Tag: 1e kind

Jente

Bevallingsverslag van Jente, geboren op 01-03-2013

‘’Dit is echt cool!’’, riep ik op een gegeven moment tijdens de weeën. In uiterste concentratie en in een trans van positieve gedachten en visualisaties werd mijn zoon Jente in 4,5 uur vrijwel pijnloos geboren op de wc. Ik had de eer om zijn hoofdje, met zijn mooie zwarte haartjes, te zien verschijnen en hem met eigen handen aan te kunnen pakken. Een bevalling om nooit meer te vergeten.

Zwanger en paniek

Door de spiraal heen werd ik zwanger van mijn zoon Jente. Ik wist al vrij snel dat dit kindje bij mij hoorde, ondanks dat mijn situatie totaal niet gemaakt was voor een kind: ik studeerde nog, had geen werk en mijn relatie ging naar de knoppen. De ouders van mijn vriend dwongen hem te kiezen tussen zijn familie en mij en ons kindje. Hij koos het eerste. Ik merkte vanuit mijn omgeving veel twijfel over het feit dat ik voor mijn kindje koos. Ik wilde nooit kinderen, wilde de wereld afreizen, zat hier en daar maar nooit thuis, vond niets schattig of leuk wat met kinderen te maken had. Door de opmerkingen van anderen werd ik wel eens onzeker, ook voelde ik de ogen soms wel in mijn rug prikken. Ik kan me nog goed herinneren, toen ik naar de informatieavond over borstvoeding ging, dat de receptioniste van het UMCG verward tegen mij zei toen ik vroeg waar ik heen moest: ‘’dat is niet voor jou’’. Het idee dat ik zwanger was kon ze blijkbaar niet plaatsen.

Omdat ik van mezelf erg pijngevoelig ben en ook te horen kreeg dat ik bekkeninstabiliteit had, raakte ik in paniek voor de bevalling. Ik heb 3 jaar geleden voor het eerst een hernia gehad (sindsdien twee keer een terugval), dus zo’n instabiel gebied in mijn onderrug en bekken, dat kon toch niet goed zijn dacht ik. Mijn zus, 9 maanden geleden bevallen van haar eerste kindje, had ook bekkeninstabiliteit en haar bevalling was zeer traumatisch. Verder had ik de overtuiging dat de bevalling heel emotioneel zou worden vanwege de situatie met mijn ex en daardoor zou hyperventileren of zo uitgeput zou raken dat ik de moed op zou geven. Want ja; na een bevalling is je kind er en dan start je nieuwe leven als alleenstaande moeder, waarbij je ook nog eens vriendelijk moet doen tegen de man die je het liefst in de goot ziet liggen.

Vertrouwen in de bevalling

Maar na maandenlang zonder vertrouwen naar de bevalling te hebben toegeleefd, vond ik de kracht in mezelf weer terug na een sessie met Gonny toen ik 36 weken zwanger was. Zij is doula. Ondanks dat ik haar al jaren geleden had ontmoet in haar praktijk wist ik mijn god niet wat een doula was of überhaupt dat zij met zwangere vrouwen werkte. Wat er tijdens de eerste sessie was gebeurd, niet zoveel eigenlijk. We hebben een oefening gedaan waarbij ik mezelf mocht vergeven voor alle gedachtes, gevoelens en acties uit het verleden. We hebben gepraat over hoe het lichaam precies in elkaar zit en hoe een lichaam gemaakt is om de weeën op te vangen, zelfs naarmate de ontsluiting toeneemt (en het, normaal gesproken, dan heftiger aanvoelt). Ze heeft me een aantal houdingen laten zien waarbij ik niet op mijn rug hoefde te bevallen, en dus mijn bekken zou ontlasten. Het plaatje van Gonny op handen en knieën op haar huiskamervloer, daar heb ik nog een paar dagen stilletjes om kunnen lachen. Haar spirituele visie die heel erg overeenkomt met de mijne maar tevens nuchtere kijk op de zaken, en vooral het volledige vertrouwen dat zij in mij had, gaven mij weer een goed gevoel over mijn eigen kunnen.

Van het ziekenhuis naar een thuisbevalling

Eigenlijk toen ik bij haar wegging en in de bus naar huis zat, was ik er al helemaal over uit dat ik in plaats van in het ziekenhuis thuis wilde bevallen. Wat? Ik was misschien zelfs wel in staat om mijn kindje op te vangen. Als ik toch niet zou liggen, wie weet… dacht ik. Mijn vriendinnen vonden me van ‘’getraumatiseerd naar te zelfverzekerd’’, want dat zou echt nooit lukken, en ik nam nu toch ineens wel een groot risico door thuis te willen bevallen.

Een paar dagen later kwam mijn ex op bezoek om afspraken te maken over de bezoekregeling. Hij diende zich in de laatste maanden van mijn zwangerschap weer aan als vader en lover en, ondanks dat ik in samenwerking met MJD had geprobeerd weer normaal met hem om te gaan (dit leek me beter voor de baby), trok ik het niet. We hadden elkaar toen dus al 2.5 maanden niet gezien. Het gesprek ging echter verbazingwekkend goed; ik kon mijn hart meer voor hem open zetten en vanuit vertrouwen het gesprek voeren, hem zeggen dat ik hem daadwerkelijk een kans wil geven om vader te kunnen zijn, ondanks dat ik nog boos en verdrietig ben en alles nog een plek moet geven. Een mijlpaal bereikt voor mezelf, wat me ook weer een stukje rust gaf voor de bevalling.

Ongeveer een week na mijn eerste gesprek met Gonny had ik haar weer ‘’nodig’’. Ik voelde dat ik nog wat vast zat in mijn energie en ondanks het nieuwe vertrouwen, mezelf wel steeds moest terugroepen uit mijn angst. Naast datgene wat mij nog tegenstond vertelde Gonny weer informatieve dingen over de bevalling. Ze legde mij nog uit dat het een optie is om de navelstreng pas door te knippen wanneer het leven erin niet meer voelbaar is, of pas wanneer de placenta is geboren. Dat de placenta nog zoveel voordelen heeft voor je baby, zolang hij nog niet geboren is. En dat de navelstreng afgekneld kan worden met een veter in plaats van zo’n harde klem waar je baby een paar dagen mee rond ‘’loopt’’. Zucht, wat was het fijn om met iemand te praten die overal niet zo medisch over dacht, en over zoveel kennis beschikte wat ik tijdens mijn zwangerschap heel erg had gemist. Het klonk ook zo logisch allemaal. Gonny zei dat ik haar dag en nacht mocht bellen, als ik de behoefte voelde dat zij bij mijn bevalling zou zijn. Ik was er nu helemaal klaar voor.

Voorweeën

Nog geen paar dagen na ons gesprek begon het ineens: de enorme voorweeën, of wat het ook waren. Op een avond vlak voordat ik naar bed ging, voelde ik hevige krampen. Ik heb urenlang in bed gelegen met een enorme pijn, moest zelfs overgeven, maar kon geen patroon erin ontdekken. Ik wist ook, ondanks dat het me nogal rauw op mijn dak viel en ik enigszins ongerust was over de hevigheid en duur van de weeën, dat mijn bevalling niet was begonnen.

De volgende dag belde ik de verloskundige hierover. De enige logische reden, zei ze, was dat de ontsluiting al in gang was gezet. Maar dit hoefde niets te zeggen over hoe snel de bevalling zich dan echt zou aandienen. ‘’Of ik mijn water had verloren’’. Geen idee, dacht ik. Weer zoiets. Met die 100 keer dat je op een dag naar de wc gaat, kan er best iets zijn ontsnapt. Het onzekere van een eerste kind krijgen; ik merkte dat ik het lastig vond om alles te kunnen plaatsen.

Maar wat ik me later die dag nog besefte, was dat ik die ochtend naar de huisarts was geweest voor een controle op blaasontsteking en schimmelinfectie. Omdat ik hier voor de zwangerschap al regelmatig uit het niets last van had, leek het mij verstandig om voor de zekerheid nog te testen. En ja hoor, ik had een schimmelinfectie. Wanneer een kindje geboren wordt langs een infectie, leidt dit tot spruw en dat wil je natuurlijk niet. Maar nu had de huisarts per ongeluk mijn baarmoeder geraakt. Ze was er met een eendenbek in gegaan, mijn verloskundige liet mij weten dat dit niet de bedoeling was. God, wat baalde ik. Straks was mijn bevalling in gang gezet door een eendenbek, en niet door mijn kindje zelf. Ik ben er namelijk van overtuigd dat kinderen zelf (moeten kunnen) bepalen wanneer ze geboren willen worden, dus ik duimde dat de bevalling nog even op zich zou laten wachten. In ieder geval een week: dan hoefde ik niet naar het ziekenhuis.

De bevalling; de eerste weeën

Maar gelukkig begon de bevalling twee weken na dit voorval, precies een week voor de uitgerekende datum. Bruut werd ik wakker van een nachtmerrie, waarin iemand mij vertelde dat Jente was geboren en in de kelder lag. Ik hoefde hem alleen maar op te halen. Maar wat deed ik, ik ging urenlang het huis schoonmaken om hem een warm welkom te wensen, maar vergat ondertussen dat mijn kind in de ijskoude kelder lag. Pff, daar was mijn angst om een slechte moeder te zijn. En nog geen minuut later, om 7:20 in de ochtend, kreeg ik mijn eerste weeën. En snel dat het ging! Vanaf de eerste wee zat er maar 4 of 3 minuten rust tussen. In paniek sms’te ik mijn zus: ‘’zijn dit weeën? Er zit soms langer rust tussen en soms duren de weeën zelf korter/langer’’. Zij had dit ook gehad. Oeps, gauw onder de douche dan maar. Ik had me al weken niet geschoren en had het zo gepland dat ik me nog even zou fatsoeneren wanneer de bevalling begon. Had ik ook genoeg tijd voor ja, leek me.

Vliezen gebroken

Toen ik met veel gesteun en gekreun uit bed stapte verloor ik wat water. Omdat het niet met een hele dikke plons op de grond viel twijfelde ik of ik wel echt water was verloren. Maar nee, nog geen stap richting de douche en de plonsjes kwamen met regelmaat. Huppend van mijn linkerbeen op mijn rechterbeen stond ik met pijn en moeite mezelf te scheren en wassen. Maar; gelukt! Eenmaal onder de douche vandaan, wachtend op mijn moeder die bij de bevalling zou zijn, kon ik totaal niet mijn draai vinden. Krijsen als een malle was het motto en ik denk dat ik iedere hoek van de kamer wel heb gezien, in iedere mogelijke houding die je je maar kon wensen. Wat? Op handen en knieën, zoals ik me dat had voorgesteld, zoals Gonny daar op de huiskamervloer lag? Onmogelijk. En toen ging ik denken: ‘’hoe moet dat dan, tijdens het persen? Als ik niet op handen en knieën kan, beland ik dan toch nog liggend op mijn rug?’’. Dat was nou het enige wat ik echt niet wilde, en nu leek het alsof er geen andere houding mogelijk was die de pijn een beetje draaglijk zou maken.

Aanwezigen

In mijn bevallingsplan had ik duidelijk mijn moeders functiebeschrijving opgenomen: zij moest naar de buitenwereld duidelijk maken wat mijn wensen waren en in de gaten houden dat geen enkele arts zomaar iets zou doen of besluiten zonder dit met mij te overleggen. Mijn moeder zou mijn steun en toeverlaat zijn. Daarnaast zou mijn ‘’tweede’’ mama, een spirituele vrouw waarbij ik al jarenlang meditatiecursussen volgde, ook aanwezig zijn bij mijn bevalling om de rust in huis te bewaren

En daar was mijn moeder. Vanaf het eerste moment dat ze een stap in huis zette voelde ik me ongemakkelijk. Niet dat ze continu van alles aan mij vroeg, maar iedere vraag was al teveel. ‘’Of ik water wilde, of ze haar hand op mijn rug moest leggen, hoeveel tijd er tussen de weeën zat’’. Ik was dus ook niet erg vriendelijk tegen haar toen ik meerdere keren zei dat ze me met rust moest laten.

Mijn tweede mama had ik ruim een uur na mijn eerste wee ge-sms’t dat de bevalling was begonnen. Zij zou haar telefoon vanaf februari dag en nacht hebben aanstaan en had de tas al klaar staan; het was vanaf haar huis een uur rijden maar goed, dat zou wel lukken. Echter kreeg ik geen reactie en eigenlijk vond ik dat niet zo erg. Ik had zoiets van: als ze het leest en ze stapt in de auto, prima, dan zie ik wel of ik wat aan haar heb als ze hier is. En mocht ze niet komen, dan is het ook goed. Ergens in mijn hoofd dwaalde Gonny op de achtergrond. Zij had toch ervaring met bevallingen en sinds onze gesprekken, ook al was het nog maar zo kort geleden, voelde dat heel vertrouwd. Ik zat dus wat in tweestrijd, want 3 mensen in huis plus een verloskundige was toch wel wat veel. Mijn tweede mama kwam niet. Juist en alleen die dag had zij haar telefoon uit staan, kwam ik achteraf te weten. Alsof het zo moest zijn. Omdat ik nog steeds geen enkele prettige houding kon vinden en de adrenaline toenam doordat ik ongerust werd, schreeuwde ik ruim twee uur na mijn eerste wee eigenlijk uit het niets dat mama Gonny moest bellen. Oh wacht, dat kon ik ook wel zelf doen. En na ongeveer een kwartier was ze er al.

Vlak voordat Gonny kwam, arriveerde de verloskundige om te toucheren. Verdorie, een nieuwe? Ik had haar nog nooit gezien in de afgelopen negen maanden. Ze wilde me toucheren, maar kon bijna geen moment vinden om naar binnen te gaan, want ik had tussen de weeën door nauwelijks pauze en ik schreeuwde nog steeds van de pijn. Uiteindelijk lukte het. Ik had al 4 cm ontsluiting. ‘’Nog maar 4!’’, schreeuwde ik verontwaardigd. Het ging al zo snel en het voelde zo heftig, moest ik dit nog 10 uur volhouden? Maar vanaf toen ging het snel.

Veilig op de wc

Omdat ik naar de wc moest, kwam ik erachter dat dit mijn plek moest worden om Jente geboren te laten worden. In ieder geval moest ik het hier maar uithouden tot aan de persweeën. Ik voelde mij ineens veilig en kalm, zo afgezonderd van mama en de verloskundige in huis. Ik ging een andere strategie proberen. Niet meer schreeuwen, maar proberen om stil te zijn tijdens een wee. En wauw! Dat lukte. In mijn hoofd telde ik hoe vaak dat achter elkaar ging. Een, twee, drie, wel vier keer. Ik hoefde niet eens te puffen, maar kon gewoon normaal blijven ademhalen. Ineens moest ik weer denken aan de affirmaties die ik die week op had geschreven voor tijdens de bevalling. Affirmaties die al mijn angsten positief zouden weerleggen. Het waren er nogal wat. De belangrijkste die weer in me opkwamen waren: ‘’mijn lichaam is veilig, ondanks de enorme pijn die ik voel’’, ‘’mijn lichaam is gemaakt om dit te kunnen verwezenlijken’’, ‘’mijn kind weet precies wat hij moet doen, zolang ik me op hem afstem en zijn proces volg komt het goed’’, ‘’ik erken de aanwezigheid van mijn angst en verdriet’’, ‘’ik vergeef mezelf voor het verliezen van de controle en voor de onzekerheid die ik voel’’.

Na een aantal keren gewoon rustig te kunnen blijven doorademen, wist ik: ‘’ik kan dit’’. Ik was ervan overtuigd dat ik vanaf nu de leiding had over mijn lichaam en me nergens zorgen over hoefde te maken. Ik heb geen seconde nagedacht over of mijn kindje wel in de goede houding lag voor de geboorte, het was een weten dat het allemaal goed zou komen. En ik zakte in een enorme, diepe trans. Ik stelde mezelf voor dat ik in een grote bel van licht zat en dat de pijn mijn hele onderlijf in beslag nam, maar ook werd vermengd met het licht. Ik voelde mij ruimer en niet benauwd meer in mijn lichaam, die eerder die ochtend zoveel pijn voelde.

Iedere keer wanneer ik dreigde de concentratie en rust te verliezen, zei het stemmetje in mijn hoofd: ‘’de pijn en ik zijn een, wij horen bij elkaar’’. Soms in enorm tempo achter elkaar, totdat ik weer volledig in vertrouwen was. En dat hielp enorm. Ook probeerde ik de heftige kracht van de weeën af te laten glijden via mijn benen, en stelde mij ook voor dat het rustig zo uit mijn lijf verdween via mijn voeten. Wauw, wat een power. Het voelde niet meer pijnlijk, alleen maar gewoon heftig. Een hele heftige, eigenlijk fantastische energie, die ervoor zorgde dat mijn kindje geboren zou worden.

En daar was Gonny. Ik raakte geen seconde uit mijn concentratie vanaf het moment dat ik had gezegd dat ze de wc deur open mocht doen. Ik pakte haar hand terwijl zij op haar knieën bij mij zat en eigenlijk was dat genoeg. De warmte die ik voelde maakte me alleen maar geruster en nog dieper in trans. Af en toe vroeg ze mij wat ik voelde: dit maakte me soms net weer extra bewust van wat er zich allemaal in mijn lijf afspeelde. Het was fijn, want je voelt je serieus genomen. Verder zei ze mij dat ik het goed deed. Geen gepraat over dat ik van de plee af moest komen of beter kon gaan puffen, ook niet van de verbazingwekkend aardige verloskundige. Rust. ‘’Dit is echt cool!’’, riep ik nog. Ik was supertrots op mezelf dat ik mijn lichaam zo goed onder controle had, en was helemaal onder de indruk van de kracht van mijn gedachten.

Hoelang ik daar zat en hoe snel de weeën kwamen, dat kan ik niet meer na vertellen. Ik had geen enkel tijdsbesef meer. Ik weet nog dat Gonny mij tijdens ons gesprek had gezegd dat ik niet op de klok moest gaan kijken hoe vaak de weeën kwamen. Ha! Had ik dat die ochtend toch als een gek lopen doen de eerste twee uur, toen ik als een kip zonder kop in mijn huis allerlei houdingen probeerde te vinden. Omdat ik inmiddels wel een blikkont had gekregen van de harde wc bril kon ik concluderen dat er vast al wel een halfuur of uur voorbij was. Gonny haalde voor mij water, handdoeken en een fleece deken, en zo probeerde ik een comfortabel nestje te bouwen. Het hielp maar minimaal, maar weggaan van de wc, dat was voor mij echt geen optie.

De geboorte

De eerste perswee. Ik herinner het me nog helemaal. Mijn mond viel open van verbijstering. Was dit het? Nu al? En voelt het zo? Alle gedachten die ik vooraf over de bevalling had, bleken niet waar. Ja, het was heftig. En je voelt dat je kind in beweging komt; natuurlijk schrik je daar even van. En ook deed het zeer ja. Maar ik was ook erg opgetogen: nu was het bijna zover. Ik kon het haast niet geloven: ik kreeg een kind. In mijn hoofd heb ik bij iedere perswee enorm veel geluid gemaakt, maar de verloskundige en mijn moeder vertelden later dat ik maar twee keer echt gegild heb en ‘’au’’ riep, en verder net zo stil was als tijdens de ontsluitingsfase. Ik weet in ieder geval zeker dat ik niet snel pufte, maar heel diep en krachtig uitademde. Af en toe zette ik mijn handen tegen de muur en verkrampte ik eventjes, volgens mij was dit op het moment dat Jente zijn hoofdje op mijn bekken drukte. Pff, dat brandde zeg. Je voelt echt een druk op je bekken en het lijkt alsof hij vast komt te zitten tussen je botten. Maar al gauw voelde ik ook weer dat hij verder naar beneden zakte. Ik heb Jente geen een keer voelen bewegen of trappen. Ik voelde hem duidelijk naar beneden glijden en af en toe weer een beetje terugschieten. Ik heb denk ik maar een keer zachtjes mee geperst; de overige keren probeerde ik weer net zo in mijn trans te blijven. Jente zou het op zijn tijd doen en mijn lichaam zou dat aankunnen, dus ik hoefde niet te persen. Het leek me ook een mooie kans om niet uit te scheuren. En opeens begon zijn hoofdje wel heel laag te zakken.

Een fractie van een seconde raakte ik uit mijn bel. Wat moest ik nou doen? Mijn kind kwam eraan en ik zat op een wc, je hoort wel eens van die verhalen. Ik wilde hem natuurlijk niet in de wc laten vallen. Dus even overleggen. De verloskundige zei dat ik moest gaan staan als zijn hoofdje eruit kwam of op een baarkruk moest gaan zitten. Of natuurlijk in bed gaan liggen. Hm, staan? Kon ik dat wel? Zou ik niet door mijn benen zakken? Het leek me tien keer gemakkelijker dan weggaan van mijn vertrouwde plekje, dus de keuze was snel gemaakt. Vanzelf ging ik ook al een aantal keren half omhoog, me met mijn handen op de wc bril afzettend, wanneer ik meer ruimte in mijn bekken nodig had voor mijn gevoel.

En weer die enorme druk werd voelbaar. Hij zat nu écht laag en ik voelde dat ik ook wat plas verloor. Nog steeds met mijn mond wagenwijd open en krachtig uitademend voelde ik dat ik nu moest gaan staan. En dat ging heel makkelijk. Weer dwong ik mezelf om niet mee te persen, dit was het moment om niet uit te scheuren, dacht ik. Toen ik half gebukt stond en naar onderen keek zag ik daar zijn hoofdje. Een mooi, rond, zwart hoofdje. Het drong niet eens tot me door dat dat zijn haartjes waren, want wat had hij veel haar al! De verloskundige zei nog gauw tegen mij dat ik mijn handen onder hem moest houden. En dit deed ik. Zijn lijfje gleed als vanzelf eruit, het voelde even heel ’leeg’ vanbinnen, alsof ik tien seconden met mijn hoofd van de wereld was, uitgehold en al. Maar daar was mijn zilveren, doorzichtige kindje. En ik had hem in mijn armen.

De nageboorte

Strompelend met Jente in mijn armen, verbaasd over de navelstreng (ja je hebt ze wel eens gezien, maar ineens heb je jouw kind vast die aan een enorme draad hangt) moest ik op bed zien te komen. Dat was nog een heel gedoe, want zelfs toen ik zwanger was viel ik tijdens de nachtelijke wc-bezoekjes vaak half uit bed vanwege de bedverhogers. Maar uiteindelijk via de baarkruk kwam ik erin. En toen moest de placenta nog geboren worden.

Er werd aan mij gevraagd of ik de navelstreng wilde doorknippen. Nee, pas als de placenta eruit was. Mijn glibberige Jente lag op mijn buik en daar kwamen de naweeën. Gadverdamme, wat voelde het ineens anders om weeën op te vangen als je ligt. Ik voelde helemaal niet meer dat hij naar beneden gleed. De verloskundige drukte op mijn buik om hem naar beneden te laten komen. Erg onprettig, om het zo maar te zeggen. Maar na 40 minuten en een paar keer goed persen was hij er.

Gonny herinnerde me eraan dat ik de navelstreng eens moest voelen, voelen of er nog leven in zat. Eerst voelde ik dat nog wel maar al gauw werd hij helemaal slap. Wat bijzonder om dat zo te voelen. Toen was het aan mij om hem door te knippen, eventjes verbaasd dat ik dat inderdaad heel gemakkelijk zelf kon doen. De placenta werd door de verloskundige nog omhoog gehouden en voorzichtig uit elkaar getrokken. De dikke, flexibele vlies was goed te zien. Tijdens mijn zwangerschap had ik gedacht, dat het helemaal niet zo speciaal zou zijn (juist vies) om de placenta te zien. Maar Gonny had verteld over de functie ervan en hoe bijzonder het was, en dat klopte helemaal. Prachtig: daar had mijn kindje ingezeten. Al mijn organen hadden plek gemaakt voor dit mooie, pure wezentje, zo klein en kwetsbaar nog met zijn 2690 gram. De echte bevallingstranen kwamen vanaf dag twee en duurden in ieder geval tot dag zes. Ik was moeder, en dit was mijn man voor het leven.

Drie uur na de bevalling stond ik onder de douche, was ik naar de wc geweest en ging mama op weg naar het ziekenhuis om een kolf apparaat te huren. De borstvoeding moest nog op gang komen en Jente had te weinig kracht om überhaupt aan de borst te drinken. Even slikken: ik had het me anders voorgesteld. Maar na een paar tranen kon ik weer in vertrouwen komen; mijn ventje had even de tijd nodig en mama zou gaan kolven voor het leven. Gonny vroeg mij of ik haar nog nodig had. Had ik haar nog nodig? In principe niet. Maar het was wel raar om ineens afscheid te nemen; in die paar weken leef je zo naar dit moment toe, ergens weet je eigenlijk dat zij er bij gaat zijn en dan ineens is het allemaal voorbij.

Uitgescheurd was ik niet, de napijn begon eigenlijk vanaf de volgende dag pas, maar inmiddels (10 dagen later) voel ik er ook tijdens het plassen niet meer zoveel van. Ik voel me lichamelijk min of meer de oude, ondanks het wennen aan het nieuwe ritme en leven. De bevalling heeft mij niet klein gekregen en Jente ook niet. Huilen deed hij ook niet gelijk bij de geboorte, pas na een paar minuten. Hij is sindsdien alleen maar vredig en tevreden geweest. Mocht ik ooit nog weer een kind krijgen, dan weet ik dat mijn lichaam én mijn geest dit kunnen, ook al zat mijn angst zo diep. Op geen enkele manier was het traumatisch maar juist heel bijzonder. En ik hoop dat vele anderen ook hun eigen manier en kracht zullen vinden, want een mooie start van een nieuw leven samen is het halve werk.

Otis en Leon

Verslag van de geboorte van Otis en Leon

Blij met de begeleiding van de doula

Met trots kunnen we zeggen dat we de ouders zijn geworden van 2 prachtige zoons: Otis en Leon. De geboorte is begeleid door een doula, Gonny Cappers. Gonny heeft het voor ons een hele mooie bijzondere ervaring gemaakt. Doordat zij ons heeft in laten zien dat we zelf keuzes kunnen maken in het geboorteproces en op die manier de geboorte als een mooie en bijzondere gebeurtenis kunnen beleven. We kijken met een heel positief gevoel er op terug. Ze heeft ons de steun heeft gegeven waardoor wij op onze eigen wijze de geboorte hebben kunnen beleven. Zij heeft dit op een mooie en warme manier gedaan, precies de manier waar we behoefte aan hadden.  Omdat ik niet zomaar zwanger raakte en we een voortraject hebben gehad in het ziekenhuis, en omdat ik zwanger was van een tweeling, was de hele zwangerschap nogal medisch. Veel controles, echo’s, testjes etc. Er was weinig ruimte voor onze eigen gevoelens, onzekerheden en vragen. Daarom hadden we in de begeleiding van de bevalling erg veel behoefte aan iemand die juist de menselijke warme kant van zo’n bijzondere gebeurtenis kon begeleiden.

Enthousiaste partner

Via de zwangerschapsyoga zijn we in contact gekomen met Gonny. Mijn partner en ik waren meteen erg enthousiast. Mijn partner leek het een goed idee een bevallingscoach in te schakelen zodat hij de geboorte van zijn zoons op zijn eigen manier kon beleven. Hij vond het prettig dat er iets van zijn begeleidende rol werd overgenomen door iemand met ervaring. Hij heeft soms letterlijk ruimte nodig en voelde nu de mogelijkheid om ook even eruit te kunnen stappen. Gonny was er immers voor ons. Ikzelf voelde dat ik meer vertrouwen kreeg van haar aan mijn zijde. Ik vond het prettig ervaringen en gedachtes met haar te delen. Ook leek het mij erg fijn gecoacht te worden bij een zo belangrijke en voor ons nieuwe en onbekende gebeurtenis.

Natuurlijke keizersnee

Ik ben bevallen met een keizersnede. Dat was vooraf gepland omdat beide kindjes overdwars lagen. Op de natuurlijke manier konden ze er niet uit. Dat vond ik eerst wel erg jammer. Ik wilde erg graag natuurlijk bevallen, omdat ik dacht dat het als start voor de kindjes en voor de transformatie van mij in moeder goed zou zijn. Door mijn zwangerschapsyoga voelde ik dat ik er klaar voor was en keek ik uit naar dit bijzondere moment. Daarom was het een tegenvaller toen bleek dat het echt onverstandig was natuurlijk te bevallen. We wilden het lot niet tarten, dus stemden we in met een keizersnede. Wel heb ik nog moxa behandelingen gehad. Dit heb ik gedaan om de kindjes misschien toch nog te laten draaien. Hierbij worden acupunctuur punten verwarmd waardoor er energie gaat stromen wat de draaiing van de kindjes stimuleert. Helaas is dit niet gelukt.

Het was een geplande keizersnede. Vooraf wisten we wanneer ze zouden komen. Dat is best vreemd, maar ook mooi, want je kunt je klaarmaken voor de ontmoeting met je kindjes. Ik was me daar heel bewust van. En ik vond dat mooi maar ook heel spannend. De dag voor de keizersnede was daarom ook emotioneel voor me. Het voelde als een afscheid van het oude vertrouwde en als een nieuw begin. Mijn partner en ik hebben het dan ook samen gevierd, deze bijzondere avond voor de geboortedag. Ik had hapjes en alcoholvrije champagne in huis gehaald, en we hebben stilgestaan bij de dag die komen ging..

Gonny heeft veel betekend in het laten zien van de mogelijkheden die we hadden bij de geplande keizersnede. Door haar hebben we de natural ceasarean leren kennen en hebben we daarvoor gekozen. Dat is een keizersnede waarbij niet de medische handelingen, maar het kindje en de ouders centraal staan, en het contact tussen hen zo veel mogelijk wordt gestimuleerd. Deze manier van geboren worden was niet gebruikelijk voor het ziekenhuis, en voor een tweeling zelfs nog nooit uitgevoerd. Daarom voor alle partijen een nieuwe en bijzondere ervaring.

De geboortedag

Voor de bevalling hebben we een aantal keren afgesproken met Gonny. Op de geboortedag was Gonny er de hele dag voor ons. Bij binnenkomst in het ziekenhuis stond ze al klaar en verwelkomde ons. Toen ik haar aankeek wist ik: nu gaat het echt beginnen. Daar waar we al zo uitgebreid bij stil hebben gestaan, wordt nu werkelijkheid. Dat emotioneerde me. Na ons geïnstalleerd te hebben en de laatste tests te hebben ondergaan, mocht ik plots naar de OK. Vanaf dat punt ging alles heel snel. We moesten afscheid nemen van Gonny. Een paar laatste bemoedigende woorden, en daar gingen we.
Mijn hart klopte me in mijn keel. Eigenlijk wilde ik niet meer, en ik dacht: als ik er nu stiekem vandoor ga. Ik zag allemaal mensen in het groen, ik herkende niemand, en er kwamen wel 15 mensen zich aan me voorstellen. Ik moest me overgeven. Toen de ruggenprik werd gezet, voelde het alsof ik in een bad met warm water ging liggen. Ik voelde me rustig worden en warm. Toen kwam ook mijn man bij me zitten en onze eigen gynaecoloog kwam de OK op. Toen was alles goed. Een keizersnede duurt eigenlijk maar kort. Een kwartier na de start van de operatie werd Otis al geboren. En 2 minuten later Leon. Alles ging zoals we hadden gewenst en besproken. Het is prachtig om je kindjes voor het eerst echt te zien. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik daaraan terug denk. Het is onbeschrijfelijk hoe wonderlijk en groots dat moment is. We kregen alle tijd om elkaar eens goed te bekijken, te voelen en het eerste moment te verwerken en de jongens werden meteen al aangelegd aan de borst. Het schijnt goed te zijn voor het contact op lange termijn om binnen de eerste 2 uur veel huid-op-huid contact te hebben.  Op de recovery mocht Gonny weer bij ons. We stonden te popelen om de jongens te showen!

Terug kijken

Dolgelukkig kwamen we na 2 uurtjes weer terug op de afdeling. Ik heb de keizersnede als een heel bijzondere ervaring beleefd. Niet als zwaar oid. Het herstel is ook bijzonder snel gegaan. Ik had er na 2 dagen al geen last meer van en mocht eigenlijk na 3 dagen al wel naar huis. En nu, 5 weken erna, voel ik me al weer helemaal de oude. De jongens hebben nog wel 5 dagen op de kinderafdeling gelegen omdat Otis in verhouding teveel was afgevallen en Leon zo’n ukje was. We wisten de laatste weken voor de bevalling dat Leon een klein mannetje zou zijn. Het was daarom spannend of hij boven de 2000 gram zou komen, wat de grens is om in de couveuse te moeten. We hoopten erg dat hij daar niet in hoefde. Uiteindelijk heeft hij er 1 dag in gelegen, maar ging het zo goed dat hij daarna lekker bij zijn broer in bed mocht.  Het contact met de verpleging van de afdelingen was erg goed, dus we hebben het verblijf in het ziekenhuis als een prachtig mooie week ervaren, een goede start. Ze hebben ons goed ondersteund in het geven van borstvoeding.

En nu zijn we alweer 4 weken thuis. We hebben ons draai al goed gevonden. Ik moet wel zeggen dat het heel hard werken is. Ik geef borstvoeding, moet beiden nog regelmatig bij voeden, en kolf dus. Daarom ben ik bijna continu bezig met voeden, troosten en verschonen.. Maar het harde werken weegt niet op tegen het enorme geluk wat we ervaren en het plezier wat we nu al met ze hebben. De eerste lachjes krijgen we al van ze. Gelukkiger kan je ons niet maken.

De trotse ouders van Otis en Leon

Luuk

Verslag van de geboorte van Luuk

Ik ben Marieke, anesthesioloog in opleiding en dit is mijn verhaal.

Kennismaken

Wij maakten kennis met Gonny toen wij 36 weken zwanger waren. Ons kindje lag in stuit en ik wilde heel graag zelf bevallen en daar kon ik alle hulp bij gebruiken die er was. Ik probeerde Gonny al een paar dagen te pakken te krijgen. Achteraf bleek ze op vakantie te zijn. Ze sms’te mij, dat zodra ze thuis kwam ze zou bellen. En dat heeft ze gedaan! Gelijk 1,5 uur aan de telefoon gezeten. Ik het hele verhaal gedaan en gaande weg hebben we het ook al over ‘bevallingszaken’ gehad. De klik was er telefonisch dus gelijk een afspraak gemaakt voor de week erna, want de grote dag naderde al snel. Dan kon Marcel ook in gesprek met Gonny en zijn vragen/twijfels uiten. Als hij ook die klik zou krijgen, dan konden we ons gaan voorbereiden. De dag erna hadden wij bij 35 weken een afspraak met een gynaecoloog om te kijken of de kleine bij 36 weken te draaien was. Een drama was dat! Ik krijg er nog rillingen van. Die onvoorbereide draaipoging voelde als een verkrachting aan.

Voorbereiden op de stuitbevalling

Bij 36 weken hadden we een gesprek met Gonny bij ons thuis. Daar hebben we uitvoerig gesproken over alles. Ze pikte feilloos op dat ik me zorgen maakte over de kans op een keizersnede omdat ik in het ziekenhuis moest bevallen. Ik had me al ingelezen op stuitbevallingen en wist voor een deel hoe ik het hebben wilde. En ik wilde niet op mijn rug bevallen! Ik was bang dat ik me niet voldoende zou kunnen ontspannen en een keizersnede moest krijgen. We maakten een afspraak voor de week erna om onze geboortewens in te vullen. In de tussentijd hadden wij een afspraak bij een andere gynaecoloog.

Bij 37 weken hadden we weer een afspraak in het ziekenhuis. Dit was een eerste keer met de betreffende gynaecoloog. Hij keek met de echo of alles goed was, hoorde ons verhaal aan over de verschrikkelijke draaipoging. Deed zelf nog een hele vriendelijke, zachte draaipoging, zonder succes. Toen vroeg hij wat ik wilde. Waarop ik antwoordde dat ik het zelf wilde proberen. (Later veranderde dit in dat ik het zelf ging doen!) Hij zei dat dat goed was, onder een reeks voorwaarden. Hij eindigde zijn betoog met de zin: Maar ik heb de laatste stem in de bevalling. Het kwam erop neer dat zodra het niet zou verlopen zoals zij wilden zien, dan werd het een keizersnede. Wij liepen verstomd de spreekkamer uit. Gelukkig zagen we Gonny de dag erna. Ik heb tranen gelaten bij de gedachte dat ik niet snel genoeg zou ontsluiten of niet snel genoeg mij kind er uit zou kunnen persen en dan een keizersnede moest krijgen. En hoe zat het dan met collega’s van hem? Zou ik daar ook de ruimte krijgen die hij (voor zover je het ruimte kan noemen) mij bood?

Eigen keuzes maken

Maar Gonny zou Gonny niet zijn als ze niet al een idee had. Zij adviseerde ons om met een vroedvrouw contact op te nemen die haar cliënten centraal zet en de communicatie tussen 1e en 2e lijn probeert te verbeteren. Daarnaast heeft zij ervaring met stuitbevallingen thuis. Wie weet heeft zij nog adviezen, hoe met deze situatie om te gaan. Geruster gesteld bij deze gedachte hebben wij ons geboortewens opgesteld, waarvan we hoopten dat het ziekenhuis ons de ruimte zou bieden bij bepaalde zaken (niet toucheren, navelveter ed.) Marcel en ik hebben het er ’s avonds goed over gehad of we deze vroedvrouw zouden benaderen. Gesproken over wat we wilden en uiteindelijk tot de conclusie gekomen, wie niet waagt, wie niet wint. Wie weet wat deze vroedvrouw voor ons kon betekenen. De volgende dag heb ik gelijk een afspraak gemaakt voor na het weekend. Stiekem begonnen we te hopen dat ze een thuisbevalling met ons wilde doen. Dit was altijd al ons idee geweest, totdat we vrij vroeg in onze zwangerschap bij de gynaecoloog belandden.

Bij bijna 38 weken spraken wij de vroedvrouw. Zij heeft ons hele verhaal aangehoord en daarna alle opties die wij hadden op tafel gelegd. Eén van de opties was een thuis bevalling. Onze wens was gehoord. Omdat dit een belangrijke beslissing was hebben we er een aantal nachten over geslapen voordat we definitief ja zeiden tegen dit plan. Ik heb Gonny telefonisch (weer meer dan een uur) gesproken en ik zag het weer helemaal zitten. We zouden in bad bevallen! Gonny was helemaal blij voor ons. Ik had ook het gevoel van vertrouwen in de bevalling weer terug. Met Marcel, Gonny, een goede vroedvrouw en een 2e standby, zou het goed komen. Ik begon uit te kijken naar de bevalling.

Een week later kwam de vroedvrouw bij ons thuis en spraken we de situatie verder door. We twijfelden of we het de gynaecoloog moesten laten weten of niet. Wij wilden nu namelijk geen gedoe, wat energie zou kosten. We wilden met positieve energie ons voorbereiden op een mooie bevalling. We zouden het af laten hangen van het gesprek wat we met 39 weken zouden hebben. Met 38,5 week hebben we het bevalbad opgehaald. Dat was ook niet te vroeg, want precies een week later op een zondag begon het feest.

In de tussentijd hadden we bij 39 weken nog een afspraak bij de gynaecoloog. We zijn zeggen en schrijven 5-10 minuten binnen geweest. Hoe gaat het? Wel goed. Bloeddruk gemeten. Echo gemaakt. Gegevens van de echo genoteerd. Als er iets is, altijd gelijk hier naartoe bellen en niet eerst je vroedvrouw. In de deuropening zei hij nog op de valreep dat wanneer ik 40-41 weken zou zijn, ik toch aan een keizersnede moest denken. Waarop ik antwoordde, laten we dat maar zo lang mogelijk uitstellen. Hoe durfde hij iedere keer weer die keizersnede aan te halen, terwijl ik het zelf wilde doen. Wie was er nou zwanger hij of ik? Gelukkig hoefde ik het daar niet op aan te laten komen.

De bevalling begint

Bij 39,5 weken braken mijn vliezen om 9.30 uur. Ik lag te lachen in bed, terwijl het bed en de grond steeds natter werden van het vruchtwater. Ik was zo blij dat de bevalling was begonnen en dat ik niet bang hoefde te zijn voor de gynaecoloog. Terwijl ik ging douchen, heeft Marcel onze vroedvrouw gebeld en afgesproken dat ze rond 12 uur zou komen kijken. Daarna Gonny, die vertelde dat ze een mandala workshop had s ochtends, maar dat ze weg kon wanneer we wilden. Op dat punt voelde alles goed, kwamen de eerste weeën en konden we het nog prima met z’n tweetjes. Marcel is de honden gaan uitlaten, ontbijten en daarna rustig het bad op gaan zetten. Ik ben lekker op de bal gaan zitten, wat fruit gaan eten en rustig de weeën laten komen.

Rond 12 uur zag alles bij de controle van de vroedvrouw er goed uit. Om 16 uur zou ze weer komen. Gonny belde rond 14.30 uur, hoe het ermee ging. Alles was prima, de weeën kwamen af en aan en varieerden in sterkte. Ik had me erop ingesteld dat het nog wel even zou duren. We zouden bellen wanneer we haar er graag bij wilden. Ik ben even gaan liggen en schoot rond 15.30 uur op van een draai die de kleine maakte. Hierna werden de weeën wat sterker. Om 16 uur was de vroedvrouw er weer. Controles weer prima. Ik dacht dat de weeën zo weer zouden afzakken, dus de vroedvrouw is weer gegaan. We zouden bellen wanneer het door zou zetten. Ik ben om 16.30 uur in bad gestapt, waarna de weeën bleven. Ze werden sterker, moest me nu echt goed concentreren om er door te komen.

Marcel heeft rond 17 uur Gonny en de vroedvrouw gebeld. Gonny stond een half uurtje later op de stoep. Ze is op een stoel gaan zitten in de keuken, daar stond namelijk ook ons bevalbad. Meer hoefde ze de uren erna ook niet te doen. Het feit dat ze er was gaf me kracht en zekerheid om op te gaan in dit proces. Voor Marcel zorgde ze ook goed. Ook hij had er meer vertrouwen in. Mocht hij niet weten hoe hij me moest bij staan, dan zou Gonny hem wel adviseren. Onder tussen maakte Gonny af en toe wat foto’s. De vroedvrouw moest van iets verder komen en die heeft na een controle lekker op de bank plaats genomen om de situatie van een afstandje te overzien. Zo nu en dan controles met de doppler. Ik zat goed in de flow en hoorde Gonny van tijd tot tijd complimenten fluisteren, dat ik het zo goed deed.

Luuk wordt geboren in bad

Tot ongeveer 20.45 uur, toen kwamen de oerklanken. Ik had persdrang! Ik ben gehurkt in bad gaan zitten en de vroedvrouw kwam aan het bad zitten en belde haar collega erbij. Ik ging zo op in de bevalling, dat ik nauwelijks merkte dat ze binnen kwam. Al vrij snel voelde ik iets naar buiten komen. Daar was het eerste voetje. De rest van het beentje volgde langzaam. Wat zo gek voelde, was dat de kleine het beentje bewoog!. De vroedvrouw heeft vervolgens gekeken of ik volledige ontsluiting had en of ze het andere voetje kon voelen, want ik was inmiddels een half uur aan het persen. Het voelde veel korter. Ze zei dat er iets meer progressie moest komen en dat ik nog 4 persweeën kreeg, anders moesten we iets anders bedenken. Daar hoefde ik geen twee keer over na te denken. Tot nu toe had ik nog niet mee geperst. Mijn lijf deed het al zo goed. Vooruit, bij de volgende wee heb ik zelf actief mee geperst, waarop het andere beentje tevoorschijn kwam. De weeën erna kwam de rest van het lijf, tot het hoofdje stond. Op dit punt was de kleine zo druk aan het bewegen en op de bodem van het bad te springen, dat dit mij flink pijn deed. Hierop vielen de weeën weg. Omdat het hoofdje geboren moest worden, ben ik weer gaan zitten op aanwijzingen van de vroedvrouwen en hebben zij geholpen met het hoofd van de kleine. Hij was er, Luuk, mijn zoon. Ik voelde me zo gelukkig! En dat in vertrouwen thuis. Het voelde zo goed. Na zijn geboorte hebben we lekker een uur zitten knuffelen en kennis maken in bad. Marcel is er ook nog even bij ingestapt. Gonny heeft lekker foto’s gemaakt en die zijn prachtig geworden. De vroedvrouwen zaten na te bespreken op de bank. Vervolgens is de placenta geboren en heeft Marcel afgenaveld. Hij is toen lekker met Luuk gaan knuffelen, zodat ik uit bad kon stappen. Gonny heeft op mij gepast terwijl ik aan het douchen was. Geholpen met afdrogen. Dat was zo fijn! Zo kon de vroedvrouw bij Marcel en Luuk blijven. Daarna lekker het bed in met de kleine. Gonny nam afscheid en zagen we een paar dagen later weer, toen ze het prachtige geboorteverslag kwam brengen. Ik heb het met tranen in mijn ogen zitten lezen.

Dankbaar

Wij zijn Gonny dankbaar dat zij de bevalling van Luuk zo mooi heeft gemaakt. Zonder haar hadden we er niet eens over nagedacht om ondersteuning te zoeken buiten het ziekenhuis. Ze heeft ons geholpen bij de voorbereiding, de bewustwording die we nodig hadden om zo vol vertrouwen deze bevalling aan te gaan. Ze was er wanneer we het vertrouwen zagen verdwijnen door de afspraken in het ziekenhuis. Ze was er tijdens de bevalling, voor ons alle drie! Ze heeft prachtige foto’s gemaakt, die we altijd zullen koesteren. Ze heeft een geweldig verslag geschreven, zodat Luuk later kan lezen hoe hij op de wereld kwam.

Lieve Gonny tot bij de volgende zwangerschap!

Voor de Engelse versie zie Doula English Birthstories.

Edward (Engels)

Edward’s Story

The benefits of our doula

There is no manual for how best to have a baby. And the prospect of having a baby in a foreign country can be a daunting one, regardless of how well you’ve mastered the language. So when my husband and I found out we were expecting a baby we did what we know best, research. We went about gathering as much information as we could about many different aspects of having a baby. However we quickly realized that preparing to have your first child cannot be reduced to lists and numbers. We wanted to make sure that we gave our baby the best entrance into the world that we possibly could. We spent quite a bit of time discussing our birth plan and agreed that we would like to include a doula in our plan if at all possible. A quick search led us to Gonny Cappers and a short phone call later we had scheduled our first meeting. From the moment Gonny walked into our house I felt a sense of calm. My husband and I discussed every aspect of our birth plan with Gonny. She made us feel at ease with our choices and encouraged us to consider many aspects of the birth we had not yet discussed. She was warm, open and very well informed and my husband and I were pleased to welcome her into our family. As our baby reached full term I was confident that we would face our baby’s birth with composure and grace.

The day Edward was born

The day my son was born started very early. The first contractions were short and very well spaced, but they pulled me out of sleep. After a short spell of napping my husband and I decided to welcome the morning in our living room. My husband readied the house and soon the lights were low, music played softly and we were ready to call Gonny. She arrived bright and early and was quickly helping me manage some back pain with some well placed acupressure. The morning brought ebbs and flows of contractions, and just as each wave in the sea makes a small mark on the sand on which it falls, each contraction was making its own mark on my body. I was able to breathe and sway through each wave and in between waves we looked at pictures and remembered other times in our lives that brought us joy. In the early afternoon Gonny encouraged me to spend some time in the shower. The warm water was wonderfully calming and soon the contractions were coming closer together. A quick visit from the midwife confirmed that everything was moving in the right direction and she would return in a few hours. For the next few hours I continued to breathe and sway through each wave and I increasingly relied on the closeness of my husband to carry me through. When the midwife returned she confirmed that I had continued to make good progress and at the same time my waters broke. My husband and I decided then that we would like to bring our son into the world at home. An hour later, my body was finally ready to bring forth my son. Amidst the bustle and climax of pushing I can still hear Gonny’s voice guiding me through the final moments, encouraging me to focus on my son. And as they laid him on my stomach she said, “Look at your beautiful son!” And with that, two became three.

That we were able to give my son the welcome we had so hoped for is a continuing source of joy for me. And there is no question that having Gonny’s support made it possible for us to stay at home and feel safe and secure in our decision. Even though it is one moment in our lives together, that his story starts with togetherness and love gives me hope that those will be common threads throughout his life.

Sona

Mijn doula-ervaring

Voorstellen

Ik zal me eerst even voorstellen. Mijn naam is Tamarah en ik ben 18 jaar oud. Mijn vriend heet Gijs en hij is 23 jaar oud. Gijs en ik kregen een relatie toen ik 15 was. Toen ik 17 jaar was, kwam ik erachter dat ik zwanger was geraakt, ondanks een spiraaltje. Op dat moment woonde ik samen met Gijs in Groningen, op kamers. Ik deed op dat moment de sprint-havo (twee jaar in een jaar), ik werkte 13 tot 16 uur in de week en ik danste 5 uur in de week. Ik was vastbesloten om te blijven werken en dansen en om mijn havo-diploma te halen. Hierdoor kwam er echter veel druk op mijn relatie te staan en ik had het idee dat we elkaar ergens kwijt raakten. Hierdoor stonden mijn vriend en ik niet veel stil bij de zwangerschap.

Contact met de doula

Toen ik al een tijdje zwanger was, vertelde mijn moeder mij over een doula. Een vriendin van haar had Gonny ook bij haar bevalling gehad, en dat was erg goed bevallen (letterlijk en figuurlijk). Ik heb gelijk contact gezocht met Gonny en toen Gijs en ik ons eerste gesprek bij haar hadden, klikte het meteen. We vertelden onze wensen aan haar, over de bevalling en over de zwangerschap zelf. Elke keer als we een afspraak met Gonny hadden, stonden we weer even stil bij de zwangerschap en hadden we tijd om er goed over na te denken. Zo konden we ons drukke leventje combineren met de zwangerschap.

De geboorte van Sona

Zes dagen voordat mijn examens begonnen ben ik bevallen. De bevalling zelf ging erg vlot. Het leek allemaal langs me heen te gaan, zo onwerkelijk. Op 10 mei 2011 begonnen de weeën om 22:00 uur. Rond 01:00 uur waren we in het ziekenhuis. Gonny stond ons daar al op te wachten met een rolstoel (iets waar wij dus nooit aan zouden denken). Eenmaal aangekomen op de verloskamer werden mijn vliezen gebroken. De weeën werden daarna echt ondragelijk, maar ik dacht niet aan de pijn zelf. Ik dacht alleen aan hoe ik de pijn het beste zou kunnen doorstaan. Mijn moeder, mijn vriend, mijn schoonmoeder en Gonny waren aanwezig bij de bevalling. En ieder had zijn eigen taak. Ik wilde dat er iemand over mijn buik wreef, ik wilde dat er iemand mijn benen masseerde, ik wilde dat iemand mijn rug masseerde en ik wilde iemand die mij aanmoedigde en mijn hand vast hield. Gonny wist precies wat ze tegen me moest zeggen, als ik de weg even kwijt was. Veel vrouwen zouden dit ongelofelijk vinden, maar ik heb tijdens mijn bevalling geen een keer iemand uitgescholden en ik heb ook geen pijnbestrijding gehad.  Om 03:00 uur kreeg ik persweeën en om 03:29 uur werd ons zoontje geboren op 11 mei 2011; Sona William Pronk.

Aandeel van de doula

Gonny haar aandeel tijdens de zwangerschap en de bevalling was erg groot. Ik durf zelfs te zeggen dat ik zonder haar niet zo een snelle bevalling had gehad. Ze zorgde ervoor dat ik me volledig kon ontspannen en omdat we onze geboortewensen met haar hadden besproken, kon ze voor mij praten als ik het even te druk had met weeën opvangen. Ook ziet ze precies wat je nodig hebt, zonder dat je het tegen haar zegt. Een blik is al genoeg.

Tijdens mijn zwangerschap liet ze ons stilstaan bij dingen die ik zelf nooit had kunnen bedenken. Wil je muziek tijdens je bevalling of vertrouwde voorwerpen, wat verwacht je van de verloskundige, wat mag er wel en niet gebeuren. Op deze manier konden we ons goed voorbereiden en wist ook de verloskundige wat voor vlees ze in de kuip had. Dat is heel fijn, want het lijkt mij geen pretje om instructies uit te delen als je aan het bevallen bent.

Al met al is de bevalling, mede door Gonny, een hele bijzondere ervaring om op terug te kijken. Daarnaast heb ik ook mijn havo-diploma gehaald en vlak na de bevalling zijn we binnen de stad verhuisd naar een appartement met tuin. Volgend schooljaar ga ik met een studie beginnen en Gijs en ik willen zeker nog een kindje als we onze studies hebben afgerond. Ook daar zal een doula bij aanwezig zijn, ik kan het echt iedereen aanraden!

Bastiaan

Mail van mijn zus

Ik heb zojuist je website over je doula schap gelezen. Zoals je je ervaringen beschrijft in de verschillende verschenen artikelen. De beschrijvingen over de bevallingen en wat het met je doet, komen helemaal binnen. Het raakt me. En opeens vraag ik me af, of ik je indertijd, bij de begeleiding van mijn bevalling, wel in voldoende mate heb bedankt daarvoor. Je was mijn reddende engel en enorme steun en toeverlaat. Nog steeds haal ik af en toe de enveloppe uit de kast met daarin je persoonlijk relaas, dat je schreef voor Bastiaan. Een dierbare herinnering van een belangrijk deel uit mijn leven, die ik keer op keer nog steeds beleef. Lieve Gon, zonder sentimenteel te worden, dankjewel voor alles wat je voor mij toen betekend hebt. Een fijne ervaring van een zo bijzondere zus.

Hartelijke groet van Els.

Benjamin

Reactie van Benjamin

Lieve Gonny, nogmaals super bedankt voor je geweldige hulp bij mijn geboorte en voor je mooie verslag ervan. Ik ga het later zeker teruglezen, nu heb ik het te druk met slapen en groeien.

Liefs, Benjamin

Geboorteverslag van Benjamin

Keuze voor een doula

Ik heb Gonny vrij laat in mijn zwangerschap, pas rond week 38 benaderd, omdat ik vond dat mijn verloskundigenpraktijk te weinig ruimte bood voor mijn persoonlijke wensen. Zo had ik bijvoorbeeld mijn geboorteverslag al vanaf het begin van mijn zwangerschap af, maar kreeg ik niet de gelegenheid dit te laten zien aan de verloskundigen. Ze kwamen gehaast en geroutineerd over en namen naar mijn gevoel te weinig tijd voor de planning van de bevalling.  Ik had wel al eerder een boekje gelezen over de doula, maar ik wilde het in eerste instantie toch alleen proberen. Nadat een verloskundige mijn partner had genegeerd, was dat voor mijn de aanleiding om toch een doula bij mijn bevalling aanwezig te laten zijn. Zo was er toch een ervaren persoon bij die ik kon vertrouwen en mijn bevalling te begeleiden naar mijn wensen. Gonny was die persoon. Haar achtergrond, ervaring en haar rustige, geduldige doortastende persoonlijkheid was precies wat ik zocht en dus belde ik haar op. Ze kwam langs voor een kennismakingsgesprek, waarin ik kon uitspreken wat ik van haar verlangde. Gonny reageerde hier heel fijn op; ze oordeelde niet en stond open voor alles. Ook merkte ik dat ze precies aanvoelde wat ik zocht en dat ze ook meteen met me meedacht. Bovenal gaf ze me het gevoel dat ik haar kon vertrouwen en het aan haar kon overlaten dat alles naar mijn wens zou gaan. We hielden sporadisch contact tot mijn bevalling. Ik vond het vooral erg leuk om te merken dat we op een lijn zaten. Zo bekeken we haar dvd over orgastisch bevallen en kochten zonder het van elkaar te weten hetzelfde boek over hypnobirthing. Ik voelde me hierdoor erg gesteund en wist dat ik een goede keuze had gemaakt.

De geboorte

Tegen de tijd van mijn bevalling was ik al 41 weken zwanger en had ik al twee dagen weeën. Ik had Gonny al eerder gebeld maar meldde er ook meteen bij dat de weeën te zwak waren. Het verbaasde me dat ze alle tijd voor me had en dat ze er gewoon voor me was, ongeacht het tijdstip of de duur. Ik voelde me bezwaard om haar de hele dag op me te laten wachten en besloot om Gonny bij haar gezin te laten zijn tot ik meer actie voelde. Uiteindelijk verliep de bevalling heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik beviel in het ziekenhuis omdat ik primaire weeën zwakte had. Gonny bleef de hele tijd bij me en stelde me steeds op mijn gemak. Ze gaf op de goede momenten adviezen en kwam met de juiste initiatieven zoals het opzetten van een rustgevende cd, een nat washandje en een glas water tegen de uitdroging. Mijn weeën moesten opgewekt worden en Gonny bleef me strelen en zachtjes toespreken. Hierdoor kon ik de buitenwereld (arts assistente, verpleegsters en leerlingen) uitschakelen zodat ik volledig in mezelf kon keren. Gonny heeft me heel veel rust en vertrouwen gegeven. Bovendien heeft ze mooie foto’s van de bevalling gemaakt zodat dat we het ons weer levendig voor ons konden halen. Het is verbazingwekkend hoe alles in een flits aan je voorbij gaat. We hadden de aanwezigheid van Gonny niet willen missen, ze heeft enorm met ons meegeleefd, gesteund en vertrouwen gegeven.

Bedankt Gonny, veel liefs,

Waiyin

Romeo (vader)

“Schat ik wil een doula”

“Schat ik wil doula”, zei mijn vriendin. Dit was mijn eerste confrontatie met het fenomeen doula. Nog nooit eerder had ik er van gehoord. Wat, wie is dat, een nieuwe koffie machine, de vrouw van Abdullah?! Gelukkig kwam snel het verlossende antwoord. Mijn vriendin legde me eventjes haarfijn uit wat een doula is en, wat zij eventueel voor ons zou kunnen betekenen tijdens de bevalling en de weg hier naar toe. Als vriend voelde ik me in eerste instantie eigenlijk een beetje gepasseerd en dan ook nog te bedenken dat ik 2 kinderen uit een vorige relatie heb. Ook kreeg ik het gevoel dat ze me tijdens de bevalling niet zou vertrouwen. Enfin, ik stemde ermee in en liet het gewoon over me heen komen. Ik zou wel zien, we zouden toch immers eerst met elkaar kennis maken en een intakegesprek hebben.
Het intakegesprek viel net tijdens een EK wedstrijd maar goed, je moet wat voor je zwangere vriendin over hebben. En daar was ze dan: Gonny onze doula. Het gesprek verliep zeer prettig ik begon de voordelen voor mijzelf ook in te zien. We spraken nog eens een keertje af om de wensenlijst door te nemen en het contract te tekenen. En toen was het wachten op de weeën en, het seintje van mijn vriendin om Gonny te bellen. Tijdens de weeën had ik meer tijd om alleen op mijn vriendin te concentreren en, de gaten die ik liet vallen vulde Gonny soepel in. Op weg met de auto naar het ziekenhuis waar mijn vriendin zou gaan bevallen, bekommerde Gonny zich op mijn vriendin zodat ik toch nog een beetje op het verkeer kon letten.

Tijdens de bevalling was Gonny echt een grote steun en rustpunt voor ons beiden. Ik kan het dan ook echt iedereen die moet gaan bevallen aanraden een doula in de armen te nemen. Oh ja …. het begin van de bevalling ging helemaal volgens boekje maar uiteindelijk is onze Romeo kerngezond met een vacuümpomp ter wereld gekomen.

Steven Corputty

Ruben (vader)

Mijn ervaring met doula Gonny

Keuze voor een doula

Spanning, wanneer gaat het gebeuren, hoe gaat het gebeuren?? Wat gaat er allemaal gebeuren?? In Nederland heb je geen doula nodig, alles is geregeld, alles gaat vanzelf. Ook het kind komt vanzelf. Het enige wat je hoeft te doen is ontspannen en rustig blijven en bellen. Zeggen ze… Natuurlijk is dat ook zo, maar toch miste ik iets in het supergeorganiseerde geheel: Persoonlijkheid. Niets ten nadele van de verloskundigenpraktijk, daar werken geweldige mensen die zich voor 200% inzetten. Maar je weet niet welke verloskundige komt, bovendien is zij druk met het medische deel en moet tussendoor ook nog ergens anders heen. Daarom sprak een doula mij aan. Wetende dat wij als zelfstandigen geneigd zijn om tot het laatste moment te werken, te bevallen en daarna weer verder te gaan met werken, was de keuze voor een doula ook een bewuste keuze om een extra rem in te bouwen en een vertrouwd persoon aan je zij te hebben. Bij het bekijken van de website van Gonny sprak het mij aan dat zij een veelzijdige vrouw is die openstaat voor andere denkbeelden over de wereld. Tegelijkertijd houdt zij de dingen gescheiden. Bij het telefooncontact en bezoek bij ons thuis voelde ik de klik van vertrouwen en openheid om jezelf te mogen zijn. Hierdoor wist ik dat Gonny een juiste keuze was.

De begeleiding

Gonny belde 1x per week om met Astrid te praten over hoe ze zich voelde en hoe het met haar ging. Naast de grote buik werd het hierdoor ook duidelijker dat de bevalling er aan zat te komen.
8 mei 2008: ‘s ochtends vroeg, Astrid had weeën, de bevalling begon. Gelijk de verloskundige en Gonny gebeld. Astrid deed het geweldig. Ze ving de weeën goed op, deze kwamen gelijk al regelmatig en vlot achter elkaar. Met de komst van Gonny kon ik de rompslomp beter loslaten en mij op Astrid richten. Door de extra aandacht van Gonny zoals mee puffen, ondersteunen bij het lopen, water met een rietje, pompspuitje en rustgevende muziek voelde alles vertrouwd en veilig en kon ik goed bij Astrid blijven en haar helpen de weeën op te vangen. Ook tijdens het hectische en zware deel naar en in het ziekenhuis was het fijn om te weten dat zij er ook was. Na de bevalling is Gonny nog even gebleven, zo kon het nog even rustig tot ons doordringen dat wij vader en moeder waren geworden van onze lieve Ruben (zie www.rubendam.nl). Een paar weken later kwam Gonny nog langs om na te praten en ons het geboorteverslag te geven. Mooi om te lezen wat er eigenlijk precies is gebeurd.

Tot slot

Na zo’n goede klik en intensieve ervaring wil je het liefst het etiketje goede vriend op Gonny plakken, maar wetende dat afstand en tijd belemmerd zijn en andere mensen die willen bevallen haar nodig hebben, stoppen we deze vriendschap en ervaring in het doosje zeer goede herinneringen. Uiteraard blijven we haar volgen en op de hoogte houden van Rubens belevenissen in deze wereld.

Veel liefs, Wilko Dam

Ruben (moeder)

Een doula is er voor jòu!

‘Een doula, wat is dat?’ Het wordt me nog vaak gevraagd als ik vertel over mijn bevalling. Elke keer opnieuw verbaast het me dat nog zo weinig mensen – vooral vrouwen – ervan hebben gehoord. Tijd om dat eens te veranderen!

Ruben is geboren op 8 mei 2008 om 8 uur ’s avonds. ’s Ochtends werd ik rond een uur 7 wakker van iets wat op weeën leek. Omdat ik Gonny niet voor niets vanuit Haren naar Zwolle wilde laten komen, wilde ik eerst nog het bezoek van de verloskundige afwachten. Maar toen die zei dat ik toch werkelijk aan het bevallen was, kwam Gonny meteen. Haar aanwezigheid maakte me meteen rustiger. Er was nu iemand die wist hoe het was om te bevallen. Want ook al was Wilko (mijn man) er helemaal voor mij, hij had ook nog nooit een bevalling meegemaakt.

De eerste weeën heb ik opgevangen met op de achtergrond de rustige muziek die Gonny had opgezet. Met een washandje depte ze zo nu en dan mijn gezicht. Ze dook mee in mijn weeën, waardoor ik ze beter kon opvangen. Ook had ze rietjes meegenomen zodat ik al liggend zo nu en dan wat kon drinken. En ze gaf me koekjes: die smaakten goed. Rond etenstijd stelde ze voor om brood te smeren, zodat Wilko ook iets te eten zou krijgen. Daar was hij de hele ochtend nog niet aan toegekomen. Maar door het breken van de vliezen en het plotselinge vertrek naar het ziekenhuis lukte dat niet meer. Tijdens de 10 minuten durende autorit naar het ziekenhuis zat Gonny naast me op de achterbank. Toen ik het ziekenhuis in ging was zij bij mij, terwijl Wilko de auto parkeerde. Op de kraamafdeling was het druk en hoewel ik had aangegeven graag pijnstilling te willen, liet een verloskundige of gynaecoloog lang op zich wachten. Gonny heeft toen gevraagd wanneer er iemand bij mij zou komen, zodat Wilko bij mij kon blijven. Tijdens de zware en pijnlijke weeën zat Wilko constant bij mij, maar toen hij even wegging, zat Gonny er. Aan de verpleegkundigen legde ze uit wat een doula is en wat zij wel en niet doet. Wilko vond haar koeken – uit ervaring weet ze dat het slim is om die bij zich te hebben – aan het eind van de dag erg lekker. Toen Ruben eindelijk geboren was, met de vacuümpomp want hij wilde er niet uit (waarschijnlijk zat zijn handje in de weg), bleef ze nog een paar uur bij mij om na te praten terwijl Wilko onze ouders en vrienden vertelde dat ons kleine mannetje er was.

De telefonische gesprekken die we in de weken voor de bevalling voerden, waren fijn. Elke keer spraken we een vast tijdstip af waarop Gonny mij belde. We hadden het over van alles. Een paar weken na de bevalling kwam Gonny weer langs. Ze had een mooi geboorteverslag gemaakt waarin stond hoe de bevalling verlopen was. Leuk om te lezen, want mijn tijdsbesef week nogal af van wat Gonny beschreef. Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik Gonny heb gebeld. Als zelfstandige heb ik geen officieel zwangerschapsverlof. Het werk gaat altijd door en aan een goede voorbereiding op de bevalling kwam ik niet toe. Ik twijfelde wel: heeft een sterke en zelfverzekerde vrouw dat nodig? Bovendien is Wilko er, net als de verloskundige. En mag je van iemand die je niet kent verwachten dat zij de hele bevalling erbij blijft, hoe lang het ook duurt? Dat is nogal wat. Maar zo’n 6 weken voor de bevalling werd het me allemaal teveel en ik heb meteen een doula gezocht. Op gevoel: wat Gonny doet en vertelt op haar website sprak mij en Wilko aan. Het klikte ook tijdens het kennismakingsgesprek. Ruben is een echte ‘doulababy’: een ontspannen en blij ventje. Dus: mocht er ooit een tweede bevalling komen, dan mag – nee, moet – Gonny daar weer bij zijn!

Astrid Groothuis