Linda

Linda, geboren op 14 januari 2016.

Wat een fantastische ervaring om met een doula te bevallen.

Ik heb al de hele zwangerschap met een idee gezeten om met een doula te bevallen. Het was mijn tweede zwangerschap. De eerste bevalling was een drama. In ziekenhuis, 36 uur en veel complicaties. Bah. Dat wou ik niet meer. Daarom wou ik het anders aanpakken en een doula paste precies in mijn gedachten.

Door de drukke baan en de thuissituatie (we gingen een maand voor de uitgerekende datum verhuizen) kwamen wij pas in de laatste week, 4 dagen voor de uitgerekende datum, bij Gonny voor het eerst voor de kennismaking. Gonny was bereid om direct een afspraak met ons te maken. Dat vonden wij super. Er was direct een klik. Wij hebben daarom direct na de eerste kennismaking een tweede afspraak voor de volgende dag gemaakt. Daarin hebben wel allerlei zaken besproken. Gonny heeft ons verteld over haar ervaring en allerlei bevallingen die zij heeft meegemaakt. Op basis hiervan zei mijn man opeens “waarom zouden we ook niet thuis bevallen”? Eigenlijk paste het ook in mijn gedachten- lekker in een bevallingsbad te bevallen- op een natuurlijke manier! Fantastisch! Zeker na de eerste bevalling in ziekenhuis. Het was ontzettend mooi om te horen dat ook mijn man hierachter staat.

Gonny heeft ons contactgegevens gegeven van iemand die een bevallingsbad te leen had. Verder heeft zij ons allerlei informatie gegeven over de placenta. Hoe deze bewaard en verwerkt kon worden. Dat vond ik heel belangrijk. Tevens hebben we in onze gesprekken ook over de lotus bevalling gesproken.

Een dag later braken om 2 uur nachts mijn vliezen. Om 10 uur hebben we Gonny gebeld en die was er dan de hele bevalling. Gedurende de hele bevalling was zij ‘lekker bezig’ met mij maar ook met mijn man en de verloskundige.  Ik ben uiteindelijk niet in een bad maar op een kruk bevallen. Helemaal natuurlijk en zonder complicaties met ons prachtig dochtertje als resultaat. Daarom heb ik in een intiem momentje na de bevalling tegen Gonny gezegd: “Dit was mijn droombevalling”!

Na de bevalling hebben we nog een prachtig verhaal- verslag van Gonny gekregen. Het verhaal waarin zij, op een hele leuke manier en heel nauwkeurig, de hele bevalling omschrijft.

Gonny, wij willen jou hartelijk bedanken voor de fantastische bevalling! 

 

 

 

Tobias

Bevalverhaal Tobias

Het is alweer twee maanden en een week geleden dat jij bent geboren, lieve Tobias. Wat is het snel gegaan, maar wat is het ook al vertrouwd dat we nu een heus gezin zijn – twee zoons!

Zwanger

Mijn zwangerschap van jou verliep fysiek gezien vrijwel probleemloos. Wat vermoeidheid hier en daar, en aan het begin heftige misselijkheid. Gelukkig overheerste het mooie gevoel van zwanger zijn, met een bijzondere buik die maar bleef groeien. Wat voelde het fijn om jou te dragen, en wat voelde ik me verbonden met jou. Je was een sterke, aanwezige baby in mijn buik. Je gaf me kracht als ik dat nodig had, heerlijk om zo samen met jou te zijn. Kort nadat ik zwanger bleek van jou begon het tussen je vader en mij te stormen. Er was zo veel gebeurd in een heel korte tijd tussen ons, het verwarde hem en hij moest op al deze grote veranderingen zelf een antwoord zoeken. Dat was wel pittig voor ons allebei. Maar al die tijd was jij daar. Je stille maar zeer beweeglijke aanwezigheid sterkte mij, en gaf me alle vertrouwen dat het goed zat. En zo was het ook. Diep gelukkig met elkaar en het grote geschenk om samen kinderen op deze wereld te zetten gingen Jesse en ik de laatste weken van jouw leven voor je geboorte in. En toen, ‘s nachts om 3.00 uur, vond jij dat het tijd was. Ik maakte papa wakker, die dacht dat ik een grapje maakte over vruchtwater en een handdoek en gewoon weer verder sliep. Een paar minuten later lagen we beiden in opgewonden spanning mensen te bellen en te berichten. Als eerste Gonny, onze doula, om aan te geven dat jij eraan ging komen. Vervolgens de verloskundige, en jouw oma die je broer Abel en onze hond Tjibbe op zou komen halen..

.. en nu is het een jaar en een paar dagen sinds je geboorte, en is het moment aangebroken om dit mooie verhaal af te maken. Je bent een fantastische, lieve, goedlachse en eigengereide schat. Je maakt de wereld aan het lachen, en kiest je eigen pad. Wat is dat in overeenstemming met het verloop van de bevalling!

De geboorte

Terug naar die nacht, 12 november 2014. Ik probeerde Abel nog wat te voeden, maar dat lukte me al niet goed meer. Ik gaf hem aan papa en ging zelf naar de badkamer. Daar liet ik het bad vollopen, het leek me fijn om in het water te kunnen als ik dat wilde, totdat het bevalbad gereed was. Wat een grap, dat bevalbad kwam deze keer niet eens uit de doos. Ik stond daar bij de badrand, en daar bleef ik zeven uren staan, totdat jij er was. Dat was onze plek, dat was al snel duidelijk. Ik maakte geluid en hoorde Abel nog zeggen: ‘mama koe. Moooooh…’. Daar moest ik erg om lachen tussen de weeën door. Ik nam afscheid van hem en liet me verder meevoeren op wat mijn lichaam me vertelde, wat jij van plan was lieve Tobias.

Mijn eerste bevalling was prachtig, vloeiend en een explosie van liefde. Daarom had ik er vertrouwen in dat het weer zo mooi zou worden, en misschien ook nog vloeiender. Maar er was ook een beetje twijfel in mij. Zelfs toen ik daar stond vol vertrouwen aan het begin, wist ik dat die twijfel mij in de weg zou gaan zitten, maar ik kon er niet omheen. Het hoorde erbij en we moesten er doorheen. De twijfel zat hem in het feit dat ik wist datje een beetje scheef lag. En dat dat jouw weg naar buiten moeilijker zou kunnen maken. Toen er na een paar uren voor mijn gevoel weinig gebeurde en ik voelde dat de zorgen het steeds meer van me over namen, heb ik de verloskundige gevraagd om te checken of het goed ging. Zij luisterde alleen naar jouw hartje en zei: ‘dat kind ligt er prima voor’. En natuurlijk, vanaf dat moment ging jouw reis verder, de volgende wee was prompt een perswee. Tijdens de bevalling voelde ik de drang om te neuriën, te heupwiegen en te zingen, ik riep de hulp in van alle oermoeders en had mooie melodieën en kleuren in mijn hoofd. De laatste fase verliep niet snel, omdat je je tijd nodig had om te draaien met je hoofdje. Dat was pittig voor mij, maar het maakte allemaal niet uit. Ik had alle vertrouwen terug, jij ging er komen, daar gingen we samen voor zorgen. Dat was alles wat ik nodig had. Met dit besef kon ik alles aan. Je nam je tijd om op de wereld te komen, je eigen tijd. Daar was toen je hoofdje, en je lijfje even later. Papa pakte je aan, lieve jongen. Ik zag je en voelde me zo gelukkig. Mijn lichaam had nog even tijd nodig, na al die uren gestaan en geleund te hebben kon ik niet meteen gaan zitten. Na een paar keer adem te hebben gehaald kon ik je weer vasthouden. Ik had je al negen maanden gedragen, en nu droeg ik je weer naar ons warme bed. Maar jij had mij ook gedragen. Ik heb toen al je energie gevoeld en bewonderd, en dat doe ik nog steeds, elke dag.

Doula effect

Lieve Gonny, het heeft even geduurd voordat dit verhaal op papier kwam. Dank je voor je aanwezigheid (ook als je er niet bent). Zoals ik je al vaker heb verteld, voel je voor altijd met ons verbonden. Ik prijs mezelf zo gelukkig dat ik nu al twee zulke krachtige bevallingen heb mee mogen maken, zelf mogelijk heb gemaakt! Daar heb je veel aan bijgedragen. Ik voel me voor altijd een ander mens door deze ervaringen, in zeer positieve zin. Ik kan niet genoeg wensen voor andere vrouwen dat ze dit mee mogen maken, te ervaren waartoe je allemaal in staat bent. Heel veel liefs van ons allemaal, je hebt een speciale plek in ons hart! (ook bij Tjibbe)

Dochter

Welkom lieve dochter!

Het is 6 oktober 2014, de zon schijnt, maar er staat een flinke wind. Mijn gedachten gaan naar vorig jaar. Toen scheen de zon ook volop en waaide het niet zo, want we liepen in ons T-shirt buiten. Ik was die dag in elk geval hoog zwanger en achteraf was dat de laatste dag van mijn zwangerschap, maar dat wist ik toen nog niet. Hoewel… ik zei al vanaf het begin van mijn zwangerschap dat de baby op 6 oktober geboren zou worden. Waarom ik dat zei, weet ik eigenlijk niet, maar ik was er best van overtuigd.

Onrust

Op 1 oktober was ik uitgerekend, maar de dagen die volgen, voelden niet als overtijd gaan. Ik voelde me prima en zag 6 oktober als de dag. Zo liep ik 5 oktober ook nog heerlijk in het winkelcentrum om de laatste dingen te kopen. Maar toen ik 6 oktober wakker werd, was er van mijn vertrouwen weinig meer over. Mijn buik en baby waren rustig en niks wees op een naderende bevalling. Mijn hoofd was vreselijk onrustig. Achteraf had ik dezelfde onrust ook op de dag dat mijn oudste dochter geboren werd, dus dat was wel een zeker teken, maar dat zag ik nog niet. Ik besloot mijn doula, Gonny een mail te sturen om even mijn hart te luchten en ik hoopte dat zij mij kon helpen mijn vertrouwen terug te krijgen. Ze stuurde al snel een mail terug waardoor ik wel weer wat meer vertrouwen kreeg. En vlak daarna begon het te rommelen in mijn buik!

De onrust in mijn hoofd bleef, maar werd nu gevolgd door onrust in mijn buik. Mijn man en dochter waren lekker buiten bezig en hebben mij die dag denk ik een beetje ontlopen, want heel gezellig was ik niet. Als ik er nu op terug kijk, weet ik dat ik me in mezelf terug trok, ik moest ruimte hebben om klaar te komen voor de bevalling. Ik rommelde wat in huis, probeerde her en der op te ruimen en vertelde mijn baby honderd keer dat ze er nu wel eens uit mocht komen, mama was er klaar voor en mama wilde niet te lang meer wachten.

Bevalbad

Omdat ik zo overtuigd was van 6 oktober, hadden we de avond ervoor het bevalbad alvast opgeblazen, die stond dus al helemaal klaar in de woonkamer. En omdat die er toch stond, besloot ik er dan vandaag ook maar gebruik van te gaan maken. We hebben het bad gevuld en mijn dochter trok gelijk haar kleren uit. Ach ja, waarom ook niet, laten we lekker samen in bad gaan! Tegen 4 uur gingen we samen in bad. Het ontspannende warme water had gelijk een positieve invloed op mij, ik kon mijn onrust loslaten en daarom was er ineens meer ruimte voor mijn lijf om in bevalmodus te komen. Toen mijn dochter vroeg of ze bij mij mocht drinken, stond ik dat ook gelijk toe, want wie weet, zou dat ook helpen. En ja hoor, het hielp zeker. Van wat onduidelijk gerommel, ging ik ineens naar krampen die elke 5 tot 10 minuten terug kwamen! Dit gaf weer energie zeg. Ik vertelde mijn man blij dat de baby vandaag misschien toch nog wel kwam en stuurde Gonny een sms met de melding dat ze de avond voor mij vrij moest houden.

We hebben wel een uur in bad gezeten en het was heerlijk. Ook zo fijn intiem om met mijn dochter het begin van mijn bevalling te mogen beleven. Ze was op dat moment 3 jaar en 9 maanden, ze wist heel goed dat er een baby zou komen en ze wist ook hoe dat ging. Ze zou er eventueel bij zijn als ze nog wakker was, maar mijn ideaal was, dat de baby zou komen als mijn dochter al op bed lag. En ook al weet mijn dochter nu niet meer dat we zo het begin van mijn bevalling hebben ervaren (en dat ze zelfs heeft geholpen de weeën wat in gang te zetten), voor mij is het een heel dierbare herinnering. Omdat ik inmiddels trek gekregen had, zijn we uit bad gegaan en hebben we de frituur aangezet voor brood met kroketten. Ook dat zat al maanden in mijn hoofd, tijdens de bevalling zou ik een kroket eten! Dochter en man keken buurman en buurman op tv en ik moest af en toe zelfs al een beetje zuchten om de weeën te verwerken.

Schot in de zaak

Er zat schot in de zaak. Rond 7 uur ging mijn man onze dochter naar bed brengen en ben ik gaan rondlopen door de woonkamer, gordijnen dicht, kaarsjes aan en ineens werden de weeën echt heftiger. Dus ook maar de verloskundige gebeld voor overleg. Omdat de weeën elke keer maar een halve minuut duurden, dachten we beide dat het nog wel een paar uur zou duren en we spraken af dat ik haar weer zou bellen als ik haar nodig had. Als we toen hadden geweten dat ik ruim een uur later niet meer in staat was om haar te bellen, hadden we toen waarschijnlijk niet zo laconiek gedaan, maar op dat moment was het goed en gaf zij mij het vertrouwen wat ik nodig had. Ik heb ook Gonny gebeld en zij hoorde aan mijn stem dat ze naar me toe moest komen. Wil je dat ik kom? Vroeg ze en ik wilde inderdaad wel graag dat ze naar me toe zou komen. Ook nog even een sms naar mijn kraamverzorgende, zodat ook zij wist dat ze later die avond gebeld zou kunnen worden. Toen mijn man beneden kwam, had ik hem ook echt nodig. Ik liep en schommelde heen en weer en tijdens een wee wilde ik graag aan zijn nek hangen om samen al schommelend de wee op te vangen. Dit werkte prima! Ondertussen vulde hij het bad verder met heet water, zodat het water weer warmer zou worden.

Ik was nog even bang dat ik Gonny voor niks gebeld zou hebben, maar toen ze binnen kwam wist ze me te vertellen dat ik aan het bevallen was. Wat een opluchting! Ik danste en schommelde rustig verder en op een gegeven moment verloor ik de slijmprop. Even was ik bang dat het vruchtwater was en dat er meconium in zat, maar daar leek het toch niet op en we konden door. Het werd heftiger, maar ik wist dat het goed ging, ik had alle vertrouwen in mijn lijf en mijn baby en vertelde haar nog maar eens dat we deze klus wel aan konden samen! En opeens was er rust en hoewel ik het laatste uur gedacht had dat ik niet meer in bad zou gaan, zei ik ineens dat ik in bad wilde! Achteraf hoorde ik dat dit goed het moment van volledige ontsluiting kon zijn, die komt wel vaker met een soort pauze. Ik stapte in bad en daar stortte mijn lijf zich in het laatste stukje van de bevalling. Ik gaf mijn man de opdracht om onze verloskundige te bellen en te vragen gelijk te komen (ze moest immers nog een goed kwartier rijden).

Oerkracht

De weeën werden intenser en ik werd overvallen door de oerkrachten die door mijn lijf stroomden. Ze maakten me een beetje bang en met een piepstemmetje vroeg ik wat er toch met me gebeurde. Gonny wist mij rustig te vertellen dat ik aan het bevallen was en dat het vast niet lang zou duren voor ik mijn baby in mijn armen had. Voel maar eens of je het hoofdje al voelt, zei ze. En ja hoor, met mijn vingers kon ik het hoofdje al diep in mijn vagina voelen. Wat een bijzonder moment, daar was mijn baby, ze hoefde nog maar een klein stukje!!!

Geboren

Daarna ging het snel, elke wee voelde ik mijn baby zakken en kon ik meer van haar hoofdje voelen. Ik hield mijn hand op haar hoofd, om haar te wijzen waar ze heen moest en ondertussen wrong ik mij door mijn bad heen op zoek naar de juiste houding om haar eruit te krijgen. Ergens in een wee heb ik nog geroepen ‘waar blijft J (de verloskundige) nou?!’, maar daarna was er al geen ruimte meer om daar over na te denken. Met mijn man naast het bad en Gonny als stille kracht op de achtergrond, werd om 6 minuten voor 9 uur ’s avonds, op 6 oktober 2013 onze prachtige, tweede dochter, na een overdonderend oergeweld in mijn lichaam, thuis, in bad geboren. Ik zag haar hoofdje draaien in mijn schoot, er volgde een korte pauze en daarna kwam haar lichaam, ze keek mij aan, ik keek haar aan en ik wist dat het goed was. Daar was ze, gezond en compleet, we hadden het samen gedaan! Welkom lieve schat, welkom op onze wereld!!! En daarna leek het wel alsof er een storm ging liggen, ik voelde me ineens zo ontspannen, gleed achterover in mijn bad met mijn baby dicht tegen me aan. En om 9 uur kwam de verloskundige binnen, ze kwam bij mijn bad zitten, vroeg of het goed was en liet ons lekker zitten.

Placenta

Na een tijdje begon ik weer onrustig te worden, de placenta moest er uit, maar mijn baby wilde nog niet drinken en ik had nog niet het gevoel dat de placenta al haast maakte. Omdat de placenta bij mijn oudste dochter ook nogal op zich liet wachten, vond ik dat we een beetje moeite moesten gaan doen om haar eruit te krijgen. Het was een beetje lastig, want de navelstreng was erg kort en ik wilde pas afnavelen als de placenta geboren was. Gelukkig hadden we een verloskundige die goed met ons mee dacht. Met mijn baby in mijn armen en met hulp van de mensen om me heen (geen idee meer wie mij geholpen hebben), ben ik uit bad gestapt en op de bank gaan zitten (op een lading handdoeken). Volgens mij was toen de kraamverzorgende ook al gearriveerd, volgens mij had mijn man haar gebeld vlak nadat de verloskundige er was. Maar de placenta kwam nog steeds niet, ik moest gaan staan, dus moest de baby even naar papa. Zo staand persend, kwam de placenta er toch uit zichzelf (en zonder prikken!) eruit. We hebben eerst nog foto’s gemaakt van het geheel, baby en placenta nog verbonden, een prachtig plaatje! Daarna mocht ik zelf de navelstreng doorknippen. En toen kon ze zonder belemmering lekker op zoek naar mijn tepel. Ze hapte aan en dronk, ja ze dronk echt! Haar grote zus had de melk al die tijd op gang gehouden en de kleine meid moest vanaf de eerste slok al klokken om de melk weg te krijgen. Ach en daarna kwamen de standaard dingen, controle van de baby, controle van mij, wegen. Gelukkig was de kraamverzorgende haar weegschaal vergeten, zodat onze kleine mini lekker in een doek mocht hangen aan de weger van de verloskundige (en hoefde ze niet op een harde schaal te liggen). 3500 gram! Alles was perfect, zowel alle controles, als ook de hele situatie, de bevalling, de kennismaking!

Samen

En volgens mij lagen we ergens rond 12 uur met ons drietjes in bed. Waar ik me bedacht dat ik nog geen tanden had gepoetst, manlief mijn tandenborstel gehaald heeft en ik mijn tanden in bed gepoetst heb! Vrij nutteloos detail, maar elke keer als ik aan dat moment samen in bed denk, denk ik aan het tandenpoetsen. En daar samen in bed, met de donkere, stille wereld om ons heen, voelde het als een sprookje. Niemand wist nog van het bestaan van onze mooie dochter, alleen wij en de drie mensen die bij de bevalling betrokken waren. Pas nadat grote zus de volgende ochtend haar zusje had ontmoet, zijn we mensen gaan bellen.

Ik kijk weer naar buiten, de zon is weg en de wind waait wat harder. Boven ligt onze mooie dochter te slapen die vanaf vandaag geen baby meer is. Ik voel me trots, dankbaar en een tikje weemoedig. Maar wat was het fijn om bovenstaand verhaal te kunnen schrijven, daar had ik schijnbaar een jaar voor nodig om er mee bezig te gaan, maar het zit nog vers in mijn geheugen. Een mooie, intense ervaring, ik hoop er nog heel vaak en met veel geluk aan terug te denken. En lieve Gonny, lieve doula, bedankt voor je steun en begeleiding, toen en nog steeds. Je bent mij erg dierbaar. Dank dat je geholpen hebt om mijn verhaal tot een topverhaal te maken!

Riva

Verslag van de geboorte van Riva

Aanleiding om een doula te zoeken.

Bij mijn eerste bevalling mocht ik eerst niet thuis bevallen. Dat hebben we toch gedaan en het werd een mooie bevalling. Toen was ik al dicht bij mezelf. Vijf jaar later ben ik weer zwanger geworden. Dan ben je er even helemaal uit geweest: uit de baby’s, zwanger zijn en bevallen. Ik stapte er dus weer nieuw in en toen ging ik de verloskundige volgen. Op een gegeven moment botste dat. Ik realiseerde mij: wat nu gebeurt en gezegd wordt klopt niet, past niet meer bij mij. Er moet iets zijn waar ik een weg in kan slaan waarin ik mijn gevoel kan terugvinden. Door de procedure van zwanger zijn te volgen, was ik afgeleid van mezelf. Dat vond ik eerst heel verwarrend. Toen vond ik een doula en bij haar kon ik mijn eigenheid kwijt. Bij Gonny maakt het niet uit hoe ik het wil, dat vind ik heel mooi. Dat ik helemaal mezelf mag zijn. Omdat de doula geen oordeel heeft, kan de vrouw helemaal in haar kracht blijven en het op haar manier doen, hoe die ook is. Dat is hun waarheid. Het heeft geen zin om je mening te geven, daar komt de vrouw zelf wel achter in haar leven. Stap voor stap.

Wat de doula betreft kan ik kort en krachtig zijn: door Gonny ben ik in mijn kracht gebleven. Een bepaalde kracht in mezelf, die er gewoon mag zijn. Dat wist ik daarvoor al. Toen ik de beslissing had genomen om Gonny in te schakelen als doula, had ik al heel snel het gevoel weer terug. Er bestaat dus gewoon iets waardoor je in je eigen kracht kan blijven!

Hoe we de doula hebben gevonden.

Via een gesprek met de eigenaresse van een winkel (die ook zwanger was) ontdekte ik het bestaan van de doula. Ik vond het prima en leuk, maar was toen nog niet zo ver om daarover te gaan lezen. Toen ik al best ver in mijn zwangerschap was, klopte mijn visie ineens niet helemaal meer met de visie van de verloskundige. Toen vond ik Gonny’s kaartje in een kaartenbak bij een winkel. Toeval bestaat niet! Op haar kaartje stond een beknopt verhaaltje en daarna heb ik op haar site er van alles over gelezen. Ik voelde wel aan: dit is goed. Het paste bij mij, helemaal mijn ding. Toch heb ik het kaartje weggelegd. Ik ging zwangerschapsyoga volgen en kwam bij Sylvia terecht, waarmee ik gelijk een klik had. Tegen haar zei ik dat ik misschien wel een doula zou willen. Zij reageerde daarop enthousiast door te zeggen: “Ja, ik heb ook een doula. Ik heb Gonny. Oh, die is zo lief!” Toen was het gelijk o.k. Het was dus een heel proces voordat we kozen voor een doula.

Ons contact met de doula.

In eerste instantie kwam het initiatief tot contact opnemen helemaal van mij. Toen Gonny me belde voor een afspraak vroeg ze of mijn man er dan ook bij kon zijn. Het is goed dat ze dat zei, anders had ik misschien het eerste gesprek zonder hem gedaan. Het contact samen aangaan is goed, want dan start je samen, ben je gelijkwaardiger en kun je samen er in groeien. En van elkaar horen en elkaar informeren. Ik wilde wel een doula. Toen ik mijn man vroeg naar zijn mening, vertelde hij, dat hij er al over nagedacht had en vond dat er iemand voor mij moest zijn tijdens de bevalling. Hij kende de mogelijkheid van een doula natuurlijk niet, maar na het kennismakingsgesprek wel! Hij vond ook, dat hij meer geïnformeerd was na het gesprek met z’n drieën. Ik wist het in wezen allemaal al. Bijvoorbeeld dat je ontspant als je gaat zoenen. En dat dat dan weer goed is voor de bevalling. Het was even nodig dat het allemaal gezegd zou worden, meer voor de ratio van Ard. Ik wist het vanuit mijn oer weten.

De bevalling.

Ik heb mijn bevalling als heel mooi ervaren, net als mijn man Ard. Ik kan me alles nog herinneren, de hele dag. Er is niet een stukje wat er uit springt. Het is een rondje, één geheel. Ik heb helemaal mijn lichaam gevolgd. En maar wachten tot het niet meer leuk zou zijn, maar dat moment kwam niet. Terwijl de weeën bij deze bevalling veel krachtiger waren dan die bij de vorige. Ik kon het heel goed aan. Omdat Ard me heel goed hielp en ook omdat Gonny er bij was. De greep die ze had voorgedaan in mijn onderrug hielp ook goed. Als ik die niet had gehad; die had ik echt zo nodig! De heftige oergeluiden die ik maakte tijdens het persen heb ik ook als prettig ervaren. Als het teveel wordt, moet jij je kunnen uiten, toch? Ik vond het ook geweldig, dat ik mijn kindje er gewoon heb uit gedanst. Het is natuurlijk een geweldig gevoel dat ik dit kon, daardoor voel ik me nu zekerder. Ik ben heel trots op mezelf. Dat ik het heb gedurfd! Dat ik heb gekozen om thuis te bevallen. Dat ik heb gekozen om het op mijn manier te doen. Met kaarsjes en met een doula. Me niet laten afleiden door een verloskundige of andere mensen om me heen. Dat maakte me als vrouw krachtig.

Mijn man bleek achteraf heel bang geweest te zijn dat iets mis zou zijn. Maar daar was ik me op dat moment helemaal niet van bewust. Ik was met mijn ding bezig. En ik wist het gewoon: het is goed. Als de vader met bepaalde angsten zit, is de doula is toch een vertrouwenspersoon, een soort buffer. Dus daarom was het ook fijn dat Gonny bij de bevalling was. Ard voelde zich ook heel verantwoordelijk. Gelukkig is er dit keer meer rust voor hem geweest. Tijdens de bevalling had hij het steeds druk (dit keer met helpen de weeën opvangen), maar we hebben meer kunnen samenwerken. En er was minder gestress. Wat hij heel prettig vond was, dat hij deze bevalling er helemaal voor mij kon zijn. Geweldig dat hij constant die greep kon doen. Elke keer had ik hem nodig en was hij er voor mij. Hij kijkt dan ook terug op een heel mooie bevalling. Dat zegt hij ook tegen iedereen. Voor hem is het geboorteverslag ook goud waard. Hij vond het heel mooi.

Hoe hebben we de doula ervaren.

Ik vind het belangrijk dat een doula is er niet alleen voor de moeder is, maar ook voor de vader. Het is ook een heel proces voor de man. Die wordt voor het eerst vader of voor de tweede keer. Het verschil tussen onze 1e en 2e bevalling (met doula)is, dat mijn man nu zijn verhaal ook kwijt kon, omdat er naar hem werd geluisterd. Het geboorteverslag dat Gonny had geschreven is voor ons ook heel belangrijk. Mijn man speelde een grote rol tijdens de bevalling en dat kon hij nu terug lezen. We vroegen ons wel van te voren af hoe dat zou gaan met Gonny straks er bij. Zou ze de hele tijd bij mij zijn. Of zou ze me met rust laten? Wel een beetje spannend vond ik dat! Gonny had van te voren wel duidelijk daarover verteld. Maar ik wist niet hoe dat bij ons zou verlopen. Ik benaderde het vanuit de ratio. Moeten wij wat doen? Ze is toch bij ons op bezoek. Een beetje onwennig toch. Maar Gonny gaf aan: “Ga lekker je gang”. En al heel snel weet je hoe het is, hoe het gaat. Het bleek gewoon vanzelf te gaan. Ard en ik waren met z’n tweetjes wanneer we dat wilden. Bij ons liet Gonny alles gebeuren. Ze zat op een stoeltje, dat vond ik heel mooi. Het liep gewoon.

In één woord een doula omschrijvend zou ik zeggen: ondersteunend. Ik vond het heel prettig dat ze er constant was. De verloskundige en de kraamverzorgster zijn er op hun eigen manier, vanuit hun eigen kennis en perspectief. Dat is niet verkeerd, maar ze hebben hun eigen doel. De doula is er vanuit ons perspectief. Dat alles goed is hoe jij het ervaart, dat is de kracht van de doula denk ik. Iets wat ons ook heel erg heeft geholpen, is dat ze dus terugkwam na de bevalling. Dat hielp ook met het verwerken. De evaluatie hoorde ook nog bij het hele verhaal. Bij een volgende bevalling kiezen we weer voor een doula. Ik vind het zo prettig. Dat er iemand voor ons is. We zouden het zo weer doen. Gonny werkt ook echt vanuit het hart en dan betaal je de factuur met plezier. Het is het super waard. Ard dacht dat het meer dan 1000 euro zou kosten. Toen hij hoorde van het bedrag zei hij: ”Nou, dat doen we gewoon!” En daar hebben we geen spijt van gehad, in tegendeel!

Otis en Leon

Verslag van de geboorte van Otis en Leon

Blij met de begeleiding van de doula

Met trots kunnen we zeggen dat we de ouders zijn geworden van 2 prachtige zoons: Otis en Leon. De geboorte is begeleid door een doula, Gonny Cappers. Gonny heeft het voor ons een hele mooie bijzondere ervaring gemaakt. Doordat zij ons heeft in laten zien dat we zelf keuzes kunnen maken in het geboorteproces en op die manier de geboorte als een mooie en bijzondere gebeurtenis kunnen beleven. We kijken met een heel positief gevoel er op terug. Ze heeft ons de steun heeft gegeven waardoor wij op onze eigen wijze de geboorte hebben kunnen beleven. Zij heeft dit op een mooie en warme manier gedaan, precies de manier waar we behoefte aan hadden.  Omdat ik niet zomaar zwanger raakte en we een voortraject hebben gehad in het ziekenhuis, en omdat ik zwanger was van een tweeling, was de hele zwangerschap nogal medisch. Veel controles, echo’s, testjes etc. Er was weinig ruimte voor onze eigen gevoelens, onzekerheden en vragen. Daarom hadden we in de begeleiding van de bevalling erg veel behoefte aan iemand die juist de menselijke warme kant van zo’n bijzondere gebeurtenis kon begeleiden.

Enthousiaste partner

Via de zwangerschapsyoga zijn we in contact gekomen met Gonny. Mijn partner en ik waren meteen erg enthousiast. Mijn partner leek het een goed idee een bevallingscoach in te schakelen zodat hij de geboorte van zijn zoons op zijn eigen manier kon beleven. Hij vond het prettig dat er iets van zijn begeleidende rol werd overgenomen door iemand met ervaring. Hij heeft soms letterlijk ruimte nodig en voelde nu de mogelijkheid om ook even eruit te kunnen stappen. Gonny was er immers voor ons. Ikzelf voelde dat ik meer vertrouwen kreeg van haar aan mijn zijde. Ik vond het prettig ervaringen en gedachtes met haar te delen. Ook leek het mij erg fijn gecoacht te worden bij een zo belangrijke en voor ons nieuwe en onbekende gebeurtenis.

Natuurlijke keizersnee

Ik ben bevallen met een keizersnede. Dat was vooraf gepland omdat beide kindjes overdwars lagen. Op de natuurlijke manier konden ze er niet uit. Dat vond ik eerst wel erg jammer. Ik wilde erg graag natuurlijk bevallen, omdat ik dacht dat het als start voor de kindjes en voor de transformatie van mij in moeder goed zou zijn. Door mijn zwangerschapsyoga voelde ik dat ik er klaar voor was en keek ik uit naar dit bijzondere moment. Daarom was het een tegenvaller toen bleek dat het echt onverstandig was natuurlijk te bevallen. We wilden het lot niet tarten, dus stemden we in met een keizersnede. Wel heb ik nog moxa behandelingen gehad. Dit heb ik gedaan om de kindjes misschien toch nog te laten draaien. Hierbij worden acupunctuur punten verwarmd waardoor er energie gaat stromen wat de draaiing van de kindjes stimuleert. Helaas is dit niet gelukt.

Het was een geplande keizersnede. Vooraf wisten we wanneer ze zouden komen. Dat is best vreemd, maar ook mooi, want je kunt je klaarmaken voor de ontmoeting met je kindjes. Ik was me daar heel bewust van. En ik vond dat mooi maar ook heel spannend. De dag voor de keizersnede was daarom ook emotioneel voor me. Het voelde als een afscheid van het oude vertrouwde en als een nieuw begin. Mijn partner en ik hebben het dan ook samen gevierd, deze bijzondere avond voor de geboortedag. Ik had hapjes en alcoholvrije champagne in huis gehaald, en we hebben stilgestaan bij de dag die komen ging..

Gonny heeft veel betekend in het laten zien van de mogelijkheden die we hadden bij de geplande keizersnede. Door haar hebben we de natural ceasarean leren kennen en hebben we daarvoor gekozen. Dat is een keizersnede waarbij niet de medische handelingen, maar het kindje en de ouders centraal staan, en het contact tussen hen zo veel mogelijk wordt gestimuleerd. Deze manier van geboren worden was niet gebruikelijk voor het ziekenhuis, en voor een tweeling zelfs nog nooit uitgevoerd. Daarom voor alle partijen een nieuwe en bijzondere ervaring.

De geboortedag

Voor de bevalling hebben we een aantal keren afgesproken met Gonny. Op de geboortedag was Gonny er de hele dag voor ons. Bij binnenkomst in het ziekenhuis stond ze al klaar en verwelkomde ons. Toen ik haar aankeek wist ik: nu gaat het echt beginnen. Daar waar we al zo uitgebreid bij stil hebben gestaan, wordt nu werkelijkheid. Dat emotioneerde me. Na ons geïnstalleerd te hebben en de laatste tests te hebben ondergaan, mocht ik plots naar de OK. Vanaf dat punt ging alles heel snel. We moesten afscheid nemen van Gonny. Een paar laatste bemoedigende woorden, en daar gingen we.
Mijn hart klopte me in mijn keel. Eigenlijk wilde ik niet meer, en ik dacht: als ik er nu stiekem vandoor ga. Ik zag allemaal mensen in het groen, ik herkende niemand, en er kwamen wel 15 mensen zich aan me voorstellen. Ik moest me overgeven. Toen de ruggenprik werd gezet, voelde het alsof ik in een bad met warm water ging liggen. Ik voelde me rustig worden en warm. Toen kwam ook mijn man bij me zitten en onze eigen gynaecoloog kwam de OK op. Toen was alles goed. Een keizersnede duurt eigenlijk maar kort. Een kwartier na de start van de operatie werd Otis al geboren. En 2 minuten later Leon. Alles ging zoals we hadden gewenst en besproken. Het is prachtig om je kindjes voor het eerst echt te zien. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik daaraan terug denk. Het is onbeschrijfelijk hoe wonderlijk en groots dat moment is. We kregen alle tijd om elkaar eens goed te bekijken, te voelen en het eerste moment te verwerken en de jongens werden meteen al aangelegd aan de borst. Het schijnt goed te zijn voor het contact op lange termijn om binnen de eerste 2 uur veel huid-op-huid contact te hebben.  Op de recovery mocht Gonny weer bij ons. We stonden te popelen om de jongens te showen!

Terug kijken

Dolgelukkig kwamen we na 2 uurtjes weer terug op de afdeling. Ik heb de keizersnede als een heel bijzondere ervaring beleefd. Niet als zwaar oid. Het herstel is ook bijzonder snel gegaan. Ik had er na 2 dagen al geen last meer van en mocht eigenlijk na 3 dagen al wel naar huis. En nu, 5 weken erna, voel ik me al weer helemaal de oude. De jongens hebben nog wel 5 dagen op de kinderafdeling gelegen omdat Otis in verhouding teveel was afgevallen en Leon zo’n ukje was. We wisten de laatste weken voor de bevalling dat Leon een klein mannetje zou zijn. Het was daarom spannend of hij boven de 2000 gram zou komen, wat de grens is om in de couveuse te moeten. We hoopten erg dat hij daar niet in hoefde. Uiteindelijk heeft hij er 1 dag in gelegen, maar ging het zo goed dat hij daarna lekker bij zijn broer in bed mocht.  Het contact met de verpleging van de afdelingen was erg goed, dus we hebben het verblijf in het ziekenhuis als een prachtig mooie week ervaren, een goede start. Ze hebben ons goed ondersteund in het geven van borstvoeding.

En nu zijn we alweer 4 weken thuis. We hebben ons draai al goed gevonden. Ik moet wel zeggen dat het heel hard werken is. Ik geef borstvoeding, moet beiden nog regelmatig bij voeden, en kolf dus. Daarom ben ik bijna continu bezig met voeden, troosten en verschonen.. Maar het harde werken weegt niet op tegen het enorme geluk wat we ervaren en het plezier wat we nu al met ze hebben. De eerste lachjes krijgen we al van ze. Gelukkiger kan je ons niet maken.

De trotse ouders van Otis en Leon

Timme

Verslag van de geboorte van Timme

Besluiten een doula in te huren

Tijdens een informatiebeurs in de bibliotheek heb ik Gonny voor het eerst ontmoet. Ik was gericht naar de beurs gegaan, wilde graag weten of een doula iets voor mij en mijn vriend zou kunnen zijn. Na een vervelende bevalling van onze dochter zag ik erg tegen een volgende bevalling op. Ik hoopte dat een doula mij zou kunnen begeleiden naar een bevalling die bij mij zou passen, waarbij ikzelf in ieder geval bewust zou zijn wat er met en om mij heen gebeurde. Gelijk toen ik Gonny zag voelde ik een klik, maar mijn vriend moest nog overtuigd worden van het nut van een doula.

Gesprekken en begeleiding

In het eerste gesprek met Gonny werd hij zelfs meer overtuigd dan ikzelf. Wij voelden dat het waarschijnlijk fijn zou zijn als Gonny bij de bevalling zou zijn, dat zij ons gerust zou stellen, maar vooral ook dat zij zal meehelpen dat het onze bevalling zou worden. Zij straalde rust uit en vertrouwen. De contacten daarna waren vooral via de mail. Ik kon heel fijn mijn verhaal kwijt rondom mijn angsten bij de 20 weken echo, de tegenslagen in de zwangerschap en de bangmakerij die volgde vanuit het ziekenhuis.

Samen met mijn vriend en Gonny stelden we bevallingswensen op. Dat waren fijne gesprekken, waarbij pas echt duidelijk werd waar ik tegen op zag, en wat we daaraan zouden kunnen doen zodat de angst minder werd. Daarbij waren er ook dingen die ik belangrijk vond rondom de geboorte en borstvoeding, en al die punten werden opgenomen in het ‘bevalwensen-document’. Met 33 weken kreeg ik regelmatige harde buiken en met 34 weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis met vroegtijdige weeën. Ik heb elke dag contact met Gonny gehad, zij stond toen al dagelijks stand-by. Zo bijzonder dat iemand dag en nacht voor je klaar staat!

Uiteindelijk bleef onze kleine vent veel langer in mijn buik zitten dan wie dan ook gedacht had. In de weken tussen de vroegtijdige weeën en de uiteindelijke bevalling met 38,5 weken, had ik heel fijn contact met Gonny. Ik kwam steeds meer bij mezelf, en genoot daarbij van prachtige wandelingen in de natuur. Daar deed ik dan verslag van naar Gonny. Het zorgde ervoor dat ik helemaal in het moment kon zijn. Toen ik een keer ’s nachts weeën kreeg die later weer stopten, voelde ik het vertrouwen door mijn lijf stromen. Ik hoorde de vogels fluiten bij het opkomen van de zon tijdens het wegwiegen van de weeën. Zo’n bijzondere ervaring! Het leek misschien een beetje zweverig, maar gaf mij het vertrouwen en de kracht die ik nodig had. En Gonny beantwoordde die ervaringen met precies de juiste woorden en enthousiasme waardoor ik werd gesterkt en zelfs zin kreeg in de bevalling.

Gonny leende me een boek “bevallen op eigen kracht” uit, wat me ontzettend geïnspireerd heeft. Ik wist dat ik naar mijn eigen lichaam mocht en kon gaan luisteren. Ik voelde dat ik de natuur zijn eigen gang wilde laten gaan. Toen het ziekenhuis voorstelde om me in te laten leiden, heb ik daar toch van afgezien. Ik wilde dat mijn kindje er zelf klaar voor was, en dat mijn lichaam helemaal zelf de regie zou gaan bepalen.

De avond voor de bevalling kreeg ik heel verdrietig nieuws van vrienden van mij. Ik was er helemaal ondersteboven van, en Gonny kwam de ochtend erna om erover te praten. Door het verdrietige nieuws wilde ik niet meer bevallen, maar door met haar in gesprek te gaan kon ik de rust toch weer vinden. Die middag fietste ik terug van een controle in het ziekenhuis, ik bleek al bijna 4 centimeter ontsluiting te hebben. Al die weken met valse alarmen hadden blijkbaar al heel wat in gang gezet. Bij thuiskomst begonnen mijn weeën. Ik voelde direct dat het nu eindelijk menens was. Ik had er zin in, zin om onze zoon te gaan ontmoeten. Ik had er zelfs zin in om een mooie bevalling te ondergaan.

Geboorte van Timme

Gonny zou direct komen. Ik ging alvast douchen en binnen een half uur was Gonny er. Het was fijn om de weeën op te vangen in de douche. De weeën kwamen al heel snel rap op elkaar. Eigenlijk wilde ik niet onder de douche vandaan, maar ik zou moeten bevallen in het ziekenhuis. Toch maar met z’n 3en in de auto gestapt, wat was de autorit naar het ziekenhuis naar! Mijn lijf schreeuwde dat het niet wilde zitten, niet in de auto en niet in de rolstoel in het ziekenhuis. En dus zijn we zodra we bij het ziekenhuis waren, lopend naar de verloskamers gegaan. De rolstoel als steun voor me, en bij elke wee onderweg drukte Gonny de rug weeën tegen met een hele fijne handgreep. Zij leerde de handgreep aan mijn vriend en om de beurt verlichtten zij zo de pijn bij mij. Aangekomen op de verloskamers had ik al 7 centimeter. Gesterkt door de informatie die ik al die tijd ervoor van Gonny gekregen had, wist ik dat mijn lijf wel zou aangeven hoe het deze bevalling zou willen ondergaan. En mijn lijf was duidelijk: staan en hangen! Dat werd niet zo gewaardeerd in het ziekenhuis. De verloskundige en verpleging probeerde me op bed te krijgen, maar ik wilde niet. En Gonny gaf mij het vertrouwen dat ik naar mijn lijf mocht luisteren. En dus braken al snel mijn vliezen spontaan terwijl ik stond en mijn vriend mijn rug weeën probeerde te verzachten. Een plens water over zijn schoenen. Meteen daarna begonnen de persweeën. Uiteindelijk vond de verloskundige het toch verstandiger dat ik op bed kwam. Gonny bedacht een mooi alternatief: op handen en knieën op bed. En zo perste ik onze zoon stukje bij beetje naar beneden. En ik voelde me zo krachtig, zo oer. Ik was eufoor dat ik zelf de regie had, dat ik dit allemaal zelf deed. Ik had al het vertrouwen in mijn eigen lijf. Gonny was er, stelde me met kleine woorden gerust, maar liet het ook helemaal de bevalling zijn van mijn vriend en mij samen.

Het laatste stukje moest toch op de rug. Dat voelde toen goed. Bij 1 van de laatste persweeën knapte er iets in mijn bekken. Maar ondanks de pijn ging ik door en toen werd onze zoon geboren. Nog geen drie uur nadat ik op de fiets gezeten had was hij daar, een snelle bevalling, maar oh zo mooi! Ik had het zelf gedaan, ik had naar mijn lijf geluisterd. En dat gaf mij zo’n oergevoel. We hebben met z’n drieën onze prachtige zoon Timme bewonderd. We hebben zijn geboorte met z’n drieën gevierd. Wat was Timme mooi geland, hij straalde meteen rust uit.  Gonny heeft prachtige foto’s gemaakt van de gehele bevalling. Dankbaar en blij waren en zijn wij, dankbaar voor onze mooie zoon, en dankbaar voor zo’n mooie intense bevalling.

Daarna

Na de bevalling bleek dat er een scheur in de verbinding van mijn bekken zat. Een hele zware kraamperiode volgde, waarbij we toch heel veel van onze zoon hebben kunnen genieten. Ik heb met Gonny heel fijn kunnen napraten wat er nou is gebeurd op het moment dat het misging in mijn bekken. Dat hielp met verwerken. Ondanks de pech rond mijn bekken kijk ik terug op een prachtige bevalling. De aanloop naar de bevalling toe vond ik intens, bijzonder, heel fijn. Dat kwam door de begeleiding van Gonny. De kracht, rust en het vertrouwen wat zij doorgaf beschouw ik als heel bijzonder, fijn en waardevol. Dank je wel lieve Gonny, voor deze prachtige belevenis.

 

Fardau Eva

Verslag van de geboorte van Fardau Eva (15-8-2011)

Voorbereiding

De eerste keer dat ik in een tijdschrift las over een Doula, dacht ik; “Mocht ik ooit nog een kindje krijgen dan graag met een Doula erbij”. Mijn eerste bevalling was niet zo’n  fijne ervaring. Een lange pijnlijke bevalling die uiteindelijk eindigde in een keizersnee. Vanwege een verhoogde bloeddruk moest ik bevallen in het ziekenhuis, in het weekend, het was heel druk en wij voelde ons vaak aan ons lot overgelaten. Toen ik na 8 jaar zwanger was van mijn tweede kindje, hebben wij contact opgenomen met Gonny. Eerst via de e-mail en later een gesprek thuis. Het klikte goed tussen ons. Gonny heeft ons veel uitleg gegeven over wat er precies gebeurd met je lichaam tijdens een bevalling. Ook hebben we gesproken over mijn eerste bevalling en mijn angsten die ik daardoor had gekregen, met name voor veel pijn tijdens de bevalling en zelf helemaal geen regie te hebben over je bevalling. Door de gesprekken met Gonny en het bevallingsplan dat we samen met haar hebben gemaakt, verdween langzamerhand alle angst die ik had voor het bevallen.

De geboorte van Fardau

Fardau heeft 41 weken gewacht, ik zou op 17 augustus 2011 naar het ziekenhuis om ingeleid te worden, maar op maandagmorgen 15 augustus begon de bevalling spontaan thuis. We hebben om 6.00u Gonny gebeld dat het was begonnen en zijn daarna naar het ziekenhuis gegaan. Toen we een tijdje in het ziekenhuis waren en de bevalling bleek inderdaad door te zetten hebben we Gonny gebeld (8.45 u) of ze wilde komen.   Om 9.45 is Gonny bij ons en blijft de gehele bevalling aan onze zijde. De ontsluiting verloopt de eerste uren langzaam, wanneer de verpleging ons op mijn verzoek een tijdje met rust laat, gaat het in een keer heel snel. Om 20.00u blijk ik vrij plotseling al 10 cm ontsluiting te hebben, ik mag gaan persen. Gonny helpt mij om mijn benen vast te houden, dat lukt mij niet alleen. Na een paar keer persen wordt Fardau geboren, ik ben erg beduusd dat het persen zo snel is gegaan en moet het even verwerken. Gonny maakt foto’s van ons met Fardau en blijft nog even thee drinken en beschuit met muisjes eten. Daarna gaat ze naar huis, voor haar ook een lange dag!

geboorte Fardau

Steun van de doula

Gonny is een grote steun geweest tijdens de bevalling, op een rustige manier was ze op de achtergrond steeds aanwezig, ze voelde precies aan wat ik nodig had. Ze heeft me gemasseerd toen ik erge rugpijn had. Ook gaf ze mij tips over hoe om te gaan met het ziekenhuispersoneel, dat ik niet alles hoefde te accepteren en dat ze mijn bevallingsplan niet moesten vergeten. Ook vertelde ze me regelmatig in welke fase ik zat in de bevalling, dat vond ik erg prettig! Door haar ondersteuning heb ik mijn bevalling op mijn eigen wijze kunnen doen en ik kijk hier met veel liefde en dankbaarheid op terug! Ik kan het alle vrouwen aanraden die onzeker zijn over hun bevalling!

Fardau is nu bijna 1 jaar en is een vrolijke, gezonde baby, mede door de goede start die ze heeft gemaakt!

Sandra & Erik Jan

Linde

Geboortereis/verslag van Gatha Meijer

Samen met papa Bart en Doula Gonny (later kwam de verloskundige Linda van verloskundigenpraktijk ’t Stroomdal te Eelde er nog bij). De geboorte van Linde Anaïs Meijer op 1 april 2012, om 13.06 uur.

Kiezen voor een doula

Lieve Gonny,
Tijdens de zwangerschap van mijn 2e dochter voelde ik dat ik een ‘oermoeder’ aan mijn zijde nodig had tijdens de bevalling.  Mijn eerste bevalling van dochter Lieve heb ik als heel pijnlijk ervaren en had nog maar weinig vertrouwen om dit nog een keer te doorstaan. Lieve is in het ziekenhuis geboren en ik moest worden ingeleid, omdat mijn vliezen gebroken waren en de weeën niet vanzelf kwamen, een klinische bevalling dus. Ik miste de oermoederkracht maar vooral miste ik liefde, het vertrouwen in mijn lichaam en het gedragen worden tijdens de bevalling. Toen ik dus voor de 2e keer zwanger raakte heb ik me meteen ingeschreven voor een zwangerschapscursus bij Rondom Zwangerschap in Groningen bij Sylvia de Groot en ben me gaan verdiepen in ‘anders’ bevallen (minder klinisch meer vanuit het lichaam zelf, de oerkrachten). Bij de eerste les begon ik meteen al meer vertrouwen te krijgen en bij de laatste les had ik zelfs heel veel zin in de bevalling! Tijdens deze cursus werd ik ook bekend gemaakt met Doula’s. Toen ik het voor het eerst hoorde stond ik er sceptisch tegenover, een vreemde vrouw bij je bed als je gaat bevallen, is niet zo mijn ding. Toen ik later meer informatie op internet ging lezen kreeg ik steeds meer een warmer gevoel bij het idee om een Doula ‘in te huren’. Zoals ik al schreef voelde ik heel sterk dat ik een ‘oermoeder’ bij de bevalling nodig had. Daarnaast voelde ik me niet gedragen door de verloskundigenpraktijk waar ik onder behandeling was, dus voor mij lag het voor de hand om contact op te nemen met een Doula. Ik heb dit nog weken uitgesteld omdat ik het echt zeker wilde weten. Mijn man Bart nam de laatste twijfel bij me weg en toen belde ik jou.

Contact met de doula

Al tijdens ons eerste gesprek met jou wist ik dat ik goed zat… zo’n eerste gesprek is dan zo belangrijk en heeft de deuren voor me geopend. Na ons gesprek moest ik meteen huilen… omdat ik me getroost voelde met de gedachte dat ik het niet alleen hoefde te doen… ik ben na die tijd ook heel anders in mijn zwangerschap gaan staan, vol vertrouwen keek ik uit naar de bevallingsreis. Een paar weken later ben ik ook van Verloskundigenpraktijk geswitcht wat het plaatje helemaal compleet maakte… bevalling kom maar op! Die keren dat wij elkaar voor de bevalling hebben gezien, heb ik als prettig ervaren. Ik voelde dat we een band opbouwden, en gelukkig zag ook mijn man Bart het helemaal zitten met jou. Samen met jou hebben we dan ook een geboortewensenplan gemaakt… heel fijn was dat. Ook kon ik door onze geboortewensen op papier te zetten het helemaal loslaten en in overgave gaan, vertrouwen.

De bevalling begint

Zaterdag 31 maart om 3.30 uur braken mijn vliezen. Net als bij mijn 1e dochtertje kwamen de weeën niet op gang. Ik heb toen besloten om de verloskundige niet meteen te bellen omdat ik mijn lichaam de tijd wilde geven om zelf met de weeën te komen. 12 uur later kwamen de weeën langzaam op gang. Ik heb jou gebeld en je zei dat je die avond langs ging komen. Dat vond ik zo fijn, ook al waren mijn weeën nog niet zo sterk toch stond je er meteen. De weeën kwamen trouwens steeds heftiger en ben jij niet meer weg gegaan. Die avond en die nacht die daarop volgden waren eigenlijk heel gezellig… af en toe een wee opvangen, daarnaast verbinding maken. We hadden fijne muziek, kaarsjes aan, ik ben zelfs nog in bad geweest en mijn man Bart en jij waren heel lief voor me. Onze oudste dochter lag heerlijk in haar bedje te slapen, dus ergens was zij er ook bij. Daarnaast voelde ik me erg gedragen door de energie die ons omringde, geborgenheid, liefde, kracht en zachtheid (fijne spirits). Tegen de ochtend (inmiddels had ik al 12 uur weeën van middelheftig tot heftig)… hebben we de verloskundige gebeld, ik wilde nu toch graag weten hoe de stand was. De verloskundige was er om ongeveer 6.00 uur (toen had ik dus al meer dan 24 uur gebroken vliezen, dus had ik de stempel medische indicatie al). Linda de verloskundige constateerde helaas nog maar 2 cm ontsluiting… na al het harde werk was ik best teleurgesteld.  Het uur dat volgde was best emotioneel, eigenlijk zou ik naar het ziekenhuis moeten om het daar af te maken, wat me natuurlijk ook bang maakte omdat ik ingeleid zou moeten worden, wat mij bij de eerste bevalling echt parten speelde. Onze verloskundige was heel lief en zacht en liet ons de keuze… ook jij stond volledig achter ons wat we ook zouden kiezen.

Naar het ziekenhuis

Uiteindelijk leek het ons natuurlijk verstandiger om naar het ziekenhuis te gaan. Dus reden we met z’n vieren naar het ziekenhuis. Ik vond het ook zo fijn, dat jij na een lange nacht, toch mee ging naar het ziekenhuis. Ook al zei je dat het vanzelfsprekend was. Onze dochter hadden we snel bij de buurvrouw gebracht. Linda, de verloskundige had onze geboortewensenplan meegenomen en droeg dat over aan de verloskundigen van het ziekenhuis… ik wilde absoluut geen oxytocine (wee-opwekkers), geen pijnstillers en ik wilde graag een lotusbevalling (de placenta blijft aan het kindje vast zitten totdat ook de placenta geboren is en als de navelstreng helemaal uitgeklopt is dan pas wordt doorgeknipt). Toen wij in het ziekenhuis aankwamen besefte ik dat wij onze energie mee hadden genomen naar het ziekenhuis… het was net alsof we toch nog thuis waren… dat ik al meer dan 12 uur thuis de weeën had opgevangen had voor een sterke energieveld gezorgd… heel fijn!  Gelukkig werd ik niet ingeleid, het ziekenhuis wilde eerst afwachten tot de weeën vanzelf weer op gang zouden komen. Jij gaf mij een granule van een sterk homeopatisch middel, om de weeën op te wekken… en wonder boven wonder kwamen de weeën krachtig terug… zelf zo krachtig dat ik voelde dat het ‘echte’ werk ging beginnen… een paar helse uren volgden, want de ontsluitingsweeën vond ik erg pijnlijk! Ik overwoog zelfs om een pijnstiller te nemen… ergens hoorde ik een innerlijke stem die zei dat mijn dochtertje over een uurtje geboren zou worden… grappig dat jij kort daarop zei dat ik de bevalling in stukjes kon knippen zodat de pijn te overzien zou zijn… je zei precies hetzelfde wat mijn innerlijke stem zei… wacht nog een uurtje af…

De geboorte van Linde

En daadwerkelijk na een klein uurtje is na 2 persweeën Linde geboren! Fantastisch! Ik mocht samen met de verloskundige het kindje uit mij halen en toen op mijn borst leggen…waar het uren heeft gelegen. De placenta is na ongeveer een half uur geboren en na nog een half uur hebben we het losgeknipt. De placenta gaan we in de tuin begraven. Heel fijn ook dat het ziekenhuis personeel ons met ‘rust’ liet… we hebben het met ons viertjes gedaan (mijn man, de verloskundige, jij en ik)… heel fijn! Wat een reis… ik moest zeker eerst bekomen omdat de ontsluitingsweeën behoorlijk pijnlijk waren, maar ik kon Linde helemaal in mijn hart sluiten… zo een mooi en ontroerend meisje… zo sterk en liefdevol!

Wat het me heeft gebracht

Ik besef nu hoe rijk de zwangerschap en de bevalling me hebben gemaakt. Ik mocht tijdens de zwangerschap al mooie en fijne mensen ontmoeten, ik mocht veel leren over ‘anders’ bevallen, fijne boeken lezen en daarnaast me weer dieper verbinden met mijn lichaam, heling van diepe zielsstukken, me weer gedragen voelen door de oermoeders en natuurlijk het allerbelangrijkste, een poort zijn waardoor Linde geboren kon worden in deze wereld…  Ik ben heel dankbaar voor dit alles!
Dank je wel Gonny dat je er voor ons was, voor en tijdens de bevalling. Ik heb me heel gedragen door je gevoeld en ook na de bevalling, in de kraamweek, je steun reikte heel ver. Je wijsheid, je rust, je kracht en je liefde hebben van onze bevalling een hele mooie reis gemaakt.
Een hele dikke knuffel, ook van Bart, Lieve en Linde.

 

Iris

Verslag van de geboorte van Iris

Op 28 november 2007 wist ik het al: Gonny zal aanwezig zijn bij een volgende bevalling. Ik ontmoette haar die dag bij een workshop mandala tekenen en daar vertelde ze dat ze vanuit haar praktijk ook als doula werkzaam was. Ik had eerlijk gezegd nog nooit gehoord van het begrip doula, alleen toen ze uitlegde wat het inhield wist ik direct waarom ik haar die dag had ontmoet.

Wat vooraf ging

Op 14 juni 2007 was ik bevallen van een zoon, Bram. Ik was 5 dagen over tijd en wegens een te hoge bloeddruk, zijn die dag in het ziekenhuis mijn vliezen gebroken en ben ik middels een infuus ingeleid. Het was een heftige bevalling en uiteindelijk had ik gekozen voor een pijnpomp. Achteraf las ik wat een pijnpomp voor effect op de baby kan hebben (conditie baby kan achteruit gaan) en ik vond het slecht dat mij dit niet verteld is door de verpleegkundige of verloskundige. Ik heb toen direct gezegd dat ik een eventuele volgende bevalling geen pijnmedicatie meer wilde. Tussen de geboorte van Bram op 14 juni 2007 en mijn 2de bevalling hebben nog 3 zwangerschappen gezeten. Deze zijn helaas geëindigd in een miskraam, of zoals Gonny het altijd benoemd heeft naar mij toe: 3 kleine geboortes. Na 28 november 2007 bleef ik Gonny regelmatig zien bij haar thuis, tijdens het mandala tekenen. Het was voor mij erg prettig om bij haar terecht te kunnen met mijn ervaringen bij mijn miskramen. Waar iedereen om mij heen zijn best deed mij te steunen en begrip te tonen, had ik bij Gonny het gevoel dat ik niet veel hoefde uit te leggen. Ze snapte mij en zoals ik het voelde en uitlegde was het goed.
Dat er een 2de kindje zou komen, wisten Marc en ik heel zeker. En onze wens en ons voorgevoel werd bevestigd op 1 oktober 2009. Ik had een positieve zwangerschapstest! Niet dat dit mij verbaasde, want bij elke zwangerschap voel ik vanaf het eerste moment dat ik zwanger ben, dus ook dit keer. Het was wel een beetje een wonder, want voorafgaand aan deze zwangerschap had ik een miskraam gehad. Dus dat ik direct weer zwanger was, is op zich bijzonder, alleen heb ik het al gevoeld toen ik de miskraam had. Ik voelde dat ik gelijk weer zwanger zou worden en dat het nu goed zou zijn. En dit bleek gelukkig het geval.

Doula begeleiding tijdens de zwangerschap

Op de echo van 20 weken liet de echoscopiste ons zien, dat het om een meisje leek te gaan. Ze wist het bijna 100% zeker, alleen mevrouw had haar navelstreng tussen de benen zitten. En daarom hield de echoscopiste zich iets in en stelde met ongeveer 90% zeker dat we een meisje zouden krijgen. Alleen wij wisten het wel zeker. Marc had al gependeld en bevestigde daarmee het geslacht. Dus, een kleine meid! En dat terwijl we ook al een jongen hadden, geweldig. Controles bij de verloskundige waren steeds goed. Mijn bloeddruk was goed en bleef mooi stabiel. Na de zwangerschap van Bram, was de bloeddruk toch wel een puntje van aandacht. Op 29 januari is Gonny bij ons geweest. Ik was toen 23 weken zwanger en ze kwam langs om te kijken wat onze verwachtingen van haar waren bij de zwangerschap en bevalling. Het was een afspraak waarbij we definitief zouden kijken of we haar als doula wilden ‘inhuren’. Voor ons was de keuze al gemaakt. Of anders gezegd: ik wist het zeker en Marc sloot zich er na die avond volledig bij aan. We maakten gelijk een afspraak voor 15 februari en die avond hebben we de geboortewensen omschreven. Wat voor ons vooral heel belangrijk was, is dat we het samen wilden doen. Met de vorige bevalling ben ik volledig in mezelf gekeerd en ben ik in en vanuit enorme stilte bevallen. Dit keer wilden we het zo veel mogelijk samen doen en ik wilde graag in contact blijven met Marc, ook al zou ik het zwaar hebben en weer in mezelf dreigen terug te keren. Ik besefte me, dat ik daarbij hulp nodig zou hebben en ik wilde ook graag dat er iemand naar Marc om zou kijken tijdens de bevalling. En wat ik absoluut niet wilde, was pijnmedicatie. En mezelf kennende, had ik iemand nodig aan mijn zijde die mij daar aan zou herinneren en die mij zou helpen me er zonder medicatie doorheen te slaan. In alles waar we hulp en ondersteuning bij wilden, zou Gonny er voor ons zijn en op Marc’s verzoek, zou ze ook een hoop gezelligheid meenemen! Vanaf 30 maart hadden Gonny en ik elke 2 weken telefonisch contact. Tussendoor hield ik haar per e-mail op de hoogte van bezoekjes aan de verloskundige en gewoon om even mijn verhaal te doen. Het was heerlijk om gepland contact met elkaar te hebben. Richting het einde van de zwangerschap begon ik het lichamelijk zwaar te vinden en er speelden privé zaken die mij erg bezighielden en mijn aandacht afleidden van de zwangerschap. Tijdens de telefoongesprekken was ik even helemaal zwanger en was op dat moment alle aandacht voor mij en mijn kindje. Gonny stelde af en toe rake vragen, die mij er gelukkig aan deden herinneren dat ik mocht en kon genieten van het zwanger zijn en die mij terugbrachten naar mijzelf en het nieuwe leven in mij. Gonny is na wederzijds overleg nog een keer langs geweest. Ik wilde graag nog een oefening met Marc doen, waarbij hij tijdelijk de baby in zijn handen zou dragen. Het is ontzettend goed geweest dat we dit nog hebben gedaan. Marc en ik konden ons op dat moment volledig richten op ons kindje en op elkaar en dat hadden we precies nodig op dat moment. Want ook Marc voelde dat hij van deze zwangerschap minder mee kreeg dan de vorige keer met Bram. Op 19 mei ben ik ’s ochtends nog een keer bij Gonny geweest voor een ochtend mandala tekenen. Het thema was die ochtend communicatie en ik heb een prachtige mandala kunnen tekenen waarin de communicatie tussen mijn nog net niet geboren dochter en mijzelf naar voren kwam. Vanaf die ochtend voelde ik dat ik klaar was om te bevallen. Er kwam rust en sereniteit over me heen en in me en ik begon toe te leven naar bevallen. Lichamelijk werd het me te zwaar. Ik wilde graag nogmaals moeder worden en ook moeder zijn en blijven voor onze Bram. Alleen door de enorme buik en de vermoeidheid, vond ik het soms lastig om een voor mijn gevoel goede moeder te zijn voor Bram. Gelukkig is Bram enorm geduldig en begripvol en heeft hij mij enorm goed geholpen en begrepen het laatste weekje.

Start van de bevalling

Een paar dagen voor mijn uitgerekende datum, 29 mei sloeg het gerommel in mijn buik toe. Een paar nachten had ik weeën activiteit. Aan het begin van de nacht begonnen dan weeën, alleen zo mooi als ze kwamen, zakten ze na een paar uur ook weer af. Overdag bewoog mijn buik constant, de baby was compleet onrustig. Ook dat wees er op dat de bevalling waarschijnlijk niet lang meer uit zou blijven. En ik moet zeggen dat meerdere keren per dag een paar voeten in je ribbenboog ook niet echt aangenaam is. Vrijdag 28 mei dacht ik ’s avonds dat de vliezen wel eens gebroken konden zijn. We hebben toen de verloskundige gebeld en die kwam langs om dit te controleren. Het bleef onzeker of het ook echt gebroken vliezen waren. Gezien mijn verhaal zou het kunnen. Dit gaf ons hoop en ik kreeg nog meer hoop toen diezelfde nacht wederom weeën op kwamen zetten. Elk uur ongeveer 4 tot 5 mooie krachtige weeën. Dit ging tenminste ergens op lijken. We hadden Gonny al gebeld om te melden dat het wel eens zo ver kon zijn. We zouden haar weer bellen als de weeën regelmatig zouden komen en we zeker wisten dat de bevalling van start was. Alleen net zoals de nachten ervoor: de weeën kwamen en gingen, maar geen bevalling. Wat een teleurstelling. Op 29 mei kwam ’s ochtends de verloskundige weer langs. Nog steeds onduidelijk of het nu gebroken vliezen waren of niet. Voor de zekerheid heeft ze overlegd met de dienstdoende gynaecoloog en die wilde graag dat ik naar het ziekenhuis zou gaan voor wat extra testen. Dus wij op zaterdagochtend naar het Wilhelmina Ziekenhuis. Daar is een echo gemaakt en een test gedaan om gebroken vliezen te controleren. Bij de echo bleek ik erg weinig vruchtwater te hebben. Na overleg met de gynaecoloog is besloten, dat ze het protocol ‘gebroken vliezen’ zouden volgen. Dit hield in dat ik hoe dan ook die dag of een dag later zou moeten bevallen, vermoedelijk door middel van inleiding. We maakten de afspraak dat we ’s avonds terug zouden komen voor een CTG. Als die verder goed was, dan zou ik me op zondagochtend 30 mei mogen melden en zou de bevalling gestart worden. Daar ging mijn wens om thuis te bevallen. Enerzijds baalden we er enorm van, anderzijds hebben we altijd gezegd dat wanneer een ziekenhuisbevalling nodig zou blijken, we dit ook zouden doen. Het enige voordeel voor ons was, dat we het ziekenhuis kenden van de vorige bevalling en we wisten wat ons te wachten stond qua procedure. Nadat we ’s ochtends weer thuis waren uit het ziekenhuis, is Bram meegegaan met opa, zodat wij in rust de dag en nacht door konden. We hebben Gonny gebeld om het verhaal uit te leggen en we hebben afgesproken dat Gonny ’s middags nog even langs zou komen. We hebben die middag gewoon gepraat over alles wat er op dat moment gebeurde. Bij mij kwam ook het besef dat dit misschien wel de laatste zwangerschap zou zijn en dat ik het daardoor ook nog koesterde zo lang het nog kon. We konden in elk geval met Gonny afspreken dat we elkaar zondag de 30ste zouden zien in het ziekenhuis, want dat ik die dag zou bevallen in het ziekenhuis was nu in elk geval een vaststaand feit.

De bevalling zet door

Op 30 mei hebben we in alle vroegte om 7 uur naar het ziekenhuis gebeld met de vraag of ze plek hadden om 7:30 uur voor mijn opname. Er was plek en we gingen gelijk die kant op. Gonny kreeg van ons een sms dat ze kon komen en zij kwam ongeveer 10 minuten na ons aan. Ik bleek op dezelfde weeënkamer te liggen als met Bram, hoe toevallig! Ik werd eerst een half uur aan het CTG gelegd. Wat scheelde was, dat ik die ochtend met weeën was opgestaan. Elke 5 minuten had ik al een flinke stevige wee. Dat was gunstig. Daardoor had ik al 2 tot 3 centimeter ontsluiting en konden de sensoren die ik moest dragen die dag gelijk ingebracht worden. Omdat de verloskundige nog steeds twijfelde aan het feit of de vliezen nou wel of niet waren gebroken, heeft ze er een vliezenbreker bij gepakt. Een beetje tot onze verbazing, brak ze op die manier de vliezen. Er stroomde een flinke hoeveelheid weg, alleen zat er ontlasting in. De baby was er blijkbaar aan toe om geboren te worden. Het infuus werd gestart rond 8:30 uur. Ik heb de verpleegkundige gevraagd met beleid het infuus op te hogen, omdat ik de vorige keer met Bram een enorme weeën storm heb gehad en ik dit niet weer wilde. Ik had al snel in de gaten dat ik met het weg ademen van een wee het beste richting het hoofd van de baby kon gaan.

Op die manier ving ik de weeën prettig op en kon ik me goed focussen. Het benul van tijd was ik op een gegeven moment kwijt. Ik lag met mijn rug naar de klok en het enige dat voor mij telde, was om samen met Marc en Gonny elke wee goed op te vangen en ontspannen te blijven. En dit ging lange tijd heel erg goed. Tussen de middag dacht ik zelf al flink ontsloten te zijn. Het infuus was na een paar keer ophogen stil gezet op mijn verzoek. Ik dacht dat de weeën krachtig genoeg waren om netjes te ontsluiten. Alleen hierin moest de verloskundige mij helaas teleurstellen. Ik bleek tussen de middag op 4 centimeter te zitten en de verloskundige wilde het infuus weer ophogen om de weeën krachtiger te maken. Dit was echt even balen. De weeën waren al behoorlijk heftig, het was bloedheet op de kamer en nu moest ik nog sterkere weeën gaan opvangen. Nou ja, het was voor een goed doel, dus ik heb me weer op mijn rechterzij geïnstalleerd, waarop ik het beste de weeën kon opvangen. Marc had zijn hand op mijn onderarm gelegd en op die manier hielden we steeds contact. Gonny hield een warme kruik op mijn onderrug en bij elke wee gaf ze tegendruk.

Geboorte van Iris

Het infuus werd tot 2 keer toe met 2,0 opgehoogd in plaats van 1,5. Dit was zwaar en keihard werken. Ik begon tijdens de weeën wat misselijk te worden en de warmte hielp absoluut niet mee. Ik kreeg moeite met te blijven focussen en naar de pijn toe te ademen. Op een gegeven moment had ik zelfs tussen 2 weeën door nog steeds pijn over mijn hele onderrug. Mijn gedachte was toen: dit is niet te doen en dit houd ik niet vol. Marc en ik begonnen pijnmedicatie te overwegen. Ondertussen had Gonny op de bel gedrukt zodat we konden overleggen met de verpleegkundige. Terwijl we hierop wachtten begeleidde Gonny me bij elke wee en ze ondersteunde me door reiki te geven. En ineens was er een keerpunt. Ik herkende ineens dat strakke gevoel in mijn onderrug en wist ineens dat ik richting persweeën ging. Op het moment dat de verpleegkundige binnenkwam, had ik mijn eerste perswee al te pakken en ik had ook direct persdrang. Dat was voor de verpleegkundige het signaal om direct de verloskundige te laten komen. En wat bleek: 9 centimeter! Yes, het einde was in zicht. Dacht ik… De apparatuur werd afgekoppeld, de rem ging van het bed af en Marc en Gonny zorgden ondertussen dat alle meegenomen spulletjes mee zouden verhuizen naar de verloskamer, wederom dezelfde kamer als waar ik met Bram ook was bevallen. Ondertussen was de opdracht aan mij om nog zo veel mogelijk de weeën weg te puffen. Wat was dat moeilijk zeg. Ik had zo’n enorme persdrang en die moest ik nu ophouden. Gelukkig heb ik hierin enorm veel steun van Gonny gehad, die mij met elke perswee weer hielp om hem zo goed mogelijk weg te puffen. Eenmaal op de verloskamer dacht ik dat we gelijk aan de bak konden. Het voelde voor mij als een eeuwigheid dat ik mee mocht gaan persen. Ondertussen bereidde de verpleegkundige alles voor en de verloskundige zag ik om de hoek kijken en ze verdween ook weer. Ik snapte er weinig van, alleen wat ik wel snapte, was dat mijn kind er aan kwam en ik voelde het hoofdje al naar buiten komen. Uiteindelijk kreeg ik groen licht om op de top van de wee iets mee te persen, wat een heerlijkheid. En ineens was iedereen er klaar voor: ik mocht gaan persen. Alleen toen snapte ik het even niet zo goed meer. Ik moest ineens van weeën weg puffen, omschakelen naar actief persen. Gelukkig was Gonny degene die mij eraan herinnerde dat ik naar beneden moest met al mijn kracht en dat hielp. Ook al deed het enorm pijn en ging het voor mijn gevoel veel te snel, na 3 minuten actief persen lag daar ineens onze ‘kleine’ meid op mijn buik. Onze Iris was geboren om 13:43 uur, 5,5 uur nadat de bevalling ingeleid was.

Onze dankbaarheid en ons geluk was groot en groot was ook onze dochter. Na wegen en meten bleek ze 56 centimeter lang en 4250 gram zwaar. Vanwege haar lengte en gewicht moesten we voor de zekerheid 24 uur in het ziekenhuis blijven en zouden ze bij Iris 6 keer de bloedsuikers prikken. Deze bleken gelukkig helemaal goed en de volgende dag om 11 uur waren we heerlijk thuis, waar ons de luxe wachtte van 2 kraamverzorgsters, die van maandag tot en met zondag zouden blijven!

Dank

We zijn zo blij en dankbaar geweest met de aanwezigheid en begeleiding van Gonny. Tijdens de zwangerschap hebben we het heerlijk en welkom gevonden dat ze ons hielp ook daadwerkelijk zwanger te zijn en blijven. En tijdens de bevalling heeft ze ons geholpen gefocust te blijven en heeft ze ons zonder al te veel woorden steeds herinnerd aan onze eigen opgestelde geboortewensen. We weten dat we zonder haar aanwezigheid weer gekozen zouden hebben voor pijnmedicatie, puur omdat ik een klein moment niet genoeg op mijn eigen kracht vertrouwde. Nu heeft Gonny ons kunnen helpen ontspannen en heeft ze ons er aan herinnerd dat we sterk genoeg zijn het samen te kunnen. Bevallen zonder doula was ons zeker gelukt, alleen zou het dan uiteindelijk niet gegaan zijn op de manier die we diep van binnen wilden en ook aan konden. Gonny: we zijn enorm DANKbaar dat je ons hebt willen ondersteunen en begeleiden bij de geboorte van Iris en we hopen dat je haar door de jaren heen zult blijven zien en groot zult zien worden.
Heel erg veel liefs, Marc & Inge de Boer