Verslag van de geboorte van Luuk
Ik ben Marieke, anesthesioloog in opleiding en dit is mijn verhaal.
Kennismaken
Wij maakten kennis met Gonny toen wij 36 weken zwanger waren. Ons kindje lag in stuit en ik wilde heel graag zelf bevallen en daar kon ik alle hulp bij gebruiken die er was. Ik probeerde Gonny al een paar dagen te pakken te krijgen. Achteraf bleek ze op vakantie te zijn. Ze sms’te mij, dat zodra ze thuis kwam ze zou bellen. En dat heeft ze gedaan! Gelijk 1,5 uur aan de telefoon gezeten. Ik het hele verhaal gedaan en gaande weg hebben we het ook al over ‘bevallingszaken’ gehad. De klik was er telefonisch dus gelijk een afspraak gemaakt voor de week erna, want de grote dag naderde al snel. Dan kon Marcel ook in gesprek met Gonny en zijn vragen/twijfels uiten. Als hij ook die klik zou krijgen, dan konden we ons gaan voorbereiden. De dag erna hadden wij bij 35 weken een afspraak met een gynaecoloog om te kijken of de kleine bij 36 weken te draaien was. Een drama was dat! Ik krijg er nog rillingen van. Die onvoorbereide draaipoging voelde als een verkrachting aan.
Voorbereiden op de stuitbevalling
Bij 36 weken hadden we een gesprek met Gonny bij ons thuis. Daar hebben we uitvoerig gesproken over alles. Ze pikte feilloos op dat ik me zorgen maakte over de kans op een keizersnede omdat ik in het ziekenhuis moest bevallen. Ik had me al ingelezen op stuitbevallingen en wist voor een deel hoe ik het hebben wilde. En ik wilde niet op mijn rug bevallen! Ik was bang dat ik me niet voldoende zou kunnen ontspannen en een keizersnede moest krijgen. We maakten een afspraak voor de week erna om onze geboortewens in te vullen. In de tussentijd hadden wij een afspraak bij een andere gynaecoloog.
Bij 37 weken hadden we weer een afspraak in het ziekenhuis. Dit was een eerste keer met de betreffende gynaecoloog. Hij keek met de echo of alles goed was, hoorde ons verhaal aan over de verschrikkelijke draaipoging. Deed zelf nog een hele vriendelijke, zachte draaipoging, zonder succes. Toen vroeg hij wat ik wilde. Waarop ik antwoordde dat ik het zelf wilde proberen. (Later veranderde dit in dat ik het zelf ging doen!) Hij zei dat dat goed was, onder een reeks voorwaarden. Hij eindigde zijn betoog met de zin: Maar ik heb de laatste stem in de bevalling. Het kwam erop neer dat zodra het niet zou verlopen zoals zij wilden zien, dan werd het een keizersnede. Wij liepen verstomd de spreekkamer uit. Gelukkig zagen we Gonny de dag erna. Ik heb tranen gelaten bij de gedachte dat ik niet snel genoeg zou ontsluiten of niet snel genoeg mij kind er uit zou kunnen persen en dan een keizersnede moest krijgen. En hoe zat het dan met collega’s van hem? Zou ik daar ook de ruimte krijgen die hij (voor zover je het ruimte kan noemen) mij bood?
Eigen keuzes maken
Maar Gonny zou Gonny niet zijn als ze niet al een idee had. Zij adviseerde ons om met een vroedvrouw contact op te nemen die haar cliënten centraal zet en de communicatie tussen 1e en 2e lijn probeert te verbeteren. Daarnaast heeft zij ervaring met stuitbevallingen thuis. Wie weet heeft zij nog adviezen, hoe met deze situatie om te gaan. Geruster gesteld bij deze gedachte hebben wij ons geboortewens opgesteld, waarvan we hoopten dat het ziekenhuis ons de ruimte zou bieden bij bepaalde zaken (niet toucheren, navelveter ed.) Marcel en ik hebben het er ’s avonds goed over gehad of we deze vroedvrouw zouden benaderen. Gesproken over wat we wilden en uiteindelijk tot de conclusie gekomen, wie niet waagt, wie niet wint. Wie weet wat deze vroedvrouw voor ons kon betekenen. De volgende dag heb ik gelijk een afspraak gemaakt voor na het weekend. Stiekem begonnen we te hopen dat ze een thuisbevalling met ons wilde doen. Dit was altijd al ons idee geweest, totdat we vrij vroeg in onze zwangerschap bij de gynaecoloog belandden.
Bij bijna 38 weken spraken wij de vroedvrouw. Zij heeft ons hele verhaal aangehoord en daarna alle opties die wij hadden op tafel gelegd. Eén van de opties was een thuis bevalling. Onze wens was gehoord. Omdat dit een belangrijke beslissing was hebben we er een aantal nachten over geslapen voordat we definitief ja zeiden tegen dit plan. Ik heb Gonny telefonisch (weer meer dan een uur) gesproken en ik zag het weer helemaal zitten. We zouden in bad bevallen! Gonny was helemaal blij voor ons. Ik had ook het gevoel van vertrouwen in de bevalling weer terug. Met Marcel, Gonny, een goede vroedvrouw en een 2e standby, zou het goed komen. Ik begon uit te kijken naar de bevalling.
Een week later kwam de vroedvrouw bij ons thuis en spraken we de situatie verder door. We twijfelden of we het de gynaecoloog moesten laten weten of niet. Wij wilden nu namelijk geen gedoe, wat energie zou kosten. We wilden met positieve energie ons voorbereiden op een mooie bevalling. We zouden het af laten hangen van het gesprek wat we met 39 weken zouden hebben. Met 38,5 week hebben we het bevalbad opgehaald. Dat was ook niet te vroeg, want precies een week later op een zondag begon het feest.
In de tussentijd hadden we bij 39 weken nog een afspraak bij de gynaecoloog. We zijn zeggen en schrijven 5-10 minuten binnen geweest. Hoe gaat het? Wel goed. Bloeddruk gemeten. Echo gemaakt. Gegevens van de echo genoteerd. Als er iets is, altijd gelijk hier naartoe bellen en niet eerst je vroedvrouw. In de deuropening zei hij nog op de valreep dat wanneer ik 40-41 weken zou zijn, ik toch aan een keizersnede moest denken. Waarop ik antwoordde, laten we dat maar zo lang mogelijk uitstellen. Hoe durfde hij iedere keer weer die keizersnede aan te halen, terwijl ik het zelf wilde doen. Wie was er nou zwanger hij of ik? Gelukkig hoefde ik het daar niet op aan te laten komen.
De bevalling begint
Bij 39,5 weken braken mijn vliezen om 9.30 uur. Ik lag te lachen in bed, terwijl het bed en de grond steeds natter werden van het vruchtwater. Ik was zo blij dat de bevalling was begonnen en dat ik niet bang hoefde te zijn voor de gynaecoloog. Terwijl ik ging douchen, heeft Marcel onze vroedvrouw gebeld en afgesproken dat ze rond 12 uur zou komen kijken. Daarna Gonny, die vertelde dat ze een mandala workshop had s ochtends, maar dat ze weg kon wanneer we wilden. Op dat punt voelde alles goed, kwamen de eerste weeën en konden we het nog prima met z’n tweetjes. Marcel is de honden gaan uitlaten, ontbijten en daarna rustig het bad op gaan zetten. Ik ben lekker op de bal gaan zitten, wat fruit gaan eten en rustig de weeën laten komen.
Rond 12 uur zag alles bij de controle van de vroedvrouw er goed uit. Om 16 uur zou ze weer komen. Gonny belde rond 14.30 uur, hoe het ermee ging. Alles was prima, de weeën kwamen af en aan en varieerden in sterkte. Ik had me erop ingesteld dat het nog wel even zou duren. We zouden bellen wanneer we haar er graag bij wilden. Ik ben even gaan liggen en schoot rond 15.30 uur op van een draai die de kleine maakte. Hierna werden de weeën wat sterker. Om 16 uur was de vroedvrouw er weer. Controles weer prima. Ik dacht dat de weeën zo weer zouden afzakken, dus de vroedvrouw is weer gegaan. We zouden bellen wanneer het door zou zetten. Ik ben om 16.30 uur in bad gestapt, waarna de weeën bleven. Ze werden sterker, moest me nu echt goed concentreren om er door te komen.
Marcel heeft rond 17 uur Gonny en de vroedvrouw gebeld. Gonny stond een half uurtje later op de stoep. Ze is op een stoel gaan zitten in de keuken, daar stond namelijk ook ons bevalbad. Meer hoefde ze de uren erna ook niet te doen. Het feit dat ze er was gaf me kracht en zekerheid om op te gaan in dit proces. Voor Marcel zorgde ze ook goed. Ook hij had er meer vertrouwen in. Mocht hij niet weten hoe hij me moest bij staan, dan zou Gonny hem wel adviseren. Onder tussen maakte Gonny af en toe wat foto’s. De vroedvrouw moest van iets verder komen en die heeft na een controle lekker op de bank plaats genomen om de situatie van een afstandje te overzien. Zo nu en dan controles met de doppler. Ik zat goed in de flow en hoorde Gonny van tijd tot tijd complimenten fluisteren, dat ik het zo goed deed.
Luuk wordt geboren in bad
Tot ongeveer 20.45 uur, toen kwamen de oerklanken. Ik had persdrang! Ik ben gehurkt in bad gaan zitten en de vroedvrouw kwam aan het bad zitten en belde haar collega erbij. Ik ging zo op in de bevalling, dat ik nauwelijks merkte dat ze binnen kwam. Al vrij snel voelde ik iets naar buiten komen. Daar was het eerste voetje. De rest van het beentje volgde langzaam. Wat zo gek voelde, was dat de kleine het beentje bewoog!. De vroedvrouw heeft vervolgens gekeken of ik volledige ontsluiting had en of ze het andere voetje kon voelen, want ik was inmiddels een half uur aan het persen. Het voelde veel korter. Ze zei dat er iets meer progressie moest komen en dat ik nog 4 persweeën kreeg, anders moesten we iets anders bedenken. Daar hoefde ik geen twee keer over na te denken. Tot nu toe had ik nog niet mee geperst. Mijn lijf deed het al zo goed. Vooruit, bij de volgende wee heb ik zelf actief mee geperst, waarop het andere beentje tevoorschijn kwam. De weeën erna kwam de rest van het lijf, tot het hoofdje stond. Op dit punt was de kleine zo druk aan het bewegen en op de bodem van het bad te springen, dat dit mij flink pijn deed. Hierop vielen de weeën weg. Omdat het hoofdje geboren moest worden, ben ik weer gaan zitten op aanwijzingen van de vroedvrouwen en hebben zij geholpen met het hoofd van de kleine. Hij was er, Luuk, mijn zoon. Ik voelde me zo gelukkig! En dat in vertrouwen thuis. Het voelde zo goed. Na zijn geboorte hebben we lekker een uur zitten knuffelen en kennis maken in bad. Marcel is er ook nog even bij ingestapt. Gonny heeft lekker foto’s gemaakt en die zijn prachtig geworden. De vroedvrouwen zaten na te bespreken op de bank. Vervolgens is de placenta geboren en heeft Marcel afgenaveld. Hij is toen lekker met Luuk gaan knuffelen, zodat ik uit bad kon stappen. Gonny heeft op mij gepast terwijl ik aan het douchen was. Geholpen met afdrogen. Dat was zo fijn! Zo kon de vroedvrouw bij Marcel en Luuk blijven. Daarna lekker het bed in met de kleine. Gonny nam afscheid en zagen we een paar dagen later weer, toen ze het prachtige geboorteverslag kwam brengen. Ik heb het met tranen in mijn ogen zitten lezen.
Dankbaar
Wij zijn Gonny dankbaar dat zij de bevalling van Luuk zo mooi heeft gemaakt. Zonder haar hadden we er niet eens over nagedacht om ondersteuning te zoeken buiten het ziekenhuis. Ze heeft ons geholpen bij de voorbereiding, de bewustwording die we nodig hadden om zo vol vertrouwen deze bevalling aan te gaan. Ze was er wanneer we het vertrouwen zagen verdwijnen door de afspraken in het ziekenhuis. Ze was er tijdens de bevalling, voor ons alle drie! Ze heeft prachtige foto’s gemaakt, die we altijd zullen koesteren. Ze heeft een geweldig verslag geschreven, zodat Luuk later kan lezen hoe hij op de wereld kwam.
Lieve Gonny tot bij de volgende zwangerschap!
Voor de Engelse versie zie Doula English Birthstories.