Auteur: admin

Timme

Verslag van de geboorte van Timme

Besluiten een doula in te huren

Tijdens een informatiebeurs in de bibliotheek heb ik Gonny voor het eerst ontmoet. Ik was gericht naar de beurs gegaan, wilde graag weten of een doula iets voor mij en mijn vriend zou kunnen zijn. Na een vervelende bevalling van onze dochter zag ik erg tegen een volgende bevalling op. Ik hoopte dat een doula mij zou kunnen begeleiden naar een bevalling die bij mij zou passen, waarbij ikzelf in ieder geval bewust zou zijn wat er met en om mij heen gebeurde. Gelijk toen ik Gonny zag voelde ik een klik, maar mijn vriend moest nog overtuigd worden van het nut van een doula.

Gesprekken en begeleiding

In het eerste gesprek met Gonny werd hij zelfs meer overtuigd dan ikzelf. Wij voelden dat het waarschijnlijk fijn zou zijn als Gonny bij de bevalling zou zijn, dat zij ons gerust zou stellen, maar vooral ook dat zij zal meehelpen dat het onze bevalling zou worden. Zij straalde rust uit en vertrouwen. De contacten daarna waren vooral via de mail. Ik kon heel fijn mijn verhaal kwijt rondom mijn angsten bij de 20 weken echo, de tegenslagen in de zwangerschap en de bangmakerij die volgde vanuit het ziekenhuis.

Samen met mijn vriend en Gonny stelden we bevallingswensen op. Dat waren fijne gesprekken, waarbij pas echt duidelijk werd waar ik tegen op zag, en wat we daaraan zouden kunnen doen zodat de angst minder werd. Daarbij waren er ook dingen die ik belangrijk vond rondom de geboorte en borstvoeding, en al die punten werden opgenomen in het ‘bevalwensen-document’. Met 33 weken kreeg ik regelmatige harde buiken en met 34 weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis met vroegtijdige weeën. Ik heb elke dag contact met Gonny gehad, zij stond toen al dagelijks stand-by. Zo bijzonder dat iemand dag en nacht voor je klaar staat!

Uiteindelijk bleef onze kleine vent veel langer in mijn buik zitten dan wie dan ook gedacht had. In de weken tussen de vroegtijdige weeën en de uiteindelijke bevalling met 38,5 weken, had ik heel fijn contact met Gonny. Ik kwam steeds meer bij mezelf, en genoot daarbij van prachtige wandelingen in de natuur. Daar deed ik dan verslag van naar Gonny. Het zorgde ervoor dat ik helemaal in het moment kon zijn. Toen ik een keer ’s nachts weeën kreeg die later weer stopten, voelde ik het vertrouwen door mijn lijf stromen. Ik hoorde de vogels fluiten bij het opkomen van de zon tijdens het wegwiegen van de weeën. Zo’n bijzondere ervaring! Het leek misschien een beetje zweverig, maar gaf mij het vertrouwen en de kracht die ik nodig had. En Gonny beantwoordde die ervaringen met precies de juiste woorden en enthousiasme waardoor ik werd gesterkt en zelfs zin kreeg in de bevalling.

Gonny leende me een boek “bevallen op eigen kracht” uit, wat me ontzettend geïnspireerd heeft. Ik wist dat ik naar mijn eigen lichaam mocht en kon gaan luisteren. Ik voelde dat ik de natuur zijn eigen gang wilde laten gaan. Toen het ziekenhuis voorstelde om me in te laten leiden, heb ik daar toch van afgezien. Ik wilde dat mijn kindje er zelf klaar voor was, en dat mijn lichaam helemaal zelf de regie zou gaan bepalen.

De avond voor de bevalling kreeg ik heel verdrietig nieuws van vrienden van mij. Ik was er helemaal ondersteboven van, en Gonny kwam de ochtend erna om erover te praten. Door het verdrietige nieuws wilde ik niet meer bevallen, maar door met haar in gesprek te gaan kon ik de rust toch weer vinden. Die middag fietste ik terug van een controle in het ziekenhuis, ik bleek al bijna 4 centimeter ontsluiting te hebben. Al die weken met valse alarmen hadden blijkbaar al heel wat in gang gezet. Bij thuiskomst begonnen mijn weeën. Ik voelde direct dat het nu eindelijk menens was. Ik had er zin in, zin om onze zoon te gaan ontmoeten. Ik had er zelfs zin in om een mooie bevalling te ondergaan.

Geboorte van Timme

Gonny zou direct komen. Ik ging alvast douchen en binnen een half uur was Gonny er. Het was fijn om de weeën op te vangen in de douche. De weeën kwamen al heel snel rap op elkaar. Eigenlijk wilde ik niet onder de douche vandaan, maar ik zou moeten bevallen in het ziekenhuis. Toch maar met z’n 3en in de auto gestapt, wat was de autorit naar het ziekenhuis naar! Mijn lijf schreeuwde dat het niet wilde zitten, niet in de auto en niet in de rolstoel in het ziekenhuis. En dus zijn we zodra we bij het ziekenhuis waren, lopend naar de verloskamers gegaan. De rolstoel als steun voor me, en bij elke wee onderweg drukte Gonny de rug weeën tegen met een hele fijne handgreep. Zij leerde de handgreep aan mijn vriend en om de beurt verlichtten zij zo de pijn bij mij. Aangekomen op de verloskamers had ik al 7 centimeter. Gesterkt door de informatie die ik al die tijd ervoor van Gonny gekregen had, wist ik dat mijn lijf wel zou aangeven hoe het deze bevalling zou willen ondergaan. En mijn lijf was duidelijk: staan en hangen! Dat werd niet zo gewaardeerd in het ziekenhuis. De verloskundige en verpleging probeerde me op bed te krijgen, maar ik wilde niet. En Gonny gaf mij het vertrouwen dat ik naar mijn lijf mocht luisteren. En dus braken al snel mijn vliezen spontaan terwijl ik stond en mijn vriend mijn rug weeën probeerde te verzachten. Een plens water over zijn schoenen. Meteen daarna begonnen de persweeën. Uiteindelijk vond de verloskundige het toch verstandiger dat ik op bed kwam. Gonny bedacht een mooi alternatief: op handen en knieën op bed. En zo perste ik onze zoon stukje bij beetje naar beneden. En ik voelde me zo krachtig, zo oer. Ik was eufoor dat ik zelf de regie had, dat ik dit allemaal zelf deed. Ik had al het vertrouwen in mijn eigen lijf. Gonny was er, stelde me met kleine woorden gerust, maar liet het ook helemaal de bevalling zijn van mijn vriend en mij samen.

Het laatste stukje moest toch op de rug. Dat voelde toen goed. Bij 1 van de laatste persweeën knapte er iets in mijn bekken. Maar ondanks de pijn ging ik door en toen werd onze zoon geboren. Nog geen drie uur nadat ik op de fiets gezeten had was hij daar, een snelle bevalling, maar oh zo mooi! Ik had het zelf gedaan, ik had naar mijn lijf geluisterd. En dat gaf mij zo’n oergevoel. We hebben met z’n drieën onze prachtige zoon Timme bewonderd. We hebben zijn geboorte met z’n drieën gevierd. Wat was Timme mooi geland, hij straalde meteen rust uit.  Gonny heeft prachtige foto’s gemaakt van de gehele bevalling. Dankbaar en blij waren en zijn wij, dankbaar voor onze mooie zoon, en dankbaar voor zo’n mooie intense bevalling.

Daarna

Na de bevalling bleek dat er een scheur in de verbinding van mijn bekken zat. Een hele zware kraamperiode volgde, waarbij we toch heel veel van onze zoon hebben kunnen genieten. Ik heb met Gonny heel fijn kunnen napraten wat er nou is gebeurd op het moment dat het misging in mijn bekken. Dat hielp met verwerken. Ondanks de pech rond mijn bekken kijk ik terug op een prachtige bevalling. De aanloop naar de bevalling toe vond ik intens, bijzonder, heel fijn. Dat kwam door de begeleiding van Gonny. De kracht, rust en het vertrouwen wat zij doorgaf beschouw ik als heel bijzonder, fijn en waardevol. Dank je wel lieve Gonny, voor deze prachtige belevenis.

 

Fardau Eva

Verslag van de geboorte van Fardau Eva (15-8-2011)

Voorbereiding

De eerste keer dat ik in een tijdschrift las over een Doula, dacht ik; “Mocht ik ooit nog een kindje krijgen dan graag met een Doula erbij”. Mijn eerste bevalling was niet zo’n  fijne ervaring. Een lange pijnlijke bevalling die uiteindelijk eindigde in een keizersnee. Vanwege een verhoogde bloeddruk moest ik bevallen in het ziekenhuis, in het weekend, het was heel druk en wij voelde ons vaak aan ons lot overgelaten. Toen ik na 8 jaar zwanger was van mijn tweede kindje, hebben wij contact opgenomen met Gonny. Eerst via de e-mail en later een gesprek thuis. Het klikte goed tussen ons. Gonny heeft ons veel uitleg gegeven over wat er precies gebeurd met je lichaam tijdens een bevalling. Ook hebben we gesproken over mijn eerste bevalling en mijn angsten die ik daardoor had gekregen, met name voor veel pijn tijdens de bevalling en zelf helemaal geen regie te hebben over je bevalling. Door de gesprekken met Gonny en het bevallingsplan dat we samen met haar hebben gemaakt, verdween langzamerhand alle angst die ik had voor het bevallen.

De geboorte van Fardau

Fardau heeft 41 weken gewacht, ik zou op 17 augustus 2011 naar het ziekenhuis om ingeleid te worden, maar op maandagmorgen 15 augustus begon de bevalling spontaan thuis. We hebben om 6.00u Gonny gebeld dat het was begonnen en zijn daarna naar het ziekenhuis gegaan. Toen we een tijdje in het ziekenhuis waren en de bevalling bleek inderdaad door te zetten hebben we Gonny gebeld (8.45 u) of ze wilde komen.   Om 9.45 is Gonny bij ons en blijft de gehele bevalling aan onze zijde. De ontsluiting verloopt de eerste uren langzaam, wanneer de verpleging ons op mijn verzoek een tijdje met rust laat, gaat het in een keer heel snel. Om 20.00u blijk ik vrij plotseling al 10 cm ontsluiting te hebben, ik mag gaan persen. Gonny helpt mij om mijn benen vast te houden, dat lukt mij niet alleen. Na een paar keer persen wordt Fardau geboren, ik ben erg beduusd dat het persen zo snel is gegaan en moet het even verwerken. Gonny maakt foto’s van ons met Fardau en blijft nog even thee drinken en beschuit met muisjes eten. Daarna gaat ze naar huis, voor haar ook een lange dag!

geboorte Fardau

Steun van de doula

Gonny is een grote steun geweest tijdens de bevalling, op een rustige manier was ze op de achtergrond steeds aanwezig, ze voelde precies aan wat ik nodig had. Ze heeft me gemasseerd toen ik erge rugpijn had. Ook gaf ze mij tips over hoe om te gaan met het ziekenhuispersoneel, dat ik niet alles hoefde te accepteren en dat ze mijn bevallingsplan niet moesten vergeten. Ook vertelde ze me regelmatig in welke fase ik zat in de bevalling, dat vond ik erg prettig! Door haar ondersteuning heb ik mijn bevalling op mijn eigen wijze kunnen doen en ik kijk hier met veel liefde en dankbaarheid op terug! Ik kan het alle vrouwen aanraden die onzeker zijn over hun bevalling!

Fardau is nu bijna 1 jaar en is een vrolijke, gezonde baby, mede door de goede start die ze heeft gemaakt!

Sandra & Erik Jan

Luuk

Verslag van de geboorte van Luuk

Ik ben Marieke, anesthesioloog in opleiding en dit is mijn verhaal.

Kennismaken

Wij maakten kennis met Gonny toen wij 36 weken zwanger waren. Ons kindje lag in stuit en ik wilde heel graag zelf bevallen en daar kon ik alle hulp bij gebruiken die er was. Ik probeerde Gonny al een paar dagen te pakken te krijgen. Achteraf bleek ze op vakantie te zijn. Ze sms’te mij, dat zodra ze thuis kwam ze zou bellen. En dat heeft ze gedaan! Gelijk 1,5 uur aan de telefoon gezeten. Ik het hele verhaal gedaan en gaande weg hebben we het ook al over ‘bevallingszaken’ gehad. De klik was er telefonisch dus gelijk een afspraak gemaakt voor de week erna, want de grote dag naderde al snel. Dan kon Marcel ook in gesprek met Gonny en zijn vragen/twijfels uiten. Als hij ook die klik zou krijgen, dan konden we ons gaan voorbereiden. De dag erna hadden wij bij 35 weken een afspraak met een gynaecoloog om te kijken of de kleine bij 36 weken te draaien was. Een drama was dat! Ik krijg er nog rillingen van. Die onvoorbereide draaipoging voelde als een verkrachting aan.

Voorbereiden op de stuitbevalling

Bij 36 weken hadden we een gesprek met Gonny bij ons thuis. Daar hebben we uitvoerig gesproken over alles. Ze pikte feilloos op dat ik me zorgen maakte over de kans op een keizersnede omdat ik in het ziekenhuis moest bevallen. Ik had me al ingelezen op stuitbevallingen en wist voor een deel hoe ik het hebben wilde. En ik wilde niet op mijn rug bevallen! Ik was bang dat ik me niet voldoende zou kunnen ontspannen en een keizersnede moest krijgen. We maakten een afspraak voor de week erna om onze geboortewens in te vullen. In de tussentijd hadden wij een afspraak bij een andere gynaecoloog.

Bij 37 weken hadden we weer een afspraak in het ziekenhuis. Dit was een eerste keer met de betreffende gynaecoloog. Hij keek met de echo of alles goed was, hoorde ons verhaal aan over de verschrikkelijke draaipoging. Deed zelf nog een hele vriendelijke, zachte draaipoging, zonder succes. Toen vroeg hij wat ik wilde. Waarop ik antwoordde dat ik het zelf wilde proberen. (Later veranderde dit in dat ik het zelf ging doen!) Hij zei dat dat goed was, onder een reeks voorwaarden. Hij eindigde zijn betoog met de zin: Maar ik heb de laatste stem in de bevalling. Het kwam erop neer dat zodra het niet zou verlopen zoals zij wilden zien, dan werd het een keizersnede. Wij liepen verstomd de spreekkamer uit. Gelukkig zagen we Gonny de dag erna. Ik heb tranen gelaten bij de gedachte dat ik niet snel genoeg zou ontsluiten of niet snel genoeg mij kind er uit zou kunnen persen en dan een keizersnede moest krijgen. En hoe zat het dan met collega’s van hem? Zou ik daar ook de ruimte krijgen die hij (voor zover je het ruimte kan noemen) mij bood?

Eigen keuzes maken

Maar Gonny zou Gonny niet zijn als ze niet al een idee had. Zij adviseerde ons om met een vroedvrouw contact op te nemen die haar cliënten centraal zet en de communicatie tussen 1e en 2e lijn probeert te verbeteren. Daarnaast heeft zij ervaring met stuitbevallingen thuis. Wie weet heeft zij nog adviezen, hoe met deze situatie om te gaan. Geruster gesteld bij deze gedachte hebben wij ons geboortewens opgesteld, waarvan we hoopten dat het ziekenhuis ons de ruimte zou bieden bij bepaalde zaken (niet toucheren, navelveter ed.) Marcel en ik hebben het er ’s avonds goed over gehad of we deze vroedvrouw zouden benaderen. Gesproken over wat we wilden en uiteindelijk tot de conclusie gekomen, wie niet waagt, wie niet wint. Wie weet wat deze vroedvrouw voor ons kon betekenen. De volgende dag heb ik gelijk een afspraak gemaakt voor na het weekend. Stiekem begonnen we te hopen dat ze een thuisbevalling met ons wilde doen. Dit was altijd al ons idee geweest, totdat we vrij vroeg in onze zwangerschap bij de gynaecoloog belandden.

Bij bijna 38 weken spraken wij de vroedvrouw. Zij heeft ons hele verhaal aangehoord en daarna alle opties die wij hadden op tafel gelegd. Eén van de opties was een thuis bevalling. Onze wens was gehoord. Omdat dit een belangrijke beslissing was hebben we er een aantal nachten over geslapen voordat we definitief ja zeiden tegen dit plan. Ik heb Gonny telefonisch (weer meer dan een uur) gesproken en ik zag het weer helemaal zitten. We zouden in bad bevallen! Gonny was helemaal blij voor ons. Ik had ook het gevoel van vertrouwen in de bevalling weer terug. Met Marcel, Gonny, een goede vroedvrouw en een 2e standby, zou het goed komen. Ik begon uit te kijken naar de bevalling.

Een week later kwam de vroedvrouw bij ons thuis en spraken we de situatie verder door. We twijfelden of we het de gynaecoloog moesten laten weten of niet. Wij wilden nu namelijk geen gedoe, wat energie zou kosten. We wilden met positieve energie ons voorbereiden op een mooie bevalling. We zouden het af laten hangen van het gesprek wat we met 39 weken zouden hebben. Met 38,5 week hebben we het bevalbad opgehaald. Dat was ook niet te vroeg, want precies een week later op een zondag begon het feest.

In de tussentijd hadden we bij 39 weken nog een afspraak bij de gynaecoloog. We zijn zeggen en schrijven 5-10 minuten binnen geweest. Hoe gaat het? Wel goed. Bloeddruk gemeten. Echo gemaakt. Gegevens van de echo genoteerd. Als er iets is, altijd gelijk hier naartoe bellen en niet eerst je vroedvrouw. In de deuropening zei hij nog op de valreep dat wanneer ik 40-41 weken zou zijn, ik toch aan een keizersnede moest denken. Waarop ik antwoordde, laten we dat maar zo lang mogelijk uitstellen. Hoe durfde hij iedere keer weer die keizersnede aan te halen, terwijl ik het zelf wilde doen. Wie was er nou zwanger hij of ik? Gelukkig hoefde ik het daar niet op aan te laten komen.

De bevalling begint

Bij 39,5 weken braken mijn vliezen om 9.30 uur. Ik lag te lachen in bed, terwijl het bed en de grond steeds natter werden van het vruchtwater. Ik was zo blij dat de bevalling was begonnen en dat ik niet bang hoefde te zijn voor de gynaecoloog. Terwijl ik ging douchen, heeft Marcel onze vroedvrouw gebeld en afgesproken dat ze rond 12 uur zou komen kijken. Daarna Gonny, die vertelde dat ze een mandala workshop had s ochtends, maar dat ze weg kon wanneer we wilden. Op dat punt voelde alles goed, kwamen de eerste weeën en konden we het nog prima met z’n tweetjes. Marcel is de honden gaan uitlaten, ontbijten en daarna rustig het bad op gaan zetten. Ik ben lekker op de bal gaan zitten, wat fruit gaan eten en rustig de weeën laten komen.

Rond 12 uur zag alles bij de controle van de vroedvrouw er goed uit. Om 16 uur zou ze weer komen. Gonny belde rond 14.30 uur, hoe het ermee ging. Alles was prima, de weeën kwamen af en aan en varieerden in sterkte. Ik had me erop ingesteld dat het nog wel even zou duren. We zouden bellen wanneer we haar er graag bij wilden. Ik ben even gaan liggen en schoot rond 15.30 uur op van een draai die de kleine maakte. Hierna werden de weeën wat sterker. Om 16 uur was de vroedvrouw er weer. Controles weer prima. Ik dacht dat de weeën zo weer zouden afzakken, dus de vroedvrouw is weer gegaan. We zouden bellen wanneer het door zou zetten. Ik ben om 16.30 uur in bad gestapt, waarna de weeën bleven. Ze werden sterker, moest me nu echt goed concentreren om er door te komen.

Marcel heeft rond 17 uur Gonny en de vroedvrouw gebeld. Gonny stond een half uurtje later op de stoep. Ze is op een stoel gaan zitten in de keuken, daar stond namelijk ook ons bevalbad. Meer hoefde ze de uren erna ook niet te doen. Het feit dat ze er was gaf me kracht en zekerheid om op te gaan in dit proces. Voor Marcel zorgde ze ook goed. Ook hij had er meer vertrouwen in. Mocht hij niet weten hoe hij me moest bij staan, dan zou Gonny hem wel adviseren. Onder tussen maakte Gonny af en toe wat foto’s. De vroedvrouw moest van iets verder komen en die heeft na een controle lekker op de bank plaats genomen om de situatie van een afstandje te overzien. Zo nu en dan controles met de doppler. Ik zat goed in de flow en hoorde Gonny van tijd tot tijd complimenten fluisteren, dat ik het zo goed deed.

Luuk wordt geboren in bad

Tot ongeveer 20.45 uur, toen kwamen de oerklanken. Ik had persdrang! Ik ben gehurkt in bad gaan zitten en de vroedvrouw kwam aan het bad zitten en belde haar collega erbij. Ik ging zo op in de bevalling, dat ik nauwelijks merkte dat ze binnen kwam. Al vrij snel voelde ik iets naar buiten komen. Daar was het eerste voetje. De rest van het beentje volgde langzaam. Wat zo gek voelde, was dat de kleine het beentje bewoog!. De vroedvrouw heeft vervolgens gekeken of ik volledige ontsluiting had en of ze het andere voetje kon voelen, want ik was inmiddels een half uur aan het persen. Het voelde veel korter. Ze zei dat er iets meer progressie moest komen en dat ik nog 4 persweeën kreeg, anders moesten we iets anders bedenken. Daar hoefde ik geen twee keer over na te denken. Tot nu toe had ik nog niet mee geperst. Mijn lijf deed het al zo goed. Vooruit, bij de volgende wee heb ik zelf actief mee geperst, waarop het andere beentje tevoorschijn kwam. De weeën erna kwam de rest van het lijf, tot het hoofdje stond. Op dit punt was de kleine zo druk aan het bewegen en op de bodem van het bad te springen, dat dit mij flink pijn deed. Hierop vielen de weeën weg. Omdat het hoofdje geboren moest worden, ben ik weer gaan zitten op aanwijzingen van de vroedvrouwen en hebben zij geholpen met het hoofd van de kleine. Hij was er, Luuk, mijn zoon. Ik voelde me zo gelukkig! En dat in vertrouwen thuis. Het voelde zo goed. Na zijn geboorte hebben we lekker een uur zitten knuffelen en kennis maken in bad. Marcel is er ook nog even bij ingestapt. Gonny heeft lekker foto’s gemaakt en die zijn prachtig geworden. De vroedvrouwen zaten na te bespreken op de bank. Vervolgens is de placenta geboren en heeft Marcel afgenaveld. Hij is toen lekker met Luuk gaan knuffelen, zodat ik uit bad kon stappen. Gonny heeft op mij gepast terwijl ik aan het douchen was. Geholpen met afdrogen. Dat was zo fijn! Zo kon de vroedvrouw bij Marcel en Luuk blijven. Daarna lekker het bed in met de kleine. Gonny nam afscheid en zagen we een paar dagen later weer, toen ze het prachtige geboorteverslag kwam brengen. Ik heb het met tranen in mijn ogen zitten lezen.

Dankbaar

Wij zijn Gonny dankbaar dat zij de bevalling van Luuk zo mooi heeft gemaakt. Zonder haar hadden we er niet eens over nagedacht om ondersteuning te zoeken buiten het ziekenhuis. Ze heeft ons geholpen bij de voorbereiding, de bewustwording die we nodig hadden om zo vol vertrouwen deze bevalling aan te gaan. Ze was er wanneer we het vertrouwen zagen verdwijnen door de afspraken in het ziekenhuis. Ze was er tijdens de bevalling, voor ons alle drie! Ze heeft prachtige foto’s gemaakt, die we altijd zullen koesteren. Ze heeft een geweldig verslag geschreven, zodat Luuk later kan lezen hoe hij op de wereld kwam.

Lieve Gonny tot bij de volgende zwangerschap!

Voor de Engelse versie zie Doula English Birthstories.

Linde

Geboortereis/verslag van Gatha Meijer

Samen met papa Bart en Doula Gonny (later kwam de verloskundige Linda van verloskundigenpraktijk ’t Stroomdal te Eelde er nog bij). De geboorte van Linde Anaïs Meijer op 1 april 2012, om 13.06 uur.

Kiezen voor een doula

Lieve Gonny,
Tijdens de zwangerschap van mijn 2e dochter voelde ik dat ik een ‘oermoeder’ aan mijn zijde nodig had tijdens de bevalling.  Mijn eerste bevalling van dochter Lieve heb ik als heel pijnlijk ervaren en had nog maar weinig vertrouwen om dit nog een keer te doorstaan. Lieve is in het ziekenhuis geboren en ik moest worden ingeleid, omdat mijn vliezen gebroken waren en de weeën niet vanzelf kwamen, een klinische bevalling dus. Ik miste de oermoederkracht maar vooral miste ik liefde, het vertrouwen in mijn lichaam en het gedragen worden tijdens de bevalling. Toen ik dus voor de 2e keer zwanger raakte heb ik me meteen ingeschreven voor een zwangerschapscursus bij Rondom Zwangerschap in Groningen bij Sylvia de Groot en ben me gaan verdiepen in ‘anders’ bevallen (minder klinisch meer vanuit het lichaam zelf, de oerkrachten). Bij de eerste les begon ik meteen al meer vertrouwen te krijgen en bij de laatste les had ik zelfs heel veel zin in de bevalling! Tijdens deze cursus werd ik ook bekend gemaakt met Doula’s. Toen ik het voor het eerst hoorde stond ik er sceptisch tegenover, een vreemde vrouw bij je bed als je gaat bevallen, is niet zo mijn ding. Toen ik later meer informatie op internet ging lezen kreeg ik steeds meer een warmer gevoel bij het idee om een Doula ‘in te huren’. Zoals ik al schreef voelde ik heel sterk dat ik een ‘oermoeder’ bij de bevalling nodig had. Daarnaast voelde ik me niet gedragen door de verloskundigenpraktijk waar ik onder behandeling was, dus voor mij lag het voor de hand om contact op te nemen met een Doula. Ik heb dit nog weken uitgesteld omdat ik het echt zeker wilde weten. Mijn man Bart nam de laatste twijfel bij me weg en toen belde ik jou.

Contact met de doula

Al tijdens ons eerste gesprek met jou wist ik dat ik goed zat… zo’n eerste gesprek is dan zo belangrijk en heeft de deuren voor me geopend. Na ons gesprek moest ik meteen huilen… omdat ik me getroost voelde met de gedachte dat ik het niet alleen hoefde te doen… ik ben na die tijd ook heel anders in mijn zwangerschap gaan staan, vol vertrouwen keek ik uit naar de bevallingsreis. Een paar weken later ben ik ook van Verloskundigenpraktijk geswitcht wat het plaatje helemaal compleet maakte… bevalling kom maar op! Die keren dat wij elkaar voor de bevalling hebben gezien, heb ik als prettig ervaren. Ik voelde dat we een band opbouwden, en gelukkig zag ook mijn man Bart het helemaal zitten met jou. Samen met jou hebben we dan ook een geboortewensenplan gemaakt… heel fijn was dat. Ook kon ik door onze geboortewensen op papier te zetten het helemaal loslaten en in overgave gaan, vertrouwen.

De bevalling begint

Zaterdag 31 maart om 3.30 uur braken mijn vliezen. Net als bij mijn 1e dochtertje kwamen de weeën niet op gang. Ik heb toen besloten om de verloskundige niet meteen te bellen omdat ik mijn lichaam de tijd wilde geven om zelf met de weeën te komen. 12 uur later kwamen de weeën langzaam op gang. Ik heb jou gebeld en je zei dat je die avond langs ging komen. Dat vond ik zo fijn, ook al waren mijn weeën nog niet zo sterk toch stond je er meteen. De weeën kwamen trouwens steeds heftiger en ben jij niet meer weg gegaan. Die avond en die nacht die daarop volgden waren eigenlijk heel gezellig… af en toe een wee opvangen, daarnaast verbinding maken. We hadden fijne muziek, kaarsjes aan, ik ben zelfs nog in bad geweest en mijn man Bart en jij waren heel lief voor me. Onze oudste dochter lag heerlijk in haar bedje te slapen, dus ergens was zij er ook bij. Daarnaast voelde ik me erg gedragen door de energie die ons omringde, geborgenheid, liefde, kracht en zachtheid (fijne spirits). Tegen de ochtend (inmiddels had ik al 12 uur weeën van middelheftig tot heftig)… hebben we de verloskundige gebeld, ik wilde nu toch graag weten hoe de stand was. De verloskundige was er om ongeveer 6.00 uur (toen had ik dus al meer dan 24 uur gebroken vliezen, dus had ik de stempel medische indicatie al). Linda de verloskundige constateerde helaas nog maar 2 cm ontsluiting… na al het harde werk was ik best teleurgesteld.  Het uur dat volgde was best emotioneel, eigenlijk zou ik naar het ziekenhuis moeten om het daar af te maken, wat me natuurlijk ook bang maakte omdat ik ingeleid zou moeten worden, wat mij bij de eerste bevalling echt parten speelde. Onze verloskundige was heel lief en zacht en liet ons de keuze… ook jij stond volledig achter ons wat we ook zouden kiezen.

Naar het ziekenhuis

Uiteindelijk leek het ons natuurlijk verstandiger om naar het ziekenhuis te gaan. Dus reden we met z’n vieren naar het ziekenhuis. Ik vond het ook zo fijn, dat jij na een lange nacht, toch mee ging naar het ziekenhuis. Ook al zei je dat het vanzelfsprekend was. Onze dochter hadden we snel bij de buurvrouw gebracht. Linda, de verloskundige had onze geboortewensenplan meegenomen en droeg dat over aan de verloskundigen van het ziekenhuis… ik wilde absoluut geen oxytocine (wee-opwekkers), geen pijnstillers en ik wilde graag een lotusbevalling (de placenta blijft aan het kindje vast zitten totdat ook de placenta geboren is en als de navelstreng helemaal uitgeklopt is dan pas wordt doorgeknipt). Toen wij in het ziekenhuis aankwamen besefte ik dat wij onze energie mee hadden genomen naar het ziekenhuis… het was net alsof we toch nog thuis waren… dat ik al meer dan 12 uur thuis de weeën had opgevangen had voor een sterke energieveld gezorgd… heel fijn!  Gelukkig werd ik niet ingeleid, het ziekenhuis wilde eerst afwachten tot de weeën vanzelf weer op gang zouden komen. Jij gaf mij een granule van een sterk homeopatisch middel, om de weeën op te wekken… en wonder boven wonder kwamen de weeën krachtig terug… zelf zo krachtig dat ik voelde dat het ‘echte’ werk ging beginnen… een paar helse uren volgden, want de ontsluitingsweeën vond ik erg pijnlijk! Ik overwoog zelfs om een pijnstiller te nemen… ergens hoorde ik een innerlijke stem die zei dat mijn dochtertje over een uurtje geboren zou worden… grappig dat jij kort daarop zei dat ik de bevalling in stukjes kon knippen zodat de pijn te overzien zou zijn… je zei precies hetzelfde wat mijn innerlijke stem zei… wacht nog een uurtje af…

De geboorte van Linde

En daadwerkelijk na een klein uurtje is na 2 persweeën Linde geboren! Fantastisch! Ik mocht samen met de verloskundige het kindje uit mij halen en toen op mijn borst leggen…waar het uren heeft gelegen. De placenta is na ongeveer een half uur geboren en na nog een half uur hebben we het losgeknipt. De placenta gaan we in de tuin begraven. Heel fijn ook dat het ziekenhuis personeel ons met ‘rust’ liet… we hebben het met ons viertjes gedaan (mijn man, de verloskundige, jij en ik)… heel fijn! Wat een reis… ik moest zeker eerst bekomen omdat de ontsluitingsweeën behoorlijk pijnlijk waren, maar ik kon Linde helemaal in mijn hart sluiten… zo een mooi en ontroerend meisje… zo sterk en liefdevol!

Wat het me heeft gebracht

Ik besef nu hoe rijk de zwangerschap en de bevalling me hebben gemaakt. Ik mocht tijdens de zwangerschap al mooie en fijne mensen ontmoeten, ik mocht veel leren over ‘anders’ bevallen, fijne boeken lezen en daarnaast me weer dieper verbinden met mijn lichaam, heling van diepe zielsstukken, me weer gedragen voelen door de oermoeders en natuurlijk het allerbelangrijkste, een poort zijn waardoor Linde geboren kon worden in deze wereld…  Ik ben heel dankbaar voor dit alles!
Dank je wel Gonny dat je er voor ons was, voor en tijdens de bevalling. Ik heb me heel gedragen door je gevoeld en ook na de bevalling, in de kraamweek, je steun reikte heel ver. Je wijsheid, je rust, je kracht en je liefde hebben van onze bevalling een hele mooie reis gemaakt.
Een hele dikke knuffel, ook van Bart, Lieve en Linde.

 

Edward (Engels)

Edward’s Story

The benefits of our doula

There is no manual for how best to have a baby. And the prospect of having a baby in a foreign country can be a daunting one, regardless of how well you’ve mastered the language. So when my husband and I found out we were expecting a baby we did what we know best, research. We went about gathering as much information as we could about many different aspects of having a baby. However we quickly realized that preparing to have your first child cannot be reduced to lists and numbers. We wanted to make sure that we gave our baby the best entrance into the world that we possibly could. We spent quite a bit of time discussing our birth plan and agreed that we would like to include a doula in our plan if at all possible. A quick search led us to Gonny Cappers and a short phone call later we had scheduled our first meeting. From the moment Gonny walked into our house I felt a sense of calm. My husband and I discussed every aspect of our birth plan with Gonny. She made us feel at ease with our choices and encouraged us to consider many aspects of the birth we had not yet discussed. She was warm, open and very well informed and my husband and I were pleased to welcome her into our family. As our baby reached full term I was confident that we would face our baby’s birth with composure and grace.

The day Edward was born

The day my son was born started very early. The first contractions were short and very well spaced, but they pulled me out of sleep. After a short spell of napping my husband and I decided to welcome the morning in our living room. My husband readied the house and soon the lights were low, music played softly and we were ready to call Gonny. She arrived bright and early and was quickly helping me manage some back pain with some well placed acupressure. The morning brought ebbs and flows of contractions, and just as each wave in the sea makes a small mark on the sand on which it falls, each contraction was making its own mark on my body. I was able to breathe and sway through each wave and in between waves we looked at pictures and remembered other times in our lives that brought us joy. In the early afternoon Gonny encouraged me to spend some time in the shower. The warm water was wonderfully calming and soon the contractions were coming closer together. A quick visit from the midwife confirmed that everything was moving in the right direction and she would return in a few hours. For the next few hours I continued to breathe and sway through each wave and I increasingly relied on the closeness of my husband to carry me through. When the midwife returned she confirmed that I had continued to make good progress and at the same time my waters broke. My husband and I decided then that we would like to bring our son into the world at home. An hour later, my body was finally ready to bring forth my son. Amidst the bustle and climax of pushing I can still hear Gonny’s voice guiding me through the final moments, encouraging me to focus on my son. And as they laid him on my stomach she said, “Look at your beautiful son!” And with that, two became three.

That we were able to give my son the welcome we had so hoped for is a continuing source of joy for me. And there is no question that having Gonny’s support made it possible for us to stay at home and feel safe and secure in our decision. Even though it is one moment in our lives together, that his story starts with togetherness and love gives me hope that those will be common threads throughout his life.

Sona

Mijn doula-ervaring

Voorstellen

Ik zal me eerst even voorstellen. Mijn naam is Tamarah en ik ben 18 jaar oud. Mijn vriend heet Gijs en hij is 23 jaar oud. Gijs en ik kregen een relatie toen ik 15 was. Toen ik 17 jaar was, kwam ik erachter dat ik zwanger was geraakt, ondanks een spiraaltje. Op dat moment woonde ik samen met Gijs in Groningen, op kamers. Ik deed op dat moment de sprint-havo (twee jaar in een jaar), ik werkte 13 tot 16 uur in de week en ik danste 5 uur in de week. Ik was vastbesloten om te blijven werken en dansen en om mijn havo-diploma te halen. Hierdoor kwam er echter veel druk op mijn relatie te staan en ik had het idee dat we elkaar ergens kwijt raakten. Hierdoor stonden mijn vriend en ik niet veel stil bij de zwangerschap.

Contact met de doula

Toen ik al een tijdje zwanger was, vertelde mijn moeder mij over een doula. Een vriendin van haar had Gonny ook bij haar bevalling gehad, en dat was erg goed bevallen (letterlijk en figuurlijk). Ik heb gelijk contact gezocht met Gonny en toen Gijs en ik ons eerste gesprek bij haar hadden, klikte het meteen. We vertelden onze wensen aan haar, over de bevalling en over de zwangerschap zelf. Elke keer als we een afspraak met Gonny hadden, stonden we weer even stil bij de zwangerschap en hadden we tijd om er goed over na te denken. Zo konden we ons drukke leventje combineren met de zwangerschap.

De geboorte van Sona

Zes dagen voordat mijn examens begonnen ben ik bevallen. De bevalling zelf ging erg vlot. Het leek allemaal langs me heen te gaan, zo onwerkelijk. Op 10 mei 2011 begonnen de weeën om 22:00 uur. Rond 01:00 uur waren we in het ziekenhuis. Gonny stond ons daar al op te wachten met een rolstoel (iets waar wij dus nooit aan zouden denken). Eenmaal aangekomen op de verloskamer werden mijn vliezen gebroken. De weeën werden daarna echt ondragelijk, maar ik dacht niet aan de pijn zelf. Ik dacht alleen aan hoe ik de pijn het beste zou kunnen doorstaan. Mijn moeder, mijn vriend, mijn schoonmoeder en Gonny waren aanwezig bij de bevalling. En ieder had zijn eigen taak. Ik wilde dat er iemand over mijn buik wreef, ik wilde dat er iemand mijn benen masseerde, ik wilde dat iemand mijn rug masseerde en ik wilde iemand die mij aanmoedigde en mijn hand vast hield. Gonny wist precies wat ze tegen me moest zeggen, als ik de weg even kwijt was. Veel vrouwen zouden dit ongelofelijk vinden, maar ik heb tijdens mijn bevalling geen een keer iemand uitgescholden en ik heb ook geen pijnbestrijding gehad.  Om 03:00 uur kreeg ik persweeën en om 03:29 uur werd ons zoontje geboren op 11 mei 2011; Sona William Pronk.

Aandeel van de doula

Gonny haar aandeel tijdens de zwangerschap en de bevalling was erg groot. Ik durf zelfs te zeggen dat ik zonder haar niet zo een snelle bevalling had gehad. Ze zorgde ervoor dat ik me volledig kon ontspannen en omdat we onze geboortewensen met haar hadden besproken, kon ze voor mij praten als ik het even te druk had met weeën opvangen. Ook ziet ze precies wat je nodig hebt, zonder dat je het tegen haar zegt. Een blik is al genoeg.

Tijdens mijn zwangerschap liet ze ons stilstaan bij dingen die ik zelf nooit had kunnen bedenken. Wil je muziek tijdens je bevalling of vertrouwde voorwerpen, wat verwacht je van de verloskundige, wat mag er wel en niet gebeuren. Op deze manier konden we ons goed voorbereiden en wist ook de verloskundige wat voor vlees ze in de kuip had. Dat is heel fijn, want het lijkt mij geen pretje om instructies uit te delen als je aan het bevallen bent.

Al met al is de bevalling, mede door Gonny, een hele bijzondere ervaring om op terug te kijken. Daarnaast heb ik ook mijn havo-diploma gehaald en vlak na de bevalling zijn we binnen de stad verhuisd naar een appartement met tuin. Volgend schooljaar ga ik met een studie beginnen en Gijs en ik willen zeker nog een kindje als we onze studies hebben afgerond. Ook daar zal een doula bij aanwezig zijn, ik kan het echt iedereen aanraden!

Bastiaan

Mail van mijn zus

Ik heb zojuist je website over je doula schap gelezen. Zoals je je ervaringen beschrijft in de verschillende verschenen artikelen. De beschrijvingen over de bevallingen en wat het met je doet, komen helemaal binnen. Het raakt me. En opeens vraag ik me af, of ik je indertijd, bij de begeleiding van mijn bevalling, wel in voldoende mate heb bedankt daarvoor. Je was mijn reddende engel en enorme steun en toeverlaat. Nog steeds haal ik af en toe de enveloppe uit de kast met daarin je persoonlijk relaas, dat je schreef voor Bastiaan. Een dierbare herinnering van een belangrijk deel uit mijn leven, die ik keer op keer nog steeds beleef. Lieve Gon, zonder sentimenteel te worden, dankjewel voor alles wat je voor mij toen betekend hebt. Een fijne ervaring van een zo bijzondere zus.

Hartelijke groet van Els.

Iris

Verslag van de geboorte van Iris

Op 28 november 2007 wist ik het al: Gonny zal aanwezig zijn bij een volgende bevalling. Ik ontmoette haar die dag bij een workshop mandala tekenen en daar vertelde ze dat ze vanuit haar praktijk ook als doula werkzaam was. Ik had eerlijk gezegd nog nooit gehoord van het begrip doula, alleen toen ze uitlegde wat het inhield wist ik direct waarom ik haar die dag had ontmoet.

Wat vooraf ging

Op 14 juni 2007 was ik bevallen van een zoon, Bram. Ik was 5 dagen over tijd en wegens een te hoge bloeddruk, zijn die dag in het ziekenhuis mijn vliezen gebroken en ben ik middels een infuus ingeleid. Het was een heftige bevalling en uiteindelijk had ik gekozen voor een pijnpomp. Achteraf las ik wat een pijnpomp voor effect op de baby kan hebben (conditie baby kan achteruit gaan) en ik vond het slecht dat mij dit niet verteld is door de verpleegkundige of verloskundige. Ik heb toen direct gezegd dat ik een eventuele volgende bevalling geen pijnmedicatie meer wilde. Tussen de geboorte van Bram op 14 juni 2007 en mijn 2de bevalling hebben nog 3 zwangerschappen gezeten. Deze zijn helaas geëindigd in een miskraam, of zoals Gonny het altijd benoemd heeft naar mij toe: 3 kleine geboortes. Na 28 november 2007 bleef ik Gonny regelmatig zien bij haar thuis, tijdens het mandala tekenen. Het was voor mij erg prettig om bij haar terecht te kunnen met mijn ervaringen bij mijn miskramen. Waar iedereen om mij heen zijn best deed mij te steunen en begrip te tonen, had ik bij Gonny het gevoel dat ik niet veel hoefde uit te leggen. Ze snapte mij en zoals ik het voelde en uitlegde was het goed.
Dat er een 2de kindje zou komen, wisten Marc en ik heel zeker. En onze wens en ons voorgevoel werd bevestigd op 1 oktober 2009. Ik had een positieve zwangerschapstest! Niet dat dit mij verbaasde, want bij elke zwangerschap voel ik vanaf het eerste moment dat ik zwanger ben, dus ook dit keer. Het was wel een beetje een wonder, want voorafgaand aan deze zwangerschap had ik een miskraam gehad. Dus dat ik direct weer zwanger was, is op zich bijzonder, alleen heb ik het al gevoeld toen ik de miskraam had. Ik voelde dat ik gelijk weer zwanger zou worden en dat het nu goed zou zijn. En dit bleek gelukkig het geval.

Doula begeleiding tijdens de zwangerschap

Op de echo van 20 weken liet de echoscopiste ons zien, dat het om een meisje leek te gaan. Ze wist het bijna 100% zeker, alleen mevrouw had haar navelstreng tussen de benen zitten. En daarom hield de echoscopiste zich iets in en stelde met ongeveer 90% zeker dat we een meisje zouden krijgen. Alleen wij wisten het wel zeker. Marc had al gependeld en bevestigde daarmee het geslacht. Dus, een kleine meid! En dat terwijl we ook al een jongen hadden, geweldig. Controles bij de verloskundige waren steeds goed. Mijn bloeddruk was goed en bleef mooi stabiel. Na de zwangerschap van Bram, was de bloeddruk toch wel een puntje van aandacht. Op 29 januari is Gonny bij ons geweest. Ik was toen 23 weken zwanger en ze kwam langs om te kijken wat onze verwachtingen van haar waren bij de zwangerschap en bevalling. Het was een afspraak waarbij we definitief zouden kijken of we haar als doula wilden ‘inhuren’. Voor ons was de keuze al gemaakt. Of anders gezegd: ik wist het zeker en Marc sloot zich er na die avond volledig bij aan. We maakten gelijk een afspraak voor 15 februari en die avond hebben we de geboortewensen omschreven. Wat voor ons vooral heel belangrijk was, is dat we het samen wilden doen. Met de vorige bevalling ben ik volledig in mezelf gekeerd en ben ik in en vanuit enorme stilte bevallen. Dit keer wilden we het zo veel mogelijk samen doen en ik wilde graag in contact blijven met Marc, ook al zou ik het zwaar hebben en weer in mezelf dreigen terug te keren. Ik besefte me, dat ik daarbij hulp nodig zou hebben en ik wilde ook graag dat er iemand naar Marc om zou kijken tijdens de bevalling. En wat ik absoluut niet wilde, was pijnmedicatie. En mezelf kennende, had ik iemand nodig aan mijn zijde die mij daar aan zou herinneren en die mij zou helpen me er zonder medicatie doorheen te slaan. In alles waar we hulp en ondersteuning bij wilden, zou Gonny er voor ons zijn en op Marc’s verzoek, zou ze ook een hoop gezelligheid meenemen! Vanaf 30 maart hadden Gonny en ik elke 2 weken telefonisch contact. Tussendoor hield ik haar per e-mail op de hoogte van bezoekjes aan de verloskundige en gewoon om even mijn verhaal te doen. Het was heerlijk om gepland contact met elkaar te hebben. Richting het einde van de zwangerschap begon ik het lichamelijk zwaar te vinden en er speelden privé zaken die mij erg bezighielden en mijn aandacht afleidden van de zwangerschap. Tijdens de telefoongesprekken was ik even helemaal zwanger en was op dat moment alle aandacht voor mij en mijn kindje. Gonny stelde af en toe rake vragen, die mij er gelukkig aan deden herinneren dat ik mocht en kon genieten van het zwanger zijn en die mij terugbrachten naar mijzelf en het nieuwe leven in mij. Gonny is na wederzijds overleg nog een keer langs geweest. Ik wilde graag nog een oefening met Marc doen, waarbij hij tijdelijk de baby in zijn handen zou dragen. Het is ontzettend goed geweest dat we dit nog hebben gedaan. Marc en ik konden ons op dat moment volledig richten op ons kindje en op elkaar en dat hadden we precies nodig op dat moment. Want ook Marc voelde dat hij van deze zwangerschap minder mee kreeg dan de vorige keer met Bram. Op 19 mei ben ik ’s ochtends nog een keer bij Gonny geweest voor een ochtend mandala tekenen. Het thema was die ochtend communicatie en ik heb een prachtige mandala kunnen tekenen waarin de communicatie tussen mijn nog net niet geboren dochter en mijzelf naar voren kwam. Vanaf die ochtend voelde ik dat ik klaar was om te bevallen. Er kwam rust en sereniteit over me heen en in me en ik begon toe te leven naar bevallen. Lichamelijk werd het me te zwaar. Ik wilde graag nogmaals moeder worden en ook moeder zijn en blijven voor onze Bram. Alleen door de enorme buik en de vermoeidheid, vond ik het soms lastig om een voor mijn gevoel goede moeder te zijn voor Bram. Gelukkig is Bram enorm geduldig en begripvol en heeft hij mij enorm goed geholpen en begrepen het laatste weekje.

Start van de bevalling

Een paar dagen voor mijn uitgerekende datum, 29 mei sloeg het gerommel in mijn buik toe. Een paar nachten had ik weeën activiteit. Aan het begin van de nacht begonnen dan weeën, alleen zo mooi als ze kwamen, zakten ze na een paar uur ook weer af. Overdag bewoog mijn buik constant, de baby was compleet onrustig. Ook dat wees er op dat de bevalling waarschijnlijk niet lang meer uit zou blijven. En ik moet zeggen dat meerdere keren per dag een paar voeten in je ribbenboog ook niet echt aangenaam is. Vrijdag 28 mei dacht ik ’s avonds dat de vliezen wel eens gebroken konden zijn. We hebben toen de verloskundige gebeld en die kwam langs om dit te controleren. Het bleef onzeker of het ook echt gebroken vliezen waren. Gezien mijn verhaal zou het kunnen. Dit gaf ons hoop en ik kreeg nog meer hoop toen diezelfde nacht wederom weeën op kwamen zetten. Elk uur ongeveer 4 tot 5 mooie krachtige weeën. Dit ging tenminste ergens op lijken. We hadden Gonny al gebeld om te melden dat het wel eens zo ver kon zijn. We zouden haar weer bellen als de weeën regelmatig zouden komen en we zeker wisten dat de bevalling van start was. Alleen net zoals de nachten ervoor: de weeën kwamen en gingen, maar geen bevalling. Wat een teleurstelling. Op 29 mei kwam ’s ochtends de verloskundige weer langs. Nog steeds onduidelijk of het nu gebroken vliezen waren of niet. Voor de zekerheid heeft ze overlegd met de dienstdoende gynaecoloog en die wilde graag dat ik naar het ziekenhuis zou gaan voor wat extra testen. Dus wij op zaterdagochtend naar het Wilhelmina Ziekenhuis. Daar is een echo gemaakt en een test gedaan om gebroken vliezen te controleren. Bij de echo bleek ik erg weinig vruchtwater te hebben. Na overleg met de gynaecoloog is besloten, dat ze het protocol ‘gebroken vliezen’ zouden volgen. Dit hield in dat ik hoe dan ook die dag of een dag later zou moeten bevallen, vermoedelijk door middel van inleiding. We maakten de afspraak dat we ’s avonds terug zouden komen voor een CTG. Als die verder goed was, dan zou ik me op zondagochtend 30 mei mogen melden en zou de bevalling gestart worden. Daar ging mijn wens om thuis te bevallen. Enerzijds baalden we er enorm van, anderzijds hebben we altijd gezegd dat wanneer een ziekenhuisbevalling nodig zou blijken, we dit ook zouden doen. Het enige voordeel voor ons was, dat we het ziekenhuis kenden van de vorige bevalling en we wisten wat ons te wachten stond qua procedure. Nadat we ’s ochtends weer thuis waren uit het ziekenhuis, is Bram meegegaan met opa, zodat wij in rust de dag en nacht door konden. We hebben Gonny gebeld om het verhaal uit te leggen en we hebben afgesproken dat Gonny ’s middags nog even langs zou komen. We hebben die middag gewoon gepraat over alles wat er op dat moment gebeurde. Bij mij kwam ook het besef dat dit misschien wel de laatste zwangerschap zou zijn en dat ik het daardoor ook nog koesterde zo lang het nog kon. We konden in elk geval met Gonny afspreken dat we elkaar zondag de 30ste zouden zien in het ziekenhuis, want dat ik die dag zou bevallen in het ziekenhuis was nu in elk geval een vaststaand feit.

De bevalling zet door

Op 30 mei hebben we in alle vroegte om 7 uur naar het ziekenhuis gebeld met de vraag of ze plek hadden om 7:30 uur voor mijn opname. Er was plek en we gingen gelijk die kant op. Gonny kreeg van ons een sms dat ze kon komen en zij kwam ongeveer 10 minuten na ons aan. Ik bleek op dezelfde weeënkamer te liggen als met Bram, hoe toevallig! Ik werd eerst een half uur aan het CTG gelegd. Wat scheelde was, dat ik die ochtend met weeën was opgestaan. Elke 5 minuten had ik al een flinke stevige wee. Dat was gunstig. Daardoor had ik al 2 tot 3 centimeter ontsluiting en konden de sensoren die ik moest dragen die dag gelijk ingebracht worden. Omdat de verloskundige nog steeds twijfelde aan het feit of de vliezen nou wel of niet waren gebroken, heeft ze er een vliezenbreker bij gepakt. Een beetje tot onze verbazing, brak ze op die manier de vliezen. Er stroomde een flinke hoeveelheid weg, alleen zat er ontlasting in. De baby was er blijkbaar aan toe om geboren te worden. Het infuus werd gestart rond 8:30 uur. Ik heb de verpleegkundige gevraagd met beleid het infuus op te hogen, omdat ik de vorige keer met Bram een enorme weeën storm heb gehad en ik dit niet weer wilde. Ik had al snel in de gaten dat ik met het weg ademen van een wee het beste richting het hoofd van de baby kon gaan.

Op die manier ving ik de weeën prettig op en kon ik me goed focussen. Het benul van tijd was ik op een gegeven moment kwijt. Ik lag met mijn rug naar de klok en het enige dat voor mij telde, was om samen met Marc en Gonny elke wee goed op te vangen en ontspannen te blijven. En dit ging lange tijd heel erg goed. Tussen de middag dacht ik zelf al flink ontsloten te zijn. Het infuus was na een paar keer ophogen stil gezet op mijn verzoek. Ik dacht dat de weeën krachtig genoeg waren om netjes te ontsluiten. Alleen hierin moest de verloskundige mij helaas teleurstellen. Ik bleek tussen de middag op 4 centimeter te zitten en de verloskundige wilde het infuus weer ophogen om de weeën krachtiger te maken. Dit was echt even balen. De weeën waren al behoorlijk heftig, het was bloedheet op de kamer en nu moest ik nog sterkere weeën gaan opvangen. Nou ja, het was voor een goed doel, dus ik heb me weer op mijn rechterzij geïnstalleerd, waarop ik het beste de weeën kon opvangen. Marc had zijn hand op mijn onderarm gelegd en op die manier hielden we steeds contact. Gonny hield een warme kruik op mijn onderrug en bij elke wee gaf ze tegendruk.

Geboorte van Iris

Het infuus werd tot 2 keer toe met 2,0 opgehoogd in plaats van 1,5. Dit was zwaar en keihard werken. Ik begon tijdens de weeën wat misselijk te worden en de warmte hielp absoluut niet mee. Ik kreeg moeite met te blijven focussen en naar de pijn toe te ademen. Op een gegeven moment had ik zelfs tussen 2 weeën door nog steeds pijn over mijn hele onderrug. Mijn gedachte was toen: dit is niet te doen en dit houd ik niet vol. Marc en ik begonnen pijnmedicatie te overwegen. Ondertussen had Gonny op de bel gedrukt zodat we konden overleggen met de verpleegkundige. Terwijl we hierop wachtten begeleidde Gonny me bij elke wee en ze ondersteunde me door reiki te geven. En ineens was er een keerpunt. Ik herkende ineens dat strakke gevoel in mijn onderrug en wist ineens dat ik richting persweeën ging. Op het moment dat de verpleegkundige binnenkwam, had ik mijn eerste perswee al te pakken en ik had ook direct persdrang. Dat was voor de verpleegkundige het signaal om direct de verloskundige te laten komen. En wat bleek: 9 centimeter! Yes, het einde was in zicht. Dacht ik… De apparatuur werd afgekoppeld, de rem ging van het bed af en Marc en Gonny zorgden ondertussen dat alle meegenomen spulletjes mee zouden verhuizen naar de verloskamer, wederom dezelfde kamer als waar ik met Bram ook was bevallen. Ondertussen was de opdracht aan mij om nog zo veel mogelijk de weeën weg te puffen. Wat was dat moeilijk zeg. Ik had zo’n enorme persdrang en die moest ik nu ophouden. Gelukkig heb ik hierin enorm veel steun van Gonny gehad, die mij met elke perswee weer hielp om hem zo goed mogelijk weg te puffen. Eenmaal op de verloskamer dacht ik dat we gelijk aan de bak konden. Het voelde voor mij als een eeuwigheid dat ik mee mocht gaan persen. Ondertussen bereidde de verpleegkundige alles voor en de verloskundige zag ik om de hoek kijken en ze verdween ook weer. Ik snapte er weinig van, alleen wat ik wel snapte, was dat mijn kind er aan kwam en ik voelde het hoofdje al naar buiten komen. Uiteindelijk kreeg ik groen licht om op de top van de wee iets mee te persen, wat een heerlijkheid. En ineens was iedereen er klaar voor: ik mocht gaan persen. Alleen toen snapte ik het even niet zo goed meer. Ik moest ineens van weeën weg puffen, omschakelen naar actief persen. Gelukkig was Gonny degene die mij eraan herinnerde dat ik naar beneden moest met al mijn kracht en dat hielp. Ook al deed het enorm pijn en ging het voor mijn gevoel veel te snel, na 3 minuten actief persen lag daar ineens onze ‘kleine’ meid op mijn buik. Onze Iris was geboren om 13:43 uur, 5,5 uur nadat de bevalling ingeleid was.

Onze dankbaarheid en ons geluk was groot en groot was ook onze dochter. Na wegen en meten bleek ze 56 centimeter lang en 4250 gram zwaar. Vanwege haar lengte en gewicht moesten we voor de zekerheid 24 uur in het ziekenhuis blijven en zouden ze bij Iris 6 keer de bloedsuikers prikken. Deze bleken gelukkig helemaal goed en de volgende dag om 11 uur waren we heerlijk thuis, waar ons de luxe wachtte van 2 kraamverzorgsters, die van maandag tot en met zondag zouden blijven!

Dank

We zijn zo blij en dankbaar geweest met de aanwezigheid en begeleiding van Gonny. Tijdens de zwangerschap hebben we het heerlijk en welkom gevonden dat ze ons hielp ook daadwerkelijk zwanger te zijn en blijven. En tijdens de bevalling heeft ze ons geholpen gefocust te blijven en heeft ze ons zonder al te veel woorden steeds herinnerd aan onze eigen opgestelde geboortewensen. We weten dat we zonder haar aanwezigheid weer gekozen zouden hebben voor pijnmedicatie, puur omdat ik een klein moment niet genoeg op mijn eigen kracht vertrouwde. Nu heeft Gonny ons kunnen helpen ontspannen en heeft ze ons er aan herinnerd dat we sterk genoeg zijn het samen te kunnen. Bevallen zonder doula was ons zeker gelukt, alleen zou het dan uiteindelijk niet gegaan zijn op de manier die we diep van binnen wilden en ook aan konden. Gonny: we zijn enorm DANKbaar dat je ons hebt willen ondersteunen en begeleiden bij de geboorte van Iris en we hopen dat je haar door de jaren heen zult blijven zien en groot zult zien worden.
Heel erg veel liefs, Marc & Inge de Boer

Benjamin

Reactie van Benjamin

Lieve Gonny, nogmaals super bedankt voor je geweldige hulp bij mijn geboorte en voor je mooie verslag ervan. Ik ga het later zeker teruglezen, nu heb ik het te druk met slapen en groeien.

Liefs, Benjamin

Geboorteverslag van Benjamin

Keuze voor een doula

Ik heb Gonny vrij laat in mijn zwangerschap, pas rond week 38 benaderd, omdat ik vond dat mijn verloskundigenpraktijk te weinig ruimte bood voor mijn persoonlijke wensen. Zo had ik bijvoorbeeld mijn geboorteverslag al vanaf het begin van mijn zwangerschap af, maar kreeg ik niet de gelegenheid dit te laten zien aan de verloskundigen. Ze kwamen gehaast en geroutineerd over en namen naar mijn gevoel te weinig tijd voor de planning van de bevalling.  Ik had wel al eerder een boekje gelezen over de doula, maar ik wilde het in eerste instantie toch alleen proberen. Nadat een verloskundige mijn partner had genegeerd, was dat voor mijn de aanleiding om toch een doula bij mijn bevalling aanwezig te laten zijn. Zo was er toch een ervaren persoon bij die ik kon vertrouwen en mijn bevalling te begeleiden naar mijn wensen. Gonny was die persoon. Haar achtergrond, ervaring en haar rustige, geduldige doortastende persoonlijkheid was precies wat ik zocht en dus belde ik haar op. Ze kwam langs voor een kennismakingsgesprek, waarin ik kon uitspreken wat ik van haar verlangde. Gonny reageerde hier heel fijn op; ze oordeelde niet en stond open voor alles. Ook merkte ik dat ze precies aanvoelde wat ik zocht en dat ze ook meteen met me meedacht. Bovenal gaf ze me het gevoel dat ik haar kon vertrouwen en het aan haar kon overlaten dat alles naar mijn wens zou gaan. We hielden sporadisch contact tot mijn bevalling. Ik vond het vooral erg leuk om te merken dat we op een lijn zaten. Zo bekeken we haar dvd over orgastisch bevallen en kochten zonder het van elkaar te weten hetzelfde boek over hypnobirthing. Ik voelde me hierdoor erg gesteund en wist dat ik een goede keuze had gemaakt.

De geboorte

Tegen de tijd van mijn bevalling was ik al 41 weken zwanger en had ik al twee dagen weeën. Ik had Gonny al eerder gebeld maar meldde er ook meteen bij dat de weeën te zwak waren. Het verbaasde me dat ze alle tijd voor me had en dat ze er gewoon voor me was, ongeacht het tijdstip of de duur. Ik voelde me bezwaard om haar de hele dag op me te laten wachten en besloot om Gonny bij haar gezin te laten zijn tot ik meer actie voelde. Uiteindelijk verliep de bevalling heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik beviel in het ziekenhuis omdat ik primaire weeën zwakte had. Gonny bleef de hele tijd bij me en stelde me steeds op mijn gemak. Ze gaf op de goede momenten adviezen en kwam met de juiste initiatieven zoals het opzetten van een rustgevende cd, een nat washandje en een glas water tegen de uitdroging. Mijn weeën moesten opgewekt worden en Gonny bleef me strelen en zachtjes toespreken. Hierdoor kon ik de buitenwereld (arts assistente, verpleegsters en leerlingen) uitschakelen zodat ik volledig in mezelf kon keren. Gonny heeft me heel veel rust en vertrouwen gegeven. Bovendien heeft ze mooie foto’s van de bevalling gemaakt zodat dat we het ons weer levendig voor ons konden halen. Het is verbazingwekkend hoe alles in een flits aan je voorbij gaat. We hadden de aanwezigheid van Gonny niet willen missen, ze heeft enorm met ons meegeleefd, gesteund en vertrouwen gegeven.

Bedankt Gonny, veel liefs,

Waiyin