Zoon

Zoon

Wij zijn de bevalling heel rustig en met vertrouwen in gegaan, dankzij de voorafgaande begeleiding van Gonny. Het liep zoals het liep en we kijken er zeer positief op terug. Gonny is heel betrokken en voelde goed aan waar wij behoefte aan hadden. Tijdens de bevalling hielp ze mij kracht, rust en vertrouwen te vinden om door te gaan. Een prachtige ervaring.

Maaike en Dirk-Jan

Otis en Leon

Verslag van de geboorte van Otis en Leon

Blij met de begeleiding van de doula

Met trots kunnen we zeggen dat we de ouders zijn geworden van 2 prachtige zoons: Otis en Leon. De geboorte is begeleid door een doula, Gonny Cappers. Gonny heeft het voor ons een hele mooie bijzondere ervaring gemaakt. Doordat zij ons heeft in laten zien dat we zelf keuzes kunnen maken in het geboorteproces en op die manier de geboorte als een mooie en bijzondere gebeurtenis kunnen beleven. We kijken met een heel positief gevoel er op terug. Ze heeft ons de steun heeft gegeven waardoor wij op onze eigen wijze de geboorte hebben kunnen beleven. Zij heeft dit op een mooie en warme manier gedaan, precies de manier waar we behoefte aan hadden.  Omdat ik niet zomaar zwanger raakte en we een voortraject hebben gehad in het ziekenhuis, en omdat ik zwanger was van een tweeling, was de hele zwangerschap nogal medisch. Veel controles, echo’s, testjes etc. Er was weinig ruimte voor onze eigen gevoelens, onzekerheden en vragen. Daarom hadden we in de begeleiding van de bevalling erg veel behoefte aan iemand die juist de menselijke warme kant van zo’n bijzondere gebeurtenis kon begeleiden.

Enthousiaste partner

Via de zwangerschapsyoga zijn we in contact gekomen met Gonny. Mijn partner en ik waren meteen erg enthousiast. Mijn partner leek het een goed idee een bevallingscoach in te schakelen zodat hij de geboorte van zijn zoons op zijn eigen manier kon beleven. Hij vond het prettig dat er iets van zijn begeleidende rol werd overgenomen door iemand met ervaring. Hij heeft soms letterlijk ruimte nodig en voelde nu de mogelijkheid om ook even eruit te kunnen stappen. Gonny was er immers voor ons. Ikzelf voelde dat ik meer vertrouwen kreeg van haar aan mijn zijde. Ik vond het prettig ervaringen en gedachtes met haar te delen. Ook leek het mij erg fijn gecoacht te worden bij een zo belangrijke en voor ons nieuwe en onbekende gebeurtenis.

Natuurlijke keizersnee

Ik ben bevallen met een keizersnede. Dat was vooraf gepland omdat beide kindjes overdwars lagen. Op de natuurlijke manier konden ze er niet uit. Dat vond ik eerst wel erg jammer. Ik wilde erg graag natuurlijk bevallen, omdat ik dacht dat het als start voor de kindjes en voor de transformatie van mij in moeder goed zou zijn. Door mijn zwangerschapsyoga voelde ik dat ik er klaar voor was en keek ik uit naar dit bijzondere moment. Daarom was het een tegenvaller toen bleek dat het echt onverstandig was natuurlijk te bevallen. We wilden het lot niet tarten, dus stemden we in met een keizersnede. Wel heb ik nog moxa behandelingen gehad. Dit heb ik gedaan om de kindjes misschien toch nog te laten draaien. Hierbij worden acupunctuur punten verwarmd waardoor er energie gaat stromen wat de draaiing van de kindjes stimuleert. Helaas is dit niet gelukt.

Het was een geplande keizersnede. Vooraf wisten we wanneer ze zouden komen. Dat is best vreemd, maar ook mooi, want je kunt je klaarmaken voor de ontmoeting met je kindjes. Ik was me daar heel bewust van. En ik vond dat mooi maar ook heel spannend. De dag voor de keizersnede was daarom ook emotioneel voor me. Het voelde als een afscheid van het oude vertrouwde en als een nieuw begin. Mijn partner en ik hebben het dan ook samen gevierd, deze bijzondere avond voor de geboortedag. Ik had hapjes en alcoholvrije champagne in huis gehaald, en we hebben stilgestaan bij de dag die komen ging..

Gonny heeft veel betekend in het laten zien van de mogelijkheden die we hadden bij de geplande keizersnede. Door haar hebben we de natural ceasarean leren kennen en hebben we daarvoor gekozen. Dat is een keizersnede waarbij niet de medische handelingen, maar het kindje en de ouders centraal staan, en het contact tussen hen zo veel mogelijk wordt gestimuleerd. Deze manier van geboren worden was niet gebruikelijk voor het ziekenhuis, en voor een tweeling zelfs nog nooit uitgevoerd. Daarom voor alle partijen een nieuwe en bijzondere ervaring.

De geboortedag

Voor de bevalling hebben we een aantal keren afgesproken met Gonny. Op de geboortedag was Gonny er de hele dag voor ons. Bij binnenkomst in het ziekenhuis stond ze al klaar en verwelkomde ons. Toen ik haar aankeek wist ik: nu gaat het echt beginnen. Daar waar we al zo uitgebreid bij stil hebben gestaan, wordt nu werkelijkheid. Dat emotioneerde me. Na ons geïnstalleerd te hebben en de laatste tests te hebben ondergaan, mocht ik plots naar de OK. Vanaf dat punt ging alles heel snel. We moesten afscheid nemen van Gonny. Een paar laatste bemoedigende woorden, en daar gingen we.
Mijn hart klopte me in mijn keel. Eigenlijk wilde ik niet meer, en ik dacht: als ik er nu stiekem vandoor ga. Ik zag allemaal mensen in het groen, ik herkende niemand, en er kwamen wel 15 mensen zich aan me voorstellen. Ik moest me overgeven. Toen de ruggenprik werd gezet, voelde het alsof ik in een bad met warm water ging liggen. Ik voelde me rustig worden en warm. Toen kwam ook mijn man bij me zitten en onze eigen gynaecoloog kwam de OK op. Toen was alles goed. Een keizersnede duurt eigenlijk maar kort. Een kwartier na de start van de operatie werd Otis al geboren. En 2 minuten later Leon. Alles ging zoals we hadden gewenst en besproken. Het is prachtig om je kindjes voor het eerst echt te zien. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik daaraan terug denk. Het is onbeschrijfelijk hoe wonderlijk en groots dat moment is. We kregen alle tijd om elkaar eens goed te bekijken, te voelen en het eerste moment te verwerken en de jongens werden meteen al aangelegd aan de borst. Het schijnt goed te zijn voor het contact op lange termijn om binnen de eerste 2 uur veel huid-op-huid contact te hebben.  Op de recovery mocht Gonny weer bij ons. We stonden te popelen om de jongens te showen!

Terug kijken

Dolgelukkig kwamen we na 2 uurtjes weer terug op de afdeling. Ik heb de keizersnede als een heel bijzondere ervaring beleefd. Niet als zwaar oid. Het herstel is ook bijzonder snel gegaan. Ik had er na 2 dagen al geen last meer van en mocht eigenlijk na 3 dagen al wel naar huis. En nu, 5 weken erna, voel ik me al weer helemaal de oude. De jongens hebben nog wel 5 dagen op de kinderafdeling gelegen omdat Otis in verhouding teveel was afgevallen en Leon zo’n ukje was. We wisten de laatste weken voor de bevalling dat Leon een klein mannetje zou zijn. Het was daarom spannend of hij boven de 2000 gram zou komen, wat de grens is om in de couveuse te moeten. We hoopten erg dat hij daar niet in hoefde. Uiteindelijk heeft hij er 1 dag in gelegen, maar ging het zo goed dat hij daarna lekker bij zijn broer in bed mocht.  Het contact met de verpleging van de afdelingen was erg goed, dus we hebben het verblijf in het ziekenhuis als een prachtig mooie week ervaren, een goede start. Ze hebben ons goed ondersteund in het geven van borstvoeding.

En nu zijn we alweer 4 weken thuis. We hebben ons draai al goed gevonden. Ik moet wel zeggen dat het heel hard werken is. Ik geef borstvoeding, moet beiden nog regelmatig bij voeden, en kolf dus. Daarom ben ik bijna continu bezig met voeden, troosten en verschonen.. Maar het harde werken weegt niet op tegen het enorme geluk wat we ervaren en het plezier wat we nu al met ze hebben. De eerste lachjes krijgen we al van ze. Gelukkiger kan je ons niet maken.

De trotse ouders van Otis en Leon

Fardau Eva

Verslag van de geboorte van Fardau Eva (15-8-2011)

Voorbereiding

De eerste keer dat ik in een tijdschrift las over een Doula, dacht ik; “Mocht ik ooit nog een kindje krijgen dan graag met een Doula erbij”. Mijn eerste bevalling was niet zo’n  fijne ervaring. Een lange pijnlijke bevalling die uiteindelijk eindigde in een keizersnee. Vanwege een verhoogde bloeddruk moest ik bevallen in het ziekenhuis, in het weekend, het was heel druk en wij voelde ons vaak aan ons lot overgelaten. Toen ik na 8 jaar zwanger was van mijn tweede kindje, hebben wij contact opgenomen met Gonny. Eerst via de e-mail en later een gesprek thuis. Het klikte goed tussen ons. Gonny heeft ons veel uitleg gegeven over wat er precies gebeurd met je lichaam tijdens een bevalling. Ook hebben we gesproken over mijn eerste bevalling en mijn angsten die ik daardoor had gekregen, met name voor veel pijn tijdens de bevalling en zelf helemaal geen regie te hebben over je bevalling. Door de gesprekken met Gonny en het bevallingsplan dat we samen met haar hebben gemaakt, verdween langzamerhand alle angst die ik had voor het bevallen.

De geboorte van Fardau

Fardau heeft 41 weken gewacht, ik zou op 17 augustus 2011 naar het ziekenhuis om ingeleid te worden, maar op maandagmorgen 15 augustus begon de bevalling spontaan thuis. We hebben om 6.00u Gonny gebeld dat het was begonnen en zijn daarna naar het ziekenhuis gegaan. Toen we een tijdje in het ziekenhuis waren en de bevalling bleek inderdaad door te zetten hebben we Gonny gebeld (8.45 u) of ze wilde komen.   Om 9.45 is Gonny bij ons en blijft de gehele bevalling aan onze zijde. De ontsluiting verloopt de eerste uren langzaam, wanneer de verpleging ons op mijn verzoek een tijdje met rust laat, gaat het in een keer heel snel. Om 20.00u blijk ik vrij plotseling al 10 cm ontsluiting te hebben, ik mag gaan persen. Gonny helpt mij om mijn benen vast te houden, dat lukt mij niet alleen. Na een paar keer persen wordt Fardau geboren, ik ben erg beduusd dat het persen zo snel is gegaan en moet het even verwerken. Gonny maakt foto’s van ons met Fardau en blijft nog even thee drinken en beschuit met muisjes eten. Daarna gaat ze naar huis, voor haar ook een lange dag!

geboorte Fardau

Steun van de doula

Gonny is een grote steun geweest tijdens de bevalling, op een rustige manier was ze op de achtergrond steeds aanwezig, ze voelde precies aan wat ik nodig had. Ze heeft me gemasseerd toen ik erge rugpijn had. Ook gaf ze mij tips over hoe om te gaan met het ziekenhuispersoneel, dat ik niet alles hoefde te accepteren en dat ze mijn bevallingsplan niet moesten vergeten. Ook vertelde ze me regelmatig in welke fase ik zat in de bevalling, dat vond ik erg prettig! Door haar ondersteuning heb ik mijn bevalling op mijn eigen wijze kunnen doen en ik kijk hier met veel liefde en dankbaarheid op terug! Ik kan het alle vrouwen aanraden die onzeker zijn over hun bevalling!

Fardau is nu bijna 1 jaar en is een vrolijke, gezonde baby, mede door de goede start die ze heeft gemaakt!

Sandra & Erik Jan

Bastiaan

Mail van mijn zus

Ik heb zojuist je website over je doula schap gelezen. Zoals je je ervaringen beschrijft in de verschillende verschenen artikelen. De beschrijvingen over de bevallingen en wat het met je doet, komen helemaal binnen. Het raakt me. En opeens vraag ik me af, of ik je indertijd, bij de begeleiding van mijn bevalling, wel in voldoende mate heb bedankt daarvoor. Je was mijn reddende engel en enorme steun en toeverlaat. Nog steeds haal ik af en toe de enveloppe uit de kast met daarin je persoonlijk relaas, dat je schreef voor Bastiaan. Een dierbare herinnering van een belangrijk deel uit mijn leven, die ik keer op keer nog steeds beleef. Lieve Gon, zonder sentimenteel te worden, dankjewel voor alles wat je voor mij toen betekend hebt. Een fijne ervaring van een zo bijzondere zus.

Hartelijke groet van Els.

Benjamin

Reactie van Benjamin

Lieve Gonny, nogmaals super bedankt voor je geweldige hulp bij mijn geboorte en voor je mooie verslag ervan. Ik ga het later zeker teruglezen, nu heb ik het te druk met slapen en groeien.

Liefs, Benjamin

Geboorteverslag van Benjamin

Keuze voor een doula

Ik heb Gonny vrij laat in mijn zwangerschap, pas rond week 38 benaderd, omdat ik vond dat mijn verloskundigenpraktijk te weinig ruimte bood voor mijn persoonlijke wensen. Zo had ik bijvoorbeeld mijn geboorteverslag al vanaf het begin van mijn zwangerschap af, maar kreeg ik niet de gelegenheid dit te laten zien aan de verloskundigen. Ze kwamen gehaast en geroutineerd over en namen naar mijn gevoel te weinig tijd voor de planning van de bevalling.  Ik had wel al eerder een boekje gelezen over de doula, maar ik wilde het in eerste instantie toch alleen proberen. Nadat een verloskundige mijn partner had genegeerd, was dat voor mijn de aanleiding om toch een doula bij mijn bevalling aanwezig te laten zijn. Zo was er toch een ervaren persoon bij die ik kon vertrouwen en mijn bevalling te begeleiden naar mijn wensen. Gonny was die persoon. Haar achtergrond, ervaring en haar rustige, geduldige doortastende persoonlijkheid was precies wat ik zocht en dus belde ik haar op. Ze kwam langs voor een kennismakingsgesprek, waarin ik kon uitspreken wat ik van haar verlangde. Gonny reageerde hier heel fijn op; ze oordeelde niet en stond open voor alles. Ook merkte ik dat ze precies aanvoelde wat ik zocht en dat ze ook meteen met me meedacht. Bovenal gaf ze me het gevoel dat ik haar kon vertrouwen en het aan haar kon overlaten dat alles naar mijn wens zou gaan. We hielden sporadisch contact tot mijn bevalling. Ik vond het vooral erg leuk om te merken dat we op een lijn zaten. Zo bekeken we haar dvd over orgastisch bevallen en kochten zonder het van elkaar te weten hetzelfde boek over hypnobirthing. Ik voelde me hierdoor erg gesteund en wist dat ik een goede keuze had gemaakt.

De geboorte

Tegen de tijd van mijn bevalling was ik al 41 weken zwanger en had ik al twee dagen weeën. Ik had Gonny al eerder gebeld maar meldde er ook meteen bij dat de weeën te zwak waren. Het verbaasde me dat ze alle tijd voor me had en dat ze er gewoon voor me was, ongeacht het tijdstip of de duur. Ik voelde me bezwaard om haar de hele dag op me te laten wachten en besloot om Gonny bij haar gezin te laten zijn tot ik meer actie voelde. Uiteindelijk verliep de bevalling heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik beviel in het ziekenhuis omdat ik primaire weeën zwakte had. Gonny bleef de hele tijd bij me en stelde me steeds op mijn gemak. Ze gaf op de goede momenten adviezen en kwam met de juiste initiatieven zoals het opzetten van een rustgevende cd, een nat washandje en een glas water tegen de uitdroging. Mijn weeën moesten opgewekt worden en Gonny bleef me strelen en zachtjes toespreken. Hierdoor kon ik de buitenwereld (arts assistente, verpleegsters en leerlingen) uitschakelen zodat ik volledig in mezelf kon keren. Gonny heeft me heel veel rust en vertrouwen gegeven. Bovendien heeft ze mooie foto’s van de bevalling gemaakt zodat dat we het ons weer levendig voor ons konden halen. Het is verbazingwekkend hoe alles in een flits aan je voorbij gaat. We hadden de aanwezigheid van Gonny niet willen missen, ze heeft enorm met ons meegeleefd, gesteund en vertrouwen gegeven.

Bedankt Gonny, veel liefs,

Waiyin

Romeo (vader)

“Schat ik wil een doula”

“Schat ik wil doula”, zei mijn vriendin. Dit was mijn eerste confrontatie met het fenomeen doula. Nog nooit eerder had ik er van gehoord. Wat, wie is dat, een nieuwe koffie machine, de vrouw van Abdullah?! Gelukkig kwam snel het verlossende antwoord. Mijn vriendin legde me eventjes haarfijn uit wat een doula is en, wat zij eventueel voor ons zou kunnen betekenen tijdens de bevalling en de weg hier naar toe. Als vriend voelde ik me in eerste instantie eigenlijk een beetje gepasseerd en dan ook nog te bedenken dat ik 2 kinderen uit een vorige relatie heb. Ook kreeg ik het gevoel dat ze me tijdens de bevalling niet zou vertrouwen. Enfin, ik stemde ermee in en liet het gewoon over me heen komen. Ik zou wel zien, we zouden toch immers eerst met elkaar kennis maken en een intakegesprek hebben.
Het intakegesprek viel net tijdens een EK wedstrijd maar goed, je moet wat voor je zwangere vriendin over hebben. En daar was ze dan: Gonny onze doula. Het gesprek verliep zeer prettig ik begon de voordelen voor mijzelf ook in te zien. We spraken nog eens een keertje af om de wensenlijst door te nemen en het contract te tekenen. En toen was het wachten op de weeën en, het seintje van mijn vriendin om Gonny te bellen. Tijdens de weeën had ik meer tijd om alleen op mijn vriendin te concentreren en, de gaten die ik liet vallen vulde Gonny soepel in. Op weg met de auto naar het ziekenhuis waar mijn vriendin zou gaan bevallen, bekommerde Gonny zich op mijn vriendin zodat ik toch nog een beetje op het verkeer kon letten.

Tijdens de bevalling was Gonny echt een grote steun en rustpunt voor ons beiden. Ik kan het dan ook echt iedereen die moet gaan bevallen aanraden een doula in de armen te nemen. Oh ja …. het begin van de bevalling ging helemaal volgens boekje maar uiteindelijk is onze Romeo kerngezond met een vacuümpomp ter wereld gekomen.

Steven Corputty

Ruben (vader)

Mijn ervaring met doula Gonny

Keuze voor een doula

Spanning, wanneer gaat het gebeuren, hoe gaat het gebeuren?? Wat gaat er allemaal gebeuren?? In Nederland heb je geen doula nodig, alles is geregeld, alles gaat vanzelf. Ook het kind komt vanzelf. Het enige wat je hoeft te doen is ontspannen en rustig blijven en bellen. Zeggen ze… Natuurlijk is dat ook zo, maar toch miste ik iets in het supergeorganiseerde geheel: Persoonlijkheid. Niets ten nadele van de verloskundigenpraktijk, daar werken geweldige mensen die zich voor 200% inzetten. Maar je weet niet welke verloskundige komt, bovendien is zij druk met het medische deel en moet tussendoor ook nog ergens anders heen. Daarom sprak een doula mij aan. Wetende dat wij als zelfstandigen geneigd zijn om tot het laatste moment te werken, te bevallen en daarna weer verder te gaan met werken, was de keuze voor een doula ook een bewuste keuze om een extra rem in te bouwen en een vertrouwd persoon aan je zij te hebben. Bij het bekijken van de website van Gonny sprak het mij aan dat zij een veelzijdige vrouw is die openstaat voor andere denkbeelden over de wereld. Tegelijkertijd houdt zij de dingen gescheiden. Bij het telefooncontact en bezoek bij ons thuis voelde ik de klik van vertrouwen en openheid om jezelf te mogen zijn. Hierdoor wist ik dat Gonny een juiste keuze was.

De begeleiding

Gonny belde 1x per week om met Astrid te praten over hoe ze zich voelde en hoe het met haar ging. Naast de grote buik werd het hierdoor ook duidelijker dat de bevalling er aan zat te komen.
8 mei 2008: ‘s ochtends vroeg, Astrid had weeën, de bevalling begon. Gelijk de verloskundige en Gonny gebeld. Astrid deed het geweldig. Ze ving de weeën goed op, deze kwamen gelijk al regelmatig en vlot achter elkaar. Met de komst van Gonny kon ik de rompslomp beter loslaten en mij op Astrid richten. Door de extra aandacht van Gonny zoals mee puffen, ondersteunen bij het lopen, water met een rietje, pompspuitje en rustgevende muziek voelde alles vertrouwd en veilig en kon ik goed bij Astrid blijven en haar helpen de weeën op te vangen. Ook tijdens het hectische en zware deel naar en in het ziekenhuis was het fijn om te weten dat zij er ook was. Na de bevalling is Gonny nog even gebleven, zo kon het nog even rustig tot ons doordringen dat wij vader en moeder waren geworden van onze lieve Ruben (zie www.rubendam.nl). Een paar weken later kwam Gonny nog langs om na te praten en ons het geboorteverslag te geven. Mooi om te lezen wat er eigenlijk precies is gebeurd.

Tot slot

Na zo’n goede klik en intensieve ervaring wil je het liefst het etiketje goede vriend op Gonny plakken, maar wetende dat afstand en tijd belemmerd zijn en andere mensen die willen bevallen haar nodig hebben, stoppen we deze vriendschap en ervaring in het doosje zeer goede herinneringen. Uiteraard blijven we haar volgen en op de hoogte houden van Rubens belevenissen in deze wereld.

Veel liefs, Wilko Dam

Ruben (moeder)

Een doula is er voor jòu!

‘Een doula, wat is dat?’ Het wordt me nog vaak gevraagd als ik vertel over mijn bevalling. Elke keer opnieuw verbaast het me dat nog zo weinig mensen – vooral vrouwen – ervan hebben gehoord. Tijd om dat eens te veranderen!

Ruben is geboren op 8 mei 2008 om 8 uur ’s avonds. ’s Ochtends werd ik rond een uur 7 wakker van iets wat op weeën leek. Omdat ik Gonny niet voor niets vanuit Haren naar Zwolle wilde laten komen, wilde ik eerst nog het bezoek van de verloskundige afwachten. Maar toen die zei dat ik toch werkelijk aan het bevallen was, kwam Gonny meteen. Haar aanwezigheid maakte me meteen rustiger. Er was nu iemand die wist hoe het was om te bevallen. Want ook al was Wilko (mijn man) er helemaal voor mij, hij had ook nog nooit een bevalling meegemaakt.

De eerste weeën heb ik opgevangen met op de achtergrond de rustige muziek die Gonny had opgezet. Met een washandje depte ze zo nu en dan mijn gezicht. Ze dook mee in mijn weeën, waardoor ik ze beter kon opvangen. Ook had ze rietjes meegenomen zodat ik al liggend zo nu en dan wat kon drinken. En ze gaf me koekjes: die smaakten goed. Rond etenstijd stelde ze voor om brood te smeren, zodat Wilko ook iets te eten zou krijgen. Daar was hij de hele ochtend nog niet aan toegekomen. Maar door het breken van de vliezen en het plotselinge vertrek naar het ziekenhuis lukte dat niet meer. Tijdens de 10 minuten durende autorit naar het ziekenhuis zat Gonny naast me op de achterbank. Toen ik het ziekenhuis in ging was zij bij mij, terwijl Wilko de auto parkeerde. Op de kraamafdeling was het druk en hoewel ik had aangegeven graag pijnstilling te willen, liet een verloskundige of gynaecoloog lang op zich wachten. Gonny heeft toen gevraagd wanneer er iemand bij mij zou komen, zodat Wilko bij mij kon blijven. Tijdens de zware en pijnlijke weeën zat Wilko constant bij mij, maar toen hij even wegging, zat Gonny er. Aan de verpleegkundigen legde ze uit wat een doula is en wat zij wel en niet doet. Wilko vond haar koeken – uit ervaring weet ze dat het slim is om die bij zich te hebben – aan het eind van de dag erg lekker. Toen Ruben eindelijk geboren was, met de vacuümpomp want hij wilde er niet uit (waarschijnlijk zat zijn handje in de weg), bleef ze nog een paar uur bij mij om na te praten terwijl Wilko onze ouders en vrienden vertelde dat ons kleine mannetje er was.

De telefonische gesprekken die we in de weken voor de bevalling voerden, waren fijn. Elke keer spraken we een vast tijdstip af waarop Gonny mij belde. We hadden het over van alles. Een paar weken na de bevalling kwam Gonny weer langs. Ze had een mooi geboorteverslag gemaakt waarin stond hoe de bevalling verlopen was. Leuk om te lezen, want mijn tijdsbesef week nogal af van wat Gonny beschreef. Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik Gonny heb gebeld. Als zelfstandige heb ik geen officieel zwangerschapsverlof. Het werk gaat altijd door en aan een goede voorbereiding op de bevalling kwam ik niet toe. Ik twijfelde wel: heeft een sterke en zelfverzekerde vrouw dat nodig? Bovendien is Wilko er, net als de verloskundige. En mag je van iemand die je niet kent verwachten dat zij de hele bevalling erbij blijft, hoe lang het ook duurt? Dat is nogal wat. Maar zo’n 6 weken voor de bevalling werd het me allemaal teveel en ik heb meteen een doula gezocht. Op gevoel: wat Gonny doet en vertelt op haar website sprak mij en Wilko aan. Het klikte ook tijdens het kennismakingsgesprek. Ruben is een echte ‘doulababy’: een ontspannen en blij ventje. Dus: mocht er ooit een tweede bevalling komen, dan mag – nee, moet – Gonny daar weer bij zijn!

Astrid Groothuis

Nienke

Mijn ervaring met doula Gonny

Voorgeschiedenis

Eerst mijn voorgeschiedenis en dan waarom een doula? Hallo, ik ben Eva Kauffeld, samen met mijn man Henk wilde ik 7 jaar geleden een kindje. We raakten zo zwanger en de zwangerschap was mooi maar zwaar want ik was veel misselijk. De bevalling was erg zwaar, het kindje werd in mijn buik geschat op een 7 ponder. Met een vacuümpomp wilden ze het op de wereld halen, maar deze bleek lek te zijn, dus alles liep mis. Het hoofdje werd geboren en ik (moeder) zakte steeds verder weg, maar dat hadden ze nog niet door. Pas toen mijn man het aangaf, zagen ze hoe slecht het met mij ging. Maar de rest van het lichaampje moest er nog uit. Ik was al heel ver weg, maar perste nog wel mee. De gynaecoloog zette zijn voet tegen het bed en begon echt te trekken. Dat heeft vast veel pijn gedaan. Ik heb toen veel bloed verloren. Mijn hb was na de bevalling 1.4. Dus ik was bijna dood!!!
Mijn man en moeder vertelden mij dit verhaal later, omdat ik toen al ver weg was. Onze zoon Jupiter woog geen 7 pond, maar 9,5 pond, dat is wel een heel verschil. Hij was een ontzettend grote baby!!!!
Hij was helemaal schoon, ze hoefden hem niet eens schoon te wrijven. Zijn Apgarscore was een dikke 10. Nou, wat wil je nog meer. Door het grote bloedverlies en alles samen tijdens de bevalling heb ik een bloeding in de hersenen gehad. De eerste 1,5 jaar na de geboorte van Jupiter kon ik niet lopen. Ik zat in een rolstoel. Doktoren en mensen in mijn omgeving zeiden dat er niets aan de hand was en dat ik mijn leven moest oppakken. Maar dat lukte me niet. Toen ben ik weer opgenomen in het ziekenhuis in Groningen en toen bleek dat door het overmatig bloedverlies en de bloeding in mijn hersenen mijn hypofyse was afgestorven. Mijn bijnieren werkten niet meer en het bleek dat ik een zeer zeldzame ziekte had overgehouden aan die zware bevalling: het syndroom van Sheehan. Al die tijd geloofde niemand mij, maar al die tijd had ik gelijk gehad. Hierdoor heb ik het eerste 1,5 jaar veel van Jupiter gemist. Wat ik de dokters kwalijk neem. Na een paar jaar wilden we weer zwanger worden, dit kon echter niet meer op de gewone manier. Dus heel lang hormonen geslikt en veel naar het ziekenhuis gemoeten. Totdat we in januari 2008 een i.u.i behandeling deden en gelijk al daarna bleek ik zwanger te zijn. Dat was geweldig, onze zoon Jupiter zou eindelijk een grote broer worden! De eerste 5 maanden was ik veel moe, maar ik ben niet misselijk geweest.

Contact met Gonny

Er was op een gegeven moment een 9-maandenbeurs in het WZA in Assen, daar leerde ik doula Gonny kennen. De angst voor deze bevalling begon een beetje te komen. De doula’s vertelden wat hun werk was. Ze helpen en coachen je tijdens de bevalling en ze houden je steeds in de gaten. Ik kreeg heel wat folders en die ging ik thuis eens doorlezen. Maar met Gonny klikte het gelijk al op de beurs Ze gaf me een goed en vertrouwd gevoel van binnen. Dat vertelde ik mijn man Henk toen ik thuis kwam. Hij wilde Gonny ook wel leren kennen voor hij iets besloot, dus maakten we een afspraak en stelden al onze vragen. En al snel hadden we besloten om het toch te doen. Gonny is mee geweest naar het ziekenhuis om te kijken hoe de baby groeide en me te helpen met vragen te stellen aan de gynaecoloog. Ze stond steeds achter ons. Dat was wel fijn. Gonny is nog 1x langsgekomen bij ons thuis om alles door te nemen en al onze geboortewensen op papier te zetten. Ik wilde dat er veel foto’s werden gemaakt zouden worden en dat ik alles zou zien van de bevalling en dat Gonny me goed in de gaten zou houden!!! Alles stond op papier, ook dat ik door een anesthesist geprikt zou worden en dat ze niet eindeloos zouden doorprikken.

De bevalling

Om 2.15 uur ‘s nachts waren thuis mijn vliezen gebroken. Eigenlijk onmogelijk, want ik kon geen spontane bevalling krijgen door mijn ziekte. Maar goed!! We regelden dat oma thuis op Jupiter zou gaan passen. In de tussentijd hadden we het ziekenhuis al gebeld. Toen we in het ziekenhuis waren was het al 03.00 uur. We belden na een paar uur Gonny, die zou gelijk komen. Ze was er al heel snel.
Ze hielp me overal mee. Ik heb nog op een skippybal gezeten. Ze masseerde mijn benen. Er was muziek. Ze hield alles in de gaten en ze was er voor Henk, die de bevalling ook zag aankomen. Iedere wee zette ik mezelf er goed door en Gonny masseerde me steeds. Op een gegeven moment kwam de verloskundige om te kijken hoe ver ik was. Ik bleek al 6 centimeter ontsluiting te hebben. Ze heeft gekeken of ze mij kon prikken voor een infuus. Toen ze dat niet aandurfde stelde Gonny voor om er een anesthesist bij te halen. Dus werd ik naar de o.k. gereden met doula Gonny die aan mijn zijde bleef. Ik bleef daardoor rustig en dat werkte voor de baby ook goed. Het infuus zat er vrij snel in. Toen werd ik naar de verloskamer gebracht. Daar was Henk, die alle spullen van ons al daarheen had gebracht. Hij was blij dat het infuus in 1x zo goed was ingebracht. Ik kreeg steeds vaker en pijnlijkere weeën en wist me soms geen raad. Maar Henk zei lieve dingen en doula Gonny masseerde me en wist me er goed bij te houden. Ze zei: “Het komt goed”. De verloskundige en de verpleegkundige waren ook zo lief. Iedereen hield me in de gaten. Op een gegeven moment kwam ook mijn moeder binnen en werden de weeën ook steeds steviger. De enige die me toen nog mij mocht masseren en tegen mij mocht praten was Gonny. Ik kon niet meer tegen al die drukte en aangeraakt worden. Ik keek naar haar als ik pijn had, ze pufte mee en aaide mij. Ik mocht knijpen in haar hand zodra ik me niet meer lekker voelde Ik weet echt alles nog van deze bevalling. Toen moest ik op een gegeven moment mee persen. Mijn moeder hield mijn hoofd vast, Gonny bleef aan mijn zijde en Henk maakte foto’s en zei lieve dingen. “Nog 2x persen”, zei de verloskundige, ”en dan is het er”. Dat waren de zwaarste weeën, ik perste hard en toen kwam de baby er uit. Gonny zorgde dat ik mee kon kijken (via de spiegel) en vertelde wat er allemaal gebeurde, ieder moment. De verloskundige legde de baby bij me, Henk knipte de navelstreng door en ze lieten me de moederkoek zien. Gonny heeft veel foto’s gemaakt van de geboorte, zodat ik niks gemist heb. Toch heb ik wel weer veel bloed verloren Maar nog net geen bloedtransfusie zeiden ze.

Geboren

Toen de baby was geboren, was het nog een verrassing wat het was. “Hoera, het is een meisje” zei de verloskundige en dat vonden we geweldig. “Nu hebben we van beide wat” zei Henk snikkend.
Wat vond ik het mooi al die gezichten die onze dochter en mij bekeken. Toen vertelden we haar naam: Nienke Marije Jet. Een prachtige naam vond iedereen. De kinderarts bekeek Nienke en haar bloedsuiker bleek wat laag. Haar score was dus een 9, nou hartstikke goed. Toen mocht ik haar haar eerste flesje geven, dat was een mooi moment. Gonny vertelde hoe ik het flesje moest geven.
Iedereen mocht Nienke even op schoot en ik wilde nog wat foto’s van de verloskundige met Nienke en de doula. Mijn moeder en Henk en ik stonden ook veel met haar op de foto!!! Gonny heeft Henk nog even een sigaret buiten laten roken en ze heeft ons toen alleen gelaten. Alle artsen, Henk, mijn moeder en Gonny vonden dat ik de bevalling ontzettend goed had gedaan. Iedereen vond het knap gedaan. Maar allemaal met steun van een hele lieve doula Gonny. Ze heeft ons zoveel bijgestaan. En dat hadden we wel nodig na al die nare ervaringen van 7 jaar geleden. Nu durf ik zeker een derde zwangerschap en bevalling aan!!! Het is wel het mooiste om niet te weten of je zwanger bent van een meisje of een jongen. Dat moment moet je bewaren voor de bevalling. Dat was een heel mooi moment. Dus voor iedereen die dit leest: laat verrassingen zo zijn. Je hoeft niet te weten wat het wordt. “Het belangrijkste is dat het gezond is” zei onze zoon! Het is geweldig als je verteld wordt als je bevallen bent wat het is. Dat is zo’n dubbele verrassing. Een echte verrassing van 4200 gram in ons geval! En dat doula Gonny er bij was, was een ontzettend rijke ervaring, want zonder haar had ik het zeker niet gekund. Iemand die zo dicht bij je staat. Ze heeft zoveel geregeld, ook veel nazorg. Mensen die echt bang zijn, net zoals ik was, moeten in een doula geloven. Deze mensen doen zo ontzettend veel voor je. En ze geven je meer krachten waar van ik dacht dat ik ze niet had. Maar doula Gonny heeft me laten zien en voelen dat ik heel veel krachten heb. Bedankt Gonny.

Het nagesprek.

Doula Gonny is 2 weken na de geboorte van Nienke nog weer langs geweest om na te praten of we tevreden waren over hoe ze alles heeft gedaan. We vertelden haar dat we zeer tevreden waren. Ze heeft ons echt doorheen geholpen. Ook vulden we nog een papier in over de tevredenheid. Doula Gonny had voor ons nog een verslag gemaakt over de hele bevalling. Zo kunnen we precies lezen wat er allemaal is gebeurd. Ze heeft ieder uur en ieder moment in het verslag opgeschreven. Leuk om terug te lezen en ze had ook nog wat mooie foto’s erbij gedaan. Voor later, voor Nienke en ons.
We hebben lang nagepraat en we maken ook gauw weer een afspraak. Ze heeft Nienke nog even op schoot gehad en daar hebben we nog wat foto’s van gemaakt. Doula Gonny, we hebben een goede herinnering aan jou en kunnen nu ook zeker een volgende bevalling aan!!!! Voor iedereen: neem een doula. Ze kan zoveel angsten bij je wegnemen en je hebt er zeker een hele leuke tijd aan. Je moet wel iemand nemen die bij je past. Doula Gonny paste bij ons. Ze heeft ons echt ieder moment laten meemaken en ons overal bij betrokken. En dan ook nog zo’n mooi verslag krijgen, wat je altijd kunt teruglezen. Dat is echt een kostbaar geschenk! Hopelijk zijn er na mijn verhaal veel vrouwen die het aandurven om net als ik een doula er bij te halen. Het is zo kostbaar om je hele bevalling mee te maken, ook als je angstig bent. En wat is nou mooier om ook nog gewoon te bevallen zonder al die hulpmiddelen? Daar kun je echt een doula bij gebruiken.

Groeten van Eva Kauffeld, Henk, Jupiter en Nienke.
Nienke is geboren op 15 september om 12.59 uur!

Nienke met mama

Charlotte

Verslag van de geboorte van Charlotte

Karin (35)
“Toen ik voor het eerst door had dat ik zwanger was dacht ik eerst: “Joepie” en direct gevolgd door: ”O jee, straks moet de baby eruit…”. Dat was al jaren mijn angst. Als ik zwanger zou worden dan moest de baby er uiteindelijk uit. Maar ik had het altijd vooruitgeschoven want het was nog lang niet zover, maar nu wel. Ik probeerde er niet te veel over na te denken, het duurde immers nog zeker een half jaar. Toen las ik in een tijdschrift over een Doula, dat zou echt wat voor mij zijn. Iemand die de hele bevalling bij mij zou blijven en mij waarschijnlijk beter zou begrijpen dan mijn man. Hij is echt de beste, de liefste, de knapste etc, maar of hij mij écht zou kunnen bijstaan tijdens de bevalling daar was ik niet zeker van en ik wilde het ook niet afwachten. Een verloskundige komt ook pas in het laatste stadium. Dat leek mij ook vreselijk en die zou vooral met de geboorte van het kind bezig zijn. Logisch, maar wie zou mij een beetje bedaren als het nodig zou zijn. Je hebt geen idee bij een eerste bevalling wat er gaat gebeuren, hoe je gaat reageren. Ik was vreselijk bang dat ik in paniek zou raken en zou gaan hyperventileren. Mijn moeder of een vriendin erbij was voor mij geen optie. Het tijdschrift van de doula kon ik nergens meer terugvinden en ik ging er ook van uit dat dit alleen in het westen van het land bestond. Voor de 20 weken echo moest ik naar het ziekenhuis en daar zag ik een poster van een informatie avond van een doula, alleen de avond was al geweest. Ik heb een foto van de poster genomen en enkele weken later heb ik een mailtje gestuurd of er nog een avond zou komen. Gonny Cappers heeft toen met mij contact opgenomen, is bij ons langs geweest en het klikte direct! Guus, mijn man, vond het eigenlijk allemaal prima, het was tenslotte mijn bevalling vond hij.
Hij had ook zeker niet het gevoel dat zijn plaats werd over genomen, ik denk stiekem dat hij het zelfs wel prettig vond want dan lag niet alle “verantwoording” bij hem. Er volgde nog een ontmoeting, eerst hadden we om de 6 weken contact en later werd dat vaker. Op het einde werd ik steeds zenuwachtiger en dan mailde ik Gonny die mij vervolgens weer gerust stelde. Guus was toch wat nuchter als ik de zenuwen had en dat kon ik soms niet gebruiken. Ik weet dat er miljarden mensen op de wereld geboren zijn, maar nu moet het bij mij gebeuren, das is toch even andere koek!! Uiteindelijk was ik, na inmiddels 12 dagen over tijd, voor controle in het UMCG, te hoge bloeddruk!! “Mevrouw, u moet blijven!”. Hier had ik mij helemaal niet op voorbereid en er was eigenlijk acute paniek, nu ging het toch echt gebeuren want de volgende dag zou de baby gehaald worden! Even later toen ik in het ziekenhuisbed lag en absolute rust moest houden (ik mocht zelfs niet meer uit bed, alleen om naar het toilet te gaan) heb ik Gonny gebeld. Zij is toen direct gekomen.
Het vervolg van het verhaal is in foto’s.

doula en Karin Charlotte geboren blije doula Charlotte en doula