Hoe kwam Doula Gonny in ons leven
Keuze voor een doula
Toen ik zwanger van de tweede was, wist ik één ding. Ik wilde niet weer een dergelijke nare bevalling als bij mijn dochter. Bij de bevalling van mijn dochter had ik een vervangende verloskundige, die ik nog nooit had gezien. En dat beviel mij niet omdat ik best onzeker was, zo’n eerste bevalling. Zij kwam niet professioneel over. Helaas kon ik door meconium in het vruchtwater niet thuis bevallen. In het ziekenhuis was nog een bevalling aan de gang en daar was de gynaecoloog bij. Bij ons aan het bed zat een stagiaire. Zij wist niks en kon ook geen adviezen geven. Op elke vraag die ik haar stelde, moest zij eerst naar de andere gynaecoloog, wat soms erg lang duurde. Toen ik om pijnstilling vroeg heeft dat ruim een uur geduurd voordat ik dat kreeg. Dit wilde ik niet nog een keer meemaken.
Nu kende mijn vader mijn probleem en aangezien hij directeur is van een verloskundigenpraktijk was hij op de hoogte van veel nieuwe dingen. Zo ook van Doula’s. Hij kwam met een krantenknipsel naar mij toe en vertelde wat hij wist over Doula’s. Gonny stond bij de foto van dat krantenknipsel. Maar ik wist het nog niet zeker. Een vreemde bij je bed tijdens zo’n grote gebeurtenis. Ik ben toen op internet gaan kijken voor meer informatie over Doula’s. Dit alles met mijn man besproken. Ik had er veel over nagedacht en alleen maar voordelen gezien van een Doula bij mijn bevalling. Iemand die er altijd voor ons is, zowel thuis en ook als je toch naar het ziekenhuis moest. Nadat mijn man en ik het besproken hadden ging ik kijken welke Doula wilde ik nu bij mijn bed. Op de Doula-site (doula.nl) staat van elke Doula een stukje. Ik wilde vooral een ervaren iemand die mij steun en adviezen zou kunnen geven. Gonny sprak mij aan omdat zij al veel ervaring had en omdat zij ook in de buurt woont. Na telefonisch contact hadden we een afspraak gemaakt. Het gesprek verliep erg goed. En hoe meer Gonny vertelde hoe zekerder ik was dat ik een Doula bij mijn bevalling wilde. En ook dat het Gonny moest zijn. Aan het einde van het gesprek vroeg Gonny of het ons wat leek. Mijn man en ik keken elkaar aan en zeiden allebei; ja. Wij hadden allebei het idee dat we een klik hadden met Gonny. Gelukkig had Gonny ook dat idee.
De zwangerschap
Mijn zwangerschap verliep niet geweldig. Op 12 weken bekkeninstabiliteit waardoor ik al snel niet langer als 5 minuutjes kon lopen. Vanaf week 20 zat ik thuis want het werk was te pijnlijk. Ook was ik nog bezig met een opleiding maar ik kon in de 5e maand niet meer naar het lokaal komen. Met 31 weken was onze knul ( ja we kregen een zoon GEWELDIG) al ingedaald en was ik aan het verstrijken. Foute boel. Dus ik moest zoveel mogelijk liggen en niet meer lopen. Bed gehuurd voor beneden en een rolstoel om er toch zo nu en dan uit te kunnen. Gelukkig bleef alles stabiel. Gonny belde regelmatig en is zelfs een aantal keer extra op bezoek geweest. Dit was erg fijn omdat ik het al snel zat was om thuis te zitten en niks te kunnen. Vanaf 37 weken mocht ik weer wat meer gaan doen maar onze knul zat wel goed daarbinnen. Het werd voor mij lichamelijk steeds zwaarder. Helaas ging ook week 40 voorbij zonder weeën. Ook het strippen gaf geen reactie.
De bevalling
Eindelijk op 41 weken + 2 dagen begonnen de weeën in de nacht. Eerst langzaam maar net als bij de eerste als snel regelmatig en om de 3-4 minuten. Gonny gebeld en zij kwam eraan. Het eerste deel van de ontsluiting was gemakkelijk maar het schoot niet echt op. Na het doorprikken van de vliezen ging het gelukkig sneller, maar ook de weeën en de pijn was veel erger. Ik wilde op een baarschelp bevallen maar dat ging niet door omdat de kleine niet langs de bult van mijn holle rug kwam. Toch maar op bed. De verloskundige vlakte me uit en toen was het werken. Het schoot niet op en de pijn was verschrikkelijk. Met mijn man aan mijn ene hand en Gonny aan de andere had ik alle steun die ik nodig had. Toen het hoofd eenmaal was geboren (ik zeg hoofd omdat het geen klein mannetje was), zat onze zoon vast met zijn schouder. Ik snel op handen en knieën. Toen onze zoon geboren werd ademde hij niet. Maar ik was er zeker van dat, dat wel goed zou komen en vertelde dat ook aan mijn man. Terwijl de verloskundige en de kraamhulp met onze zoon bezig waren, was Gonny er voor ons. Dat was erg fijn. Helaas merkte ik dat ik bleef bloeden en vertelde dat aan Gonny. Zij heeft toen de verloskundige gehaald. Onze zoon was toen al duidelijk te horen in de kamer ernaast. Brullen als de beste. Al met al mocht ik nog voor een ritje naar het ziekenhuis omdat ik teveel bloed had verloren.
Tijn: 4710 gram en 52 cm. Wij zijn er erg blij mee dat we ervoor hebben gekozen om een Doula bij onze bevalling te hebben. Door de extra steun en de adviezen werden wij gesterkt en kon ik de pijn verdragen. Een erg mooi moment was, dat toen Tijn bij ons op bed lag wij Gonny vertelde dat hij Tijn zou heten. Door haar was ik op de naam gekomen omdat haar zoon Martijn heet.
Kirsten, Jasper en Mia trotse ouders en grote zus van Tijn.