Mick

Verslag van de geboorte van Mick

Last minute een doula

Ik had een super zwangerschap, maar hoe dichter de geboorte van onze zoon nabij kwam, des te spannender het werd. Dat het niet zeker was wie van de 4 verloskundigen bij de geboorte aanwezig zou zijn en het idee dat een verloskundige tijdens de geboorte komt en ook weer weg kan gaan gaf mij een onprettig gevoel. Ik wilde zekerheid en veiligheid. Bij de cursus hypnobirthing kwam de Doula ter sprake. Van wat zij ons vertelde maakten we op, dat dit wel eens de oplossing kon zijn. Dus vroegen we Sylvia de Groot (van de hypnobirthing) of zij een doula wist. Ze gaf ons het kaartje van Gonny. Mijn man zocht contact met haar toen ik 38 weken zwanger was en na het telefoongesprek was hij erg enthousiast. Toen Gonny bij ons kwam voor de kennismaking voelde het zo goed! We gingen het doen! Wanneer we wat onzeker werden belden we Gonny. Ze stond ons altijd te woord en kwam vaak langs, ook waren we welkom bij haar thuis. Ze liet mij mijn kracht zien, ik kon dit! Echt waar! Door haar voelde ik me opperkrachtig en niet dat ze steeds zei van ‘ je kan het wel’ ook door de juiste vragen te stellen en het mezelf in te laten zien. We hebben in een korte tijd een mooie vertrouwensband op kunnen bouwen. Want zoals gezegd kwamen we met haar in contact twee weken voor mijn uitgerekende datum en drie weken na ons eerste gesprek is onze zoon geboren.

De geboortedag komt dichtbij

Toen ik 41 weken was verloor ik steeds kleine beetjes vruchtwater, dus belden we de verloskundige. Die vertelde dat de vliezen gebroken waren en dat ik binnen 24 uur weeën ‘moest’ krijgen, anders mocht ik niet thuis bevallen. Dit zorgde voor aardig wat stress en maakte het wel erg spannend… Toen de verloskundige later belde met het nieuws dat ze alvast een afspraak had gemaakt in het ziekenhuis om daar onze zoon geboren te laten worden was ik helemaal in paniek. Dit wilde ik niet! Ik wilde zo graag thuis bevallen, en ik had toch 24 uur? Hoog tijd voor wat Gonny Power (zo waren we het gaan noemen). Gonny wist ons zo goed gerust te stellen en gaf ons tips over andere mogelijkheden die er waren. Gelukkig werkte de verloskundige ook mee. We spraken af de volgende dag naar het ziekenhuis te gaan en te kijken hoe het kindje het deed. Als het goed zou gaan zouden we weer naar huis mogen en daar weer 24 uur mogen ‘wachten’ op de weeën. Zo geschiedde, alles was goed met ons kindje en wij hadden verwacht dat ik dan ook thuis mocht bevallen. Dit bleek echter niet waar, miscommunicatie… Ik moest in het ziekenhuis bevallen. Huilend stond ik in de klinische verloskamer (die ze wel gezellig hadden gemaakt) tijdens de rondleiding. De volgende dag werd ik verwacht. Meteen in de auto gestapt voor nog een dosis Gonny power. Huilend ging ik haar huis binnen, en lachend kwam ik er weer uit. Ze wist de juiste dingen te zeggen om de hele situatie een positieve wending te geven, vertelde ons dat we het zelf ook gezellig konden maken!

Lachend geboorte geven

Dus de volgende dag bepakt en bezakt met (nep)kaarsjes, foto’s en de krachtwoorden die ik voor mijzelf had geschreven gingen we naar het ziekenhuis. Gonny wachtte ons op en leidde ons naar de afdeling. Meteen gingen we met z’n drieën de kamer pimpen. Grapjes over en weer, af en toe een traan maar verder zo ontspannen! De meeste vrouwen kijken raar op wanneer ik vertel dat ik het bevallen zo’n prachtige ervaring vond, dat ik geen pijn ervoer! Toen ik de verloskundige vertelde dat ik persweeën had, deed ze dit af met “wacht maar tot het echte werk begint!” zo relaxed was ik. Toen ze de kamer verliet zei ik vol ongeloof tegen Gonny: Wat ben ik nou aan het doen dan? Gonny geloofde in mij en steunde me. Ik riep steeds: “JAAAAAAAA” en Rik en Gonny riepen met mij mee. Daar haalde ik veel kracht uit, we deden dit samen. Ik ben geboorte aan het geven en ik kan dit! Ik had prachtige visualisaties van orchideeën die open en dicht gingen en mee bewogen op het ritme van de golvingen. Op den duur lukte het me dit zelf te sturen en in opperste concentratie kwam mijn kindje dichter en dichterbij. Ondertussen las mijn man de affirmaties voor die we hadden gekregen van de hypnobirthing en op de achtergrond klonk een klankschaalconcert. De sfeer was zo ontspannen en sereen, erg bijzonder. Lastig vond ik het toen ik in de beugels ‘moest’. “Probeer maar even, je kunt altijd terug”, zei Gonny. Toen ik in de beugels hing moest ik lachen. Weg was de kramp in mijn kuiten, dus zo ging ik het doen. Van de verloskundige kreeg ik nog de opmerking dat ik de eerste in haar carrière was, die haar kind er uit lachte.

Hoe logisch: een doula bij de geboorte

Gonny was wanneer ze er moest zijn en was er niet wanneer het niet hoefde zonder dat wij daar een woord over hoefden te zeggen, ze voelde het gewoon. Door haar ervaring heeft zij ons onze bevalling nog intenser laten beleven. Ze wees ons op dingen zoals het goed bekijken van de placenta, wat een prachtig ding! En ze hielp ons met de soms moeizame communicatie met het ziekenhuispersoneel. Dit alles op een positieve manier. Mijn man heeft Gonny ’s aanwezigheid zo fijn gevonden! Ze hielp hem wanneer hij onzeker werd, nam het even over wanneer hij naar de wc moest. Ik zag Rik vaak over mij heen naar Gonny kijken en wist dat Gonny terugkeek met een blik die zei: ‘Het is goed’.

Toen Mick geboren was en Gonny weer weg ging was dit zo raar! Ze hoorde er zo bij, en nu was ze weg! Maar snel mochten we haar weer verwelkomen toen ze ons het geboorteverslag kwam brengen. Ze heeft het ons voorgelezen. Huilend zaten we op de bank, wat een waardevol geschenk! En wat vergeet je al snel weer veel! Maar Gonny had alles opgeschreven en we blijven het lezen. Met veel plezier gaan we naar de doula- kindjes bijeenkomsten, en soms… hebben we nog wel eens behoefte aan een beetje Gonny power!

Lieve Gonny, Bedankt voor je kracht en wijsheid. Wat een cadeautje dat je in ons leven bent gekomen. We hebben je in ons hart gesloten. Dank je wel. Nans, Rik en Mick

Riva

Verslag van de geboorte van Riva

Aanleiding om een doula te zoeken.

Bij mijn eerste bevalling mocht ik eerst niet thuis bevallen. Dat hebben we toch gedaan en het werd een mooie bevalling. Toen was ik al dicht bij mezelf. Vijf jaar later ben ik weer zwanger geworden. Dan ben je er even helemaal uit geweest: uit de baby’s, zwanger zijn en bevallen. Ik stapte er dus weer nieuw in en toen ging ik de verloskundige volgen. Op een gegeven moment botste dat. Ik realiseerde mij: wat nu gebeurt en gezegd wordt klopt niet, past niet meer bij mij. Er moet iets zijn waar ik een weg in kan slaan waarin ik mijn gevoel kan terugvinden. Door de procedure van zwanger zijn te volgen, was ik afgeleid van mezelf. Dat vond ik eerst heel verwarrend. Toen vond ik een doula en bij haar kon ik mijn eigenheid kwijt. Bij Gonny maakt het niet uit hoe ik het wil, dat vind ik heel mooi. Dat ik helemaal mezelf mag zijn. Omdat de doula geen oordeel heeft, kan de vrouw helemaal in haar kracht blijven en het op haar manier doen, hoe die ook is. Dat is hun waarheid. Het heeft geen zin om je mening te geven, daar komt de vrouw zelf wel achter in haar leven. Stap voor stap.

Wat de doula betreft kan ik kort en krachtig zijn: door Gonny ben ik in mijn kracht gebleven. Een bepaalde kracht in mezelf, die er gewoon mag zijn. Dat wist ik daarvoor al. Toen ik de beslissing had genomen om Gonny in te schakelen als doula, had ik al heel snel het gevoel weer terug. Er bestaat dus gewoon iets waardoor je in je eigen kracht kan blijven!

Hoe we de doula hebben gevonden.

Via een gesprek met de eigenaresse van een winkel (die ook zwanger was) ontdekte ik het bestaan van de doula. Ik vond het prima en leuk, maar was toen nog niet zo ver om daarover te gaan lezen. Toen ik al best ver in mijn zwangerschap was, klopte mijn visie ineens niet helemaal meer met de visie van de verloskundige. Toen vond ik Gonny’s kaartje in een kaartenbak bij een winkel. Toeval bestaat niet! Op haar kaartje stond een beknopt verhaaltje en daarna heb ik op haar site er van alles over gelezen. Ik voelde wel aan: dit is goed. Het paste bij mij, helemaal mijn ding. Toch heb ik het kaartje weggelegd. Ik ging zwangerschapsyoga volgen en kwam bij Sylvia terecht, waarmee ik gelijk een klik had. Tegen haar zei ik dat ik misschien wel een doula zou willen. Zij reageerde daarop enthousiast door te zeggen: “Ja, ik heb ook een doula. Ik heb Gonny. Oh, die is zo lief!” Toen was het gelijk o.k. Het was dus een heel proces voordat we kozen voor een doula.

Ons contact met de doula.

In eerste instantie kwam het initiatief tot contact opnemen helemaal van mij. Toen Gonny me belde voor een afspraak vroeg ze of mijn man er dan ook bij kon zijn. Het is goed dat ze dat zei, anders had ik misschien het eerste gesprek zonder hem gedaan. Het contact samen aangaan is goed, want dan start je samen, ben je gelijkwaardiger en kun je samen er in groeien. En van elkaar horen en elkaar informeren. Ik wilde wel een doula. Toen ik mijn man vroeg naar zijn mening, vertelde hij, dat hij er al over nagedacht had en vond dat er iemand voor mij moest zijn tijdens de bevalling. Hij kende de mogelijkheid van een doula natuurlijk niet, maar na het kennismakingsgesprek wel! Hij vond ook, dat hij meer geïnformeerd was na het gesprek met z’n drieën. Ik wist het in wezen allemaal al. Bijvoorbeeld dat je ontspant als je gaat zoenen. En dat dat dan weer goed is voor de bevalling. Het was even nodig dat het allemaal gezegd zou worden, meer voor de ratio van Ard. Ik wist het vanuit mijn oer weten.

De bevalling.

Ik heb mijn bevalling als heel mooi ervaren, net als mijn man Ard. Ik kan me alles nog herinneren, de hele dag. Er is niet een stukje wat er uit springt. Het is een rondje, één geheel. Ik heb helemaal mijn lichaam gevolgd. En maar wachten tot het niet meer leuk zou zijn, maar dat moment kwam niet. Terwijl de weeën bij deze bevalling veel krachtiger waren dan die bij de vorige. Ik kon het heel goed aan. Omdat Ard me heel goed hielp en ook omdat Gonny er bij was. De greep die ze had voorgedaan in mijn onderrug hielp ook goed. Als ik die niet had gehad; die had ik echt zo nodig! De heftige oergeluiden die ik maakte tijdens het persen heb ik ook als prettig ervaren. Als het teveel wordt, moet jij je kunnen uiten, toch? Ik vond het ook geweldig, dat ik mijn kindje er gewoon heb uit gedanst. Het is natuurlijk een geweldig gevoel dat ik dit kon, daardoor voel ik me nu zekerder. Ik ben heel trots op mezelf. Dat ik het heb gedurfd! Dat ik heb gekozen om thuis te bevallen. Dat ik heb gekozen om het op mijn manier te doen. Met kaarsjes en met een doula. Me niet laten afleiden door een verloskundige of andere mensen om me heen. Dat maakte me als vrouw krachtig.

Mijn man bleek achteraf heel bang geweest te zijn dat iets mis zou zijn. Maar daar was ik me op dat moment helemaal niet van bewust. Ik was met mijn ding bezig. En ik wist het gewoon: het is goed. Als de vader met bepaalde angsten zit, is de doula is toch een vertrouwenspersoon, een soort buffer. Dus daarom was het ook fijn dat Gonny bij de bevalling was. Ard voelde zich ook heel verantwoordelijk. Gelukkig is er dit keer meer rust voor hem geweest. Tijdens de bevalling had hij het steeds druk (dit keer met helpen de weeën opvangen), maar we hebben meer kunnen samenwerken. En er was minder gestress. Wat hij heel prettig vond was, dat hij deze bevalling er helemaal voor mij kon zijn. Geweldig dat hij constant die greep kon doen. Elke keer had ik hem nodig en was hij er voor mij. Hij kijkt dan ook terug op een heel mooie bevalling. Dat zegt hij ook tegen iedereen. Voor hem is het geboorteverslag ook goud waard. Hij vond het heel mooi.

Hoe hebben we de doula ervaren.

Ik vind het belangrijk dat een doula is er niet alleen voor de moeder is, maar ook voor de vader. Het is ook een heel proces voor de man. Die wordt voor het eerst vader of voor de tweede keer. Het verschil tussen onze 1e en 2e bevalling (met doula)is, dat mijn man nu zijn verhaal ook kwijt kon, omdat er naar hem werd geluisterd. Het geboorteverslag dat Gonny had geschreven is voor ons ook heel belangrijk. Mijn man speelde een grote rol tijdens de bevalling en dat kon hij nu terug lezen. We vroegen ons wel van te voren af hoe dat zou gaan met Gonny straks er bij. Zou ze de hele tijd bij mij zijn. Of zou ze me met rust laten? Wel een beetje spannend vond ik dat! Gonny had van te voren wel duidelijk daarover verteld. Maar ik wist niet hoe dat bij ons zou verlopen. Ik benaderde het vanuit de ratio. Moeten wij wat doen? Ze is toch bij ons op bezoek. Een beetje onwennig toch. Maar Gonny gaf aan: “Ga lekker je gang”. En al heel snel weet je hoe het is, hoe het gaat. Het bleek gewoon vanzelf te gaan. Ard en ik waren met z’n tweetjes wanneer we dat wilden. Bij ons liet Gonny alles gebeuren. Ze zat op een stoeltje, dat vond ik heel mooi. Het liep gewoon.

In één woord een doula omschrijvend zou ik zeggen: ondersteunend. Ik vond het heel prettig dat ze er constant was. De verloskundige en de kraamverzorgster zijn er op hun eigen manier, vanuit hun eigen kennis en perspectief. Dat is niet verkeerd, maar ze hebben hun eigen doel. De doula is er vanuit ons perspectief. Dat alles goed is hoe jij het ervaart, dat is de kracht van de doula denk ik. Iets wat ons ook heel erg heeft geholpen, is dat ze dus terugkwam na de bevalling. Dat hielp ook met het verwerken. De evaluatie hoorde ook nog bij het hele verhaal. Bij een volgende bevalling kiezen we weer voor een doula. Ik vind het zo prettig. Dat er iemand voor ons is. We zouden het zo weer doen. Gonny werkt ook echt vanuit het hart en dan betaal je de factuur met plezier. Het is het super waard. Ard dacht dat het meer dan 1000 euro zou kosten. Toen hij hoorde van het bedrag zei hij: ”Nou, dat doen we gewoon!” En daar hebben we geen spijt van gehad, in tegendeel!

Abel (moeder)

Bevalverhaal Abel (moeder)

Mijn vriend en ik hebben elkaars bevalverhaal pas gelezen toen we het allebei helemaal af hadden.

Genieten

Ik heb ontzettend genoten van mijn bevalling. Dat hoor je nou vrijwel nooit iemand zeggen. En ik had zeker niet durven dromen dat ik dit zou kunnen beweren over mijn eigen bevalling. Toch is het helemaal waar, en dan bedoel ik niet alleen dat het mooi, bijzonder, fijn was; dat was het allemaal, maar het was ook écht genieten, van de verbondenheid met mijn vriend en de mensen die er bij waren, van de kracht die ik voelde en het vertrouwen dat ik in mezelf had, maar ook van het heerlijke gevoel van het lijfje dat door me heen de wereld in gleed.

Van medisch naar natuurlijk

Hoe anders was mijn uitgangspunt geweest, maanden daarvoor. Wat ik van bevallen wist was het volgende: Het doet pijn. Het is gevaarlijk. Je knt het beste veilig in het ziekenhuis bevallen. Het is achterhaald om niet aan pijnbestrijding te doen. Inmiddels weet ik zoveel meer, en nu gelukkig ook nog uit eigen ervaring! Elke zwangere vrouw zal beseffen dat haar kindje er op een geven moment ook uit moet, en de beelden en verhalen om ons heen geven nou niet echt het vertrouwen dat dit iets prettigs zal worden. Toch hoop ik dat mijn verhaal zal helpen om erin te geloven dat dit absoluut wél kan, en dat bevallen allesbehalve pijnlijk, gevaarlijk of onmogelijk hoeft te zijn.

Ik kom uit een nogal medisch onderlegde familie, met een huisarts als vader en twee broers die geneeskunde studeren. Samen met de heersende beelden uit films en series bewezen de verhalen van vrouwen in mijn omgeving vooral dat bevallen iets lastigs zou worden, op zijn positiefs gezegd. Toen ik een avond alleen thuis was, ben ik ter voorbereiding wat youtube-filmpjes van bevallingen gaan kijken. Via via kwam ik terecht bij de documentaire ‘orgasmic birth’ en zag daar dingen die ik daarvoor voor onmogelijk had gehouden. Vrouwen die genoten van hun bevalling, zo mooi om te zien, krachtig, zonder angst, pijn en met zo veel liefde. Ik was er een beetje van in de war, en de weken erop las ik steeds meer over deze verborgen kant van bevallen.

De doula ontdekt

Via deze ‘alternatieve’ weg kwam ik er achter dat er zoiets als een ‘doula’ bestond, nog zo’n goed verborgen geheim. Met mijn vriend ging ik naar een voorlichtingsavond van het Martini Ziekenhuis, waar we gruwelden van de nare voorlichtingsverhalen. We wisten inmiddels al dat dit niet dé waarheid was. Gelukkig waren we er niet voor niets heen gegaan, want we spraken er met verschillende doula’s, en hadden meteen een klik met Gonny. Met haar hebben we veel, heel veel fijne gesprekken gehad, en kwamen zo steeds dichter bij ons eigen idee over bevallen en wat er voor mij en voor ons belangrijk was. Wat ontzettend waardevol is het voor me geweest om me zo goed voor te bereiden! Ook verlieten we snel onze verloskundigenpraktijk en kozen we voor een holistische verloskundige. Wat hier bijzonder aan is? Geen idee. In onze ogen is het enige dat anders was, dat zij wel de tijd nam om ons te leren kennen, onze vragen goed te beantwoorden en mij het vertrouwen te geven dat een vrouw prima in staat is om te kunnen bevallen – niet meer dan normaal voor een verloskundige, zou je zeggen, maar toch is dit een uitzondering. Ook maakte het veel voor me uit vooraf te weten wie er bij mijn bevalling zou zijn. We hoefden niet af te wachten wie er toevallig dienst had. En zouden ook niet te maken krijgen met dienstwisselingen.

Ontspannen

Tijdens mijn eigen voorbereiding was ik er achter gekomen wat het belang is van ontspanning bij een bevalling. Een ontspannen omgeving, ontspannen mensen om je heen, en vooral zelf totaal ontspannen kunnen zijn – dat maakt het verschil. Sommige boeken brachten het naar mijn idee bijna jubelend: het is zó eenvoudig! Je hoeft alleen maar te ontspannen en dan is een fijne bevalling binnen handbereik! Helaas heeft dit ook een keerzijde. Wat als je nou niet goed kúnt ontspannen? Ik was zelf zwanger geworden toen ik nog herstellende was van een fikse burn-out. Ontspannen was en is, op zijn zachts gezegd, nou niet bepaald mijn sterke punt. Ik was toen ik drie maanden zwanger was terug verhuisd naar het noorden vanuit de Randstad, samen gaan wonen met mijn vriend en net begonnen aan een nieuwe, veeleisende baan. Ik stond af en toe nog steeds echt bol van de stress. En daar hielp geen meditatie-momentje, mindfullness-cursus of yogales aan. Ik vond het zo moeilijk om iets te vinden om wat te kunnen ontspannen. Frustrerend om dan zo vaak te horen dat dit nou juist zo belangrijk was. Mijn stressniveau zorgde al voor genoeg schuldgevoelens tegenover het kindje in mijn buik. Gelukkig kwam ik er achter, mede door gesprekken met Gonny, dat er vele manieren van ontspannen zijn. Zo besefte ik me, persoonlijk detail, dat ik tijdens het vrijen met mijn vriend nooit problemen had om te kunnen ontspannen, hoe gespannen of gestrest ik ook was. Dit klinkt misschien raar, maar door dit simpele detail verloor ik in één keer heel veel onzekerheid en angst voor mijn bevalling. Met een gerust hart kon ik toen ook de boeken die wel erg enthousiast over ontspanning predikten, aan de kant schuiven en terug geven aan Gonny (ik heb denk ik wel tien boeken van haar geleend!). En voor mijn gevoel maakte de enorme liefde tussen mij en mijn vriend, heel veel goed van de negatieve effecten van stress op het kindje in mijn buik. Het kon toch niet anders of het moest wel voelen hoe welkom hij of zij was, en hoe verschrikkelijk veel zijn of haar ouders van elkaar hielden.

De bevalling begint

Op Eerste Paasdag werd ik om 7 uur ‘s ochtends wakker van kramp in mijn buik en een nat gevoel. Zou dit..ja! Het leek wel of mijn vliezen gebroken waren! Een gek idee dat het nu toch echt begonnen was. De dag ervoor was ik Gonny nog tegen gekomen in de supermarkt, waar ik zogenaamd aan het inslaan was voor de paasdagen. Maar blijkbaar was ik (ook) aan het inslaan voor mijn bevalling. Ik had al zo’n voorgevoel gehad dat ik Gonny tegen zou komen, en we dachten beide dat het nu niet lang meer zou duren. In bed maakte ik mijn vriend wakker, zei hem dat het nog wel even kon duren, maar dat mijn vliezen gebroken waren. Eerlijk gezegd dacht ik zelf al meteen dat het snel zou gaan. Mijn vriend was flink ziek geweest de dag ervoor, en ik hoopte dat hij nog wat kon slapen, omdat het nog een intensieve dag zou kunnen gaan worden. Hij viel gelukkig nog even in slaap terwijl ik al merkte dat de weeën (op dat moment dacht ik bij elke kramp: is dit een wee? Is dít een wee? Dit is dus een wee. Denk ik.) meteen regelmatig om de 4 of 5 minuten kwamen. Na een tijdje maakte ik hem dus toch maar wakker zodat hij zijn ouders kon bellen, die onze jonge hond op kwamen halen. Toen zij er waren, was ik net gaan douchen. Ik had niet gedacht dat ik daar 5 uurtjes later een prachtige zoon in mijn handen zou houden!

Ik was een tijd lang alleen in de douche. De krampen kwamen en gingen en werden heftiger. Ik was echt niet de hele tijd rustig en blij, ik vond het beangstigend, was ook bang voor wat ging komen. Ik dacht ook echt hele negatieve dingen, zoals: ik snap nu waarom mensen maar één kind willen! Dit nooit meer! Het was confronterend om te weten dat er geen weg terug was, dat het er nu op aan kwam. Toch vond ik daar in mijn eentje steeds meer vertrouwen en kracht terug. Ik probeerde veel verschillende houdingen, hurken, leunen, zitten, en merkte dat het echt vlot ging. Mijn vriend ging in de weer met het opzetten van het bevalbad. Ik had me er erg op verheugd om daar in te kunnen. Het is er echter niet van gekomen, de douche bleek de perfecte plek voor de geboorte van ons kindje. Op een geven moment liet ik mijn vriend Gonny bellen. Ik had het echt nodig om in het begin helemaal alleen te zijn, en zo in mezelf vertrouwen en kracht te vinden. Na een uur was Gonny er, en toen ze even bij me kwam kijken wilde ik eigenlijk niet meer dat ze weg ging. Overigens had ik daar, in de douchecabine, echt totaal geen besef van tijd – het leek niet te bestaan. Mijn vriend kwam nog eens langs en ik wilde hem ook graag dichtbij hebben, vroeg hem om op de wc te gaan zitten. Zo kwam hij dichter en dichter bij, tot we helemaal samen versmolten en hij een paar uur later onze zoon opving.

Op een geven moment voelde ik geen afzonderlijke weeën meer, maar een aanhoudende heftigheid en kracht, en ik wist niet goed meer wat ik moest doen voor verlichting, het leek of er geen enkel rustmoment was. Maar toen veranderde het, en ging ik totaal op in de golven die mijn lichaam voortbracht, het was heel bijzonder en heerlijk om me daar aan over te geven. Toch kon ik in mijn hoofd niet geloven dat dit al persgolven waren. Het leek me veel te snel. De verloskundige werd al wel gebeld, zij kwam een uur voordat onze Abel geboren werd in de badkamer zitten. Geweldig dat ze niets deed behalve er gewoon te zijn: geen inwendige onderzoeken, niet luisteren naar harttonen, geen dingen vragen. Dit zou allemaal voor zoveel afleiding hebben gezorgd van waar ik mee bezig was. (Voor mijn gevoel was ik trouwens ook met geen tien paarden de douche uit te krijgen geweest.) Ze kon geheel vertrouwen op wat ze zag en hoorde, en had het niet nodig om van buitenaf informatie te verzamelen. Ík was aan het bevallen, en daarom was ík ook de enige die zeker wist wat ik moest doen. Maar het oneindige vertrouwen van mijn vriend, mijn doula en verloskundige sterkten me enorm om dit zo te kunnen ervaren. Tegen mezelf zei ik voortdurend ‘alles komt goed (dit zegt mijn moeder altijd), ik doe het heel goed, ik ga helemaal open’, ik leunde en steunde op mijn vriend door de douchedeur heen terwijl de warme waterstralen op mijn rug vielen. Toen ik merkte dat het hoofdje van mijn kindje echt naar beneden kwam, visualiseerde ik ‘ik word enorm wijd! Het past!’, wat ik ook op dat moment vrij hilarisch vond, maar ik wist zeker dat het zou helpen. Ik zou niet uitscheuren of beschadigen, dat wilde ik niet en het leek me ook totaal overbodig. (Ik was en ben ervan overtuigd dat wij vrouwen fysiologisch gemaakt zijn om geboorte te kunnen geven, wat een onzin als iemand je wijs probeert te maken dat je ‘geluk’ hebt gehad als je er voordelig vanaf komt!)

Abel wordt geboren

Ik vond de persdrang een heerlijk gevoel. Het duurde misschien zo’n anderhalf uur in totaal, ik weet het niet precies. Het was heerlijk om me er aan over te geven, geluid te maken, mijn vriend te voelen en samen met mijn kindje dit door te maken. Uiteindelijk hield ik het gehurkt niet meer vol, en ging ik staan, in de deuropening, waarop mijn vriend het hoofdje van ons kindje aanpakte, terwijl ik wachtte op de volgende golf, die het lijfje geboren liet worden. Wauw! Wat een geluk en wat een liefde! Samen lachten we en huilden we van geluk, en zagen we dat we een prachtige, perfecte zoon hadden, die ons doordringend aanstaarde alsof hij vanuit een andere wereld kwam. Het was perfect, geweldig, heerlijk, een ervaring die mij mijn hele leven bij zal blijven. Van begin tot eind voelde ik dat ik samen met mijn kindje dit avontuur aan ging, dat zijn geboorte en mijn bevalling één waren. En wie had durven denken dat er voor mij zo iets mogelijk was als een extatische bevalling, met volop gevoelens van geluk en genot? Het maakt me heel gelukkig dat het zo verlopen is. En dat het zo op míjn manier gegaan is. Zelfs toen ik me helemaal over gaf aan de oerkracht in me, kon ik nog denken aan belangrijke dingen die ik gelezen of gehoord had – een manier van denken en doen die me helemaal eigen is, alles onderzoeken, nooit gedacht dat dat rationele zo goed samen zou kunnen gaan met het fysieke en emotionele! Fantastisch om te ervaren.

geboorte Abel

Vrouwen kunnen zelfstandig baren

Reacties van mensen om me heen zijn vaak dat ik geluk heb gehad, dat het een cadeau is geweest om zo te bevallen. Zelf weet ik dat dit absoluut niet waar is. Ja, ik ben intens blij dat het zo gegaan is, maar ik ben me er zeer van bewust dat dit voor een groot gedeelte te danken is aan mijn eigen voorbereiding, het vertrouwen van de mensen die erbij waren, en mijn eigen vermogen om op het moment van de bevalling te geloven in mijn eigen kracht en kunnen. Het is juist helemaal niets uitzonderlijks wat ik gedaan heb of hoe het gegaan is. Waarom zou je er als vrouw aan twijfelen of je wel kunt bevallen? Waarom zou je het níet kunnen? Waarom zouden wij, vrouwen, van alle wezens in ons dierenrijk, als enigen niet in staat zijn om zonder pijn, ellende en beschadigingen geboorte te geven? Het is gewoon niet waar wat ‘men’ daar over denkt. Wij vrouwen zijn geweldig goed in staat om te bevallen, het is een uitzondering als dat niet zou kunnen (minder dan 2 procent!). Maar net als dieren, hebben wij ook de goede omstandigheden nodig: ontspanning dus, vertrouwen, een prettige omgeving. Ik denk dat het in ieder geval belangrijk is dat je er over na denkt wat er bij je past, dat je je er van bewust bent dat de mensen die bij je bevalling zijn, de omgeving waar je je begeeft invloed hebben. Dat metingen, pijnbestrijding, en beslissingen van anderen invloed hebben op je bevalling. Ik hoop dat je als vrouw durft te kiezen wat er bij je past, wat er goed voor je voelt, vooral dat je beseft dat alleen jij dit kunt weten.

Ik ben geen bijzondere vrouw, geloofde zelf heilig in de medische wetenschap, en was ook echt bang en onzeker over bevallen. Ik hoop dat mijn verhaal je misschien kan helpen om te geloven dat een fijne bevalling voor je is weggelegd. Ik had ook nooit verwacht dat het zo zou kunnen gaan, dat ik er zo van zou kunnen genieten! Een doula heeft daar zo veel aan bijgedragen. Ik ben er van overtuigd dat thuis bevallen, in een zo ontspannen mogelijke setting, voor mij het verschil heeft gemaakt. Een doula is dan vrijwel onmisbaar – het onvoorbereid en alleen doen met je partner lijkt me gewoon een erg grote opgave. Helaas zijn de meeste verloskundigen veel bezig met meten en de ontsluiting in de gaten houden, in plaats van de bevallende vrouw goed aanvoelen en optimaal ondersteunen. Denk er goed over na wat dat meten voor jou toevoegt!

Steun van de doula na de geboorte

Ook de rol van Gonny ná de bevalling wil ik nog even noemen. In deze dagen ben je als verse moeder extra kwetsbaar, ik was dat tenminste zeer. Ik was dolgelukkig met Abel en het verloop van de bevalling, maar voelde me ook zeer wiebelig, doodop en euforisch tegelijk. En toen ik last kreeg van nachtmerries en angsten (ik kon de woorden van de stagiaire die het intakegesprek deed bij onze eerste verloskundige maar niet loslaten, die nogal boud stelde dat ik een verhoogde kans had op een postnatale depressie vanwege mijn burn-out-geschiedenis), was Gonny er meteen om me gerust te stellen in woord en gebaar. Dat maakt het zoveel lichter meteen, en dat is ontzettend belangrijk voor me geweest. Dank je wel Gonny, voor je begeleiding, dat je er altijd was en haarfijn aanvoelde wat mijn vriend en ik nodig hadden tijdens de bevalling. Zonder jou was het zo niet gelopen. Een doula is daarom een groot cadeau aan jezelf, je partner, maar zeker ook aan je kindje!

Abel (vader)

Bevalverhaal Abel (vader)

Mijn vriendin en ik hebben elkaars bevalverhaal pas gelezen toen we het allebei helemaal af hadden.

Zwanger en voorbereiden

Het is zaterdag 30 maart, mijn vriendin is gisteren uitgerekend. Toch is er geen tijd om ons druk te maken over een op handen zijnde bevalling. Mijn vriendin is grote inkopen aan het doen om de zondag door te komen en ik lig met koorts in bed. Daarbij opgemerkt dat we sowieso tamelijk ontspannen waren over het ter wereld brengen van ons kindje. Natuurlijk, het is spannend. Maar met veel voorbereiding en een vertrouwde en ontspannen omgeving moest de natuur zijn gang kunnen gaan. Mijn vriendin en onze zoon spelen de hoofdrol in dit stuk. Het zou hard werken worden dat wist ze, maar ze is er voor gemaakt. Ook dat weet ze. Wat mijn rol zou worden kon ik niet bevroeden. In de voorbereiding hadden we een paar boeken gelezen. Van het wat zweverige ‘Vrije geboorte’ kwamen we via Gonny bij het meer down to earth ‘Bevallen op eigen kracht’. Dit laatste boek heeft ons zeer goed geholpen. Het geeft een kritische kijk op de medicalisering rondom bevallen en over de strijd die vrouwen leveren met zichzelf en hun omgeving om natuurlijk en zonder ingrijpen te kunnen baren.
In ‘Vrije geboorte’ kwamen we de term doula tegen. Een ervaren iemand, die je gerust kan stellen tijdens de bevalling als je even niet meer weet waar je het zoeken moet. Dat leek mijn vriendin wel wat. Ik heb er altijd veel vertrouwen in gehad dat mijn vriendin het zelf kon. Ook zonder doula. Maar we wisten allebei niet wat voor nieuwe gevoelens en uitbarstingen er tijdens de bevalling gingen plaatsvinden. En dan kan het vertrouwen in mijn vriendin nog zo groot zijn; als alles nieuw is, kan het erg fijn zijn als er iemand is die dat voor je in een perspectief kan plaatsen. Het leek mij erg verstandig en geruststellend.

Kiezen voor een doula

We kwamen Gonny tegen op een kraammarktje in het Martini ziekenhuis op een infoavond voor zwangere stellen. Bij Gonny voelde het goed, zij zou het worden. In de gesprekken met haar naar de bevalling toe kwamen we er steeds meer achter hoe wij een geslaagde bevalling voor ons zagen en wat hiervoor nodig zou zijn. We hielden alle scenario’s open, maar we stelden ons vooral voor hoe wij het het prettigst zouden vinden. Geen ziekenhuis, geen ingrepen, de natuur zijn werk laten doen en vooral zo ontspannen mogelijk. Een voorspoedige zwangerschap gaf vertrouwen, maar vooral het bewustwordingsproces heeft ons erg geholpen. Als we het op ons af hadden laten komen, waren we zeker niet zo rustig aan de bevalling begonnen.

De bevalling begint

Maar we waren bij de zaterdag voor de bevalling aanbeland. Mijn vriendin was druk aan het hamsteren in de supermarkt en ik lag ziek op bed. Mijn vriendin had in de ochtend al gezegd dat ze zich vandaag anders voelde en dat ze dacht dat het niet meer zo lang zou duren. In de supermarkt kwam ze Gonny tegen. Voor Gonny een duidelijk teken dat er op korte termijn ‘iets’ stond te gebeuren.

Rond 7.00 uur maakte mijn vriendin me wakker. Ze voelde nattigheid, maar was er snel genoeg bij om een handdoekje op bed te leggen. ‘Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken’, zei ze. Ik kon eerst nog wel even gaan slapen. Zo’n vaart zou het niet lopen. Ze stuurde voor de zekerheid wel even een bericht naar haar moeder en Gonny, zodat ze op de hoogte waren. Een uur later werd ik weer wakker. Het was wel handig als ik mijn ouders even belde om de hond op te halen. Een pup, toen net vier maanden. Het leek ons niet heel handig om ons daar ook mee bezig te moeten houden tijdens de bevalling. Mijn ouders zouden er ruim een uur later zijn. Het begon nu wel spannend te worden. Ik kon me met de randzaken bezighouden terwijl mijn vriendin zich op de aanzwengelende weeën kon richten. Ze ging ‘even’ douchen. Ondertussen zat ik kort met mijn ouders in de keuken een kopje koffie te drinken. Ze namen de hond mee en ik pendelde tussen de keuken en de douche om mijn vriendin te helpen, drinken en eten te brengen en te vragen of ze iets nodig had. Vooral niet te veel vragen, dat had ze nodig. Aan haar manier van doen leek het mij dat ze vooral met zichzelf bezig wilde zijn, dus ik liet haar alleen in de douche maar bleef op de achtergrond om zo nodig aanwezig te kunnen zijn. Ondertussen heb ik het bevalbad opgezet. Geen water erin, want dan zou de douche niet meer aankunnen en dat was natuurlijk geen optie.

De doula komt

De tijd vloog voorbij. Het was alweer 10.30 uur geweest en mijn vriendin wilde graag dat Gonny over een tijdje zou komen. Die was er een uurtje later, met een tas vol spulletjes voor tijdens de bevalling. Toen Gonny er was, heeft ze eerst een tijdje samen met mij gewacht in de woonkamer. Na een kwartiertje ofzo (tijd is een vage mist tijdens de bevalling) wilde mijn vriendin Gonny wel even bij haar hebben. Het voelde voor mij eerst een beetje vreemd dat er wel iemand anders bij kon en mocht zijn en dat ik op de achtergrond was, maar ik besefte dat dit vooral een gedachte was die mijn eigen ego creëerde. Het was vooral belangrijk om te kijken wat mijn vriendin op dat moment nodig had. Toen ik ging kijken in de badkamer, zei mijn vriendin dat ze het fijn vond als ik op de klep van de wc ging zitten. Gonny zat ondertussen naast de douchecabine op de grond. Alleen maar zijn. Meer was ook niet nodig. Gaande de tijd verwisselden onze rollen en daar zat ik naast mijn vriendin op de grond. Doordat de douche al tijden aanstond, begon het in de badkamer steeds meer een tropisch regenwoud te lijken. De druppels drupten van het plafond op ons neer. Het enige dat ontbrak waren de planten. Die verzon ik er in mijn hoofd wel bij. Mijn vriendin greep zich vanaf dat moment om de paar minuten aan mij vast. Puffend en steunend hing ze over en tegen mijn schouder. Ik aaide haar door haar haar en gaf kusjes om dicht bij haar te zijn. Zo nu en dan probeerde ik haar schouders wat te masseren, maar dit werd subiet afgekapt. Op een korte sanitaire stop en een belletje naar onze verloskundige na, ben ik niet van haar zijde geweken. Om kwart over één was onze verloskundige er. Ze kwam tien minuten in de badkamer zitten en zei dat alles wel goed klonk. Ze ging wel even rommelen in de woonkamer. Met een waakzaam oor, dat wel.

De geboorte van Abel

Vanaf dat moment ging het snel. Zoals ik al eerder schreef, was tijd voor ons niet meer bewust aanwezig. Mijn vriendin begon meer geluid te produceren, maar voor mij totaal niet in een bepaald rimte. Ik had dus geen idee hoe ver ze eigenlijk al was. Wel dat ze zich helemaal overgeleverd had aan haar prachtige lichaam en tegelijk zeer goede voelsprieten voor haar omgeving. Gonny was op de achtergrond, maar ze zei wel dat het niet lang meer zou duren. Voor mijn vriendin was dit een positieve stimulans. Het verbaasde mij wel een beetje. Voor mijn gevoel was mijn vriendin nog niet zo lang aan het baren. Toen zei Gonny dat het snel zou kunnen gaan en dat ik mijn handen maar paraat moest houden, want Abel kon snel komen. Mijn vriendin ging staan met haar armen gespreid tussen de wanden van de douche. Niet lang daarna zag ik een deel van het hoofdje van mijn zoon naar buiten komen. Maar hij ging nog even een stukje terug. Hij vond het veel te fijn daarbinnen. Mijn vriendin deed het geweldig. Ze wachtte rustig af en bij de volgende wee kwam zijn hele hoofd naar buiten. Zijn warme, vochtige hoofdje lag in mijn handen. De verloskundige waarschuwde mij dat hij erg glad was, dus dat ik mijn handen er goed bij moest houden. Het ging fantastisch. Zijn lijfje gleed de wereld in en daar was hij. Onze zoon, Abel. ‘Welkom lieve jongen’. Alsof hij van een andere planeet kwam keek hij ons aan. Donkere ogen en een buitenaards hoofd. We waren vervuld van liefde voor elkaar en voor onze prachtige zoon die daar uit ontstaan is.

Tips voor aanstaande vaders

Tegen de mannen die twijfelen om een doula bij de bevalling te laten of er zelfs vijandig tegenover staan, zou ik graag willen zeggen: stel je vrouw centraal. Als zij denkt dat het haar zekerder en meer ontspannen maakt, steun haar. Hierdoor zal ze zich ook bij jou veiliger voelen. Juist door niet open over je angst te zijn of het niet willen toelaten, maakt dat je minder ontspannen naar de bevalling toewerkt. Waar je vrouw of vriendin ook om vraagt, steun haar en probeer in geen geval voor haar te beslissen of je onzekerheid op haar over te dragen, daar heeft ze niets aan. Als je als man denkt dat je het wel alleen kan, dan zal de doula nóg meer op de achtergrond zijn. Merkt zij onzekerheid dan zal ze dat wegnemen of ombuigen. Onthoud vooral, de zwangerschap en het vaderschap doe je samen, maar de bevalling moet je vrouw alleen doen. Laat haar beslissingen leidend zijn!

Otis en Leon

Verslag van de geboorte van Otis en Leon

Blij met de begeleiding van de doula

Met trots kunnen we zeggen dat we de ouders zijn geworden van 2 prachtige zoons: Otis en Leon. De geboorte is begeleid door een doula, Gonny Cappers. Gonny heeft het voor ons een hele mooie bijzondere ervaring gemaakt. Doordat zij ons heeft in laten zien dat we zelf keuzes kunnen maken in het geboorteproces en op die manier de geboorte als een mooie en bijzondere gebeurtenis kunnen beleven. We kijken met een heel positief gevoel er op terug. Ze heeft ons de steun heeft gegeven waardoor wij op onze eigen wijze de geboorte hebben kunnen beleven. Zij heeft dit op een mooie en warme manier gedaan, precies de manier waar we behoefte aan hadden.  Omdat ik niet zomaar zwanger raakte en we een voortraject hebben gehad in het ziekenhuis, en omdat ik zwanger was van een tweeling, was de hele zwangerschap nogal medisch. Veel controles, echo’s, testjes etc. Er was weinig ruimte voor onze eigen gevoelens, onzekerheden en vragen. Daarom hadden we in de begeleiding van de bevalling erg veel behoefte aan iemand die juist de menselijke warme kant van zo’n bijzondere gebeurtenis kon begeleiden.

Enthousiaste partner

Via de zwangerschapsyoga zijn we in contact gekomen met Gonny. Mijn partner en ik waren meteen erg enthousiast. Mijn partner leek het een goed idee een bevallingscoach in te schakelen zodat hij de geboorte van zijn zoons op zijn eigen manier kon beleven. Hij vond het prettig dat er iets van zijn begeleidende rol werd overgenomen door iemand met ervaring. Hij heeft soms letterlijk ruimte nodig en voelde nu de mogelijkheid om ook even eruit te kunnen stappen. Gonny was er immers voor ons. Ikzelf voelde dat ik meer vertrouwen kreeg van haar aan mijn zijde. Ik vond het prettig ervaringen en gedachtes met haar te delen. Ook leek het mij erg fijn gecoacht te worden bij een zo belangrijke en voor ons nieuwe en onbekende gebeurtenis.

Natuurlijke keizersnee

Ik ben bevallen met een keizersnede. Dat was vooraf gepland omdat beide kindjes overdwars lagen. Op de natuurlijke manier konden ze er niet uit. Dat vond ik eerst wel erg jammer. Ik wilde erg graag natuurlijk bevallen, omdat ik dacht dat het als start voor de kindjes en voor de transformatie van mij in moeder goed zou zijn. Door mijn zwangerschapsyoga voelde ik dat ik er klaar voor was en keek ik uit naar dit bijzondere moment. Daarom was het een tegenvaller toen bleek dat het echt onverstandig was natuurlijk te bevallen. We wilden het lot niet tarten, dus stemden we in met een keizersnede. Wel heb ik nog moxa behandelingen gehad. Dit heb ik gedaan om de kindjes misschien toch nog te laten draaien. Hierbij worden acupunctuur punten verwarmd waardoor er energie gaat stromen wat de draaiing van de kindjes stimuleert. Helaas is dit niet gelukt.

Het was een geplande keizersnede. Vooraf wisten we wanneer ze zouden komen. Dat is best vreemd, maar ook mooi, want je kunt je klaarmaken voor de ontmoeting met je kindjes. Ik was me daar heel bewust van. En ik vond dat mooi maar ook heel spannend. De dag voor de keizersnede was daarom ook emotioneel voor me. Het voelde als een afscheid van het oude vertrouwde en als een nieuw begin. Mijn partner en ik hebben het dan ook samen gevierd, deze bijzondere avond voor de geboortedag. Ik had hapjes en alcoholvrije champagne in huis gehaald, en we hebben stilgestaan bij de dag die komen ging..

Gonny heeft veel betekend in het laten zien van de mogelijkheden die we hadden bij de geplande keizersnede. Door haar hebben we de natural ceasarean leren kennen en hebben we daarvoor gekozen. Dat is een keizersnede waarbij niet de medische handelingen, maar het kindje en de ouders centraal staan, en het contact tussen hen zo veel mogelijk wordt gestimuleerd. Deze manier van geboren worden was niet gebruikelijk voor het ziekenhuis, en voor een tweeling zelfs nog nooit uitgevoerd. Daarom voor alle partijen een nieuwe en bijzondere ervaring.

De geboortedag

Voor de bevalling hebben we een aantal keren afgesproken met Gonny. Op de geboortedag was Gonny er de hele dag voor ons. Bij binnenkomst in het ziekenhuis stond ze al klaar en verwelkomde ons. Toen ik haar aankeek wist ik: nu gaat het echt beginnen. Daar waar we al zo uitgebreid bij stil hebben gestaan, wordt nu werkelijkheid. Dat emotioneerde me. Na ons geïnstalleerd te hebben en de laatste tests te hebben ondergaan, mocht ik plots naar de OK. Vanaf dat punt ging alles heel snel. We moesten afscheid nemen van Gonny. Een paar laatste bemoedigende woorden, en daar gingen we.
Mijn hart klopte me in mijn keel. Eigenlijk wilde ik niet meer, en ik dacht: als ik er nu stiekem vandoor ga. Ik zag allemaal mensen in het groen, ik herkende niemand, en er kwamen wel 15 mensen zich aan me voorstellen. Ik moest me overgeven. Toen de ruggenprik werd gezet, voelde het alsof ik in een bad met warm water ging liggen. Ik voelde me rustig worden en warm. Toen kwam ook mijn man bij me zitten en onze eigen gynaecoloog kwam de OK op. Toen was alles goed. Een keizersnede duurt eigenlijk maar kort. Een kwartier na de start van de operatie werd Otis al geboren. En 2 minuten later Leon. Alles ging zoals we hadden gewenst en besproken. Het is prachtig om je kindjes voor het eerst echt te zien. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik daaraan terug denk. Het is onbeschrijfelijk hoe wonderlijk en groots dat moment is. We kregen alle tijd om elkaar eens goed te bekijken, te voelen en het eerste moment te verwerken en de jongens werden meteen al aangelegd aan de borst. Het schijnt goed te zijn voor het contact op lange termijn om binnen de eerste 2 uur veel huid-op-huid contact te hebben.  Op de recovery mocht Gonny weer bij ons. We stonden te popelen om de jongens te showen!

Terug kijken

Dolgelukkig kwamen we na 2 uurtjes weer terug op de afdeling. Ik heb de keizersnede als een heel bijzondere ervaring beleefd. Niet als zwaar oid. Het herstel is ook bijzonder snel gegaan. Ik had er na 2 dagen al geen last meer van en mocht eigenlijk na 3 dagen al wel naar huis. En nu, 5 weken erna, voel ik me al weer helemaal de oude. De jongens hebben nog wel 5 dagen op de kinderafdeling gelegen omdat Otis in verhouding teveel was afgevallen en Leon zo’n ukje was. We wisten de laatste weken voor de bevalling dat Leon een klein mannetje zou zijn. Het was daarom spannend of hij boven de 2000 gram zou komen, wat de grens is om in de couveuse te moeten. We hoopten erg dat hij daar niet in hoefde. Uiteindelijk heeft hij er 1 dag in gelegen, maar ging het zo goed dat hij daarna lekker bij zijn broer in bed mocht.  Het contact met de verpleging van de afdelingen was erg goed, dus we hebben het verblijf in het ziekenhuis als een prachtig mooie week ervaren, een goede start. Ze hebben ons goed ondersteund in het geven van borstvoeding.

En nu zijn we alweer 4 weken thuis. We hebben ons draai al goed gevonden. Ik moet wel zeggen dat het heel hard werken is. Ik geef borstvoeding, moet beiden nog regelmatig bij voeden, en kolf dus. Daarom ben ik bijna continu bezig met voeden, troosten en verschonen.. Maar het harde werken weegt niet op tegen het enorme geluk wat we ervaren en het plezier wat we nu al met ze hebben. De eerste lachjes krijgen we al van ze. Gelukkiger kan je ons niet maken.

De trotse ouders van Otis en Leon

Timme

Verslag van de geboorte van Timme

Besluiten een doula in te huren

Tijdens een informatiebeurs in de bibliotheek heb ik Gonny voor het eerst ontmoet. Ik was gericht naar de beurs gegaan, wilde graag weten of een doula iets voor mij en mijn vriend zou kunnen zijn. Na een vervelende bevalling van onze dochter zag ik erg tegen een volgende bevalling op. Ik hoopte dat een doula mij zou kunnen begeleiden naar een bevalling die bij mij zou passen, waarbij ikzelf in ieder geval bewust zou zijn wat er met en om mij heen gebeurde. Gelijk toen ik Gonny zag voelde ik een klik, maar mijn vriend moest nog overtuigd worden van het nut van een doula.

Gesprekken en begeleiding

In het eerste gesprek met Gonny werd hij zelfs meer overtuigd dan ikzelf. Wij voelden dat het waarschijnlijk fijn zou zijn als Gonny bij de bevalling zou zijn, dat zij ons gerust zou stellen, maar vooral ook dat zij zal meehelpen dat het onze bevalling zou worden. Zij straalde rust uit en vertrouwen. De contacten daarna waren vooral via de mail. Ik kon heel fijn mijn verhaal kwijt rondom mijn angsten bij de 20 weken echo, de tegenslagen in de zwangerschap en de bangmakerij die volgde vanuit het ziekenhuis.

Samen met mijn vriend en Gonny stelden we bevallingswensen op. Dat waren fijne gesprekken, waarbij pas echt duidelijk werd waar ik tegen op zag, en wat we daaraan zouden kunnen doen zodat de angst minder werd. Daarbij waren er ook dingen die ik belangrijk vond rondom de geboorte en borstvoeding, en al die punten werden opgenomen in het ‘bevalwensen-document’. Met 33 weken kreeg ik regelmatige harde buiken en met 34 weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis met vroegtijdige weeën. Ik heb elke dag contact met Gonny gehad, zij stond toen al dagelijks stand-by. Zo bijzonder dat iemand dag en nacht voor je klaar staat!

Uiteindelijk bleef onze kleine vent veel langer in mijn buik zitten dan wie dan ook gedacht had. In de weken tussen de vroegtijdige weeën en de uiteindelijke bevalling met 38,5 weken, had ik heel fijn contact met Gonny. Ik kwam steeds meer bij mezelf, en genoot daarbij van prachtige wandelingen in de natuur. Daar deed ik dan verslag van naar Gonny. Het zorgde ervoor dat ik helemaal in het moment kon zijn. Toen ik een keer ’s nachts weeën kreeg die later weer stopten, voelde ik het vertrouwen door mijn lijf stromen. Ik hoorde de vogels fluiten bij het opkomen van de zon tijdens het wegwiegen van de weeën. Zo’n bijzondere ervaring! Het leek misschien een beetje zweverig, maar gaf mij het vertrouwen en de kracht die ik nodig had. En Gonny beantwoordde die ervaringen met precies de juiste woorden en enthousiasme waardoor ik werd gesterkt en zelfs zin kreeg in de bevalling.

Gonny leende me een boek “bevallen op eigen kracht” uit, wat me ontzettend geïnspireerd heeft. Ik wist dat ik naar mijn eigen lichaam mocht en kon gaan luisteren. Ik voelde dat ik de natuur zijn eigen gang wilde laten gaan. Toen het ziekenhuis voorstelde om me in te laten leiden, heb ik daar toch van afgezien. Ik wilde dat mijn kindje er zelf klaar voor was, en dat mijn lichaam helemaal zelf de regie zou gaan bepalen.

De avond voor de bevalling kreeg ik heel verdrietig nieuws van vrienden van mij. Ik was er helemaal ondersteboven van, en Gonny kwam de ochtend erna om erover te praten. Door het verdrietige nieuws wilde ik niet meer bevallen, maar door met haar in gesprek te gaan kon ik de rust toch weer vinden. Die middag fietste ik terug van een controle in het ziekenhuis, ik bleek al bijna 4 centimeter ontsluiting te hebben. Al die weken met valse alarmen hadden blijkbaar al heel wat in gang gezet. Bij thuiskomst begonnen mijn weeën. Ik voelde direct dat het nu eindelijk menens was. Ik had er zin in, zin om onze zoon te gaan ontmoeten. Ik had er zelfs zin in om een mooie bevalling te ondergaan.

Geboorte van Timme

Gonny zou direct komen. Ik ging alvast douchen en binnen een half uur was Gonny er. Het was fijn om de weeën op te vangen in de douche. De weeën kwamen al heel snel rap op elkaar. Eigenlijk wilde ik niet onder de douche vandaan, maar ik zou moeten bevallen in het ziekenhuis. Toch maar met z’n 3en in de auto gestapt, wat was de autorit naar het ziekenhuis naar! Mijn lijf schreeuwde dat het niet wilde zitten, niet in de auto en niet in de rolstoel in het ziekenhuis. En dus zijn we zodra we bij het ziekenhuis waren, lopend naar de verloskamers gegaan. De rolstoel als steun voor me, en bij elke wee onderweg drukte Gonny de rug weeën tegen met een hele fijne handgreep. Zij leerde de handgreep aan mijn vriend en om de beurt verlichtten zij zo de pijn bij mij. Aangekomen op de verloskamers had ik al 7 centimeter. Gesterkt door de informatie die ik al die tijd ervoor van Gonny gekregen had, wist ik dat mijn lijf wel zou aangeven hoe het deze bevalling zou willen ondergaan. En mijn lijf was duidelijk: staan en hangen! Dat werd niet zo gewaardeerd in het ziekenhuis. De verloskundige en verpleging probeerde me op bed te krijgen, maar ik wilde niet. En Gonny gaf mij het vertrouwen dat ik naar mijn lijf mocht luisteren. En dus braken al snel mijn vliezen spontaan terwijl ik stond en mijn vriend mijn rug weeën probeerde te verzachten. Een plens water over zijn schoenen. Meteen daarna begonnen de persweeën. Uiteindelijk vond de verloskundige het toch verstandiger dat ik op bed kwam. Gonny bedacht een mooi alternatief: op handen en knieën op bed. En zo perste ik onze zoon stukje bij beetje naar beneden. En ik voelde me zo krachtig, zo oer. Ik was eufoor dat ik zelf de regie had, dat ik dit allemaal zelf deed. Ik had al het vertrouwen in mijn eigen lijf. Gonny was er, stelde me met kleine woorden gerust, maar liet het ook helemaal de bevalling zijn van mijn vriend en mij samen.

Het laatste stukje moest toch op de rug. Dat voelde toen goed. Bij 1 van de laatste persweeën knapte er iets in mijn bekken. Maar ondanks de pijn ging ik door en toen werd onze zoon geboren. Nog geen drie uur nadat ik op de fiets gezeten had was hij daar, een snelle bevalling, maar oh zo mooi! Ik had het zelf gedaan, ik had naar mijn lijf geluisterd. En dat gaf mij zo’n oergevoel. We hebben met z’n drieën onze prachtige zoon Timme bewonderd. We hebben zijn geboorte met z’n drieën gevierd. Wat was Timme mooi geland, hij straalde meteen rust uit.  Gonny heeft prachtige foto’s gemaakt van de gehele bevalling. Dankbaar en blij waren en zijn wij, dankbaar voor onze mooie zoon, en dankbaar voor zo’n mooie intense bevalling.

Daarna

Na de bevalling bleek dat er een scheur in de verbinding van mijn bekken zat. Een hele zware kraamperiode volgde, waarbij we toch heel veel van onze zoon hebben kunnen genieten. Ik heb met Gonny heel fijn kunnen napraten wat er nou is gebeurd op het moment dat het misging in mijn bekken. Dat hielp met verwerken. Ondanks de pech rond mijn bekken kijk ik terug op een prachtige bevalling. De aanloop naar de bevalling toe vond ik intens, bijzonder, heel fijn. Dat kwam door de begeleiding van Gonny. De kracht, rust en het vertrouwen wat zij doorgaf beschouw ik als heel bijzonder, fijn en waardevol. Dank je wel lieve Gonny, voor deze prachtige belevenis.

 

Fardau Eva

Verslag van de geboorte van Fardau Eva (15-8-2011)

Voorbereiding

De eerste keer dat ik in een tijdschrift las over een Doula, dacht ik; “Mocht ik ooit nog een kindje krijgen dan graag met een Doula erbij”. Mijn eerste bevalling was niet zo’n  fijne ervaring. Een lange pijnlijke bevalling die uiteindelijk eindigde in een keizersnee. Vanwege een verhoogde bloeddruk moest ik bevallen in het ziekenhuis, in het weekend, het was heel druk en wij voelde ons vaak aan ons lot overgelaten. Toen ik na 8 jaar zwanger was van mijn tweede kindje, hebben wij contact opgenomen met Gonny. Eerst via de e-mail en later een gesprek thuis. Het klikte goed tussen ons. Gonny heeft ons veel uitleg gegeven over wat er precies gebeurd met je lichaam tijdens een bevalling. Ook hebben we gesproken over mijn eerste bevalling en mijn angsten die ik daardoor had gekregen, met name voor veel pijn tijdens de bevalling en zelf helemaal geen regie te hebben over je bevalling. Door de gesprekken met Gonny en het bevallingsplan dat we samen met haar hebben gemaakt, verdween langzamerhand alle angst die ik had voor het bevallen.

De geboorte van Fardau

Fardau heeft 41 weken gewacht, ik zou op 17 augustus 2011 naar het ziekenhuis om ingeleid te worden, maar op maandagmorgen 15 augustus begon de bevalling spontaan thuis. We hebben om 6.00u Gonny gebeld dat het was begonnen en zijn daarna naar het ziekenhuis gegaan. Toen we een tijdje in het ziekenhuis waren en de bevalling bleek inderdaad door te zetten hebben we Gonny gebeld (8.45 u) of ze wilde komen.   Om 9.45 is Gonny bij ons en blijft de gehele bevalling aan onze zijde. De ontsluiting verloopt de eerste uren langzaam, wanneer de verpleging ons op mijn verzoek een tijdje met rust laat, gaat het in een keer heel snel. Om 20.00u blijk ik vrij plotseling al 10 cm ontsluiting te hebben, ik mag gaan persen. Gonny helpt mij om mijn benen vast te houden, dat lukt mij niet alleen. Na een paar keer persen wordt Fardau geboren, ik ben erg beduusd dat het persen zo snel is gegaan en moet het even verwerken. Gonny maakt foto’s van ons met Fardau en blijft nog even thee drinken en beschuit met muisjes eten. Daarna gaat ze naar huis, voor haar ook een lange dag!

geboorte Fardau

Steun van de doula

Gonny is een grote steun geweest tijdens de bevalling, op een rustige manier was ze op de achtergrond steeds aanwezig, ze voelde precies aan wat ik nodig had. Ze heeft me gemasseerd toen ik erge rugpijn had. Ook gaf ze mij tips over hoe om te gaan met het ziekenhuispersoneel, dat ik niet alles hoefde te accepteren en dat ze mijn bevallingsplan niet moesten vergeten. Ook vertelde ze me regelmatig in welke fase ik zat in de bevalling, dat vond ik erg prettig! Door haar ondersteuning heb ik mijn bevalling op mijn eigen wijze kunnen doen en ik kijk hier met veel liefde en dankbaarheid op terug! Ik kan het alle vrouwen aanraden die onzeker zijn over hun bevalling!

Fardau is nu bijna 1 jaar en is een vrolijke, gezonde baby, mede door de goede start die ze heeft gemaakt!

Sandra & Erik Jan

Luuk

Verslag van de geboorte van Luuk

Ik ben Marieke, anesthesioloog in opleiding en dit is mijn verhaal.

Kennismaken

Wij maakten kennis met Gonny toen wij 36 weken zwanger waren. Ons kindje lag in stuit en ik wilde heel graag zelf bevallen en daar kon ik alle hulp bij gebruiken die er was. Ik probeerde Gonny al een paar dagen te pakken te krijgen. Achteraf bleek ze op vakantie te zijn. Ze sms’te mij, dat zodra ze thuis kwam ze zou bellen. En dat heeft ze gedaan! Gelijk 1,5 uur aan de telefoon gezeten. Ik het hele verhaal gedaan en gaande weg hebben we het ook al over ‘bevallingszaken’ gehad. De klik was er telefonisch dus gelijk een afspraak gemaakt voor de week erna, want de grote dag naderde al snel. Dan kon Marcel ook in gesprek met Gonny en zijn vragen/twijfels uiten. Als hij ook die klik zou krijgen, dan konden we ons gaan voorbereiden. De dag erna hadden wij bij 35 weken een afspraak met een gynaecoloog om te kijken of de kleine bij 36 weken te draaien was. Een drama was dat! Ik krijg er nog rillingen van. Die onvoorbereide draaipoging voelde als een verkrachting aan.

Voorbereiden op de stuitbevalling

Bij 36 weken hadden we een gesprek met Gonny bij ons thuis. Daar hebben we uitvoerig gesproken over alles. Ze pikte feilloos op dat ik me zorgen maakte over de kans op een keizersnede omdat ik in het ziekenhuis moest bevallen. Ik had me al ingelezen op stuitbevallingen en wist voor een deel hoe ik het hebben wilde. En ik wilde niet op mijn rug bevallen! Ik was bang dat ik me niet voldoende zou kunnen ontspannen en een keizersnede moest krijgen. We maakten een afspraak voor de week erna om onze geboortewens in te vullen. In de tussentijd hadden wij een afspraak bij een andere gynaecoloog.

Bij 37 weken hadden we weer een afspraak in het ziekenhuis. Dit was een eerste keer met de betreffende gynaecoloog. Hij keek met de echo of alles goed was, hoorde ons verhaal aan over de verschrikkelijke draaipoging. Deed zelf nog een hele vriendelijke, zachte draaipoging, zonder succes. Toen vroeg hij wat ik wilde. Waarop ik antwoordde dat ik het zelf wilde proberen. (Later veranderde dit in dat ik het zelf ging doen!) Hij zei dat dat goed was, onder een reeks voorwaarden. Hij eindigde zijn betoog met de zin: Maar ik heb de laatste stem in de bevalling. Het kwam erop neer dat zodra het niet zou verlopen zoals zij wilden zien, dan werd het een keizersnede. Wij liepen verstomd de spreekkamer uit. Gelukkig zagen we Gonny de dag erna. Ik heb tranen gelaten bij de gedachte dat ik niet snel genoeg zou ontsluiten of niet snel genoeg mij kind er uit zou kunnen persen en dan een keizersnede moest krijgen. En hoe zat het dan met collega’s van hem? Zou ik daar ook de ruimte krijgen die hij (voor zover je het ruimte kan noemen) mij bood?

Eigen keuzes maken

Maar Gonny zou Gonny niet zijn als ze niet al een idee had. Zij adviseerde ons om met een vroedvrouw contact op te nemen die haar cliënten centraal zet en de communicatie tussen 1e en 2e lijn probeert te verbeteren. Daarnaast heeft zij ervaring met stuitbevallingen thuis. Wie weet heeft zij nog adviezen, hoe met deze situatie om te gaan. Geruster gesteld bij deze gedachte hebben wij ons geboortewens opgesteld, waarvan we hoopten dat het ziekenhuis ons de ruimte zou bieden bij bepaalde zaken (niet toucheren, navelveter ed.) Marcel en ik hebben het er ’s avonds goed over gehad of we deze vroedvrouw zouden benaderen. Gesproken over wat we wilden en uiteindelijk tot de conclusie gekomen, wie niet waagt, wie niet wint. Wie weet wat deze vroedvrouw voor ons kon betekenen. De volgende dag heb ik gelijk een afspraak gemaakt voor na het weekend. Stiekem begonnen we te hopen dat ze een thuisbevalling met ons wilde doen. Dit was altijd al ons idee geweest, totdat we vrij vroeg in onze zwangerschap bij de gynaecoloog belandden.

Bij bijna 38 weken spraken wij de vroedvrouw. Zij heeft ons hele verhaal aangehoord en daarna alle opties die wij hadden op tafel gelegd. Eén van de opties was een thuis bevalling. Onze wens was gehoord. Omdat dit een belangrijke beslissing was hebben we er een aantal nachten over geslapen voordat we definitief ja zeiden tegen dit plan. Ik heb Gonny telefonisch (weer meer dan een uur) gesproken en ik zag het weer helemaal zitten. We zouden in bad bevallen! Gonny was helemaal blij voor ons. Ik had ook het gevoel van vertrouwen in de bevalling weer terug. Met Marcel, Gonny, een goede vroedvrouw en een 2e standby, zou het goed komen. Ik begon uit te kijken naar de bevalling.

Een week later kwam de vroedvrouw bij ons thuis en spraken we de situatie verder door. We twijfelden of we het de gynaecoloog moesten laten weten of niet. Wij wilden nu namelijk geen gedoe, wat energie zou kosten. We wilden met positieve energie ons voorbereiden op een mooie bevalling. We zouden het af laten hangen van het gesprek wat we met 39 weken zouden hebben. Met 38,5 week hebben we het bevalbad opgehaald. Dat was ook niet te vroeg, want precies een week later op een zondag begon het feest.

In de tussentijd hadden we bij 39 weken nog een afspraak bij de gynaecoloog. We zijn zeggen en schrijven 5-10 minuten binnen geweest. Hoe gaat het? Wel goed. Bloeddruk gemeten. Echo gemaakt. Gegevens van de echo genoteerd. Als er iets is, altijd gelijk hier naartoe bellen en niet eerst je vroedvrouw. In de deuropening zei hij nog op de valreep dat wanneer ik 40-41 weken zou zijn, ik toch aan een keizersnede moest denken. Waarop ik antwoordde, laten we dat maar zo lang mogelijk uitstellen. Hoe durfde hij iedere keer weer die keizersnede aan te halen, terwijl ik het zelf wilde doen. Wie was er nou zwanger hij of ik? Gelukkig hoefde ik het daar niet op aan te laten komen.

De bevalling begint

Bij 39,5 weken braken mijn vliezen om 9.30 uur. Ik lag te lachen in bed, terwijl het bed en de grond steeds natter werden van het vruchtwater. Ik was zo blij dat de bevalling was begonnen en dat ik niet bang hoefde te zijn voor de gynaecoloog. Terwijl ik ging douchen, heeft Marcel onze vroedvrouw gebeld en afgesproken dat ze rond 12 uur zou komen kijken. Daarna Gonny, die vertelde dat ze een mandala workshop had s ochtends, maar dat ze weg kon wanneer we wilden. Op dat punt voelde alles goed, kwamen de eerste weeën en konden we het nog prima met z’n tweetjes. Marcel is de honden gaan uitlaten, ontbijten en daarna rustig het bad op gaan zetten. Ik ben lekker op de bal gaan zitten, wat fruit gaan eten en rustig de weeën laten komen.

Rond 12 uur zag alles bij de controle van de vroedvrouw er goed uit. Om 16 uur zou ze weer komen. Gonny belde rond 14.30 uur, hoe het ermee ging. Alles was prima, de weeën kwamen af en aan en varieerden in sterkte. Ik had me erop ingesteld dat het nog wel even zou duren. We zouden bellen wanneer we haar er graag bij wilden. Ik ben even gaan liggen en schoot rond 15.30 uur op van een draai die de kleine maakte. Hierna werden de weeën wat sterker. Om 16 uur was de vroedvrouw er weer. Controles weer prima. Ik dacht dat de weeën zo weer zouden afzakken, dus de vroedvrouw is weer gegaan. We zouden bellen wanneer het door zou zetten. Ik ben om 16.30 uur in bad gestapt, waarna de weeën bleven. Ze werden sterker, moest me nu echt goed concentreren om er door te komen.

Marcel heeft rond 17 uur Gonny en de vroedvrouw gebeld. Gonny stond een half uurtje later op de stoep. Ze is op een stoel gaan zitten in de keuken, daar stond namelijk ook ons bevalbad. Meer hoefde ze de uren erna ook niet te doen. Het feit dat ze er was gaf me kracht en zekerheid om op te gaan in dit proces. Voor Marcel zorgde ze ook goed. Ook hij had er meer vertrouwen in. Mocht hij niet weten hoe hij me moest bij staan, dan zou Gonny hem wel adviseren. Onder tussen maakte Gonny af en toe wat foto’s. De vroedvrouw moest van iets verder komen en die heeft na een controle lekker op de bank plaats genomen om de situatie van een afstandje te overzien. Zo nu en dan controles met de doppler. Ik zat goed in de flow en hoorde Gonny van tijd tot tijd complimenten fluisteren, dat ik het zo goed deed.

Luuk wordt geboren in bad

Tot ongeveer 20.45 uur, toen kwamen de oerklanken. Ik had persdrang! Ik ben gehurkt in bad gaan zitten en de vroedvrouw kwam aan het bad zitten en belde haar collega erbij. Ik ging zo op in de bevalling, dat ik nauwelijks merkte dat ze binnen kwam. Al vrij snel voelde ik iets naar buiten komen. Daar was het eerste voetje. De rest van het beentje volgde langzaam. Wat zo gek voelde, was dat de kleine het beentje bewoog!. De vroedvrouw heeft vervolgens gekeken of ik volledige ontsluiting had en of ze het andere voetje kon voelen, want ik was inmiddels een half uur aan het persen. Het voelde veel korter. Ze zei dat er iets meer progressie moest komen en dat ik nog 4 persweeën kreeg, anders moesten we iets anders bedenken. Daar hoefde ik geen twee keer over na te denken. Tot nu toe had ik nog niet mee geperst. Mijn lijf deed het al zo goed. Vooruit, bij de volgende wee heb ik zelf actief mee geperst, waarop het andere beentje tevoorschijn kwam. De weeën erna kwam de rest van het lijf, tot het hoofdje stond. Op dit punt was de kleine zo druk aan het bewegen en op de bodem van het bad te springen, dat dit mij flink pijn deed. Hierop vielen de weeën weg. Omdat het hoofdje geboren moest worden, ben ik weer gaan zitten op aanwijzingen van de vroedvrouwen en hebben zij geholpen met het hoofd van de kleine. Hij was er, Luuk, mijn zoon. Ik voelde me zo gelukkig! En dat in vertrouwen thuis. Het voelde zo goed. Na zijn geboorte hebben we lekker een uur zitten knuffelen en kennis maken in bad. Marcel is er ook nog even bij ingestapt. Gonny heeft lekker foto’s gemaakt en die zijn prachtig geworden. De vroedvrouwen zaten na te bespreken op de bank. Vervolgens is de placenta geboren en heeft Marcel afgenaveld. Hij is toen lekker met Luuk gaan knuffelen, zodat ik uit bad kon stappen. Gonny heeft op mij gepast terwijl ik aan het douchen was. Geholpen met afdrogen. Dat was zo fijn! Zo kon de vroedvrouw bij Marcel en Luuk blijven. Daarna lekker het bed in met de kleine. Gonny nam afscheid en zagen we een paar dagen later weer, toen ze het prachtige geboorteverslag kwam brengen. Ik heb het met tranen in mijn ogen zitten lezen.

Dankbaar

Wij zijn Gonny dankbaar dat zij de bevalling van Luuk zo mooi heeft gemaakt. Zonder haar hadden we er niet eens over nagedacht om ondersteuning te zoeken buiten het ziekenhuis. Ze heeft ons geholpen bij de voorbereiding, de bewustwording die we nodig hadden om zo vol vertrouwen deze bevalling aan te gaan. Ze was er wanneer we het vertrouwen zagen verdwijnen door de afspraken in het ziekenhuis. Ze was er tijdens de bevalling, voor ons alle drie! Ze heeft prachtige foto’s gemaakt, die we altijd zullen koesteren. Ze heeft een geweldig verslag geschreven, zodat Luuk later kan lezen hoe hij op de wereld kwam.

Lieve Gonny tot bij de volgende zwangerschap!

Voor de Engelse versie zie Doula English Birthstories.

Linde

Geboortereis/verslag van Gatha Meijer

Samen met papa Bart en Doula Gonny (later kwam de verloskundige Linda van verloskundigenpraktijk ’t Stroomdal te Eelde er nog bij). De geboorte van Linde Anaïs Meijer op 1 april 2012, om 13.06 uur.

Kiezen voor een doula

Lieve Gonny,
Tijdens de zwangerschap van mijn 2e dochter voelde ik dat ik een ‘oermoeder’ aan mijn zijde nodig had tijdens de bevalling.  Mijn eerste bevalling van dochter Lieve heb ik als heel pijnlijk ervaren en had nog maar weinig vertrouwen om dit nog een keer te doorstaan. Lieve is in het ziekenhuis geboren en ik moest worden ingeleid, omdat mijn vliezen gebroken waren en de weeën niet vanzelf kwamen, een klinische bevalling dus. Ik miste de oermoederkracht maar vooral miste ik liefde, het vertrouwen in mijn lichaam en het gedragen worden tijdens de bevalling. Toen ik dus voor de 2e keer zwanger raakte heb ik me meteen ingeschreven voor een zwangerschapscursus bij Rondom Zwangerschap in Groningen bij Sylvia de Groot en ben me gaan verdiepen in ‘anders’ bevallen (minder klinisch meer vanuit het lichaam zelf, de oerkrachten). Bij de eerste les begon ik meteen al meer vertrouwen te krijgen en bij de laatste les had ik zelfs heel veel zin in de bevalling! Tijdens deze cursus werd ik ook bekend gemaakt met Doula’s. Toen ik het voor het eerst hoorde stond ik er sceptisch tegenover, een vreemde vrouw bij je bed als je gaat bevallen, is niet zo mijn ding. Toen ik later meer informatie op internet ging lezen kreeg ik steeds meer een warmer gevoel bij het idee om een Doula ‘in te huren’. Zoals ik al schreef voelde ik heel sterk dat ik een ‘oermoeder’ bij de bevalling nodig had. Daarnaast voelde ik me niet gedragen door de verloskundigenpraktijk waar ik onder behandeling was, dus voor mij lag het voor de hand om contact op te nemen met een Doula. Ik heb dit nog weken uitgesteld omdat ik het echt zeker wilde weten. Mijn man Bart nam de laatste twijfel bij me weg en toen belde ik jou.

Contact met de doula

Al tijdens ons eerste gesprek met jou wist ik dat ik goed zat… zo’n eerste gesprek is dan zo belangrijk en heeft de deuren voor me geopend. Na ons gesprek moest ik meteen huilen… omdat ik me getroost voelde met de gedachte dat ik het niet alleen hoefde te doen… ik ben na die tijd ook heel anders in mijn zwangerschap gaan staan, vol vertrouwen keek ik uit naar de bevallingsreis. Een paar weken later ben ik ook van Verloskundigenpraktijk geswitcht wat het plaatje helemaal compleet maakte… bevalling kom maar op! Die keren dat wij elkaar voor de bevalling hebben gezien, heb ik als prettig ervaren. Ik voelde dat we een band opbouwden, en gelukkig zag ook mijn man Bart het helemaal zitten met jou. Samen met jou hebben we dan ook een geboortewensenplan gemaakt… heel fijn was dat. Ook kon ik door onze geboortewensen op papier te zetten het helemaal loslaten en in overgave gaan, vertrouwen.

De bevalling begint

Zaterdag 31 maart om 3.30 uur braken mijn vliezen. Net als bij mijn 1e dochtertje kwamen de weeën niet op gang. Ik heb toen besloten om de verloskundige niet meteen te bellen omdat ik mijn lichaam de tijd wilde geven om zelf met de weeën te komen. 12 uur later kwamen de weeën langzaam op gang. Ik heb jou gebeld en je zei dat je die avond langs ging komen. Dat vond ik zo fijn, ook al waren mijn weeën nog niet zo sterk toch stond je er meteen. De weeën kwamen trouwens steeds heftiger en ben jij niet meer weg gegaan. Die avond en die nacht die daarop volgden waren eigenlijk heel gezellig… af en toe een wee opvangen, daarnaast verbinding maken. We hadden fijne muziek, kaarsjes aan, ik ben zelfs nog in bad geweest en mijn man Bart en jij waren heel lief voor me. Onze oudste dochter lag heerlijk in haar bedje te slapen, dus ergens was zij er ook bij. Daarnaast voelde ik me erg gedragen door de energie die ons omringde, geborgenheid, liefde, kracht en zachtheid (fijne spirits). Tegen de ochtend (inmiddels had ik al 12 uur weeën van middelheftig tot heftig)… hebben we de verloskundige gebeld, ik wilde nu toch graag weten hoe de stand was. De verloskundige was er om ongeveer 6.00 uur (toen had ik dus al meer dan 24 uur gebroken vliezen, dus had ik de stempel medische indicatie al). Linda de verloskundige constateerde helaas nog maar 2 cm ontsluiting… na al het harde werk was ik best teleurgesteld.  Het uur dat volgde was best emotioneel, eigenlijk zou ik naar het ziekenhuis moeten om het daar af te maken, wat me natuurlijk ook bang maakte omdat ik ingeleid zou moeten worden, wat mij bij de eerste bevalling echt parten speelde. Onze verloskundige was heel lief en zacht en liet ons de keuze… ook jij stond volledig achter ons wat we ook zouden kiezen.

Naar het ziekenhuis

Uiteindelijk leek het ons natuurlijk verstandiger om naar het ziekenhuis te gaan. Dus reden we met z’n vieren naar het ziekenhuis. Ik vond het ook zo fijn, dat jij na een lange nacht, toch mee ging naar het ziekenhuis. Ook al zei je dat het vanzelfsprekend was. Onze dochter hadden we snel bij de buurvrouw gebracht. Linda, de verloskundige had onze geboortewensenplan meegenomen en droeg dat over aan de verloskundigen van het ziekenhuis… ik wilde absoluut geen oxytocine (wee-opwekkers), geen pijnstillers en ik wilde graag een lotusbevalling (de placenta blijft aan het kindje vast zitten totdat ook de placenta geboren is en als de navelstreng helemaal uitgeklopt is dan pas wordt doorgeknipt). Toen wij in het ziekenhuis aankwamen besefte ik dat wij onze energie mee hadden genomen naar het ziekenhuis… het was net alsof we toch nog thuis waren… dat ik al meer dan 12 uur thuis de weeën had opgevangen had voor een sterke energieveld gezorgd… heel fijn!  Gelukkig werd ik niet ingeleid, het ziekenhuis wilde eerst afwachten tot de weeën vanzelf weer op gang zouden komen. Jij gaf mij een granule van een sterk homeopatisch middel, om de weeën op te wekken… en wonder boven wonder kwamen de weeën krachtig terug… zelf zo krachtig dat ik voelde dat het ‘echte’ werk ging beginnen… een paar helse uren volgden, want de ontsluitingsweeën vond ik erg pijnlijk! Ik overwoog zelfs om een pijnstiller te nemen… ergens hoorde ik een innerlijke stem die zei dat mijn dochtertje over een uurtje geboren zou worden… grappig dat jij kort daarop zei dat ik de bevalling in stukjes kon knippen zodat de pijn te overzien zou zijn… je zei precies hetzelfde wat mijn innerlijke stem zei… wacht nog een uurtje af…

De geboorte van Linde

En daadwerkelijk na een klein uurtje is na 2 persweeën Linde geboren! Fantastisch! Ik mocht samen met de verloskundige het kindje uit mij halen en toen op mijn borst leggen…waar het uren heeft gelegen. De placenta is na ongeveer een half uur geboren en na nog een half uur hebben we het losgeknipt. De placenta gaan we in de tuin begraven. Heel fijn ook dat het ziekenhuis personeel ons met ‘rust’ liet… we hebben het met ons viertjes gedaan (mijn man, de verloskundige, jij en ik)… heel fijn! Wat een reis… ik moest zeker eerst bekomen omdat de ontsluitingsweeën behoorlijk pijnlijk waren, maar ik kon Linde helemaal in mijn hart sluiten… zo een mooi en ontroerend meisje… zo sterk en liefdevol!

Wat het me heeft gebracht

Ik besef nu hoe rijk de zwangerschap en de bevalling me hebben gemaakt. Ik mocht tijdens de zwangerschap al mooie en fijne mensen ontmoeten, ik mocht veel leren over ‘anders’ bevallen, fijne boeken lezen en daarnaast me weer dieper verbinden met mijn lichaam, heling van diepe zielsstukken, me weer gedragen voelen door de oermoeders en natuurlijk het allerbelangrijkste, een poort zijn waardoor Linde geboren kon worden in deze wereld…  Ik ben heel dankbaar voor dit alles!
Dank je wel Gonny dat je er voor ons was, voor en tijdens de bevalling. Ik heb me heel gedragen door je gevoeld en ook na de bevalling, in de kraamweek, je steun reikte heel ver. Je wijsheid, je rust, je kracht en je liefde hebben van onze bevalling een hele mooie reis gemaakt.
Een hele dikke knuffel, ook van Bart, Lieve en Linde.

 

Edward (Engels)

Edward’s Story

The benefits of our doula

There is no manual for how best to have a baby. And the prospect of having a baby in a foreign country can be a daunting one, regardless of how well you’ve mastered the language. So when my husband and I found out we were expecting a baby we did what we know best, research. We went about gathering as much information as we could about many different aspects of having a baby. However we quickly realized that preparing to have your first child cannot be reduced to lists and numbers. We wanted to make sure that we gave our baby the best entrance into the world that we possibly could. We spent quite a bit of time discussing our birth plan and agreed that we would like to include a doula in our plan if at all possible. A quick search led us to Gonny Cappers and a short phone call later we had scheduled our first meeting. From the moment Gonny walked into our house I felt a sense of calm. My husband and I discussed every aspect of our birth plan with Gonny. She made us feel at ease with our choices and encouraged us to consider many aspects of the birth we had not yet discussed. She was warm, open and very well informed and my husband and I were pleased to welcome her into our family. As our baby reached full term I was confident that we would face our baby’s birth with composure and grace.

The day Edward was born

The day my son was born started very early. The first contractions were short and very well spaced, but they pulled me out of sleep. After a short spell of napping my husband and I decided to welcome the morning in our living room. My husband readied the house and soon the lights were low, music played softly and we were ready to call Gonny. She arrived bright and early and was quickly helping me manage some back pain with some well placed acupressure. The morning brought ebbs and flows of contractions, and just as each wave in the sea makes a small mark on the sand on which it falls, each contraction was making its own mark on my body. I was able to breathe and sway through each wave and in between waves we looked at pictures and remembered other times in our lives that brought us joy. In the early afternoon Gonny encouraged me to spend some time in the shower. The warm water was wonderfully calming and soon the contractions were coming closer together. A quick visit from the midwife confirmed that everything was moving in the right direction and she would return in a few hours. For the next few hours I continued to breathe and sway through each wave and I increasingly relied on the closeness of my husband to carry me through. When the midwife returned she confirmed that I had continued to make good progress and at the same time my waters broke. My husband and I decided then that we would like to bring our son into the world at home. An hour later, my body was finally ready to bring forth my son. Amidst the bustle and climax of pushing I can still hear Gonny’s voice guiding me through the final moments, encouraging me to focus on my son. And as they laid him on my stomach she said, “Look at your beautiful son!” And with that, two became three.

That we were able to give my son the welcome we had so hoped for is a continuing source of joy for me. And there is no question that having Gonny’s support made it possible for us to stay at home and feel safe and secure in our decision. Even though it is one moment in our lives together, that his story starts with togetherness and love gives me hope that those will be common threads throughout his life.