Iris

Verslag van de geboorte van Iris

Op 28 november 2007 wist ik het al: Gonny zal aanwezig zijn bij een volgende bevalling. Ik ontmoette haar die dag bij een workshop mandala tekenen en daar vertelde ze dat ze vanuit haar praktijk ook als doula werkzaam was. Ik had eerlijk gezegd nog nooit gehoord van het begrip doula, alleen toen ze uitlegde wat het inhield wist ik direct waarom ik haar die dag had ontmoet.

Wat vooraf ging

Op 14 juni 2007 was ik bevallen van een zoon, Bram. Ik was 5 dagen over tijd en wegens een te hoge bloeddruk, zijn die dag in het ziekenhuis mijn vliezen gebroken en ben ik middels een infuus ingeleid. Het was een heftige bevalling en uiteindelijk had ik gekozen voor een pijnpomp. Achteraf las ik wat een pijnpomp voor effect op de baby kan hebben (conditie baby kan achteruit gaan) en ik vond het slecht dat mij dit niet verteld is door de verpleegkundige of verloskundige. Ik heb toen direct gezegd dat ik een eventuele volgende bevalling geen pijnmedicatie meer wilde. Tussen de geboorte van Bram op 14 juni 2007 en mijn 2de bevalling hebben nog 3 zwangerschappen gezeten. Deze zijn helaas geëindigd in een miskraam, of zoals Gonny het altijd benoemd heeft naar mij toe: 3 kleine geboortes. Na 28 november 2007 bleef ik Gonny regelmatig zien bij haar thuis, tijdens het mandala tekenen. Het was voor mij erg prettig om bij haar terecht te kunnen met mijn ervaringen bij mijn miskramen. Waar iedereen om mij heen zijn best deed mij te steunen en begrip te tonen, had ik bij Gonny het gevoel dat ik niet veel hoefde uit te leggen. Ze snapte mij en zoals ik het voelde en uitlegde was het goed.
Dat er een 2de kindje zou komen, wisten Marc en ik heel zeker. En onze wens en ons voorgevoel werd bevestigd op 1 oktober 2009. Ik had een positieve zwangerschapstest! Niet dat dit mij verbaasde, want bij elke zwangerschap voel ik vanaf het eerste moment dat ik zwanger ben, dus ook dit keer. Het was wel een beetje een wonder, want voorafgaand aan deze zwangerschap had ik een miskraam gehad. Dus dat ik direct weer zwanger was, is op zich bijzonder, alleen heb ik het al gevoeld toen ik de miskraam had. Ik voelde dat ik gelijk weer zwanger zou worden en dat het nu goed zou zijn. En dit bleek gelukkig het geval.

Doula begeleiding tijdens de zwangerschap

Op de echo van 20 weken liet de echoscopiste ons zien, dat het om een meisje leek te gaan. Ze wist het bijna 100% zeker, alleen mevrouw had haar navelstreng tussen de benen zitten. En daarom hield de echoscopiste zich iets in en stelde met ongeveer 90% zeker dat we een meisje zouden krijgen. Alleen wij wisten het wel zeker. Marc had al gependeld en bevestigde daarmee het geslacht. Dus, een kleine meid! En dat terwijl we ook al een jongen hadden, geweldig. Controles bij de verloskundige waren steeds goed. Mijn bloeddruk was goed en bleef mooi stabiel. Na de zwangerschap van Bram, was de bloeddruk toch wel een puntje van aandacht. Op 29 januari is Gonny bij ons geweest. Ik was toen 23 weken zwanger en ze kwam langs om te kijken wat onze verwachtingen van haar waren bij de zwangerschap en bevalling. Het was een afspraak waarbij we definitief zouden kijken of we haar als doula wilden ‘inhuren’. Voor ons was de keuze al gemaakt. Of anders gezegd: ik wist het zeker en Marc sloot zich er na die avond volledig bij aan. We maakten gelijk een afspraak voor 15 februari en die avond hebben we de geboortewensen omschreven. Wat voor ons vooral heel belangrijk was, is dat we het samen wilden doen. Met de vorige bevalling ben ik volledig in mezelf gekeerd en ben ik in en vanuit enorme stilte bevallen. Dit keer wilden we het zo veel mogelijk samen doen en ik wilde graag in contact blijven met Marc, ook al zou ik het zwaar hebben en weer in mezelf dreigen terug te keren. Ik besefte me, dat ik daarbij hulp nodig zou hebben en ik wilde ook graag dat er iemand naar Marc om zou kijken tijdens de bevalling. En wat ik absoluut niet wilde, was pijnmedicatie. En mezelf kennende, had ik iemand nodig aan mijn zijde die mij daar aan zou herinneren en die mij zou helpen me er zonder medicatie doorheen te slaan. In alles waar we hulp en ondersteuning bij wilden, zou Gonny er voor ons zijn en op Marc’s verzoek, zou ze ook een hoop gezelligheid meenemen! Vanaf 30 maart hadden Gonny en ik elke 2 weken telefonisch contact. Tussendoor hield ik haar per e-mail op de hoogte van bezoekjes aan de verloskundige en gewoon om even mijn verhaal te doen. Het was heerlijk om gepland contact met elkaar te hebben. Richting het einde van de zwangerschap begon ik het lichamelijk zwaar te vinden en er speelden privé zaken die mij erg bezighielden en mijn aandacht afleidden van de zwangerschap. Tijdens de telefoongesprekken was ik even helemaal zwanger en was op dat moment alle aandacht voor mij en mijn kindje. Gonny stelde af en toe rake vragen, die mij er gelukkig aan deden herinneren dat ik mocht en kon genieten van het zwanger zijn en die mij terugbrachten naar mijzelf en het nieuwe leven in mij. Gonny is na wederzijds overleg nog een keer langs geweest. Ik wilde graag nog een oefening met Marc doen, waarbij hij tijdelijk de baby in zijn handen zou dragen. Het is ontzettend goed geweest dat we dit nog hebben gedaan. Marc en ik konden ons op dat moment volledig richten op ons kindje en op elkaar en dat hadden we precies nodig op dat moment. Want ook Marc voelde dat hij van deze zwangerschap minder mee kreeg dan de vorige keer met Bram. Op 19 mei ben ik ’s ochtends nog een keer bij Gonny geweest voor een ochtend mandala tekenen. Het thema was die ochtend communicatie en ik heb een prachtige mandala kunnen tekenen waarin de communicatie tussen mijn nog net niet geboren dochter en mijzelf naar voren kwam. Vanaf die ochtend voelde ik dat ik klaar was om te bevallen. Er kwam rust en sereniteit over me heen en in me en ik begon toe te leven naar bevallen. Lichamelijk werd het me te zwaar. Ik wilde graag nogmaals moeder worden en ook moeder zijn en blijven voor onze Bram. Alleen door de enorme buik en de vermoeidheid, vond ik het soms lastig om een voor mijn gevoel goede moeder te zijn voor Bram. Gelukkig is Bram enorm geduldig en begripvol en heeft hij mij enorm goed geholpen en begrepen het laatste weekje.

Start van de bevalling

Een paar dagen voor mijn uitgerekende datum, 29 mei sloeg het gerommel in mijn buik toe. Een paar nachten had ik weeën activiteit. Aan het begin van de nacht begonnen dan weeën, alleen zo mooi als ze kwamen, zakten ze na een paar uur ook weer af. Overdag bewoog mijn buik constant, de baby was compleet onrustig. Ook dat wees er op dat de bevalling waarschijnlijk niet lang meer uit zou blijven. En ik moet zeggen dat meerdere keren per dag een paar voeten in je ribbenboog ook niet echt aangenaam is. Vrijdag 28 mei dacht ik ’s avonds dat de vliezen wel eens gebroken konden zijn. We hebben toen de verloskundige gebeld en die kwam langs om dit te controleren. Het bleef onzeker of het ook echt gebroken vliezen waren. Gezien mijn verhaal zou het kunnen. Dit gaf ons hoop en ik kreeg nog meer hoop toen diezelfde nacht wederom weeën op kwamen zetten. Elk uur ongeveer 4 tot 5 mooie krachtige weeën. Dit ging tenminste ergens op lijken. We hadden Gonny al gebeld om te melden dat het wel eens zo ver kon zijn. We zouden haar weer bellen als de weeën regelmatig zouden komen en we zeker wisten dat de bevalling van start was. Alleen net zoals de nachten ervoor: de weeën kwamen en gingen, maar geen bevalling. Wat een teleurstelling. Op 29 mei kwam ’s ochtends de verloskundige weer langs. Nog steeds onduidelijk of het nu gebroken vliezen waren of niet. Voor de zekerheid heeft ze overlegd met de dienstdoende gynaecoloog en die wilde graag dat ik naar het ziekenhuis zou gaan voor wat extra testen. Dus wij op zaterdagochtend naar het Wilhelmina Ziekenhuis. Daar is een echo gemaakt en een test gedaan om gebroken vliezen te controleren. Bij de echo bleek ik erg weinig vruchtwater te hebben. Na overleg met de gynaecoloog is besloten, dat ze het protocol ‘gebroken vliezen’ zouden volgen. Dit hield in dat ik hoe dan ook die dag of een dag later zou moeten bevallen, vermoedelijk door middel van inleiding. We maakten de afspraak dat we ’s avonds terug zouden komen voor een CTG. Als die verder goed was, dan zou ik me op zondagochtend 30 mei mogen melden en zou de bevalling gestart worden. Daar ging mijn wens om thuis te bevallen. Enerzijds baalden we er enorm van, anderzijds hebben we altijd gezegd dat wanneer een ziekenhuisbevalling nodig zou blijken, we dit ook zouden doen. Het enige voordeel voor ons was, dat we het ziekenhuis kenden van de vorige bevalling en we wisten wat ons te wachten stond qua procedure. Nadat we ’s ochtends weer thuis waren uit het ziekenhuis, is Bram meegegaan met opa, zodat wij in rust de dag en nacht door konden. We hebben Gonny gebeld om het verhaal uit te leggen en we hebben afgesproken dat Gonny ’s middags nog even langs zou komen. We hebben die middag gewoon gepraat over alles wat er op dat moment gebeurde. Bij mij kwam ook het besef dat dit misschien wel de laatste zwangerschap zou zijn en dat ik het daardoor ook nog koesterde zo lang het nog kon. We konden in elk geval met Gonny afspreken dat we elkaar zondag de 30ste zouden zien in het ziekenhuis, want dat ik die dag zou bevallen in het ziekenhuis was nu in elk geval een vaststaand feit.

De bevalling zet door

Op 30 mei hebben we in alle vroegte om 7 uur naar het ziekenhuis gebeld met de vraag of ze plek hadden om 7:30 uur voor mijn opname. Er was plek en we gingen gelijk die kant op. Gonny kreeg van ons een sms dat ze kon komen en zij kwam ongeveer 10 minuten na ons aan. Ik bleek op dezelfde weeënkamer te liggen als met Bram, hoe toevallig! Ik werd eerst een half uur aan het CTG gelegd. Wat scheelde was, dat ik die ochtend met weeën was opgestaan. Elke 5 minuten had ik al een flinke stevige wee. Dat was gunstig. Daardoor had ik al 2 tot 3 centimeter ontsluiting en konden de sensoren die ik moest dragen die dag gelijk ingebracht worden. Omdat de verloskundige nog steeds twijfelde aan het feit of de vliezen nou wel of niet waren gebroken, heeft ze er een vliezenbreker bij gepakt. Een beetje tot onze verbazing, brak ze op die manier de vliezen. Er stroomde een flinke hoeveelheid weg, alleen zat er ontlasting in. De baby was er blijkbaar aan toe om geboren te worden. Het infuus werd gestart rond 8:30 uur. Ik heb de verpleegkundige gevraagd met beleid het infuus op te hogen, omdat ik de vorige keer met Bram een enorme weeën storm heb gehad en ik dit niet weer wilde. Ik had al snel in de gaten dat ik met het weg ademen van een wee het beste richting het hoofd van de baby kon gaan.

Op die manier ving ik de weeën prettig op en kon ik me goed focussen. Het benul van tijd was ik op een gegeven moment kwijt. Ik lag met mijn rug naar de klok en het enige dat voor mij telde, was om samen met Marc en Gonny elke wee goed op te vangen en ontspannen te blijven. En dit ging lange tijd heel erg goed. Tussen de middag dacht ik zelf al flink ontsloten te zijn. Het infuus was na een paar keer ophogen stil gezet op mijn verzoek. Ik dacht dat de weeën krachtig genoeg waren om netjes te ontsluiten. Alleen hierin moest de verloskundige mij helaas teleurstellen. Ik bleek tussen de middag op 4 centimeter te zitten en de verloskundige wilde het infuus weer ophogen om de weeën krachtiger te maken. Dit was echt even balen. De weeën waren al behoorlijk heftig, het was bloedheet op de kamer en nu moest ik nog sterkere weeën gaan opvangen. Nou ja, het was voor een goed doel, dus ik heb me weer op mijn rechterzij geïnstalleerd, waarop ik het beste de weeën kon opvangen. Marc had zijn hand op mijn onderarm gelegd en op die manier hielden we steeds contact. Gonny hield een warme kruik op mijn onderrug en bij elke wee gaf ze tegendruk.

Geboorte van Iris

Het infuus werd tot 2 keer toe met 2,0 opgehoogd in plaats van 1,5. Dit was zwaar en keihard werken. Ik begon tijdens de weeën wat misselijk te worden en de warmte hielp absoluut niet mee. Ik kreeg moeite met te blijven focussen en naar de pijn toe te ademen. Op een gegeven moment had ik zelfs tussen 2 weeën door nog steeds pijn over mijn hele onderrug. Mijn gedachte was toen: dit is niet te doen en dit houd ik niet vol. Marc en ik begonnen pijnmedicatie te overwegen. Ondertussen had Gonny op de bel gedrukt zodat we konden overleggen met de verpleegkundige. Terwijl we hierop wachtten begeleidde Gonny me bij elke wee en ze ondersteunde me door reiki te geven. En ineens was er een keerpunt. Ik herkende ineens dat strakke gevoel in mijn onderrug en wist ineens dat ik richting persweeën ging. Op het moment dat de verpleegkundige binnenkwam, had ik mijn eerste perswee al te pakken en ik had ook direct persdrang. Dat was voor de verpleegkundige het signaal om direct de verloskundige te laten komen. En wat bleek: 9 centimeter! Yes, het einde was in zicht. Dacht ik… De apparatuur werd afgekoppeld, de rem ging van het bed af en Marc en Gonny zorgden ondertussen dat alle meegenomen spulletjes mee zouden verhuizen naar de verloskamer, wederom dezelfde kamer als waar ik met Bram ook was bevallen. Ondertussen was de opdracht aan mij om nog zo veel mogelijk de weeën weg te puffen. Wat was dat moeilijk zeg. Ik had zo’n enorme persdrang en die moest ik nu ophouden. Gelukkig heb ik hierin enorm veel steun van Gonny gehad, die mij met elke perswee weer hielp om hem zo goed mogelijk weg te puffen. Eenmaal op de verloskamer dacht ik dat we gelijk aan de bak konden. Het voelde voor mij als een eeuwigheid dat ik mee mocht gaan persen. Ondertussen bereidde de verpleegkundige alles voor en de verloskundige zag ik om de hoek kijken en ze verdween ook weer. Ik snapte er weinig van, alleen wat ik wel snapte, was dat mijn kind er aan kwam en ik voelde het hoofdje al naar buiten komen. Uiteindelijk kreeg ik groen licht om op de top van de wee iets mee te persen, wat een heerlijkheid. En ineens was iedereen er klaar voor: ik mocht gaan persen. Alleen toen snapte ik het even niet zo goed meer. Ik moest ineens van weeën weg puffen, omschakelen naar actief persen. Gelukkig was Gonny degene die mij eraan herinnerde dat ik naar beneden moest met al mijn kracht en dat hielp. Ook al deed het enorm pijn en ging het voor mijn gevoel veel te snel, na 3 minuten actief persen lag daar ineens onze ‘kleine’ meid op mijn buik. Onze Iris was geboren om 13:43 uur, 5,5 uur nadat de bevalling ingeleid was.

Onze dankbaarheid en ons geluk was groot en groot was ook onze dochter. Na wegen en meten bleek ze 56 centimeter lang en 4250 gram zwaar. Vanwege haar lengte en gewicht moesten we voor de zekerheid 24 uur in het ziekenhuis blijven en zouden ze bij Iris 6 keer de bloedsuikers prikken. Deze bleken gelukkig helemaal goed en de volgende dag om 11 uur waren we heerlijk thuis, waar ons de luxe wachtte van 2 kraamverzorgsters, die van maandag tot en met zondag zouden blijven!

Dank

We zijn zo blij en dankbaar geweest met de aanwezigheid en begeleiding van Gonny. Tijdens de zwangerschap hebben we het heerlijk en welkom gevonden dat ze ons hielp ook daadwerkelijk zwanger te zijn en blijven. En tijdens de bevalling heeft ze ons geholpen gefocust te blijven en heeft ze ons zonder al te veel woorden steeds herinnerd aan onze eigen opgestelde geboortewensen. We weten dat we zonder haar aanwezigheid weer gekozen zouden hebben voor pijnmedicatie, puur omdat ik een klein moment niet genoeg op mijn eigen kracht vertrouwde. Nu heeft Gonny ons kunnen helpen ontspannen en heeft ze ons er aan herinnerd dat we sterk genoeg zijn het samen te kunnen. Bevallen zonder doula was ons zeker gelukt, alleen zou het dan uiteindelijk niet gegaan zijn op de manier die we diep van binnen wilden en ook aan konden. Gonny: we zijn enorm DANKbaar dat je ons hebt willen ondersteunen en begeleiden bij de geboorte van Iris en we hopen dat je haar door de jaren heen zult blijven zien en groot zult zien worden.
Heel erg veel liefs, Marc & Inge de Boer

Amélie

Twee keer bevallen met doula Gonny

Ik ben Christa en ben onder begeleiding van doula Gonny 2 keer bevallen van 2 prachtige meisjes. Er zijn voor mij meerdere redenen geweest om Gonny in te schakelen voor hulp e.d. als voorbereiding op de bevalling en tijdens de bevalling.

Waarom een doula bij de bevalling

  • Ten eerste vind ik dat een vrouw anders in relatie tot haar lichaam staat dan een man. Hij weet gewoon niet wat het is, hoe het voelt als je menstrueert of bevalt. En bevallen is nu eenmaal een grote lijfzaak! Vrouwen onderling hebben daar meer herkenning in! Waarom dan mijn moeder er niet bij gevraagd? Dat voelde te dichtbij. Bovendien hebben we geen goed contact, dat maakt het ook lastiger. Wel had mijn moeder verteld dat het zo gebeurd was. In een “poep en een scheet”. Daar moest ik me geen zorgen over maken.  Hoe dan ook, Gonny had als doula de rol van oudere, wijze vrouw die wist waar je doorheen moest als je ging bevallen. Immers, zij was zelf vier keer bevallen.
  • Ten tweede is het een aangenaam idee dat ik niet alleen gelaten werd, dat Gonny lijfelijk aanwezig was. Alleen je aanwezigheid was al fijn. Ik hoefde me geen zorgen te maken om de randvoorwaarden. Jij lette ook op mijn man Rudie en Ariëlle, onze eerste dochter van net 2 jaar. Ik schiet al gauw in de leidende rol en zorg meestal eerst voor anderen en mijn eigen emoties zijn dan pas later aan de beurt. Met de doula er bij, kon ik dat loslaten en me meer op mezelf richten.
  • Ten derde heb jij ervaring met hypnobirthing. Dat was super fijn! Je kon me er aan herinneren en door samen oefeningen te doen bleef ik in mijn rust en bleef de serene sfeer bestaan.
  • Ten vierde heb ik niet 100% vertrouwen in de verloskundige. De eerste keer maakte ik geluid tijdens de weeën en dat mocht niet van haar. Ik wilde gebruik maken van de baarschelp en daar had ze zich niet op voorbereid. Ik moest liggend bevallen en dat wilde ik niet, maar moest ik wel.

De tweede keer was de verloskundige te laat. Dat was uiteraard niet de bedoeling, maar onze tweede dochter kwam zó snel, dat de verloskundige nooit op tijd had kunnen arriveren! Het overviel ons, maar Gonny bleef rustig, begeleidde mij prima door de persweeën heen en zo is Amelie heel rustig geboren in bad.  Toen de verloskundige was gekomen hebben ze prima samengewerkt, dat was erg fijn. Toch kwam er wat spanning toen bleek dat de placenta nog niet geboren was, hiervoor moest ik volgens de verloskundige naar het ziekenhuis als deze niet snel kwam. Daardoor raakte ik wel wat van slag, maar wederom dankzij het prima optreden van Gonny kwam deze ook pijnloos eruit.

Conclusie

We hadden de verloskundige ingelicht over de aanwezigheid van een doula tijdens de eerste gesprekken, hier stond ze open voor, meer dan de andere verloskundigenpraktijk waar Arielle bij geboren was. Ook hebben we laten weten dat de verloskundige pas nodig was bij de bevalling zelf, niet uren van te voren, zodat we zelf in vertrouwen en onze eigen omgeving ons konden voorbereiden op de bevalling.

Ik heb hele fijne bevalling gehad. Ik zou wensen dat iedereen zo’n bevalling had. Geen gedoe, binnen zes uur een kindje gebaard. De cursus hypnobirthing heeft me daar ook goed bij geholpen. De aanwezigheid van Gonny voelt voor ons herkenbaar, veilig en vertrouwd.  Mijn man, uiteraard ook niet onbelangrijk in dit verhaal vond dat de bevalling een prachtig moment in zijn leven, dankzij Gonny heeft hij zich op mij kunnen concentreren en hij hoefde zich niet te richten op allerhande zaken die spelen omtrent de bevalling. Rudie kan zich geen bevalling bedenken zonder de hulp van Gonny!

Ariëlle en doula Gonny

Joris

Verslag van de geboorte van Joris

Toen ik zwanger van ons tweede kindje ging dit iets sneller dan gepland. Toen ik om 1 min. voor 5 op zaterdagmiddag toch maar een test ging halen omdat ik toch al ongesteld had moeten worden ging ik er niet vanuit dat ik zwanger zou zijn. Thuis aangekomen direct testen en jawel, daar stond een blauw streepje! Paniek in de tent!! Huilen van schrik! Eerst maar even Gonny bellen, die snapt mij wel, ze is ook bij de bevalling van onze dochter geweest. ‘s Avonds ben ik direct langs Gonny gegaan en daar begon eigenlijk al Gonny haar werkzaamheden van haar doula-zijn. Voor mij stond het als een paal boven water dat Gonny er weer bij zou zijn en mijn man vond het wederom prima. Ik was weer redelijk bang om te bevallen, het is gewoon niet mijn ‘ding’. De bevalling van onze dochter had lang geduurd, ik was ingeleid en zat aan heel wat toeters en bellen vast. Thuis bevallen wilde ik sowieso niet, nu had ik de eerste keer op 50ml na net niet te weinig bloed verloren dus het had thuis gemogen maar de verloskundigen vonden het misschien wel beter om gewoon weer naar het ziekenhuis te gaan.
De maanden verstreken en Gonny en ik hadden zo nu en dan contact omtrent de zwangerschap, ik was er nog niet zo heel erg mee bezig, onze dochter slurpte alle tijd op zodat ik minder met de zwangerschap bezig was. Maar op den duur moest ik er natuurlijk toch aan geloven, het ene moment dacht ik “ach, ik zie het wel” en het andere moment zag ik het weer niet zitten. Gonny en ik hebben er veel over gepraat en dat was voor mij al heel erg fijn. Met mijn man kon ik niet echt gesprekken erover hebben, de ene vriendin was zelf nog nooit bevallen, de ander zag er nooit tegenop dus daar kon ik ook niet altijd mijn ei kwijt.

De bevalling

De dag voordat ik uitgerekend was begon het ‘s nacht een beetje te rommelen. Ik werd ‘s nachts om 4.15 uur wakker en ben naar de toilet gegaan en daarna kon ik niet meer slapen, beetje buikkramp, rugpijn dus ik dacht aan voorweeën of oefenweeën. Om 5.15 uur ben ik weer uit bed gegaan en heb mijn man wakker gemaakt en gezegd dat hij moest klokken. Het was 6 min., 2 min, 6 min. etc. maar met weeën van maximaal 15 sec. dus ik dacht nog steeds niet dat ik echt aan het bevallen was. We hebben Gonny gebeld en afgesproken dat we later weer zouden bellen. Om 6 uur heb ik het ziekenhuis gebeld met deze mededeling en ze zeiden “kom maar gewoon dan kijken we hier wel of het begonnen is”. Dus ik heb mijn koffer verder ingepakt, Gonny gebeld en ze is zo snel mogelijk gekomen. Tegen 7 uur waren we in het ziekenhuis, toen had ik al wel door dat het serieus was maar het was nog prima te doen. Om half 8 kwam de gynaecoloog aan bed en meldde dat ik 8 cm ontsluiting had!!!!!!!!! Dus helaas geen ruggenprik meer, toen raakte ik wel even in paniek, ik moest het dus helemaal zelf gaan doen en hoe lang ging het nog duren. Gonny moest op den duur aan mijn armen trekken en tussen de weeën door samen met mij “mediteren” dat vond ik prettig. Mijn man stond met zijn bovenbenen tegen mijn voeten aan, bij elke wee drukte ik daar heel hard tegen aan. Het ging allemaal zooo anders dan mijn eerste bevalling. De weeën waren inmiddels wel op sterkte en op het moment dat ik dacht “ik trek het niet meer, braken mijn vliezen (eindelijk) en kwamen de persweeën, na 5 persweeën werd Joris geboren. Het was half 9!! Dus eigenlijk vanaf 6 uur dat ik het een beetje serieus nam en 2,5 uur later was hij er!! 1,5 uur daarna stond ik alweer te douchen waar Gonny mij mee geholpen heeft en om half 12 reden we alweer naar huis! Daar ben ik lekker in het kraambed gedoken waar de eerste kijkers al kwamen, ik was eigenlijk nog heel fit omdat ik weinig slaap had gemist. En ik voel me nu ook goed, met Joris gaat het goed en de voeding en met het hele gezin!! Ik was wederom heel blij dat Gonny erbij was al hebben wij grappend gezegd dat ze het deze keer een stuk makkelijker verdiend had met zo’n lancering! Gelukkig heeft Gonny mij bij mijn hele zwangerschap bijgestaan dat vond ik minstens in mijn geval belangrijk! Als er ooit een derde komt is Gonny er zeker weer bij, maar Gonny ga daar maar niet vanuit!!!

Groetjes Karin (de mama van Charlotte en Joris)

Tijn

Hoe kwam Doula Gonny in ons leven

Keuze voor een doula

Toen ik zwanger van de tweede was, wist ik één ding. Ik wilde niet weer een dergelijke nare bevalling als bij mijn dochter. Bij de bevalling van mijn dochter had ik een vervangende verloskundige, die ik nog nooit had gezien. En dat beviel mij niet omdat ik best onzeker was, zo’n eerste bevalling. Zij kwam niet professioneel over. Helaas kon ik door meconium in het vruchtwater niet thuis bevallen. In het ziekenhuis was nog een bevalling aan de gang en daar was de gynaecoloog bij. Bij ons aan het bed zat een stagiaire. Zij wist niks en kon ook geen adviezen geven. Op elke vraag die ik haar stelde, moest zij eerst naar de andere gynaecoloog, wat soms erg lang duurde. Toen ik om pijnstilling vroeg heeft dat ruim een uur geduurd voordat ik dat kreeg. Dit wilde ik niet nog een keer meemaken.
Nu kende mijn vader mijn probleem en aangezien hij directeur is van een verloskundigenpraktijk was hij op de hoogte van veel nieuwe dingen. Zo ook van Doula’s. Hij kwam met een krantenknipsel naar mij toe en vertelde wat hij wist over Doula’s. Gonny stond bij de foto van dat krantenknipsel. Maar ik wist het nog niet zeker. Een vreemde bij je bed tijdens zo’n grote gebeurtenis. Ik ben toen op internet gaan kijken voor meer informatie over Doula’s. Dit alles met mijn man besproken. Ik had er veel over nagedacht en alleen maar voordelen gezien van een Doula bij mijn bevalling. Iemand die er altijd voor ons is, zowel thuis en ook als je toch naar het ziekenhuis moest. Nadat mijn man en ik het besproken hadden ging ik kijken welke Doula wilde ik nu bij mijn bed. Op de Doula-site (doula.nl) staat van elke Doula een stukje. Ik wilde vooral een ervaren iemand die mij steun en adviezen zou kunnen geven. Gonny sprak mij aan omdat zij al veel ervaring had en omdat zij ook in de buurt woont. Na telefonisch contact hadden we een afspraak gemaakt. Het gesprek verliep erg goed. En hoe meer Gonny vertelde hoe zekerder ik was dat ik een Doula bij mijn bevalling wilde. En ook dat het Gonny moest zijn. Aan het einde van het gesprek vroeg Gonny of het ons wat leek. Mijn man en ik keken elkaar aan en zeiden allebei; ja. Wij hadden allebei het idee dat we een klik hadden met Gonny. Gelukkig had Gonny ook dat idee.

De zwangerschap

Mijn zwangerschap verliep niet geweldig. Op 12 weken bekkeninstabiliteit waardoor ik al snel niet langer als 5 minuutjes kon lopen. Vanaf week 20 zat ik thuis want het werk was te pijnlijk. Ook was ik nog bezig met een opleiding maar ik kon in de 5e maand niet meer naar het lokaal komen. Met 31 weken was onze knul ( ja we kregen een zoon GEWELDIG) al ingedaald en was ik aan het verstrijken. Foute boel. Dus ik moest zoveel mogelijk liggen en niet meer lopen. Bed gehuurd voor beneden en een rolstoel om er toch zo nu en dan uit te kunnen. Gelukkig bleef alles stabiel. Gonny belde regelmatig en is zelfs een aantal keer extra op bezoek geweest. Dit was erg fijn omdat ik het al snel zat was om thuis te zitten en niks te kunnen. Vanaf 37 weken mocht ik weer wat meer gaan doen maar onze knul zat wel goed daarbinnen. Het werd voor mij lichamelijk steeds zwaarder. Helaas ging ook week 40 voorbij zonder weeën. Ook het strippen gaf geen reactie.

De bevalling

Eindelijk op 41 weken + 2 dagen begonnen de weeën in de nacht. Eerst langzaam maar net als bij de eerste als snel regelmatig en om de 3-4 minuten. Gonny gebeld en zij kwam eraan. Het eerste deel van de ontsluiting was gemakkelijk maar het schoot niet echt op. Na het doorprikken van de vliezen ging het gelukkig sneller, maar ook de weeën en de pijn was veel erger. Ik wilde op een baarschelp bevallen maar dat ging niet door omdat de kleine niet langs de bult van mijn holle rug kwam. Toch maar op bed. De verloskundige vlakte me uit en toen was het werken. Het schoot niet op en de pijn was verschrikkelijk. Met mijn man aan mijn ene hand en Gonny aan de andere had ik alle steun die ik nodig had. Toen het hoofd eenmaal was geboren (ik zeg hoofd omdat het geen klein mannetje was), zat onze zoon vast met zijn schouder. Ik snel op handen en knieën. Toen onze zoon geboren werd ademde hij niet. Maar ik was er zeker van dat, dat wel goed zou komen en vertelde dat ook aan mijn man. Terwijl de verloskundige en de kraamhulp met onze zoon bezig waren, was Gonny er voor ons. Dat was erg fijn. Helaas merkte ik dat ik bleef bloeden en vertelde dat aan Gonny. Zij heeft toen de verloskundige gehaald. Onze zoon was toen al duidelijk te horen in de kamer ernaast. Brullen als de beste. Al met al mocht ik nog voor een ritje naar het ziekenhuis omdat ik teveel bloed had verloren.
Tijn: 4710 gram en 52 cm. Wij zijn er erg blij mee dat we ervoor hebben gekozen om een Doula bij onze bevalling te hebben. Door de extra steun en de adviezen werden wij gesterkt en kon ik de pijn verdragen. Een erg mooi moment was, dat toen Tijn bij ons op bed lag wij Gonny vertelde dat hij Tijn zou heten. Door haar was ik op de naam gekomen omdat haar zoon Martijn heet.

Kirsten, Jasper en Mia trotse ouders en grote zus van Tijn.

Willem

Bevallen met een Doula

Ga je bevallen en zie je er tegenop? Ik raad je 1 ding aan: zorg dat je er een doula bij hebt!!! 3 Maanden geleden ben ik bevallen. Inmiddels ben ik weer topfit en super gelukkig met onze zoon. Maar oh, oh, wat zag ik tegen die bevalling op!

Vorige bevalling

De vorige bevalling ging ik lekker naïef in, niet wetend dat een bevalling zo heftig kon zijn! Ik dacht: dat doe ik wel even. Niet dus. Ik werd overvallen door de pijn, de ontsluiting kwam niet goed op gang en het persen ook niet. Met een vacuümpomp is onze dochter er tenslotte – gelukkig gezond!- uitgekomen. Ik had het gevoel dat ze meer ondanks dan dankzij mij ter wereld was gekomen. Tijdens het baren voelde ik me overspoeld door alles. Ik had onvoldoende houvast en ik was in shock. Het was alsof ik er zelf niet meer bij was. Ondanks de geweldige steun van mijn man, dSe verpleegkundige en de verloskundige. Er was alleen nog maar pijn en afzien. Ik voelde me er alleen in.

Voorbereiding

Door deze ervaring zag ik extra tegen de volgende bevalling op. Deze keer wilde ik me goed voorbereiden. Tijdens de zwangerschap liet ik me geregeld masseren en kreeg ik cranio-sacraalbehandelingen (zie ook www.prezentbynature.nl ). Dit bracht me steeds weer tot rust. Geestelijk én lichamelijk. Ik voelde me dan weer helemaal in contact met mezelf en met mijn baby. Heerlijk was dat. Ook volgde ik nu yoga-lessen voor zwangeren. Van de yogajuf leerde ik hoe ik me tijdens de bevalling kon blijven ontspannen door me te concentreren op mijn ademhaling. Niet puffen, maar anders. Dat bleek een groot houvast te geven. Ademen, ademen, ademen! (En dan vooral uitademen!). Én de doula kwam op mijn pad. Dát leek me wel wat. Iemand die me tijdens de bevalling kon ondersteunen, een soort ‘personal bevallings-coach’.

Steun van de doula

Dat bleek goed uit te pakken. Wát een enorme steun heb ik gehad van mijn Doula! Met een hoofdletter wat mij betreft.
Zij was voor mij én voor mijn man tijdens mijn zwangerschap en tijdens de bevalling een geweldige steun! (En dat terwijl hij er eigenlijk eerst niet veel voor voelde dat er ‘een vreemde’ bij onze bevalling zou zijn).  Door haar kon ik steeds door moeilijke perioden tijdens de zwangerschap (en dat waren er behoorlijk wat!) heen komen, en weer met goede moed verder. Zij was een luisterend oor, vol begrip en met veel goede tips. Ze was een soort moeder en vriendin tegelijk, die er was als het nodig was, zonder opdringerig te zijn. Ze zorgde ervoor dat ik goed voor mezelf kon zorgen. Ook tijdens de bevalling. Door haar was de kring van mensen om mij heen, die ik als barende vrouw nodig had, rond. Dankzij haar kon ik nu nog veel meer steun van mijn man ontvangen en had ik vertrouwen in mezelf, de hulpverleners, de natuur en in alles. Hierdoor kon ik deze keer meer ontspannen en kon ik bij mijn (oer)kracht komen. Hierdoor is onze zoon ter wereld gekomen dankzij en niet ondanks mij. En daar ben ik erg dankbaar voor.

Conclusie

Ik ben ervan overtuigd dat ik door het vertrouwen dat ik voelde dankzij de steun en begeleiding van de doula, deze keer de uitnodiging die een bevalling voor mij is, kon aannemen: in mijn kracht komen. En blijven, trouwens. Ook nu ervaar ik in mijn dagelijkse leven nog steeds een kracht in mijn buik die ik voorheen niet zo sterk voelde. Al met al was de bevalling deze keer een helende en sterker makende ervaring. Dus nogmaals: zie je tegen de bevalling op, zorg dat je omringd bent van steun.
Een Doula kan je hierbij geweldig helpen: Lang leve de Doula!!!

Brigitta Keverling

Wieke

Mijn zwangerschapscoach

“Dat je me belt zegt al genoeg. Je weet al wat je aan een doula hebt”. Ik heb Gonny Cappers aan de lijn. Ik twijfelde heel erg: zal ik bellen of niet? Is het wat voor me, zo’n doula? Maar Gonny heeft het juiste antwoord al! Tijdens dit eerste telefoongesprek is het al vertrouwd. Zij coacht me vanaf dat eerste gesprek door de soms moeilijke, maar altijd bijzondere laatste weken van mijn tweede zwangerschap. Doula’s bij de bevalling, daar had ik wel eens over gelezen. Maar dat Gonny mijn grote steun zou zijn tijdens de zwangerschap, dat wist ik nog niet.

Als ik bel, ben ik ongeveer 34 weken zwanger. Ik ben alleen, zonder partner, en ik zorg voor onze dochter van drie. Mijn vriend is in Afghanistan op uitzending waar in die periode stevig wordt gevochten. Ik maak me terecht zorgen of mijn partner wel op tijd terug zal zijn. En hoe die zich zal voelen als hij thuis is. Ik heb amper tijd om aan de zwangerschap te denken. Het is niet de bevalling waar ik tegenop zie, integendeel. De geboorte van onze dochter verliep volgens het boekje. Ik vond het een geweldige ervaring, niet gemakkelijk, maar onvergetelijk. Mijn vriend was erbij en hij was onmisbaar. Het idee dat hij niet bij de bevalling zou kunnen zijn maakt me somber. Maar er is geen tijd voor somberheid. Ik werk me een slag in de rondte. Praktische dingen moeten geregeld worden aan het eind van de zwangerschap! Kraamzorg, kaarten, oppas. Beslissen, regelen. Doen. Veel telefoon, bezorgde mensen, doden en gewonden in Uruzgan. En ook: elke dag de zorg voor mezelf en mijn dochter. En o ja. Ik ben ook nog zwanger!

Hoewel mijn zwangerschap goed verloopt, heb ik amper tijd om stil te staan bij het wonder dat in mijn buik groeit, beweegt en leeft. Ik werk, heb het druk, schrijf een boek, probeer me te ontspannen en heb ondertussen het gevoel dat ik onder grote druk sta. En dat wil ik niet! We praten open. Wat een opluchting, Gonny weet precies waar ik mee zit. Het is heerlijk om over de zwangerschap te babbelen. En wat er komen gaat, de bevalling. Ik krijg praktische tips, een luisterend oor, levenswijsheid, steun. Maar bovenal: vertrouwen in wat komen gaat.

We maken goede afspraken. Gonny zal bij de bevalling zijn als mijn vriend er niet is. Ook heb ik geregeld dat mijn broer in die situatie erbij zal zijn. Hij is praktisch en kordaat en hij kan juist die dingen regelen die nodig zijn. Maar het belangrijkste in die fase is dat Gonny me steunt en coacht in de zwangerschap. We bellen geregeld en ze houdt heel goed de vinger aan de pols. Lukt het? Hoe voel ik me? Hoe gaat het? Ook maken we samen een bevallingsplan. Dat helpt me om me ook in de drukte te focussen op de aanstaande bevalling.

Het lukt me na veel bellen en geregel. Mijn vriend mag met de eerste shift het oorlogsgebied verlaten! Ik ben dan 38 weken zwanger. Zelfs als ik hoogzwanger met mijn dochter in de auto naar het vliegveld ga, is Gonny stand-by. Terwijl iedere hoogzwangere vrouw op de bank gekruld een boek leest, zit ik zes uren in een auto. Ik ben het zo zat! Ik wil het liefst in een cocon, zonder telefoon, zonder stress en alleen nog maar zwanger zijn.

En dan is mijn vriend thuis, we zijn compleet. Of.. nog even en dan zijn we extra compleet! Die laatste weken van de zwangerschap voelt als gestolen tijd waarvan we volop genieten. Er zijn ook lastige momenten. Tenslotte hebben we allebei een heel intense periode meegemaakt. Gonny blijft in deze periode op de achtergrond beschikbaar.

We bellen regelmatig en het is fijn om mijn gevoel te bespreken. Opeens bekruipt me het idee dat ik nog helemaal niet klaar ben voor de bevalling! Zo raar, alsof ik iemand anders wil inschakelen voor de laatste fase. Ook hier loodst ze me doorheen.

Het is twaalf dagen na de uitgerekende datum dat ik de eerste weeën voel. Ik weet het zeker: ik ga bevallen. Het voelt goed en ik zie uit naar wat komen gaat. Gek is dat, het doet pijn maar het is niet erg. De komende zes uren worden de weeën heftiger en na een korte en heftige weeënstorm wordt hij geboren, in het ziekenhuis. Twee keer persen! Ik pak zelf mijn kerngezonde blozende zoon aan en ik ben op slag verliefd. Hij ligt op me en hapt vrijwel meteen de borst. Een natuurtalent is hij. En mijn vriend is erbij. We genieten echt.

Het is en blijft een onvergetelijke ervaring, een prachtig moment. Een moment waar ik niet zo van had kunnen genieten zonder de voorbereiding met Gonny. Juist die ontspanning, weten dat ze er elk moment kon zijn als het nodig was gaf me de focus en de rust.

Of een doula wat voor mij is? Jazeker! En ik weet zeker, als jij dit leest, dan moet je haar zeker ook even bellen!

Wieke

Ayla

Verslag van de geboorte van Ayla

De geboorte van mijn lieve Ayla

Kort na de verwekking van mijn tweede kindje, verbrak de relatie met de vader van mijn kinderen.
Hoewel ik de zwangerschap absoluut nog steeds als een heel groot en gewenst geschenk beschouwde, ging ik af en toe toch door een moeilijke tijd. Met name toen de bevalling naderde, voelde ik me vaak eenzaam en verdrietig. In mijn omgeving was op dat moment geen geschikt persoon beschikbaar die mij werkelijk goed zou kunnen bijstaan tijdens de bevalling en dat gaf me veel spanning en onrust. Mijn zwangerschapsyoga-docente gaf mij een folder van Doula Gonny.
Na het lezen hiervan, voelde ik direct dat dit voor mij de perfecte steun zou kunnen zijn. Na een verkennend telefoongesprek volgde een hele prettige persoonlijke kennismaking met Gonny.

bevalling Ayla
Gonny is een heel warm mens en toont zich oprecht betrokken. Ze heeft mij fantastisch gesteund tijdens deze intense en blijde gebeurtenis, de geboorte van mijn prachtige dochter Ayla. Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat dit op mijn pad kwam, want door Gonny haar aanwezigheid aan mijn zijde zowel voor, tijdens als na de bevalling, heb ik mijn kindje het leven kunnen geven in een harmonieuze, veilige en warme omgeving. Ik lees nog regelmatig met heel veel ontroering het verslag dat Gonny heeft gemaakt van de geboorte van mijn dochter.

Ayla met mama

Marleen

 

Charlotte

Verslag van de geboorte van Charlotte

Karin (35)
“Toen ik voor het eerst door had dat ik zwanger was dacht ik eerst: “Joepie” en direct gevolgd door: ”O jee, straks moet de baby eruit…”. Dat was al jaren mijn angst. Als ik zwanger zou worden dan moest de baby er uiteindelijk uit. Maar ik had het altijd vooruitgeschoven want het was nog lang niet zover, maar nu wel. Ik probeerde er niet te veel over na te denken, het duurde immers nog zeker een half jaar. Toen las ik in een tijdschrift over een Doula, dat zou echt wat voor mij zijn. Iemand die de hele bevalling bij mij zou blijven en mij waarschijnlijk beter zou begrijpen dan mijn man. Hij is echt de beste, de liefste, de knapste etc, maar of hij mij écht zou kunnen bijstaan tijdens de bevalling daar was ik niet zeker van en ik wilde het ook niet afwachten. Een verloskundige komt ook pas in het laatste stadium. Dat leek mij ook vreselijk en die zou vooral met de geboorte van het kind bezig zijn. Logisch, maar wie zou mij een beetje bedaren als het nodig zou zijn. Je hebt geen idee bij een eerste bevalling wat er gaat gebeuren, hoe je gaat reageren. Ik was vreselijk bang dat ik in paniek zou raken en zou gaan hyperventileren. Mijn moeder of een vriendin erbij was voor mij geen optie. Het tijdschrift van de doula kon ik nergens meer terugvinden en ik ging er ook van uit dat dit alleen in het westen van het land bestond. Voor de 20 weken echo moest ik naar het ziekenhuis en daar zag ik een poster van een informatie avond van een doula, alleen de avond was al geweest. Ik heb een foto van de poster genomen en enkele weken later heb ik een mailtje gestuurd of er nog een avond zou komen. Gonny Cappers heeft toen met mij contact opgenomen, is bij ons langs geweest en het klikte direct! Guus, mijn man, vond het eigenlijk allemaal prima, het was tenslotte mijn bevalling vond hij.
Hij had ook zeker niet het gevoel dat zijn plaats werd over genomen, ik denk stiekem dat hij het zelfs wel prettig vond want dan lag niet alle “verantwoording” bij hem. Er volgde nog een ontmoeting, eerst hadden we om de 6 weken contact en later werd dat vaker. Op het einde werd ik steeds zenuwachtiger en dan mailde ik Gonny die mij vervolgens weer gerust stelde. Guus was toch wat nuchter als ik de zenuwen had en dat kon ik soms niet gebruiken. Ik weet dat er miljarden mensen op de wereld geboren zijn, maar nu moet het bij mij gebeuren, das is toch even andere koek!! Uiteindelijk was ik, na inmiddels 12 dagen over tijd, voor controle in het UMCG, te hoge bloeddruk!! “Mevrouw, u moet blijven!”. Hier had ik mij helemaal niet op voorbereid en er was eigenlijk acute paniek, nu ging het toch echt gebeuren want de volgende dag zou de baby gehaald worden! Even later toen ik in het ziekenhuisbed lag en absolute rust moest houden (ik mocht zelfs niet meer uit bed, alleen om naar het toilet te gaan) heb ik Gonny gebeld. Zij is toen direct gekomen.
Het vervolg van het verhaal is in foto’s.

doula en Karin Charlotte geboren blije doula Charlotte en doula

 

 

Suzanne

Verslag van de geboorte van Suzanne

Toen ik in verwachting was van mijn vierde kindje, heb ik al vroeg in de zwangerschap besloten om er deze keer een doula bij te vragen. De vorige bevallingen waren vlot verlopen. Ik voelde me goed ondersteund door mijn man, maar niet altijd goed begrepen. Ik had sterk de behoefte aan een vrouw om mij heen, die er helemaal voor mij zou zijn. Die me zou begrijpen en aanvoelen. Emotionele ondersteuning ook vooral. Al vroeg in de zwangerschap heb ik dit dan ook geregeld. Mijn man vond het prima, omdat het mij een veilig gevoel gaf. En dat vond hij heel belangrijk. Ik moest tenslotte “de prestatie” verrichten. Toen de weeën regelmatig werden heb ik Gonny gebeld. Ze kwam zo snel mogelijk. Dat vond ik een fijn idee. Het was fijn om haar erbij te hebben. Ik herinner me dat toen ik de verloskundige hoorde aankomen over het grind, dat ik me even flink kon uiten tegenover de doula. Ik was even erg opstandig, en hier werd niet over geoordeeld door haar. Het mocht er gewoon zijn. Heerlijk! Verder was ze aanwezig op de momenten dat ik haar nodig had. Niet overheersend. Ik had het gevoel in goede handen te zijn. Dat was mijn laatste bevalling. Als ik nog een kindje had gekregen, had ik zeker weer de doula ingeschakeld. Want het is me zeer goed “bevallen”!!

Marian Wilgenhof