Dochter

Welkom lieve dochter!

Het is 6 oktober 2014, de zon schijnt, maar er staat een flinke wind. Mijn gedachten gaan naar vorig jaar. Toen scheen de zon ook volop en waaide het niet zo, want we liepen in ons T-shirt buiten. Ik was die dag in elk geval hoog zwanger en achteraf was dat de laatste dag van mijn zwangerschap, maar dat wist ik toen nog niet. Hoewel… ik zei al vanaf het begin van mijn zwangerschap dat de baby op 6 oktober geboren zou worden. Waarom ik dat zei, weet ik eigenlijk niet, maar ik was er best van overtuigd.

Onrust

Op 1 oktober was ik uitgerekend, maar de dagen die volgen, voelden niet als overtijd gaan. Ik voelde me prima en zag 6 oktober als de dag. Zo liep ik 5 oktober ook nog heerlijk in het winkelcentrum om de laatste dingen te kopen. Maar toen ik 6 oktober wakker werd, was er van mijn vertrouwen weinig meer over. Mijn buik en baby waren rustig en niks wees op een naderende bevalling. Mijn hoofd was vreselijk onrustig. Achteraf had ik dezelfde onrust ook op de dag dat mijn oudste dochter geboren werd, dus dat was wel een zeker teken, maar dat zag ik nog niet. Ik besloot mijn doula, Gonny een mail te sturen om even mijn hart te luchten en ik hoopte dat zij mij kon helpen mijn vertrouwen terug te krijgen. Ze stuurde al snel een mail terug waardoor ik wel weer wat meer vertrouwen kreeg. En vlak daarna begon het te rommelen in mijn buik!

De onrust in mijn hoofd bleef, maar werd nu gevolgd door onrust in mijn buik. Mijn man en dochter waren lekker buiten bezig en hebben mij die dag denk ik een beetje ontlopen, want heel gezellig was ik niet. Als ik er nu op terug kijk, weet ik dat ik me in mezelf terug trok, ik moest ruimte hebben om klaar te komen voor de bevalling. Ik rommelde wat in huis, probeerde her en der op te ruimen en vertelde mijn baby honderd keer dat ze er nu wel eens uit mocht komen, mama was er klaar voor en mama wilde niet te lang meer wachten.

Bevalbad

Omdat ik zo overtuigd was van 6 oktober, hadden we de avond ervoor het bevalbad alvast opgeblazen, die stond dus al helemaal klaar in de woonkamer. En omdat die er toch stond, besloot ik er dan vandaag ook maar gebruik van te gaan maken. We hebben het bad gevuld en mijn dochter trok gelijk haar kleren uit. Ach ja, waarom ook niet, laten we lekker samen in bad gaan! Tegen 4 uur gingen we samen in bad. Het ontspannende warme water had gelijk een positieve invloed op mij, ik kon mijn onrust loslaten en daarom was er ineens meer ruimte voor mijn lijf om in bevalmodus te komen. Toen mijn dochter vroeg of ze bij mij mocht drinken, stond ik dat ook gelijk toe, want wie weet, zou dat ook helpen. En ja hoor, het hielp zeker. Van wat onduidelijk gerommel, ging ik ineens naar krampen die elke 5 tot 10 minuten terug kwamen! Dit gaf weer energie zeg. Ik vertelde mijn man blij dat de baby vandaag misschien toch nog wel kwam en stuurde Gonny een sms met de melding dat ze de avond voor mij vrij moest houden.

We hebben wel een uur in bad gezeten en het was heerlijk. Ook zo fijn intiem om met mijn dochter het begin van mijn bevalling te mogen beleven. Ze was op dat moment 3 jaar en 9 maanden, ze wist heel goed dat er een baby zou komen en ze wist ook hoe dat ging. Ze zou er eventueel bij zijn als ze nog wakker was, maar mijn ideaal was, dat de baby zou komen als mijn dochter al op bed lag. En ook al weet mijn dochter nu niet meer dat we zo het begin van mijn bevalling hebben ervaren (en dat ze zelfs heeft geholpen de weeën wat in gang te zetten), voor mij is het een heel dierbare herinnering. Omdat ik inmiddels trek gekregen had, zijn we uit bad gegaan en hebben we de frituur aangezet voor brood met kroketten. Ook dat zat al maanden in mijn hoofd, tijdens de bevalling zou ik een kroket eten! Dochter en man keken buurman en buurman op tv en ik moest af en toe zelfs al een beetje zuchten om de weeën te verwerken.

Schot in de zaak

Er zat schot in de zaak. Rond 7 uur ging mijn man onze dochter naar bed brengen en ben ik gaan rondlopen door de woonkamer, gordijnen dicht, kaarsjes aan en ineens werden de weeën echt heftiger. Dus ook maar de verloskundige gebeld voor overleg. Omdat de weeën elke keer maar een halve minuut duurden, dachten we beide dat het nog wel een paar uur zou duren en we spraken af dat ik haar weer zou bellen als ik haar nodig had. Als we toen hadden geweten dat ik ruim een uur later niet meer in staat was om haar te bellen, hadden we toen waarschijnlijk niet zo laconiek gedaan, maar op dat moment was het goed en gaf zij mij het vertrouwen wat ik nodig had. Ik heb ook Gonny gebeld en zij hoorde aan mijn stem dat ze naar me toe moest komen. Wil je dat ik kom? Vroeg ze en ik wilde inderdaad wel graag dat ze naar me toe zou komen. Ook nog even een sms naar mijn kraamverzorgende, zodat ook zij wist dat ze later die avond gebeld zou kunnen worden. Toen mijn man beneden kwam, had ik hem ook echt nodig. Ik liep en schommelde heen en weer en tijdens een wee wilde ik graag aan zijn nek hangen om samen al schommelend de wee op te vangen. Dit werkte prima! Ondertussen vulde hij het bad verder met heet water, zodat het water weer warmer zou worden.

Ik was nog even bang dat ik Gonny voor niks gebeld zou hebben, maar toen ze binnen kwam wist ze me te vertellen dat ik aan het bevallen was. Wat een opluchting! Ik danste en schommelde rustig verder en op een gegeven moment verloor ik de slijmprop. Even was ik bang dat het vruchtwater was en dat er meconium in zat, maar daar leek het toch niet op en we konden door. Het werd heftiger, maar ik wist dat het goed ging, ik had alle vertrouwen in mijn lijf en mijn baby en vertelde haar nog maar eens dat we deze klus wel aan konden samen! En opeens was er rust en hoewel ik het laatste uur gedacht had dat ik niet meer in bad zou gaan, zei ik ineens dat ik in bad wilde! Achteraf hoorde ik dat dit goed het moment van volledige ontsluiting kon zijn, die komt wel vaker met een soort pauze. Ik stapte in bad en daar stortte mijn lijf zich in het laatste stukje van de bevalling. Ik gaf mijn man de opdracht om onze verloskundige te bellen en te vragen gelijk te komen (ze moest immers nog een goed kwartier rijden).

Oerkracht

De weeën werden intenser en ik werd overvallen door de oerkrachten die door mijn lijf stroomden. Ze maakten me een beetje bang en met een piepstemmetje vroeg ik wat er toch met me gebeurde. Gonny wist mij rustig te vertellen dat ik aan het bevallen was en dat het vast niet lang zou duren voor ik mijn baby in mijn armen had. Voel maar eens of je het hoofdje al voelt, zei ze. En ja hoor, met mijn vingers kon ik het hoofdje al diep in mijn vagina voelen. Wat een bijzonder moment, daar was mijn baby, ze hoefde nog maar een klein stukje!!!

Geboren

Daarna ging het snel, elke wee voelde ik mijn baby zakken en kon ik meer van haar hoofdje voelen. Ik hield mijn hand op haar hoofd, om haar te wijzen waar ze heen moest en ondertussen wrong ik mij door mijn bad heen op zoek naar de juiste houding om haar eruit te krijgen. Ergens in een wee heb ik nog geroepen ‘waar blijft J (de verloskundige) nou?!’, maar daarna was er al geen ruimte meer om daar over na te denken. Met mijn man naast het bad en Gonny als stille kracht op de achtergrond, werd om 6 minuten voor 9 uur ’s avonds, op 6 oktober 2013 onze prachtige, tweede dochter, na een overdonderend oergeweld in mijn lichaam, thuis, in bad geboren. Ik zag haar hoofdje draaien in mijn schoot, er volgde een korte pauze en daarna kwam haar lichaam, ze keek mij aan, ik keek haar aan en ik wist dat het goed was. Daar was ze, gezond en compleet, we hadden het samen gedaan! Welkom lieve schat, welkom op onze wereld!!! En daarna leek het wel alsof er een storm ging liggen, ik voelde me ineens zo ontspannen, gleed achterover in mijn bad met mijn baby dicht tegen me aan. En om 9 uur kwam de verloskundige binnen, ze kwam bij mijn bad zitten, vroeg of het goed was en liet ons lekker zitten.

Placenta

Na een tijdje begon ik weer onrustig te worden, de placenta moest er uit, maar mijn baby wilde nog niet drinken en ik had nog niet het gevoel dat de placenta al haast maakte. Omdat de placenta bij mijn oudste dochter ook nogal op zich liet wachten, vond ik dat we een beetje moeite moesten gaan doen om haar eruit te krijgen. Het was een beetje lastig, want de navelstreng was erg kort en ik wilde pas afnavelen als de placenta geboren was. Gelukkig hadden we een verloskundige die goed met ons mee dacht. Met mijn baby in mijn armen en met hulp van de mensen om me heen (geen idee meer wie mij geholpen hebben), ben ik uit bad gestapt en op de bank gaan zitten (op een lading handdoeken). Volgens mij was toen de kraamverzorgende ook al gearriveerd, volgens mij had mijn man haar gebeld vlak nadat de verloskundige er was. Maar de placenta kwam nog steeds niet, ik moest gaan staan, dus moest de baby even naar papa. Zo staand persend, kwam de placenta er toch uit zichzelf (en zonder prikken!) eruit. We hebben eerst nog foto’s gemaakt van het geheel, baby en placenta nog verbonden, een prachtig plaatje! Daarna mocht ik zelf de navelstreng doorknippen. En toen kon ze zonder belemmering lekker op zoek naar mijn tepel. Ze hapte aan en dronk, ja ze dronk echt! Haar grote zus had de melk al die tijd op gang gehouden en de kleine meid moest vanaf de eerste slok al klokken om de melk weg te krijgen. Ach en daarna kwamen de standaard dingen, controle van de baby, controle van mij, wegen. Gelukkig was de kraamverzorgende haar weegschaal vergeten, zodat onze kleine mini lekker in een doek mocht hangen aan de weger van de verloskundige (en hoefde ze niet op een harde schaal te liggen). 3500 gram! Alles was perfect, zowel alle controles, als ook de hele situatie, de bevalling, de kennismaking!

Samen

En volgens mij lagen we ergens rond 12 uur met ons drietjes in bed. Waar ik me bedacht dat ik nog geen tanden had gepoetst, manlief mijn tandenborstel gehaald heeft en ik mijn tanden in bed gepoetst heb! Vrij nutteloos detail, maar elke keer als ik aan dat moment samen in bed denk, denk ik aan het tandenpoetsen. En daar samen in bed, met de donkere, stille wereld om ons heen, voelde het als een sprookje. Niemand wist nog van het bestaan van onze mooie dochter, alleen wij en de drie mensen die bij de bevalling betrokken waren. Pas nadat grote zus de volgende ochtend haar zusje had ontmoet, zijn we mensen gaan bellen.

Ik kijk weer naar buiten, de zon is weg en de wind waait wat harder. Boven ligt onze mooie dochter te slapen die vanaf vandaag geen baby meer is. Ik voel me trots, dankbaar en een tikje weemoedig. Maar wat was het fijn om bovenstaand verhaal te kunnen schrijven, daar had ik schijnbaar een jaar voor nodig om er mee bezig te gaan, maar het zit nog vers in mijn geheugen. Een mooie, intense ervaring, ik hoop er nog heel vaak en met veel geluk aan terug te denken. En lieve Gonny, lieve doula, bedankt voor je steun en begeleiding, toen en nog steeds. Je bent mij erg dierbaar. Dank dat je geholpen hebt om mijn verhaal tot een topverhaal te maken!