Mijn ervaring met doula Gonny
Voorgeschiedenis
Eerst mijn voorgeschiedenis en dan waarom een doula? Hallo, ik ben Eva Kauffeld, samen met mijn man Henk wilde ik 7 jaar geleden een kindje. We raakten zo zwanger en de zwangerschap was mooi maar zwaar want ik was veel misselijk. De bevalling was erg zwaar, het kindje werd in mijn buik geschat op een 7 ponder. Met een vacuümpomp wilden ze het op de wereld halen, maar deze bleek lek te zijn, dus alles liep mis. Het hoofdje werd geboren en ik (moeder) zakte steeds verder weg, maar dat hadden ze nog niet door. Pas toen mijn man het aangaf, zagen ze hoe slecht het met mij ging. Maar de rest van het lichaampje moest er nog uit. Ik was al heel ver weg, maar perste nog wel mee. De gynaecoloog zette zijn voet tegen het bed en begon echt te trekken. Dat heeft vast veel pijn gedaan. Ik heb toen veel bloed verloren. Mijn hb was na de bevalling 1.4. Dus ik was bijna dood!!!
Mijn man en moeder vertelden mij dit verhaal later, omdat ik toen al ver weg was. Onze zoon Jupiter woog geen 7 pond, maar 9,5 pond, dat is wel een heel verschil. Hij was een ontzettend grote baby!!!!
Hij was helemaal schoon, ze hoefden hem niet eens schoon te wrijven. Zijn Apgarscore was een dikke 10. Nou, wat wil je nog meer. Door het grote bloedverlies en alles samen tijdens de bevalling heb ik een bloeding in de hersenen gehad. De eerste 1,5 jaar na de geboorte van Jupiter kon ik niet lopen. Ik zat in een rolstoel. Doktoren en mensen in mijn omgeving zeiden dat er niets aan de hand was en dat ik mijn leven moest oppakken. Maar dat lukte me niet. Toen ben ik weer opgenomen in het ziekenhuis in Groningen en toen bleek dat door het overmatig bloedverlies en de bloeding in mijn hersenen mijn hypofyse was afgestorven. Mijn bijnieren werkten niet meer en het bleek dat ik een zeer zeldzame ziekte had overgehouden aan die zware bevalling: het syndroom van Sheehan. Al die tijd geloofde niemand mij, maar al die tijd had ik gelijk gehad. Hierdoor heb ik het eerste 1,5 jaar veel van Jupiter gemist. Wat ik de dokters kwalijk neem. Na een paar jaar wilden we weer zwanger worden, dit kon echter niet meer op de gewone manier. Dus heel lang hormonen geslikt en veel naar het ziekenhuis gemoeten. Totdat we in januari 2008 een i.u.i behandeling deden en gelijk al daarna bleek ik zwanger te zijn. Dat was geweldig, onze zoon Jupiter zou eindelijk een grote broer worden! De eerste 5 maanden was ik veel moe, maar ik ben niet misselijk geweest.
Contact met Gonny
Er was op een gegeven moment een 9-maandenbeurs in het WZA in Assen, daar leerde ik doula Gonny kennen. De angst voor deze bevalling begon een beetje te komen. De doula’s vertelden wat hun werk was. Ze helpen en coachen je tijdens de bevalling en ze houden je steeds in de gaten. Ik kreeg heel wat folders en die ging ik thuis eens doorlezen. Maar met Gonny klikte het gelijk al op de beurs Ze gaf me een goed en vertrouwd gevoel van binnen. Dat vertelde ik mijn man Henk toen ik thuis kwam. Hij wilde Gonny ook wel leren kennen voor hij iets besloot, dus maakten we een afspraak en stelden al onze vragen. En al snel hadden we besloten om het toch te doen. Gonny is mee geweest naar het ziekenhuis om te kijken hoe de baby groeide en me te helpen met vragen te stellen aan de gynaecoloog. Ze stond steeds achter ons. Dat was wel fijn. Gonny is nog 1x langsgekomen bij ons thuis om alles door te nemen en al onze geboortewensen op papier te zetten. Ik wilde dat er veel foto’s werden gemaakt zouden worden en dat ik alles zou zien van de bevalling en dat Gonny me goed in de gaten zou houden!!! Alles stond op papier, ook dat ik door een anesthesist geprikt zou worden en dat ze niet eindeloos zouden doorprikken.
De bevalling
Om 2.15 uur ‘s nachts waren thuis mijn vliezen gebroken. Eigenlijk onmogelijk, want ik kon geen spontane bevalling krijgen door mijn ziekte. Maar goed!! We regelden dat oma thuis op Jupiter zou gaan passen. In de tussentijd hadden we het ziekenhuis al gebeld. Toen we in het ziekenhuis waren was het al 03.00 uur. We belden na een paar uur Gonny, die zou gelijk komen. Ze was er al heel snel.
Ze hielp me overal mee. Ik heb nog op een skippybal gezeten. Ze masseerde mijn benen. Er was muziek. Ze hield alles in de gaten en ze was er voor Henk, die de bevalling ook zag aankomen. Iedere wee zette ik mezelf er goed door en Gonny masseerde me steeds. Op een gegeven moment kwam de verloskundige om te kijken hoe ver ik was. Ik bleek al 6 centimeter ontsluiting te hebben. Ze heeft gekeken of ze mij kon prikken voor een infuus. Toen ze dat niet aandurfde stelde Gonny voor om er een anesthesist bij te halen. Dus werd ik naar de o.k. gereden met doula Gonny die aan mijn zijde bleef. Ik bleef daardoor rustig en dat werkte voor de baby ook goed. Het infuus zat er vrij snel in. Toen werd ik naar de verloskamer gebracht. Daar was Henk, die alle spullen van ons al daarheen had gebracht. Hij was blij dat het infuus in 1x zo goed was ingebracht. Ik kreeg steeds vaker en pijnlijkere weeën en wist me soms geen raad. Maar Henk zei lieve dingen en doula Gonny masseerde me en wist me er goed bij te houden. Ze zei: “Het komt goed”. De verloskundige en de verpleegkundige waren ook zo lief. Iedereen hield me in de gaten. Op een gegeven moment kwam ook mijn moeder binnen en werden de weeën ook steeds steviger. De enige die me toen nog mij mocht masseren en tegen mij mocht praten was Gonny. Ik kon niet meer tegen al die drukte en aangeraakt worden. Ik keek naar haar als ik pijn had, ze pufte mee en aaide mij. Ik mocht knijpen in haar hand zodra ik me niet meer lekker voelde Ik weet echt alles nog van deze bevalling. Toen moest ik op een gegeven moment mee persen. Mijn moeder hield mijn hoofd vast, Gonny bleef aan mijn zijde en Henk maakte foto’s en zei lieve dingen. “Nog 2x persen”, zei de verloskundige, ”en dan is het er”. Dat waren de zwaarste weeën, ik perste hard en toen kwam de baby er uit. Gonny zorgde dat ik mee kon kijken (via de spiegel) en vertelde wat er allemaal gebeurde, ieder moment. De verloskundige legde de baby bij me, Henk knipte de navelstreng door en ze lieten me de moederkoek zien. Gonny heeft veel foto’s gemaakt van de geboorte, zodat ik niks gemist heb. Toch heb ik wel weer veel bloed verloren Maar nog net geen bloedtransfusie zeiden ze.
Geboren
Toen de baby was geboren, was het nog een verrassing wat het was. “Hoera, het is een meisje” zei de verloskundige en dat vonden we geweldig. “Nu hebben we van beide wat” zei Henk snikkend.
Wat vond ik het mooi al die gezichten die onze dochter en mij bekeken. Toen vertelden we haar naam: Nienke Marije Jet. Een prachtige naam vond iedereen. De kinderarts bekeek Nienke en haar bloedsuiker bleek wat laag. Haar score was dus een 9, nou hartstikke goed. Toen mocht ik haar haar eerste flesje geven, dat was een mooi moment. Gonny vertelde hoe ik het flesje moest geven.
Iedereen mocht Nienke even op schoot en ik wilde nog wat foto’s van de verloskundige met Nienke en de doula. Mijn moeder en Henk en ik stonden ook veel met haar op de foto!!! Gonny heeft Henk nog even een sigaret buiten laten roken en ze heeft ons toen alleen gelaten. Alle artsen, Henk, mijn moeder en Gonny vonden dat ik de bevalling ontzettend goed had gedaan. Iedereen vond het knap gedaan. Maar allemaal met steun van een hele lieve doula Gonny. Ze heeft ons zoveel bijgestaan. En dat hadden we wel nodig na al die nare ervaringen van 7 jaar geleden. Nu durf ik zeker een derde zwangerschap en bevalling aan!!! Het is wel het mooiste om niet te weten of je zwanger bent van een meisje of een jongen. Dat moment moet je bewaren voor de bevalling. Dat was een heel mooi moment. Dus voor iedereen die dit leest: laat verrassingen zo zijn. Je hoeft niet te weten wat het wordt. “Het belangrijkste is dat het gezond is” zei onze zoon! Het is geweldig als je verteld wordt als je bevallen bent wat het is. Dat is zo’n dubbele verrassing. Een echte verrassing van 4200 gram in ons geval! En dat doula Gonny er bij was, was een ontzettend rijke ervaring, want zonder haar had ik het zeker niet gekund. Iemand die zo dicht bij je staat. Ze heeft zoveel geregeld, ook veel nazorg. Mensen die echt bang zijn, net zoals ik was, moeten in een doula geloven. Deze mensen doen zo ontzettend veel voor je. En ze geven je meer krachten waar van ik dacht dat ik ze niet had. Maar doula Gonny heeft me laten zien en voelen dat ik heel veel krachten heb. Bedankt Gonny.
Het nagesprek.
Doula Gonny is 2 weken na de geboorte van Nienke nog weer langs geweest om na te praten of we tevreden waren over hoe ze alles heeft gedaan. We vertelden haar dat we zeer tevreden waren. Ze heeft ons echt doorheen geholpen. Ook vulden we nog een papier in over de tevredenheid. Doula Gonny had voor ons nog een verslag gemaakt over de hele bevalling. Zo kunnen we precies lezen wat er allemaal is gebeurd. Ze heeft ieder uur en ieder moment in het verslag opgeschreven. Leuk om terug te lezen en ze had ook nog wat mooie foto’s erbij gedaan. Voor later, voor Nienke en ons.
We hebben lang nagepraat en we maken ook gauw weer een afspraak. Ze heeft Nienke nog even op schoot gehad en daar hebben we nog wat foto’s van gemaakt. Doula Gonny, we hebben een goede herinnering aan jou en kunnen nu ook zeker een volgende bevalling aan!!!! Voor iedereen: neem een doula. Ze kan zoveel angsten bij je wegnemen en je hebt er zeker een hele leuke tijd aan. Je moet wel iemand nemen die bij je past. Doula Gonny paste bij ons. Ze heeft ons echt ieder moment laten meemaken en ons overal bij betrokken. En dan ook nog zo’n mooi verslag krijgen, wat je altijd kunt teruglezen. Dat is echt een kostbaar geschenk! Hopelijk zijn er na mijn verhaal veel vrouwen die het aandurven om net als ik een doula er bij te halen. Het is zo kostbaar om je hele bevalling mee te maken, ook als je angstig bent. En wat is nou mooier om ook nog gewoon te bevallen zonder al die hulpmiddelen? Daar kun je echt een doula bij gebruiken.
Groeten van Eva Kauffeld, Henk, Jupiter en Nienke.
Nienke is geboren op 15 september om 12.59 uur!
