afwijkt van die in Nederland. In Duitsland blijft de verloskundige veel langer bij een bevalling aanwezig en geeft daardoor de vrouw ook in het eerste en tweede stadium van de bevalling ondersteuning. De keuze was snel gemaakt, gevoelsmatig en totaal juist. Gonny heeft bij haar voorafgaande gesprekken met ons een vrij duidelijk beeld kunnen krijgen van wat vooral ik wilde en waar ik bang voor was. Zij heeft ook zo nuttige boeken aanbevolen. Ik heb elke bladzijde van “Ina May’s Guide to Childbirth” van Ina May Gaskin verslonden. De gesprekken met de doula en het boek hebben mij een heel ander gevoel voor mijn eigen krachten en mijn lichaam laten krijgen. Wat ik mij toen bewust werd, was dat ik het gevoel had helemaal niet te kunnen ontspannen en dat dit de reden was dat ons eerste zoon na 2,5 dagen weeën en met toedienen van een infuus in het ziekenhuis geboren was. Ik heb aan mijn eerste bevalling geen echte angsten of nare herinneringen over gehouden. Maar ook geen heel fijne en vooral geen gevoel van volledig vertrouwen in mijn eigen lichaam, dat die het kan doen – de geboorte is een beetje langs mij heen gegaan. En tijdens mijn laatste weken van de tweede zwangerschap kwam het verlangen en vertrouwen boven dat het deze keer anders zou gaan. En het is anders gegaan!
Een eigenzinnig kindje
In week 36 bleek ons kindje ook na een moxa behandeling en bepaalde yogahoudingen nog steeds in een stuit te liggen. Het was een moeilijke beslissing om toch een versie (draaipoging door een arts) in het ziekenhuis te laten doen. Ik had het gevoel dat dit iets niet-natuurlijks was, anders was het kindje vanuit zich zelf gedraaid. Door ontspanningsoefeningen die ik bij Gonny geleerd had, had ik er juist vrede mee dat het kindje zou komen zoals het zelf wilde. Maar een thuisbevalling zou er nu niet meer in zitten. Dat vond ik jammer. Toch maar naar het ziekenhuis. Ik vond het daarom zo geweldig dat Gonny ons met liefde wilde begeleiden. Onderweg heeft ze mij nog op een plaatje van een stromend kanaal gewezen wat bij het ontspannen straks kon helpen om het wijde en de openheid te visualiseren. Eenmaal bij de arts ging alles heel snel. Ik was volledig ontspannen en het kindje ging zo soepel meedraaien dat zelf de arts er versteld van stond. Ik had zelf het gevoel dat dit nooit anders bedoeld was. Later aan de monitor ter controle van de hartfrequentie beleefden wij met zijn drieën zo’n enorm gevoel van vreugde en geluk omdat het gelukt was. En het kindje bleef in deze positie liggen!
Vandaag is het feest!
Op de dag van de bevalling kwam Gonny ’s ochtends om acht uur nadat ik sinds middernacht beetje bij beetje vruchtwater had verloren. Omdat het kindje nog niet ingedaald was moest de bevalling dus in de komende 24 uur gebeuren en dat maakte dat ik mij toch iets ongemakkelijk voelde. Toen Gonny hier kwam had ik nog niet echt het gevoel dat het kindje snel geboren zou worden. Wij hebben Luciën, de grote broer, nog uitgezwaaid die naar oma en opa ging en toen werd het ineens stil. In mij en in het huis. En nu kon ik het zeker voelen, als de stilte voor een storm. Met Gonny heb ik nog allerlei plannen gemaakt: wandelen, boodschappen doen, uitgebreid ontbijten, een lekkere, aansterkende soep voor na de bevalling maken… Uiteindelijk hebben wij een heel eind gewandeld, langs het meer en halverwege zaten wij op een bankje uit te rusten. De hemel betrok een beetje en toch was het nog heel vrolijk weer, als een deken die het felste licht buiten houdt en zo een enorme rust creëert. Aan de waterkant zittend wees Gonny mij op de overkant, een heel eind weg en toch te halen. En als je daar eenmaal bent kijk je om en weet dat het de moeite waard was de overtocht aan te durven. Ik zou dit beeld in gedachten houden… Terug gekomen heb ik een heerlijk ontbijt gekregen en met de laatste hap dacht ik, dat zijn nu de weeën, nu begint het. Bij het wandelen kon ik lekker doorlopen ook was er toen al af en toe een. Ik durfde het bijna niet te noemen. Gonny was zo rustig, legde een paar spullen klaar vroeg mij wat ik nu het liefste deed. Wij zetten op het dressoir allemaal mooie dingen neer die ik graag wou zien en ruiken. En dat was het fijnste, dat Gonny nu wist wat ik nodig had. Vanaf nu ging het heel snel. Reinder was net terug van oma en opa en had nog even kunnen douchen en wat eten. Eerst was Gonny het die mij bij de weeën hielp, mij vasthield, mijn rug tegen de pijn ondersteunde of alleen bij mij op de grond ging liggen of zitten. Van haar ging een enorme rust, vertrouwen en wijdsheid uit. Ik kon voelen dat alles wat ging komen juist voor ons was. Na een paar momenten ging Reinder mijn bekken en rug masseren en bij mij zitten en ik heb de hele bevalling geen enkele wee alleen op moeten vangen. Ik heb mij zelf zo sterk en zelf opgevangen gevoeld dat ik met mijn volledige toewijding elke wee kon ontvangen. In de rust daartussen kon ik diep in mij gaan en élke wee durven te verwelkomen. Ik weet nog dat ik de hele tijd een lach op mijn gezicht had en die ook niet meer wegging totdat het kindje er was. Toen de verloskundige kwam was ik al in een soort trance, voelde dat zo sterk dat het mij helemaal niks meer uitmaakte terwijl ik daarvoor nog overal bang voor was. Na nog een poosje onder de douche geweest te zijn (wat de verloskundige voorgesteld had) mocht ik op mijn bed om te kijken of het echt al volledige ontsluiting was.
Ik wou graag hurkend of zittend bevallen. Maar ik kroop als een kat op handen en voeten op het bed, mij aan het hoofdeinde vasthoudend. En zo wou ik ook graag blijven tot verbazing van de anderen. Ik mocht het kindje nu naar buiten brengen en Gonny en Reinder waren allebei naast mij op bed. Maar dit ging ik nu zelf doen. Ik kon het kindje nu echt in mij voelen en het zou meehelpen. Hoewel ik mij de hele tijd zo bewust was van Reinder en dat ook nodig had om elke wee te doorstaan, was ik met mijn oerkracht nu alleen en het voelde de eerste keer bevrijdend in een soort leegte mijzelf op te vullen met mijzelf. Dat was het pure vrouwzijn met alle krachten die ik daarvoor ontvangen had en die ik nu mocht voelen. En wat heeft dat met mij gedaan! Op het moment dat ons zoontje geboren werd was ik ineens volledig vrouw. Er kwam een andere dimensie bij. Na 4 uur weeën was ons gezond en stevig zoontje Milan geboren. Zo tevreden en rustig ging hij na een ½ uur meteen bij mij drinken en kroop helemaal tegen mij aan. Alsof ik hem altijd al kende…
Mijn droom is uit gekomen
Onze doula Gonny heeft mijn bevalling tot een feest gemaakt, waarbij open, verbonden, dansend, vol vreugde en soms verbazing, liefde, toewijding en vooral blijheid (en ook hard werken…) ons zoontje ter wereld kwam. Nu besef ik dat niet alleen de bevalling iets zeer spiritueels had. Ook de liefde tussen mij en Reinder en ons ander zoontje Luciën is zo veel meer geworden. Vooral de intimiteit en manier hoe ik de verbinding met Reinder tijdens de bevalling ervaren heb, het mij-volledig-laten-gaan, mij echt laten zien, heeft een enorm diepe laag in ons geraakt en dat voelt zo goed.
Zonder Gonny was mij dat nooit gelukt!
