Verslag van de geboorte van Joris
Toen ik zwanger van ons tweede kindje ging dit iets sneller dan gepland. Toen ik om 1 min. voor 5 op zaterdagmiddag toch maar een test ging halen omdat ik toch al ongesteld had moeten worden ging ik er niet vanuit dat ik zwanger zou zijn. Thuis aangekomen direct testen en jawel, daar stond een blauw streepje! Paniek in de tent!! Huilen van schrik! Eerst maar even Gonny bellen, die snapt mij wel, ze is ook bij de bevalling van onze dochter geweest. ‘s Avonds ben ik direct langs Gonny gegaan en daar begon eigenlijk al Gonny haar werkzaamheden van haar doula-zijn. Voor mij stond het als een paal boven water dat Gonny er weer bij zou zijn en mijn man vond het wederom prima. Ik was weer redelijk bang om te bevallen, het is gewoon niet mijn ‘ding’. De bevalling van onze dochter had lang geduurd, ik was ingeleid en zat aan heel wat toeters en bellen vast. Thuis bevallen wilde ik sowieso niet, nu had ik de eerste keer op 50ml na net niet te weinig bloed verloren dus het had thuis gemogen maar de verloskundigen vonden het misschien wel beter om gewoon weer naar het ziekenhuis te gaan.
De maanden verstreken en Gonny en ik hadden zo nu en dan contact omtrent de zwangerschap, ik was er nog niet zo heel erg mee bezig, onze dochter slurpte alle tijd op zodat ik minder met de zwangerschap bezig was. Maar op den duur moest ik er natuurlijk toch aan geloven, het ene moment dacht ik “ach, ik zie het wel” en het andere moment zag ik het weer niet zitten. Gonny en ik hebben er veel over gepraat en dat was voor mij al heel erg fijn. Met mijn man kon ik niet echt gesprekken erover hebben, de ene vriendin was zelf nog nooit bevallen, de ander zag er nooit tegenop dus daar kon ik ook niet altijd mijn ei kwijt.
De bevalling
De dag voordat ik uitgerekend was begon het ‘s nacht een beetje te rommelen. Ik werd ‘s nachts om 4.15 uur wakker en ben naar de toilet gegaan en daarna kon ik niet meer slapen, beetje buikkramp, rugpijn dus ik dacht aan voorweeën of oefenweeën. Om 5.15 uur ben ik weer uit bed gegaan en heb mijn man wakker gemaakt en gezegd dat hij moest klokken. Het was 6 min., 2 min, 6 min. etc. maar met weeën van maximaal 15 sec. dus ik dacht nog steeds niet dat ik echt aan het bevallen was. We hebben Gonny gebeld en afgesproken dat we later weer zouden bellen. Om 6 uur heb ik het ziekenhuis gebeld met deze mededeling en ze zeiden “kom maar gewoon dan kijken we hier wel of het begonnen is”. Dus ik heb mijn koffer verder ingepakt, Gonny gebeld en ze is zo snel mogelijk gekomen. Tegen 7 uur waren we in het ziekenhuis, toen had ik al wel door dat het serieus was maar het was nog prima te doen. Om half 8 kwam de gynaecoloog aan bed en meldde dat ik 8 cm ontsluiting had!!!!!!!!! Dus helaas geen ruggenprik meer, toen raakte ik wel even in paniek, ik moest het dus helemaal zelf gaan doen en hoe lang ging het nog duren. Gonny moest op den duur aan mijn armen trekken en tussen de weeën door samen met mij “mediteren” dat vond ik prettig. Mijn man stond met zijn bovenbenen tegen mijn voeten aan, bij elke wee drukte ik daar heel hard tegen aan. Het ging allemaal zooo anders dan mijn eerste bevalling. De weeën waren inmiddels wel op sterkte en op het moment dat ik dacht “ik trek het niet meer, braken mijn vliezen (eindelijk) en kwamen de persweeën, na 5 persweeën werd Joris geboren. Het was half 9!! Dus eigenlijk vanaf 6 uur dat ik het een beetje serieus nam en 2,5 uur later was hij er!! 1,5 uur daarna stond ik alweer te douchen waar Gonny mij mee geholpen heeft en om half 12 reden we alweer naar huis! Daar ben ik lekker in het kraambed gedoken waar de eerste kijkers al kwamen, ik was eigenlijk nog heel fit omdat ik weinig slaap had gemist. En ik voel me nu ook goed, met Joris gaat het goed en de voeding en met het hele gezin!! Ik was wederom heel blij dat Gonny erbij was al hebben wij grappend gezegd dat ze het deze keer een stuk makkelijker verdiend had met zo’n lancering! Gelukkig heeft Gonny mij bij mijn hele zwangerschap bijgestaan dat vond ik minstens in mijn geval belangrijk! Als er ooit een derde komt is Gonny er zeker weer bij, maar Gonny ga daar maar niet vanuit!!!
Groetjes Karin (de mama van Charlotte en Joris)