Op de dag van de bevalling van ons eerste kindje ben ik 40 weken en 4 dagen zwanger. De afgelopen weken heb ik al heel vaak gedacht dat de bevalling ging beginnen. Ik had vaak voorweeën en steeds weer dacht ik dat mijn buik niet verder kon groeien (wel dus). De zwangerschap vond ik -behalve het verschrikkelijke overgeven in het eerste trimester- echt heerlijk en ik kon me er niets bij voorstellen dat de meeste mensen er wel klaar mee zijn op het eind. De laatste weken vond ik best pittig. Ik probeerde het allemaal steeds ontspannen aan te zien maar ik begon toch ook ongeduldig te worden en vond het moeilijk dat mijn lichaam niet meer zo mobiel was als voorheen. Van mij mocht ze nu wel komen!
Het begint!
De dag van de bevalling voelde ik me bijzonder alert en helder. Ik had een fijne ontspannen dag gehad met een wandeling door de regen en yoga. Mijn vriend kwam vroeg thuis en begon vast met koken terwijl ik nog een beetje aan het opruimen was in de woonkamer. Ik stond aan de eettafel toen ik ineens ‘pats’ voelde van binnen, om 17.45 waren mijn vliezen gebroken. De weeën begonnen na 5 minuten en volgden elkaar gelijk in rap tempo op dus we begonnen gelijk maar met timen. Ik was helemaal overrompeld, zo snel ging het allemaal.
Mijn vriend belde eerst mijn moeder en daarna doula Gonny om te vertellen dat het was begonnen. Inmiddels stond ik in de woonkamer bij de eettafel waar ik af en toe wat op steunde of even op een stoel ging hangen. Van te voren hadden we allerlei houdingen en massage technieken geoefend maar daar kwam niets van terecht. Ik stond rechtop bij de tafel en ik kon mezelf met geen mogelijkheid nog in een andere houding krijgen. Ik verplaatste steeds mijn gewicht van mijn ene naar mijn andere been en wiegde met mijn heupen. Ik kon er helemaal niet over nadenken, de bewegingen kwamen vanzelf. Ook begon ik steeds harder te brommen/grommen en soms schreeuwen. Dat hielp enorm. Inmiddels was de verloskundige gebeld om te vertellen dat het toch best snel ging.
Omhuld
Gonny was er als eerste. Ze was heel kalm en opgewekt en haar aanwezigheid gaf me een vertrouwd gevoel. Ik kan me haar woorden niet meer precies herinneren maar het gaf me vertrouwen. Niet lang daarna kwam mijn moeder ook binnen. Het was heel ondersteunend dat er nu meerdere moeders aanwezig waren. Ik werd verder heel erg met rust gelaten en dat was heel fijn. Alleen mijn vriend was de hele tijd naast me en ik kon tegen hem aanhangen of op hem steunen. We deden het echt samen. Ik dacht altijd dat er tussen de weeën altijd een pauze is waarin je even kan bijkomen. Ik was dan ook best verrast dat dit al vrij snel helemaal niet meer het geval was! Het voelde als een grote wee. Het golfde door mijn hele lichaam met mijn buik als centrum. Ik was nogal overrompeld dat er bijna geen pauzes tussen zaten. Lag het aan mijn tijdsbesef of ging dit echt super snel allemaal? De verloskundige kwam binnen. Het was haar eerste dienst bij de praktijk en wij hadden haar nog nooit gezien. Ik heb nauwelijks iets van haar meegekregen omdat ik zo in mijn bubbel zat maar haar stem was aangenaam. In het geboorte plan had ik gezet dat ik zo min mogelijk of helemaal niet getoucheerd wou worden, dat leek me zo verstorend. Ik zei (nou ja, schreeuwde) dat ik persdrang kreeg en de verloskundige vroeg of ze dan toch even mocht voelen hoe ver de ontsluiting was. Volledige ontsluiting. Die bevestiging maakte dat ik nu met meer vertrouwen mee durfde te persen.
Geboorte
Ineens veranderde de bewegingen binnenin mij. Het was niet alleen meer mijn buik waar het gebeurde maar ik voelde nu een grote druk naar beneden. Ik besefte dat het nu aardig opschoot. De verloskundige had de baarkruk achter mij gezet zodat ik kon gaan zitten, ik stond nu al best een tijd en ik was doodmoe, mijn hele lichaam schudde en trilde. Ik verlangde ernaar om te gaan zitten maar ik had het gevoel dat het verstorend zou zijn als ik nu van houding ging veranderen. Mijn lichaam had totaal een eigen wil. Ik stond nog steeds aan de tafel, af en toe wat hurkend en wiegend. Dat ging verbazingwekkend goed. Ik kon me helemaal overgeven aan wat mijn lichaam aan het doen was. Mijn moeder, Gonny en de verloskundige waren heel stil en kalm op de achtergrond aanwezig. Eerst perste ik ontspannen en zachtjes maar al gauw moet ik gewoon heel hard mee duwen. Ik had bedacht om dat heel zacht te doen maar het moest gewoon zo. Het gevoel van binnen was zo overweldigend en ik haalde er heel veel steun uit de gedachte dat zoveel vrouwen mij voor gingen. Ik heb heel hard geschreeuwd, niet uit angst maar uit kracht. Ik voelde met mijn hand haar hoofdje en was opgelucht want nu was ze er bijna! Het was nu een extra motivatie om mee te persen.
Het voelde alsof mijn hoofd compleet werd uitgeschakeld en ik liet alles maar gebeuren. Ik was actief aan het baren maar het voelde ook alsof mijn lichaam door een immens sterke externe kracht werd overgenomen. De kracht overkwam mij maar was ook deel van mij. Ik voelde hoe mijn lichaam en ons kindje samen werkten zodat ze steeds meer naar beneden kon zakken. Een paar keer heb ik met mijn hand tussen mijn benen haar hoofdje gevoeld. Het enige anker wat ik nog had was mijn stem, volgens mij heb ik nog nooit zo veel lawaai gemaakt. Terwijl ik nog steeds rechtop stond kwam ze om 21.05 uur ter wereld. Mijn vriend ving haar op en toen hij haar voor me hield herkende ik haar gelijk. Dit is onze baby! Ze was gelijk heel bewegelijk en er kwamen een paar kleine huiltjes, zelfs iets wat op een lachje leek. Iedereen in de kamer moest daar vertederd om lachen. Ik zei dat ik moest zitten want na 3 uur staan zakte ik zowat door mijn benen.
Genieten
Ik werd naar de bank geholpen en onze dochter lag op mijn borst. We hebben eerst heel lang met z’n drieën op de bank gelegen onder een deken en heel veel naar elkaar gekeken en genoten. Ik zag voor het eerst bewust mijn vriend zijn benen (en pantoffels!) die helemaal onder het bloed zaten. Iemand legde een deken over ons heen. Ik had overal pijn maar het wonder wat in mijn armen lag was absoluut het mooiste, vreemdste en meest fantastische wat ik ooit had gezien. Het voelde allemaal heel huiselijk, wij op de bank en de andere drie vrouwen aan tafel met beschuit met muisjes.
De placenta werd niet veel later geboren en toen mijn vriend voelde dat de navelstreng was uitgeklopt bond hij die af met een navelveter. De placenta was prachtig om te zien! Dat zoiets sterks uit je lichaam kan komen. Toen iedereen weg was heeft mijn vriend een deel van de placenta verwerkt in een smoothie en een deel op alcohol gezet, dat zou later een tinctuur worden. Het was heel onwerkelijk. Ineens was iedereen weg en waren wij met z’n drieën. Doodmoe, zielsgelukkig en met elkaar.
Terugblik
De bevalling herinner ik me als ongelofelijk intens, soms bijna ondragelijk, woest, bruut en oer. Ik was totaal overrompeld door de snelheid van de bevalling (3 uur), het was alsof mijn lichaam werd overgenomen door een intense natuurkracht. Ik kon rationeel nog wel dingen bedenken maar mijn lichaam had een compleet eigen plan. Maar ik had steeds heel sterk het vertrouwen dat het zo moest zijn en voelde me enorm gesteund door alle vrouwen die ooit voor mij gingen. Ik voelde me in een andere wereld, alsof ik door een dikke oer blubber was getrokken. Zoveel liefde dat het pijn doet. Tijdens de voorbereidingen voor de bevalling probeerde ik steeds om niet te veel verwachtingen te hebben. Ik had natuurlijk duidelijke voorkeuren (thuis bevallen, met behulp van de zwaartekracht, weinig interventies) maar ik wou vooral niet dat de bevalling door teleurstelling of verzet van mijn kant zou stagneren. ‘Overgave en vertrouwen’ waren zowel in het laatste trimester als tijdens de bevalling mijn sleutel woorden. Achteraf gezien ben ik echt ontzettend dankbaar en gelukkig met hoe de bevalling gegaan is, eigenlijk helemaal zou als ik had gehoopt.
Een volgende keer zouden we er weer een Doula bij willen hebben. Voor ons was de begeleiding vooraf aan de bevalling ontzettend waardevol en heeft er zeker aan bijgedragen dat ik de bevalling op eigen kracht kon doen. Zeker omdat alles zo snel ging en het ons eerste kindje is. Tijdens de bevalling was Gonny een vertrouwde beschermvrouwe. En het geboorte verhaal dat ze over de bevalling had geschreven was prachtig om terug te lezen. Zo konden we het nog een paar keer ‘nuchter’ meemaken wat heel erg hielp om alles een plek te geven in de weken na de bevalling. Bedankt Gonny voor alle wijsheid en wie weet tot een volgende keer!