Bevalverhaal Tobias
Het is alweer twee maanden en een week geleden dat jij bent geboren, lieve Tobias. Wat is het snel gegaan, maar wat is het ook al vertrouwd dat we nu een heus gezin zijn – twee zoons!
Zwanger
Mijn zwangerschap van jou verliep fysiek gezien vrijwel probleemloos. Wat vermoeidheid hier en daar, en aan het begin heftige misselijkheid. Gelukkig overheerste het mooie gevoel van zwanger zijn, met een bijzondere buik die maar bleef groeien. Wat voelde het fijn om jou te dragen, en wat voelde ik me verbonden met jou. Je was een sterke, aanwezige baby in mijn buik. Je gaf me kracht als ik dat nodig had, heerlijk om zo samen met jou te zijn. Kort nadat ik zwanger bleek van jou begon het tussen je vader en mij te stormen. Er was zo veel gebeurd in een heel korte tijd tussen ons, het verwarde hem en hij moest op al deze grote veranderingen zelf een antwoord zoeken. Dat was wel pittig voor ons allebei. Maar al die tijd was jij daar. Je stille maar zeer beweeglijke aanwezigheid sterkte mij, en gaf me alle vertrouwen dat het goed zat. En zo was het ook. Diep gelukkig met elkaar en het grote geschenk om samen kinderen op deze wereld te zetten gingen Jesse en ik de laatste weken van jouw leven voor je geboorte in. En toen, ‘s nachts om 3.00 uur, vond jij dat het tijd was. Ik maakte papa wakker, die dacht dat ik een grapje maakte over vruchtwater en een handdoek en gewoon weer verder sliep. Een paar minuten later lagen we beiden in opgewonden spanning mensen te bellen en te berichten. Als eerste Gonny, onze doula, om aan te geven dat jij eraan ging komen. Vervolgens de verloskundige, en jouw oma die je broer Abel en onze hond Tjibbe op zou komen halen..
.. en nu is het een jaar en een paar dagen sinds je geboorte, en is het moment aangebroken om dit mooie verhaal af te maken. Je bent een fantastische, lieve, goedlachse en eigengereide schat. Je maakt de wereld aan het lachen, en kiest je eigen pad. Wat is dat in overeenstemming met het verloop van de bevalling!
De geboorte
Terug naar die nacht, 12 november 2014. Ik probeerde Abel nog wat te voeden, maar dat lukte me al niet goed meer. Ik gaf hem aan papa en ging zelf naar de badkamer. Daar liet ik het bad vollopen, het leek me fijn om in het water te kunnen als ik dat wilde, totdat het bevalbad gereed was. Wat een grap, dat bevalbad kwam deze keer niet eens uit de doos. Ik stond daar bij de badrand, en daar bleef ik zeven uren staan, totdat jij er was. Dat was onze plek, dat was al snel duidelijk. Ik maakte geluid en hoorde Abel nog zeggen: ‘mama koe. Moooooh…’. Daar moest ik erg om lachen tussen de weeën door. Ik nam afscheid van hem en liet me verder meevoeren op wat mijn lichaam me vertelde, wat jij van plan was lieve Tobias.
Mijn eerste bevalling was prachtig, vloeiend en een explosie van liefde. Daarom had ik er vertrouwen in dat het weer zo mooi zou worden, en misschien ook nog vloeiender. Maar er was ook een beetje twijfel in mij. Zelfs toen ik daar stond vol vertrouwen aan het begin, wist ik dat die twijfel mij in de weg zou gaan zitten, maar ik kon er niet omheen. Het hoorde erbij en we moesten er doorheen. De twijfel zat hem in het feit dat ik wist datje een beetje scheef lag. En dat dat jouw weg naar buiten moeilijker zou kunnen maken. Toen er na een paar uren voor mijn gevoel weinig gebeurde en ik voelde dat de zorgen het steeds meer van me over namen, heb ik de verloskundige gevraagd om te checken of het goed ging. Zij luisterde alleen naar jouw hartje en zei: ‘dat kind ligt er prima voor’. En natuurlijk, vanaf dat moment ging jouw reis verder, de volgende wee was prompt een perswee. Tijdens de bevalling voelde ik de drang om te neuriën, te heupwiegen en te zingen, ik riep de hulp in van alle oermoeders en had mooie melodieën en kleuren in mijn hoofd. De laatste fase verliep niet snel, omdat je je tijd nodig had om te draaien met je hoofdje. Dat was pittig voor mij, maar het maakte allemaal niet uit. Ik had alle vertrouwen terug, jij ging er komen, daar gingen we samen voor zorgen. Dat was alles wat ik nodig had. Met dit besef kon ik alles aan. Je nam je tijd om op de wereld te komen, je eigen tijd. Daar was toen je hoofdje, en je lijfje even later. Papa pakte je aan, lieve jongen. Ik zag je en voelde me zo gelukkig. Mijn lichaam had nog even tijd nodig, na al die uren gestaan en geleund te hebben kon ik niet meteen gaan zitten. Na een paar keer adem te hebben gehaald kon ik je weer vasthouden. Ik had je al negen maanden gedragen, en nu droeg ik je weer naar ons warme bed. Maar jij had mij ook gedragen. Ik heb toen al je energie gevoeld en bewonderd, en dat doe ik nog steeds, elke dag.
Doula effect
Lieve Gonny, het heeft even geduurd voordat dit verhaal op papier kwam. Dank je voor je aanwezigheid (ook als je er niet bent). Zoals ik je al vaker heb verteld, voel je voor altijd met ons verbonden. Ik prijs mezelf zo gelukkig dat ik nu al twee zulke krachtige bevallingen heb mee mogen maken, zelf mogelijk heb gemaakt! Daar heb je veel aan bijgedragen. Ik voel me voor altijd een ander mens door deze ervaringen, in zeer positieve zin. Ik kan niet genoeg wensen voor andere vrouwen dat ze dit mee mogen maken, te ervaren waartoe je allemaal in staat bent. Heel veel liefs van ons allemaal, je hebt een speciale plek in ons hart! (ook bij Tjibbe)