Ziekenhuis Archieven | Pagina 2 van 3

Bastiaan

Mail van mijn zus

Ik heb zojuist je website over je doula schap gelezen. Zoals je je ervaringen beschrijft in de verschillende verschenen artikelen. De beschrijvingen over de bevallingen en wat het met je doet, komen helemaal binnen. Het raakt me. En opeens vraag ik me af, of ik je indertijd, bij de begeleiding van mijn bevalling, wel in voldoende mate heb bedankt daarvoor. Je was mijn reddende engel en enorme steun en toeverlaat. Nog steeds haal ik af en toe de enveloppe uit de kast met daarin je persoonlijk relaas, dat je schreef voor Bastiaan. Een dierbare herinnering van een belangrijk deel uit mijn leven, die ik keer op keer nog steeds beleef. Lieve Gon, zonder sentimenteel te worden, dankjewel voor alles wat je voor mij toen betekend hebt. Een fijne ervaring van een zo bijzondere zus.

Hartelijke groet van Els.

Iris

Verslag van de geboorte van Iris

Op 28 november 2007 wist ik het al: Gonny zal aanwezig zijn bij een volgende bevalling. Ik ontmoette haar die dag bij een workshop mandala tekenen en daar vertelde ze dat ze vanuit haar praktijk ook als doula werkzaam was. Ik had eerlijk gezegd nog nooit gehoord van het begrip doula, alleen toen ze uitlegde wat het inhield wist ik direct waarom ik haar die dag had ontmoet.

Wat vooraf ging

Op 14 juni 2007 was ik bevallen van een zoon, Bram. Ik was 5 dagen over tijd en wegens een te hoge bloeddruk, zijn die dag in het ziekenhuis mijn vliezen gebroken en ben ik middels een infuus ingeleid. Het was een heftige bevalling en uiteindelijk had ik gekozen voor een pijnpomp. Achteraf las ik wat een pijnpomp voor effect op de baby kan hebben (conditie baby kan achteruit gaan) en ik vond het slecht dat mij dit niet verteld is door de verpleegkundige of verloskundige. Ik heb toen direct gezegd dat ik een eventuele volgende bevalling geen pijnmedicatie meer wilde. Tussen de geboorte van Bram op 14 juni 2007 en mijn 2de bevalling hebben nog 3 zwangerschappen gezeten. Deze zijn helaas geëindigd in een miskraam, of zoals Gonny het altijd benoemd heeft naar mij toe: 3 kleine geboortes. Na 28 november 2007 bleef ik Gonny regelmatig zien bij haar thuis, tijdens het mandala tekenen. Het was voor mij erg prettig om bij haar terecht te kunnen met mijn ervaringen bij mijn miskramen. Waar iedereen om mij heen zijn best deed mij te steunen en begrip te tonen, had ik bij Gonny het gevoel dat ik niet veel hoefde uit te leggen. Ze snapte mij en zoals ik het voelde en uitlegde was het goed.
Dat er een 2de kindje zou komen, wisten Marc en ik heel zeker. En onze wens en ons voorgevoel werd bevestigd op 1 oktober 2009. Ik had een positieve zwangerschapstest! Niet dat dit mij verbaasde, want bij elke zwangerschap voel ik vanaf het eerste moment dat ik zwanger ben, dus ook dit keer. Het was wel een beetje een wonder, want voorafgaand aan deze zwangerschap had ik een miskraam gehad. Dus dat ik direct weer zwanger was, is op zich bijzonder, alleen heb ik het al gevoeld toen ik de miskraam had. Ik voelde dat ik gelijk weer zwanger zou worden en dat het nu goed zou zijn. En dit bleek gelukkig het geval.

Doula begeleiding tijdens de zwangerschap

Op de echo van 20 weken liet de echoscopiste ons zien, dat het om een meisje leek te gaan. Ze wist het bijna 100% zeker, alleen mevrouw had haar navelstreng tussen de benen zitten. En daarom hield de echoscopiste zich iets in en stelde met ongeveer 90% zeker dat we een meisje zouden krijgen. Alleen wij wisten het wel zeker. Marc had al gependeld en bevestigde daarmee het geslacht. Dus, een kleine meid! En dat terwijl we ook al een jongen hadden, geweldig. Controles bij de verloskundige waren steeds goed. Mijn bloeddruk was goed en bleef mooi stabiel. Na de zwangerschap van Bram, was de bloeddruk toch wel een puntje van aandacht. Op 29 januari is Gonny bij ons geweest. Ik was toen 23 weken zwanger en ze kwam langs om te kijken wat onze verwachtingen van haar waren bij de zwangerschap en bevalling. Het was een afspraak waarbij we definitief zouden kijken of we haar als doula wilden ‘inhuren’. Voor ons was de keuze al gemaakt. Of anders gezegd: ik wist het zeker en Marc sloot zich er na die avond volledig bij aan. We maakten gelijk een afspraak voor 15 februari en die avond hebben we de geboortewensen omschreven. Wat voor ons vooral heel belangrijk was, is dat we het samen wilden doen. Met de vorige bevalling ben ik volledig in mezelf gekeerd en ben ik in en vanuit enorme stilte bevallen. Dit keer wilden we het zo veel mogelijk samen doen en ik wilde graag in contact blijven met Marc, ook al zou ik het zwaar hebben en weer in mezelf dreigen terug te keren. Ik besefte me, dat ik daarbij hulp nodig zou hebben en ik wilde ook graag dat er iemand naar Marc om zou kijken tijdens de bevalling. En wat ik absoluut niet wilde, was pijnmedicatie. En mezelf kennende, had ik iemand nodig aan mijn zijde die mij daar aan zou herinneren en die mij zou helpen me er zonder medicatie doorheen te slaan. In alles waar we hulp en ondersteuning bij wilden, zou Gonny er voor ons zijn en op Marc’s verzoek, zou ze ook een hoop gezelligheid meenemen! Vanaf 30 maart hadden Gonny en ik elke 2 weken telefonisch contact. Tussendoor hield ik haar per e-mail op de hoogte van bezoekjes aan de verloskundige en gewoon om even mijn verhaal te doen. Het was heerlijk om gepland contact met elkaar te hebben. Richting het einde van de zwangerschap begon ik het lichamelijk zwaar te vinden en er speelden privé zaken die mij erg bezighielden en mijn aandacht afleidden van de zwangerschap. Tijdens de telefoongesprekken was ik even helemaal zwanger en was op dat moment alle aandacht voor mij en mijn kindje. Gonny stelde af en toe rake vragen, die mij er gelukkig aan deden herinneren dat ik mocht en kon genieten van het zwanger zijn en die mij terugbrachten naar mijzelf en het nieuwe leven in mij. Gonny is na wederzijds overleg nog een keer langs geweest. Ik wilde graag nog een oefening met Marc doen, waarbij hij tijdelijk de baby in zijn handen zou dragen. Het is ontzettend goed geweest dat we dit nog hebben gedaan. Marc en ik konden ons op dat moment volledig richten op ons kindje en op elkaar en dat hadden we precies nodig op dat moment. Want ook Marc voelde dat hij van deze zwangerschap minder mee kreeg dan de vorige keer met Bram. Op 19 mei ben ik ’s ochtends nog een keer bij Gonny geweest voor een ochtend mandala tekenen. Het thema was die ochtend communicatie en ik heb een prachtige mandala kunnen tekenen waarin de communicatie tussen mijn nog net niet geboren dochter en mijzelf naar voren kwam. Vanaf die ochtend voelde ik dat ik klaar was om te bevallen. Er kwam rust en sereniteit over me heen en in me en ik begon toe te leven naar bevallen. Lichamelijk werd het me te zwaar. Ik wilde graag nogmaals moeder worden en ook moeder zijn en blijven voor onze Bram. Alleen door de enorme buik en de vermoeidheid, vond ik het soms lastig om een voor mijn gevoel goede moeder te zijn voor Bram. Gelukkig is Bram enorm geduldig en begripvol en heeft hij mij enorm goed geholpen en begrepen het laatste weekje.

Start van de bevalling

Een paar dagen voor mijn uitgerekende datum, 29 mei sloeg het gerommel in mijn buik toe. Een paar nachten had ik weeën activiteit. Aan het begin van de nacht begonnen dan weeën, alleen zo mooi als ze kwamen, zakten ze na een paar uur ook weer af. Overdag bewoog mijn buik constant, de baby was compleet onrustig. Ook dat wees er op dat de bevalling waarschijnlijk niet lang meer uit zou blijven. En ik moet zeggen dat meerdere keren per dag een paar voeten in je ribbenboog ook niet echt aangenaam is. Vrijdag 28 mei dacht ik ’s avonds dat de vliezen wel eens gebroken konden zijn. We hebben toen de verloskundige gebeld en die kwam langs om dit te controleren. Het bleef onzeker of het ook echt gebroken vliezen waren. Gezien mijn verhaal zou het kunnen. Dit gaf ons hoop en ik kreeg nog meer hoop toen diezelfde nacht wederom weeën op kwamen zetten. Elk uur ongeveer 4 tot 5 mooie krachtige weeën. Dit ging tenminste ergens op lijken. We hadden Gonny al gebeld om te melden dat het wel eens zo ver kon zijn. We zouden haar weer bellen als de weeën regelmatig zouden komen en we zeker wisten dat de bevalling van start was. Alleen net zoals de nachten ervoor: de weeën kwamen en gingen, maar geen bevalling. Wat een teleurstelling. Op 29 mei kwam ’s ochtends de verloskundige weer langs. Nog steeds onduidelijk of het nu gebroken vliezen waren of niet. Voor de zekerheid heeft ze overlegd met de dienstdoende gynaecoloog en die wilde graag dat ik naar het ziekenhuis zou gaan voor wat extra testen. Dus wij op zaterdagochtend naar het Wilhelmina Ziekenhuis. Daar is een echo gemaakt en een test gedaan om gebroken vliezen te controleren. Bij de echo bleek ik erg weinig vruchtwater te hebben. Na overleg met de gynaecoloog is besloten, dat ze het protocol ‘gebroken vliezen’ zouden volgen. Dit hield in dat ik hoe dan ook die dag of een dag later zou moeten bevallen, vermoedelijk door middel van inleiding. We maakten de afspraak dat we ’s avonds terug zouden komen voor een CTG. Als die verder goed was, dan zou ik me op zondagochtend 30 mei mogen melden en zou de bevalling gestart worden. Daar ging mijn wens om thuis te bevallen. Enerzijds baalden we er enorm van, anderzijds hebben we altijd gezegd dat wanneer een ziekenhuisbevalling nodig zou blijken, we dit ook zouden doen. Het enige voordeel voor ons was, dat we het ziekenhuis kenden van de vorige bevalling en we wisten wat ons te wachten stond qua procedure. Nadat we ’s ochtends weer thuis waren uit het ziekenhuis, is Bram meegegaan met opa, zodat wij in rust de dag en nacht door konden. We hebben Gonny gebeld om het verhaal uit te leggen en we hebben afgesproken dat Gonny ’s middags nog even langs zou komen. We hebben die middag gewoon gepraat over alles wat er op dat moment gebeurde. Bij mij kwam ook het besef dat dit misschien wel de laatste zwangerschap zou zijn en dat ik het daardoor ook nog koesterde zo lang het nog kon. We konden in elk geval met Gonny afspreken dat we elkaar zondag de 30ste zouden zien in het ziekenhuis, want dat ik die dag zou bevallen in het ziekenhuis was nu in elk geval een vaststaand feit.

De bevalling zet door

Op 30 mei hebben we in alle vroegte om 7 uur naar het ziekenhuis gebeld met de vraag of ze plek hadden om 7:30 uur voor mijn opname. Er was plek en we gingen gelijk die kant op. Gonny kreeg van ons een sms dat ze kon komen en zij kwam ongeveer 10 minuten na ons aan. Ik bleek op dezelfde weeënkamer te liggen als met Bram, hoe toevallig! Ik werd eerst een half uur aan het CTG gelegd. Wat scheelde was, dat ik die ochtend met weeën was opgestaan. Elke 5 minuten had ik al een flinke stevige wee. Dat was gunstig. Daardoor had ik al 2 tot 3 centimeter ontsluiting en konden de sensoren die ik moest dragen die dag gelijk ingebracht worden. Omdat de verloskundige nog steeds twijfelde aan het feit of de vliezen nou wel of niet waren gebroken, heeft ze er een vliezenbreker bij gepakt. Een beetje tot onze verbazing, brak ze op die manier de vliezen. Er stroomde een flinke hoeveelheid weg, alleen zat er ontlasting in. De baby was er blijkbaar aan toe om geboren te worden. Het infuus werd gestart rond 8:30 uur. Ik heb de verpleegkundige gevraagd met beleid het infuus op te hogen, omdat ik de vorige keer met Bram een enorme weeën storm heb gehad en ik dit niet weer wilde. Ik had al snel in de gaten dat ik met het weg ademen van een wee het beste richting het hoofd van de baby kon gaan.

Op die manier ving ik de weeën prettig op en kon ik me goed focussen. Het benul van tijd was ik op een gegeven moment kwijt. Ik lag met mijn rug naar de klok en het enige dat voor mij telde, was om samen met Marc en Gonny elke wee goed op te vangen en ontspannen te blijven. En dit ging lange tijd heel erg goed. Tussen de middag dacht ik zelf al flink ontsloten te zijn. Het infuus was na een paar keer ophogen stil gezet op mijn verzoek. Ik dacht dat de weeën krachtig genoeg waren om netjes te ontsluiten. Alleen hierin moest de verloskundige mij helaas teleurstellen. Ik bleek tussen de middag op 4 centimeter te zitten en de verloskundige wilde het infuus weer ophogen om de weeën krachtiger te maken. Dit was echt even balen. De weeën waren al behoorlijk heftig, het was bloedheet op de kamer en nu moest ik nog sterkere weeën gaan opvangen. Nou ja, het was voor een goed doel, dus ik heb me weer op mijn rechterzij geïnstalleerd, waarop ik het beste de weeën kon opvangen. Marc had zijn hand op mijn onderarm gelegd en op die manier hielden we steeds contact. Gonny hield een warme kruik op mijn onderrug en bij elke wee gaf ze tegendruk.

Geboorte van Iris

Het infuus werd tot 2 keer toe met 2,0 opgehoogd in plaats van 1,5. Dit was zwaar en keihard werken. Ik begon tijdens de weeën wat misselijk te worden en de warmte hielp absoluut niet mee. Ik kreeg moeite met te blijven focussen en naar de pijn toe te ademen. Op een gegeven moment had ik zelfs tussen 2 weeën door nog steeds pijn over mijn hele onderrug. Mijn gedachte was toen: dit is niet te doen en dit houd ik niet vol. Marc en ik begonnen pijnmedicatie te overwegen. Ondertussen had Gonny op de bel gedrukt zodat we konden overleggen met de verpleegkundige. Terwijl we hierop wachtten begeleidde Gonny me bij elke wee en ze ondersteunde me door reiki te geven. En ineens was er een keerpunt. Ik herkende ineens dat strakke gevoel in mijn onderrug en wist ineens dat ik richting persweeën ging. Op het moment dat de verpleegkundige binnenkwam, had ik mijn eerste perswee al te pakken en ik had ook direct persdrang. Dat was voor de verpleegkundige het signaal om direct de verloskundige te laten komen. En wat bleek: 9 centimeter! Yes, het einde was in zicht. Dacht ik… De apparatuur werd afgekoppeld, de rem ging van het bed af en Marc en Gonny zorgden ondertussen dat alle meegenomen spulletjes mee zouden verhuizen naar de verloskamer, wederom dezelfde kamer als waar ik met Bram ook was bevallen. Ondertussen was de opdracht aan mij om nog zo veel mogelijk de weeën weg te puffen. Wat was dat moeilijk zeg. Ik had zo’n enorme persdrang en die moest ik nu ophouden. Gelukkig heb ik hierin enorm veel steun van Gonny gehad, die mij met elke perswee weer hielp om hem zo goed mogelijk weg te puffen. Eenmaal op de verloskamer dacht ik dat we gelijk aan de bak konden. Het voelde voor mij als een eeuwigheid dat ik mee mocht gaan persen. Ondertussen bereidde de verpleegkundige alles voor en de verloskundige zag ik om de hoek kijken en ze verdween ook weer. Ik snapte er weinig van, alleen wat ik wel snapte, was dat mijn kind er aan kwam en ik voelde het hoofdje al naar buiten komen. Uiteindelijk kreeg ik groen licht om op de top van de wee iets mee te persen, wat een heerlijkheid. En ineens was iedereen er klaar voor: ik mocht gaan persen. Alleen toen snapte ik het even niet zo goed meer. Ik moest ineens van weeën weg puffen, omschakelen naar actief persen. Gelukkig was Gonny degene die mij eraan herinnerde dat ik naar beneden moest met al mijn kracht en dat hielp. Ook al deed het enorm pijn en ging het voor mijn gevoel veel te snel, na 3 minuten actief persen lag daar ineens onze ‘kleine’ meid op mijn buik. Onze Iris was geboren om 13:43 uur, 5,5 uur nadat de bevalling ingeleid was.

Onze dankbaarheid en ons geluk was groot en groot was ook onze dochter. Na wegen en meten bleek ze 56 centimeter lang en 4250 gram zwaar. Vanwege haar lengte en gewicht moesten we voor de zekerheid 24 uur in het ziekenhuis blijven en zouden ze bij Iris 6 keer de bloedsuikers prikken. Deze bleken gelukkig helemaal goed en de volgende dag om 11 uur waren we heerlijk thuis, waar ons de luxe wachtte van 2 kraamverzorgsters, die van maandag tot en met zondag zouden blijven!

Dank

We zijn zo blij en dankbaar geweest met de aanwezigheid en begeleiding van Gonny. Tijdens de zwangerschap hebben we het heerlijk en welkom gevonden dat ze ons hielp ook daadwerkelijk zwanger te zijn en blijven. En tijdens de bevalling heeft ze ons geholpen gefocust te blijven en heeft ze ons zonder al te veel woorden steeds herinnerd aan onze eigen opgestelde geboortewensen. We weten dat we zonder haar aanwezigheid weer gekozen zouden hebben voor pijnmedicatie, puur omdat ik een klein moment niet genoeg op mijn eigen kracht vertrouwde. Nu heeft Gonny ons kunnen helpen ontspannen en heeft ze ons er aan herinnerd dat we sterk genoeg zijn het samen te kunnen. Bevallen zonder doula was ons zeker gelukt, alleen zou het dan uiteindelijk niet gegaan zijn op de manier die we diep van binnen wilden en ook aan konden. Gonny: we zijn enorm DANKbaar dat je ons hebt willen ondersteunen en begeleiden bij de geboorte van Iris en we hopen dat je haar door de jaren heen zult blijven zien en groot zult zien worden.
Heel erg veel liefs, Marc & Inge de Boer

Gemma (Engels)

Reactie op de geboorte van Gemma

Gonny was an amazing support. Her presence and her guidance was so very helpful and timely. Gonny brought to us the trust and confidence that we could not bring to the experience alone. We are so grateful.

Geeske en Simon

Benjamin

Reactie van Benjamin

Lieve Gonny, nogmaals super bedankt voor je geweldige hulp bij mijn geboorte en voor je mooie verslag ervan. Ik ga het later zeker teruglezen, nu heb ik het te druk met slapen en groeien.

Liefs, Benjamin

Geboorteverslag van Benjamin

Keuze voor een doula

Ik heb Gonny vrij laat in mijn zwangerschap, pas rond week 38 benaderd, omdat ik vond dat mijn verloskundigenpraktijk te weinig ruimte bood voor mijn persoonlijke wensen. Zo had ik bijvoorbeeld mijn geboorteverslag al vanaf het begin van mijn zwangerschap af, maar kreeg ik niet de gelegenheid dit te laten zien aan de verloskundigen. Ze kwamen gehaast en geroutineerd over en namen naar mijn gevoel te weinig tijd voor de planning van de bevalling. Ik had wel al eerder een boekje gelezen over de doula, maar ik wilde het in eerste instantie toch alleen proberen. Nadat een verloskundige mijn partner had genegeerd, was dat voor mijn de aanleiding om toch een doula bij mijn bevalling aanwezig te laten zijn. Zo was er toch een ervaren persoon bij die ik kon vertrouwen en mijn bevalling te begeleiden naar mijn wensen. Gonny was die persoon. Haar achtergrond, ervaring en haar rustige, geduldige doortastende persoonlijkheid was precies wat ik zocht en dus belde ik haar op. Ze kwam langs voor een kennismakingsgesprek, waarin ik kon uitspreken wat ik van haar verlangde. Gonny reageerde hier heel fijn op; ze oordeelde niet en stond open voor alles. Ook merkte ik dat ze precies aanvoelde wat ik zocht en dat ze ook meteen met me meedacht. Bovenal gaf ze me het gevoel dat ik haar kon vertrouwen en het aan haar kon overlaten dat alles naar mijn wens zou gaan. We hielden sporadisch contact tot mijn bevalling. Ik vond het vooral erg leuk om te merken dat we op een lijn zaten. Zo bekeken we haar dvd over orgastisch bevallen en kochten zonder het van elkaar te weten hetzelfde boek over hypnobirthing. Ik voelde me hierdoor erg gesteund en wist dat ik een goede keuze had gemaakt.

De geboorte

Tegen de tijd van mijn bevalling was ik al 41 weken zwanger en had ik al twee dagen weeën. Ik had Gonny al eerder gebeld maar meldde er ook meteen bij dat de weeën te zwak waren. Het verbaasde me dat ze alle tijd voor me had en dat ze er gewoon voor me was, ongeacht het tijdstip of de duur. Ik voelde me bezwaard om haar de hele dag op me te laten wachten en besloot om Gonny bij haar gezin te laten zijn tot ik meer actie voelde. Uiteindelijk verliep de bevalling heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik beviel in het ziekenhuis omdat ik primaire weeën zwakte had. Gonny bleef de hele tijd bij me en stelde me steeds op mijn gemak. Ze gaf op de goede momenten adviezen en kwam met de juiste initiatieven zoals het opzetten van een rustgevende cd, een nat washandje en een glas water tegen de uitdroging. Mijn weeën moesten opgewekt worden en Gonny bleef me strelen en zachtjes toespreken. Hierdoor kon ik de buitenwereld (arts assistente, verpleegsters en leerlingen) uitschakelen zodat ik volledig in mezelf kon keren. Gonny heeft me heel veel rust en vertrouwen gegeven. Bovendien heeft ze mooie foto’s van de bevalling gemaakt zodat dat we het ons weer levendig voor ons konden halen. Het is verbazingwekkend hoe alles in een flits aan je voorbij gaat. We hadden de aanwezigheid van Gonny niet willen missen, ze heeft enorm met ons meegeleefd, gesteund en vertrouwen gegeven.

Bedankt Gonny, veel liefs,

Waiyin

Joris

Verslag van de geboorte van Joris

Toen ik zwanger van ons tweede kindje ging dit iets sneller dan gepland. Toen ik om 1 min. voor 5 op zaterdagmiddag toch maar een test ging halen omdat ik toch al ongesteld had moeten worden ging ik er niet vanuit dat ik zwanger zou zijn. Thuis aangekomen direct testen en jawel, daar stond een blauw streepje! Paniek in de tent!! Huilen van schrik! Eerst maar even Gonny bellen, die snapt mij wel, ze is ook bij de bevalling van onze dochter geweest. ‘s Avonds ben ik direct langs Gonny gegaan en daar begon eigenlijk al Gonny haar werkzaamheden van haar doula-zijn. Voor mij stond het als een paal boven water dat Gonny er weer bij zou zijn en mijn man vond het wederom prima. Ik was weer redelijk bang om te bevallen, het is gewoon niet mijn ‘ding’. De bevalling van onze dochter had lang geduurd, ik was ingeleid en zat aan heel wat toeters en bellen vast. Thuis bevallen wilde ik sowieso niet, nu had ik de eerste keer op 50ml na net niet te weinig bloed verloren dus het had thuis gemogen maar de verloskundigen vonden het misschien wel beter om gewoon weer naar het ziekenhuis te gaan.
De maanden verstreken en Gonny en ik hadden zo nu en dan contact omtrent de zwangerschap, ik was er nog niet zo heel erg mee bezig, onze dochter slurpte alle tijd op zodat ik minder met de zwangerschap bezig was. Maar op den duur moest ik er natuurlijk toch aan geloven, het ene moment dacht ik “ach, ik zie het wel” en het andere moment zag ik het weer niet zitten. Gonny en ik hebben er veel over gepraat en dat was voor mij al heel erg fijn. Met mijn man kon ik niet echt gesprekken erover hebben, de ene vriendin was zelf nog nooit bevallen, de ander zag er nooit tegenop dus daar kon ik ook niet altijd mijn ei kwijt.

De bevalling

De dag voordat ik uitgerekend was begon het ‘s nacht een beetje te rommelen. Ik werd ‘s nachts om 4.15 uur wakker en ben naar de toilet gegaan en daarna kon ik niet meer slapen, beetje buikkramp, rugpijn dus ik dacht aan voorweeën of oefenweeën. Om 5.15 uur ben ik weer uit bed gegaan en heb mijn man wakker gemaakt en gezegd dat hij moest klokken. Het was 6 min., 2 min, 6 min. etc. maar met weeën van maximaal 15 sec. dus ik dacht nog steeds niet dat ik echt aan het bevallen was. We hebben Gonny gebeld en afgesproken dat we later weer zouden bellen. Om 6 uur heb ik het ziekenhuis gebeld met deze mededeling en ze zeiden “kom maar gewoon dan kijken we hier wel of het begonnen is”. Dus ik heb mijn koffer verder ingepakt, Gonny gebeld en ze is zo snel mogelijk gekomen. Tegen 7 uur waren we in het ziekenhuis, toen had ik al wel door dat het serieus was maar het was nog prima te doen. Om half 8 kwam de gynaecoloog aan bed en meldde dat ik 8 cm ontsluiting had!!!!!!!!! Dus helaas geen ruggenprik meer, toen raakte ik wel even in paniek, ik moest het dus helemaal zelf gaan doen en hoe lang ging het nog duren. Gonny moest op den duur aan mijn armen trekken en tussen de weeën door samen met mij “mediteren” dat vond ik prettig. Mijn man stond met zijn bovenbenen tegen mijn voeten aan, bij elke wee drukte ik daar heel hard tegen aan. Het ging allemaal zooo anders dan mijn eerste bevalling. De weeën waren inmiddels wel op sterkte en op het moment dat ik dacht “ik trek het niet meer, braken mijn vliezen (eindelijk) en kwamen de persweeën, na 5 persweeën werd Joris geboren. Het was half 9!! Dus eigenlijk vanaf 6 uur dat ik het een beetje serieus nam en 2,5 uur later was hij er!! 1,5 uur daarna stond ik alweer te douchen waar Gonny mij mee geholpen heeft en om half 12 reden we alweer naar huis! Daar ben ik lekker in het kraambed gedoken waar de eerste kijkers al kwamen, ik was eigenlijk nog heel fit omdat ik weinig slaap had gemist. En ik voel me nu ook goed, met Joris gaat het goed en de voeding en met het hele gezin!! Ik was wederom heel blij dat Gonny erbij was al hebben wij grappend gezegd dat ze het deze keer een stuk makkelijker verdiend had met zo’n lancering! Gelukkig heeft Gonny mij bij mijn hele zwangerschap bijgestaan dat vond ik minstens in mijn geval belangrijk! Als er ooit een derde komt is Gonny er zeker weer bij, maar Gonny ga daar maar niet vanuit!!!

Groetjes Karin (de mama van Charlotte en Joris)

Willem

Bevallen met een Doula

Ga je bevallen en zie je er tegenop? Ik raad je 1 ding aan: zorg dat je er een doula bij hebt!!! 3 Maanden geleden ben ik bevallen. Inmiddels ben ik weer topfit en super gelukkig met onze zoon. Maar oh, oh, wat zag ik tegen die bevalling op!

Vorige bevalling

De vorige bevalling ging ik lekker naïef in, niet wetend dat een bevalling zo heftig kon zijn! Ik dacht: dat doe ik wel even. Niet dus. Ik werd overvallen door de pijn, de ontsluiting kwam niet goed op gang en het persen ook niet. Met een vacuümpomp is onze dochter er tenslotte – gelukkig gezond!- uitgekomen. Ik had het gevoel dat ze meer ondanks dan dankzij mij ter wereld was gekomen. Tijdens het baren voelde ik me overspoeld door alles. Ik had onvoldoende houvast en ik was in shock. Het was alsof ik er zelf niet meer bij was. Ondanks de geweldige steun van mijn man, dSe verpleegkundige en de verloskundige. Er was alleen nog maar pijn en afzien. Ik voelde me er alleen in.

Voorbereiding

Door deze ervaring zag ik extra tegen de volgende bevalling op. Deze keer wilde ik me goed voorbereiden. Tijdens de zwangerschap liet ik me geregeld masseren en kreeg ik cranio-sacraalbehandelingen (zie ook www.prezentbynature.nl ). Dit bracht me steeds weer tot rust. Geestelijk én lichamelijk. Ik voelde me dan weer helemaal in contact met mezelf en met mijn baby. Heerlijk was dat. Ook volgde ik nu yoga-lessen voor zwangeren. Van de yogajuf leerde ik hoe ik me tijdens de bevalling kon blijven ontspannen door me te concentreren op mijn ademhaling. Niet puffen, maar anders. Dat bleek een groot houvast te geven. Ademen, ademen, ademen! (En dan vooral uitademen!). Én de doula kwam op mijn pad. Dát leek me wel wat. Iemand die me tijdens de bevalling kon ondersteunen, een soort ‘personal bevallings-coach’.

Steun van de doula

Dat bleek goed uit te pakken. Wát een enorme steun heb ik gehad van mijn Doula! Met een hoofdletter wat mij betreft.
Zij was voor mij én voor mijn man tijdens mijn zwangerschap en tijdens de bevalling een geweldige steun! (En dat terwijl hij er eigenlijk eerst niet veel voor voelde dat er ‘een vreemde’ bij onze bevalling zou zijn). Door haar kon ik steeds door moeilijke perioden tijdens de zwangerschap (en dat waren er behoorlijk wat!) heen komen, en weer met goede moed verder. Zij was een luisterend oor, vol begrip en met veel goede tips. Ze was een soort moeder en vriendin tegelijk, die er was als het nodig was, zonder opdringerig te zijn. Ze zorgde ervoor dat ik goed voor mezelf kon zorgen. Ook tijdens de bevalling. Door haar was de kring van mensen om mij heen, die ik als barende vrouw nodig had, rond. Dankzij haar kon ik nu nog veel meer steun van mijn man ontvangen en had ik vertrouwen in mezelf, de hulpverleners, de natuur en in alles. Hierdoor kon ik deze keer meer ontspannen en kon ik bij mijn (oer)kracht komen. Hierdoor is onze zoon ter wereld gekomen dankzij en niet ondanks mij. En daar ben ik erg dankbaar voor.

Conclusie

Ik ben ervan overtuigd dat ik door het vertrouwen dat ik voelde dankzij de steun en begeleiding van de doula, deze keer de uitnodiging die een bevalling voor mij is, kon aannemen: in mijn kracht komen. En blijven, trouwens. Ook nu ervaar ik in mijn dagelijkse leven nog steeds een kracht in mijn buik die ik voorheen niet zo sterk voelde. Al met al was de bevalling deze keer een helende en sterker makende ervaring. Dus nogmaals: zie je tegen de bevalling op, zorg dat je omringd bent van steun.
Een Doula kan je hierbij geweldig helpen: Lang leve de Doula!!!

Brigitta Keverling

Romeo (vader)

“Schat ik wil een doula”

“Schat ik wil doula”, zei mijn vriendin. Dit was mijn eerste confrontatie met het fenomeen doula. Nog nooit eerder had ik er van gehoord. Wat, wie is dat, een nieuwe koffie machine, de vrouw van Abdullah?! Gelukkig kwam snel het verlossende antwoord. Mijn vriendin legde me eventjes haarfijn uit wat een doula is en, wat zij eventueel voor ons zou kunnen betekenen tijdens de bevalling en de weg hier naar toe. Als vriend voelde ik me in eerste instantie eigenlijk een beetje gepasseerd en dan ook nog te bedenken dat ik 2 kinderen uit een vorige relatie heb. Ook kreeg ik het gevoel dat ze me tijdens de bevalling niet zou vertrouwen. Enfin, ik stemde ermee in en liet het gewoon over me heen komen. Ik zou wel zien, we zouden toch immers eerst met elkaar kennis maken en een intakegesprek hebben.
Het intakegesprek viel net tijdens een EK wedstrijd maar goed, je moet wat voor je zwangere vriendin over hebben. En daar was ze dan: Gonny onze doula. Het gesprek verliep zeer prettig ik begon de voordelen voor mijzelf ook in te zien. We spraken nog eens een keertje af om de wensenlijst door te nemen en het contract te tekenen. En toen was het wachten op de weeën en, het seintje van mijn vriendin om Gonny te bellen. Tijdens de weeën had ik meer tijd om alleen op mijn vriendin te concentreren en, de gaten die ik liet vallen vulde Gonny soepel in. Op weg met de auto naar het ziekenhuis waar mijn vriendin zou gaan bevallen, bekommerde Gonny zich op mijn vriendin zodat ik toch nog een beetje op het verkeer kon letten.

Tijdens de bevalling was Gonny echt een grote steun en rustpunt voor ons beiden. Ik kan het dan ook echt iedereen die moet gaan bevallen aanraden een doula in de armen te nemen. Oh ja …. het begin van de bevalling ging helemaal volgens boekje maar uiteindelijk is onze Romeo kerngezond met een vacuümpomp ter wereld gekomen.

Steven Corputty

Ruben (vader)

Mijn ervaring met doula Gonny

Keuze voor een doula

Spanning, wanneer gaat het gebeuren, hoe gaat het gebeuren?? Wat gaat er allemaal gebeuren?? In Nederland heb je geen doula nodig, alles is geregeld, alles gaat vanzelf. Ook het kind komt vanzelf. Het enige wat je hoeft te doen is ontspannen en rustig blijven en bellen. Zeggen ze… Natuurlijk is dat ook zo, maar toch miste ik iets in het supergeorganiseerde geheel: Persoonlijkheid. Niets ten nadele van de verloskundigenpraktijk, daar werken geweldige mensen die zich voor 200% inzetten. Maar je weet niet welke verloskundige komt, bovendien is zij druk met het medische deel en moet tussendoor ook nog ergens anders heen. Daarom sprak een doula mij aan. Wetende dat wij als zelfstandigen geneigd zijn om tot het laatste moment te werken, te bevallen en daarna weer verder te gaan met werken, was de keuze voor een doula ook een bewuste keuze om een extra rem in te bouwen en een vertrouwd persoon aan je zij te hebben. Bij het bekijken van de website van Gonny sprak het mij aan dat zij een veelzijdige vrouw is die openstaat voor andere denkbeelden over de wereld. Tegelijkertijd houdt zij de dingen gescheiden. Bij het telefooncontact en bezoek bij ons thuis voelde ik de klik van vertrouwen en openheid om jezelf te mogen zijn. Hierdoor wist ik dat Gonny een juiste keuze was.

De begeleiding

Gonny belde 1x per week om met Astrid te praten over hoe ze zich voelde en hoe het met haar ging. Naast de grote buik werd het hierdoor ook duidelijker dat de bevalling er aan zat te komen.
8 mei 2008: ‘s ochtends vroeg, Astrid had weeën, de bevalling begon. Gelijk de verloskundige en Gonny gebeld. Astrid deed het geweldig. Ze ving de weeën goed op, deze kwamen gelijk al regelmatig en vlot achter elkaar. Met de komst van Gonny kon ik de rompslomp beter loslaten en mij op Astrid richten. Door de extra aandacht van Gonny zoals mee puffen, ondersteunen bij het lopen, water met een rietje, pompspuitje en rustgevende muziek voelde alles vertrouwd en veilig en kon ik goed bij Astrid blijven en haar helpen de weeën op te vangen. Ook tijdens het hectische en zware deel naar en in het ziekenhuis was het fijn om te weten dat zij er ook was. Na de bevalling is Gonny nog even gebleven, zo kon het nog even rustig tot ons doordringen dat wij vader en moeder waren geworden van onze lieve Ruben (zie www.rubendam.nl). Een paar weken later kwam Gonny nog langs om na te praten en ons het geboorteverslag te geven. Mooi om te lezen wat er eigenlijk precies is gebeurd.

Tot slot

Na zo’n goede klik en intensieve ervaring wil je het liefst het etiketje goede vriend op Gonny plakken, maar wetende dat afstand en tijd belemmerd zijn en andere mensen die willen bevallen haar nodig hebben, stoppen we deze vriendschap en ervaring in het doosje zeer goede herinneringen. Uiteraard blijven we haar volgen en op de hoogte houden van Rubens belevenissen in deze wereld.

Veel liefs, Wilko Dam

Ruben (moeder)

Een doula is er voor jòu!

‘Een doula, wat is dat?’ Het wordt me nog vaak gevraagd als ik vertel over mijn bevalling. Elke keer opnieuw verbaast het me dat nog zo weinig mensen – vooral vrouwen – ervan hebben gehoord. Tijd om dat eens te veranderen!

Ruben is geboren op 8 mei 2008 om 8 uur ’s avonds. ’s Ochtends werd ik rond een uur 7 wakker van iets wat op weeën leek. Omdat ik Gonny niet voor niets vanuit Haren naar Zwolle wilde laten komen, wilde ik eerst nog het bezoek van de verloskundige afwachten. Maar toen die zei dat ik toch werkelijk aan het bevallen was, kwam Gonny meteen. Haar aanwezigheid maakte me meteen rustiger. Er was nu iemand die wist hoe het was om te bevallen. Want ook al was Wilko (mijn man) er helemaal voor mij, hij had ook nog nooit een bevalling meegemaakt.

De eerste weeën heb ik opgevangen met op de achtergrond de rustige muziek die Gonny had opgezet. Met een washandje depte ze zo nu en dan mijn gezicht. Ze dook mee in mijn weeën, waardoor ik ze beter kon opvangen. Ook had ze rietjes meegenomen zodat ik al liggend zo nu en dan wat kon drinken. En ze gaf me koekjes: die smaakten goed. Rond etenstijd stelde ze voor om brood te smeren, zodat Wilko ook iets te eten zou krijgen. Daar was hij de hele ochtend nog niet aan toegekomen. Maar door het breken van de vliezen en het plotselinge vertrek naar het ziekenhuis lukte dat niet meer. Tijdens de 10 minuten durende autorit naar het ziekenhuis zat Gonny naast me op de achterbank. Toen ik het ziekenhuis in ging was zij bij mij, terwijl Wilko de auto parkeerde. Op de kraamafdeling was het druk en hoewel ik had aangegeven graag pijnstilling te willen, liet een verloskundige of gynaecoloog lang op zich wachten. Gonny heeft toen gevraagd wanneer er iemand bij mij zou komen, zodat Wilko bij mij kon blijven. Tijdens de zware en pijnlijke weeën zat Wilko constant bij mij, maar toen hij even wegging, zat Gonny er. Aan de verpleegkundigen legde ze uit wat een doula is en wat zij wel en niet doet. Wilko vond haar koeken – uit ervaring weet ze dat het slim is om die bij zich te hebben – aan het eind van de dag erg lekker. Toen Ruben eindelijk geboren was, met de vacuümpomp want hij wilde er niet uit (waarschijnlijk zat zijn handje in de weg), bleef ze nog een paar uur bij mij om na te praten terwijl Wilko onze ouders en vrienden vertelde dat ons kleine mannetje er was.

De telefonische gesprekken die we in de weken voor de bevalling voerden, waren fijn. Elke keer spraken we een vast tijdstip af waarop Gonny mij belde. We hadden het over van alles. Een paar weken na de bevalling kwam Gonny weer langs. Ze had een mooi geboorteverslag gemaakt waarin stond hoe de bevalling verlopen was. Leuk om te lezen, want mijn tijdsbesef week nogal af van wat Gonny beschreef. Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik Gonny heb gebeld. Als zelfstandige heb ik geen officieel zwangerschapsverlof. Het werk gaat altijd door en aan een goede voorbereiding op de bevalling kwam ik niet toe. Ik twijfelde wel: heeft een sterke en zelfverzekerde vrouw dat nodig? Bovendien is Wilko er, net als de verloskundige. En mag je van iemand die je niet kent verwachten dat zij de hele bevalling erbij blijft, hoe lang het ook duurt? Dat is nogal wat. Maar zo’n 6 weken voor de bevalling werd het me allemaal teveel en ik heb meteen een doula gezocht. Op gevoel: wat Gonny doet en vertelt op haar website sprak mij en Wilko aan. Het klikte ook tijdens het kennismakingsgesprek. Ruben is een echte ‘doulababy’: een ontspannen en blij ventje. Dus: mocht er ooit een tweede bevalling komen, dan mag – nee, moet – Gonny daar weer bij zijn!

Astrid Groothuis

Nienke

Mijn ervaring met doula Gonny

Voorgeschiedenis

Eerst mijn voorgeschiedenis en dan waarom een doula? Hallo, ik ben Eva Kauffeld, samen met mijn man Henk wilde ik 7 jaar geleden een kindje. We raakten zo zwanger en de zwangerschap was mooi maar zwaar want ik was veel misselijk. De bevalling was erg zwaar, het kindje werd in mijn buik geschat op een 7 ponder. Met een vacuümpomp wilden ze het op de wereld halen, maar deze bleek lek te zijn, dus alles liep mis. Het hoofdje werd geboren en ik (moeder) zakte steeds verder weg, maar dat hadden ze nog niet door. Pas toen mijn man het aangaf, zagen ze hoe slecht het met mij ging. Maar de rest van het lichaampje moest er nog uit. Ik was al heel ver weg, maar perste nog wel mee. De gynaecoloog zette zijn voet tegen het bed en begon echt te trekken. Dat heeft vast veel pijn gedaan. Ik heb toen veel bloed verloren. Mijn hb was na de bevalling 1.4. Dus ik was bijna dood!!!
Mijn man en moeder vertelden mij dit verhaal later, omdat ik toen al ver weg was. Onze zoon Jupiter woog geen 7 pond, maar 9,5 pond, dat is wel een heel verschil. Hij was een ontzettend grote baby!!!!
Hij was helemaal schoon, ze hoefden hem niet eens schoon te wrijven. Zijn Apgarscore was een dikke 10. Nou, wat wil je nog meer. Door het grote bloedverlies en alles samen tijdens de bevalling heb ik een bloeding in de hersenen gehad. De eerste 1,5 jaar na de geboorte van Jupiter kon ik niet lopen. Ik zat in een rolstoel. Doktoren en mensen in mijn omgeving zeiden dat er niets aan de hand was en dat ik mijn leven moest oppakken. Maar dat lukte me niet. Toen ben ik weer opgenomen in het ziekenhuis in Groningen en toen bleek dat door het overmatig bloedverlies en de bloeding in mijn hersenen mijn hypofyse was afgestorven. Mijn bijnieren werkten niet meer en het bleek dat ik een zeer zeldzame ziekte had overgehouden aan die zware bevalling: het syndroom van Sheehan. Al die tijd geloofde niemand mij, maar al die tijd had ik gelijk gehad. Hierdoor heb ik het eerste 1,5 jaar veel van Jupiter gemist. Wat ik de dokters kwalijk neem. Na een paar jaar wilden we weer zwanger worden, dit kon echter niet meer op de gewone manier. Dus heel lang hormonen geslikt en veel naar het ziekenhuis gemoeten. Totdat we in januari 2008 een i.u.i behandeling deden en gelijk al daarna bleek ik zwanger te zijn. Dat was geweldig, onze zoon Jupiter zou eindelijk een grote broer worden! De eerste 5 maanden was ik veel moe, maar ik ben niet misselijk geweest.

Contact met Gonny

Er was op een gegeven moment een 9-maandenbeurs in het WZA in Assen, daar leerde ik doula Gonny kennen. De angst voor deze bevalling begon een beetje te komen. De doula’s vertelden wat hun werk was. Ze helpen en coachen je tijdens de bevalling en ze houden je steeds in de gaten. Ik kreeg heel wat folders en die ging ik thuis eens doorlezen. Maar met Gonny klikte het gelijk al op de beurs Ze gaf me een goed en vertrouwd gevoel van binnen. Dat vertelde ik mijn man Henk toen ik thuis kwam. Hij wilde Gonny ook wel leren kennen voor hij iets besloot, dus maakten we een afspraak en stelden al onze vragen. En al snel hadden we besloten om het toch te doen. Gonny is mee geweest naar het ziekenhuis om te kijken hoe de baby groeide en me te helpen met vragen te stellen aan de gynaecoloog. Ze stond steeds achter ons. Dat was wel fijn. Gonny is nog 1x langsgekomen bij ons thuis om alles door te nemen en al onze geboortewensen op papier te zetten. Ik wilde dat er veel foto’s werden gemaakt zouden worden en dat ik alles zou zien van de bevalling en dat Gonny me goed in de gaten zou houden!!! Alles stond op papier, ook dat ik door een anesthesist geprikt zou worden en dat ze niet eindeloos zouden doorprikken.

De bevalling

Om 2.15 uur ‘s nachts waren thuis mijn vliezen gebroken. Eigenlijk onmogelijk, want ik kon geen spontane bevalling krijgen door mijn ziekte. Maar goed!! We regelden dat oma thuis op Jupiter zou gaan passen. In de tussentijd hadden we het ziekenhuis al gebeld. Toen we in het ziekenhuis waren was het al 03.00 uur. We belden na een paar uur Gonny, die zou gelijk komen. Ze was er al heel snel.
Ze hielp me overal mee. Ik heb nog op een skippybal gezeten. Ze masseerde mijn benen. Er was muziek. Ze hield alles in de gaten en ze was er voor Henk, die de bevalling ook zag aankomen. Iedere wee zette ik mezelf er goed door en Gonny masseerde me steeds. Op een gegeven moment kwam de verloskundige om te kijken hoe ver ik was. Ik bleek al 6 centimeter ontsluiting te hebben. Ze heeft gekeken of ze mij kon prikken voor een infuus. Toen ze dat niet aandurfde stelde Gonny voor om er een anesthesist bij te halen. Dus werd ik naar de o.k. gereden met doula Gonny die aan mijn zijde bleef. Ik bleef daardoor rustig en dat werkte voor de baby ook goed. Het infuus zat er vrij snel in. Toen werd ik naar de verloskamer gebracht. Daar was Henk, die alle spullen van ons al daarheen had gebracht. Hij was blij dat het infuus in 1x zo goed was ingebracht. Ik kreeg steeds vaker en pijnlijkere weeën en wist me soms geen raad. Maar Henk zei lieve dingen en doula Gonny masseerde me en wist me er goed bij te houden. Ze zei: “Het komt goed”. De verloskundige en de verpleegkundige waren ook zo lief. Iedereen hield me in de gaten. Op een gegeven moment kwam ook mijn moeder binnen en werden de weeën ook steeds steviger. De enige die me toen nog mij mocht masseren en tegen mij mocht praten was Gonny. Ik kon niet meer tegen al die drukte en aangeraakt worden. Ik keek naar haar als ik pijn had, ze pufte mee en aaide mij. Ik mocht knijpen in haar hand zodra ik me niet meer lekker voelde Ik weet echt alles nog van deze bevalling. Toen moest ik op een gegeven moment mee persen. Mijn moeder hield mijn hoofd vast, Gonny bleef aan mijn zijde en Henk maakte foto’s en zei lieve dingen. “Nog 2x persen”, zei de verloskundige, ”en dan is het er”. Dat waren de zwaarste weeën, ik perste hard en toen kwam de baby er uit. Gonny zorgde dat ik mee kon kijken (via de spiegel) en vertelde wat er allemaal gebeurde, ieder moment. De verloskundige legde de baby bij me, Henk knipte de navelstreng door en ze lieten me de moederkoek zien. Gonny heeft veel foto’s gemaakt van de geboorte, zodat ik niks gemist heb. Toch heb ik wel weer veel bloed verloren Maar nog net geen bloedtransfusie zeiden ze.

Geboren

Toen de baby was geboren, was het nog een verrassing wat het was. “Hoera, het is een meisje” zei de verloskundige en dat vonden we geweldig. “Nu hebben we van beide wat” zei Henk snikkend.
Wat vond ik het mooi al die gezichten die onze dochter en mij bekeken. Toen vertelden we haar naam: Nienke Marije Jet. Een prachtige naam vond iedereen. De kinderarts bekeek Nienke en haar bloedsuiker bleek wat laag. Haar score was dus een 9, nou hartstikke goed. Toen mocht ik haar haar eerste flesje geven, dat was een mooi moment. Gonny vertelde hoe ik het flesje moest geven.
Iedereen mocht Nienke even op schoot en ik wilde nog wat foto’s van de verloskundige met Nienke en de doula. Mijn moeder en Henk en ik stonden ook veel met haar op de foto!!! Gonny heeft Henk nog even een sigaret buiten laten roken en ze heeft ons toen alleen gelaten. Alle artsen, Henk, mijn moeder en Gonny vonden dat ik de bevalling ontzettend goed had gedaan. Iedereen vond het knap gedaan. Maar allemaal met steun van een hele lieve doula Gonny. Ze heeft ons zoveel bijgestaan. En dat hadden we wel nodig na al die nare ervaringen van 7 jaar geleden. Nu durf ik zeker een derde zwangerschap en bevalling aan!!! Het is wel het mooiste om niet te weten of je zwanger bent van een meisje of een jongen. Dat moment moet je bewaren voor de bevalling. Dat was een heel mooi moment. Dus voor iedereen die dit leest: laat verrassingen zo zijn. Je hoeft niet te weten wat het wordt. “Het belangrijkste is dat het gezond is” zei onze zoon! Het is geweldig als je verteld wordt als je bevallen bent wat het is. Dat is zo’n dubbele verrassing. Een echte verrassing van 4200 gram in ons geval! En dat doula Gonny er bij was, was een ontzettend rijke ervaring, want zonder haar had ik het zeker niet gekund. Iemand die zo dicht bij je staat. Ze heeft zoveel geregeld, ook veel nazorg. Mensen die echt bang zijn, net zoals ik was, moeten in een doula geloven. Deze mensen doen zo ontzettend veel voor je. En ze geven je meer krachten waar van ik dacht dat ik ze niet had. Maar doula Gonny heeft me laten zien en voelen dat ik heel veel krachten heb. Bedankt Gonny.

Het nagesprek.

Doula Gonny is 2 weken na de geboorte van Nienke nog weer langs geweest om na te praten of we tevreden waren over hoe ze alles heeft gedaan. We vertelden haar dat we zeer tevreden waren. Ze heeft ons echt doorheen geholpen. Ook vulden we nog een papier in over de tevredenheid. Doula Gonny had voor ons nog een verslag gemaakt over de hele bevalling. Zo kunnen we precies lezen wat er allemaal is gebeurd. Ze heeft ieder uur en ieder moment in het verslag opgeschreven. Leuk om terug te lezen en ze had ook nog wat mooie foto’s erbij gedaan. Voor later, voor Nienke en ons.
We hebben lang nagepraat en we maken ook gauw weer een afspraak. Ze heeft Nienke nog even op schoot gehad en daar hebben we nog wat foto’s van gemaakt. Doula Gonny, we hebben een goede herinnering aan jou en kunnen nu ook zeker een volgende bevalling aan!!!! Voor iedereen: neem een doula. Ze kan zoveel angsten bij je wegnemen en je hebt er zeker een hele leuke tijd aan. Je moet wel iemand nemen die bij je past. Doula Gonny paste bij ons. Ze heeft ons echt ieder moment laten meemaken en ons overal bij betrokken. En dan ook nog zo’n mooi verslag krijgen, wat je altijd kunt teruglezen. Dat is echt een kostbaar geschenk! Hopelijk zijn er na mijn verhaal veel vrouwen die het aandurven om net als ik een doula er bij te halen. Het is zo kostbaar om je hele bevalling mee te maken, ook als je angstig bent. En wat is nou mooier om ook nog gewoon te bevallen zonder al die hulpmiddelen? Daar kun je echt een doula bij gebruiken.

Groeten van Eva Kauffeld, Henk, Jupiter en Nienke.
Nienke is geboren op 15 september om 12.59 uur!