Doula bij de geboorte

Van oorsprong betekent het oud Griekse woord doula: ‘dienende vrouw’. Eeuwenlang steunen vrouwen elkaar al tijdens het op de wereld zetten van een kind, wat erg positieve effecten op het geboorteproces blijkt te hebben. Gek genoeg hadden wij nog nooit van een doula gehoord. Door de cursus hypnobirthing zijn wij hiermee in aanraking gekomen.

Het geboorteproces heb ik gezien als veel meer dan een fysieke gebeurtenis. Het is een ervaring die diepe indrukken heeft achtergelaten op mij als barende vrouw, mijn partner en ons kindje. De manier waarop je kind ter wereld komt en de eerste uren na de bevalling zijn ontzettend belangrijk. Om deze reden hebben wij het belangrijk gevonden om de bevalling bewust voor te bereiden samen met een doula. Om zo een zachte en liefdevolle overgang naar de wereld voor ons kindje te creëren. Maar ook om het een prachtige ervaring voor ons als ouders te maken. En dat is mede dankzij Gonny, als ‘dienende vrouw’, gelukt.

Met aandacht, liefde en vertrouwen heeft zij ons gesteund. Zij wist mij feilloos aan te voelen en mij in mijn kracht te laten en zetten. Gonny moedigt aan, masseert, geeft informatie die zij alleen als ervaringsdeskundige kan geven en bewaakt de rust tijdens de zwangerschap en bevalling. We hebben veel gehad aan haar adviezen.

Maar ook voor de vader is het vaak een overweldigende ervaring om jouw vrouw door het proces van bevallen te zien gaan. Met Gonny konden we de ervaring delen, maar ook zorgen en blijdschap. We hebben een vertrouwensrelatie met haar opgebouwd.

Gonny heeft ervoor gezorgd dat we alle rust en ruimte hebben gekregen om ontspannen te kunnen bevallen. Ze volgt,ondersteunt en maakt daarbij gebruik van haar wijsheid, humor en warmte. We hebben ons gezien en gehoord gevoeld. We zijn Gonny dankbaar voor de unieke geboortereis die wij met elkaar mogen hebben ervaren.

Ellemieke en Christophe

Dragen en gedragen worden

Op de dag van de bevalling van ons eerste kindje ben ik 40 weken en 4 dagen zwanger. De afgelopen weken heb ik al heel vaak gedacht dat de bevalling ging beginnen. Ik had vaak voorweeën en steeds weer dacht ik dat mijn buik niet verder kon groeien (wel dus). De zwangerschap vond ik -behalve het verschrikkelijke overgeven in het eerste trimester- echt heerlijk en ik kon me er niets bij voorstellen dat de meeste mensen er wel klaar mee zijn op het eind. De laatste weken vond ik best pittig. Ik probeerde het allemaal steeds ontspannen aan te zien maar ik begon toch ook ongeduldig te worden en vond het moeilijk dat mijn lichaam niet meer zo mobiel was als voorheen. Van mij mocht ze nu wel komen!

Het begint!

De dag van de bevalling voelde ik me bijzonder alert en helder. Ik had een fijne ontspannen dag gehad met een wandeling door de regen en yoga. Mijn vriend kwam vroeg thuis en begon vast met koken terwijl ik nog een beetje aan het opruimen was in de woonkamer. Ik stond aan de eettafel toen ik ineens ‘pats’ voelde van binnen, om 17.45 waren mijn vliezen gebroken. De weeën begonnen na 5 minuten en volgden elkaar gelijk in rap tempo op dus we begonnen gelijk maar met timen. Ik was helemaal overrompeld, zo snel ging het allemaal.

Mijn vriend belde eerst mijn moeder en daarna doula Gonny om te vertellen dat het was begonnen. Inmiddels stond ik in de woonkamer bij de eettafel waar ik af en toe wat op steunde of even op een stoel ging hangen. Van te voren hadden we allerlei houdingen en massage technieken geoefend maar daar kwam niets van terecht. Ik stond rechtop bij de tafel en ik kon mezelf met geen mogelijkheid nog in een andere houding krijgen. Ik verplaatste steeds mijn gewicht van mijn ene naar mijn andere been en wiegde met mijn heupen. Ik kon er helemaal niet over nadenken, de bewegingen kwamen vanzelf. Ook begon ik steeds harder te brommen/grommen en soms schreeuwen. Dat hielp enorm. Inmiddels was de verloskundige gebeld om te vertellen dat het toch best snel ging.

Omhuld

Gonny was er als eerste. Ze was heel kalm en opgewekt en haar aanwezigheid gaf me een vertrouwd gevoel. Ik kan me haar woorden niet meer precies herinneren maar het gaf me vertrouwen. Niet lang daarna kwam mijn moeder ook binnen. Het was heel ondersteunend dat er nu meerdere moeders aanwezig waren. Ik werd verder heel erg met rust gelaten en dat was heel fijn. Alleen mijn vriend was de hele tijd naast me en ik kon tegen hem aanhangen of op hem steunen. We deden het echt samen. Ik dacht altijd dat er tussen de weeën altijd een pauze is waarin je even kan bijkomen. Ik was dan ook best verrast dat dit al vrij snel helemaal niet meer het geval was! Het voelde als een grote wee. Het golfde door mijn hele lichaam met mijn buik als centrum. Ik was nogal overrompeld dat er bijna geen pauzes tussen zaten. Lag het aan mijn tijdsbesef of ging dit echt super snel allemaal? De verloskundige kwam binnen. Het was haar eerste dienst bij de praktijk en wij hadden haar nog nooit gezien. Ik heb nauwelijks iets van haar meegekregen omdat ik zo in mijn bubbel zat maar haar stem was aangenaam. In het geboorte plan had ik gezet dat ik zo min mogelijk of helemaal niet getoucheerd wou worden, dat leek me zo verstorend. Ik zei (nou ja, schreeuwde) dat ik persdrang kreeg en de verloskundige vroeg of ze dan toch even mocht voelen hoe ver de ontsluiting was. Volledige ontsluiting. Die bevestiging maakte dat ik nu met meer vertrouwen mee durfde te persen.

Geboorte

Ineens veranderde de bewegingen binnenin mij. Het was niet alleen meer mijn buik waar het gebeurde maar ik voelde nu een grote druk naar beneden. Ik besefte dat het nu aardig opschoot. De verloskundige had de baarkruk achter mij gezet zodat ik kon gaan zitten, ik stond nu al best een tijd en ik was doodmoe, mijn hele lichaam schudde en trilde. Ik verlangde ernaar om te gaan zitten maar ik had het gevoel dat het verstorend zou zijn als ik nu van houding ging veranderen. Mijn lichaam had totaal een eigen wil. Ik stond nog steeds aan de tafel, af en toe wat hurkend en wiegend. Dat ging verbazingwekkend goed. Ik kon me helemaal overgeven aan wat mijn lichaam aan het doen was. Mijn moeder, Gonny en de verloskundige waren heel stil en kalm op de achtergrond aanwezig. Eerst perste ik ontspannen en zachtjes maar al gauw moet ik gewoon heel hard mee duwen. Ik had bedacht om dat heel zacht te doen maar het moest gewoon zo. Het gevoel van binnen was zo overweldigend en ik haalde er heel veel steun uit de gedachte dat zoveel vrouwen mij voor gingen. Ik heb heel hard geschreeuwd, niet uit angst maar uit kracht. Ik voelde met mijn hand haar hoofdje en was opgelucht want nu was ze er bijna! Het was nu een extra motivatie om mee te persen.

Het voelde alsof mijn hoofd compleet werd uitgeschakeld en ik liet alles maar gebeuren. Ik was actief aan het baren maar het voelde ook alsof mijn lichaam door een immens sterke externe kracht werd overgenomen. De kracht overkwam mij maar was ook deel van mij. Ik voelde hoe mijn lichaam en ons kindje samen werkten zodat ze steeds meer naar beneden kon zakken. Een paar keer heb ik met mijn hand tussen mijn benen haar hoofdje gevoeld. Het enige anker wat ik nog had was mijn stem, volgens mij heb ik nog nooit zo veel lawaai gemaakt. Terwijl ik nog steeds rechtop stond kwam ze om 21.05 uur ter wereld. Mijn vriend ving haar op en toen hij haar voor me hield herkende ik haar gelijk. Dit is onze baby! Ze was gelijk heel bewegelijk en er kwamen een paar kleine huiltjes, zelfs iets wat op een lachje leek. Iedereen in de kamer moest daar vertederd om lachen. Ik zei dat ik moest zitten want na 3 uur staan zakte ik zowat door mijn benen.

Genieten

Ik werd naar de bank geholpen en onze dochter lag op mijn borst. We hebben eerst heel lang met z’n drieën op de bank gelegen onder een deken en heel veel naar elkaar gekeken en genoten. Ik zag voor het eerst bewust mijn vriend zijn benen (en pantoffels!) die helemaal onder het bloed zaten. Iemand legde een deken over ons heen. Ik had overal pijn maar het wonder wat in mijn armen lag was absoluut het mooiste, vreemdste en meest fantastische wat ik ooit had gezien. Het voelde allemaal heel huiselijk, wij op de bank en de andere drie vrouwen aan tafel met beschuit met muisjes.

De placenta werd niet veel later geboren en toen mijn vriend voelde dat de navelstreng was uitgeklopt bond hij die af met een navelveter. De placenta was prachtig om te zien! Dat zoiets sterks uit je lichaam kan komen. Toen iedereen weg was heeft mijn vriend een deel van de placenta verwerkt in een smoothie en een deel op alcohol gezet, dat zou later een tinctuur worden. Het was heel onwerkelijk. Ineens was iedereen weg en waren wij met z’n drieën. Doodmoe, zielsgelukkig en met elkaar.

Terugblik

De bevalling herinner ik me als ongelofelijk intens, soms bijna ondragelijk, woest, bruut en oer. Ik was totaal overrompeld door de snelheid van de bevalling (3 uur), het was alsof mijn lichaam werd overgenomen door een intense natuurkracht. Ik kon rationeel nog wel dingen bedenken maar mijn lichaam had een compleet eigen plan. Maar ik had steeds heel sterk het vertrouwen dat het zo moest zijn en voelde me enorm gesteund door alle vrouwen die ooit voor mij gingen. Ik voelde me in een andere wereld, alsof ik door een dikke oer blubber was getrokken. Zoveel liefde dat het pijn doet. Tijdens de voorbereidingen voor de bevalling probeerde ik steeds om niet te veel verwachtingen te hebben. Ik had natuurlijk duidelijke voorkeuren (thuis bevallen, met behulp van de zwaartekracht, weinig interventies) maar ik wou vooral niet dat de bevalling door teleurstelling of verzet van mijn kant zou stagneren. ‘Overgave en vertrouwen’ waren zowel in het laatste trimester als tijdens de bevalling mijn sleutel woorden. Achteraf gezien ben ik echt ontzettend dankbaar en gelukkig met hoe de bevalling gegaan is, eigenlijk helemaal zou als ik had gehoopt.

Een volgende keer zouden we er weer een Doula bij willen hebben. Voor ons was de begeleiding vooraf aan de bevalling ontzettend waardevol en heeft er zeker aan bijgedragen dat ik de bevalling op eigen kracht kon doen. Zeker omdat alles zo snel ging en het ons eerste kindje is. Tijdens de bevalling was Gonny een vertrouwde beschermvrouwe. En het geboorte verhaal dat ze over de bevalling had geschreven was prachtig om terug te lezen. Zo konden we het nog een paar keer ‘nuchter’ meemaken wat heel erg hielp om alles een plek te geven in de weken na de bevalling. Bedankt Gonny voor alle wijsheid en wie weet tot een volgende keer!

Luuk (Engels)

Luuk’s Story

My husband and I made a choice, the best choice we could have made as parents-to-be. It was the best choice for our unborn baby, I’m absolutely convinced. We chose to have our birth of our breech baby at home. It was a deliberate choice, and we would make it again.

Hospital

From 29 weeks, our child was in breech. I got the feeling that this wouldn’t change. We tried moxa therapy, which didn’t work. At 36 weeks, we had a terrible attempt of turning our baby. We thought that a gynecologist would look with ultrasound to see if the conditions were favorable to make an attempt to turn our baby at 37 weeks. Instead, without asking or even warning me, she stabbed two fingers into my abdomen and roughly attempted to turn my baby. I was in shock. It felt like an assault, an attack at the deepest core of my being and an attack on my baby. We decided against seeing her again. At 37 weeks, we had a check-up with a gynecologist who we had never met before. He made a very friendly and soft attempt of turning my baby, which didn’t work. He asked whether I wanted a vaginal birth or a c-section. I said that I wanted to try on my own. He gave me a list of conditions for a vaginal breech birth, and ended his speech with “but I have the last say in this delivery.” We felt like we were put aside in our child’s birth. I thought, “Hey, who’s giving birth here? I’m connected to my baby. I feel what it wants, not you!”

Own choices

At this point, we had already contacted a doula, because we could use all the help we could get. We made a birth wish with her, and during that conversation it became clear that I really, REALLY didn’t want a c-section. I would give birth to this baby myself!

I am a resident anesthesiologist, and I’ve seen and performed spinal anesthesia for c-sections many times. I did not want to go through that surgery unless it was truly necessary. And I didn’t want the cord to be clamped immediately after birth, or my baby to be taken away from me in the OR. I didn’t want my baby’s natural instinct to find it’s mommy’s nipple for drinking to be disrupted. I didn’t want all the medication that will be administered for a c-section. I knew that after a c-section, you can’t lift things for several weeks, which would be very uncomfortable with two dogs in the house, besides a newborn baby. And above all, for future pregnancies I would be stuck with the hospital! Besides all the reasons above, the most important one, I didn’t feel SAFE in the hospital. I didn’t feel safe to tell them my birth wishes. Even if they “let” me birth my baby vaginally, I would have had to give birth on my back, in the stirrups, tied to the bed with monitors, in an environment where I did NOT feel safe and relaxed. In such an environment, I felt that a c-section would be inevitable, because of the lack of relaxation.

Our doula advised us to make an appointment with a midwife who had assisted breech births before, and who probably could reassure us about whether a physiological birth was possible. We made an appointment with her, and she laid all our options on the table. On the ride over, we were hoping she would support us in a choice for a home birth. And indeed, at the end of our long conversation, she agreed that she would. We were thrilled. But because it was an important decision, we all agreed to think it over for a couple of days. Our birth wish of having a breech birth in a birthing pool became possible. Our baby was 38 weeks at that moment. I already started my preparation with an internet search for protocols of breech births all over the world, but I searched even more from that point on. I’ve watched dozens of movies of breech births, on all fours, in the water, standing, footling breeches. With our doula, we talked about every aspect of the birth, what we wanted, what we didn’t want. What ifs. I also asked myself the question, “What if things went wrong?” Then I would be sad for losing my baby, but it still would have been our choice. We took responsibility for our decision. At our last meeting (which we didn’t know at the time) with the gynecologist at 39 weeks, we were in his office for five minutes. “How are you feeling?” “Fine.”. “Let’s take your blood pressure.” “OK, let’s look at your baby with the ultrasound. Everything looks OK. If there are any problems, call us, and not anyone else.” We said good bye and walked towards the door. In parting, the gynecologist said, “At 40-41 weeks, you have to think about a c-section.” I responded, “Let’s postpone that as long as possible, shall we?”

Stay home to give birth in a pool

We never mentioned that we were not go to the hospital for the birth of our baby. We wanted to prepare ourselves for this birth, and not start an argument which probably would have cost a lot of energy. Besides that, if things wouldn’t turn out the right way, we needed the gynecologist and the hospital for backup, so we didn’t want to disrupt the relationship.

On a Sunday morning, after a very good night’s sleep, my water broke around 9.30am. I was 39.5 weeks pregnant. After 45 minutes, I got light contractions; they would come and go until 16.30. Our midwife checked upon us two times, and things were going fine. I got in the birthing pool at 16.30 hr, and regular contractions started. We called our doula and midwife to come over. I dilated in the next four hours. Again our midwife checked several times whether everything was going fine, with a handheld fetal heart monitor. At around 20.45, I got the urge to push. The transition came gradually and I was excited to go into the next phase. A second midwife, experienced in water births, came to assist as well. Time didn’t exist for me, only what I felt, and the incredible power released within me. I was squatting, and held my balance with two handles on the top of the pool. I felt something pop out. It was his foot. During the next contractions, his first leg was out, and all the while he was moving his leg. That was the strangest feeling I ever experienced. After half an hour pushing, there was no more than one leg out. My midwife had checked if I was fully dilated, and gave me another four contractions this way, or else we would have tried another position. At that point I thought, well then, I have to push along. The next contractions were enough to birth the rest of our baby’s legs, abdomen and thorax. He was now sitting on the bottom of the pool, with his hands folded, like he was praying. Our midwife felt his cord pulsating strongly. He was ‘jumping’ up and down the bottom of the pool. His jumping hurt me badly, and my contractions stopped. According to the instructions of my midwives, I turned to sit, and they helped our baby’s head being born.

Luuk is born

He (it was a boy) was born after more than hour of pushing. He was laid in my arms and I held him close to me. He started to breathe after a few seconds, while I was stimulating him with a towel. Our midwives observed us from the couch during the next hour, while we remained in the pool. Enjoying everything about our son. After an hour, I birthed the placenta, and my husband tied the cord with a lace and cut our son loose from his placenta. It was an incredible journey, which took a lot of preparation and went like we wished. I was only examined for dilation once, I birthed my son in the water, and the cord stopped pulsating naturally before it was cut. I was supported in my belief in myself and the connection I had with my son. I was able to feel every turn he made inside me throughout his birth.

Reaction of gynecologist and other people

To forward on the timeline, we made an appointment 6 weeks later with the gynecologist we saw last two times when I was pregnant. It felt very disappointing for us. Our midwife had sent the report of our delivery to that gynecologist, with a note that she very much would like to discuss our case with him. Our goal for making an appointment was to explain why we made the choices we did. He let us tell our story, and then said that he was shocked, that he didn’t have words for what had happened. He found the midwife to have been irresponsible for guiding a breech home birth. We tried to explain that we lost confidence when he said that HE would have the last say in our delivery. He denied saying it. Between the lines, he actually called us liars, for he denied our most important reason why we lost confidence in him. This did not make it better. I felt shocked about it. And it got worse. He NOW told us things he did not tell us before. He said that he would go very far along in the birth wishes of women. That giving birth vertically was an option. My mouth fell open. I felt like I was being lied to. This was a total different story. He ended his speech by saying that he was going to take steps against my midwife. At that point I broke. I started crying and responded that I was very sorry to hear that. He responded with “Well, little girl, you didn’t think you were going to get away with this without any consequences, did you?”

I was stunned. How could I explain my feelings of unsafety and being ill informed to him, someone who thinks that breech babies can’t come into this world without a gynecologist’s hand? How could I reason with a doctor who believes that a midwife could not possibly be experienced enough to guide these situations? How could I ask a gynecologist to step outside of his comfort zone, to feel unsafe with what he would be doing, because he is not used to observing and handling only when it is necessary? How could I make him see that I had less chance of complications with midwives who observe WITHOUT fear, who know when to handle when necessary, but also know when to let nature do its work without disrupting it?

In conversation with our midwife, the gynecologist also said that, if he had known in advance that we were having a home breech birth, he would have called the police and ambulance to take us to hospital to birth. I found this outrageous! Where would he get the right to do that? It is nowhere in the law that I, with my breech baby, am obliged to give birth in the hospital! Later on I heard through various channels that throughout the region, our case was being discussed without people knowing full details. That they spoke inaccurately about our case. It almost felt like slander. Like our story was being distorted to create an example of how NOT to handle a breech birth.

Own responsibility

I believed, and I still believe, that I took less risks by having a natural breech birth at home in a birthing pool, with midwives who are trained in assisting natural births, and a doula to support me if I needed it, than with a gynecologist who doesn’t know how to keep his hands on his back when doing so is in the best interest of me and my baby. My choice avoided the risk of somebody pulling on my child to get it out, and creating complications along the way for me or my baby. We made our choices with our son’s interest in our minds. Does that make us bad parents? I do not think so. I gave my son the best start to his life he could have ever wished for. And when I look at my son sleeping next to me on the couch while I’m writing this, I feel blessed that we had the opportunity to make this choice!

Marieke van Bommel

Zoon

Zoon

Gonny was voor ons een enorme steunpilaar voor en tijdens de bevalling. Wij hebben voor een doula gekozen omdat we graag in het hele traject ondersteund wilden worden door iemand die we konden vertrouwen en die ons tijdens de bevalling support kon bieden. Als je je eerste kindje verwacht weet je niet wat er op je af komt. Ze heeft ons in de maanden voor de bevalling op een prettige en toegankelijk manier meegenomen in hoe de bevalling zou kunnen verlopen. Op die momenten leerde ze ons ook steeds beter kennen waardoor ze tijdens de bevalling precies wist hoe het met ons ging, waar we behoefte aan hadden en wat ze voor ons kon betekenen. Samen maakten we ons geboorteplan, die vervolgens bij de verloskundige en in het ziekenhuis in ons dossier werd gedaan. Daardoor kon, wie onze bevalling ook zou begeleiden, iedereen lezen hoe wij de bevalling voor ons zagen.

Gonny heeft veel kennis en ervaring en kon ons een paar weken voor de bevalling, toen we hoorden dat M zou worden ingeleid, vertellen hoe dat zou gaan en waar we nog invloed op uit konden oefenen. Daardoor konden we zelfverzekerd het traject en het ziekenhuis in gaan. Toen het eenmaal zover was had M het zelfvertrouwen dat ze dit kon. Voor J was het erg prettig dat Gonny ook hem tijdens de bevalling kon bijstaan. Een bevalling is toch iets heel speciaals. Zeker omdat het de eerste keer is, is het een hele geruststellende gedachte dat er iemand is waar je op terug kunt vallen, die je ondersteunt en waar je vragen aan kunt stellen. We zijn echt heel blij dat we Gonny hebben leren kennen en dankbaar dat ze dit voor ons wilde doen.

Naast de geboorte van onze zoon was het een groot kado om het door Gonny geschreven geboorteverslag te krijgen. Daarin konden we teruglezen hoe de bevalling was verlopen. Als vrouw vergeet je toch het een en ander, ook mooie dingen, die tijdens de bevalling gebeuren maar je door de hectiek en emotie vergeet. Een dierbaar verslag die een prachtige weerslag vormt van de bijzondere geboorte van onze zoon.

Ten slotte is Gonny niet te beroerd om de handen uit de mouwen te steken; M is onverwacht in bad bevallen en het ziekenhuis vroeg ons de kraamhulp op te roepen om het bad te laten vollopen. Dat kost natuurlijk veel tijd. Gelukkig bood Gonny aan dat samen met J te doen; dat ging een stuk sneller!

Kortom Gonny is goud waard!

 

doula Gonny

Zoon

Zoon

Wij zijn de bevalling heel rustig en met vertrouwen in gegaan, dankzij de voorafgaande begeleiding van Gonny. Het liep zoals het liep en we kijken er zeer positief op terug. Gonny is heel betrokken en voelde goed aan waar wij behoefte aan hadden. Tijdens de bevalling hielp ze mij kracht, rust en vertrouwen te vinden om door te gaan. Een prachtige ervaring.

Maaike en Dirk-Jan

Tijn

Harmony

Tussen de foto’s van mijn bevalling zit een foto van de kopjes en het pakje thee die Gonny, mijn man en de verloskundige in de bijzondere nacht van 25 oktober 2012 hebben gedronken. Bij het terugkijken van de foto’s wil ik de ‘mislukte’ foto wissen, maar dan valt mij ineens op dat er ‘harmony’ op het theepakje staat. Ik denk dat Gonny deze foto niet per ongeluk heeft gemaakt. .Terugkijkend naar mijn bevalling zie ik inderdaad een harmonieuze sfeer. Een sfeer met mensen waarbij ik me helemaal kan en mag laten gaan, een sfeer met mensen die erop vertrouwen dat ik het kan. Een sfeer waarvan ik me achteraf realiseer hoe belangrijk het is geweest.

harmony

Voorbereiding

De voorbereiding op mijn bevalling was een interessante ontdekkingsreis. Ik was best wel bang. Ik heb geleerd om mijn angst een plekje te geven en er ontspannen naar toe te leven. Ik heb ook geleerd dat je niet de bevalling zelf, maar wel de hele setting eromheen zelf in de hand hebt. Zo leerde ik via de cursus hypnobirthing voor het eerst het bestaan van een doula kennen. Dit was een eyeopener voor mij. Iemand die er voor mij is, meer niet. Dat was de missing link waar ik naar zocht. Naast mijn man, die dit ook voor het eerst mee zou gaan maken en de verloskundige die (heel terecht) met een medische blik naar je kijkt, een persoon met ervaring die je puur door haar aanwezigheid er door heen sleept. Ik heb Gonny gebeld en het klikte meteen.

De voorbereiding met Gonny was echt super. Ze nam echt de tijd om elkaar, door middel van meerdere gesprekken, beter te leren kennen. De wetenschap dat er iemand bij mijn bevalling zou zijn die mij persoonlijker kent dan bijvoorbeeld de verloskundige of een arts, gaf mij rust. Tijdens mijn bevalling heb ik dit inderdaad als heel prettig ervaren. Het voelde als een rots in de branding die mijn angsten, wensen, eigenschappen enzovoort op wist te vangen en om te vormen tot iets positiefs. En dit door bijna niets te zeggen, maar puur door er te zijn. Daarnaast vond ik het heel fijn om over mijn bevalling na te denken. Om samen met iemand erover te sparren, te ontdekken wat ik wel en niet wil bij bepaalde situaties. Zo werd de voorbereiding, anders dan bij een klassikale cursus, heel persoonlijk en diepgaand. Hierdoor kreeg ik ook een andere kijk op bepaalde dingen en kreeg ik nieuwe inzichten waardoor ik echt goed voorbereid was. Samen met Gonny hebben we een mooi geboorteplan gemaakt.

De geboorte van Tijn

Op 24 oktober braken ‘s middags mijn vliezen. Ik kon het niet geloven, ons kindje was onderweg naar ons toe. Toen ‘s avonds de weeën begonnen en ook vrij snel heel krachtig werden hebben we Gonny en de verloskundige gebeld. Ik raakte een beetje in paniek omdat het meteen zo heftig was en Gonny wist daar goed op in te springen, want daar hadden we het over gehad. Ze paste ook een fijne techniek toe om tegendruk op mijn onderrug te geven en leerde dit ook aan mijn man.

De verloskundige zei dat ze over een paar uur terug zou komen, wat ik op dat moment niet begreep, aangezien ik het gevoel had dat de baby niet lang meer op zich zou laten wachten. Het voelde al zo heftig. Gonny voelde dit haarscherp aan en vroeg mij later dan ook of ik al persdrang had. Dit was zo en ze adviseerde me gewoon te doen wat goed voelde. Dat was een opluchting. Zo heeft ze me ook aangemoedigd om de weeën op te vangen zoals dat voor mij fijn was aangezien ik me in het begin een beetje schaamde voor het lawaai dat ik produceerde. Ik had het gevoel dat ik de bevalling samen met mijn man heb gedaan terwijl Gonny vlak bij ons was. Op de achtergrond hoorden we haar stem en ze moedigde ons aan op de juiste momenten. Ze heeft ook mijn man bijgestaan en soms zijn rol overgenomen als hij het even niet meer trok. Zo heeft ze een poos mijn handen vastgehouden en ik voelde dat ze erop vertrouwde dat het goed zou komen. Haar energie straalde uit, dat ze het vaker had beleefd en dat ook ik dit kon. Dit vertrouwen gaf ons vertrouwen om door te zetten en niet op te geven. Niet veel later kwam de verloskundige alweer terug en ben ik in bad op 25 Oktober om 3.00 uur bevallen van een prachtige, gezonde zoon: Tijn. Daarna moesten we nog even naar het ziekenhuis voor de hechtingen en terwijl het al vroeg in de ochtend was heeft Gonny ons ook daar nog bijgestaan. Ze wist hoe bang ik voor naalden ben en zo heeft ze me ook nog door dit laatste stukje geholpen en wel door met mijn man, heel lief een handdoek tussen ons en het hechtgebeuren te houden en me af te leiden met leuke verhalen. Om weer terug te komen op de titel van mijn verhaal, hebben we de nacht op deze manier harmonieus afgesloten, gezellig met z’n viertjes achter de handdoek.

Lieve groeten, Miranda, Jan Willem & Tijn.

Mick

Verslag van de geboorte van Mick

Last minute een doula

Ik had een super zwangerschap, maar hoe dichter de geboorte van onze zoon nabij kwam, des te spannender het werd. Dat het niet zeker was wie van de 4 verloskundigen bij de geboorte aanwezig zou zijn en het idee dat een verloskundige tijdens de geboorte komt en ook weer weg kan gaan gaf mij een onprettig gevoel. Ik wilde zekerheid en veiligheid. Bij de cursus hypnobirthing kwam de Doula ter sprake. Van wat zij ons vertelde maakten we op, dat dit wel eens de oplossing kon zijn. Dus vroegen we Sylvia de Groot (van de hypnobirthing) of zij een doula wist. Ze gaf ons het kaartje van Gonny. Mijn man zocht contact met haar toen ik 38 weken zwanger was en na het telefoongesprek was hij erg enthousiast. Toen Gonny bij ons kwam voor de kennismaking voelde het zo goed! We gingen het doen! Wanneer we wat onzeker werden belden we Gonny. Ze stond ons altijd te woord en kwam vaak langs, ook waren we welkom bij haar thuis. Ze liet mij mijn kracht zien, ik kon dit! Echt waar! Door haar voelde ik me opperkrachtig en niet dat ze steeds zei van ‘ je kan het wel’ ook door de juiste vragen te stellen en het mezelf in te laten zien. We hebben in een korte tijd een mooie vertrouwensband op kunnen bouwen. Want zoals gezegd kwamen we met haar in contact twee weken voor mijn uitgerekende datum en drie weken na ons eerste gesprek is onze zoon geboren.

De geboortedag komt dichtbij

Toen ik 41 weken was verloor ik steeds kleine beetjes vruchtwater, dus belden we de verloskundige. Die vertelde dat de vliezen gebroken waren en dat ik binnen 24 uur weeën ‘moest’ krijgen, anders mocht ik niet thuis bevallen. Dit zorgde voor aardig wat stress en maakte het wel erg spannend… Toen de verloskundige later belde met het nieuws dat ze alvast een afspraak had gemaakt in het ziekenhuis om daar onze zoon geboren te laten worden was ik helemaal in paniek. Dit wilde ik niet! Ik wilde zo graag thuis bevallen, en ik had toch 24 uur? Hoog tijd voor wat Gonny Power (zo waren we het gaan noemen). Gonny wist ons zo goed gerust te stellen en gaf ons tips over andere mogelijkheden die er waren. Gelukkig werkte de verloskundige ook mee. We spraken af de volgende dag naar het ziekenhuis te gaan en te kijken hoe het kindje het deed. Als het goed zou gaan zouden we weer naar huis mogen en daar weer 24 uur mogen ‘wachten’ op de weeën. Zo geschiedde, alles was goed met ons kindje en wij hadden verwacht dat ik dan ook thuis mocht bevallen. Dit bleek echter niet waar, miscommunicatie… Ik moest in het ziekenhuis bevallen. Huilend stond ik in de klinische verloskamer (die ze wel gezellig hadden gemaakt) tijdens de rondleiding. De volgende dag werd ik verwacht. Meteen in de auto gestapt voor nog een dosis Gonny power. Huilend ging ik haar huis binnen, en lachend kwam ik er weer uit. Ze wist de juiste dingen te zeggen om de hele situatie een positieve wending te geven, vertelde ons dat we het zelf ook gezellig konden maken!

Lachend geboorte geven

Dus de volgende dag bepakt en bezakt met (nep)kaarsjes, foto’s en de krachtwoorden die ik voor mijzelf had geschreven gingen we naar het ziekenhuis. Gonny wachtte ons op en leidde ons naar de afdeling. Meteen gingen we met z’n drieën de kamer pimpen. Grapjes over en weer, af en toe een traan maar verder zo ontspannen! De meeste vrouwen kijken raar op wanneer ik vertel dat ik het bevallen zo’n prachtige ervaring vond, dat ik geen pijn ervoer! Toen ik de verloskundige vertelde dat ik persweeën had, deed ze dit af met “wacht maar tot het echte werk begint!” zo relaxed was ik. Toen ze de kamer verliet zei ik vol ongeloof tegen Gonny: Wat ben ik nou aan het doen dan? Gonny geloofde in mij en steunde me. Ik riep steeds: “JAAAAAAAA” en Rik en Gonny riepen met mij mee. Daar haalde ik veel kracht uit, we deden dit samen. Ik ben geboorte aan het geven en ik kan dit! Ik had prachtige visualisaties van orchideeën die open en dicht gingen en mee bewogen op het ritme van de golvingen. Op den duur lukte het me dit zelf te sturen en in opperste concentratie kwam mijn kindje dichter en dichterbij. Ondertussen las mijn man de affirmaties voor die we hadden gekregen van de hypnobirthing en op de achtergrond klonk een klankschaalconcert. De sfeer was zo ontspannen en sereen, erg bijzonder. Lastig vond ik het toen ik in de beugels ‘moest’. “Probeer maar even, je kunt altijd terug”, zei Gonny. Toen ik in de beugels hing moest ik lachen. Weg was de kramp in mijn kuiten, dus zo ging ik het doen. Van de verloskundige kreeg ik nog de opmerking dat ik de eerste in haar carrière was, die haar kind er uit lachte.

Hoe logisch: een doula bij de geboorte

Gonny was wanneer ze er moest zijn en was er niet wanneer het niet hoefde zonder dat wij daar een woord over hoefden te zeggen, ze voelde het gewoon. Door haar ervaring heeft zij ons onze bevalling nog intenser laten beleven. Ze wees ons op dingen zoals het goed bekijken van de placenta, wat een prachtig ding! En ze hielp ons met de soms moeizame communicatie met het ziekenhuispersoneel. Dit alles op een positieve manier. Mijn man heeft Gonny ’s aanwezigheid zo fijn gevonden! Ze hielp hem wanneer hij onzeker werd, nam het even over wanneer hij naar de wc moest. Ik zag Rik vaak over mij heen naar Gonny kijken en wist dat Gonny terugkeek met een blik die zei: ‘Het is goed’.

Toen Mick geboren was en Gonny weer weg ging was dit zo raar! Ze hoorde er zo bij, en nu was ze weg! Maar snel mochten we haar weer verwelkomen toen ze ons het geboorteverslag kwam brengen. Ze heeft het ons voorgelezen. Huilend zaten we op de bank, wat een waardevol geschenk! En wat vergeet je al snel weer veel! Maar Gonny had alles opgeschreven en we blijven het lezen. Met veel plezier gaan we naar de doula- kindjes bijeenkomsten, en soms… hebben we nog wel eens behoefte aan een beetje Gonny power!

Lieve Gonny, Bedankt voor je kracht en wijsheid. Wat een cadeautje dat je in ons leven bent gekomen. We hebben je in ons hart gesloten. Dank je wel. Nans, Rik en Mick

Abel (moeder)

Bevalverhaal Abel (moeder)

Mijn vriend en ik hebben elkaars bevalverhaal pas gelezen toen we het allebei helemaal af hadden.

Genieten

Ik heb ontzettend genoten van mijn bevalling. Dat hoor je nou vrijwel nooit iemand zeggen. En ik had zeker niet durven dromen dat ik dit zou kunnen beweren over mijn eigen bevalling. Toch is het helemaal waar, en dan bedoel ik niet alleen dat het mooi, bijzonder, fijn was; dat was het allemaal, maar het was ook écht genieten, van de verbondenheid met mijn vriend en de mensen die er bij waren, van de kracht die ik voelde en het vertrouwen dat ik in mezelf had, maar ook van het heerlijke gevoel van het lijfje dat door me heen de wereld in gleed.

Van medisch naar natuurlijk

Hoe anders was mijn uitgangspunt geweest, maanden daarvoor. Wat ik van bevallen wist was het volgende: Het doet pijn. Het is gevaarlijk. Je knt het beste veilig in het ziekenhuis bevallen. Het is achterhaald om niet aan pijnbestrijding te doen. Inmiddels weet ik zoveel meer, en nu gelukkig ook nog uit eigen ervaring! Elke zwangere vrouw zal beseffen dat haar kindje er op een geven moment ook uit moet, en de beelden en verhalen om ons heen geven nou niet echt het vertrouwen dat dit iets prettigs zal worden. Toch hoop ik dat mijn verhaal zal helpen om erin te geloven dat dit absoluut wél kan, en dat bevallen allesbehalve pijnlijk, gevaarlijk of onmogelijk hoeft te zijn.

Ik kom uit een nogal medisch onderlegde familie, met een huisarts als vader en twee broers die geneeskunde studeren. Samen met de heersende beelden uit films en series bewezen de verhalen van vrouwen in mijn omgeving vooral dat bevallen iets lastigs zou worden, op zijn positiefs gezegd. Toen ik een avond alleen thuis was, ben ik ter voorbereiding wat youtube-filmpjes van bevallingen gaan kijken. Via via kwam ik terecht bij de documentaire ‘orgasmic birth’ en zag daar dingen die ik daarvoor voor onmogelijk had gehouden. Vrouwen die genoten van hun bevalling, zo mooi om te zien, krachtig, zonder angst, pijn en met zo veel liefde. Ik was er een beetje van in de war, en de weken erop las ik steeds meer over deze verborgen kant van bevallen.

De doula ontdekt

Via deze ‘alternatieve’ weg kwam ik er achter dat er zoiets als een ‘doula’ bestond, nog zo’n goed verborgen geheim. Met mijn vriend ging ik naar een voorlichtingsavond van het Martini Ziekenhuis, waar we gruwelden van de nare voorlichtingsverhalen. We wisten inmiddels al dat dit niet dé waarheid was. Gelukkig waren we er niet voor niets heen gegaan, want we spraken er met verschillende doula’s, en hadden meteen een klik met Gonny. Met haar hebben we veel, heel veel fijne gesprekken gehad, en kwamen zo steeds dichter bij ons eigen idee over bevallen en wat er voor mij en voor ons belangrijk was. Wat ontzettend waardevol is het voor me geweest om me zo goed voor te bereiden! Ook verlieten we snel onze verloskundigenpraktijk en kozen we voor een holistische verloskundige. Wat hier bijzonder aan is? Geen idee. In onze ogen is het enige dat anders was, dat zij wel de tijd nam om ons te leren kennen, onze vragen goed te beantwoorden en mij het vertrouwen te geven dat een vrouw prima in staat is om te kunnen bevallen – niet meer dan normaal voor een verloskundige, zou je zeggen, maar toch is dit een uitzondering. Ook maakte het veel voor me uit vooraf te weten wie er bij mijn bevalling zou zijn. We hoefden niet af te wachten wie er toevallig dienst had. En zouden ook niet te maken krijgen met dienstwisselingen.

Ontspannen

Tijdens mijn eigen voorbereiding was ik er achter gekomen wat het belang is van ontspanning bij een bevalling. Een ontspannen omgeving, ontspannen mensen om je heen, en vooral zelf totaal ontspannen kunnen zijn – dat maakt het verschil. Sommige boeken brachten het naar mijn idee bijna jubelend: het is zó eenvoudig! Je hoeft alleen maar te ontspannen en dan is een fijne bevalling binnen handbereik! Helaas heeft dit ook een keerzijde. Wat als je nou niet goed kúnt ontspannen? Ik was zelf zwanger geworden toen ik nog herstellende was van een fikse burn-out. Ontspannen was en is, op zijn zachts gezegd, nou niet bepaald mijn sterke punt. Ik was toen ik drie maanden zwanger was terug verhuisd naar het noorden vanuit de Randstad, samen gaan wonen met mijn vriend en net begonnen aan een nieuwe, veeleisende baan. Ik stond af en toe nog steeds echt bol van de stress. En daar hielp geen meditatie-momentje, mindfullness-cursus of yogales aan. Ik vond het zo moeilijk om iets te vinden om wat te kunnen ontspannen. Frustrerend om dan zo vaak te horen dat dit nou juist zo belangrijk was. Mijn stressniveau zorgde al voor genoeg schuldgevoelens tegenover het kindje in mijn buik. Gelukkig kwam ik er achter, mede door gesprekken met Gonny, dat er vele manieren van ontspannen zijn. Zo besefte ik me, persoonlijk detail, dat ik tijdens het vrijen met mijn vriend nooit problemen had om te kunnen ontspannen, hoe gespannen of gestrest ik ook was. Dit klinkt misschien raar, maar door dit simpele detail verloor ik in één keer heel veel onzekerheid en angst voor mijn bevalling. Met een gerust hart kon ik toen ook de boeken die wel erg enthousiast over ontspanning predikten, aan de kant schuiven en terug geven aan Gonny (ik heb denk ik wel tien boeken van haar geleend!). En voor mijn gevoel maakte de enorme liefde tussen mij en mijn vriend, heel veel goed van de negatieve effecten van stress op het kindje in mijn buik. Het kon toch niet anders of het moest wel voelen hoe welkom hij of zij was, en hoe verschrikkelijk veel zijn of haar ouders van elkaar hielden.

De bevalling begint

Op Eerste Paasdag werd ik om 7 uur ‘s ochtends wakker van kramp in mijn buik en een nat gevoel. Zou dit..ja! Het leek wel of mijn vliezen gebroken waren! Een gek idee dat het nu toch echt begonnen was. De dag ervoor was ik Gonny nog tegen gekomen in de supermarkt, waar ik zogenaamd aan het inslaan was voor de paasdagen. Maar blijkbaar was ik (ook) aan het inslaan voor mijn bevalling. Ik had al zo’n voorgevoel gehad dat ik Gonny tegen zou komen, en we dachten beide dat het nu niet lang meer zou duren. In bed maakte ik mijn vriend wakker, zei hem dat het nog wel even kon duren, maar dat mijn vliezen gebroken waren. Eerlijk gezegd dacht ik zelf al meteen dat het snel zou gaan. Mijn vriend was flink ziek geweest de dag ervoor, en ik hoopte dat hij nog wat kon slapen, omdat het nog een intensieve dag zou kunnen gaan worden. Hij viel gelukkig nog even in slaap terwijl ik al merkte dat de weeën (op dat moment dacht ik bij elke kramp: is dit een wee? Is dít een wee? Dit is dus een wee. Denk ik.) meteen regelmatig om de 4 of 5 minuten kwamen. Na een tijdje maakte ik hem dus toch maar wakker zodat hij zijn ouders kon bellen, die onze jonge hond op kwamen halen. Toen zij er waren, was ik net gaan douchen. Ik had niet gedacht dat ik daar 5 uurtjes later een prachtige zoon in mijn handen zou houden!

Ik was een tijd lang alleen in de douche. De krampen kwamen en gingen en werden heftiger. Ik was echt niet de hele tijd rustig en blij, ik vond het beangstigend, was ook bang voor wat ging komen. Ik dacht ook echt hele negatieve dingen, zoals: ik snap nu waarom mensen maar één kind willen! Dit nooit meer! Het was confronterend om te weten dat er geen weg terug was, dat het er nu op aan kwam. Toch vond ik daar in mijn eentje steeds meer vertrouwen en kracht terug. Ik probeerde veel verschillende houdingen, hurken, leunen, zitten, en merkte dat het echt vlot ging. Mijn vriend ging in de weer met het opzetten van het bevalbad. Ik had me er erg op verheugd om daar in te kunnen. Het is er echter niet van gekomen, de douche bleek de perfecte plek voor de geboorte van ons kindje. Op een geven moment liet ik mijn vriend Gonny bellen. Ik had het echt nodig om in het begin helemaal alleen te zijn, en zo in mezelf vertrouwen en kracht te vinden. Na een uur was Gonny er, en toen ze even bij me kwam kijken wilde ik eigenlijk niet meer dat ze weg ging. Overigens had ik daar, in de douchecabine, echt totaal geen besef van tijd – het leek niet te bestaan. Mijn vriend kwam nog eens langs en ik wilde hem ook graag dichtbij hebben, vroeg hem om op de wc te gaan zitten. Zo kwam hij dichter en dichter bij, tot we helemaal samen versmolten en hij een paar uur later onze zoon opving.

Op een geven moment voelde ik geen afzonderlijke weeën meer, maar een aanhoudende heftigheid en kracht, en ik wist niet goed meer wat ik moest doen voor verlichting, het leek of er geen enkel rustmoment was. Maar toen veranderde het, en ging ik totaal op in de golven die mijn lichaam voortbracht, het was heel bijzonder en heerlijk om me daar aan over te geven. Toch kon ik in mijn hoofd niet geloven dat dit al persgolven waren. Het leek me veel te snel. De verloskundige werd al wel gebeld, zij kwam een uur voordat onze Abel geboren werd in de badkamer zitten. Geweldig dat ze niets deed behalve er gewoon te zijn: geen inwendige onderzoeken, niet luisteren naar harttonen, geen dingen vragen. Dit zou allemaal voor zoveel afleiding hebben gezorgd van waar ik mee bezig was. (Voor mijn gevoel was ik trouwens ook met geen tien paarden de douche uit te krijgen geweest.) Ze kon geheel vertrouwen op wat ze zag en hoorde, en had het niet nodig om van buitenaf informatie te verzamelen. Ík was aan het bevallen, en daarom was ík ook de enige die zeker wist wat ik moest doen. Maar het oneindige vertrouwen van mijn vriend, mijn doula en verloskundige sterkten me enorm om dit zo te kunnen ervaren. Tegen mezelf zei ik voortdurend ‘alles komt goed (dit zegt mijn moeder altijd), ik doe het heel goed, ik ga helemaal open’, ik leunde en steunde op mijn vriend door de douchedeur heen terwijl de warme waterstralen op mijn rug vielen. Toen ik merkte dat het hoofdje van mijn kindje echt naar beneden kwam, visualiseerde ik ‘ik word enorm wijd! Het past!’, wat ik ook op dat moment vrij hilarisch vond, maar ik wist zeker dat het zou helpen. Ik zou niet uitscheuren of beschadigen, dat wilde ik niet en het leek me ook totaal overbodig. (Ik was en ben ervan overtuigd dat wij vrouwen fysiologisch gemaakt zijn om geboorte te kunnen geven, wat een onzin als iemand je wijs probeert te maken dat je ‘geluk’ hebt gehad als je er voordelig vanaf komt!)

Abel wordt geboren

Ik vond de persdrang een heerlijk gevoel. Het duurde misschien zo’n anderhalf uur in totaal, ik weet het niet precies. Het was heerlijk om me er aan over te geven, geluid te maken, mijn vriend te voelen en samen met mijn kindje dit door te maken. Uiteindelijk hield ik het gehurkt niet meer vol, en ging ik staan, in de deuropening, waarop mijn vriend het hoofdje van ons kindje aanpakte, terwijl ik wachtte op de volgende golf, die het lijfje geboren liet worden. Wauw! Wat een geluk en wat een liefde! Samen lachten we en huilden we van geluk, en zagen we dat we een prachtige, perfecte zoon hadden, die ons doordringend aanstaarde alsof hij vanuit een andere wereld kwam. Het was perfect, geweldig, heerlijk, een ervaring die mij mijn hele leven bij zal blijven. Van begin tot eind voelde ik dat ik samen met mijn kindje dit avontuur aan ging, dat zijn geboorte en mijn bevalling één waren. En wie had durven denken dat er voor mij zo iets mogelijk was als een extatische bevalling, met volop gevoelens van geluk en genot? Het maakt me heel gelukkig dat het zo verlopen is. En dat het zo op míjn manier gegaan is. Zelfs toen ik me helemaal over gaf aan de oerkracht in me, kon ik nog denken aan belangrijke dingen die ik gelezen of gehoord had – een manier van denken en doen die me helemaal eigen is, alles onderzoeken, nooit gedacht dat dat rationele zo goed samen zou kunnen gaan met het fysieke en emotionele! Fantastisch om te ervaren.

geboorte Abel

Vrouwen kunnen zelfstandig baren

Reacties van mensen om me heen zijn vaak dat ik geluk heb gehad, dat het een cadeau is geweest om zo te bevallen. Zelf weet ik dat dit absoluut niet waar is. Ja, ik ben intens blij dat het zo gegaan is, maar ik ben me er zeer van bewust dat dit voor een groot gedeelte te danken is aan mijn eigen voorbereiding, het vertrouwen van de mensen die erbij waren, en mijn eigen vermogen om op het moment van de bevalling te geloven in mijn eigen kracht en kunnen. Het is juist helemaal niets uitzonderlijks wat ik gedaan heb of hoe het gegaan is. Waarom zou je er als vrouw aan twijfelen of je wel kunt bevallen? Waarom zou je het níet kunnen? Waarom zouden wij, vrouwen, van alle wezens in ons dierenrijk, als enigen niet in staat zijn om zonder pijn, ellende en beschadigingen geboorte te geven? Het is gewoon niet waar wat ‘men’ daar over denkt. Wij vrouwen zijn geweldig goed in staat om te bevallen, het is een uitzondering als dat niet zou kunnen (minder dan 2 procent!). Maar net als dieren, hebben wij ook de goede omstandigheden nodig: ontspanning dus, vertrouwen, een prettige omgeving. Ik denk dat het in ieder geval belangrijk is dat je er over na denkt wat er bij je past, dat je je er van bewust bent dat de mensen die bij je bevalling zijn, de omgeving waar je je begeeft invloed hebben. Dat metingen, pijnbestrijding, en beslissingen van anderen invloed hebben op je bevalling. Ik hoop dat je als vrouw durft te kiezen wat er bij je past, wat er goed voor je voelt, vooral dat je beseft dat alleen jij dit kunt weten.

Ik ben geen bijzondere vrouw, geloofde zelf heilig in de medische wetenschap, en was ook echt bang en onzeker over bevallen. Ik hoop dat mijn verhaal je misschien kan helpen om te geloven dat een fijne bevalling voor je is weggelegd. Ik had ook nooit verwacht dat het zo zou kunnen gaan, dat ik er zo van zou kunnen genieten! Een doula heeft daar zo veel aan bijgedragen. Ik ben er van overtuigd dat thuis bevallen, in een zo ontspannen mogelijke setting, voor mij het verschil heeft gemaakt. Een doula is dan vrijwel onmisbaar – het onvoorbereid en alleen doen met je partner lijkt me gewoon een erg grote opgave. Helaas zijn de meeste verloskundigen veel bezig met meten en de ontsluiting in de gaten houden, in plaats van de bevallende vrouw goed aanvoelen en optimaal ondersteunen. Denk er goed over na wat dat meten voor jou toevoegt!

Steun van de doula na de geboorte

Ook de rol van Gonny ná de bevalling wil ik nog even noemen. In deze dagen ben je als verse moeder extra kwetsbaar, ik was dat tenminste zeer. Ik was dolgelukkig met Abel en het verloop van de bevalling, maar voelde me ook zeer wiebelig, doodop en euforisch tegelijk. En toen ik last kreeg van nachtmerries en angsten (ik kon de woorden van de stagiaire die het intakegesprek deed bij onze eerste verloskundige maar niet loslaten, die nogal boud stelde dat ik een verhoogde kans had op een postnatale depressie vanwege mijn burn-out-geschiedenis), was Gonny er meteen om me gerust te stellen in woord en gebaar. Dat maakt het zoveel lichter meteen, en dat is ontzettend belangrijk voor me geweest. Dank je wel Gonny, voor je begeleiding, dat je er altijd was en haarfijn aanvoelde wat mijn vriend en ik nodig hadden tijdens de bevalling. Zonder jou was het zo niet gelopen. Een doula is daarom een groot cadeau aan jezelf, je partner, maar zeker ook aan je kindje!

Abel (vader)

Bevalverhaal Abel (vader)

Mijn vriendin en ik hebben elkaars bevalverhaal pas gelezen toen we het allebei helemaal af hadden.

Zwanger en voorbereiden

Het is zaterdag 30 maart, mijn vriendin is gisteren uitgerekend. Toch is er geen tijd om ons druk te maken over een op handen zijnde bevalling. Mijn vriendin is grote inkopen aan het doen om de zondag door te komen en ik lig met koorts in bed. Daarbij opgemerkt dat we sowieso tamelijk ontspannen waren over het ter wereld brengen van ons kindje. Natuurlijk, het is spannend. Maar met veel voorbereiding en een vertrouwde en ontspannen omgeving moest de natuur zijn gang kunnen gaan. Mijn vriendin en onze zoon spelen de hoofdrol in dit stuk. Het zou hard werken worden dat wist ze, maar ze is er voor gemaakt. Ook dat weet ze. Wat mijn rol zou worden kon ik niet bevroeden. In de voorbereiding hadden we een paar boeken gelezen. Van het wat zweverige ‘Vrije geboorte’ kwamen we via Gonny bij het meer down to earth ‘Bevallen op eigen kracht’. Dit laatste boek heeft ons zeer goed geholpen. Het geeft een kritische kijk op de medicalisering rondom bevallen en over de strijd die vrouwen leveren met zichzelf en hun omgeving om natuurlijk en zonder ingrijpen te kunnen baren.
In ‘Vrije geboorte’ kwamen we de term doula tegen. Een ervaren iemand, die je gerust kan stellen tijdens de bevalling als je even niet meer weet waar je het zoeken moet. Dat leek mijn vriendin wel wat. Ik heb er altijd veel vertrouwen in gehad dat mijn vriendin het zelf kon. Ook zonder doula. Maar we wisten allebei niet wat voor nieuwe gevoelens en uitbarstingen er tijdens de bevalling gingen plaatsvinden. En dan kan het vertrouwen in mijn vriendin nog zo groot zijn; als alles nieuw is, kan het erg fijn zijn als er iemand is die dat voor je in een perspectief kan plaatsen. Het leek mij erg verstandig en geruststellend.

Kiezen voor een doula

We kwamen Gonny tegen op een kraammarktje in het Martini ziekenhuis op een infoavond voor zwangere stellen. Bij Gonny voelde het goed, zij zou het worden. In de gesprekken met haar naar de bevalling toe kwamen we er steeds meer achter hoe wij een geslaagde bevalling voor ons zagen en wat hiervoor nodig zou zijn. We hielden alle scenario’s open, maar we stelden ons vooral voor hoe wij het het prettigst zouden vinden. Geen ziekenhuis, geen ingrepen, de natuur zijn werk laten doen en vooral zo ontspannen mogelijk. Een voorspoedige zwangerschap gaf vertrouwen, maar vooral het bewustwordingsproces heeft ons erg geholpen. Als we het op ons af hadden laten komen, waren we zeker niet zo rustig aan de bevalling begonnen.

De bevalling begint

Maar we waren bij de zaterdag voor de bevalling aanbeland. Mijn vriendin was druk aan het hamsteren in de supermarkt en ik lag ziek op bed. Mijn vriendin had in de ochtend al gezegd dat ze zich vandaag anders voelde en dat ze dacht dat het niet meer zo lang zou duren. In de supermarkt kwam ze Gonny tegen. Voor Gonny een duidelijk teken dat er op korte termijn ‘iets’ stond te gebeuren.

Rond 7.00 uur maakte mijn vriendin me wakker. Ze voelde nattigheid, maar was er snel genoeg bij om een handdoekje op bed te leggen. ‘Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken’, zei ze. Ik kon eerst nog wel even gaan slapen. Zo’n vaart zou het niet lopen. Ze stuurde voor de zekerheid wel even een bericht naar haar moeder en Gonny, zodat ze op de hoogte waren. Een uur later werd ik weer wakker. Het was wel handig als ik mijn ouders even belde om de hond op te halen. Een pup, toen net vier maanden. Het leek ons niet heel handig om ons daar ook mee bezig te moeten houden tijdens de bevalling. Mijn ouders zouden er ruim een uur later zijn. Het begon nu wel spannend te worden. Ik kon me met de randzaken bezighouden terwijl mijn vriendin zich op de aanzwengelende weeën kon richten. Ze ging ‘even’ douchen. Ondertussen zat ik kort met mijn ouders in de keuken een kopje koffie te drinken. Ze namen de hond mee en ik pendelde tussen de keuken en de douche om mijn vriendin te helpen, drinken en eten te brengen en te vragen of ze iets nodig had. Vooral niet te veel vragen, dat had ze nodig. Aan haar manier van doen leek het mij dat ze vooral met zichzelf bezig wilde zijn, dus ik liet haar alleen in de douche maar bleef op de achtergrond om zo nodig aanwezig te kunnen zijn. Ondertussen heb ik het bevalbad opgezet. Geen water erin, want dan zou de douche niet meer aankunnen en dat was natuurlijk geen optie.

De doula komt

De tijd vloog voorbij. Het was alweer 10.30 uur geweest en mijn vriendin wilde graag dat Gonny over een tijdje zou komen. Die was er een uurtje later, met een tas vol spulletjes voor tijdens de bevalling. Toen Gonny er was, heeft ze eerst een tijdje samen met mij gewacht in de woonkamer. Na een kwartiertje ofzo (tijd is een vage mist tijdens de bevalling) wilde mijn vriendin Gonny wel even bij haar hebben. Het voelde voor mij eerst een beetje vreemd dat er wel iemand anders bij kon en mocht zijn en dat ik op de achtergrond was, maar ik besefte dat dit vooral een gedachte was die mijn eigen ego creëerde. Het was vooral belangrijk om te kijken wat mijn vriendin op dat moment nodig had. Toen ik ging kijken in de badkamer, zei mijn vriendin dat ze het fijn vond als ik op de klep van de wc ging zitten. Gonny zat ondertussen naast de douchecabine op de grond. Alleen maar zijn. Meer was ook niet nodig. Gaande de tijd verwisselden onze rollen en daar zat ik naast mijn vriendin op de grond. Doordat de douche al tijden aanstond, begon het in de badkamer steeds meer een tropisch regenwoud te lijken. De druppels drupten van het plafond op ons neer. Het enige dat ontbrak waren de planten. Die verzon ik er in mijn hoofd wel bij. Mijn vriendin greep zich vanaf dat moment om de paar minuten aan mij vast. Puffend en steunend hing ze over en tegen mijn schouder. Ik aaide haar door haar haar en gaf kusjes om dicht bij haar te zijn. Zo nu en dan probeerde ik haar schouders wat te masseren, maar dit werd subiet afgekapt. Op een korte sanitaire stop en een belletje naar onze verloskundige na, ben ik niet van haar zijde geweken. Om kwart over één was onze verloskundige er. Ze kwam tien minuten in de badkamer zitten en zei dat alles wel goed klonk. Ze ging wel even rommelen in de woonkamer. Met een waakzaam oor, dat wel.

De geboorte van Abel

Vanaf dat moment ging het snel. Zoals ik al eerder schreef, was tijd voor ons niet meer bewust aanwezig. Mijn vriendin begon meer geluid te produceren, maar voor mij totaal niet in een bepaald rimte. Ik had dus geen idee hoe ver ze eigenlijk al was. Wel dat ze zich helemaal overgeleverd had aan haar prachtige lichaam en tegelijk zeer goede voelsprieten voor haar omgeving. Gonny was op de achtergrond, maar ze zei wel dat het niet lang meer zou duren. Voor mijn vriendin was dit een positieve stimulans. Het verbaasde mij wel een beetje. Voor mijn gevoel was mijn vriendin nog niet zo lang aan het baren. Toen zei Gonny dat het snel zou kunnen gaan en dat ik mijn handen maar paraat moest houden, want Abel kon snel komen. Mijn vriendin ging staan met haar armen gespreid tussen de wanden van de douche. Niet lang daarna zag ik een deel van het hoofdje van mijn zoon naar buiten komen. Maar hij ging nog even een stukje terug. Hij vond het veel te fijn daarbinnen. Mijn vriendin deed het geweldig. Ze wachtte rustig af en bij de volgende wee kwam zijn hele hoofd naar buiten. Zijn warme, vochtige hoofdje lag in mijn handen. De verloskundige waarschuwde mij dat hij erg glad was, dus dat ik mijn handen er goed bij moest houden. Het ging fantastisch. Zijn lijfje gleed de wereld in en daar was hij. Onze zoon, Abel. ‘Welkom lieve jongen’. Alsof hij van een andere planeet kwam keek hij ons aan. Donkere ogen en een buitenaards hoofd. We waren vervuld van liefde voor elkaar en voor onze prachtige zoon die daar uit ontstaan is.

Tips voor aanstaande vaders

Tegen de mannen die twijfelen om een doula bij de bevalling te laten of er zelfs vijandig tegenover staan, zou ik graag willen zeggen: stel je vrouw centraal. Als zij denkt dat het haar zekerder en meer ontspannen maakt, steun haar. Hierdoor zal ze zich ook bij jou veiliger voelen. Juist door niet open over je angst te zijn of het niet willen toelaten, maakt dat je minder ontspannen naar de bevalling toewerkt. Waar je vrouw of vriendin ook om vraagt, steun haar en probeer in geen geval voor haar te beslissen of je onzekerheid op haar over te dragen, daar heeft ze niets aan. Als je als man denkt dat je het wel alleen kan, dan zal de doula nóg meer op de achtergrond zijn. Merkt zij onzekerheid dan zal ze dat wegnemen of ombuigen. Onthoud vooral, de zwangerschap en het vaderschap doe je samen, maar de bevalling moet je vrouw alleen doen. Laat haar beslissingen leidend zijn!