Doula bij de geboorte

Van oorsprong betekent het oud Griekse woord doula: ‘dienende vrouw’. Eeuwenlang steunen vrouwen elkaar al tijdens het op de wereld zetten van een kind, wat erg positieve effecten op het geboorteproces blijkt te hebben. Gek genoeg hadden wij nog nooit van een doula gehoord. Door de cursus hypnobirthing zijn wij hiermee in aanraking gekomen.

Het geboorteproces heb ik gezien als veel meer dan een fysieke gebeurtenis. Het is een ervaring die diepe indrukken heeft achtergelaten op mij als barende vrouw, mijn partner en ons kindje. De manier waarop je kind ter wereld komt en de eerste uren na de bevalling zijn ontzettend belangrijk. Om deze reden hebben wij het belangrijk gevonden om de bevalling bewust voor te bereiden samen met een doula. Om zo een zachte en liefdevolle overgang naar de wereld voor ons kindje te creëren. Maar ook om het een prachtige ervaring voor ons als ouders te maken. En dat is mede dankzij Gonny, als ‘dienende vrouw’, gelukt.

Met aandacht, liefde en vertrouwen heeft zij ons gesteund. Zij wist mij feilloos aan te voelen en mij in mijn kracht te laten en zetten. Gonny moedigt aan, masseert, geeft informatie die zij alleen als ervaringsdeskundige kan geven en bewaakt de rust tijdens de zwangerschap en bevalling. We hebben veel gehad aan haar adviezen.

Maar ook voor de vader is het vaak een overweldigende ervaring om jouw vrouw door het proces van bevallen te zien gaan. Met Gonny konden we de ervaring delen, maar ook zorgen en blijdschap. We hebben een vertrouwensrelatie met haar opgebouwd.

Gonny heeft ervoor gezorgd dat we alle rust en ruimte hebben gekregen om ontspannen te kunnen bevallen. Ze volgt,ondersteunt en maakt daarbij gebruik van haar wijsheid, humor en warmte. We hebben ons gezien en gehoord gevoeld. We zijn Gonny dankbaar voor de unieke geboortereis die wij met elkaar mogen hebben ervaren.

Ellemieke en Christophe

Linda

Linda, geboren op 14 januari 2016.

Wat een fantastische ervaring om met een doula te bevallen.

Ik heb al de hele zwangerschap met een idee gezeten om met een doula te bevallen. Het was mijn tweede zwangerschap. De eerste bevalling was een drama. In ziekenhuis, 36 uur en veel complicaties. Bah. Dat wou ik niet meer. Daarom wou ik het anders aanpakken en een doula paste precies in mijn gedachten.

Door de drukke baan en de thuissituatie (we gingen een maand voor de uitgerekende datum verhuizen) kwamen wij pas in de laatste week, 4 dagen voor de uitgerekende datum, bij Gonny voor het eerst voor de kennismaking. Gonny was bereid om direct een afspraak met ons te maken. Dat vonden wij super. Er was direct een klik. Wij hebben daarom direct na de eerste kennismaking een tweede afspraak voor de volgende dag gemaakt. Daarin hebben wel allerlei zaken besproken. Gonny heeft ons verteld over haar ervaring en allerlei bevallingen die zij heeft meegemaakt. Op basis hiervan zei mijn man opeens “waarom zouden we ook niet thuis bevallen”? Eigenlijk paste het ook in mijn gedachten- lekker in een bevallingsbad te bevallen- op een natuurlijke manier! Fantastisch! Zeker na de eerste bevalling in ziekenhuis. Het was ontzettend mooi om te horen dat ook mijn man hierachter staat.

Gonny heeft ons contactgegevens gegeven van iemand die een bevallingsbad te leen had. Verder heeft zij ons allerlei informatie gegeven over de placenta. Hoe deze bewaard en verwerkt kon worden. Dat vond ik heel belangrijk. Tevens hebben we in onze gesprekken ook over de lotus bevalling gesproken.

Een dag later braken om 2 uur nachts mijn vliezen. Om 10 uur hebben we Gonny gebeld en die was er dan de hele bevalling. Gedurende de hele bevalling was zij ‘lekker bezig’ met mij maar ook met mijn man en de verloskundige.  Ik ben uiteindelijk niet in een bad maar op een kruk bevallen. Helemaal natuurlijk en zonder complicaties met ons prachtig dochtertje als resultaat. Daarom heb ik in een intiem momentje na de bevalling tegen Gonny gezegd: “Dit was mijn droombevalling”!

Na de bevalling hebben we nog een prachtig verhaal- verslag van Gonny gekregen. Het verhaal waarin zij, op een hele leuke manier en heel nauwkeurig, de hele bevalling omschrijft.

Gonny, wij willen jou hartelijk bedanken voor de fantastische bevalling! 

 

 

 

Dragen en gedragen worden

Op de dag van de bevalling van ons eerste kindje ben ik 40 weken en 4 dagen zwanger. De afgelopen weken heb ik al heel vaak gedacht dat de bevalling ging beginnen. Ik had vaak voorweeën en steeds weer dacht ik dat mijn buik niet verder kon groeien (wel dus). De zwangerschap vond ik -behalve het verschrikkelijke overgeven in het eerste trimester- echt heerlijk en ik kon me er niets bij voorstellen dat de meeste mensen er wel klaar mee zijn op het eind. De laatste weken vond ik best pittig. Ik probeerde het allemaal steeds ontspannen aan te zien maar ik begon toch ook ongeduldig te worden en vond het moeilijk dat mijn lichaam niet meer zo mobiel was als voorheen. Van mij mocht ze nu wel komen!

Het begint!

De dag van de bevalling voelde ik me bijzonder alert en helder. Ik had een fijne ontspannen dag gehad met een wandeling door de regen en yoga. Mijn vriend kwam vroeg thuis en begon vast met koken terwijl ik nog een beetje aan het opruimen was in de woonkamer. Ik stond aan de eettafel toen ik ineens ‘pats’ voelde van binnen, om 17.45 waren mijn vliezen gebroken. De weeën begonnen na 5 minuten en volgden elkaar gelijk in rap tempo op dus we begonnen gelijk maar met timen. Ik was helemaal overrompeld, zo snel ging het allemaal.

Mijn vriend belde eerst mijn moeder en daarna doula Gonny om te vertellen dat het was begonnen. Inmiddels stond ik in de woonkamer bij de eettafel waar ik af en toe wat op steunde of even op een stoel ging hangen. Van te voren hadden we allerlei houdingen en massage technieken geoefend maar daar kwam niets van terecht. Ik stond rechtop bij de tafel en ik kon mezelf met geen mogelijkheid nog in een andere houding krijgen. Ik verplaatste steeds mijn gewicht van mijn ene naar mijn andere been en wiegde met mijn heupen. Ik kon er helemaal niet over nadenken, de bewegingen kwamen vanzelf. Ook begon ik steeds harder te brommen/grommen en soms schreeuwen. Dat hielp enorm. Inmiddels was de verloskundige gebeld om te vertellen dat het toch best snel ging.

Omhuld

Gonny was er als eerste. Ze was heel kalm en opgewekt en haar aanwezigheid gaf me een vertrouwd gevoel. Ik kan me haar woorden niet meer precies herinneren maar het gaf me vertrouwen. Niet lang daarna kwam mijn moeder ook binnen. Het was heel ondersteunend dat er nu meerdere moeders aanwezig waren. Ik werd verder heel erg met rust gelaten en dat was heel fijn. Alleen mijn vriend was de hele tijd naast me en ik kon tegen hem aanhangen of op hem steunen. We deden het echt samen. Ik dacht altijd dat er tussen de weeën altijd een pauze is waarin je even kan bijkomen. Ik was dan ook best verrast dat dit al vrij snel helemaal niet meer het geval was! Het voelde als een grote wee. Het golfde door mijn hele lichaam met mijn buik als centrum. Ik was nogal overrompeld dat er bijna geen pauzes tussen zaten. Lag het aan mijn tijdsbesef of ging dit echt super snel allemaal? De verloskundige kwam binnen. Het was haar eerste dienst bij de praktijk en wij hadden haar nog nooit gezien. Ik heb nauwelijks iets van haar meegekregen omdat ik zo in mijn bubbel zat maar haar stem was aangenaam. In het geboorte plan had ik gezet dat ik zo min mogelijk of helemaal niet getoucheerd wou worden, dat leek me zo verstorend. Ik zei (nou ja, schreeuwde) dat ik persdrang kreeg en de verloskundige vroeg of ze dan toch even mocht voelen hoe ver de ontsluiting was. Volledige ontsluiting. Die bevestiging maakte dat ik nu met meer vertrouwen mee durfde te persen.

Geboorte

Ineens veranderde de bewegingen binnenin mij. Het was niet alleen meer mijn buik waar het gebeurde maar ik voelde nu een grote druk naar beneden. Ik besefte dat het nu aardig opschoot. De verloskundige had de baarkruk achter mij gezet zodat ik kon gaan zitten, ik stond nu al best een tijd en ik was doodmoe, mijn hele lichaam schudde en trilde. Ik verlangde ernaar om te gaan zitten maar ik had het gevoel dat het verstorend zou zijn als ik nu van houding ging veranderen. Mijn lichaam had totaal een eigen wil. Ik stond nog steeds aan de tafel, af en toe wat hurkend en wiegend. Dat ging verbazingwekkend goed. Ik kon me helemaal overgeven aan wat mijn lichaam aan het doen was. Mijn moeder, Gonny en de verloskundige waren heel stil en kalm op de achtergrond aanwezig. Eerst perste ik ontspannen en zachtjes maar al gauw moet ik gewoon heel hard mee duwen. Ik had bedacht om dat heel zacht te doen maar het moest gewoon zo. Het gevoel van binnen was zo overweldigend en ik haalde er heel veel steun uit de gedachte dat zoveel vrouwen mij voor gingen. Ik heb heel hard geschreeuwd, niet uit angst maar uit kracht. Ik voelde met mijn hand haar hoofdje en was opgelucht want nu was ze er bijna! Het was nu een extra motivatie om mee te persen.

Het voelde alsof mijn hoofd compleet werd uitgeschakeld en ik liet alles maar gebeuren. Ik was actief aan het baren maar het voelde ook alsof mijn lichaam door een immens sterke externe kracht werd overgenomen. De kracht overkwam mij maar was ook deel van mij. Ik voelde hoe mijn lichaam en ons kindje samen werkten zodat ze steeds meer naar beneden kon zakken. Een paar keer heb ik met mijn hand tussen mijn benen haar hoofdje gevoeld. Het enige anker wat ik nog had was mijn stem, volgens mij heb ik nog nooit zo veel lawaai gemaakt. Terwijl ik nog steeds rechtop stond kwam ze om 21.05 uur ter wereld. Mijn vriend ving haar op en toen hij haar voor me hield herkende ik haar gelijk. Dit is onze baby! Ze was gelijk heel bewegelijk en er kwamen een paar kleine huiltjes, zelfs iets wat op een lachje leek. Iedereen in de kamer moest daar vertederd om lachen. Ik zei dat ik moest zitten want na 3 uur staan zakte ik zowat door mijn benen.

Genieten

Ik werd naar de bank geholpen en onze dochter lag op mijn borst. We hebben eerst heel lang met z’n drieën op de bank gelegen onder een deken en heel veel naar elkaar gekeken en genoten. Ik zag voor het eerst bewust mijn vriend zijn benen (en pantoffels!) die helemaal onder het bloed zaten. Iemand legde een deken over ons heen. Ik had overal pijn maar het wonder wat in mijn armen lag was absoluut het mooiste, vreemdste en meest fantastische wat ik ooit had gezien. Het voelde allemaal heel huiselijk, wij op de bank en de andere drie vrouwen aan tafel met beschuit met muisjes.

De placenta werd niet veel later geboren en toen mijn vriend voelde dat de navelstreng was uitgeklopt bond hij die af met een navelveter. De placenta was prachtig om te zien! Dat zoiets sterks uit je lichaam kan komen. Toen iedereen weg was heeft mijn vriend een deel van de placenta verwerkt in een smoothie en een deel op alcohol gezet, dat zou later een tinctuur worden. Het was heel onwerkelijk. Ineens was iedereen weg en waren wij met z’n drieën. Doodmoe, zielsgelukkig en met elkaar.

Terugblik

De bevalling herinner ik me als ongelofelijk intens, soms bijna ondragelijk, woest, bruut en oer. Ik was totaal overrompeld door de snelheid van de bevalling (3 uur), het was alsof mijn lichaam werd overgenomen door een intense natuurkracht. Ik kon rationeel nog wel dingen bedenken maar mijn lichaam had een compleet eigen plan. Maar ik had steeds heel sterk het vertrouwen dat het zo moest zijn en voelde me enorm gesteund door alle vrouwen die ooit voor mij gingen. Ik voelde me in een andere wereld, alsof ik door een dikke oer blubber was getrokken. Zoveel liefde dat het pijn doet. Tijdens de voorbereidingen voor de bevalling probeerde ik steeds om niet te veel verwachtingen te hebben. Ik had natuurlijk duidelijke voorkeuren (thuis bevallen, met behulp van de zwaartekracht, weinig interventies) maar ik wou vooral niet dat de bevalling door teleurstelling of verzet van mijn kant zou stagneren. ‘Overgave en vertrouwen’ waren zowel in het laatste trimester als tijdens de bevalling mijn sleutel woorden. Achteraf gezien ben ik echt ontzettend dankbaar en gelukkig met hoe de bevalling gegaan is, eigenlijk helemaal zou als ik had gehoopt.

Een volgende keer zouden we er weer een Doula bij willen hebben. Voor ons was de begeleiding vooraf aan de bevalling ontzettend waardevol en heeft er zeker aan bijgedragen dat ik de bevalling op eigen kracht kon doen. Zeker omdat alles zo snel ging en het ons eerste kindje is. Tijdens de bevalling was Gonny een vertrouwde beschermvrouwe. En het geboorte verhaal dat ze over de bevalling had geschreven was prachtig om terug te lezen. Zo konden we het nog een paar keer ‘nuchter’ meemaken wat heel erg hielp om alles een plek te geven in de weken na de bevalling. Bedankt Gonny voor alle wijsheid en wie weet tot een volgende keer!

Luuk (Engels)

Luuk’s Story

My husband and I made a choice, the best choice we could have made as parents-to-be. It was the best choice for our unborn baby, I’m absolutely convinced. We chose to have our birth of our breech baby at home. It was a deliberate choice, and we would make it again.

Hospital

From 29 weeks, our child was in breech. I got the feeling that this wouldn’t change. We tried moxa therapy, which didn’t work. At 36 weeks, we had a terrible attempt of turning our baby. We thought that a gynecologist would look with ultrasound to see if the conditions were favorable to make an attempt to turn our baby at 37 weeks. Instead, without asking or even warning me, she stabbed two fingers into my abdomen and roughly attempted to turn my baby. I was in shock. It felt like an assault, an attack at the deepest core of my being and an attack on my baby. We decided against seeing her again. At 37 weeks, we had a check-up with a gynecologist who we had never met before. He made a very friendly and soft attempt of turning my baby, which didn’t work. He asked whether I wanted a vaginal birth or a c-section. I said that I wanted to try on my own. He gave me a list of conditions for a vaginal breech birth, and ended his speech with “but I have the last say in this delivery.” We felt like we were put aside in our child’s birth. I thought, “Hey, who’s giving birth here? I’m connected to my baby. I feel what it wants, not you!”

Own choices

At this point, we had already contacted a doula, because we could use all the help we could get. We made a birth wish with her, and during that conversation it became clear that I really, REALLY didn’t want a c-section. I would give birth to this baby myself!

I am a resident anesthesiologist, and I’ve seen and performed spinal anesthesia for c-sections many times. I did not want to go through that surgery unless it was truly necessary. And I didn’t want the cord to be clamped immediately after birth, or my baby to be taken away from me in the OR. I didn’t want my baby’s natural instinct to find it’s mommy’s nipple for drinking to be disrupted. I didn’t want all the medication that will be administered for a c-section. I knew that after a c-section, you can’t lift things for several weeks, which would be very uncomfortable with two dogs in the house, besides a newborn baby. And above all, for future pregnancies I would be stuck with the hospital! Besides all the reasons above, the most important one, I didn’t feel SAFE in the hospital. I didn’t feel safe to tell them my birth wishes. Even if they “let” me birth my baby vaginally, I would have had to give birth on my back, in the stirrups, tied to the bed with monitors, in an environment where I did NOT feel safe and relaxed. In such an environment, I felt that a c-section would be inevitable, because of the lack of relaxation.

Our doula advised us to make an appointment with a midwife who had assisted breech births before, and who probably could reassure us about whether a physiological birth was possible. We made an appointment with her, and she laid all our options on the table. On the ride over, we were hoping she would support us in a choice for a home birth. And indeed, at the end of our long conversation, she agreed that she would. We were thrilled. But because it was an important decision, we all agreed to think it over for a couple of days. Our birth wish of having a breech birth in a birthing pool became possible. Our baby was 38 weeks at that moment. I already started my preparation with an internet search for protocols of breech births all over the world, but I searched even more from that point on. I’ve watched dozens of movies of breech births, on all fours, in the water, standing, footling breeches. With our doula, we talked about every aspect of the birth, what we wanted, what we didn’t want. What ifs. I also asked myself the question, “What if things went wrong?” Then I would be sad for losing my baby, but it still would have been our choice. We took responsibility for our decision. At our last meeting (which we didn’t know at the time) with the gynecologist at 39 weeks, we were in his office for five minutes. “How are you feeling?” “Fine.”. “Let’s take your blood pressure.” “OK, let’s look at your baby with the ultrasound. Everything looks OK. If there are any problems, call us, and not anyone else.” We said good bye and walked towards the door. In parting, the gynecologist said, “At 40-41 weeks, you have to think about a c-section.” I responded, “Let’s postpone that as long as possible, shall we?”

Stay home to give birth in a pool

We never mentioned that we were not go to the hospital for the birth of our baby. We wanted to prepare ourselves for this birth, and not start an argument which probably would have cost a lot of energy. Besides that, if things wouldn’t turn out the right way, we needed the gynecologist and the hospital for backup, so we didn’t want to disrupt the relationship.

On a Sunday morning, after a very good night’s sleep, my water broke around 9.30am. I was 39.5 weeks pregnant. After 45 minutes, I got light contractions; they would come and go until 16.30. Our midwife checked upon us two times, and things were going fine. I got in the birthing pool at 16.30 hr, and regular contractions started. We called our doula and midwife to come over. I dilated in the next four hours. Again our midwife checked several times whether everything was going fine, with a handheld fetal heart monitor. At around 20.45, I got the urge to push. The transition came gradually and I was excited to go into the next phase. A second midwife, experienced in water births, came to assist as well. Time didn’t exist for me, only what I felt, and the incredible power released within me. I was squatting, and held my balance with two handles on the top of the pool. I felt something pop out. It was his foot. During the next contractions, his first leg was out, and all the while he was moving his leg. That was the strangest feeling I ever experienced. After half an hour pushing, there was no more than one leg out. My midwife had checked if I was fully dilated, and gave me another four contractions this way, or else we would have tried another position. At that point I thought, well then, I have to push along. The next contractions were enough to birth the rest of our baby’s legs, abdomen and thorax. He was now sitting on the bottom of the pool, with his hands folded, like he was praying. Our midwife felt his cord pulsating strongly. He was ‘jumping’ up and down the bottom of the pool. His jumping hurt me badly, and my contractions stopped. According to the instructions of my midwives, I turned to sit, and they helped our baby’s head being born.

Luuk is born

He (it was a boy) was born after more than hour of pushing. He was laid in my arms and I held him close to me. He started to breathe after a few seconds, while I was stimulating him with a towel. Our midwives observed us from the couch during the next hour, while we remained in the pool. Enjoying everything about our son. After an hour, I birthed the placenta, and my husband tied the cord with a lace and cut our son loose from his placenta. It was an incredible journey, which took a lot of preparation and went like we wished. I was only examined for dilation once, I birthed my son in the water, and the cord stopped pulsating naturally before it was cut. I was supported in my belief in myself and the connection I had with my son. I was able to feel every turn he made inside me throughout his birth.

Reaction of gynecologist and other people

To forward on the timeline, we made an appointment 6 weeks later with the gynecologist we saw last two times when I was pregnant. It felt very disappointing for us. Our midwife had sent the report of our delivery to that gynecologist, with a note that she very much would like to discuss our case with him. Our goal for making an appointment was to explain why we made the choices we did. He let us tell our story, and then said that he was shocked, that he didn’t have words for what had happened. He found the midwife to have been irresponsible for guiding a breech home birth. We tried to explain that we lost confidence when he said that HE would have the last say in our delivery. He denied saying it. Between the lines, he actually called us liars, for he denied our most important reason why we lost confidence in him. This did not make it better. I felt shocked about it. And it got worse. He NOW told us things he did not tell us before. He said that he would go very far along in the birth wishes of women. That giving birth vertically was an option. My mouth fell open. I felt like I was being lied to. This was a total different story. He ended his speech by saying that he was going to take steps against my midwife. At that point I broke. I started crying and responded that I was very sorry to hear that. He responded with “Well, little girl, you didn’t think you were going to get away with this without any consequences, did you?”

I was stunned. How could I explain my feelings of unsafety and being ill informed to him, someone who thinks that breech babies can’t come into this world without a gynecologist’s hand? How could I reason with a doctor who believes that a midwife could not possibly be experienced enough to guide these situations? How could I ask a gynecologist to step outside of his comfort zone, to feel unsafe with what he would be doing, because he is not used to observing and handling only when it is necessary? How could I make him see that I had less chance of complications with midwives who observe WITHOUT fear, who know when to handle when necessary, but also know when to let nature do its work without disrupting it?

In conversation with our midwife, the gynecologist also said that, if he had known in advance that we were having a home breech birth, he would have called the police and ambulance to take us to hospital to birth. I found this outrageous! Where would he get the right to do that? It is nowhere in the law that I, with my breech baby, am obliged to give birth in the hospital! Later on I heard through various channels that throughout the region, our case was being discussed without people knowing full details. That they spoke inaccurately about our case. It almost felt like slander. Like our story was being distorted to create an example of how NOT to handle a breech birth.

Own responsibility

I believed, and I still believe, that I took less risks by having a natural breech birth at home in a birthing pool, with midwives who are trained in assisting natural births, and a doula to support me if I needed it, than with a gynecologist who doesn’t know how to keep his hands on his back when doing so is in the best interest of me and my baby. My choice avoided the risk of somebody pulling on my child to get it out, and creating complications along the way for me or my baby. We made our choices with our son’s interest in our minds. Does that make us bad parents? I do not think so. I gave my son the best start to his life he could have ever wished for. And when I look at my son sleeping next to me on the couch while I’m writing this, I feel blessed that we had the opportunity to make this choice!

Marieke van Bommel

Tobias

Bevalverhaal Tobias

Het is alweer twee maanden en een week geleden dat jij bent geboren, lieve Tobias. Wat is het snel gegaan, maar wat is het ook al vertrouwd dat we nu een heus gezin zijn – twee zoons!

Zwanger

Mijn zwangerschap van jou verliep fysiek gezien vrijwel probleemloos. Wat vermoeidheid hier en daar, en aan het begin heftige misselijkheid. Gelukkig overheerste het mooie gevoel van zwanger zijn, met een bijzondere buik die maar bleef groeien. Wat voelde het fijn om jou te dragen, en wat voelde ik me verbonden met jou. Je was een sterke, aanwezige baby in mijn buik. Je gaf me kracht als ik dat nodig had, heerlijk om zo samen met jou te zijn. Kort nadat ik zwanger bleek van jou begon het tussen je vader en mij te stormen. Er was zo veel gebeurd in een heel korte tijd tussen ons, het verwarde hem en hij moest op al deze grote veranderingen zelf een antwoord zoeken. Dat was wel pittig voor ons allebei. Maar al die tijd was jij daar. Je stille maar zeer beweeglijke aanwezigheid sterkte mij, en gaf me alle vertrouwen dat het goed zat. En zo was het ook. Diep gelukkig met elkaar en het grote geschenk om samen kinderen op deze wereld te zetten gingen Jesse en ik de laatste weken van jouw leven voor je geboorte in. En toen, ‘s nachts om 3.00 uur, vond jij dat het tijd was. Ik maakte papa wakker, die dacht dat ik een grapje maakte over vruchtwater en een handdoek en gewoon weer verder sliep. Een paar minuten later lagen we beiden in opgewonden spanning mensen te bellen en te berichten. Als eerste Gonny, onze doula, om aan te geven dat jij eraan ging komen. Vervolgens de verloskundige, en jouw oma die je broer Abel en onze hond Tjibbe op zou komen halen..

.. en nu is het een jaar en een paar dagen sinds je geboorte, en is het moment aangebroken om dit mooie verhaal af te maken. Je bent een fantastische, lieve, goedlachse en eigengereide schat. Je maakt de wereld aan het lachen, en kiest je eigen pad. Wat is dat in overeenstemming met het verloop van de bevalling!

De geboorte

Terug naar die nacht, 12 november 2014. Ik probeerde Abel nog wat te voeden, maar dat lukte me al niet goed meer. Ik gaf hem aan papa en ging zelf naar de badkamer. Daar liet ik het bad vollopen, het leek me fijn om in het water te kunnen als ik dat wilde, totdat het bevalbad gereed was. Wat een grap, dat bevalbad kwam deze keer niet eens uit de doos. Ik stond daar bij de badrand, en daar bleef ik zeven uren staan, totdat jij er was. Dat was onze plek, dat was al snel duidelijk. Ik maakte geluid en hoorde Abel nog zeggen: ‘mama koe. Moooooh…’. Daar moest ik erg om lachen tussen de weeën door. Ik nam afscheid van hem en liet me verder meevoeren op wat mijn lichaam me vertelde, wat jij van plan was lieve Tobias.

Mijn eerste bevalling was prachtig, vloeiend en een explosie van liefde. Daarom had ik er vertrouwen in dat het weer zo mooi zou worden, en misschien ook nog vloeiender. Maar er was ook een beetje twijfel in mij. Zelfs toen ik daar stond vol vertrouwen aan het begin, wist ik dat die twijfel mij in de weg zou gaan zitten, maar ik kon er niet omheen. Het hoorde erbij en we moesten er doorheen. De twijfel zat hem in het feit dat ik wist datje een beetje scheef lag. En dat dat jouw weg naar buiten moeilijker zou kunnen maken. Toen er na een paar uren voor mijn gevoel weinig gebeurde en ik voelde dat de zorgen het steeds meer van me over namen, heb ik de verloskundige gevraagd om te checken of het goed ging. Zij luisterde alleen naar jouw hartje en zei: ‘dat kind ligt er prima voor’. En natuurlijk, vanaf dat moment ging jouw reis verder, de volgende wee was prompt een perswee. Tijdens de bevalling voelde ik de drang om te neuriën, te heupwiegen en te zingen, ik riep de hulp in van alle oermoeders en had mooie melodieën en kleuren in mijn hoofd. De laatste fase verliep niet snel, omdat je je tijd nodig had om te draaien met je hoofdje. Dat was pittig voor mij, maar het maakte allemaal niet uit. Ik had alle vertrouwen terug, jij ging er komen, daar gingen we samen voor zorgen. Dat was alles wat ik nodig had. Met dit besef kon ik alles aan. Je nam je tijd om op de wereld te komen, je eigen tijd. Daar was toen je hoofdje, en je lijfje even later. Papa pakte je aan, lieve jongen. Ik zag je en voelde me zo gelukkig. Mijn lichaam had nog even tijd nodig, na al die uren gestaan en geleund te hebben kon ik niet meteen gaan zitten. Na een paar keer adem te hebben gehaald kon ik je weer vasthouden. Ik had je al negen maanden gedragen, en nu droeg ik je weer naar ons warme bed. Maar jij had mij ook gedragen. Ik heb toen al je energie gevoeld en bewonderd, en dat doe ik nog steeds, elke dag.

Doula effect

Lieve Gonny, het heeft even geduurd voordat dit verhaal op papier kwam. Dank je voor je aanwezigheid (ook als je er niet bent). Zoals ik je al vaker heb verteld, voel je voor altijd met ons verbonden. Ik prijs mezelf zo gelukkig dat ik nu al twee zulke krachtige bevallingen heb mee mogen maken, zelf mogelijk heb gemaakt! Daar heb je veel aan bijgedragen. Ik voel me voor altijd een ander mens door deze ervaringen, in zeer positieve zin. Ik kan niet genoeg wensen voor andere vrouwen dat ze dit mee mogen maken, te ervaren waartoe je allemaal in staat bent. Heel veel liefs van ons allemaal, je hebt een speciale plek in ons hart! (ook bij Tjibbe)

Zoon

Zoon

Gonny was voor ons een enorme steunpilaar voor en tijdens de bevalling. Wij hebben voor een doula gekozen omdat we graag in het hele traject ondersteund wilden worden door iemand die we konden vertrouwen en die ons tijdens de bevalling support kon bieden. Als je je eerste kindje verwacht weet je niet wat er op je af komt. Ze heeft ons in de maanden voor de bevalling op een prettige en toegankelijk manier meegenomen in hoe de bevalling zou kunnen verlopen. Op die momenten leerde ze ons ook steeds beter kennen waardoor ze tijdens de bevalling precies wist hoe het met ons ging, waar we behoefte aan hadden en wat ze voor ons kon betekenen. Samen maakten we ons geboorteplan, die vervolgens bij de verloskundige en in het ziekenhuis in ons dossier werd gedaan. Daardoor kon, wie onze bevalling ook zou begeleiden, iedereen lezen hoe wij de bevalling voor ons zagen.

Gonny heeft veel kennis en ervaring en kon ons een paar weken voor de bevalling, toen we hoorden dat M zou worden ingeleid, vertellen hoe dat zou gaan en waar we nog invloed op uit konden oefenen. Daardoor konden we zelfverzekerd het traject en het ziekenhuis in gaan. Toen het eenmaal zover was had M het zelfvertrouwen dat ze dit kon. Voor J was het erg prettig dat Gonny ook hem tijdens de bevalling kon bijstaan. Een bevalling is toch iets heel speciaals. Zeker omdat het de eerste keer is, is het een hele geruststellende gedachte dat er iemand is waar je op terug kunt vallen, die je ondersteunt en waar je vragen aan kunt stellen. We zijn echt heel blij dat we Gonny hebben leren kennen en dankbaar dat ze dit voor ons wilde doen.

Naast de geboorte van onze zoon was het een groot kado om het door Gonny geschreven geboorteverslag te krijgen. Daarin konden we teruglezen hoe de bevalling was verlopen. Als vrouw vergeet je toch het een en ander, ook mooie dingen, die tijdens de bevalling gebeuren maar je door de hectiek en emotie vergeet. Een dierbaar verslag die een prachtige weerslag vormt van de bijzondere geboorte van onze zoon.

Ten slotte is Gonny niet te beroerd om de handen uit de mouwen te steken; M is onverwacht in bad bevallen en het ziekenhuis vroeg ons de kraamhulp op te roepen om het bad te laten vollopen. Dat kost natuurlijk veel tijd. Gelukkig bood Gonny aan dat samen met J te doen; dat ging een stuk sneller!

Kortom Gonny is goud waard!

 

doula Gonny

Zoon

Zoon

Wij zijn de bevalling heel rustig en met vertrouwen in gegaan, dankzij de voorafgaande begeleiding van Gonny. Het liep zoals het liep en we kijken er zeer positief op terug. Gonny is heel betrokken en voelde goed aan waar wij behoefte aan hadden. Tijdens de bevalling hielp ze mij kracht, rust en vertrouwen te vinden om door te gaan. Een prachtige ervaring.

Maaike en Dirk-Jan

Tijn

Harmony

Tussen de foto’s van mijn bevalling zit een foto van de kopjes en het pakje thee die Gonny, mijn man en de verloskundige in de bijzondere nacht van 25 oktober 2012 hebben gedronken. Bij het terugkijken van de foto’s wil ik de ‘mislukte’ foto wissen, maar dan valt mij ineens op dat er ‘harmony’ op het theepakje staat. Ik denk dat Gonny deze foto niet per ongeluk heeft gemaakt. .Terugkijkend naar mijn bevalling zie ik inderdaad een harmonieuze sfeer. Een sfeer met mensen waarbij ik me helemaal kan en mag laten gaan, een sfeer met mensen die erop vertrouwen dat ik het kan. Een sfeer waarvan ik me achteraf realiseer hoe belangrijk het is geweest.

harmony

Voorbereiding

De voorbereiding op mijn bevalling was een interessante ontdekkingsreis. Ik was best wel bang. Ik heb geleerd om mijn angst een plekje te geven en er ontspannen naar toe te leven. Ik heb ook geleerd dat je niet de bevalling zelf, maar wel de hele setting eromheen zelf in de hand hebt. Zo leerde ik via de cursus hypnobirthing voor het eerst het bestaan van een doula kennen. Dit was een eyeopener voor mij. Iemand die er voor mij is, meer niet. Dat was de missing link waar ik naar zocht. Naast mijn man, die dit ook voor het eerst mee zou gaan maken en de verloskundige die (heel terecht) met een medische blik naar je kijkt, een persoon met ervaring die je puur door haar aanwezigheid er door heen sleept. Ik heb Gonny gebeld en het klikte meteen.

De voorbereiding met Gonny was echt super. Ze nam echt de tijd om elkaar, door middel van meerdere gesprekken, beter te leren kennen. De wetenschap dat er iemand bij mijn bevalling zou zijn die mij persoonlijker kent dan bijvoorbeeld de verloskundige of een arts, gaf mij rust. Tijdens mijn bevalling heb ik dit inderdaad als heel prettig ervaren. Het voelde als een rots in de branding die mijn angsten, wensen, eigenschappen enzovoort op wist te vangen en om te vormen tot iets positiefs. En dit door bijna niets te zeggen, maar puur door er te zijn. Daarnaast vond ik het heel fijn om over mijn bevalling na te denken. Om samen met iemand erover te sparren, te ontdekken wat ik wel en niet wil bij bepaalde situaties. Zo werd de voorbereiding, anders dan bij een klassikale cursus, heel persoonlijk en diepgaand. Hierdoor kreeg ik ook een andere kijk op bepaalde dingen en kreeg ik nieuwe inzichten waardoor ik echt goed voorbereid was. Samen met Gonny hebben we een mooi geboorteplan gemaakt.

De geboorte van Tijn

Op 24 oktober braken ‘s middags mijn vliezen. Ik kon het niet geloven, ons kindje was onderweg naar ons toe. Toen ‘s avonds de weeën begonnen en ook vrij snel heel krachtig werden hebben we Gonny en de verloskundige gebeld. Ik raakte een beetje in paniek omdat het meteen zo heftig was en Gonny wist daar goed op in te springen, want daar hadden we het over gehad. Ze paste ook een fijne techniek toe om tegendruk op mijn onderrug te geven en leerde dit ook aan mijn man.

De verloskundige zei dat ze over een paar uur terug zou komen, wat ik op dat moment niet begreep, aangezien ik het gevoel had dat de baby niet lang meer op zich zou laten wachten. Het voelde al zo heftig. Gonny voelde dit haarscherp aan en vroeg mij later dan ook of ik al persdrang had. Dit was zo en ze adviseerde me gewoon te doen wat goed voelde. Dat was een opluchting. Zo heeft ze me ook aangemoedigd om de weeën op te vangen zoals dat voor mij fijn was aangezien ik me in het begin een beetje schaamde voor het lawaai dat ik produceerde. Ik had het gevoel dat ik de bevalling samen met mijn man heb gedaan terwijl Gonny vlak bij ons was. Op de achtergrond hoorden we haar stem en ze moedigde ons aan op de juiste momenten. Ze heeft ook mijn man bijgestaan en soms zijn rol overgenomen als hij het even niet meer trok. Zo heeft ze een poos mijn handen vastgehouden en ik voelde dat ze erop vertrouwde dat het goed zou komen. Haar energie straalde uit, dat ze het vaker had beleefd en dat ook ik dit kon. Dit vertrouwen gaf ons vertrouwen om door te zetten en niet op te geven. Niet veel later kwam de verloskundige alweer terug en ben ik in bad op 25 Oktober om 3.00 uur bevallen van een prachtige, gezonde zoon: Tijn. Daarna moesten we nog even naar het ziekenhuis voor de hechtingen en terwijl het al vroeg in de ochtend was heeft Gonny ons ook daar nog bijgestaan. Ze wist hoe bang ik voor naalden ben en zo heeft ze me ook nog door dit laatste stukje geholpen en wel door met mijn man, heel lief een handdoek tussen ons en het hechtgebeuren te houden en me af te leiden met leuke verhalen. Om weer terug te komen op de titel van mijn verhaal, hebben we de nacht op deze manier harmonieus afgesloten, gezellig met z’n viertjes achter de handdoek.

Lieve groeten, Miranda, Jan Willem & Tijn.

Dochter

Welkom lieve dochter!

Het is 6 oktober 2014, de zon schijnt, maar er staat een flinke wind. Mijn gedachten gaan naar vorig jaar. Toen scheen de zon ook volop en waaide het niet zo, want we liepen in ons T-shirt buiten. Ik was die dag in elk geval hoog zwanger en achteraf was dat de laatste dag van mijn zwangerschap, maar dat wist ik toen nog niet. Hoewel… ik zei al vanaf het begin van mijn zwangerschap dat de baby op 6 oktober geboren zou worden. Waarom ik dat zei, weet ik eigenlijk niet, maar ik was er best van overtuigd.

Onrust

Op 1 oktober was ik uitgerekend, maar de dagen die volgen, voelden niet als overtijd gaan. Ik voelde me prima en zag 6 oktober als de dag. Zo liep ik 5 oktober ook nog heerlijk in het winkelcentrum om de laatste dingen te kopen. Maar toen ik 6 oktober wakker werd, was er van mijn vertrouwen weinig meer over. Mijn buik en baby waren rustig en niks wees op een naderende bevalling. Mijn hoofd was vreselijk onrustig. Achteraf had ik dezelfde onrust ook op de dag dat mijn oudste dochter geboren werd, dus dat was wel een zeker teken, maar dat zag ik nog niet. Ik besloot mijn doula, Gonny een mail te sturen om even mijn hart te luchten en ik hoopte dat zij mij kon helpen mijn vertrouwen terug te krijgen. Ze stuurde al snel een mail terug waardoor ik wel weer wat meer vertrouwen kreeg. En vlak daarna begon het te rommelen in mijn buik!

De onrust in mijn hoofd bleef, maar werd nu gevolgd door onrust in mijn buik. Mijn man en dochter waren lekker buiten bezig en hebben mij die dag denk ik een beetje ontlopen, want heel gezellig was ik niet. Als ik er nu op terug kijk, weet ik dat ik me in mezelf terug trok, ik moest ruimte hebben om klaar te komen voor de bevalling. Ik rommelde wat in huis, probeerde her en der op te ruimen en vertelde mijn baby honderd keer dat ze er nu wel eens uit mocht komen, mama was er klaar voor en mama wilde niet te lang meer wachten.

Bevalbad

Omdat ik zo overtuigd was van 6 oktober, hadden we de avond ervoor het bevalbad alvast opgeblazen, die stond dus al helemaal klaar in de woonkamer. En omdat die er toch stond, besloot ik er dan vandaag ook maar gebruik van te gaan maken. We hebben het bad gevuld en mijn dochter trok gelijk haar kleren uit. Ach ja, waarom ook niet, laten we lekker samen in bad gaan! Tegen 4 uur gingen we samen in bad. Het ontspannende warme water had gelijk een positieve invloed op mij, ik kon mijn onrust loslaten en daarom was er ineens meer ruimte voor mijn lijf om in bevalmodus te komen. Toen mijn dochter vroeg of ze bij mij mocht drinken, stond ik dat ook gelijk toe, want wie weet, zou dat ook helpen. En ja hoor, het hielp zeker. Van wat onduidelijk gerommel, ging ik ineens naar krampen die elke 5 tot 10 minuten terug kwamen! Dit gaf weer energie zeg. Ik vertelde mijn man blij dat de baby vandaag misschien toch nog wel kwam en stuurde Gonny een sms met de melding dat ze de avond voor mij vrij moest houden.

We hebben wel een uur in bad gezeten en het was heerlijk. Ook zo fijn intiem om met mijn dochter het begin van mijn bevalling te mogen beleven. Ze was op dat moment 3 jaar en 9 maanden, ze wist heel goed dat er een baby zou komen en ze wist ook hoe dat ging. Ze zou er eventueel bij zijn als ze nog wakker was, maar mijn ideaal was, dat de baby zou komen als mijn dochter al op bed lag. En ook al weet mijn dochter nu niet meer dat we zo het begin van mijn bevalling hebben ervaren (en dat ze zelfs heeft geholpen de weeën wat in gang te zetten), voor mij is het een heel dierbare herinnering. Omdat ik inmiddels trek gekregen had, zijn we uit bad gegaan en hebben we de frituur aangezet voor brood met kroketten. Ook dat zat al maanden in mijn hoofd, tijdens de bevalling zou ik een kroket eten! Dochter en man keken buurman en buurman op tv en ik moest af en toe zelfs al een beetje zuchten om de weeën te verwerken.

Schot in de zaak

Er zat schot in de zaak. Rond 7 uur ging mijn man onze dochter naar bed brengen en ben ik gaan rondlopen door de woonkamer, gordijnen dicht, kaarsjes aan en ineens werden de weeën echt heftiger. Dus ook maar de verloskundige gebeld voor overleg. Omdat de weeën elke keer maar een halve minuut duurden, dachten we beide dat het nog wel een paar uur zou duren en we spraken af dat ik haar weer zou bellen als ik haar nodig had. Als we toen hadden geweten dat ik ruim een uur later niet meer in staat was om haar te bellen, hadden we toen waarschijnlijk niet zo laconiek gedaan, maar op dat moment was het goed en gaf zij mij het vertrouwen wat ik nodig had. Ik heb ook Gonny gebeld en zij hoorde aan mijn stem dat ze naar me toe moest komen. Wil je dat ik kom? Vroeg ze en ik wilde inderdaad wel graag dat ze naar me toe zou komen. Ook nog even een sms naar mijn kraamverzorgende, zodat ook zij wist dat ze later die avond gebeld zou kunnen worden. Toen mijn man beneden kwam, had ik hem ook echt nodig. Ik liep en schommelde heen en weer en tijdens een wee wilde ik graag aan zijn nek hangen om samen al schommelend de wee op te vangen. Dit werkte prima! Ondertussen vulde hij het bad verder met heet water, zodat het water weer warmer zou worden.

Ik was nog even bang dat ik Gonny voor niks gebeld zou hebben, maar toen ze binnen kwam wist ze me te vertellen dat ik aan het bevallen was. Wat een opluchting! Ik danste en schommelde rustig verder en op een gegeven moment verloor ik de slijmprop. Even was ik bang dat het vruchtwater was en dat er meconium in zat, maar daar leek het toch niet op en we konden door. Het werd heftiger, maar ik wist dat het goed ging, ik had alle vertrouwen in mijn lijf en mijn baby en vertelde haar nog maar eens dat we deze klus wel aan konden samen! En opeens was er rust en hoewel ik het laatste uur gedacht had dat ik niet meer in bad zou gaan, zei ik ineens dat ik in bad wilde! Achteraf hoorde ik dat dit goed het moment van volledige ontsluiting kon zijn, die komt wel vaker met een soort pauze. Ik stapte in bad en daar stortte mijn lijf zich in het laatste stukje van de bevalling. Ik gaf mijn man de opdracht om onze verloskundige te bellen en te vragen gelijk te komen (ze moest immers nog een goed kwartier rijden).

Oerkracht

De weeën werden intenser en ik werd overvallen door de oerkrachten die door mijn lijf stroomden. Ze maakten me een beetje bang en met een piepstemmetje vroeg ik wat er toch met me gebeurde. Gonny wist mij rustig te vertellen dat ik aan het bevallen was en dat het vast niet lang zou duren voor ik mijn baby in mijn armen had. Voel maar eens of je het hoofdje al voelt, zei ze. En ja hoor, met mijn vingers kon ik het hoofdje al diep in mijn vagina voelen. Wat een bijzonder moment, daar was mijn baby, ze hoefde nog maar een klein stukje!!!

Geboren

Daarna ging het snel, elke wee voelde ik mijn baby zakken en kon ik meer van haar hoofdje voelen. Ik hield mijn hand op haar hoofd, om haar te wijzen waar ze heen moest en ondertussen wrong ik mij door mijn bad heen op zoek naar de juiste houding om haar eruit te krijgen. Ergens in een wee heb ik nog geroepen ‘waar blijft J (de verloskundige) nou?!’, maar daarna was er al geen ruimte meer om daar over na te denken. Met mijn man naast het bad en Gonny als stille kracht op de achtergrond, werd om 6 minuten voor 9 uur ’s avonds, op 6 oktober 2013 onze prachtige, tweede dochter, na een overdonderend oergeweld in mijn lichaam, thuis, in bad geboren. Ik zag haar hoofdje draaien in mijn schoot, er volgde een korte pauze en daarna kwam haar lichaam, ze keek mij aan, ik keek haar aan en ik wist dat het goed was. Daar was ze, gezond en compleet, we hadden het samen gedaan! Welkom lieve schat, welkom op onze wereld!!! En daarna leek het wel alsof er een storm ging liggen, ik voelde me ineens zo ontspannen, gleed achterover in mijn bad met mijn baby dicht tegen me aan. En om 9 uur kwam de verloskundige binnen, ze kwam bij mijn bad zitten, vroeg of het goed was en liet ons lekker zitten.

Placenta

Na een tijdje begon ik weer onrustig te worden, de placenta moest er uit, maar mijn baby wilde nog niet drinken en ik had nog niet het gevoel dat de placenta al haast maakte. Omdat de placenta bij mijn oudste dochter ook nogal op zich liet wachten, vond ik dat we een beetje moeite moesten gaan doen om haar eruit te krijgen. Het was een beetje lastig, want de navelstreng was erg kort en ik wilde pas afnavelen als de placenta geboren was. Gelukkig hadden we een verloskundige die goed met ons mee dacht. Met mijn baby in mijn armen en met hulp van de mensen om me heen (geen idee meer wie mij geholpen hebben), ben ik uit bad gestapt en op de bank gaan zitten (op een lading handdoeken). Volgens mij was toen de kraamverzorgende ook al gearriveerd, volgens mij had mijn man haar gebeld vlak nadat de verloskundige er was. Maar de placenta kwam nog steeds niet, ik moest gaan staan, dus moest de baby even naar papa. Zo staand persend, kwam de placenta er toch uit zichzelf (en zonder prikken!) eruit. We hebben eerst nog foto’s gemaakt van het geheel, baby en placenta nog verbonden, een prachtig plaatje! Daarna mocht ik zelf de navelstreng doorknippen. En toen kon ze zonder belemmering lekker op zoek naar mijn tepel. Ze hapte aan en dronk, ja ze dronk echt! Haar grote zus had de melk al die tijd op gang gehouden en de kleine meid moest vanaf de eerste slok al klokken om de melk weg te krijgen. Ach en daarna kwamen de standaard dingen, controle van de baby, controle van mij, wegen. Gelukkig was de kraamverzorgende haar weegschaal vergeten, zodat onze kleine mini lekker in een doek mocht hangen aan de weger van de verloskundige (en hoefde ze niet op een harde schaal te liggen). 3500 gram! Alles was perfect, zowel alle controles, als ook de hele situatie, de bevalling, de kennismaking!

Samen

En volgens mij lagen we ergens rond 12 uur met ons drietjes in bed. Waar ik me bedacht dat ik nog geen tanden had gepoetst, manlief mijn tandenborstel gehaald heeft en ik mijn tanden in bed gepoetst heb! Vrij nutteloos detail, maar elke keer als ik aan dat moment samen in bed denk, denk ik aan het tandenpoetsen. En daar samen in bed, met de donkere, stille wereld om ons heen, voelde het als een sprookje. Niemand wist nog van het bestaan van onze mooie dochter, alleen wij en de drie mensen die bij de bevalling betrokken waren. Pas nadat grote zus de volgende ochtend haar zusje had ontmoet, zijn we mensen gaan bellen.

Ik kijk weer naar buiten, de zon is weg en de wind waait wat harder. Boven ligt onze mooie dochter te slapen die vanaf vandaag geen baby meer is. Ik voel me trots, dankbaar en een tikje weemoedig. Maar wat was het fijn om bovenstaand verhaal te kunnen schrijven, daar had ik schijnbaar een jaar voor nodig om er mee bezig te gaan, maar het zit nog vers in mijn geheugen. Een mooie, intense ervaring, ik hoop er nog heel vaak en met veel geluk aan terug te denken. En lieve Gonny, lieve doula, bedankt voor je steun en begeleiding, toen en nog steeds. Je bent mij erg dierbaar. Dank dat je geholpen hebt om mijn verhaal tot een topverhaal te maken!