Verslag van de geboorte van Charlotte
Karin (35)
“Toen ik voor het eerst door had dat ik zwanger was dacht ik eerst: “Joepie” en direct gevolgd door: ”O jee, straks moet de baby eruit…”. Dat was al jaren mijn angst. Als ik zwanger zou worden dan moest de baby er uiteindelijk uit. Maar ik had het altijd vooruitgeschoven want het was nog lang niet zover, maar nu wel. Ik probeerde er niet te veel over na te denken, het duurde immers nog zeker een half jaar. Toen las ik in een tijdschrift over een Doula, dat zou echt wat voor mij zijn. Iemand die de hele bevalling bij mij zou blijven en mij waarschijnlijk beter zou begrijpen dan mijn man. Hij is echt de beste, de liefste, de knapste etc, maar of hij mij écht zou kunnen bijstaan tijdens de bevalling daar was ik niet zeker van en ik wilde het ook niet afwachten. Een verloskundige komt ook pas in het laatste stadium. Dat leek mij ook vreselijk en die zou vooral met de geboorte van het kind bezig zijn. Logisch, maar wie zou mij een beetje bedaren als het nodig zou zijn. Je hebt geen idee bij een eerste bevalling wat er gaat gebeuren, hoe je gaat reageren. Ik was vreselijk bang dat ik in paniek zou raken en zou gaan hyperventileren. Mijn moeder of een vriendin erbij was voor mij geen optie. Het tijdschrift van de doula kon ik nergens meer terugvinden en ik ging er ook van uit dat dit alleen in het westen van het land bestond. Voor de 20 weken echo moest ik naar het ziekenhuis en daar zag ik een poster van een informatie avond van een doula, alleen de avond was al geweest. Ik heb een foto van de poster genomen en enkele weken later heb ik een mailtje gestuurd of er nog een avond zou komen. Gonny Cappers heeft toen met mij contact opgenomen, is bij ons langs geweest en het klikte direct! Guus, mijn man, vond het eigenlijk allemaal prima, het was tenslotte mijn bevalling vond hij.
Hij had ook zeker niet het gevoel dat zijn plaats werd over genomen, ik denk stiekem dat hij het zelfs wel prettig vond want dan lag niet alle “verantwoording” bij hem. Er volgde nog een ontmoeting, eerst hadden we om de 6 weken contact en later werd dat vaker. Op het einde werd ik steeds zenuwachtiger en dan mailde ik Gonny die mij vervolgens weer gerust stelde. Guus was toch wat nuchter als ik de zenuwen had en dat kon ik soms niet gebruiken. Ik weet dat er miljarden mensen op de wereld geboren zijn, maar nu moet het bij mij gebeuren, das is toch even andere koek!! Uiteindelijk was ik, na inmiddels 12 dagen over tijd, voor controle in het UMCG, te hoge bloeddruk!! “Mevrouw, u moet blijven!”. Hier had ik mij helemaal niet op voorbereid en er was eigenlijk acute paniek, nu ging het toch echt gebeuren want de volgende dag zou de baby gehaald worden! Even later toen ik in het ziekenhuisbed lag en absolute rust moest houden (ik mocht zelfs niet meer uit bed, alleen om naar het toilet te gaan) heb ik Gonny gebeld. Zij is toen direct gekomen.
Het vervolg van het verhaal is in foto’s.
