Wij zijn de bevalling heel rustig en met vertrouwen in gegaan, dankzij de voorafgaande begeleiding van Gonny. Het liep zoals het liep en we kijken er zeer positief op terug. Gonny is heel betrokken en voelde goed aan waar wij behoefte aan hadden. Tijdens de bevalling hielp ze mij kracht, rust en vertrouwen te vinden om door te gaan. Een prachtige ervaring.
Maaike en Dirk-Jan
Tussen de foto’s van mijn bevalling zit een foto van de kopjes en het pakje thee die Gonny, mijn man en de verloskundige in de bijzondere nacht van 25 oktober 2012 hebben gedronken. Bij het terugkijken van de foto’s wil ik de ‘mislukte’ foto wissen, maar dan valt mij ineens op dat er ‘harmony’ op het theepakje staat. Ik denk dat Gonny deze foto niet per ongeluk heeft gemaakt. .Terugkijkend naar mijn bevalling zie ik inderdaad een harmonieuze sfeer. Een sfeer met mensen waarbij ik me helemaal kan en mag laten gaan, een sfeer met mensen die erop vertrouwen dat ik het kan. Een sfeer waarvan ik me achteraf realiseer hoe belangrijk het is geweest.
De voorbereiding op mijn bevalling was een interessante ontdekkingsreis. Ik was best wel bang. Ik heb geleerd om mijn angst een plekje te geven en er ontspannen naar toe te leven. Ik heb ook geleerd dat je niet de bevalling zelf, maar wel de hele setting eromheen zelf in de hand hebt. Zo leerde ik via de cursus hypnobirthing voor het eerst het bestaan van een doula kennen. Dit was een eyeopener voor mij. Iemand die er voor mij is, meer niet. Dat was de missing link waar ik naar zocht. Naast mijn man, die dit ook voor het eerst mee zou gaan maken en de verloskundige die (heel terecht) met een medische blik naar je kijkt, een persoon met ervaring die je puur door haar aanwezigheid er door heen sleept. Ik heb Gonny gebeld en het klikte meteen.
De voorbereiding met Gonny was echt super. Ze nam echt de tijd om elkaar, door middel van meerdere gesprekken, beter te leren kennen. De wetenschap dat er iemand bij mijn bevalling zou zijn die mij persoonlijker kent dan bijvoorbeeld de verloskundige of een arts, gaf mij rust. Tijdens mijn bevalling heb ik dit inderdaad als heel prettig ervaren. Het voelde als een rots in de branding die mijn angsten, wensen, eigenschappen enzovoort op wist te vangen en om te vormen tot iets positiefs. En dit door bijna niets te zeggen, maar puur door er te zijn. Daarnaast vond ik het heel fijn om over mijn bevalling na te denken. Om samen met iemand erover te sparren, te ontdekken wat ik wel en niet wil bij bepaalde situaties. Zo werd de voorbereiding, anders dan bij een klassikale cursus, heel persoonlijk en diepgaand. Hierdoor kreeg ik ook een andere kijk op bepaalde dingen en kreeg ik nieuwe inzichten waardoor ik echt goed voorbereid was. Samen met Gonny hebben we een mooi geboorteplan gemaakt.
Op 24 oktober braken ‘s middags mijn vliezen. Ik kon het niet geloven, ons kindje was onderweg naar ons toe. Toen ‘s avonds de weeën begonnen en ook vrij snel heel krachtig werden hebben we Gonny en de verloskundige gebeld. Ik raakte een beetje in paniek omdat het meteen zo heftig was en Gonny wist daar goed op in te springen, want daar hadden we het over gehad. Ze paste ook een fijne techniek toe om tegendruk op mijn onderrug te geven en leerde dit ook aan mijn man.
De verloskundige zei dat ze over een paar uur terug zou komen, wat ik op dat moment niet begreep, aangezien ik het gevoel had dat de baby niet lang meer op zich zou laten wachten. Het voelde al zo heftig. Gonny voelde dit haarscherp aan en vroeg mij later dan ook of ik al persdrang had. Dit was zo en ze adviseerde me gewoon te doen wat goed voelde. Dat was een opluchting. Zo heeft ze me ook aangemoedigd om de weeën op te vangen zoals dat voor mij fijn was aangezien ik me in het begin een beetje schaamde voor het lawaai dat ik produceerde. Ik had het gevoel dat ik de bevalling samen met mijn man heb gedaan terwijl Gonny vlak bij ons was. Op de achtergrond hoorden we haar stem en ze moedigde ons aan op de juiste momenten. Ze heeft ook mijn man bijgestaan en soms zijn rol overgenomen als hij het even niet meer trok. Zo heeft ze een poos mijn handen vastgehouden en ik voelde dat ze erop vertrouwde dat het goed zou komen. Haar energie straalde uit, dat ze het vaker had beleefd en dat ook ik dit kon. Dit vertrouwen gaf ons vertrouwen om door te zetten en niet op te geven. Niet veel later kwam de verloskundige alweer terug en ben ik in bad op 25 Oktober om 3.00 uur bevallen van een prachtige, gezonde zoon: Tijn. Daarna moesten we nog even naar het ziekenhuis voor de hechtingen en terwijl het al vroeg in de ochtend was heeft Gonny ons ook daar nog bijgestaan. Ze wist hoe bang ik voor naalden ben en zo heeft ze me ook nog door dit laatste stukje geholpen en wel door met mijn man, heel lief een handdoek tussen ons en het hechtgebeuren te houden en me af te leiden met leuke verhalen. Om weer terug te komen op de titel van mijn verhaal, hebben we de nacht op deze manier harmonieus afgesloten, gezellig met z’n viertjes achter de handdoek.
Lieve groeten, Miranda, Jan Willem & Tijn.
Het is 6 oktober 2014, de zon schijnt, maar er staat een flinke wind. Mijn gedachten gaan naar vorig jaar. Toen scheen de zon ook volop en waaide het niet zo, want we liepen in ons T-shirt buiten. Ik was die dag in elk geval hoog zwanger en achteraf was dat de laatste dag van mijn zwangerschap, maar dat wist ik toen nog niet. Hoewel… ik zei al vanaf het begin van mijn zwangerschap dat de baby op 6 oktober geboren zou worden. Waarom ik dat zei, weet ik eigenlijk niet, maar ik was er best van overtuigd.
Op 1 oktober was ik uitgerekend, maar de dagen die volgen, voelden niet als overtijd gaan. Ik voelde me prima en zag 6 oktober als de dag. Zo liep ik 5 oktober ook nog heerlijk in het winkelcentrum om de laatste dingen te kopen. Maar toen ik 6 oktober wakker werd, was er van mijn vertrouwen weinig meer over. Mijn buik en baby waren rustig en niks wees op een naderende bevalling. Mijn hoofd was vreselijk onrustig. Achteraf had ik dezelfde onrust ook op de dag dat mijn oudste dochter geboren werd, dus dat was wel een zeker teken, maar dat zag ik nog niet. Ik besloot mijn doula, Gonny een mail te sturen om even mijn hart te luchten en ik hoopte dat zij mij kon helpen mijn vertrouwen terug te krijgen. Ze stuurde al snel een mail terug waardoor ik wel weer wat meer vertrouwen kreeg. En vlak daarna begon het te rommelen in mijn buik!
De onrust in mijn hoofd bleef, maar werd nu gevolgd door onrust in mijn buik. Mijn man en dochter waren lekker buiten bezig en hebben mij die dag denk ik een beetje ontlopen, want heel gezellig was ik niet. Als ik er nu op terug kijk, weet ik dat ik me in mezelf terug trok, ik moest ruimte hebben om klaar te komen voor de bevalling. Ik rommelde wat in huis, probeerde her en der op te ruimen en vertelde mijn baby honderd keer dat ze er nu wel eens uit mocht komen, mama was er klaar voor en mama wilde niet te lang meer wachten.
Omdat ik zo overtuigd was van 6 oktober, hadden we de avond ervoor het bevalbad alvast opgeblazen, die stond dus al helemaal klaar in de woonkamer. En omdat die er toch stond, besloot ik er dan vandaag ook maar gebruik van te gaan maken. We hebben het bad gevuld en mijn dochter trok gelijk haar kleren uit. Ach ja, waarom ook niet, laten we lekker samen in bad gaan! Tegen 4 uur gingen we samen in bad. Het ontspannende warme water had gelijk een positieve invloed op mij, ik kon mijn onrust loslaten en daarom was er ineens meer ruimte voor mijn lijf om in bevalmodus te komen. Toen mijn dochter vroeg of ze bij mij mocht drinken, stond ik dat ook gelijk toe, want wie weet, zou dat ook helpen. En ja hoor, het hielp zeker. Van wat onduidelijk gerommel, ging ik ineens naar krampen die elke 5 tot 10 minuten terug kwamen! Dit gaf weer energie zeg. Ik vertelde mijn man blij dat de baby vandaag misschien toch nog wel kwam en stuurde Gonny een sms met de melding dat ze de avond voor mij vrij moest houden.
We hebben wel een uur in bad gezeten en het was heerlijk. Ook zo fijn intiem om met mijn dochter het begin van mijn bevalling te mogen beleven. Ze was op dat moment 3 jaar en 9 maanden, ze wist heel goed dat er een baby zou komen en ze wist ook hoe dat ging. Ze zou er eventueel bij zijn als ze nog wakker was, maar mijn ideaal was, dat de baby zou komen als mijn dochter al op bed lag. En ook al weet mijn dochter nu niet meer dat we zo het begin van mijn bevalling hebben ervaren (en dat ze zelfs heeft geholpen de weeën wat in gang te zetten), voor mij is het een heel dierbare herinnering. Omdat ik inmiddels trek gekregen had, zijn we uit bad gegaan en hebben we de frituur aangezet voor brood met kroketten. Ook dat zat al maanden in mijn hoofd, tijdens de bevalling zou ik een kroket eten! Dochter en man keken buurman en buurman op tv en ik moest af en toe zelfs al een beetje zuchten om de weeën te verwerken.
Er zat schot in de zaak. Rond 7 uur ging mijn man onze dochter naar bed brengen en ben ik gaan rondlopen door de woonkamer, gordijnen dicht, kaarsjes aan en ineens werden de weeën echt heftiger. Dus ook maar de verloskundige gebeld voor overleg. Omdat de weeën elke keer maar een halve minuut duurden, dachten we beide dat het nog wel een paar uur zou duren en we spraken af dat ik haar weer zou bellen als ik haar nodig had. Als we toen hadden geweten dat ik ruim een uur later niet meer in staat was om haar te bellen, hadden we toen waarschijnlijk niet zo laconiek gedaan, maar op dat moment was het goed en gaf zij mij het vertrouwen wat ik nodig had. Ik heb ook Gonny gebeld en zij hoorde aan mijn stem dat ze naar me toe moest komen. Wil je dat ik kom? Vroeg ze en ik wilde inderdaad wel graag dat ze naar me toe zou komen. Ook nog even een sms naar mijn kraamverzorgende, zodat ook zij wist dat ze later die avond gebeld zou kunnen worden. Toen mijn man beneden kwam, had ik hem ook echt nodig. Ik liep en schommelde heen en weer en tijdens een wee wilde ik graag aan zijn nek hangen om samen al schommelend de wee op te vangen. Dit werkte prima! Ondertussen vulde hij het bad verder met heet water, zodat het water weer warmer zou worden.
Ik was nog even bang dat ik Gonny voor niks gebeld zou hebben, maar toen ze binnen kwam wist ze me te vertellen dat ik aan het bevallen was. Wat een opluchting! Ik danste en schommelde rustig verder en op een gegeven moment verloor ik de slijmprop. Even was ik bang dat het vruchtwater was en dat er meconium in zat, maar daar leek het toch niet op en we konden door. Het werd heftiger, maar ik wist dat het goed ging, ik had alle vertrouwen in mijn lijf en mijn baby en vertelde haar nog maar eens dat we deze klus wel aan konden samen! En opeens was er rust en hoewel ik het laatste uur gedacht had dat ik niet meer in bad zou gaan, zei ik ineens dat ik in bad wilde! Achteraf hoorde ik dat dit goed het moment van volledige ontsluiting kon zijn, die komt wel vaker met een soort pauze. Ik stapte in bad en daar stortte mijn lijf zich in het laatste stukje van de bevalling. Ik gaf mijn man de opdracht om onze verloskundige te bellen en te vragen gelijk te komen (ze moest immers nog een goed kwartier rijden).
De weeën werden intenser en ik werd overvallen door de oerkrachten die door mijn lijf stroomden. Ze maakten me een beetje bang en met een piepstemmetje vroeg ik wat er toch met me gebeurde. Gonny wist mij rustig te vertellen dat ik aan het bevallen was en dat het vast niet lang zou duren voor ik mijn baby in mijn armen had. Voel maar eens of je het hoofdje al voelt, zei ze. En ja hoor, met mijn vingers kon ik het hoofdje al diep in mijn vagina voelen. Wat een bijzonder moment, daar was mijn baby, ze hoefde nog maar een klein stukje!!!
Daarna ging het snel, elke wee voelde ik mijn baby zakken en kon ik meer van haar hoofdje voelen. Ik hield mijn hand op haar hoofd, om haar te wijzen waar ze heen moest en ondertussen wrong ik mij door mijn bad heen op zoek naar de juiste houding om haar eruit te krijgen. Ergens in een wee heb ik nog geroepen ‘waar blijft J (de verloskundige) nou?!’, maar daarna was er al geen ruimte meer om daar over na te denken. Met mijn man naast het bad en Gonny als stille kracht op de achtergrond, werd om 6 minuten voor 9 uur ’s avonds, op 6 oktober 2013 onze prachtige, tweede dochter, na een overdonderend oergeweld in mijn lichaam, thuis, in bad geboren. Ik zag haar hoofdje draaien in mijn schoot, er volgde een korte pauze en daarna kwam haar lichaam, ze keek mij aan, ik keek haar aan en ik wist dat het goed was. Daar was ze, gezond en compleet, we hadden het samen gedaan! Welkom lieve schat, welkom op onze wereld!!! En daarna leek het wel alsof er een storm ging liggen, ik voelde me ineens zo ontspannen, gleed achterover in mijn bad met mijn baby dicht tegen me aan. En om 9 uur kwam de verloskundige binnen, ze kwam bij mijn bad zitten, vroeg of het goed was en liet ons lekker zitten.
Na een tijdje begon ik weer onrustig te worden, de placenta moest er uit, maar mijn baby wilde nog niet drinken en ik had nog niet het gevoel dat de placenta al haast maakte. Omdat de placenta bij mijn oudste dochter ook nogal op zich liet wachten, vond ik dat we een beetje moeite moesten gaan doen om haar eruit te krijgen. Het was een beetje lastig, want de navelstreng was erg kort en ik wilde pas afnavelen als de placenta geboren was. Gelukkig hadden we een verloskundige die goed met ons mee dacht. Met mijn baby in mijn armen en met hulp van de mensen om me heen (geen idee meer wie mij geholpen hebben), ben ik uit bad gestapt en op de bank gaan zitten (op een lading handdoeken). Volgens mij was toen de kraamverzorgende ook al gearriveerd, volgens mij had mijn man haar gebeld vlak nadat de verloskundige er was. Maar de placenta kwam nog steeds niet, ik moest gaan staan, dus moest de baby even naar papa. Zo staand persend, kwam de placenta er toch uit zichzelf (en zonder prikken!) eruit. We hebben eerst nog foto’s gemaakt van het geheel, baby en placenta nog verbonden, een prachtig plaatje! Daarna mocht ik zelf de navelstreng doorknippen. En toen kon ze zonder belemmering lekker op zoek naar mijn tepel. Ze hapte aan en dronk, ja ze dronk echt! Haar grote zus had de melk al die tijd op gang gehouden en de kleine meid moest vanaf de eerste slok al klokken om de melk weg te krijgen. Ach en daarna kwamen de standaard dingen, controle van de baby, controle van mij, wegen. Gelukkig was de kraamverzorgende haar weegschaal vergeten, zodat onze kleine mini lekker in een doek mocht hangen aan de weger van de verloskundige (en hoefde ze niet op een harde schaal te liggen). 3500 gram! Alles was perfect, zowel alle controles, als ook de hele situatie, de bevalling, de kennismaking!
En volgens mij lagen we ergens rond 12 uur met ons drietjes in bed. Waar ik me bedacht dat ik nog geen tanden had gepoetst, manlief mijn tandenborstel gehaald heeft en ik mijn tanden in bed gepoetst heb! Vrij nutteloos detail, maar elke keer als ik aan dat moment samen in bed denk, denk ik aan het tandenpoetsen. En daar samen in bed, met de donkere, stille wereld om ons heen, voelde het als een sprookje. Niemand wist nog van het bestaan van onze mooie dochter, alleen wij en de drie mensen die bij de bevalling betrokken waren. Pas nadat grote zus de volgende ochtend haar zusje had ontmoet, zijn we mensen gaan bellen.
Ik kijk weer naar buiten, de zon is weg en de wind waait wat harder. Boven ligt onze mooie dochter te slapen die vanaf vandaag geen baby meer is. Ik voel me trots, dankbaar en een tikje weemoedig. Maar wat was het fijn om bovenstaand verhaal te kunnen schrijven, daar had ik schijnbaar een jaar voor nodig om er mee bezig te gaan, maar het zit nog vers in mijn geheugen. Een mooie, intense ervaring, ik hoop er nog heel vaak en met veel geluk aan terug te denken. En lieve Gonny, lieve doula, bedankt voor je steun en begeleiding, toen en nog steeds. Je bent mij erg dierbaar. Dank dat je geholpen hebt om mijn verhaal tot een topverhaal te maken!
Ik had een super zwangerschap, maar hoe dichter de geboorte van onze zoon nabij kwam, des te spannender het werd. Dat het niet zeker was wie van de 4 verloskundigen bij de geboorte aanwezig zou zijn en het idee dat een verloskundige tijdens de geboorte komt en ook weer weg kan gaan gaf mij een onprettig gevoel. Ik wilde zekerheid en veiligheid. Bij de cursus hypnobirthing kwam de Doula ter sprake. Van wat zij ons vertelde maakten we op, dat dit wel eens de oplossing kon zijn. Dus vroegen we Sylvia de Groot (van de hypnobirthing) of zij een doula wist. Ze gaf ons het kaartje van Gonny. Mijn man zocht contact met haar toen ik 38 weken zwanger was en na het telefoongesprek was hij erg enthousiast. Toen Gonny bij ons kwam voor de kennismaking voelde het zo goed! We gingen het doen! Wanneer we wat onzeker werden belden we Gonny. Ze stond ons altijd te woord en kwam vaak langs, ook waren we welkom bij haar thuis. Ze liet mij mijn kracht zien, ik kon dit! Echt waar! Door haar voelde ik me opperkrachtig en niet dat ze steeds zei van ‘ je kan het wel’ ook door de juiste vragen te stellen en het mezelf in te laten zien. We hebben in een korte tijd een mooie vertrouwensband op kunnen bouwen. Want zoals gezegd kwamen we met haar in contact twee weken voor mijn uitgerekende datum en drie weken na ons eerste gesprek is onze zoon geboren.
Toen ik 41 weken was verloor ik steeds kleine beetjes vruchtwater, dus belden we de verloskundige. Die vertelde dat de vliezen gebroken waren en dat ik binnen 24 uur weeën ‘moest’ krijgen, anders mocht ik niet thuis bevallen. Dit zorgde voor aardig wat stress en maakte het wel erg spannend… Toen de verloskundige later belde met het nieuws dat ze alvast een afspraak had gemaakt in het ziekenhuis om daar onze zoon geboren te laten worden was ik helemaal in paniek. Dit wilde ik niet! Ik wilde zo graag thuis bevallen, en ik had toch 24 uur? Hoog tijd voor wat Gonny Power (zo waren we het gaan noemen). Gonny wist ons zo goed gerust te stellen en gaf ons tips over andere mogelijkheden die er waren. Gelukkig werkte de verloskundige ook mee. We spraken af de volgende dag naar het ziekenhuis te gaan en te kijken hoe het kindje het deed. Als het goed zou gaan zouden we weer naar huis mogen en daar weer 24 uur mogen ‘wachten’ op de weeën. Zo geschiedde, alles was goed met ons kindje en wij hadden verwacht dat ik dan ook thuis mocht bevallen. Dit bleek echter niet waar, miscommunicatie… Ik moest in het ziekenhuis bevallen. Huilend stond ik in de klinische verloskamer (die ze wel gezellig hadden gemaakt) tijdens de rondleiding. De volgende dag werd ik verwacht. Meteen in de auto gestapt voor nog een dosis Gonny power. Huilend ging ik haar huis binnen, en lachend kwam ik er weer uit. Ze wist de juiste dingen te zeggen om de hele situatie een positieve wending te geven, vertelde ons dat we het zelf ook gezellig konden maken!
Dus de volgende dag bepakt en bezakt met (nep)kaarsjes, foto’s en de krachtwoorden die ik voor mijzelf had geschreven gingen we naar het ziekenhuis. Gonny wachtte ons op en leidde ons naar de afdeling. Meteen gingen we met z’n drieën de kamer pimpen. Grapjes over en weer, af en toe een traan maar verder zo ontspannen! De meeste vrouwen kijken raar op wanneer ik vertel dat ik het bevallen zo’n prachtige ervaring vond, dat ik geen pijn ervoer! Toen ik de verloskundige vertelde dat ik persweeën had, deed ze dit af met “wacht maar tot het echte werk begint!” zo relaxed was ik. Toen ze de kamer verliet zei ik vol ongeloof tegen Gonny: Wat ben ik nou aan het doen dan? Gonny geloofde in mij en steunde me. Ik riep steeds: “JAAAAAAAA” en Rik en Gonny riepen met mij mee. Daar haalde ik veel kracht uit, we deden dit samen. Ik ben geboorte aan het geven en ik kan dit! Ik had prachtige visualisaties van orchideeën die open en dicht gingen en mee bewogen op het ritme van de golvingen. Op den duur lukte het me dit zelf te sturen en in opperste concentratie kwam mijn kindje dichter en dichterbij. Ondertussen las mijn man de affirmaties voor die we hadden gekregen van de hypnobirthing en op de achtergrond klonk een klankschaalconcert. De sfeer was zo ontspannen en sereen, erg bijzonder. Lastig vond ik het toen ik in de beugels ‘moest’. “Probeer maar even, je kunt altijd terug”, zei Gonny. Toen ik in de beugels hing moest ik lachen. Weg was de kramp in mijn kuiten, dus zo ging ik het doen. Van de verloskundige kreeg ik nog de opmerking dat ik de eerste in haar carrière was, die haar kind er uit lachte.
Gonny was wanneer ze er moest zijn en was er niet wanneer het niet hoefde zonder dat wij daar een woord over hoefden te zeggen, ze voelde het gewoon. Door haar ervaring heeft zij ons onze bevalling nog intenser laten beleven. Ze wees ons op dingen zoals het goed bekijken van de placenta, wat een prachtig ding! En ze hielp ons met de soms moeizame communicatie met het ziekenhuispersoneel. Dit alles op een positieve manier. Mijn man heeft Gonny ’s aanwezigheid zo fijn gevonden! Ze hielp hem wanneer hij onzeker werd, nam het even over wanneer hij naar de wc moest. Ik zag Rik vaak over mij heen naar Gonny kijken en wist dat Gonny terugkeek met een blik die zei: ‘Het is goed’.
Toen Mick geboren was en Gonny weer weg ging was dit zo raar! Ze hoorde er zo bij, en nu was ze weg! Maar snel mochten we haar weer verwelkomen toen ze ons het geboorteverslag kwam brengen. Ze heeft het ons voorgelezen. Huilend zaten we op de bank, wat een waardevol geschenk! En wat vergeet je al snel weer veel! Maar Gonny had alles opgeschreven en we blijven het lezen. Met veel plezier gaan we naar de doula- kindjes bijeenkomsten, en soms… hebben we nog wel eens behoefte aan een beetje Gonny power!
Lieve Gonny, Bedankt voor je kracht en wijsheid. Wat een cadeautje dat je in ons leven bent gekomen. We hebben je in ons hart gesloten. Dank je wel. Nans, Rik en Mick
Bij mijn eerste bevalling mocht ik eerst niet thuis bevallen. Dat hebben we toch gedaan en het werd een mooie bevalling. Toen was ik al dicht bij mezelf. Vijf jaar later ben ik weer zwanger geworden. Dan ben je er even helemaal uit geweest: uit de baby’s, zwanger zijn en bevallen. Ik stapte er dus weer nieuw in en toen ging ik de verloskundige volgen. Op een gegeven moment botste dat. Ik realiseerde mij: wat nu gebeurt en gezegd wordt klopt niet, past niet meer bij mij. Er moet iets zijn waar ik een weg in kan slaan waarin ik mijn gevoel kan terugvinden. Door de procedure van zwanger zijn te volgen, was ik afgeleid van mezelf. Dat vond ik eerst heel verwarrend. Toen vond ik een doula en bij haar kon ik mijn eigenheid kwijt. Bij Gonny maakt het niet uit hoe ik het wil, dat vind ik heel mooi. Dat ik helemaal mezelf mag zijn. Omdat de doula geen oordeel heeft, kan de vrouw helemaal in haar kracht blijven en het op haar manier doen, hoe die ook is. Dat is hun waarheid. Het heeft geen zin om je mening te geven, daar komt de vrouw zelf wel achter in haar leven. Stap voor stap.
Wat de doula betreft kan ik kort en krachtig zijn: door Gonny ben ik in mijn kracht gebleven. Een bepaalde kracht in mezelf, die er gewoon mag zijn. Dat wist ik daarvoor al. Toen ik de beslissing had genomen om Gonny in te schakelen als doula, had ik al heel snel het gevoel weer terug. Er bestaat dus gewoon iets waardoor je in je eigen kracht kan blijven!
Via een gesprek met de eigenaresse van een winkel (die ook zwanger was) ontdekte ik het bestaan van de doula. Ik vond het prima en leuk, maar was toen nog niet zo ver om daarover te gaan lezen. Toen ik al best ver in mijn zwangerschap was, klopte mijn visie ineens niet helemaal meer met de visie van de verloskundige. Toen vond ik Gonny’s kaartje in een kaartenbak bij een winkel. Toeval bestaat niet! Op haar kaartje stond een beknopt verhaaltje en daarna heb ik op haar site er van alles over gelezen. Ik voelde wel aan: dit is goed. Het paste bij mij, helemaal mijn ding. Toch heb ik het kaartje weggelegd. Ik ging zwangerschapsyoga volgen en kwam bij Sylvia terecht, waarmee ik gelijk een klik had. Tegen haar zei ik dat ik misschien wel een doula zou willen. Zij reageerde daarop enthousiast door te zeggen: “Ja, ik heb ook een doula. Ik heb Gonny. Oh, die is zo lief!” Toen was het gelijk o.k. Het was dus een heel proces voordat we kozen voor een doula.
In eerste instantie kwam het initiatief tot contact opnemen helemaal van mij. Toen Gonny me belde voor een afspraak vroeg ze of mijn man er dan ook bij kon zijn. Het is goed dat ze dat zei, anders had ik misschien het eerste gesprek zonder hem gedaan. Het contact samen aangaan is goed, want dan start je samen, ben je gelijkwaardiger en kun je samen er in groeien. En van elkaar horen en elkaar informeren. Ik wilde wel een doula. Toen ik mijn man vroeg naar zijn mening, vertelde hij, dat hij er al over nagedacht had en vond dat er iemand voor mij moest zijn tijdens de bevalling. Hij kende de mogelijkheid van een doula natuurlijk niet, maar na het kennismakingsgesprek wel! Hij vond ook, dat hij meer geïnformeerd was na het gesprek met z’n drieën. Ik wist het in wezen allemaal al. Bijvoorbeeld dat je ontspant als je gaat zoenen. En dat dat dan weer goed is voor de bevalling. Het was even nodig dat het allemaal gezegd zou worden, meer voor de ratio van Ard. Ik wist het vanuit mijn oer weten.
Ik heb mijn bevalling als heel mooi ervaren, net als mijn man Ard. Ik kan me alles nog herinneren, de hele dag. Er is niet een stukje wat er uit springt. Het is een rondje, één geheel. Ik heb helemaal mijn lichaam gevolgd. En maar wachten tot het niet meer leuk zou zijn, maar dat moment kwam niet. Terwijl de weeën bij deze bevalling veel krachtiger waren dan die bij de vorige. Ik kon het heel goed aan. Omdat Ard me heel goed hielp en ook omdat Gonny er bij was. De greep die ze had voorgedaan in mijn onderrug hielp ook goed. Als ik die niet had gehad; die had ik echt zo nodig! De heftige oergeluiden die ik maakte tijdens het persen heb ik ook als prettig ervaren. Als het teveel wordt, moet jij je kunnen uiten, toch? Ik vond het ook geweldig, dat ik mijn kindje er gewoon heb uit gedanst. Het is natuurlijk een geweldig gevoel dat ik dit kon, daardoor voel ik me nu zekerder. Ik ben heel trots op mezelf. Dat ik het heb gedurfd! Dat ik heb gekozen om thuis te bevallen. Dat ik heb gekozen om het op mijn manier te doen. Met kaarsjes en met een doula. Me niet laten afleiden door een verloskundige of andere mensen om me heen. Dat maakte me als vrouw krachtig.
Mijn man bleek achteraf heel bang geweest te zijn dat iets mis zou zijn. Maar daar was ik me op dat moment helemaal niet van bewust. Ik was met mijn ding bezig. En ik wist het gewoon: het is goed. Als de vader met bepaalde angsten zit, is de doula is toch een vertrouwenspersoon, een soort buffer. Dus daarom was het ook fijn dat Gonny bij de bevalling was. Ard voelde zich ook heel verantwoordelijk. Gelukkig is er dit keer meer rust voor hem geweest. Tijdens de bevalling had hij het steeds druk (dit keer met helpen de weeën opvangen), maar we hebben meer kunnen samenwerken. En er was minder gestress. Wat hij heel prettig vond was, dat hij deze bevalling er helemaal voor mij kon zijn. Geweldig dat hij constant die greep kon doen. Elke keer had ik hem nodig en was hij er voor mij. Hij kijkt dan ook terug op een heel mooie bevalling. Dat zegt hij ook tegen iedereen. Voor hem is het geboorteverslag ook goud waard. Hij vond het heel mooi.
Ik vind het belangrijk dat een doula is er niet alleen voor de moeder is, maar ook voor de vader. Het is ook een heel proces voor de man. Die wordt voor het eerst vader of voor de tweede keer. Het verschil tussen onze 1e en 2e bevalling (met doula)is, dat mijn man nu zijn verhaal ook kwijt kon, omdat er naar hem werd geluisterd. Het geboorteverslag dat Gonny had geschreven is voor ons ook heel belangrijk. Mijn man speelde een grote rol tijdens de bevalling en dat kon hij nu terug lezen. We vroegen ons wel van te voren af hoe dat zou gaan met Gonny straks er bij. Zou ze de hele tijd bij mij zijn. Of zou ze me met rust laten? Wel een beetje spannend vond ik dat! Gonny had van te voren wel duidelijk daarover verteld. Maar ik wist niet hoe dat bij ons zou verlopen. Ik benaderde het vanuit de ratio. Moeten wij wat doen? Ze is toch bij ons op bezoek. Een beetje onwennig toch. Maar Gonny gaf aan: “Ga lekker je gang”. En al heel snel weet je hoe het is, hoe het gaat. Het bleek gewoon vanzelf te gaan. Ard en ik waren met z’n tweetjes wanneer we dat wilden. Bij ons liet Gonny alles gebeuren. Ze zat op een stoeltje, dat vond ik heel mooi. Het liep gewoon.
In één woord een doula omschrijvend zou ik zeggen: ondersteunend. Ik vond het heel prettig dat ze er constant was. De verloskundige en de kraamverzorgster zijn er op hun eigen manier, vanuit hun eigen kennis en perspectief. Dat is niet verkeerd, maar ze hebben hun eigen doel. De doula is er vanuit ons perspectief. Dat alles goed is hoe jij het ervaart, dat is de kracht van de doula denk ik. Iets wat ons ook heel erg heeft geholpen, is dat ze dus terugkwam na de bevalling. Dat hielp ook met het verwerken. De evaluatie hoorde ook nog bij het hele verhaal. Bij een volgende bevalling kiezen we weer voor een doula. Ik vind het zo prettig. Dat er iemand voor ons is. We zouden het zo weer doen. Gonny werkt ook echt vanuit het hart en dan betaal je de factuur met plezier. Het is het super waard. Ard dacht dat het meer dan 1000 euro zou kosten. Toen hij hoorde van het bedrag zei hij: ”Nou, dat doen we gewoon!” En daar hebben we geen spijt van gehad, in tegendeel!
Mijn vriend en ik hebben elkaars bevalverhaal pas gelezen toen we het allebei helemaal af hadden.
Ik heb ontzettend genoten van mijn bevalling. Dat hoor je nou vrijwel nooit iemand zeggen. En ik had zeker niet durven dromen dat ik dit zou kunnen beweren over mijn eigen bevalling. Toch is het helemaal waar, en dan bedoel ik niet alleen dat het mooi, bijzonder, fijn was; dat was het allemaal, maar het was ook écht genieten, van de verbondenheid met mijn vriend en de mensen die er bij waren, van de kracht die ik voelde en het vertrouwen dat ik in mezelf had, maar ook van het heerlijke gevoel van het lijfje dat door me heen de wereld in gleed.
Hoe anders was mijn uitgangspunt geweest, maanden daarvoor. Wat ik van bevallen wist was het volgende: Het doet pijn. Het is gevaarlijk. Je knt het beste veilig in het ziekenhuis bevallen. Het is achterhaald om niet aan pijnbestrijding te doen. Inmiddels weet ik zoveel meer, en nu gelukkig ook nog uit eigen ervaring! Elke zwangere vrouw zal beseffen dat haar kindje er op een geven moment ook uit moet, en de beelden en verhalen om ons heen geven nou niet echt het vertrouwen dat dit iets prettigs zal worden. Toch hoop ik dat mijn verhaal zal helpen om erin te geloven dat dit absoluut wél kan, en dat bevallen allesbehalve pijnlijk, gevaarlijk of onmogelijk hoeft te zijn.
Ik kom uit een nogal medisch onderlegde familie, met een huisarts als vader en twee broers die geneeskunde studeren. Samen met de heersende beelden uit films en series bewezen de verhalen van vrouwen in mijn omgeving vooral dat bevallen iets lastigs zou worden, op zijn positiefs gezegd. Toen ik een avond alleen thuis was, ben ik ter voorbereiding wat youtube-filmpjes van bevallingen gaan kijken. Via via kwam ik terecht bij de documentaire ‘orgasmic birth’ en zag daar dingen die ik daarvoor voor onmogelijk had gehouden. Vrouwen die genoten van hun bevalling, zo mooi om te zien, krachtig, zonder angst, pijn en met zo veel liefde. Ik was er een beetje van in de war, en de weken erop las ik steeds meer over deze verborgen kant van bevallen.
Via deze ‘alternatieve’ weg kwam ik er achter dat er zoiets als een ‘doula’ bestond, nog zo’n goed verborgen geheim. Met mijn vriend ging ik naar een voorlichtingsavond van het Martini Ziekenhuis, waar we gruwelden van de nare voorlichtingsverhalen. We wisten inmiddels al dat dit niet dé waarheid was. Gelukkig waren we er niet voor niets heen gegaan, want we spraken er met verschillende doula’s, en hadden meteen een klik met Gonny. Met haar hebben we veel, heel veel fijne gesprekken gehad, en kwamen zo steeds dichter bij ons eigen idee over bevallen en wat er voor mij en voor ons belangrijk was. Wat ontzettend waardevol is het voor me geweest om me zo goed voor te bereiden! Ook verlieten we snel onze verloskundigenpraktijk en kozen we voor een holistische verloskundige. Wat hier bijzonder aan is? Geen idee. In onze ogen is het enige dat anders was, dat zij wel de tijd nam om ons te leren kennen, onze vragen goed te beantwoorden en mij het vertrouwen te geven dat een vrouw prima in staat is om te kunnen bevallen – niet meer dan normaal voor een verloskundige, zou je zeggen, maar toch is dit een uitzondering. Ook maakte het veel voor me uit vooraf te weten wie er bij mijn bevalling zou zijn. We hoefden niet af te wachten wie er toevallig dienst had. En zouden ook niet te maken krijgen met dienstwisselingen.
Tijdens mijn eigen voorbereiding was ik er achter gekomen wat het belang is van ontspanning bij een bevalling. Een ontspannen omgeving, ontspannen mensen om je heen, en vooral zelf totaal ontspannen kunnen zijn – dat maakt het verschil. Sommige boeken brachten het naar mijn idee bijna jubelend: het is zó eenvoudig! Je hoeft alleen maar te ontspannen en dan is een fijne bevalling binnen handbereik! Helaas heeft dit ook een keerzijde. Wat als je nou niet goed kúnt ontspannen? Ik was zelf zwanger geworden toen ik nog herstellende was van een fikse burn-out. Ontspannen was en is, op zijn zachts gezegd, nou niet bepaald mijn sterke punt. Ik was toen ik drie maanden zwanger was terug verhuisd naar het noorden vanuit de Randstad, samen gaan wonen met mijn vriend en net begonnen aan een nieuwe, veeleisende baan. Ik stond af en toe nog steeds echt bol van de stress. En daar hielp geen meditatie-momentje, mindfullness-cursus of yogales aan. Ik vond het zo moeilijk om iets te vinden om wat te kunnen ontspannen. Frustrerend om dan zo vaak te horen dat dit nou juist zo belangrijk was. Mijn stressniveau zorgde al voor genoeg schuldgevoelens tegenover het kindje in mijn buik. Gelukkig kwam ik er achter, mede door gesprekken met Gonny, dat er vele manieren van ontspannen zijn. Zo besefte ik me, persoonlijk detail, dat ik tijdens het vrijen met mijn vriend nooit problemen had om te kunnen ontspannen, hoe gespannen of gestrest ik ook was. Dit klinkt misschien raar, maar door dit simpele detail verloor ik in één keer heel veel onzekerheid en angst voor mijn bevalling. Met een gerust hart kon ik toen ook de boeken die wel erg enthousiast over ontspanning predikten, aan de kant schuiven en terug geven aan Gonny (ik heb denk ik wel tien boeken van haar geleend!). En voor mijn gevoel maakte de enorme liefde tussen mij en mijn vriend, heel veel goed van de negatieve effecten van stress op het kindje in mijn buik. Het kon toch niet anders of het moest wel voelen hoe welkom hij of zij was, en hoe verschrikkelijk veel zijn of haar ouders van elkaar hielden.
Op Eerste Paasdag werd ik om 7 uur ‘s ochtends wakker van kramp in mijn buik en een nat gevoel. Zou dit..ja! Het leek wel of mijn vliezen gebroken waren! Een gek idee dat het nu toch echt begonnen was. De dag ervoor was ik Gonny nog tegen gekomen in de supermarkt, waar ik zogenaamd aan het inslaan was voor de paasdagen. Maar blijkbaar was ik (ook) aan het inslaan voor mijn bevalling. Ik had al zo’n voorgevoel gehad dat ik Gonny tegen zou komen, en we dachten beide dat het nu niet lang meer zou duren. In bed maakte ik mijn vriend wakker, zei hem dat het nog wel even kon duren, maar dat mijn vliezen gebroken waren. Eerlijk gezegd dacht ik zelf al meteen dat het snel zou gaan. Mijn vriend was flink ziek geweest de dag ervoor, en ik hoopte dat hij nog wat kon slapen, omdat het nog een intensieve dag zou kunnen gaan worden. Hij viel gelukkig nog even in slaap terwijl ik al merkte dat de weeën (op dat moment dacht ik bij elke kramp: is dit een wee? Is dít een wee? Dit is dus een wee. Denk ik.) meteen regelmatig om de 4 of 5 minuten kwamen. Na een tijdje maakte ik hem dus toch maar wakker zodat hij zijn ouders kon bellen, die onze jonge hond op kwamen halen. Toen zij er waren, was ik net gaan douchen. Ik had niet gedacht dat ik daar 5 uurtjes later een prachtige zoon in mijn handen zou houden!
Ik was een tijd lang alleen in de douche. De krampen kwamen en gingen en werden heftiger. Ik was echt niet de hele tijd rustig en blij, ik vond het beangstigend, was ook bang voor wat ging komen. Ik dacht ook echt hele negatieve dingen, zoals: ik snap nu waarom mensen maar één kind willen! Dit nooit meer! Het was confronterend om te weten dat er geen weg terug was, dat het er nu op aan kwam. Toch vond ik daar in mijn eentje steeds meer vertrouwen en kracht terug. Ik probeerde veel verschillende houdingen, hurken, leunen, zitten, en merkte dat het echt vlot ging. Mijn vriend ging in de weer met het opzetten van het bevalbad. Ik had me er erg op verheugd om daar in te kunnen. Het is er echter niet van gekomen, de douche bleek de perfecte plek voor de geboorte van ons kindje. Op een geven moment liet ik mijn vriend Gonny bellen. Ik had het echt nodig om in het begin helemaal alleen te zijn, en zo in mezelf vertrouwen en kracht te vinden. Na een uur was Gonny er, en toen ze even bij me kwam kijken wilde ik eigenlijk niet meer dat ze weg ging. Overigens had ik daar, in de douchecabine, echt totaal geen besef van tijd – het leek niet te bestaan. Mijn vriend kwam nog eens langs en ik wilde hem ook graag dichtbij hebben, vroeg hem om op de wc te gaan zitten. Zo kwam hij dichter en dichter bij, tot we helemaal samen versmolten en hij een paar uur later onze zoon opving.
Op een geven moment voelde ik geen afzonderlijke weeën meer, maar een aanhoudende heftigheid en kracht, en ik wist niet goed meer wat ik moest doen voor verlichting, het leek of er geen enkel rustmoment was. Maar toen veranderde het, en ging ik totaal op in de golven die mijn lichaam voortbracht, het was heel bijzonder en heerlijk om me daar aan over te geven. Toch kon ik in mijn hoofd niet geloven dat dit al persgolven waren. Het leek me veel te snel. De verloskundige werd al wel gebeld, zij kwam een uur voordat onze Abel geboren werd in de badkamer zitten. Geweldig dat ze niets deed behalve er gewoon te zijn: geen inwendige onderzoeken, niet luisteren naar harttonen, geen dingen vragen. Dit zou allemaal voor zoveel afleiding hebben gezorgd van waar ik mee bezig was. (Voor mijn gevoel was ik trouwens ook met geen tien paarden de douche uit te krijgen geweest.) Ze kon geheel vertrouwen op wat ze zag en hoorde, en had het niet nodig om van buitenaf informatie te verzamelen. Ík was aan het bevallen, en daarom was ík ook de enige die zeker wist wat ik moest doen. Maar het oneindige vertrouwen van mijn vriend, mijn doula en verloskundige sterkten me enorm om dit zo te kunnen ervaren. Tegen mezelf zei ik voortdurend ‘alles komt goed (dit zegt mijn moeder altijd), ik doe het heel goed, ik ga helemaal open’, ik leunde en steunde op mijn vriend door de douchedeur heen terwijl de warme waterstralen op mijn rug vielen. Toen ik merkte dat het hoofdje van mijn kindje echt naar beneden kwam, visualiseerde ik ‘ik word enorm wijd! Het past!’, wat ik ook op dat moment vrij hilarisch vond, maar ik wist zeker dat het zou helpen. Ik zou niet uitscheuren of beschadigen, dat wilde ik niet en het leek me ook totaal overbodig. (Ik was en ben ervan overtuigd dat wij vrouwen fysiologisch gemaakt zijn om geboorte te kunnen geven, wat een onzin als iemand je wijs probeert te maken dat je ‘geluk’ hebt gehad als je er voordelig vanaf komt!)
Ik vond de persdrang een heerlijk gevoel. Het duurde misschien zo’n anderhalf uur in totaal, ik weet het niet precies. Het was heerlijk om me er aan over te geven, geluid te maken, mijn vriend te voelen en samen met mijn kindje dit door te maken. Uiteindelijk hield ik het gehurkt niet meer vol, en ging ik staan, in de deuropening, waarop mijn vriend het hoofdje van ons kindje aanpakte, terwijl ik wachtte op de volgende golf, die het lijfje geboren liet worden. Wauw! Wat een geluk en wat een liefde! Samen lachten we en huilden we van geluk, en zagen we dat we een prachtige, perfecte zoon hadden, die ons doordringend aanstaarde alsof hij vanuit een andere wereld kwam. Het was perfect, geweldig, heerlijk, een ervaring die mij mijn hele leven bij zal blijven. Van begin tot eind voelde ik dat ik samen met mijn kindje dit avontuur aan ging, dat zijn geboorte en mijn bevalling één waren. En wie had durven denken dat er voor mij zo iets mogelijk was als een extatische bevalling, met volop gevoelens van geluk en genot? Het maakt me heel gelukkig dat het zo verlopen is. En dat het zo op míjn manier gegaan is. Zelfs toen ik me helemaal over gaf aan de oerkracht in me, kon ik nog denken aan belangrijke dingen die ik gelezen of gehoord had – een manier van denken en doen die me helemaal eigen is, alles onderzoeken, nooit gedacht dat dat rationele zo goed samen zou kunnen gaan met het fysieke en emotionele! Fantastisch om te ervaren.
Reacties van mensen om me heen zijn vaak dat ik geluk heb gehad, dat het een cadeau is geweest om zo te bevallen. Zelf weet ik dat dit absoluut niet waar is. Ja, ik ben intens blij dat het zo gegaan is, maar ik ben me er zeer van bewust dat dit voor een groot gedeelte te danken is aan mijn eigen voorbereiding, het vertrouwen van de mensen die erbij waren, en mijn eigen vermogen om op het moment van de bevalling te geloven in mijn eigen kracht en kunnen. Het is juist helemaal niets uitzonderlijks wat ik gedaan heb of hoe het gegaan is. Waarom zou je er als vrouw aan twijfelen of je wel kunt bevallen? Waarom zou je het níet kunnen? Waarom zouden wij, vrouwen, van alle wezens in ons dierenrijk, als enigen niet in staat zijn om zonder pijn, ellende en beschadigingen geboorte te geven? Het is gewoon niet waar wat ‘men’ daar over denkt. Wij vrouwen zijn geweldig goed in staat om te bevallen, het is een uitzondering als dat niet zou kunnen (minder dan 2 procent!). Maar net als dieren, hebben wij ook de goede omstandigheden nodig: ontspanning dus, vertrouwen, een prettige omgeving. Ik denk dat het in ieder geval belangrijk is dat je er over na denkt wat er bij je past, dat je je er van bewust bent dat de mensen die bij je bevalling zijn, de omgeving waar je je begeeft invloed hebben. Dat metingen, pijnbestrijding, en beslissingen van anderen invloed hebben op je bevalling. Ik hoop dat je als vrouw durft te kiezen wat er bij je past, wat er goed voor je voelt, vooral dat je beseft dat alleen jij dit kunt weten.
Ik ben geen bijzondere vrouw, geloofde zelf heilig in de medische wetenschap, en was ook echt bang en onzeker over bevallen. Ik hoop dat mijn verhaal je misschien kan helpen om te geloven dat een fijne bevalling voor je is weggelegd. Ik had ook nooit verwacht dat het zo zou kunnen gaan, dat ik er zo van zou kunnen genieten! Een doula heeft daar zo veel aan bijgedragen. Ik ben er van overtuigd dat thuis bevallen, in een zo ontspannen mogelijke setting, voor mij het verschil heeft gemaakt. Een doula is dan vrijwel onmisbaar – het onvoorbereid en alleen doen met je partner lijkt me gewoon een erg grote opgave. Helaas zijn de meeste verloskundigen veel bezig met meten en de ontsluiting in de gaten houden, in plaats van de bevallende vrouw goed aanvoelen en optimaal ondersteunen. Denk er goed over na wat dat meten voor jou toevoegt!
Ook de rol van Gonny ná de bevalling wil ik nog even noemen. In deze dagen ben je als verse moeder extra kwetsbaar, ik was dat tenminste zeer. Ik was dolgelukkig met Abel en het verloop van de bevalling, maar voelde me ook zeer wiebelig, doodop en euforisch tegelijk. En toen ik last kreeg van nachtmerries en angsten (ik kon de woorden van de stagiaire die het intakegesprek deed bij onze eerste verloskundige maar niet loslaten, die nogal boud stelde dat ik een verhoogde kans had op een postnatale depressie vanwege mijn burn-out-geschiedenis), was Gonny er meteen om me gerust te stellen in woord en gebaar. Dat maakt het zoveel lichter meteen, en dat is ontzettend belangrijk voor me geweest. Dank je wel Gonny, voor je begeleiding, dat je er altijd was en haarfijn aanvoelde wat mijn vriend en ik nodig hadden tijdens de bevalling. Zonder jou was het zo niet gelopen. Een doula is daarom een groot cadeau aan jezelf, je partner, maar zeker ook aan je kindje!
Mijn vriendin en ik hebben elkaars bevalverhaal pas gelezen toen we het allebei helemaal af hadden.
Het is zaterdag 30 maart, mijn vriendin is gisteren uitgerekend. Toch is er geen tijd om ons druk te maken over een op handen zijnde bevalling. Mijn vriendin is grote inkopen aan het doen om de zondag door te komen en ik lig met koorts in bed. Daarbij opgemerkt dat we sowieso tamelijk ontspannen waren over het ter wereld brengen van ons kindje. Natuurlijk, het is spannend. Maar met veel voorbereiding en een vertrouwde en ontspannen omgeving moest de natuur zijn gang kunnen gaan. Mijn vriendin en onze zoon spelen de hoofdrol in dit stuk. Het zou hard werken worden dat wist ze, maar ze is er voor gemaakt. Ook dat weet ze. Wat mijn rol zou worden kon ik niet bevroeden. In de voorbereiding hadden we een paar boeken gelezen. Van het wat zweverige ‘Vrije geboorte’ kwamen we via Gonny bij het meer down to earth ‘Bevallen op eigen kracht’. Dit laatste boek heeft ons zeer goed geholpen. Het geeft een kritische kijk op de medicalisering rondom bevallen en over de strijd die vrouwen leveren met zichzelf en hun omgeving om natuurlijk en zonder ingrijpen te kunnen baren.
In ‘Vrije geboorte’ kwamen we de term doula tegen. Een ervaren iemand, die je gerust kan stellen tijdens de bevalling als je even niet meer weet waar je het zoeken moet. Dat leek mijn vriendin wel wat. Ik heb er altijd veel vertrouwen in gehad dat mijn vriendin het zelf kon. Ook zonder doula. Maar we wisten allebei niet wat voor nieuwe gevoelens en uitbarstingen er tijdens de bevalling gingen plaatsvinden. En dan kan het vertrouwen in mijn vriendin nog zo groot zijn; als alles nieuw is, kan het erg fijn zijn als er iemand is die dat voor je in een perspectief kan plaatsen. Het leek mij erg verstandig en geruststellend.
We kwamen Gonny tegen op een kraammarktje in het Martini ziekenhuis op een infoavond voor zwangere stellen. Bij Gonny voelde het goed, zij zou het worden. In de gesprekken met haar naar de bevalling toe kwamen we er steeds meer achter hoe wij een geslaagde bevalling voor ons zagen en wat hiervoor nodig zou zijn. We hielden alle scenario’s open, maar we stelden ons vooral voor hoe wij het het prettigst zouden vinden. Geen ziekenhuis, geen ingrepen, de natuur zijn werk laten doen en vooral zo ontspannen mogelijk. Een voorspoedige zwangerschap gaf vertrouwen, maar vooral het bewustwordingsproces heeft ons erg geholpen. Als we het op ons af hadden laten komen, waren we zeker niet zo rustig aan de bevalling begonnen.
Maar we waren bij de zaterdag voor de bevalling aanbeland. Mijn vriendin was druk aan het hamsteren in de supermarkt en ik lag ziek op bed. Mijn vriendin had in de ochtend al gezegd dat ze zich vandaag anders voelde en dat ze dacht dat het niet meer zo lang zou duren. In de supermarkt kwam ze Gonny tegen. Voor Gonny een duidelijk teken dat er op korte termijn ‘iets’ stond te gebeuren.
Rond 7.00 uur maakte mijn vriendin me wakker. Ze voelde nattigheid, maar was er snel genoeg bij om een handdoekje op bed te leggen. ‘Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken’, zei ze. Ik kon eerst nog wel even gaan slapen. Zo’n vaart zou het niet lopen. Ze stuurde voor de zekerheid wel even een bericht naar haar moeder en Gonny, zodat ze op de hoogte waren. Een uur later werd ik weer wakker. Het was wel handig als ik mijn ouders even belde om de hond op te halen. Een pup, toen net vier maanden. Het leek ons niet heel handig om ons daar ook mee bezig te moeten houden tijdens de bevalling. Mijn ouders zouden er ruim een uur later zijn. Het begon nu wel spannend te worden. Ik kon me met de randzaken bezighouden terwijl mijn vriendin zich op de aanzwengelende weeën kon richten. Ze ging ‘even’ douchen. Ondertussen zat ik kort met mijn ouders in de keuken een kopje koffie te drinken. Ze namen de hond mee en ik pendelde tussen de keuken en de douche om mijn vriendin te helpen, drinken en eten te brengen en te vragen of ze iets nodig had. Vooral niet te veel vragen, dat had ze nodig. Aan haar manier van doen leek het mij dat ze vooral met zichzelf bezig wilde zijn, dus ik liet haar alleen in de douche maar bleef op de achtergrond om zo nodig aanwezig te kunnen zijn. Ondertussen heb ik het bevalbad opgezet. Geen water erin, want dan zou de douche niet meer aankunnen en dat was natuurlijk geen optie.
De tijd vloog voorbij. Het was alweer 10.30 uur geweest en mijn vriendin wilde graag dat Gonny over een tijdje zou komen. Die was er een uurtje later, met een tas vol spulletjes voor tijdens de bevalling. Toen Gonny er was, heeft ze eerst een tijdje samen met mij gewacht in de woonkamer. Na een kwartiertje ofzo (tijd is een vage mist tijdens de bevalling) wilde mijn vriendin Gonny wel even bij haar hebben. Het voelde voor mij eerst een beetje vreemd dat er wel iemand anders bij kon en mocht zijn en dat ik op de achtergrond was, maar ik besefte dat dit vooral een gedachte was die mijn eigen ego creëerde. Het was vooral belangrijk om te kijken wat mijn vriendin op dat moment nodig had. Toen ik ging kijken in de badkamer, zei mijn vriendin dat ze het fijn vond als ik op de klep van de wc ging zitten. Gonny zat ondertussen naast de douchecabine op de grond. Alleen maar zijn. Meer was ook niet nodig. Gaande de tijd verwisselden onze rollen en daar zat ik naast mijn vriendin op de grond. Doordat de douche al tijden aanstond, begon het in de badkamer steeds meer een tropisch regenwoud te lijken. De druppels drupten van het plafond op ons neer. Het enige dat ontbrak waren de planten. Die verzon ik er in mijn hoofd wel bij. Mijn vriendin greep zich vanaf dat moment om de paar minuten aan mij vast. Puffend en steunend hing ze over en tegen mijn schouder. Ik aaide haar door haar haar en gaf kusjes om dicht bij haar te zijn. Zo nu en dan probeerde ik haar schouders wat te masseren, maar dit werd subiet afgekapt. Op een korte sanitaire stop en een belletje naar onze verloskundige na, ben ik niet van haar zijde geweken. Om kwart over één was onze verloskundige er. Ze kwam tien minuten in de badkamer zitten en zei dat alles wel goed klonk. Ze ging wel even rommelen in de woonkamer. Met een waakzaam oor, dat wel.
Vanaf dat moment ging het snel. Zoals ik al eerder schreef, was tijd voor ons niet meer bewust aanwezig. Mijn vriendin begon meer geluid te produceren, maar voor mij totaal niet in een bepaald rimte. Ik had dus geen idee hoe ver ze eigenlijk al was. Wel dat ze zich helemaal overgeleverd had aan haar prachtige lichaam en tegelijk zeer goede voelsprieten voor haar omgeving. Gonny was op de achtergrond, maar ze zei wel dat het niet lang meer zou duren. Voor mijn vriendin was dit een positieve stimulans. Het verbaasde mij wel een beetje. Voor mijn gevoel was mijn vriendin nog niet zo lang aan het baren. Toen zei Gonny dat het snel zou kunnen gaan en dat ik mijn handen maar paraat moest houden, want Abel kon snel komen. Mijn vriendin ging staan met haar armen gespreid tussen de wanden van de douche. Niet lang daarna zag ik een deel van het hoofdje van mijn zoon naar buiten komen. Maar hij ging nog even een stukje terug. Hij vond het veel te fijn daarbinnen. Mijn vriendin deed het geweldig. Ze wachtte rustig af en bij de volgende wee kwam zijn hele hoofd naar buiten. Zijn warme, vochtige hoofdje lag in mijn handen. De verloskundige waarschuwde mij dat hij erg glad was, dus dat ik mijn handen er goed bij moest houden. Het ging fantastisch. Zijn lijfje gleed de wereld in en daar was hij. Onze zoon, Abel. ‘Welkom lieve jongen’. Alsof hij van een andere planeet kwam keek hij ons aan. Donkere ogen en een buitenaards hoofd. We waren vervuld van liefde voor elkaar en voor onze prachtige zoon die daar uit ontstaan is.
Tegen de mannen die twijfelen om een doula bij de bevalling te laten of er zelfs vijandig tegenover staan, zou ik graag willen zeggen: stel je vrouw centraal. Als zij denkt dat het haar zekerder en meer ontspannen maakt, steun haar. Hierdoor zal ze zich ook bij jou veiliger voelen. Juist door niet open over je angst te zijn of het niet willen toelaten, maakt dat je minder ontspannen naar de bevalling toewerkt. Waar je vrouw of vriendin ook om vraagt, steun haar en probeer in geen geval voor haar te beslissen of je onzekerheid op haar over te dragen, daar heeft ze niets aan. Als je als man denkt dat je het wel alleen kan, dan zal de doula nóg meer op de achtergrond zijn. Merkt zij onzekerheid dan zal ze dat wegnemen of ombuigen. Onthoud vooral, de zwangerschap en het vaderschap doe je samen, maar de bevalling moet je vrouw alleen doen. Laat haar beslissingen leidend zijn!
Vanaf het allereerste moment wist ik het: zwanger. Maar om zeker te zijn, toch een test gedaan en deze was op 18 augustus zo positief als maar zijn kon. Wat een blijdschap, bij zowel mijzelf als de vader. Voor mij was het de 8ste keer dat ik zwanger raakte en van die zwangerschappen had ik al 2 prachtige kinderen met mijn ex- man. Nu zwanger van een andere partner en voor hem de eerste keer dat hij vader zou gaan worden. Ik voelde vooral veel blijdschap, ook al waren er ook vragen. Was ik niet te snel zwanger geraakt? Hoe zou het zijn nu ik een kind ging krijgen met een andere partner? Zou het gaan werken in combinatie met de 2 kinderen die ik al had? Maar ik had er alle vertrouwen in en de omstandigheden leken goed. Ik zat vanaf het moment dat ik een positieve test had te wachten op de misselijkheid die ik met de vorige 2 kinderen had gehad. Maar er kwam niks. Sterker nog, ik voelde me beter dan ooit, heel sterk en had energie voor 10.
Al snel kwam de eerste afspraak en echo dichterbij. Wat was het fijn om te zien dat de baby een kloppend hartje had. Omdat de termijn niet duidelijk aan te geven was, mocht ik een 2de echo. Dit voelde een beetje als een cadeautje, nogmaals je baby in beeld mogen hebben. De 2de echo stelde vast dat ik uitgerekend zou zijn op 27 april 2013. Ondertussen bleef de zwangerschap goed verlopen, geen klachten en lekker fit.
Privé ontstonden er problemen, wat er uiteindelijk in geresulteerd heeft dat eind oktober de relatie tussen mij en mijn partner verbroken is en uiteindelijk het contact ook beëindigd is. De rest van de zwangerschap, de bevalling en de periode daarna zou ik alleen gaan (en moeten) doen. Dit legde een enorme domper op alles en de periode die mooi en bijzonder had moeten zijn, sloeg in eerste instantie om en er was veel verdriet, teleurstelling en boosheid.
In die periode kwam ook mijn enorme wens naar boven om Gonny bij de bevalling te willen hebben. Zij was ook aanwezig geweest bij de bevalling van mijn 2de kind en dit was mij erg goed bevallen. Vooral in de situatie waarin ik nu zat, besefte ik des te meer de toegevoegde waarde van het bestaan van een doula. Ik ben niet iemand die geloofd in toeval, maar in dit geval kreeg ik ‘per toeval’ in december een mail van Gonny. Ze had gehoord van mijn zwangerschap en wilde mij feliciteren en ze was benieuwd of ik haar nogmaals als doula erbij wilde hebben. JA !!! Ik wilde haar er super graag bij hebben en dit was toen ook snel geregeld. We hebben elkaar vanaf januari een paar keer ontmoet. Tijdens die momenten hebben we besproken in welke situatie ik zat, hoe het met mij en de zwangerschap ging en uiteraard hebben we de geboortewensen opgesteld. Wat was het voor mij waardevol om op die manier met de zwangerschap bezig te kunnen zijn. Want met al 2 kinderen en alles wat er gebeurd was en stond te gebeuren, verdween de zwangerschapsbeleving nog wel eens op de achtergrond. Ook had ik best wat zorgen omdat ik veel afviel en ik de groei van mijn buik niet vond overeen komen met hoe het naar ervaring en kennis hoorde te zijn. Maar bij elke controle bij de verloskundige kreeg ik weer te horen dat het allemaal in orde was en dat het afvallen er gewoon bij kon horen. Uiteindelijk ben ik er na een griepperiode achter gekomen dat ik een darminfectie had, wat dus het afvallen verklaarde. Elke keer dat Gonny en ik elkaar zagen, groeide mijn vertrouwen in een prachtige bevalling. Ik was van de andere 2 kinderen in het ziekenhuis bevallen op indicatie, dus het kunstmatig en relatief snel bevallen was me bekend. Dit keer ging ik voor de natuurlijke bevalling. Thuis mocht helaas niet gezien mijn woonsituatie, dus dat werd poliklinisch. Maar ach, de weg in het ziekenhuis was me bekend dus nog niet zo erg. En dit keer ging ik voor de zogenaamde hands-off bevalling. Ik wilde het op eigen manier doen, zonder (onnodige) handelingen van de verloskundige. De verloskundigen van Aiber Verloskundigen in Assen stonden achter mijn wens. Ze zouden op afstand blijven tijdens de bevalling en mij het werk laten doen. Dat gaf een goed gevoel, dat deze voor mij erg belangrijke wens gesteund werd. En met Gonny aan mijn zijde zag ik dat helemaal goed komen.
Met 35 weken zwangerschap kreeg ik van de verloskundige te horen dat ze de baby toch een beetje klein aan vond voelen. Voor alle zekerheid wilde ze graag dat ik langs de gynaecoloog ging voor een groei echo. Ze wilde niet meemaken dat de baby toch te klein bleek te zijn of een groeiachterstand zou hebben. Dat was toch even schrikken. Ik had al vaker aangegeven dat ik mijn buik klein vond en ik was natuurlijk best afgevallen. En ook al voelde ik dat het met de baby echt wel in orde was, de zorgen sloegen even toe. Na een telefoongesprek met Gonny, kwam ik weer tot rust en kon ik weer voelen dat het met mijn kind wel in orde was. En mijn gevoel werd bevestigd. De echo zag er prima uit en de baby ‘voldeed’ aan de groeicurve. Opgelucht kon ik weer naar huis, wellis waar met een herhalingsafspraak, want de gynaecoloog vond toch dat de baby ‘op de hand’ licht aanvoelde. Ook de herhalingsecho was prima in orde en wederom kreeg ik te horen dat de baby nog steeds licht aanvoelde, tussen de 5 en 6 pond. Leek mij prima. Ik was toen al 39 weken en wederom wilde de gynaecoloog mij terugzien. Die afspraak heb ik afgezegd, wat een gedoe en waarom eigenlijk? Als het goed is, dan is het goed en moet je het daar bij laten.
Mijn eerste voorweeën begonnen al 3 weken voor de uitgerekende datum. In die periode heb ik veel contact met Gonny gehad via de mail. Dat was heerlijk. De mensen om me heen wilde ik er ook niet steeds mee lastig vallen en ik vond het al vervelend genoeg dat ik bij de dagopvang en school steeds de vraag kreeg: “En, gebeurd er al iets?”
Op donderdag 25 april had ik ’s middags een controle bij de verloskundige. Omdat ik al langere tijd voorweeën had, deed ze mij het voorstel om mij te strippen. Ik was toch zo goed als uitgerekend, dus wat haar betreft kon het. Ik was erg blij met het voorstel. Misschien zou het net even de stimulans geven die ik nodig had om echt goede weeën te krijgen. Dus ik werd gestript. En het had resultaat. De weeën die ik toen kreeg waren krachtiger en leken op te bouwen. De ochtend erna stond ik af en toe echt flinke weeën weg te zuchten en ik verloor de slijmprop. Dit leek mij op het echte werk. Omdat het goed leek te gaan en ik nog wilde wandelen, maar niet alleen, had ik overleg met Gonny. Zij vroeg mij wat ik wilde, langskomen of nog even afwachten. Ik vond het fijn dat ze langs kwam, dus ze kwam. We hebben thee gedronken en nog lekker een stuk gewandeld en toen… niks meer. Weg weeën. We spraken af dat Gonny weer naar huis zou gaan en mochten de weeën toch terugkomen, dan belde ik weer en kwam ze dan gewoon terug. Maar dat was balen zeg. Denk je dat er wat gaat gebeuren, eindelijk maar toch, en dan weer niks.
Nou ja, en toen was het al 27 april, DE uitgerekende datum. Ik ken de statistieken en er zijn maar weinig vrouwen die precies op de uitgerekende datum bevallen, dus ik ging er maar vanuit dat het ook mij niet zou overkomen. De andere 2 kinderen waren ondertussen bij hun vader en omdat het meivakantie was, zouden ze daar ook de hele week zijn. Ik had dus letterlijk alle tijd en ruimte om te kunnen bevallen.
Het was dat weekend prachtig weer, dus ik ben veel buiten geweest. Mijn uitgerekende dag ging voorbij, zoals verwacht. De dag erna, zondag de 28ste, was een prachtig mooie dag. De zon scheen volop en de lucht boven mijn woonstek was blauw. Ik heb me lekker luchtig aangekleed en heb me geïnstalleerd op het balkon. Dit was rond 13.30 uur. Ik zou lekker de hele middag in de zon gaan liggen en genieten van mijn dag. Om 14 uur voelde ik een wee. Dit maakte in eerste instantie niet zo heel veel indruk, ook al was het wel een mooie krachtige. Maar ja, na 3 weken voorweeën… kort daarna weer een wee, weer net zo krachtig. Met een schuin oog toch eens op m’n horloge gekeken. Die 2de wee was 10 minuten na de eerste. Ok… zou het? En 10 minuten later de 3de wee en dit bleef zich herhalen. Elke 10 minuten een flinke wee. Ondertussen zat ik gewoon nog relaxed in de zon, puzzelboekje erbij, kopje thee en genieten maar. En ook al wist ik innerlijk dondersgoed wat er gebeurde, ik hield een slag om de arm dat ook dit vals alarm was.
Richting het einde van de middag viel het me op dat de weeën krachtiger werden en elkaar nu elke 5 minuten opvolgden. Normaal gesproken eet ik op zondag niet zo op tijd, maar rond 17 uur heb ik toch maar lekker een hap eten warm gemaakt. Ik zag het al gebeuren dat ik ineens wel de weeën kort op elkaar kreeg en dan had ik nog niet gegeten. Met mezelf had ik afgesproken dat ik eerst zou gaan eten en als ik dan rond 18 uur nog steeds elke 5 minuten een wee had, dan zou ik de verloskundige bellen. Want je hoort je immers te melden als je ruim een uur lang elke 3 tot 5 minuten een goeie wee hebt.
Ondertussen Gonny alvast een sms gestuurd en verteld dat ik elke 5 minuten weeën had en dat ik het bezoek van de verloskundige even zou afwachten en haar dan weer een sms zou sturen. Rond 18.30 uur kwam de verloskundige. Het was een waarneemster en ze gaf gelijk al aan dat een uur later mijn eigen verloskundige de dienst zou overnemen. Ze deed een touche en ik zat op ongeveer 2 centimeter. Dit verbaasde me niet, want ik had toch al heel wat weeën voorbij gehad. We spraken af dat ik gewoon zou afwachten wat er zou gebeuren en dat mijn eigen verloskundige mij na de overdracht gewoon even zou bellen om dan te horen hoe het met me ging. Dus Gonny een sms gestuurd dat we nog even zouden afwachten tot de weeën zouden opbouwen en het echt zou doorzetten. Ik had de sms nog niet verstuurd, of ik kon voorover gebogen gaan staan, want ik had een enorm venijnige wee te pakken. Kon toeval zijn natuurlijk. Maar binnen de 5 minuten weer hetzelfde. Het was toen rond 19 uur. Vanaf dat moment bleven die venijnige weeën elke 3 tot 4 minuten terug komen en kon ik ze alleen goed opvangen door voorover gebogen te staan of zitten. Rond 19.15 uur heb ik Gonny maar gebeld om te zeggen dat het ineens heel snel leek te gaan. Ze gaf aan dat ze gelijk naar me toe zou komen. Dat was dus geregeld: doula onderweg !
Rond 19.30 uur zouden de verloskundigen aan elkaar overdragen, dus ik zat er al een beetje op te wachten dat ik gebeld werd. En inderdaad, rond 19.45 uur belde de verloskundige. Ik kreeg Nienke aan de telefoon met de vraag hoe het nu ging. Ik had weeën en hoe… Toen ook gelijk aangegeven dat als ze mij nog 3 trappen af wilden hebben en in de auto naar het ziekenhuis, dat we dan niet meer te lang moesten wachten. Nienke zou gelijk na de overdracht bij me komen en dat zou binnen 20 minuten zijn. Daar kon ik nog wel op wachten.
Net voor 20 uur was Gonny er en kort na 20 uur kwam Nienke. Toen ze zagen hoe ik mijn weeën stond op te vangen en hoe heftig die al waren, heeft Nienke gelijk het ziekenhuis gebeld om mijn komst aan te melden. En toen was het schoenen aandoen, de ziekenhuistas pakken die al lang en breed klaar stond en die fantastische 3 trappen af in mijn flat. Toen de auto in richting ziekenhuis. Dat vond ik niet grappig. Ik moest ineens rechtop zittend de weeën opvangen en dat vond ik verre van ideaal. Maar gelukkig was het maar 10 minuutjes rijden. De wandeling door de ziekenhuisgang heb ik met blik op oneindig gedaan, want ik kan zeggen dat lopen met zulke stevige weeën niet iets is dat je dagelijks wilt doen. Nu had ik in een rolstoel kunnen gaan zitten, maar ik had enorme behoefte om op eigen benen te blijven staan. Ik kreeg een verloskamer toegewezen door de verpleegkundige die dienst had en ik kon me installeren en ‘mijn ding’ doen.
Ook Gonny installeerde zich. We kregen een kop thee en Nienke kwam vertellen dat ze gewoon op kantoor zou zitten en ze zou af en toe komen kijken hoe het ging. Ik had al snel mijn plek gevonden. Voorover hangend op/ tegen het bed aan.
Ik merkte dat ik erg veel behoefte had om te staan, lekker stevig met 2 voeten op de grond, mezelf en mijn kindje dragend. Tijdens een wee mijn hoofd op mijn armen en rustig rondjes draaiend met mijn heupen. Hierbij ontdekte ik het ritme van mijn eigen lichaam en het vermogen om op zo’n eenvoudige manier de pijn heel goed op te kunnen vangen. Dit voelde zo goed. Ik voelde mijn lijf en wat het aan het doen was en belangrijker nog, ik voelde wat ik nodig had. Omdat ik tussen de weeën wat in slaap viel (hoezo ontspannen ?), koos ik er in eerste instantie voor om te gaan zitten. Met mijn billen op de rand van de stoel en mijn armen nog altijd op de rand van het bed. Tijdens een wee kon ik dan mijn voeten stevig neerzetten, kon ik nog steeds heen en weer wiegen met mijn heupen en kon ik mijn billen wat dieper tegen de stoel drukken waardoor ik mijn aandacht goed kon focussen op het ontsluiten.
Tussendoor hadden Gonny en ik af en toe contact. Ik kon goed aangeven wat ik voelde en in welke fase van de bevalling ik zat. Want ook al was ik van de vorige 2 kinderen ‘kunstmatig’ bevallen, de opbouw van de bevalling bleek hetzelfde en heel herkenbaar. Ik had nu alleen wat meer tijd voor die opbouw, wat veel rust gaf. Nienke kwam af en toe ook even binnen om de hartslag van de baby te controleren en te kijken hoe het met mij ging. Het ging goed. Ik voelde me goed en ik was trots. Trots op hoe ik het stond te doen en dat ik zo goed in staat was de weeën op te vangen en te voelen waar ik behoefte aan had. Het zitten ging uiteindelijk niet meer zo lekker en ik wilde niet het risico lopen dat ik toch in slaap viel en vervolgens op de grond zou belanden. Dus eerst maar eens even moed verzamelen door weer te gaan staan en nog maar even langs het toilet te gaan. Ik had toen al ontsluitingsweeën en vond het even heel ellendig om de kamer uit te moeten, de gang over en dan ook nog eens rechtop op een toilet, terwijl ik wist hoe moeilijk ik dan mijn weeën zou kunnen opvangen. Dit is vlak voor 22.30 uur geweest. Toen ik terugkwam op de kamer, ben ik op mijn rechterzij op bed gaan liggen. Een houding die mij tijdens de vorige 2 bevallingen toen goed bevallen is. In het begin waren de weeën liggend nog vrij goed op te vangen. Maar met elke wee nam de intensiteit van de pijn toe en begon de pijn zich uit te breiden over mijn hele onderlijf. Het hielp om tijdens een wee geluid te maken. Het is mooi om te ervaren dat er dan een soort van oertoon ontstaat. Er kwamen geluiden uit, die pasten bij wat er gaande was.
Rond 23.30 uur nog een keer alle moed verzamelt en naar het toilet gelopen. Toen ik weer ging liggen, voelde ik nog druk op mijn blaas. Dit waren de vliezen, die op dat moment nog niet gebroken waren. Ik wilde het nog heel even afwachten, maar als de druk bleef, dan wilde ik de vliezen toch maar laten breken. Ook al was het mijn wens om de vliezen spontaan te laten breken. Tegelijkertijd voelde ik, dat er elk moment een omslag plaats kon vinden. Ik wist van de vorige bevallingen, dat mijn ontsluitingsweeën ineens zouden omslaan in persweeën en dat moment lag ik enerzijds op te wachten. Anderzijds begon ik te beseffen dat het einde in zicht was en de uitdrijving er aan zat te komen.
En ik kreeg gelijk. Het was rond 00.00 uur en ineens voelde ik de bekende druk op mijn stuitje. Ik kan me nog herinneren dat ik tegen Gonny gezegd heb: “ik ben er, ik heb mijn eerste perswee te pakken”. En toen kwam de eerste goeie perswee er al aan en ging ik over van zuchten naar puffen. Iets wat ik instinctief alweer deed. Zo van, je verleert het nooit ! Toen ik overduidelijk begon met puffen, stond Gonny ook gelijk naast me. Ik merkte ineens dat ik bang werd en ik raakte licht in paniek en zei dat ik het eng vond. Zo maar ineens kwam bij mij naar boven hoe het persen bij mijn laatste bevalling is gegaan. Ik ben toen flink uitgescheurd en de uitdrijving heeft toen flink pijn gedaan. Ineens de angst voor die pijn, de angst dat ik nu te snel ging en weer uit zou scheuren. Want dat ik moest persen was duidelijk, mijn lichaam was niet tegen te houden en het ene moment volgde ik mijn lichaam en perste ik wat mee, het volgende moment voelde ik toch weer mijn angst en lag ik te puffen. Gonny bleef benoemen hoe goed het ging, hoe prachtig de bevalling verliep en dat ook dit laatste stukje helemaal goed zou gaan. Ik kon het!
Ondertussen heeft Gonny nog snel op de alarmknop gedrukt, zodat Nienke in elk geval nog bij de uitdrijving zou zijn, want het ging ineens super snel. Toen Nienke binnenkwam heeft ze in alle rust de ‘bevallingskit’ erbij gepakt en ze heeft mij nog even snel geholpen om mijn broekje uit te doen. Ik lag nog steeds op mijn zij en dat voelde veilig en hoe ik het wilde. Terwijl Nienke bezig was met haar voorbereidingen braken ineens spontaan de vliezen. Ik voelde het, Gonny zag het en in eerste instantie had Nienke het niet eens door. De vliezen braken om 00.04 uur. Ineens kreeg ik het verstand om eens mijn benen uit elkaar te doen, want dat kon nog wel eens handig zijn als het hoofdje er uit zou komen. En terwijl ik mijn been optilde voelde het ineens heel branderig en heb ik nog gezegd: “oh nee, het hoofdje staat, wat doet dat zeer”. Ik kijk tussen mijn benen en zie de volledige bovenkant van een babyhoofdje. Nienke had mij horen zeggen dat het hoofdje stond en vroeg of ik nog een wee had. Terwijl ze dit zegt, kijkt ook zij naar mij en hebben we alle 3 gezien hoe het hoofdje zonder persen gewoon naar buiten kwam glijden. Ik kreeg de vraag wie de baby moest aanpakken en ik zei dat Nienke dit mocht doen. Ze heeft razendsnel haar handschoenen aangedaan en ze kon gelijk het hoofdje aanpakken, want dat was al volledig geboren. Ik heb alleen nog even kort hoeven persen voor de schouders en toen heeft Nienke mij mijn eigen kind aan laten pakken. Dit was om 00.05 uur op 29 april 2013.
Mijn prachtige zoon Daan was geboren en hoe waanzinnig mooi is dat gegaan. In alle rust en op eigen kracht de weeën opgevangen en dan als klap op de vuurpijl op zo’n bijzondere manier je kind ter wereld zien komen. Ik was blij, gelukkig en enorm trots. En ook zo ontzettend dankbaar. Dankbaar dat Gonny er bij was geweest en dat zij mij op haar geheel eigen wijze gesteund en bijgestaan heeft. Alleen had ik het niet zo kunnen doen en juist doordat ik het op deze manier met Gonny en ook Nienke gedaan heb, kan ik nu terug kijken op een voor mij perfecte bevalling. En hij was hands-off en hiermee was een grote wens in vervulling gegaan. Gonny heeft mij steeds gewezen op mijn eigen kracht en mijn eigen kunnen en zij heeft alle vertrouwen in mij en mijn kindje gehad.
Ik heb dit verslag geschreven terwijl Daan 10 dagen oud is. Met hem en mij gaat het bijzonder goed. Ik heb, mede door de prachtige bevalling, een flitsend herstel gehad en kan daardoor volop genieten van Daan en van zijn trotse broer en zus. Nog steeds voel ik ontzettend veel trots en dankbaarheid. Wat een ervaring!! Gonny, wederom is mijn dank en waardering erg groot en in woorden slecht te vatten. Heel veel liefs !!
‘’Dit is echt cool!’’, riep ik op een gegeven moment tijdens de weeën. In uiterste concentratie en in een trans van positieve gedachten en visualisaties werd mijn zoon Jente in 4,5 uur vrijwel pijnloos geboren op de wc. Ik had de eer om zijn hoofdje, met zijn mooie zwarte haartjes, te zien verschijnen en hem met eigen handen aan te kunnen pakken. Een bevalling om nooit meer te vergeten.
Door de spiraal heen werd ik zwanger van mijn zoon Jente. Ik wist al vrij snel dat dit kindje bij mij hoorde, ondanks dat mijn situatie totaal niet gemaakt was voor een kind: ik studeerde nog, had geen werk en mijn relatie ging naar de knoppen. De ouders van mijn vriend dwongen hem te kiezen tussen zijn familie en mij en ons kindje. Hij koos het eerste. Ik merkte vanuit mijn omgeving veel twijfel over het feit dat ik voor mijn kindje koos. Ik wilde nooit kinderen, wilde de wereld afreizen, zat hier en daar maar nooit thuis, vond niets schattig of leuk wat met kinderen te maken had. Door de opmerkingen van anderen werd ik wel eens onzeker, ook voelde ik de ogen soms wel in mijn rug prikken. Ik kan me nog goed herinneren, toen ik naar de informatieavond over borstvoeding ging, dat de receptioniste van het UMCG verward tegen mij zei toen ik vroeg waar ik heen moest: ‘’dat is niet voor jou’’. Het idee dat ik zwanger was kon ze blijkbaar niet plaatsen.
Omdat ik van mezelf erg pijngevoelig ben en ook te horen kreeg dat ik bekkeninstabiliteit had, raakte ik in paniek voor de bevalling. Ik heb 3 jaar geleden voor het eerst een hernia gehad (sindsdien twee keer een terugval), dus zo’n instabiel gebied in mijn onderrug en bekken, dat kon toch niet goed zijn dacht ik. Mijn zus, 9 maanden geleden bevallen van haar eerste kindje, had ook bekkeninstabiliteit en haar bevalling was zeer traumatisch. Verder had ik de overtuiging dat de bevalling heel emotioneel zou worden vanwege de situatie met mijn ex en daardoor zou hyperventileren of zo uitgeput zou raken dat ik de moed op zou geven. Want ja; na een bevalling is je kind er en dan start je nieuwe leven als alleenstaande moeder, waarbij je ook nog eens vriendelijk moet doen tegen de man die je het liefst in de goot ziet liggen.
Maar na maandenlang zonder vertrouwen naar de bevalling te hebben toegeleefd, vond ik de kracht in mezelf weer terug na een sessie met Gonny toen ik 36 weken zwanger was. Zij is doula. Ondanks dat ik haar al jaren geleden had ontmoet in haar praktijk wist ik mijn god niet wat een doula was of überhaupt dat zij met zwangere vrouwen werkte. Wat er tijdens de eerste sessie was gebeurd, niet zoveel eigenlijk. We hebben een oefening gedaan waarbij ik mezelf mocht vergeven voor alle gedachtes, gevoelens en acties uit het verleden. We hebben gepraat over hoe het lichaam precies in elkaar zit en hoe een lichaam gemaakt is om de weeën op te vangen, zelfs naarmate de ontsluiting toeneemt (en het, normaal gesproken, dan heftiger aanvoelt). Ze heeft me een aantal houdingen laten zien waarbij ik niet op mijn rug hoefde te bevallen, en dus mijn bekken zou ontlasten. Het plaatje van Gonny op handen en knieën op haar huiskamervloer, daar heb ik nog een paar dagen stilletjes om kunnen lachen. Haar spirituele visie die heel erg overeenkomt met de mijne maar tevens nuchtere kijk op de zaken, en vooral het volledige vertrouwen dat zij in mij had, gaven mij weer een goed gevoel over mijn eigen kunnen.
Eigenlijk toen ik bij haar wegging en in de bus naar huis zat, was ik er al helemaal over uit dat ik in plaats van in het ziekenhuis thuis wilde bevallen. Wat? Ik was misschien zelfs wel in staat om mijn kindje op te vangen. Als ik toch niet zou liggen, wie weet… dacht ik. Mijn vriendinnen vonden me van ‘’getraumatiseerd naar te zelfverzekerd’’, want dat zou echt nooit lukken, en ik nam nu toch ineens wel een groot risico door thuis te willen bevallen.
Een paar dagen later kwam mijn ex op bezoek om afspraken te maken over de bezoekregeling. Hij diende zich in de laatste maanden van mijn zwangerschap weer aan als vader en lover en, ondanks dat ik in samenwerking met MJD had geprobeerd weer normaal met hem om te gaan (dit leek me beter voor de baby), trok ik het niet. We hadden elkaar toen dus al 2.5 maanden niet gezien. Het gesprek ging echter verbazingwekkend goed; ik kon mijn hart meer voor hem open zetten en vanuit vertrouwen het gesprek voeren, hem zeggen dat ik hem daadwerkelijk een kans wil geven om vader te kunnen zijn, ondanks dat ik nog boos en verdrietig ben en alles nog een plek moet geven. Een mijlpaal bereikt voor mezelf, wat me ook weer een stukje rust gaf voor de bevalling.
Ongeveer een week na mijn eerste gesprek met Gonny had ik haar weer ‘’nodig’’. Ik voelde dat ik nog wat vast zat in mijn energie en ondanks het nieuwe vertrouwen, mezelf wel steeds moest terugroepen uit mijn angst. Naast datgene wat mij nog tegenstond vertelde Gonny weer informatieve dingen over de bevalling. Ze legde mij nog uit dat het een optie is om de navelstreng pas door te knippen wanneer het leven erin niet meer voelbaar is, of pas wanneer de placenta is geboren. Dat de placenta nog zoveel voordelen heeft voor je baby, zolang hij nog niet geboren is. En dat de navelstreng afgekneld kan worden met een veter in plaats van zo’n harde klem waar je baby een paar dagen mee rond ‘’loopt’’. Zucht, wat was het fijn om met iemand te praten die overal niet zo medisch over dacht, en over zoveel kennis beschikte wat ik tijdens mijn zwangerschap heel erg had gemist. Het klonk ook zo logisch allemaal. Gonny zei dat ik haar dag en nacht mocht bellen, als ik de behoefte voelde dat zij bij mijn bevalling zou zijn. Ik was er nu helemaal klaar voor.
Nog geen paar dagen na ons gesprek begon het ineens: de enorme voorweeën, of wat het ook waren. Op een avond vlak voordat ik naar bed ging, voelde ik hevige krampen. Ik heb urenlang in bed gelegen met een enorme pijn, moest zelfs overgeven, maar kon geen patroon erin ontdekken. Ik wist ook, ondanks dat het me nogal rauw op mijn dak viel en ik enigszins ongerust was over de hevigheid en duur van de weeën, dat mijn bevalling niet was begonnen.
De volgende dag belde ik de verloskundige hierover. De enige logische reden, zei ze, was dat de ontsluiting al in gang was gezet. Maar dit hoefde niets te zeggen over hoe snel de bevalling zich dan echt zou aandienen. ‘’Of ik mijn water had verloren’’. Geen idee, dacht ik. Weer zoiets. Met die 100 keer dat je op een dag naar de wc gaat, kan er best iets zijn ontsnapt. Het onzekere van een eerste kind krijgen; ik merkte dat ik het lastig vond om alles te kunnen plaatsen.
Maar wat ik me later die dag nog besefte, was dat ik die ochtend naar de huisarts was geweest voor een controle op blaasontsteking en schimmelinfectie. Omdat ik hier voor de zwangerschap al regelmatig uit het niets last van had, leek het mij verstandig om voor de zekerheid nog te testen. En ja hoor, ik had een schimmelinfectie. Wanneer een kindje geboren wordt langs een infectie, leidt dit tot spruw en dat wil je natuurlijk niet. Maar nu had de huisarts per ongeluk mijn baarmoeder geraakt. Ze was er met een eendenbek in gegaan, mijn verloskundige liet mij weten dat dit niet de bedoeling was. God, wat baalde ik. Straks was mijn bevalling in gang gezet door een eendenbek, en niet door mijn kindje zelf. Ik ben er namelijk van overtuigd dat kinderen zelf (moeten kunnen) bepalen wanneer ze geboren willen worden, dus ik duimde dat de bevalling nog even op zich zou laten wachten. In ieder geval een week: dan hoefde ik niet naar het ziekenhuis.
Maar gelukkig begon de bevalling twee weken na dit voorval, precies een week voor de uitgerekende datum. Bruut werd ik wakker van een nachtmerrie, waarin iemand mij vertelde dat Jente was geboren en in de kelder lag. Ik hoefde hem alleen maar op te halen. Maar wat deed ik, ik ging urenlang het huis schoonmaken om hem een warm welkom te wensen, maar vergat ondertussen dat mijn kind in de ijskoude kelder lag. Pff, daar was mijn angst om een slechte moeder te zijn. En nog geen minuut later, om 7:20 in de ochtend, kreeg ik mijn eerste weeën. En snel dat het ging! Vanaf de eerste wee zat er maar 4 of 3 minuten rust tussen. In paniek sms’te ik mijn zus: ‘’zijn dit weeën? Er zit soms langer rust tussen en soms duren de weeën zelf korter/langer’’. Zij had dit ook gehad. Oeps, gauw onder de douche dan maar. Ik had me al weken niet geschoren en had het zo gepland dat ik me nog even zou fatsoeneren wanneer de bevalling begon. Had ik ook genoeg tijd voor ja, leek me.
Toen ik met veel gesteun en gekreun uit bed stapte verloor ik wat water. Omdat het niet met een hele dikke plons op de grond viel twijfelde ik of ik wel echt water was verloren. Maar nee, nog geen stap richting de douche en de plonsjes kwamen met regelmaat. Huppend van mijn linkerbeen op mijn rechterbeen stond ik met pijn en moeite mezelf te scheren en wassen. Maar; gelukt! Eenmaal onder de douche vandaan, wachtend op mijn moeder die bij de bevalling zou zijn, kon ik totaal niet mijn draai vinden. Krijsen als een malle was het motto en ik denk dat ik iedere hoek van de kamer wel heb gezien, in iedere mogelijke houding die je je maar kon wensen. Wat? Op handen en knieën, zoals ik me dat had voorgesteld, zoals Gonny daar op de huiskamervloer lag? Onmogelijk. En toen ging ik denken: ‘’hoe moet dat dan, tijdens het persen? Als ik niet op handen en knieën kan, beland ik dan toch nog liggend op mijn rug?’’. Dat was nou het enige wat ik echt niet wilde, en nu leek het alsof er geen andere houding mogelijk was die de pijn een beetje draaglijk zou maken.
In mijn bevallingsplan had ik duidelijk mijn moeders functiebeschrijving opgenomen: zij moest naar de buitenwereld duidelijk maken wat mijn wensen waren en in de gaten houden dat geen enkele arts zomaar iets zou doen of besluiten zonder dit met mij te overleggen. Mijn moeder zou mijn steun en toeverlaat zijn. Daarnaast zou mijn ‘’tweede’’ mama, een spirituele vrouw waarbij ik al jarenlang meditatiecursussen volgde, ook aanwezig zijn bij mijn bevalling om de rust in huis te bewaren
En daar was mijn moeder. Vanaf het eerste moment dat ze een stap in huis zette voelde ik me ongemakkelijk. Niet dat ze continu van alles aan mij vroeg, maar iedere vraag was al teveel. ‘’Of ik water wilde, of ze haar hand op mijn rug moest leggen, hoeveel tijd er tussen de weeën zat’’. Ik was dus ook niet erg vriendelijk tegen haar toen ik meerdere keren zei dat ze me met rust moest laten.
Mijn tweede mama had ik ruim een uur na mijn eerste wee ge-sms’t dat de bevalling was begonnen. Zij zou haar telefoon vanaf februari dag en nacht hebben aanstaan en had de tas al klaar staan; het was vanaf haar huis een uur rijden maar goed, dat zou wel lukken. Echter kreeg ik geen reactie en eigenlijk vond ik dat niet zo erg. Ik had zoiets van: als ze het leest en ze stapt in de auto, prima, dan zie ik wel of ik wat aan haar heb als ze hier is. En mocht ze niet komen, dan is het ook goed. Ergens in mijn hoofd dwaalde Gonny op de achtergrond. Zij had toch ervaring met bevallingen en sinds onze gesprekken, ook al was het nog maar zo kort geleden, voelde dat heel vertrouwd. Ik zat dus wat in tweestrijd, want 3 mensen in huis plus een verloskundige was toch wel wat veel. Mijn tweede mama kwam niet. Juist en alleen die dag had zij haar telefoon uit staan, kwam ik achteraf te weten. Alsof het zo moest zijn. Omdat ik nog steeds geen enkele prettige houding kon vinden en de adrenaline toenam doordat ik ongerust werd, schreeuwde ik ruim twee uur na mijn eerste wee eigenlijk uit het niets dat mama Gonny moest bellen. Oh wacht, dat kon ik ook wel zelf doen. En na ongeveer een kwartier was ze er al.
Vlak voordat Gonny kwam, arriveerde de verloskundige om te toucheren. Verdorie, een nieuwe? Ik had haar nog nooit gezien in de afgelopen negen maanden. Ze wilde me toucheren, maar kon bijna geen moment vinden om naar binnen te gaan, want ik had tussen de weeën door nauwelijks pauze en ik schreeuwde nog steeds van de pijn. Uiteindelijk lukte het. Ik had al 4 cm ontsluiting. ‘’Nog maar 4!’’, schreeuwde ik verontwaardigd. Het ging al zo snel en het voelde zo heftig, moest ik dit nog 10 uur volhouden? Maar vanaf toen ging het snel.
Omdat ik naar de wc moest, kwam ik erachter dat dit mijn plek moest worden om Jente geboren te laten worden. In ieder geval moest ik het hier maar uithouden tot aan de persweeën. Ik voelde mij ineens veilig en kalm, zo afgezonderd van mama en de verloskundige in huis. Ik ging een andere strategie proberen. Niet meer schreeuwen, maar proberen om stil te zijn tijdens een wee. En wauw! Dat lukte. In mijn hoofd telde ik hoe vaak dat achter elkaar ging. Een, twee, drie, wel vier keer. Ik hoefde niet eens te puffen, maar kon gewoon normaal blijven ademhalen. Ineens moest ik weer denken aan de affirmaties die ik die week op had geschreven voor tijdens de bevalling. Affirmaties die al mijn angsten positief zouden weerleggen. Het waren er nogal wat. De belangrijkste die weer in me opkwamen waren: ‘’mijn lichaam is veilig, ondanks de enorme pijn die ik voel’’, ‘’mijn lichaam is gemaakt om dit te kunnen verwezenlijken’’, ‘’mijn kind weet precies wat hij moet doen, zolang ik me op hem afstem en zijn proces volg komt het goed’’, ‘’ik erken de aanwezigheid van mijn angst en verdriet’’, ‘’ik vergeef mezelf voor het verliezen van de controle en voor de onzekerheid die ik voel’’.
Na een aantal keren gewoon rustig te kunnen blijven doorademen, wist ik: ‘’ik kan dit’’. Ik was ervan overtuigd dat ik vanaf nu de leiding had over mijn lichaam en me nergens zorgen over hoefde te maken. Ik heb geen seconde nagedacht over of mijn kindje wel in de goede houding lag voor de geboorte, het was een weten dat het allemaal goed zou komen. En ik zakte in een enorme, diepe trans. Ik stelde mezelf voor dat ik in een grote bel van licht zat en dat de pijn mijn hele onderlijf in beslag nam, maar ook werd vermengd met het licht. Ik voelde mij ruimer en niet benauwd meer in mijn lichaam, die eerder die ochtend zoveel pijn voelde.
Iedere keer wanneer ik dreigde de concentratie en rust te verliezen, zei het stemmetje in mijn hoofd: ‘’de pijn en ik zijn een, wij horen bij elkaar’’. Soms in enorm tempo achter elkaar, totdat ik weer volledig in vertrouwen was. En dat hielp enorm. Ook probeerde ik de heftige kracht van de weeën af te laten glijden via mijn benen, en stelde mij ook voor dat het rustig zo uit mijn lijf verdween via mijn voeten. Wauw, wat een power. Het voelde niet meer pijnlijk, alleen maar gewoon heftig. Een hele heftige, eigenlijk fantastische energie, die ervoor zorgde dat mijn kindje geboren zou worden.
En daar was Gonny. Ik raakte geen seconde uit mijn concentratie vanaf het moment dat ik had gezegd dat ze de wc deur open mocht doen. Ik pakte haar hand terwijl zij op haar knieën bij mij zat en eigenlijk was dat genoeg. De warmte die ik voelde maakte me alleen maar geruster en nog dieper in trans. Af en toe vroeg ze mij wat ik voelde: dit maakte me soms net weer extra bewust van wat er zich allemaal in mijn lijf afspeelde. Het was fijn, want je voelt je serieus genomen. Verder zei ze mij dat ik het goed deed. Geen gepraat over dat ik van de plee af moest komen of beter kon gaan puffen, ook niet van de verbazingwekkend aardige verloskundige. Rust. ‘’Dit is echt cool!’’, riep ik nog. Ik was supertrots op mezelf dat ik mijn lichaam zo goed onder controle had, en was helemaal onder de indruk van de kracht van mijn gedachten.
Hoelang ik daar zat en hoe snel de weeën kwamen, dat kan ik niet meer na vertellen. Ik had geen enkel tijdsbesef meer. Ik weet nog dat Gonny mij tijdens ons gesprek had gezegd dat ik niet op de klok moest gaan kijken hoe vaak de weeën kwamen. Ha! Had ik dat die ochtend toch als een gek lopen doen de eerste twee uur, toen ik als een kip zonder kop in mijn huis allerlei houdingen probeerde te vinden. Omdat ik inmiddels wel een blikkont had gekregen van de harde wc bril kon ik concluderen dat er vast al wel een halfuur of uur voorbij was. Gonny haalde voor mij water, handdoeken en een fleece deken, en zo probeerde ik een comfortabel nestje te bouwen. Het hielp maar minimaal, maar weggaan van de wc, dat was voor mij echt geen optie.
De eerste perswee. Ik herinner het me nog helemaal. Mijn mond viel open van verbijstering. Was dit het? Nu al? En voelt het zo? Alle gedachten die ik vooraf over de bevalling had, bleken niet waar. Ja, het was heftig. En je voelt dat je kind in beweging komt; natuurlijk schrik je daar even van. En ook deed het zeer ja. Maar ik was ook erg opgetogen: nu was het bijna zover. Ik kon het haast niet geloven: ik kreeg een kind. In mijn hoofd heb ik bij iedere perswee enorm veel geluid gemaakt, maar de verloskundige en mijn moeder vertelden later dat ik maar twee keer echt gegild heb en ‘’au’’ riep, en verder net zo stil was als tijdens de ontsluitingsfase. Ik weet in ieder geval zeker dat ik niet snel pufte, maar heel diep en krachtig uitademde. Af en toe zette ik mijn handen tegen de muur en verkrampte ik eventjes, volgens mij was dit op het moment dat Jente zijn hoofdje op mijn bekken drukte. Pff, dat brandde zeg. Je voelt echt een druk op je bekken en het lijkt alsof hij vast komt te zitten tussen je botten. Maar al gauw voelde ik ook weer dat hij verder naar beneden zakte. Ik heb Jente geen een keer voelen bewegen of trappen. Ik voelde hem duidelijk naar beneden glijden en af en toe weer een beetje terugschieten. Ik heb denk ik maar een keer zachtjes mee geperst; de overige keren probeerde ik weer net zo in mijn trans te blijven. Jente zou het op zijn tijd doen en mijn lichaam zou dat aankunnen, dus ik hoefde niet te persen. Het leek me ook een mooie kans om niet uit te scheuren. En opeens begon zijn hoofdje wel heel laag te zakken.
Een fractie van een seconde raakte ik uit mijn bel. Wat moest ik nou doen? Mijn kind kwam eraan en ik zat op een wc, je hoort wel eens van die verhalen. Ik wilde hem natuurlijk niet in de wc laten vallen. Dus even overleggen. De verloskundige zei dat ik moest gaan staan als zijn hoofdje eruit kwam of op een baarkruk moest gaan zitten. Of natuurlijk in bed gaan liggen. Hm, staan? Kon ik dat wel? Zou ik niet door mijn benen zakken? Het leek me tien keer gemakkelijker dan weggaan van mijn vertrouwde plekje, dus de keuze was snel gemaakt. Vanzelf ging ik ook al een aantal keren half omhoog, me met mijn handen op de wc bril afzettend, wanneer ik meer ruimte in mijn bekken nodig had voor mijn gevoel.
En weer die enorme druk werd voelbaar. Hij zat nu écht laag en ik voelde dat ik ook wat plas verloor. Nog steeds met mijn mond wagenwijd open en krachtig uitademend voelde ik dat ik nu moest gaan staan. En dat ging heel makkelijk. Weer dwong ik mezelf om niet mee te persen, dit was het moment om niet uit te scheuren, dacht ik. Toen ik half gebukt stond en naar onderen keek zag ik daar zijn hoofdje. Een mooi, rond, zwart hoofdje. Het drong niet eens tot me door dat dat zijn haartjes waren, want wat had hij veel haar al! De verloskundige zei nog gauw tegen mij dat ik mijn handen onder hem moest houden. En dit deed ik. Zijn lijfje gleed als vanzelf eruit, het voelde even heel ’leeg’ vanbinnen, alsof ik tien seconden met mijn hoofd van de wereld was, uitgehold en al. Maar daar was mijn zilveren, doorzichtige kindje. En ik had hem in mijn armen.
Strompelend met Jente in mijn armen, verbaasd over de navelstreng (ja je hebt ze wel eens gezien, maar ineens heb je jouw kind vast die aan een enorme draad hangt) moest ik op bed zien te komen. Dat was nog een heel gedoe, want zelfs toen ik zwanger was viel ik tijdens de nachtelijke wc-bezoekjes vaak half uit bed vanwege de bedverhogers. Maar uiteindelijk via de baarkruk kwam ik erin. En toen moest de placenta nog geboren worden.
Er werd aan mij gevraagd of ik de navelstreng wilde doorknippen. Nee, pas als de placenta eruit was. Mijn glibberige Jente lag op mijn buik en daar kwamen de naweeën. Gadverdamme, wat voelde het ineens anders om weeën op te vangen als je ligt. Ik voelde helemaal niet meer dat hij naar beneden gleed. De verloskundige drukte op mijn buik om hem naar beneden te laten komen. Erg onprettig, om het zo maar te zeggen. Maar na 40 minuten en een paar keer goed persen was hij er.
Gonny herinnerde me eraan dat ik de navelstreng eens moest voelen, voelen of er nog leven in zat. Eerst voelde ik dat nog wel maar al gauw werd hij helemaal slap. Wat bijzonder om dat zo te voelen. Toen was het aan mij om hem door te knippen, eventjes verbaasd dat ik dat inderdaad heel gemakkelijk zelf kon doen. De placenta werd door de verloskundige nog omhoog gehouden en voorzichtig uit elkaar getrokken. De dikke, flexibele vlies was goed te zien. Tijdens mijn zwangerschap had ik gedacht, dat het helemaal niet zo speciaal zou zijn (juist vies) om de placenta te zien. Maar Gonny had verteld over de functie ervan en hoe bijzonder het was, en dat klopte helemaal. Prachtig: daar had mijn kindje ingezeten. Al mijn organen hadden plek gemaakt voor dit mooie, pure wezentje, zo klein en kwetsbaar nog met zijn 2690 gram. De echte bevallingstranen kwamen vanaf dag twee en duurden in ieder geval tot dag zes. Ik was moeder, en dit was mijn man voor het leven.
Drie uur na de bevalling stond ik onder de douche, was ik naar de wc geweest en ging mama op weg naar het ziekenhuis om een kolf apparaat te huren. De borstvoeding moest nog op gang komen en Jente had te weinig kracht om überhaupt aan de borst te drinken. Even slikken: ik had het me anders voorgesteld. Maar na een paar tranen kon ik weer in vertrouwen komen; mijn ventje had even de tijd nodig en mama zou gaan kolven voor het leven. Gonny vroeg mij of ik haar nog nodig had. Had ik haar nog nodig? In principe niet. Maar het was wel raar om ineens afscheid te nemen; in die paar weken leef je zo naar dit moment toe, ergens weet je eigenlijk dat zij er bij gaat zijn en dan ineens is het allemaal voorbij.
Uitgescheurd was ik niet, de napijn begon eigenlijk vanaf de volgende dag pas, maar inmiddels (10 dagen later) voel ik er ook tijdens het plassen niet meer zoveel van. Ik voel me lichamelijk min of meer de oude, ondanks het wennen aan het nieuwe ritme en leven. De bevalling heeft mij niet klein gekregen en Jente ook niet. Huilen deed hij ook niet gelijk bij de geboorte, pas na een paar minuten. Hij is sindsdien alleen maar vredig en tevreden geweest. Mocht ik ooit nog weer een kind krijgen, dan weet ik dat mijn lichaam én mijn geest dit kunnen, ook al zat mijn angst zo diep. Op geen enkele manier was het traumatisch maar juist heel bijzonder. En ik hoop dat vele anderen ook hun eigen manier en kracht zullen vinden, want een mooie start van een nieuw leven samen is het halve werk.
Met trots kunnen we zeggen dat we de ouders zijn geworden van 2 prachtige zoons: Otis en Leon. De geboorte is begeleid door een doula, Gonny Cappers. Gonny heeft het voor ons een hele mooie bijzondere ervaring gemaakt. Doordat zij ons heeft in laten zien dat we zelf keuzes kunnen maken in het geboorteproces en op die manier de geboorte als een mooie en bijzondere gebeurtenis kunnen beleven. We kijken met een heel positief gevoel er op terug. Ze heeft ons de steun heeft gegeven waardoor wij op onze eigen wijze de geboorte hebben kunnen beleven. Zij heeft dit op een mooie en warme manier gedaan, precies de manier waar we behoefte aan hadden. Omdat ik niet zomaar zwanger raakte en we een voortraject hebben gehad in het ziekenhuis, en omdat ik zwanger was van een tweeling, was de hele zwangerschap nogal medisch. Veel controles, echo’s, testjes etc. Er was weinig ruimte voor onze eigen gevoelens, onzekerheden en vragen. Daarom hadden we in de begeleiding van de bevalling erg veel behoefte aan iemand die juist de menselijke warme kant van zo’n bijzondere gebeurtenis kon begeleiden.
Via de zwangerschapsyoga zijn we in contact gekomen met Gonny. Mijn partner en ik waren meteen erg enthousiast. Mijn partner leek het een goed idee een bevallingscoach in te schakelen zodat hij de geboorte van zijn zoons op zijn eigen manier kon beleven. Hij vond het prettig dat er iets van zijn begeleidende rol werd overgenomen door iemand met ervaring. Hij heeft soms letterlijk ruimte nodig en voelde nu de mogelijkheid om ook even eruit te kunnen stappen. Gonny was er immers voor ons. Ikzelf voelde dat ik meer vertrouwen kreeg van haar aan mijn zijde. Ik vond het prettig ervaringen en gedachtes met haar te delen. Ook leek het mij erg fijn gecoacht te worden bij een zo belangrijke en voor ons nieuwe en onbekende gebeurtenis.
Ik ben bevallen met een keizersnede. Dat was vooraf gepland omdat beide kindjes overdwars lagen. Op de natuurlijke manier konden ze er niet uit. Dat vond ik eerst wel erg jammer. Ik wilde erg graag natuurlijk bevallen, omdat ik dacht dat het als start voor de kindjes en voor de transformatie van mij in moeder goed zou zijn. Door mijn zwangerschapsyoga voelde ik dat ik er klaar voor was en keek ik uit naar dit bijzondere moment. Daarom was het een tegenvaller toen bleek dat het echt onverstandig was natuurlijk te bevallen. We wilden het lot niet tarten, dus stemden we in met een keizersnede. Wel heb ik nog moxa behandelingen gehad. Dit heb ik gedaan om de kindjes misschien toch nog te laten draaien. Hierbij worden acupunctuur punten verwarmd waardoor er energie gaat stromen wat de draaiing van de kindjes stimuleert. Helaas is dit niet gelukt.
Het was een geplande keizersnede. Vooraf wisten we wanneer ze zouden komen. Dat is best vreemd, maar ook mooi, want je kunt je klaarmaken voor de ontmoeting met je kindjes. Ik was me daar heel bewust van. En ik vond dat mooi maar ook heel spannend. De dag voor de keizersnede was daarom ook emotioneel voor me. Het voelde als een afscheid van het oude vertrouwde en als een nieuw begin. Mijn partner en ik hebben het dan ook samen gevierd, deze bijzondere avond voor de geboortedag. Ik had hapjes en alcoholvrije champagne in huis gehaald, en we hebben stilgestaan bij de dag die komen ging..
Gonny heeft veel betekend in het laten zien van de mogelijkheden die we hadden bij de geplande keizersnede. Door haar hebben we de natural ceasarean leren kennen en hebben we daarvoor gekozen. Dat is een keizersnede waarbij niet de medische handelingen, maar het kindje en de ouders centraal staan, en het contact tussen hen zo veel mogelijk wordt gestimuleerd. Deze manier van geboren worden was niet gebruikelijk voor het ziekenhuis, en voor een tweeling zelfs nog nooit uitgevoerd. Daarom voor alle partijen een nieuwe en bijzondere ervaring.
Voor de bevalling hebben we een aantal keren afgesproken met Gonny. Op de geboortedag was Gonny er de hele dag voor ons. Bij binnenkomst in het ziekenhuis stond ze al klaar en verwelkomde ons. Toen ik haar aankeek wist ik: nu gaat het echt beginnen. Daar waar we al zo uitgebreid bij stil hebben gestaan, wordt nu werkelijkheid. Dat emotioneerde me. Na ons geïnstalleerd te hebben en de laatste tests te hebben ondergaan, mocht ik plots naar de OK. Vanaf dat punt ging alles heel snel. We moesten afscheid nemen van Gonny. Een paar laatste bemoedigende woorden, en daar gingen we.
Mijn hart klopte me in mijn keel. Eigenlijk wilde ik niet meer, en ik dacht: als ik er nu stiekem vandoor ga. Ik zag allemaal mensen in het groen, ik herkende niemand, en er kwamen wel 15 mensen zich aan me voorstellen. Ik moest me overgeven. Toen de ruggenprik werd gezet, voelde het alsof ik in een bad met warm water ging liggen. Ik voelde me rustig worden en warm. Toen kwam ook mijn man bij me zitten en onze eigen gynaecoloog kwam de OK op. Toen was alles goed. Een keizersnede duurt eigenlijk maar kort. Een kwartier na de start van de operatie werd Otis al geboren. En 2 minuten later Leon. Alles ging zoals we hadden gewenst en besproken. Het is prachtig om je kindjes voor het eerst echt te zien. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik daaraan terug denk. Het is onbeschrijfelijk hoe wonderlijk en groots dat moment is. We kregen alle tijd om elkaar eens goed te bekijken, te voelen en het eerste moment te verwerken en de jongens werden meteen al aangelegd aan de borst. Het schijnt goed te zijn voor het contact op lange termijn om binnen de eerste 2 uur veel huid-op-huid contact te hebben. Op de recovery mocht Gonny weer bij ons. We stonden te popelen om de jongens te showen!
Dolgelukkig kwamen we na 2 uurtjes weer terug op de afdeling. Ik heb de keizersnede als een heel bijzondere ervaring beleefd. Niet als zwaar oid. Het herstel is ook bijzonder snel gegaan. Ik had er na 2 dagen al geen last meer van en mocht eigenlijk na 3 dagen al wel naar huis. En nu, 5 weken erna, voel ik me al weer helemaal de oude. De jongens hebben nog wel 5 dagen op de kinderafdeling gelegen omdat Otis in verhouding teveel was afgevallen en Leon zo’n ukje was. We wisten de laatste weken voor de bevalling dat Leon een klein mannetje zou zijn. Het was daarom spannend of hij boven de 2000 gram zou komen, wat de grens is om in de couveuse te moeten. We hoopten erg dat hij daar niet in hoefde. Uiteindelijk heeft hij er 1 dag in gelegen, maar ging het zo goed dat hij daarna lekker bij zijn broer in bed mocht. Het contact met de verpleging van de afdelingen was erg goed, dus we hebben het verblijf in het ziekenhuis als een prachtig mooie week ervaren, een goede start. Ze hebben ons goed ondersteund in het geven van borstvoeding.
En nu zijn we alweer 4 weken thuis. We hebben ons draai al goed gevonden. Ik moet wel zeggen dat het heel hard werken is. Ik geef borstvoeding, moet beiden nog regelmatig bij voeden, en kolf dus. Daarom ben ik bijna continu bezig met voeden, troosten en verschonen.. Maar het harde werken weegt niet op tegen het enorme geluk wat we ervaren en het plezier wat we nu al met ze hebben. De eerste lachjes krijgen we al van ze. Gelukkiger kan je ons niet maken.
De trotse ouders van Otis en Leon
