Zonder medische ingreep Archieven | Pagina 2 van 4

Riva

Verslag van de geboorte van Riva

Aanleiding om een doula te zoeken.

Bij mijn eerste bevalling mocht ik eerst niet thuis bevallen. Dat hebben we toch gedaan en het werd een mooie bevalling. Toen was ik al dicht bij mezelf. Vijf jaar later ben ik weer zwanger geworden. Dan ben je er even helemaal uit geweest: uit de baby’s, zwanger zijn en bevallen. Ik stapte er dus weer nieuw in en toen ging ik de verloskundige volgen. Op een gegeven moment botste dat. Ik realiseerde mij: wat nu gebeurt en gezegd wordt klopt niet, past niet meer bij mij. Er moet iets zijn waar ik een weg in kan slaan waarin ik mijn gevoel kan terugvinden. Door de procedure van zwanger zijn te volgen, was ik afgeleid van mezelf. Dat vond ik eerst heel verwarrend. Toen vond ik een doula en bij haar kon ik mijn eigenheid kwijt. Bij Gonny maakt het niet uit hoe ik het wil, dat vind ik heel mooi. Dat ik helemaal mezelf mag zijn. Omdat de doula geen oordeel heeft, kan de vrouw helemaal in haar kracht blijven en het op haar manier doen, hoe die ook is. Dat is hun waarheid. Het heeft geen zin om je mening te geven, daar komt de vrouw zelf wel achter in haar leven. Stap voor stap.

Wat de doula betreft kan ik kort en krachtig zijn: door Gonny ben ik in mijn kracht gebleven. Een bepaalde kracht in mezelf, die er gewoon mag zijn. Dat wist ik daarvoor al. Toen ik de beslissing had genomen om Gonny in te schakelen als doula, had ik al heel snel het gevoel weer terug. Er bestaat dus gewoon iets waardoor je in je eigen kracht kan blijven!

Hoe we de doula hebben gevonden.

Via een gesprek met de eigenaresse van een winkel (die ook zwanger was) ontdekte ik het bestaan van de doula. Ik vond het prima en leuk, maar was toen nog niet zo ver om daarover te gaan lezen. Toen ik al best ver in mijn zwangerschap was, klopte mijn visie ineens niet helemaal meer met de visie van de verloskundige. Toen vond ik Gonny’s kaartje in een kaartenbak bij een winkel. Toeval bestaat niet! Op haar kaartje stond een beknopt verhaaltje en daarna heb ik op haar site er van alles over gelezen. Ik voelde wel aan: dit is goed. Het paste bij mij, helemaal mijn ding. Toch heb ik het kaartje weggelegd. Ik ging zwangerschapsyoga volgen en kwam bij Sylvia terecht, waarmee ik gelijk een klik had. Tegen haar zei ik dat ik misschien wel een doula zou willen. Zij reageerde daarop enthousiast door te zeggen: “Ja, ik heb ook een doula. Ik heb Gonny. Oh, die is zo lief!” Toen was het gelijk o.k. Het was dus een heel proces voordat we kozen voor een doula.

Ons contact met de doula.

In eerste instantie kwam het initiatief tot contact opnemen helemaal van mij. Toen Gonny me belde voor een afspraak vroeg ze of mijn man er dan ook bij kon zijn. Het is goed dat ze dat zei, anders had ik misschien het eerste gesprek zonder hem gedaan. Het contact samen aangaan is goed, want dan start je samen, ben je gelijkwaardiger en kun je samen er in groeien. En van elkaar horen en elkaar informeren. Ik wilde wel een doula. Toen ik mijn man vroeg naar zijn mening, vertelde hij, dat hij er al over nagedacht had en vond dat er iemand voor mij moest zijn tijdens de bevalling. Hij kende de mogelijkheid van een doula natuurlijk niet, maar na het kennismakingsgesprek wel! Hij vond ook, dat hij meer geïnformeerd was na het gesprek met z’n drieën. Ik wist het in wezen allemaal al. Bijvoorbeeld dat je ontspant als je gaat zoenen. En dat dat dan weer goed is voor de bevalling. Het was even nodig dat het allemaal gezegd zou worden, meer voor de ratio van Ard. Ik wist het vanuit mijn oer weten.

De bevalling.

Ik heb mijn bevalling als heel mooi ervaren, net als mijn man Ard. Ik kan me alles nog herinneren, de hele dag. Er is niet een stukje wat er uit springt. Het is een rondje, één geheel. Ik heb helemaal mijn lichaam gevolgd. En maar wachten tot het niet meer leuk zou zijn, maar dat moment kwam niet. Terwijl de weeën bij deze bevalling veel krachtiger waren dan die bij de vorige. Ik kon het heel goed aan. Omdat Ard me heel goed hielp en ook omdat Gonny er bij was. De greep die ze had voorgedaan in mijn onderrug hielp ook goed. Als ik die niet had gehad; die had ik echt zo nodig! De heftige oergeluiden die ik maakte tijdens het persen heb ik ook als prettig ervaren. Als het teveel wordt, moet jij je kunnen uiten, toch? Ik vond het ook geweldig, dat ik mijn kindje er gewoon heb uit gedanst. Het is natuurlijk een geweldig gevoel dat ik dit kon, daardoor voel ik me nu zekerder. Ik ben heel trots op mezelf. Dat ik het heb gedurfd! Dat ik heb gekozen om thuis te bevallen. Dat ik heb gekozen om het op mijn manier te doen. Met kaarsjes en met een doula. Me niet laten afleiden door een verloskundige of andere mensen om me heen. Dat maakte me als vrouw krachtig.

Mijn man bleek achteraf heel bang geweest te zijn dat iets mis zou zijn. Maar daar was ik me op dat moment helemaal niet van bewust. Ik was met mijn ding bezig. En ik wist het gewoon: het is goed. Als de vader met bepaalde angsten zit, is de doula is toch een vertrouwenspersoon, een soort buffer. Dus daarom was het ook fijn dat Gonny bij de bevalling was. Ard voelde zich ook heel verantwoordelijk. Gelukkig is er dit keer meer rust voor hem geweest. Tijdens de bevalling had hij het steeds druk (dit keer met helpen de weeën opvangen), maar we hebben meer kunnen samenwerken. En er was minder gestress. Wat hij heel prettig vond was, dat hij deze bevalling er helemaal voor mij kon zijn. Geweldig dat hij constant die greep kon doen. Elke keer had ik hem nodig en was hij er voor mij. Hij kijkt dan ook terug op een heel mooie bevalling. Dat zegt hij ook tegen iedereen. Voor hem is het geboorteverslag ook goud waard. Hij vond het heel mooi.

Hoe hebben we de doula ervaren.

Ik vind het belangrijk dat een doula is er niet alleen voor de moeder is, maar ook voor de vader. Het is ook een heel proces voor de man. Die wordt voor het eerst vader of voor de tweede keer. Het verschil tussen onze 1e en 2e bevalling (met doula)is, dat mijn man nu zijn verhaal ook kwijt kon, omdat er naar hem werd geluisterd. Het geboorteverslag dat Gonny had geschreven is voor ons ook heel belangrijk. Mijn man speelde een grote rol tijdens de bevalling en dat kon hij nu terug lezen. We vroegen ons wel van te voren af hoe dat zou gaan met Gonny straks er bij. Zou ze de hele tijd bij mij zijn. Of zou ze me met rust laten? Wel een beetje spannend vond ik dat! Gonny had van te voren wel duidelijk daarover verteld. Maar ik wist niet hoe dat bij ons zou verlopen. Ik benaderde het vanuit de ratio. Moeten wij wat doen? Ze is toch bij ons op bezoek. Een beetje onwennig toch. Maar Gonny gaf aan: “Ga lekker je gang”. En al heel snel weet je hoe het is, hoe het gaat. Het bleek gewoon vanzelf te gaan. Ard en ik waren met z’n tweetjes wanneer we dat wilden. Bij ons liet Gonny alles gebeuren. Ze zat op een stoeltje, dat vond ik heel mooi. Het liep gewoon.

In één woord een doula omschrijvend zou ik zeggen: ondersteunend. Ik vond het heel prettig dat ze er constant was. De verloskundige en de kraamverzorgster zijn er op hun eigen manier, vanuit hun eigen kennis en perspectief. Dat is niet verkeerd, maar ze hebben hun eigen doel. De doula is er vanuit ons perspectief. Dat alles goed is hoe jij het ervaart, dat is de kracht van de doula denk ik. Iets wat ons ook heel erg heeft geholpen, is dat ze dus terugkwam na de bevalling. Dat hielp ook met het verwerken. De evaluatie hoorde ook nog bij het hele verhaal. Bij een volgende bevalling kiezen we weer voor een doula. Ik vind het zo prettig. Dat er iemand voor ons is. We zouden het zo weer doen. Gonny werkt ook echt vanuit het hart en dan betaal je de factuur met plezier. Het is het super waard. Ard dacht dat het meer dan 1000 euro zou kosten. Toen hij hoorde van het bedrag zei hij: ”Nou, dat doen we gewoon!” En daar hebben we geen spijt van gehad, in tegendeel!

Abel (moeder)

Bevalverhaal Abel (moeder)

Mijn vriend en ik hebben elkaars bevalverhaal pas gelezen toen we het allebei helemaal af hadden.

Genieten

Ik heb ontzettend genoten van mijn bevalling. Dat hoor je nou vrijwel nooit iemand zeggen. En ik had zeker niet durven dromen dat ik dit zou kunnen beweren over mijn eigen bevalling. Toch is het helemaal waar, en dan bedoel ik niet alleen dat het mooi, bijzonder, fijn was; dat was het allemaal, maar het was ook écht genieten, van de verbondenheid met mijn vriend en de mensen die er bij waren, van de kracht die ik voelde en het vertrouwen dat ik in mezelf had, maar ook van het heerlijke gevoel van het lijfje dat door me heen de wereld in gleed.

Van medisch naar natuurlijk

Hoe anders was mijn uitgangspunt geweest, maanden daarvoor. Wat ik van bevallen wist was het volgende: Het doet pijn. Het is gevaarlijk. Je knt het beste veilig in het ziekenhuis bevallen. Het is achterhaald om niet aan pijnbestrijding te doen. Inmiddels weet ik zoveel meer, en nu gelukkig ook nog uit eigen ervaring! Elke zwangere vrouw zal beseffen dat haar kindje er op een geven moment ook uit moet, en de beelden en verhalen om ons heen geven nou niet echt het vertrouwen dat dit iets prettigs zal worden. Toch hoop ik dat mijn verhaal zal helpen om erin te geloven dat dit absoluut wél kan, en dat bevallen allesbehalve pijnlijk, gevaarlijk of onmogelijk hoeft te zijn.

Ik kom uit een nogal medisch onderlegde familie, met een huisarts als vader en twee broers die geneeskunde studeren. Samen met de heersende beelden uit films en series bewezen de verhalen van vrouwen in mijn omgeving vooral dat bevallen iets lastigs zou worden, op zijn positiefs gezegd. Toen ik een avond alleen thuis was, ben ik ter voorbereiding wat youtube-filmpjes van bevallingen gaan kijken. Via via kwam ik terecht bij de documentaire ‘orgasmic birth’ en zag daar dingen die ik daarvoor voor onmogelijk had gehouden. Vrouwen die genoten van hun bevalling, zo mooi om te zien, krachtig, zonder angst, pijn en met zo veel liefde. Ik was er een beetje van in de war, en de weken erop las ik steeds meer over deze verborgen kant van bevallen.

De doula ontdekt

Via deze ‘alternatieve’ weg kwam ik er achter dat er zoiets als een ‘doula’ bestond, nog zo’n goed verborgen geheim. Met mijn vriend ging ik naar een voorlichtingsavond van het Martini Ziekenhuis, waar we gruwelden van de nare voorlichtingsverhalen. We wisten inmiddels al dat dit niet dé waarheid was. Gelukkig waren we er niet voor niets heen gegaan, want we spraken er met verschillende doula’s, en hadden meteen een klik met Gonny. Met haar hebben we veel, heel veel fijne gesprekken gehad, en kwamen zo steeds dichter bij ons eigen idee over bevallen en wat er voor mij en voor ons belangrijk was. Wat ontzettend waardevol is het voor me geweest om me zo goed voor te bereiden! Ook verlieten we snel onze verloskundigenpraktijk en kozen we voor een holistische verloskundige. Wat hier bijzonder aan is? Geen idee. In onze ogen is het enige dat anders was, dat zij wel de tijd nam om ons te leren kennen, onze vragen goed te beantwoorden en mij het vertrouwen te geven dat een vrouw prima in staat is om te kunnen bevallen – niet meer dan normaal voor een verloskundige, zou je zeggen, maar toch is dit een uitzondering. Ook maakte het veel voor me uit vooraf te weten wie er bij mijn bevalling zou zijn. We hoefden niet af te wachten wie er toevallig dienst had. En zouden ook niet te maken krijgen met dienstwisselingen.

Ontspannen

Tijdens mijn eigen voorbereiding was ik er achter gekomen wat het belang is van ontspanning bij een bevalling. Een ontspannen omgeving, ontspannen mensen om je heen, en vooral zelf totaal ontspannen kunnen zijn – dat maakt het verschil. Sommige boeken brachten het naar mijn idee bijna jubelend: het is zó eenvoudig! Je hoeft alleen maar te ontspannen en dan is een fijne bevalling binnen handbereik! Helaas heeft dit ook een keerzijde. Wat als je nou niet goed kúnt ontspannen? Ik was zelf zwanger geworden toen ik nog herstellende was van een fikse burn-out. Ontspannen was en is, op zijn zachts gezegd, nou niet bepaald mijn sterke punt. Ik was toen ik drie maanden zwanger was terug verhuisd naar het noorden vanuit de Randstad, samen gaan wonen met mijn vriend en net begonnen aan een nieuwe, veeleisende baan. Ik stond af en toe nog steeds echt bol van de stress. En daar hielp geen meditatie-momentje, mindfullness-cursus of yogales aan. Ik vond het zo moeilijk om iets te vinden om wat te kunnen ontspannen. Frustrerend om dan zo vaak te horen dat dit nou juist zo belangrijk was. Mijn stressniveau zorgde al voor genoeg schuldgevoelens tegenover het kindje in mijn buik. Gelukkig kwam ik er achter, mede door gesprekken met Gonny, dat er vele manieren van ontspannen zijn. Zo besefte ik me, persoonlijk detail, dat ik tijdens het vrijen met mijn vriend nooit problemen had om te kunnen ontspannen, hoe gespannen of gestrest ik ook was. Dit klinkt misschien raar, maar door dit simpele detail verloor ik in één keer heel veel onzekerheid en angst voor mijn bevalling. Met een gerust hart kon ik toen ook de boeken die wel erg enthousiast over ontspanning predikten, aan de kant schuiven en terug geven aan Gonny (ik heb denk ik wel tien boeken van haar geleend!). En voor mijn gevoel maakte de enorme liefde tussen mij en mijn vriend, heel veel goed van de negatieve effecten van stress op het kindje in mijn buik. Het kon toch niet anders of het moest wel voelen hoe welkom hij of zij was, en hoe verschrikkelijk veel zijn of haar ouders van elkaar hielden.

De bevalling begint

Op Eerste Paasdag werd ik om 7 uur ‘s ochtends wakker van kramp in mijn buik en een nat gevoel. Zou dit..ja! Het leek wel of mijn vliezen gebroken waren! Een gek idee dat het nu toch echt begonnen was. De dag ervoor was ik Gonny nog tegen gekomen in de supermarkt, waar ik zogenaamd aan het inslaan was voor de paasdagen. Maar blijkbaar was ik (ook) aan het inslaan voor mijn bevalling. Ik had al zo’n voorgevoel gehad dat ik Gonny tegen zou komen, en we dachten beide dat het nu niet lang meer zou duren. In bed maakte ik mijn vriend wakker, zei hem dat het nog wel even kon duren, maar dat mijn vliezen gebroken waren. Eerlijk gezegd dacht ik zelf al meteen dat het snel zou gaan. Mijn vriend was flink ziek geweest de dag ervoor, en ik hoopte dat hij nog wat kon slapen, omdat het nog een intensieve dag zou kunnen gaan worden. Hij viel gelukkig nog even in slaap terwijl ik al merkte dat de weeën (op dat moment dacht ik bij elke kramp: is dit een wee? Is dít een wee? Dit is dus een wee. Denk ik.) meteen regelmatig om de 4 of 5 minuten kwamen. Na een tijdje maakte ik hem dus toch maar wakker zodat hij zijn ouders kon bellen, die onze jonge hond op kwamen halen. Toen zij er waren, was ik net gaan douchen. Ik had niet gedacht dat ik daar 5 uurtjes later een prachtige zoon in mijn handen zou houden!

Ik was een tijd lang alleen in de douche. De krampen kwamen en gingen en werden heftiger. Ik was echt niet de hele tijd rustig en blij, ik vond het beangstigend, was ook bang voor wat ging komen. Ik dacht ook echt hele negatieve dingen, zoals: ik snap nu waarom mensen maar één kind willen! Dit nooit meer! Het was confronterend om te weten dat er geen weg terug was, dat het er nu op aan kwam. Toch vond ik daar in mijn eentje steeds meer vertrouwen en kracht terug. Ik probeerde veel verschillende houdingen, hurken, leunen, zitten, en merkte dat het echt vlot ging. Mijn vriend ging in de weer met het opzetten van het bevalbad. Ik had me er erg op verheugd om daar in te kunnen. Het is er echter niet van gekomen, de douche bleek de perfecte plek voor de geboorte van ons kindje. Op een geven moment liet ik mijn vriend Gonny bellen. Ik had het echt nodig om in het begin helemaal alleen te zijn, en zo in mezelf vertrouwen en kracht te vinden. Na een uur was Gonny er, en toen ze even bij me kwam kijken wilde ik eigenlijk niet meer dat ze weg ging. Overigens had ik daar, in de douchecabine, echt totaal geen besef van tijd – het leek niet te bestaan. Mijn vriend kwam nog eens langs en ik wilde hem ook graag dichtbij hebben, vroeg hem om op de wc te gaan zitten. Zo kwam hij dichter en dichter bij, tot we helemaal samen versmolten en hij een paar uur later onze zoon opving.

Op een geven moment voelde ik geen afzonderlijke weeën meer, maar een aanhoudende heftigheid en kracht, en ik wist niet goed meer wat ik moest doen voor verlichting, het leek of er geen enkel rustmoment was. Maar toen veranderde het, en ging ik totaal op in de golven die mijn lichaam voortbracht, het was heel bijzonder en heerlijk om me daar aan over te geven. Toch kon ik in mijn hoofd niet geloven dat dit al persgolven waren. Het leek me veel te snel. De verloskundige werd al wel gebeld, zij kwam een uur voordat onze Abel geboren werd in de badkamer zitten. Geweldig dat ze niets deed behalve er gewoon te zijn: geen inwendige onderzoeken, niet luisteren naar harttonen, geen dingen vragen. Dit zou allemaal voor zoveel afleiding hebben gezorgd van waar ik mee bezig was. (Voor mijn gevoel was ik trouwens ook met geen tien paarden de douche uit te krijgen geweest.) Ze kon geheel vertrouwen op wat ze zag en hoorde, en had het niet nodig om van buitenaf informatie te verzamelen. Ík was aan het bevallen, en daarom was ík ook de enige die zeker wist wat ik moest doen. Maar het oneindige vertrouwen van mijn vriend, mijn doula en verloskundige sterkten me enorm om dit zo te kunnen ervaren. Tegen mezelf zei ik voortdurend ‘alles komt goed (dit zegt mijn moeder altijd), ik doe het heel goed, ik ga helemaal open’, ik leunde en steunde op mijn vriend door de douchedeur heen terwijl de warme waterstralen op mijn rug vielen. Toen ik merkte dat het hoofdje van mijn kindje echt naar beneden kwam, visualiseerde ik ‘ik word enorm wijd! Het past!’, wat ik ook op dat moment vrij hilarisch vond, maar ik wist zeker dat het zou helpen. Ik zou niet uitscheuren of beschadigen, dat wilde ik niet en het leek me ook totaal overbodig. (Ik was en ben ervan overtuigd dat wij vrouwen fysiologisch gemaakt zijn om geboorte te kunnen geven, wat een onzin als iemand je wijs probeert te maken dat je ‘geluk’ hebt gehad als je er voordelig vanaf komt!)

Abel wordt geboren

Ik vond de persdrang een heerlijk gevoel. Het duurde misschien zo’n anderhalf uur in totaal, ik weet het niet precies. Het was heerlijk om me er aan over te geven, geluid te maken, mijn vriend te voelen en samen met mijn kindje dit door te maken. Uiteindelijk hield ik het gehurkt niet meer vol, en ging ik staan, in de deuropening, waarop mijn vriend het hoofdje van ons kindje aanpakte, terwijl ik wachtte op de volgende golf, die het lijfje geboren liet worden. Wauw! Wat een geluk en wat een liefde! Samen lachten we en huilden we van geluk, en zagen we dat we een prachtige, perfecte zoon hadden, die ons doordringend aanstaarde alsof hij vanuit een andere wereld kwam. Het was perfect, geweldig, heerlijk, een ervaring die mij mijn hele leven bij zal blijven. Van begin tot eind voelde ik dat ik samen met mijn kindje dit avontuur aan ging, dat zijn geboorte en mijn bevalling één waren. En wie had durven denken dat er voor mij zo iets mogelijk was als een extatische bevalling, met volop gevoelens van geluk en genot? Het maakt me heel gelukkig dat het zo verlopen is. En dat het zo op míjn manier gegaan is. Zelfs toen ik me helemaal over gaf aan de oerkracht in me, kon ik nog denken aan belangrijke dingen die ik gelezen of gehoord had – een manier van denken en doen die me helemaal eigen is, alles onderzoeken, nooit gedacht dat dat rationele zo goed samen zou kunnen gaan met het fysieke en emotionele! Fantastisch om te ervaren.

Vrouwen kunnen zelfstandig baren

Reacties van mensen om me heen zijn vaak dat ik geluk heb gehad, dat het een cadeau is geweest om zo te bevallen. Zelf weet ik dat dit absoluut niet waar is. Ja, ik ben intens blij dat het zo gegaan is, maar ik ben me er zeer van bewust dat dit voor een groot gedeelte te danken is aan mijn eigen voorbereiding, het vertrouwen van de mensen die erbij waren, en mijn eigen vermogen om op het moment van de bevalling te geloven in mijn eigen kracht en kunnen. Het is juist helemaal niets uitzonderlijks wat ik gedaan heb of hoe het gegaan is. Waarom zou je er als vrouw aan twijfelen of je wel kunt bevallen? Waarom zou je het níet kunnen? Waarom zouden wij, vrouwen, van alle wezens in ons dierenrijk, als enigen niet in staat zijn om zonder pijn, ellende en beschadigingen geboorte te geven? Het is gewoon niet waar wat ‘men’ daar over denkt. Wij vrouwen zijn geweldig goed in staat om te bevallen, het is een uitzondering als dat niet zou kunnen (minder dan 2 procent!). Maar net als dieren, hebben wij ook de goede omstandigheden nodig: ontspanning dus, vertrouwen, een prettige omgeving. Ik denk dat het in ieder geval belangrijk is dat je er over na denkt wat er bij je past, dat je je er van bewust bent dat de mensen die bij je bevalling zijn, de omgeving waar je je begeeft invloed hebben. Dat metingen, pijnbestrijding, en beslissingen van anderen invloed hebben op je bevalling. Ik hoop dat je als vrouw durft te kiezen wat er bij je past, wat er goed voor je voelt, vooral dat je beseft dat alleen jij dit kunt weten.

Ik ben geen bijzondere vrouw, geloofde zelf heilig in de medische wetenschap, en was ook echt bang en onzeker over bevallen. Ik hoop dat mijn verhaal je misschien kan helpen om te geloven dat een fijne bevalling voor je is weggelegd. Ik had ook nooit verwacht dat het zo zou kunnen gaan, dat ik er zo van zou kunnen genieten! Een doula heeft daar zo veel aan bijgedragen. Ik ben er van overtuigd dat thuis bevallen, in een zo ontspannen mogelijke setting, voor mij het verschil heeft gemaakt. Een doula is dan vrijwel onmisbaar – het onvoorbereid en alleen doen met je partner lijkt me gewoon een erg grote opgave. Helaas zijn de meeste verloskundigen veel bezig met meten en de ontsluiting in de gaten houden, in plaats van de bevallende vrouw goed aanvoelen en optimaal ondersteunen. Denk er goed over na wat dat meten voor jou toevoegt!

Steun van de doula na de geboorte

Ook de rol van Gonny ná de bevalling wil ik nog even noemen. In deze dagen ben je als verse moeder extra kwetsbaar, ik was dat tenminste zeer. Ik was dolgelukkig met Abel en het verloop van de bevalling, maar voelde me ook zeer wiebelig, doodop en euforisch tegelijk. En toen ik last kreeg van nachtmerries en angsten (ik kon de woorden van de stagiaire die het intakegesprek deed bij onze eerste verloskundige maar niet loslaten, die nogal boud stelde dat ik een verhoogde kans had op een postnatale depressie vanwege mijn burn-out-geschiedenis), was Gonny er meteen om me gerust te stellen in woord en gebaar. Dat maakt het zoveel lichter meteen, en dat is ontzettend belangrijk voor me geweest. Dank je wel Gonny, voor je begeleiding, dat je er altijd was en haarfijn aanvoelde wat mijn vriend en ik nodig hadden tijdens de bevalling. Zonder jou was het zo niet gelopen. Een doula is daarom een groot cadeau aan jezelf, je partner, maar zeker ook aan je kindje!

Abel (vader)

Bevalverhaal Abel (vader)

Mijn vriendin en ik hebben elkaars bevalverhaal pas gelezen toen we het allebei helemaal af hadden.

Zwanger en voorbereiden

Het is zaterdag 30 maart, mijn vriendin is gisteren uitgerekend. Toch is er geen tijd om ons druk te maken over een op handen zijnde bevalling. Mijn vriendin is grote inkopen aan het doen om de zondag door te komen en ik lig met koorts in bed. Daarbij opgemerkt dat we sowieso tamelijk ontspannen waren over het ter wereld brengen van ons kindje. Natuurlijk, het is spannend. Maar met veel voorbereiding en een vertrouwde en ontspannen omgeving moest de natuur zijn gang kunnen gaan. Mijn vriendin en onze zoon spelen de hoofdrol in dit stuk. Het zou hard werken worden dat wist ze, maar ze is er voor gemaakt. Ook dat weet ze. Wat mijn rol zou worden kon ik niet bevroeden. In de voorbereiding hadden we een paar boeken gelezen. Van het wat zweverige ‘Vrije geboorte’ kwamen we via Gonny bij het meer down to earth ‘Bevallen op eigen kracht’. Dit laatste boek heeft ons zeer goed geholpen. Het geeft een kritische kijk op de medicalisering rondom bevallen en over de strijd die vrouwen leveren met zichzelf en hun omgeving om natuurlijk en zonder ingrijpen te kunnen baren.
In ‘Vrije geboorte’ kwamen we de term doula tegen. Een ervaren iemand, die je gerust kan stellen tijdens de bevalling als je even niet meer weet waar je het zoeken moet. Dat leek mijn vriendin wel wat. Ik heb er altijd veel vertrouwen in gehad dat mijn vriendin het zelf kon. Ook zonder doula. Maar we wisten allebei niet wat voor nieuwe gevoelens en uitbarstingen er tijdens de bevalling gingen plaatsvinden. En dan kan het vertrouwen in mijn vriendin nog zo groot zijn; als alles nieuw is, kan het erg fijn zijn als er iemand is die dat voor je in een perspectief kan plaatsen. Het leek mij erg verstandig en geruststellend.

Kiezen voor een doula

We kwamen Gonny tegen op een kraammarktje in het Martini ziekenhuis op een infoavond voor zwangere stellen. Bij Gonny voelde het goed, zij zou het worden. In de gesprekken met haar naar de bevalling toe kwamen we er steeds meer achter hoe wij een geslaagde bevalling voor ons zagen en wat hiervoor nodig zou zijn. We hielden alle scenario’s open, maar we stelden ons vooral voor hoe wij het het prettigst zouden vinden. Geen ziekenhuis, geen ingrepen, de natuur zijn werk laten doen en vooral zo ontspannen mogelijk. Een voorspoedige zwangerschap gaf vertrouwen, maar vooral het bewustwordingsproces heeft ons erg geholpen. Als we het op ons af hadden laten komen, waren we zeker niet zo rustig aan de bevalling begonnen.

De bevalling begint

Maar we waren bij de zaterdag voor de bevalling aanbeland. Mijn vriendin was druk aan het hamsteren in de supermarkt en ik lag ziek op bed. Mijn vriendin had in de ochtend al gezegd dat ze zich vandaag anders voelde en dat ze dacht dat het niet meer zo lang zou duren. In de supermarkt kwam ze Gonny tegen. Voor Gonny een duidelijk teken dat er op korte termijn ‘iets’ stond te gebeuren.

Rond 7.00 uur maakte mijn vriendin me wakker. Ze voelde nattigheid, maar was er snel genoeg bij om een handdoekje op bed te leggen. ‘Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken’, zei ze. Ik kon eerst nog wel even gaan slapen. Zo’n vaart zou het niet lopen. Ze stuurde voor de zekerheid wel even een bericht naar haar moeder en Gonny, zodat ze op de hoogte waren. Een uur later werd ik weer wakker. Het was wel handig als ik mijn ouders even belde om de hond op te halen. Een pup, toen net vier maanden. Het leek ons niet heel handig om ons daar ook mee bezig te moeten houden tijdens de bevalling. Mijn ouders zouden er ruim een uur later zijn. Het begon nu wel spannend te worden. Ik kon me met de randzaken bezighouden terwijl mijn vriendin zich op de aanzwengelende weeën kon richten. Ze ging ‘even’ douchen. Ondertussen zat ik kort met mijn ouders in de keuken een kopje koffie te drinken. Ze namen de hond mee en ik pendelde tussen de keuken en de douche om mijn vriendin te helpen, drinken en eten te brengen en te vragen of ze iets nodig had. Vooral niet te veel vragen, dat had ze nodig. Aan haar manier van doen leek het mij dat ze vooral met zichzelf bezig wilde zijn, dus ik liet haar alleen in de douche maar bleef op de achtergrond om zo nodig aanwezig te kunnen zijn. Ondertussen heb ik het bevalbad opgezet. Geen water erin, want dan zou de douche niet meer aankunnen en dat was natuurlijk geen optie.

De doula komt

De tijd vloog voorbij. Het was alweer 10.30 uur geweest en mijn vriendin wilde graag dat Gonny over een tijdje zou komen. Die was er een uurtje later, met een tas vol spulletjes voor tijdens de bevalling. Toen Gonny er was, heeft ze eerst een tijdje samen met mij gewacht in de woonkamer. Na een kwartiertje ofzo (tijd is een vage mist tijdens de bevalling) wilde mijn vriendin Gonny wel even bij haar hebben. Het voelde voor mij eerst een beetje vreemd dat er wel iemand anders bij kon en mocht zijn en dat ik op de achtergrond was, maar ik besefte dat dit vooral een gedachte was die mijn eigen ego creëerde. Het was vooral belangrijk om te kijken wat mijn vriendin op dat moment nodig had. Toen ik ging kijken in de badkamer, zei mijn vriendin dat ze het fijn vond als ik op de klep van de wc ging zitten. Gonny zat ondertussen naast de douchecabine op de grond. Alleen maar zijn. Meer was ook niet nodig. Gaande de tijd verwisselden onze rollen en daar zat ik naast mijn vriendin op de grond. Doordat de douche al tijden aanstond, begon het in de badkamer steeds meer een tropisch regenwoud te lijken. De druppels drupten van het plafond op ons neer. Het enige dat ontbrak waren de planten. Die verzon ik er in mijn hoofd wel bij. Mijn vriendin greep zich vanaf dat moment om de paar minuten aan mij vast. Puffend en steunend hing ze over en tegen mijn schouder. Ik aaide haar door haar haar en gaf kusjes om dicht bij haar te zijn. Zo nu en dan probeerde ik haar schouders wat te masseren, maar dit werd subiet afgekapt. Op een korte sanitaire stop en een belletje naar onze verloskundige na, ben ik niet van haar zijde geweken. Om kwart over één was onze verloskundige er. Ze kwam tien minuten in de badkamer zitten en zei dat alles wel goed klonk. Ze ging wel even rommelen in de woonkamer. Met een waakzaam oor, dat wel.

De geboorte van Abel

Vanaf dat moment ging het snel. Zoals ik al eerder schreef, was tijd voor ons niet meer bewust aanwezig. Mijn vriendin begon meer geluid te produceren, maar voor mij totaal niet in een bepaald rimte. Ik had dus geen idee hoe ver ze eigenlijk al was. Wel dat ze zich helemaal overgeleverd had aan haar prachtige lichaam en tegelijk zeer goede voelsprieten voor haar omgeving. Gonny was op de achtergrond, maar ze zei wel dat het niet lang meer zou duren. Voor mijn vriendin was dit een positieve stimulans. Het verbaasde mij wel een beetje. Voor mijn gevoel was mijn vriendin nog niet zo lang aan het baren. Toen zei Gonny dat het snel zou kunnen gaan en dat ik mijn handen maar paraat moest houden, want Abel kon snel komen. Mijn vriendin ging staan met haar armen gespreid tussen de wanden van de douche. Niet lang daarna zag ik een deel van het hoofdje van mijn zoon naar buiten komen. Maar hij ging nog even een stukje terug. Hij vond het veel te fijn daarbinnen. Mijn vriendin deed het geweldig. Ze wachtte rustig af en bij de volgende wee kwam zijn hele hoofd naar buiten. Zijn warme, vochtige hoofdje lag in mijn handen. De verloskundige waarschuwde mij dat hij erg glad was, dus dat ik mijn handen er goed bij moest houden. Het ging fantastisch. Zijn lijfje gleed de wereld in en daar was hij. Onze zoon, Abel. ‘Welkom lieve jongen’. Alsof hij van een andere planeet kwam keek hij ons aan. Donkere ogen en een buitenaards hoofd. We waren vervuld van liefde voor elkaar en voor onze prachtige zoon die daar uit ontstaan is.

Tips voor aanstaande vaders

Tegen de mannen die twijfelen om een doula bij de bevalling te laten of er zelfs vijandig tegenover staan, zou ik graag willen zeggen: stel je vrouw centraal. Als zij denkt dat het haar zekerder en meer ontspannen maakt, steun haar. Hierdoor zal ze zich ook bij jou veiliger voelen. Juist door niet open over je angst te zijn of het niet willen toelaten, maakt dat je minder ontspannen naar de bevalling toewerkt. Waar je vrouw of vriendin ook om vraagt, steun haar en probeer in geen geval voor haar te beslissen of je onzekerheid op haar over te dragen, daar heeft ze niets aan. Als je als man denkt dat je het wel alleen kan, dan zal de doula nóg meer op de achtergrond zijn. Merkt zij onzekerheid dan zal ze dat wegnemen of ombuigen. Onthoud vooral, de zwangerschap en het vaderschap doe je samen, maar de bevalling moet je vrouw alleen doen. Laat haar beslissingen leidend zijn!

Daan

Geboorteverslag Daan Gabriёl

Zwanger

Vanaf het allereerste moment wist ik het: zwanger. Maar om zeker te zijn, toch een test gedaan en deze was op 18 augustus zo positief als maar zijn kon. Wat een blijdschap, bij zowel mijzelf als de vader. Voor mij was het de 8ste keer dat ik zwanger raakte en van die zwangerschappen had ik al 2 prachtige kinderen met mijn ex- man. Nu zwanger van een andere partner en voor hem de eerste keer dat hij vader zou gaan worden. Ik voelde vooral veel blijdschap, ook al waren er ook vragen. Was ik niet te snel zwanger geraakt? Hoe zou het zijn nu ik een kind ging krijgen met een andere partner? Zou het gaan werken in combinatie met de 2 kinderen die ik al had? Maar ik had er alle vertrouwen in en de omstandigheden leken goed. Ik zat vanaf het moment dat ik een positieve test had te wachten op de misselijkheid die ik met de vorige 2 kinderen had gehad. Maar er kwam niks. Sterker nog, ik voelde me beter dan ooit, heel sterk en had energie voor 10.

Al snel kwam de eerste afspraak en echo dichterbij. Wat was het fijn om te zien dat de baby een kloppend hartje had. Omdat de termijn niet duidelijk aan te geven was, mocht ik een 2de echo. Dit voelde een beetje als een cadeautje, nogmaals je baby in beeld mogen hebben. De 2de echo stelde vast dat ik uitgerekend zou zijn op 27 april 2013. Ondertussen bleef de zwangerschap goed verlopen, geen klachten en lekker fit.

Privé ontstonden er problemen, wat er uiteindelijk in geresulteerd heeft dat eind oktober de relatie tussen mij en mijn partner verbroken is en uiteindelijk het contact ook beëindigd is. De rest van de zwangerschap, de bevalling en de periode daarna zou ik alleen gaan (en moeten) doen. Dit legde een enorme domper op alles en de periode die mooi en bijzonder had moeten zijn, sloeg in eerste instantie om en er was veel verdriet, teleurstelling en boosheid.

Weer de doula gevraagd voor begeleiding

In die periode kwam ook mijn enorme wens naar boven om Gonny bij de bevalling te willen hebben. Zij was ook aanwezig geweest bij de bevalling van mijn 2de kind en dit was mij erg goed bevallen. Vooral in de situatie waarin ik nu zat, besefte ik des te meer de toegevoegde waarde van het bestaan van een doula. Ik ben niet iemand die geloofd in toeval, maar in dit geval kreeg ik ‘per toeval’ in december een mail van Gonny. Ze had gehoord van mijn zwangerschap en wilde mij feliciteren en ze was benieuwd of ik haar nogmaals als doula erbij wilde hebben. JA !!! Ik wilde haar er super graag bij hebben en dit was toen ook snel geregeld. We hebben elkaar vanaf januari een paar keer ontmoet. Tijdens die momenten hebben we besproken in welke situatie ik zat, hoe het met mij en de zwangerschap ging en uiteraard hebben we de geboortewensen opgesteld. Wat was het voor mij waardevol om op die manier met de zwangerschap bezig te kunnen zijn. Want met al 2 kinderen en alles wat er gebeurd was en stond te gebeuren, verdween de zwangerschapsbeleving nog wel eens op de achtergrond. Ook had ik best wat zorgen omdat ik veel afviel en ik de groei van mijn buik niet vond overeen komen met hoe het naar ervaring en kennis hoorde te zijn. Maar bij elke controle bij de verloskundige kreeg ik weer te horen dat het allemaal in orde was en dat het afvallen er gewoon bij kon horen. Uiteindelijk ben ik er na een griepperiode achter gekomen dat ik een darminfectie had, wat dus het afvallen verklaarde. Elke keer dat Gonny en ik elkaar zagen, groeide mijn vertrouwen in een prachtige bevalling. Ik was van de andere 2 kinderen in het ziekenhuis bevallen op indicatie, dus het kunstmatig en relatief snel bevallen was me bekend. Dit keer ging ik voor de natuurlijke bevalling. Thuis mocht helaas niet gezien mijn woonsituatie, dus dat werd poliklinisch. Maar ach, de weg in het ziekenhuis was me bekend dus nog niet zo erg. En dit keer ging ik voor de zogenaamde hands-off bevalling. Ik wilde het op eigen manier doen, zonder (onnodige) handelingen van de verloskundige. De verloskundigen van Aiber Verloskundigen in Assen stonden achter mijn wens. Ze zouden op afstand blijven tijdens de bevalling en mij het werk laten doen. Dat gaf een goed gevoel, dat deze voor mij erg belangrijke wens gesteund werd. En met Gonny aan mijn zijde zag ik dat helemaal goed komen.

Lichtgewicht

Met 35 weken zwangerschap kreeg ik van de verloskundige te horen dat ze de baby toch een beetje klein aan vond voelen. Voor alle zekerheid wilde ze graag dat ik langs de gynaecoloog ging voor een groei echo. Ze wilde niet meemaken dat de baby toch te klein bleek te zijn of een groeiachterstand zou hebben. Dat was toch even schrikken. Ik had al vaker aangegeven dat ik mijn buik klein vond en ik was natuurlijk best afgevallen. En ook al voelde ik dat het met de baby echt wel in orde was, de zorgen sloegen even toe. Na een telefoongesprek met Gonny, kwam ik weer tot rust en kon ik weer voelen dat het met mijn kind wel in orde was. En mijn gevoel werd bevestigd. De echo zag er prima uit en de baby ‘voldeed’ aan de groeicurve. Opgelucht kon ik weer naar huis, wellis waar met een herhalingsafspraak, want de gynaecoloog vond toch dat de baby ‘op de hand’ licht aanvoelde. Ook de herhalingsecho was prima in orde en wederom kreeg ik te horen dat de baby nog steeds licht aanvoelde, tussen de 5 en 6 pond. Leek mij prima. Ik was toen al 39 weken en wederom wilde de gynaecoloog mij terugzien. Die afspraak heb ik afgezegd, wat een gedoe en waarom eigenlijk? Als het goed is, dan is het goed en moet je het daar bij laten.

Mijn eerste voorweeën begonnen al 3 weken voor de uitgerekende datum. In die periode heb ik veel contact met Gonny gehad via de mail. Dat was heerlijk. De mensen om me heen wilde ik er ook niet steeds mee lastig vallen en ik vond het al vervelend genoeg dat ik bij de dagopvang en school steeds de vraag kreeg: “En, gebeurd er al iets?”

De bevallingsdatum nadert

Op donderdag 25 april had ik ’s middags een controle bij de verloskundige. Omdat ik al langere tijd voorweeën had, deed ze mij het voorstel om mij te strippen. Ik was toch zo goed als uitgerekend, dus wat haar betreft kon het. Ik was erg blij met het voorstel. Misschien zou het net even de stimulans geven die ik nodig had om echt goede weeën te krijgen. Dus ik werd gestript. En het had resultaat. De weeën die ik toen kreeg waren krachtiger en leken op te bouwen. De ochtend erna stond ik af en toe echt flinke weeën weg te zuchten en ik verloor de slijmprop. Dit leek mij op het echte werk. Omdat het goed leek te gaan en ik nog wilde wandelen, maar niet alleen, had ik overleg met Gonny. Zij vroeg mij wat ik wilde, langskomen of nog even afwachten. Ik vond het fijn dat ze langs kwam, dus ze kwam. We hebben thee gedronken en nog lekker een stuk gewandeld en toen… niks meer. Weg weeën. We spraken af dat Gonny weer naar huis zou gaan en mochten de weeën toch terugkomen, dan belde ik weer en kwam ze dan gewoon terug. Maar dat was balen zeg. Denk je dat er wat gaat gebeuren, eindelijk maar toch, en dan weer niks.

Nou ja, en toen was het al 27 april, DE uitgerekende datum. Ik ken de statistieken en er zijn maar weinig vrouwen die precies op de uitgerekende datum bevallen, dus ik ging er maar vanuit dat het ook mij niet zou overkomen. De andere 2 kinderen waren ondertussen bij hun vader en omdat het meivakantie was, zouden ze daar ook de hele week zijn. Ik had dus letterlijk alle tijd en ruimte om te kunnen bevallen.

Start van de weeën

Het was dat weekend prachtig weer, dus ik ben veel buiten geweest. Mijn uitgerekende dag ging voorbij, zoals verwacht. De dag erna, zondag de 28ste, was een prachtig mooie dag. De zon scheen volop en de lucht boven mijn woonstek was blauw. Ik heb me lekker luchtig aangekleed en heb me geïnstalleerd op het balkon. Dit was rond 13.30 uur. Ik zou lekker de hele middag in de zon gaan liggen en genieten van mijn dag. Om 14 uur voelde ik een wee. Dit maakte in eerste instantie niet zo heel veel indruk, ook al was het wel een mooie krachtige. Maar ja, na 3 weken voorweeën… kort daarna weer een wee, weer net zo krachtig. Met een schuin oog toch eens op m’n horloge gekeken. Die 2de wee was 10 minuten na de eerste. Ok… zou het? En 10 minuten later de 3de wee en dit bleef zich herhalen. Elke 10 minuten een flinke wee. Ondertussen zat ik gewoon nog relaxed in de zon, puzzelboekje erbij, kopje thee en genieten maar. En ook al wist ik innerlijk dondersgoed wat er gebeurde, ik hield een slag om de arm dat ook dit vals alarm was.

Richting het einde van de middag viel het me op dat de weeën krachtiger werden en elkaar nu elke 5 minuten opvolgden. Normaal gesproken eet ik op zondag niet zo op tijd, maar rond 17 uur heb ik toch maar lekker een hap eten warm gemaakt. Ik zag het al gebeuren dat ik ineens wel de weeën kort op elkaar kreeg en dan had ik nog niet gegeten. Met mezelf had ik afgesproken dat ik eerst zou gaan eten en als ik dan rond 18 uur nog steeds elke 5 minuten een wee had, dan zou ik de verloskundige bellen. Want je hoort je immers te melden als je ruim een uur lang elke 3 tot 5 minuten een goeie wee hebt.

Ondertussen Gonny alvast een sms gestuurd en verteld dat ik elke 5 minuten weeën had en dat ik het bezoek van de verloskundige even zou afwachten en haar dan weer een sms zou sturen. Rond 18.30 uur kwam de verloskundige. Het was een waarneemster en ze gaf gelijk al aan dat een uur later mijn eigen verloskundige de dienst zou overnemen. Ze deed een touche en ik zat op ongeveer 2 centimeter. Dit verbaasde me niet, want ik had toch al heel wat weeën voorbij gehad. We spraken af dat ik gewoon zou afwachten wat er zou gebeuren en dat mijn eigen verloskundige mij na de overdracht gewoon even zou bellen om dan te horen hoe het met me ging. Dus Gonny een sms gestuurd dat we nog even zouden afwachten tot de weeën zouden opbouwen en het echt zou doorzetten. Ik had de sms nog niet verstuurd, of ik kon voorover gebogen gaan staan, want ik had een enorm venijnige wee te pakken. Kon toeval zijn natuurlijk. Maar binnen de 5 minuten weer hetzelfde. Het was toen rond 19 uur. Vanaf dat moment bleven die venijnige weeën elke 3 tot 4 minuten terug komen en kon ik ze alleen goed opvangen door voorover gebogen te staan of zitten. Rond 19.15 uur heb ik Gonny maar gebeld om te zeggen dat het ineens heel snel leek te gaan. Ze gaf aan dat ze gelijk naar me toe zou komen. Dat was dus geregeld: doula onderweg !

Rond 19.30 uur zouden de verloskundigen aan elkaar overdragen, dus ik zat er al een beetje op te wachten dat ik gebeld werd. En inderdaad, rond 19.45 uur belde de verloskundige. Ik kreeg Nienke aan de telefoon met de vraag hoe het nu ging. Ik had weeën en hoe… Toen ook gelijk aangegeven dat als ze mij nog 3 trappen af wilden hebben en in de auto naar het ziekenhuis, dat we dan niet meer te lang moesten wachten. Nienke zou gelijk na de overdracht bij me komen en dat zou binnen 20 minuten zijn. Daar kon ik nog wel op wachten.

Naar het ziekenhuis

Net voor 20 uur was Gonny er en kort na 20 uur kwam Nienke. Toen ze zagen hoe ik mijn weeën stond op te vangen en hoe heftig die al waren, heeft Nienke gelijk het ziekenhuis gebeld om mijn komst aan te melden. En toen was het schoenen aandoen, de ziekenhuistas pakken die al lang en breed klaar stond en die fantastische 3 trappen af in mijn flat. Toen de auto in richting ziekenhuis. Dat vond ik niet grappig. Ik moest ineens rechtop zittend de weeën opvangen en dat vond ik verre van ideaal. Maar gelukkig was het maar 10 minuutjes rijden. De wandeling door de ziekenhuisgang heb ik met blik op oneindig gedaan, want ik kan zeggen dat lopen met zulke stevige weeën niet iets is dat je dagelijks wilt doen. Nu had ik in een rolstoel kunnen gaan zitten, maar ik had enorme behoefte om op eigen benen te blijven staan. Ik kreeg een verloskamer toegewezen door de verpleegkundige die dienst had en ik kon me installeren en ‘mijn ding’ doen.

Ook Gonny installeerde zich. We kregen een kop thee en Nienke kwam vertellen dat ze gewoon op kantoor zou zitten en ze zou af en toe komen kijken hoe het ging. Ik had al snel mijn plek gevonden. Voorover hangend op/ tegen het bed aan.

Ik merkte dat ik erg veel behoefte had om te staan, lekker stevig met 2 voeten op de grond, mezelf en mijn kindje dragend. Tijdens een wee mijn hoofd op mijn armen en rustig rondjes draaiend met mijn heupen. Hierbij ontdekte ik het ritme van mijn eigen lichaam en het vermogen om op zo’n eenvoudige manier de pijn heel goed op te kunnen vangen. Dit voelde zo goed. Ik voelde mijn lijf en wat het aan het doen was en belangrijker nog, ik voelde wat ik nodig had. Omdat ik tussen de weeën wat in slaap viel (hoezo ontspannen ?), koos ik er in eerste instantie voor om te gaan zitten. Met mijn billen op de rand van de stoel en mijn armen nog altijd op de rand van het bed. Tijdens een wee kon ik dan mijn voeten stevig neerzetten, kon ik nog steeds heen en weer wiegen met mijn heupen en kon ik mijn billen wat dieper tegen de stoel drukken waardoor ik mijn aandacht goed kon focussen op het ontsluiten.

Tussendoor hadden Gonny en ik af en toe contact. Ik kon goed aangeven wat ik voelde en in welke fase van de bevalling ik zat. Want ook al was ik van de vorige 2 kinderen ‘kunstmatig’ bevallen, de opbouw van de bevalling bleek hetzelfde en heel herkenbaar. Ik had nu alleen wat meer tijd voor die opbouw, wat veel rust gaf. Nienke kwam af en toe ook even binnen om de hartslag van de baby te controleren en te kijken hoe het met mij ging. Het ging goed. Ik voelde me goed en ik was trots. Trots op hoe ik het stond te doen en dat ik zo goed in staat was de weeën op te vangen en te voelen waar ik behoefte aan had. Het zitten ging uiteindelijk niet meer zo lekker en ik wilde niet het risico lopen dat ik toch in slaap viel en vervolgens op de grond zou belanden. Dus eerst maar eens even moed verzamelen door weer te gaan staan en nog maar even langs het toilet te gaan. Ik had toen al ontsluitingsweeën en vond het even heel ellendig om de kamer uit te moeten, de gang over en dan ook nog eens rechtop op een toilet, terwijl ik wist hoe moeilijk ik dan mijn weeën zou kunnen opvangen. Dit is vlak voor 22.30 uur geweest. Toen ik terugkwam op de kamer, ben ik op mijn rechterzij op bed gaan liggen. Een houding die mij tijdens de vorige 2 bevallingen toen goed bevallen is. In het begin waren de weeën liggend nog vrij goed op te vangen. Maar met elke wee nam de intensiteit van de pijn toe en begon de pijn zich uit te breiden over mijn hele onderlijf. Het hielp om tijdens een wee geluid te maken. Het is mooi om te ervaren dat er dan een soort van oertoon ontstaat. Er kwamen geluiden uit, die pasten bij wat er gaande was.

Rond 23.30 uur nog een keer alle moed verzamelt en naar het toilet gelopen. Toen ik weer ging liggen, voelde ik nog druk op mijn blaas. Dit waren de vliezen, die op dat moment nog niet gebroken waren. Ik wilde het nog heel even afwachten, maar als de druk bleef, dan wilde ik de vliezen toch maar laten breken. Ook al was het mijn wens om de vliezen spontaan te laten breken. Tegelijkertijd voelde ik, dat er elk moment een omslag plaats kon vinden. Ik wist van de vorige bevallingen, dat mijn ontsluitingsweeën ineens zouden omslaan in persweeën en dat moment lag ik enerzijds op te wachten. Anderzijds begon ik te beseffen dat het einde in zicht was en de uitdrijving er aan zat te komen.

De geboorte van Daan

En ik kreeg gelijk. Het was rond 00.00 uur en ineens voelde ik de bekende druk op mijn stuitje. Ik kan me nog herinneren dat ik tegen Gonny gezegd heb: “ik ben er, ik heb mijn eerste perswee te pakken”. En toen kwam de eerste goeie perswee er al aan en ging ik over van zuchten naar puffen. Iets wat ik instinctief alweer deed. Zo van, je verleert het nooit ! Toen ik overduidelijk begon met puffen, stond Gonny ook gelijk naast me. Ik merkte ineens dat ik bang werd en ik raakte licht in paniek en zei dat ik het eng vond. Zo maar ineens kwam bij mij naar boven hoe het persen bij mijn laatste bevalling is gegaan. Ik ben toen flink uitgescheurd en de uitdrijving heeft toen flink pijn gedaan. Ineens de angst voor die pijn, de angst dat ik nu te snel ging en weer uit zou scheuren. Want dat ik moest persen was duidelijk, mijn lichaam was niet tegen te houden en het ene moment volgde ik mijn lichaam en perste ik wat mee, het volgende moment voelde ik toch weer mijn angst en lag ik te puffen. Gonny bleef benoemen hoe goed het ging, hoe prachtig de bevalling verliep en dat ook dit laatste stukje helemaal goed zou gaan. Ik kon het!

Ondertussen heeft Gonny nog snel op de alarmknop gedrukt, zodat Nienke in elk geval nog bij de uitdrijving zou zijn, want het ging ineens super snel. Toen Nienke binnenkwam heeft ze in alle rust de ‘bevallingskit’ erbij gepakt en ze heeft mij nog even snel geholpen om mijn broekje uit te doen. Ik lag nog steeds op mijn zij en dat voelde veilig en hoe ik het wilde. Terwijl Nienke bezig was met haar voorbereidingen braken ineens spontaan de vliezen. Ik voelde het, Gonny zag het en in eerste instantie had Nienke het niet eens door. De vliezen braken om 00.04 uur. Ineens kreeg ik het verstand om eens mijn benen uit elkaar te doen, want dat kon nog wel eens handig zijn als het hoofdje er uit zou komen. En terwijl ik mijn been optilde voelde het ineens heel branderig en heb ik nog gezegd: “oh nee, het hoofdje staat, wat doet dat zeer”. Ik kijk tussen mijn benen en zie de volledige bovenkant van een babyhoofdje. Nienke had mij horen zeggen dat het hoofdje stond en vroeg of ik nog een wee had. Terwijl ze dit zegt, kijkt ook zij naar mij en hebben we alle 3 gezien hoe het hoofdje zonder persen gewoon naar buiten kwam glijden. Ik kreeg de vraag wie de baby moest aanpakken en ik zei dat Nienke dit mocht doen. Ze heeft razendsnel haar handschoenen aangedaan en ze kon gelijk het hoofdje aanpakken, want dat was al volledig geboren. Ik heb alleen nog even kort hoeven persen voor de schouders en toen heeft Nienke mij mijn eigen kind aan laten pakken. Dit was om 00.05 uur op 29 april 2013.

Mijn prachtige zoon Daan was geboren en hoe waanzinnig mooi is dat gegaan. In alle rust en op eigen kracht de weeën opgevangen en dan als klap op de vuurpijl op zo’n bijzondere manier je kind ter wereld zien komen. Ik was blij, gelukkig en enorm trots. En ook zo ontzettend dankbaar. Dankbaar dat Gonny er bij was geweest en dat zij mij op haar geheel eigen wijze gesteund en bijgestaan heeft. Alleen had ik het niet zo kunnen doen en juist doordat ik het op deze manier met Gonny en ook Nienke gedaan heb, kan ik nu terug kijken op een voor mij perfecte bevalling. En hij was hands-off en hiermee was een grote wens in vervulling gegaan. Gonny heeft mij steeds gewezen op mijn eigen kracht en mijn eigen kunnen en zij heeft alle vertrouwen in mij en mijn kindje gehad.

Ik heb dit verslag geschreven terwijl Daan 10 dagen oud is. Met hem en mij gaat het bijzonder goed. Ik heb, mede door de prachtige bevalling, een flitsend herstel gehad en kan daardoor volop genieten van Daan en van zijn trotse broer en zus. Nog steeds voel ik ontzettend veel trots en dankbaarheid. Wat een ervaring!! Gonny, wederom is mijn dank en waardering erg groot en in woorden slecht te vatten. Heel veel liefs !!

Jente

Bevallingsverslag van Jente, geboren op 01-03-2013

‘’Dit is echt cool!’’, riep ik op een gegeven moment tijdens de weeën. In uiterste concentratie en in een trans van positieve gedachten en visualisaties werd mijn zoon Jente in 4,5 uur vrijwel pijnloos geboren op de wc. Ik had de eer om zijn hoofdje, met zijn mooie zwarte haartjes, te zien verschijnen en hem met eigen handen aan te kunnen pakken. Een bevalling om nooit meer te vergeten.

Zwanger en paniek

Door de spiraal heen werd ik zwanger van mijn zoon Jente. Ik wist al vrij snel dat dit kindje bij mij hoorde, ondanks dat mijn situatie totaal niet gemaakt was voor een kind: ik studeerde nog, had geen werk en mijn relatie ging naar de knoppen. De ouders van mijn vriend dwongen hem te kiezen tussen zijn familie en mij en ons kindje. Hij koos het eerste. Ik merkte vanuit mijn omgeving veel twijfel over het feit dat ik voor mijn kindje koos. Ik wilde nooit kinderen, wilde de wereld afreizen, zat hier en daar maar nooit thuis, vond niets schattig of leuk wat met kinderen te maken had. Door de opmerkingen van anderen werd ik wel eens onzeker, ook voelde ik de ogen soms wel in mijn rug prikken. Ik kan me nog goed herinneren, toen ik naar de informatieavond over borstvoeding ging, dat de receptioniste van het UMCG verward tegen mij zei toen ik vroeg waar ik heen moest: ‘’dat is niet voor jou’’. Het idee dat ik zwanger was kon ze blijkbaar niet plaatsen.

Omdat ik van mezelf erg pijngevoelig ben en ook te horen kreeg dat ik bekkeninstabiliteit had, raakte ik in paniek voor de bevalling. Ik heb 3 jaar geleden voor het eerst een hernia gehad (sindsdien twee keer een terugval), dus zo’n instabiel gebied in mijn onderrug en bekken, dat kon toch niet goed zijn dacht ik. Mijn zus, 9 maanden geleden bevallen van haar eerste kindje, had ook bekkeninstabiliteit en haar bevalling was zeer traumatisch. Verder had ik de overtuiging dat de bevalling heel emotioneel zou worden vanwege de situatie met mijn ex en daardoor zou hyperventileren of zo uitgeput zou raken dat ik de moed op zou geven. Want ja; na een bevalling is je kind er en dan start je nieuwe leven als alleenstaande moeder, waarbij je ook nog eens vriendelijk moet doen tegen de man die je het liefst in de goot ziet liggen.

Vertrouwen in de bevalling

Maar na maandenlang zonder vertrouwen naar de bevalling te hebben toegeleefd, vond ik de kracht in mezelf weer terug na een sessie met Gonny toen ik 36 weken zwanger was. Zij is doula. Ondanks dat ik haar al jaren geleden had ontmoet in haar praktijk wist ik mijn god niet wat een doula was of überhaupt dat zij met zwangere vrouwen werkte. Wat er tijdens de eerste sessie was gebeurd, niet zoveel eigenlijk. We hebben een oefening gedaan waarbij ik mezelf mocht vergeven voor alle gedachtes, gevoelens en acties uit het verleden. We hebben gepraat over hoe het lichaam precies in elkaar zit en hoe een lichaam gemaakt is om de weeën op te vangen, zelfs naarmate de ontsluiting toeneemt (en het, normaal gesproken, dan heftiger aanvoelt). Ze heeft me een aantal houdingen laten zien waarbij ik niet op mijn rug hoefde te bevallen, en dus mijn bekken zou ontlasten. Het plaatje van Gonny op handen en knieën op haar huiskamervloer, daar heb ik nog een paar dagen stilletjes om kunnen lachen. Haar spirituele visie die heel erg overeenkomt met de mijne maar tevens nuchtere kijk op de zaken, en vooral het volledige vertrouwen dat zij in mij had, gaven mij weer een goed gevoel over mijn eigen kunnen.

Van het ziekenhuis naar een thuisbevalling

Eigenlijk toen ik bij haar wegging en in de bus naar huis zat, was ik er al helemaal over uit dat ik in plaats van in het ziekenhuis thuis wilde bevallen. Wat? Ik was misschien zelfs wel in staat om mijn kindje op te vangen. Als ik toch niet zou liggen, wie weet… dacht ik. Mijn vriendinnen vonden me van ‘’getraumatiseerd naar te zelfverzekerd’’, want dat zou echt nooit lukken, en ik nam nu toch ineens wel een groot risico door thuis te willen bevallen.

Een paar dagen later kwam mijn ex op bezoek om afspraken te maken over de bezoekregeling. Hij diende zich in de laatste maanden van mijn zwangerschap weer aan als vader en lover en, ondanks dat ik in samenwerking met MJD had geprobeerd weer normaal met hem om te gaan (dit leek me beter voor de baby), trok ik het niet. We hadden elkaar toen dus al 2.5 maanden niet gezien. Het gesprek ging echter verbazingwekkend goed; ik kon mijn hart meer voor hem open zetten en vanuit vertrouwen het gesprek voeren, hem zeggen dat ik hem daadwerkelijk een kans wil geven om vader te kunnen zijn, ondanks dat ik nog boos en verdrietig ben en alles nog een plek moet geven. Een mijlpaal bereikt voor mezelf, wat me ook weer een stukje rust gaf voor de bevalling.

Ongeveer een week na mijn eerste gesprek met Gonny had ik haar weer ‘’nodig’’. Ik voelde dat ik nog wat vast zat in mijn energie en ondanks het nieuwe vertrouwen, mezelf wel steeds moest terugroepen uit mijn angst. Naast datgene wat mij nog tegenstond vertelde Gonny weer informatieve dingen over de bevalling. Ze legde mij nog uit dat het een optie is om de navelstreng pas door te knippen wanneer het leven erin niet meer voelbaar is, of pas wanneer de placenta is geboren. Dat de placenta nog zoveel voordelen heeft voor je baby, zolang hij nog niet geboren is. En dat de navelstreng afgekneld kan worden met een veter in plaats van zo’n harde klem waar je baby een paar dagen mee rond ‘’loopt’’. Zucht, wat was het fijn om met iemand te praten die overal niet zo medisch over dacht, en over zoveel kennis beschikte wat ik tijdens mijn zwangerschap heel erg had gemist. Het klonk ook zo logisch allemaal. Gonny zei dat ik haar dag en nacht mocht bellen, als ik de behoefte voelde dat zij bij mijn bevalling zou zijn. Ik was er nu helemaal klaar voor.

Voorweeën

Nog geen paar dagen na ons gesprek begon het ineens: de enorme voorweeën, of wat het ook waren. Op een avond vlak voordat ik naar bed ging, voelde ik hevige krampen. Ik heb urenlang in bed gelegen met een enorme pijn, moest zelfs overgeven, maar kon geen patroon erin ontdekken. Ik wist ook, ondanks dat het me nogal rauw op mijn dak viel en ik enigszins ongerust was over de hevigheid en duur van de weeën, dat mijn bevalling niet was begonnen.

De volgende dag belde ik de verloskundige hierover. De enige logische reden, zei ze, was dat de ontsluiting al in gang was gezet. Maar dit hoefde niets te zeggen over hoe snel de bevalling zich dan echt zou aandienen. ‘’Of ik mijn water had verloren’’. Geen idee, dacht ik. Weer zoiets. Met die 100 keer dat je op een dag naar de wc gaat, kan er best iets zijn ontsnapt. Het onzekere van een eerste kind krijgen; ik merkte dat ik het lastig vond om alles te kunnen plaatsen.

Maar wat ik me later die dag nog besefte, was dat ik die ochtend naar de huisarts was geweest voor een controle op blaasontsteking en schimmelinfectie. Omdat ik hier voor de zwangerschap al regelmatig uit het niets last van had, leek het mij verstandig om voor de zekerheid nog te testen. En ja hoor, ik had een schimmelinfectie. Wanneer een kindje geboren wordt langs een infectie, leidt dit tot spruw en dat wil je natuurlijk niet. Maar nu had de huisarts per ongeluk mijn baarmoeder geraakt. Ze was er met een eendenbek in gegaan, mijn verloskundige liet mij weten dat dit niet de bedoeling was. God, wat baalde ik. Straks was mijn bevalling in gang gezet door een eendenbek, en niet door mijn kindje zelf. Ik ben er namelijk van overtuigd dat kinderen zelf (moeten kunnen) bepalen wanneer ze geboren willen worden, dus ik duimde dat de bevalling nog even op zich zou laten wachten. In ieder geval een week: dan hoefde ik niet naar het ziekenhuis.

De bevalling; de eerste weeën

Maar gelukkig begon de bevalling twee weken na dit voorval, precies een week voor de uitgerekende datum. Bruut werd ik wakker van een nachtmerrie, waarin iemand mij vertelde dat Jente was geboren en in de kelder lag. Ik hoefde hem alleen maar op te halen. Maar wat deed ik, ik ging urenlang het huis schoonmaken om hem een warm welkom te wensen, maar vergat ondertussen dat mijn kind in de ijskoude kelder lag. Pff, daar was mijn angst om een slechte moeder te zijn. En nog geen minuut later, om 7:20 in de ochtend, kreeg ik mijn eerste weeën. En snel dat het ging! Vanaf de eerste wee zat er maar 4 of 3 minuten rust tussen. In paniek sms’te ik mijn zus: ‘’zijn dit weeën? Er zit soms langer rust tussen en soms duren de weeën zelf korter/langer’’. Zij had dit ook gehad. Oeps, gauw onder de douche dan maar. Ik had me al weken niet geschoren en had het zo gepland dat ik me nog even zou fatsoeneren wanneer de bevalling begon. Had ik ook genoeg tijd voor ja, leek me.

Vliezen gebroken

Toen ik met veel gesteun en gekreun uit bed stapte verloor ik wat water. Omdat het niet met een hele dikke plons op de grond viel twijfelde ik of ik wel echt water was verloren. Maar nee, nog geen stap richting de douche en de plonsjes kwamen met regelmaat. Huppend van mijn linkerbeen op mijn rechterbeen stond ik met pijn en moeite mezelf te scheren en wassen. Maar; gelukt! Eenmaal onder de douche vandaan, wachtend op mijn moeder die bij de bevalling zou zijn, kon ik totaal niet mijn draai vinden. Krijsen als een malle was het motto en ik denk dat ik iedere hoek van de kamer wel heb gezien, in iedere mogelijke houding die je je maar kon wensen. Wat? Op handen en knieën, zoals ik me dat had voorgesteld, zoals Gonny daar op de huiskamervloer lag? Onmogelijk. En toen ging ik denken: ‘’hoe moet dat dan, tijdens het persen? Als ik niet op handen en knieën kan, beland ik dan toch nog liggend op mijn rug?’’. Dat was nou het enige wat ik echt niet wilde, en nu leek het alsof er geen andere houding mogelijk was die de pijn een beetje draaglijk zou maken.

Aanwezigen

In mijn bevallingsplan had ik duidelijk mijn moeders functiebeschrijving opgenomen: zij moest naar de buitenwereld duidelijk maken wat mijn wensen waren en in de gaten houden dat geen enkele arts zomaar iets zou doen of besluiten zonder dit met mij te overleggen. Mijn moeder zou mijn steun en toeverlaat zijn. Daarnaast zou mijn ‘’tweede’’ mama, een spirituele vrouw waarbij ik al jarenlang meditatiecursussen volgde, ook aanwezig zijn bij mijn bevalling om de rust in huis te bewaren

En daar was mijn moeder. Vanaf het eerste moment dat ze een stap in huis zette voelde ik me ongemakkelijk. Niet dat ze continu van alles aan mij vroeg, maar iedere vraag was al teveel. ‘’Of ik water wilde, of ze haar hand op mijn rug moest leggen, hoeveel tijd er tussen de weeën zat’’. Ik was dus ook niet erg vriendelijk tegen haar toen ik meerdere keren zei dat ze me met rust moest laten.

Mijn tweede mama had ik ruim een uur na mijn eerste wee ge-sms’t dat de bevalling was begonnen. Zij zou haar telefoon vanaf februari dag en nacht hebben aanstaan en had de tas al klaar staan; het was vanaf haar huis een uur rijden maar goed, dat zou wel lukken. Echter kreeg ik geen reactie en eigenlijk vond ik dat niet zo erg. Ik had zoiets van: als ze het leest en ze stapt in de auto, prima, dan zie ik wel of ik wat aan haar heb als ze hier is. En mocht ze niet komen, dan is het ook goed. Ergens in mijn hoofd dwaalde Gonny op de achtergrond. Zij had toch ervaring met bevallingen en sinds onze gesprekken, ook al was het nog maar zo kort geleden, voelde dat heel vertrouwd. Ik zat dus wat in tweestrijd, want 3 mensen in huis plus een verloskundige was toch wel wat veel. Mijn tweede mama kwam niet. Juist en alleen die dag had zij haar telefoon uit staan, kwam ik achteraf te weten. Alsof het zo moest zijn. Omdat ik nog steeds geen enkele prettige houding kon vinden en de adrenaline toenam doordat ik ongerust werd, schreeuwde ik ruim twee uur na mijn eerste wee eigenlijk uit het niets dat mama Gonny moest bellen. Oh wacht, dat kon ik ook wel zelf doen. En na ongeveer een kwartier was ze er al.

Vlak voordat Gonny kwam, arriveerde de verloskundige om te toucheren. Verdorie, een nieuwe? Ik had haar nog nooit gezien in de afgelopen negen maanden. Ze wilde me toucheren, maar kon bijna geen moment vinden om naar binnen te gaan, want ik had tussen de weeën door nauwelijks pauze en ik schreeuwde nog steeds van de pijn. Uiteindelijk lukte het. Ik had al 4 cm ontsluiting. ‘’Nog maar 4!’’, schreeuwde ik verontwaardigd. Het ging al zo snel en het voelde zo heftig, moest ik dit nog 10 uur volhouden? Maar vanaf toen ging het snel.

Veilig op de wc

Omdat ik naar de wc moest, kwam ik erachter dat dit mijn plek moest worden om Jente geboren te laten worden. In ieder geval moest ik het hier maar uithouden tot aan de persweeën. Ik voelde mij ineens veilig en kalm, zo afgezonderd van mama en de verloskundige in huis. Ik ging een andere strategie proberen. Niet meer schreeuwen, maar proberen om stil te zijn tijdens een wee. En wauw! Dat lukte. In mijn hoofd telde ik hoe vaak dat achter elkaar ging. Een, twee, drie, wel vier keer. Ik hoefde niet eens te puffen, maar kon gewoon normaal blijven ademhalen. Ineens moest ik weer denken aan de affirmaties die ik die week op had geschreven voor tijdens de bevalling. Affirmaties die al mijn angsten positief zouden weerleggen. Het waren er nogal wat. De belangrijkste die weer in me opkwamen waren: ‘’mijn lichaam is veilig, ondanks de enorme pijn die ik voel’’, ‘’mijn lichaam is gemaakt om dit te kunnen verwezenlijken’’, ‘’mijn kind weet precies wat hij moet doen, zolang ik me op hem afstem en zijn proces volg komt het goed’’, ‘’ik erken de aanwezigheid van mijn angst en verdriet’’, ‘’ik vergeef mezelf voor het verliezen van de controle en voor de onzekerheid die ik voel’’.

Na een aantal keren gewoon rustig te kunnen blijven doorademen, wist ik: ‘’ik kan dit’’. Ik was ervan overtuigd dat ik vanaf nu de leiding had over mijn lichaam en me nergens zorgen over hoefde te maken. Ik heb geen seconde nagedacht over of mijn kindje wel in de goede houding lag voor de geboorte, het was een weten dat het allemaal goed zou komen. En ik zakte in een enorme, diepe trans. Ik stelde mezelf voor dat ik in een grote bel van licht zat en dat de pijn mijn hele onderlijf in beslag nam, maar ook werd vermengd met het licht. Ik voelde mij ruimer en niet benauwd meer in mijn lichaam, die eerder die ochtend zoveel pijn voelde.

Iedere keer wanneer ik dreigde de concentratie en rust te verliezen, zei het stemmetje in mijn hoofd: ‘’de pijn en ik zijn een, wij horen bij elkaar’’. Soms in enorm tempo achter elkaar, totdat ik weer volledig in vertrouwen was. En dat hielp enorm. Ook probeerde ik de heftige kracht van de weeën af te laten glijden via mijn benen, en stelde mij ook voor dat het rustig zo uit mijn lijf verdween via mijn voeten. Wauw, wat een power. Het voelde niet meer pijnlijk, alleen maar gewoon heftig. Een hele heftige, eigenlijk fantastische energie, die ervoor zorgde dat mijn kindje geboren zou worden.

En daar was Gonny. Ik raakte geen seconde uit mijn concentratie vanaf het moment dat ik had gezegd dat ze de wc deur open mocht doen. Ik pakte haar hand terwijl zij op haar knieën bij mij zat en eigenlijk was dat genoeg. De warmte die ik voelde maakte me alleen maar geruster en nog dieper in trans. Af en toe vroeg ze mij wat ik voelde: dit maakte me soms net weer extra bewust van wat er zich allemaal in mijn lijf afspeelde. Het was fijn, want je voelt je serieus genomen. Verder zei ze mij dat ik het goed deed. Geen gepraat over dat ik van de plee af moest komen of beter kon gaan puffen, ook niet van de verbazingwekkend aardige verloskundige. Rust. ‘’Dit is echt cool!’’, riep ik nog. Ik was supertrots op mezelf dat ik mijn lichaam zo goed onder controle had, en was helemaal onder de indruk van de kracht van mijn gedachten.

Hoelang ik daar zat en hoe snel de weeën kwamen, dat kan ik niet meer na vertellen. Ik had geen enkel tijdsbesef meer. Ik weet nog dat Gonny mij tijdens ons gesprek had gezegd dat ik niet op de klok moest gaan kijken hoe vaak de weeën kwamen. Ha! Had ik dat die ochtend toch als een gek lopen doen de eerste twee uur, toen ik als een kip zonder kop in mijn huis allerlei houdingen probeerde te vinden. Omdat ik inmiddels wel een blikkont had gekregen van de harde wc bril kon ik concluderen dat er vast al wel een halfuur of uur voorbij was. Gonny haalde voor mij water, handdoeken en een fleece deken, en zo probeerde ik een comfortabel nestje te bouwen. Het hielp maar minimaal, maar weggaan van de wc, dat was voor mij echt geen optie.

De geboorte

De eerste perswee. Ik herinner het me nog helemaal. Mijn mond viel open van verbijstering. Was dit het? Nu al? En voelt het zo? Alle gedachten die ik vooraf over de bevalling had, bleken niet waar. Ja, het was heftig. En je voelt dat je kind in beweging komt; natuurlijk schrik je daar even van. En ook deed het zeer ja. Maar ik was ook erg opgetogen: nu was het bijna zover. Ik kon het haast niet geloven: ik kreeg een kind. In mijn hoofd heb ik bij iedere perswee enorm veel geluid gemaakt, maar de verloskundige en mijn moeder vertelden later dat ik maar twee keer echt gegild heb en ‘’au’’ riep, en verder net zo stil was als tijdens de ontsluitingsfase. Ik weet in ieder geval zeker dat ik niet snel pufte, maar heel diep en krachtig uitademde. Af en toe zette ik mijn handen tegen de muur en verkrampte ik eventjes, volgens mij was dit op het moment dat Jente zijn hoofdje op mijn bekken drukte. Pff, dat brandde zeg. Je voelt echt een druk op je bekken en het lijkt alsof hij vast komt te zitten tussen je botten. Maar al gauw voelde ik ook weer dat hij verder naar beneden zakte. Ik heb Jente geen een keer voelen bewegen of trappen. Ik voelde hem duidelijk naar beneden glijden en af en toe weer een beetje terugschieten. Ik heb denk ik maar een keer zachtjes mee geperst; de overige keren probeerde ik weer net zo in mijn trans te blijven. Jente zou het op zijn tijd doen en mijn lichaam zou dat aankunnen, dus ik hoefde niet te persen. Het leek me ook een mooie kans om niet uit te scheuren. En opeens begon zijn hoofdje wel heel laag te zakken.

Een fractie van een seconde raakte ik uit mijn bel. Wat moest ik nou doen? Mijn kind kwam eraan en ik zat op een wc, je hoort wel eens van die verhalen. Ik wilde hem natuurlijk niet in de wc laten vallen. Dus even overleggen. De verloskundige zei dat ik moest gaan staan als zijn hoofdje eruit kwam of op een baarkruk moest gaan zitten. Of natuurlijk in bed gaan liggen. Hm, staan? Kon ik dat wel? Zou ik niet door mijn benen zakken? Het leek me tien keer gemakkelijker dan weggaan van mijn vertrouwde plekje, dus de keuze was snel gemaakt. Vanzelf ging ik ook al een aantal keren half omhoog, me met mijn handen op de wc bril afzettend, wanneer ik meer ruimte in mijn bekken nodig had voor mijn gevoel.

En weer die enorme druk werd voelbaar. Hij zat nu écht laag en ik voelde dat ik ook wat plas verloor. Nog steeds met mijn mond wagenwijd open en krachtig uitademend voelde ik dat ik nu moest gaan staan. En dat ging heel makkelijk. Weer dwong ik mezelf om niet mee te persen, dit was het moment om niet uit te scheuren, dacht ik. Toen ik half gebukt stond en naar onderen keek zag ik daar zijn hoofdje. Een mooi, rond, zwart hoofdje. Het drong niet eens tot me door dat dat zijn haartjes waren, want wat had hij veel haar al! De verloskundige zei nog gauw tegen mij dat ik mijn handen onder hem moest houden. En dit deed ik. Zijn lijfje gleed als vanzelf eruit, het voelde even heel ’leeg’ vanbinnen, alsof ik tien seconden met mijn hoofd van de wereld was, uitgehold en al. Maar daar was mijn zilveren, doorzichtige kindje. En ik had hem in mijn armen.

De nageboorte

Strompelend met Jente in mijn armen, verbaasd over de navelstreng (ja je hebt ze wel eens gezien, maar ineens heb je jouw kind vast die aan een enorme draad hangt) moest ik op bed zien te komen. Dat was nog een heel gedoe, want zelfs toen ik zwanger was viel ik tijdens de nachtelijke wc-bezoekjes vaak half uit bed vanwege de bedverhogers. Maar uiteindelijk via de baarkruk kwam ik erin. En toen moest de placenta nog geboren worden.

Er werd aan mij gevraagd of ik de navelstreng wilde doorknippen. Nee, pas als de placenta eruit was. Mijn glibberige Jente lag op mijn buik en daar kwamen de naweeën. Gadverdamme, wat voelde het ineens anders om weeën op te vangen als je ligt. Ik voelde helemaal niet meer dat hij naar beneden gleed. De verloskundige drukte op mijn buik om hem naar beneden te laten komen. Erg onprettig, om het zo maar te zeggen. Maar na 40 minuten en een paar keer goed persen was hij er.

Gonny herinnerde me eraan dat ik de navelstreng eens moest voelen, voelen of er nog leven in zat. Eerst voelde ik dat nog wel maar al gauw werd hij helemaal slap. Wat bijzonder om dat zo te voelen. Toen was het aan mij om hem door te knippen, eventjes verbaasd dat ik dat inderdaad heel gemakkelijk zelf kon doen. De placenta werd door de verloskundige nog omhoog gehouden en voorzichtig uit elkaar getrokken. De dikke, flexibele vlies was goed te zien. Tijdens mijn zwangerschap had ik gedacht, dat het helemaal niet zo speciaal zou zijn (juist vies) om de placenta te zien. Maar Gonny had verteld over de functie ervan en hoe bijzonder het was, en dat klopte helemaal. Prachtig: daar had mijn kindje ingezeten. Al mijn organen hadden plek gemaakt voor dit mooie, pure wezentje, zo klein en kwetsbaar nog met zijn 2690 gram. De echte bevallingstranen kwamen vanaf dag twee en duurden in ieder geval tot dag zes. Ik was moeder, en dit was mijn man voor het leven.

Drie uur na de bevalling stond ik onder de douche, was ik naar de wc geweest en ging mama op weg naar het ziekenhuis om een kolf apparaat te huren. De borstvoeding moest nog op gang komen en Jente had te weinig kracht om überhaupt aan de borst te drinken. Even slikken: ik had het me anders voorgesteld. Maar na een paar tranen kon ik weer in vertrouwen komen; mijn ventje had even de tijd nodig en mama zou gaan kolven voor het leven. Gonny vroeg mij of ik haar nog nodig had. Had ik haar nog nodig? In principe niet. Maar het was wel raar om ineens afscheid te nemen; in die paar weken leef je zo naar dit moment toe, ergens weet je eigenlijk dat zij er bij gaat zijn en dan ineens is het allemaal voorbij.

Uitgescheurd was ik niet, de napijn begon eigenlijk vanaf de volgende dag pas, maar inmiddels (10 dagen later) voel ik er ook tijdens het plassen niet meer zoveel van. Ik voel me lichamelijk min of meer de oude, ondanks het wennen aan het nieuwe ritme en leven. De bevalling heeft mij niet klein gekregen en Jente ook niet. Huilen deed hij ook niet gelijk bij de geboorte, pas na een paar minuten. Hij is sindsdien alleen maar vredig en tevreden geweest. Mocht ik ooit nog weer een kind krijgen, dan weet ik dat mijn lichaam én mijn geest dit kunnen, ook al zat mijn angst zo diep. Op geen enkele manier was het traumatisch maar juist heel bijzonder. En ik hoop dat vele anderen ook hun eigen manier en kracht zullen vinden, want een mooie start van een nieuw leven samen is het halve werk.

Timme

Verslag van de geboorte van Timme

Besluiten een doula in te huren

Tijdens een informatiebeurs in de bibliotheek heb ik Gonny voor het eerst ontmoet. Ik was gericht naar de beurs gegaan, wilde graag weten of een doula iets voor mij en mijn vriend zou kunnen zijn. Na een vervelende bevalling van onze dochter zag ik erg tegen een volgende bevalling op. Ik hoopte dat een doula mij zou kunnen begeleiden naar een bevalling die bij mij zou passen, waarbij ikzelf in ieder geval bewust zou zijn wat er met en om mij heen gebeurde. Gelijk toen ik Gonny zag voelde ik een klik, maar mijn vriend moest nog overtuigd worden van het nut van een doula.

Gesprekken en begeleiding

In het eerste gesprek met Gonny werd hij zelfs meer overtuigd dan ikzelf. Wij voelden dat het waarschijnlijk fijn zou zijn als Gonny bij de bevalling zou zijn, dat zij ons gerust zou stellen, maar vooral ook dat zij zal meehelpen dat het onze bevalling zou worden. Zij straalde rust uit en vertrouwen. De contacten daarna waren vooral via de mail. Ik kon heel fijn mijn verhaal kwijt rondom mijn angsten bij de 20 weken echo, de tegenslagen in de zwangerschap en de bangmakerij die volgde vanuit het ziekenhuis.

Samen met mijn vriend en Gonny stelden we bevallingswensen op. Dat waren fijne gesprekken, waarbij pas echt duidelijk werd waar ik tegen op zag, en wat we daaraan zouden kunnen doen zodat de angst minder werd. Daarbij waren er ook dingen die ik belangrijk vond rondom de geboorte en borstvoeding, en al die punten werden opgenomen in het ‘bevalwensen-document’. Met 33 weken kreeg ik regelmatige harde buiken en met 34 weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis met vroegtijdige weeën. Ik heb elke dag contact met Gonny gehad, zij stond toen al dagelijks stand-by. Zo bijzonder dat iemand dag en nacht voor je klaar staat!

Uiteindelijk bleef onze kleine vent veel langer in mijn buik zitten dan wie dan ook gedacht had. In de weken tussen de vroegtijdige weeën en de uiteindelijke bevalling met 38,5 weken, had ik heel fijn contact met Gonny. Ik kwam steeds meer bij mezelf, en genoot daarbij van prachtige wandelingen in de natuur. Daar deed ik dan verslag van naar Gonny. Het zorgde ervoor dat ik helemaal in het moment kon zijn. Toen ik een keer ’s nachts weeën kreeg die later weer stopten, voelde ik het vertrouwen door mijn lijf stromen. Ik hoorde de vogels fluiten bij het opkomen van de zon tijdens het wegwiegen van de weeën. Zo’n bijzondere ervaring! Het leek misschien een beetje zweverig, maar gaf mij het vertrouwen en de kracht die ik nodig had. En Gonny beantwoordde die ervaringen met precies de juiste woorden en enthousiasme waardoor ik werd gesterkt en zelfs zin kreeg in de bevalling.

Gonny leende me een boek “bevallen op eigen kracht” uit, wat me ontzettend geïnspireerd heeft. Ik wist dat ik naar mijn eigen lichaam mocht en kon gaan luisteren. Ik voelde dat ik de natuur zijn eigen gang wilde laten gaan. Toen het ziekenhuis voorstelde om me in te laten leiden, heb ik daar toch van afgezien. Ik wilde dat mijn kindje er zelf klaar voor was, en dat mijn lichaam helemaal zelf de regie zou gaan bepalen.

De avond voor de bevalling kreeg ik heel verdrietig nieuws van vrienden van mij. Ik was er helemaal ondersteboven van, en Gonny kwam de ochtend erna om erover te praten. Door het verdrietige nieuws wilde ik niet meer bevallen, maar door met haar in gesprek te gaan kon ik de rust toch weer vinden. Die middag fietste ik terug van een controle in het ziekenhuis, ik bleek al bijna 4 centimeter ontsluiting te hebben. Al die weken met valse alarmen hadden blijkbaar al heel wat in gang gezet. Bij thuiskomst begonnen mijn weeën. Ik voelde direct dat het nu eindelijk menens was. Ik had er zin in, zin om onze zoon te gaan ontmoeten. Ik had er zelfs zin in om een mooie bevalling te ondergaan.

Geboorte van Timme

Gonny zou direct komen. Ik ging alvast douchen en binnen een half uur was Gonny er. Het was fijn om de weeën op te vangen in de douche. De weeën kwamen al heel snel rap op elkaar. Eigenlijk wilde ik niet onder de douche vandaan, maar ik zou moeten bevallen in het ziekenhuis. Toch maar met z’n 3en in de auto gestapt, wat was de autorit naar het ziekenhuis naar! Mijn lijf schreeuwde dat het niet wilde zitten, niet in de auto en niet in de rolstoel in het ziekenhuis. En dus zijn we zodra we bij het ziekenhuis waren, lopend naar de verloskamers gegaan. De rolstoel als steun voor me, en bij elke wee onderweg drukte Gonny de rug weeën tegen met een hele fijne handgreep. Zij leerde de handgreep aan mijn vriend en om de beurt verlichtten zij zo de pijn bij mij. Aangekomen op de verloskamers had ik al 7 centimeter. Gesterkt door de informatie die ik al die tijd ervoor van Gonny gekregen had, wist ik dat mijn lijf wel zou aangeven hoe het deze bevalling zou willen ondergaan. En mijn lijf was duidelijk: staan en hangen! Dat werd niet zo gewaardeerd in het ziekenhuis. De verloskundige en verpleging probeerde me op bed te krijgen, maar ik wilde niet. En Gonny gaf mij het vertrouwen dat ik naar mijn lijf mocht luisteren. En dus braken al snel mijn vliezen spontaan terwijl ik stond en mijn vriend mijn rug weeën probeerde te verzachten. Een plens water over zijn schoenen. Meteen daarna begonnen de persweeën. Uiteindelijk vond de verloskundige het toch verstandiger dat ik op bed kwam. Gonny bedacht een mooi alternatief: op handen en knieën op bed. En zo perste ik onze zoon stukje bij beetje naar beneden. En ik voelde me zo krachtig, zo oer. Ik was eufoor dat ik zelf de regie had, dat ik dit allemaal zelf deed. Ik had al het vertrouwen in mijn eigen lijf. Gonny was er, stelde me met kleine woorden gerust, maar liet het ook helemaal de bevalling zijn van mijn vriend en mij samen.

Het laatste stukje moest toch op de rug. Dat voelde toen goed. Bij 1 van de laatste persweeën knapte er iets in mijn bekken. Maar ondanks de pijn ging ik door en toen werd onze zoon geboren. Nog geen drie uur nadat ik op de fiets gezeten had was hij daar, een snelle bevalling, maar oh zo mooi! Ik had het zelf gedaan, ik had naar mijn lijf geluisterd. En dat gaf mij zo’n oergevoel. We hebben met z’n drieën onze prachtige zoon Timme bewonderd. We hebben zijn geboorte met z’n drieën gevierd. Wat was Timme mooi geland, hij straalde meteen rust uit. Gonny heeft prachtige foto’s gemaakt van de gehele bevalling. Dankbaar en blij waren en zijn wij, dankbaar voor onze mooie zoon, en dankbaar voor zo’n mooie intense bevalling.

Daarna

Na de bevalling bleek dat er een scheur in de verbinding van mijn bekken zat. Een hele zware kraamperiode volgde, waarbij we toch heel veel van onze zoon hebben kunnen genieten. Ik heb met Gonny heel fijn kunnen napraten wat er nou is gebeurd op het moment dat het misging in mijn bekken. Dat hielp met verwerken. Ondanks de pech rond mijn bekken kijk ik terug op een prachtige bevalling. De aanloop naar de bevalling toe vond ik intens, bijzonder, heel fijn. Dat kwam door de begeleiding van Gonny. De kracht, rust en het vertrouwen wat zij doorgaf beschouw ik als heel bijzonder, fijn en waardevol. Dank je wel lieve Gonny, voor deze prachtige belevenis.

Luuk

Verslag van de geboorte van Luuk

Ik ben Marieke, anesthesioloog in opleiding en dit is mijn verhaal.

Kennismaken

Wij maakten kennis met Gonny toen wij 36 weken zwanger waren. Ons kindje lag in stuit en ik wilde heel graag zelf bevallen en daar kon ik alle hulp bij gebruiken die er was. Ik probeerde Gonny al een paar dagen te pakken te krijgen. Achteraf bleek ze op vakantie te zijn. Ze sms’te mij, dat zodra ze thuis kwam ze zou bellen. En dat heeft ze gedaan! Gelijk 1,5 uur aan de telefoon gezeten. Ik het hele verhaal gedaan en gaande weg hebben we het ook al over ‘bevallingszaken’ gehad. De klik was er telefonisch dus gelijk een afspraak gemaakt voor de week erna, want de grote dag naderde al snel. Dan kon Marcel ook in gesprek met Gonny en zijn vragen/twijfels uiten. Als hij ook die klik zou krijgen, dan konden we ons gaan voorbereiden. De dag erna hadden wij bij 35 weken een afspraak met een gynaecoloog om te kijken of de kleine bij 36 weken te draaien was. Een drama was dat! Ik krijg er nog rillingen van. Die onvoorbereide draaipoging voelde als een verkrachting aan.

Voorbereiden op de stuitbevalling

Bij 36 weken hadden we een gesprek met Gonny bij ons thuis. Daar hebben we uitvoerig gesproken over alles. Ze pikte feilloos op dat ik me zorgen maakte over de kans op een keizersnede omdat ik in het ziekenhuis moest bevallen. Ik had me al ingelezen op stuitbevallingen en wist voor een deel hoe ik het hebben wilde. En ik wilde niet op mijn rug bevallen! Ik was bang dat ik me niet voldoende zou kunnen ontspannen en een keizersnede moest krijgen. We maakten een afspraak voor de week erna om onze geboortewens in te vullen. In de tussentijd hadden wij een afspraak bij een andere gynaecoloog.

Bij 37 weken hadden we weer een afspraak in het ziekenhuis. Dit was een eerste keer met de betreffende gynaecoloog. Hij keek met de echo of alles goed was, hoorde ons verhaal aan over de verschrikkelijke draaipoging. Deed zelf nog een hele vriendelijke, zachte draaipoging, zonder succes. Toen vroeg hij wat ik wilde. Waarop ik antwoordde dat ik het zelf wilde proberen. (Later veranderde dit in dat ik het zelf ging doen!) Hij zei dat dat goed was, onder een reeks voorwaarden. Hij eindigde zijn betoog met de zin: Maar ik heb de laatste stem in de bevalling. Het kwam erop neer dat zodra het niet zou verlopen zoals zij wilden zien, dan werd het een keizersnede. Wij liepen verstomd de spreekkamer uit. Gelukkig zagen we Gonny de dag erna. Ik heb tranen gelaten bij de gedachte dat ik niet snel genoeg zou ontsluiten of niet snel genoeg mij kind er uit zou kunnen persen en dan een keizersnede moest krijgen. En hoe zat het dan met collega’s van hem? Zou ik daar ook de ruimte krijgen die hij (voor zover je het ruimte kan noemen) mij bood?

Eigen keuzes maken

Maar Gonny zou Gonny niet zijn als ze niet al een idee had. Zij adviseerde ons om met een vroedvrouw contact op te nemen die haar cliënten centraal zet en de communicatie tussen 1e en 2e lijn probeert te verbeteren. Daarnaast heeft zij ervaring met stuitbevallingen thuis. Wie weet heeft zij nog adviezen, hoe met deze situatie om te gaan. Geruster gesteld bij deze gedachte hebben wij ons geboortewens opgesteld, waarvan we hoopten dat het ziekenhuis ons de ruimte zou bieden bij bepaalde zaken (niet toucheren, navelveter ed.) Marcel en ik hebben het er ’s avonds goed over gehad of we deze vroedvrouw zouden benaderen. Gesproken over wat we wilden en uiteindelijk tot de conclusie gekomen, wie niet waagt, wie niet wint. Wie weet wat deze vroedvrouw voor ons kon betekenen. De volgende dag heb ik gelijk een afspraak gemaakt voor na het weekend. Stiekem begonnen we te hopen dat ze een thuisbevalling met ons wilde doen. Dit was altijd al ons idee geweest, totdat we vrij vroeg in onze zwangerschap bij de gynaecoloog belandden.

Bij bijna 38 weken spraken wij de vroedvrouw. Zij heeft ons hele verhaal aangehoord en daarna alle opties die wij hadden op tafel gelegd. Eén van de opties was een thuis bevalling. Onze wens was gehoord. Omdat dit een belangrijke beslissing was hebben we er een aantal nachten over geslapen voordat we definitief ja zeiden tegen dit plan. Ik heb Gonny telefonisch (weer meer dan een uur) gesproken en ik zag het weer helemaal zitten. We zouden in bad bevallen! Gonny was helemaal blij voor ons. Ik had ook het gevoel van vertrouwen in de bevalling weer terug. Met Marcel, Gonny, een goede vroedvrouw en een 2e standby, zou het goed komen. Ik begon uit te kijken naar de bevalling.

Een week later kwam de vroedvrouw bij ons thuis en spraken we de situatie verder door. We twijfelden of we het de gynaecoloog moesten laten weten of niet. Wij wilden nu namelijk geen gedoe, wat energie zou kosten. We wilden met positieve energie ons voorbereiden op een mooie bevalling. We zouden het af laten hangen van het gesprek wat we met 39 weken zouden hebben. Met 38,5 week hebben we het bevalbad opgehaald. Dat was ook niet te vroeg, want precies een week later op een zondag begon het feest.

In de tussentijd hadden we bij 39 weken nog een afspraak bij de gynaecoloog. We zijn zeggen en schrijven 5-10 minuten binnen geweest. Hoe gaat het? Wel goed. Bloeddruk gemeten. Echo gemaakt. Gegevens van de echo genoteerd. Als er iets is, altijd gelijk hier naartoe bellen en niet eerst je vroedvrouw. In de deuropening zei hij nog op de valreep dat wanneer ik 40-41 weken zou zijn, ik toch aan een keizersnede moest denken. Waarop ik antwoordde, laten we dat maar zo lang mogelijk uitstellen. Hoe durfde hij iedere keer weer die keizersnede aan te halen, terwijl ik het zelf wilde doen. Wie was er nou zwanger hij of ik? Gelukkig hoefde ik het daar niet op aan te laten komen.

De bevalling begint

Bij 39,5 weken braken mijn vliezen om 9.30 uur. Ik lag te lachen in bed, terwijl het bed en de grond steeds natter werden van het vruchtwater. Ik was zo blij dat de bevalling was begonnen en dat ik niet bang hoefde te zijn voor de gynaecoloog. Terwijl ik ging douchen, heeft Marcel onze vroedvrouw gebeld en afgesproken dat ze rond 12 uur zou komen kijken. Daarna Gonny, die vertelde dat ze een mandala workshop had s ochtends, maar dat ze weg kon wanneer we wilden. Op dat punt voelde alles goed, kwamen de eerste weeën en konden we het nog prima met z’n tweetjes. Marcel is de honden gaan uitlaten, ontbijten en daarna rustig het bad op gaan zetten. Ik ben lekker op de bal gaan zitten, wat fruit gaan eten en rustig de weeën laten komen.

Rond 12 uur zag alles bij de controle van de vroedvrouw er goed uit. Om 16 uur zou ze weer komen. Gonny belde rond 14.30 uur, hoe het ermee ging. Alles was prima, de weeën kwamen af en aan en varieerden in sterkte. Ik had me erop ingesteld dat het nog wel even zou duren. We zouden bellen wanneer we haar er graag bij wilden. Ik ben even gaan liggen en schoot rond 15.30 uur op van een draai die de kleine maakte. Hierna werden de weeën wat sterker. Om 16 uur was de vroedvrouw er weer. Controles weer prima. Ik dacht dat de weeën zo weer zouden afzakken, dus de vroedvrouw is weer gegaan. We zouden bellen wanneer het door zou zetten. Ik ben om 16.30 uur in bad gestapt, waarna de weeën bleven. Ze werden sterker, moest me nu echt goed concentreren om er door te komen.

Marcel heeft rond 17 uur Gonny en de vroedvrouw gebeld. Gonny stond een half uurtje later op de stoep. Ze is op een stoel gaan zitten in de keuken, daar stond namelijk ook ons bevalbad. Meer hoefde ze de uren erna ook niet te doen. Het feit dat ze er was gaf me kracht en zekerheid om op te gaan in dit proces. Voor Marcel zorgde ze ook goed. Ook hij had er meer vertrouwen in. Mocht hij niet weten hoe hij me moest bij staan, dan zou Gonny hem wel adviseren. Onder tussen maakte Gonny af en toe wat foto’s. De vroedvrouw moest van iets verder komen en die heeft na een controle lekker op de bank plaats genomen om de situatie van een afstandje te overzien. Zo nu en dan controles met de doppler. Ik zat goed in de flow en hoorde Gonny van tijd tot tijd complimenten fluisteren, dat ik het zo goed deed.

Luuk wordt geboren in bad

Tot ongeveer 20.45 uur, toen kwamen de oerklanken. Ik had persdrang! Ik ben gehurkt in bad gaan zitten en de vroedvrouw kwam aan het bad zitten en belde haar collega erbij. Ik ging zo op in de bevalling, dat ik nauwelijks merkte dat ze binnen kwam. Al vrij snel voelde ik iets naar buiten komen. Daar was het eerste voetje. De rest van het beentje volgde langzaam. Wat zo gek voelde, was dat de kleine het beentje bewoog!. De vroedvrouw heeft vervolgens gekeken of ik volledige ontsluiting had en of ze het andere voetje kon voelen, want ik was inmiddels een half uur aan het persen. Het voelde veel korter. Ze zei dat er iets meer progressie moest komen en dat ik nog 4 persweeën kreeg, anders moesten we iets anders bedenken. Daar hoefde ik geen twee keer over na te denken. Tot nu toe had ik nog niet mee geperst. Mijn lijf deed het al zo goed. Vooruit, bij de volgende wee heb ik zelf actief mee geperst, waarop het andere beentje tevoorschijn kwam. De weeën erna kwam de rest van het lijf, tot het hoofdje stond. Op dit punt was de kleine zo druk aan het bewegen en op de bodem van het bad te springen, dat dit mij flink pijn deed. Hierop vielen de weeën weg. Omdat het hoofdje geboren moest worden, ben ik weer gaan zitten op aanwijzingen van de vroedvrouwen en hebben zij geholpen met het hoofd van de kleine. Hij was er, Luuk, mijn zoon. Ik voelde me zo gelukkig! En dat in vertrouwen thuis. Het voelde zo goed. Na zijn geboorte hebben we lekker een uur zitten knuffelen en kennis maken in bad. Marcel is er ook nog even bij ingestapt. Gonny heeft lekker foto’s gemaakt en die zijn prachtig geworden. De vroedvrouwen zaten na te bespreken op de bank. Vervolgens is de placenta geboren en heeft Marcel afgenaveld. Hij is toen lekker met Luuk gaan knuffelen, zodat ik uit bad kon stappen. Gonny heeft op mij gepast terwijl ik aan het douchen was. Geholpen met afdrogen. Dat was zo fijn! Zo kon de vroedvrouw bij Marcel en Luuk blijven. Daarna lekker het bed in met de kleine. Gonny nam afscheid en zagen we een paar dagen later weer, toen ze het prachtige geboorteverslag kwam brengen. Ik heb het met tranen in mijn ogen zitten lezen.

Dankbaar

Wij zijn Gonny dankbaar dat zij de bevalling van Luuk zo mooi heeft gemaakt. Zonder haar hadden we er niet eens over nagedacht om ondersteuning te zoeken buiten het ziekenhuis. Ze heeft ons geholpen bij de voorbereiding, de bewustwording die we nodig hadden om zo vol vertrouwen deze bevalling aan te gaan. Ze was er wanneer we het vertrouwen zagen verdwijnen door de afspraken in het ziekenhuis. Ze was er tijdens de bevalling, voor ons alle drie! Ze heeft prachtige foto’s gemaakt, die we altijd zullen koesteren. Ze heeft een geweldig verslag geschreven, zodat Luuk later kan lezen hoe hij op de wereld kwam.

Lieve Gonny tot bij de volgende zwangerschap!

Voor de Engelse versie zie Doula English Birthstories.

Linde

Geboortereis/verslag van Gatha Meijer

Samen met papa Bart en Doula Gonny (later kwam de verloskundige Linda van verloskundigenpraktijk ’t Stroomdal te Eelde er nog bij). De geboorte van Linde Anaïs Meijer op 1 april 2012, om 13.06 uur.

Kiezen voor een doula

Lieve Gonny,
Tijdens de zwangerschap van mijn 2e dochter voelde ik dat ik een ‘oermoeder’ aan mijn zijde nodig had tijdens de bevalling. Mijn eerste bevalling van dochter Lieve heb ik als heel pijnlijk ervaren en had nog maar weinig vertrouwen om dit nog een keer te doorstaan. Lieve is in het ziekenhuis geboren en ik moest worden ingeleid, omdat mijn vliezen gebroken waren en de weeën niet vanzelf kwamen, een klinische bevalling dus. Ik miste de oermoederkracht maar vooral miste ik liefde, het vertrouwen in mijn lichaam en het gedragen worden tijdens de bevalling. Toen ik dus voor de 2e keer zwanger raakte heb ik me meteen ingeschreven voor een zwangerschapscursus bij Rondom Zwangerschap in Groningen bij Sylvia de Groot en ben me gaan verdiepen in ‘anders’ bevallen (minder klinisch meer vanuit het lichaam zelf, de oerkrachten). Bij de eerste les begon ik meteen al meer vertrouwen te krijgen en bij de laatste les had ik zelfs heel veel zin in de bevalling! Tijdens deze cursus werd ik ook bekend gemaakt met Doula’s. Toen ik het voor het eerst hoorde stond ik er sceptisch tegenover, een vreemde vrouw bij je bed als je gaat bevallen, is niet zo mijn ding. Toen ik later meer informatie op internet ging lezen kreeg ik steeds meer een warmer gevoel bij het idee om een Doula ‘in te huren’. Zoals ik al schreef voelde ik heel sterk dat ik een ‘oermoeder’ bij de bevalling nodig had. Daarnaast voelde ik me niet gedragen door de verloskundigenpraktijk waar ik onder behandeling was, dus voor mij lag het voor de hand om contact op te nemen met een Doula. Ik heb dit nog weken uitgesteld omdat ik het echt zeker wilde weten. Mijn man Bart nam de laatste twijfel bij me weg en toen belde ik jou.

Contact met de doula

Al tijdens ons eerste gesprek met jou wist ik dat ik goed zat… zo’n eerste gesprek is dan zo belangrijk en heeft de deuren voor me geopend. Na ons gesprek moest ik meteen huilen… omdat ik me getroost voelde met de gedachte dat ik het niet alleen hoefde te doen… ik ben na die tijd ook heel anders in mijn zwangerschap gaan staan, vol vertrouwen keek ik uit naar de bevallingsreis. Een paar weken later ben ik ook van Verloskundigenpraktijk geswitcht wat het plaatje helemaal compleet maakte… bevalling kom maar op! Die keren dat wij elkaar voor de bevalling hebben gezien, heb ik als prettig ervaren. Ik voelde dat we een band opbouwden, en gelukkig zag ook mijn man Bart het helemaal zitten met jou. Samen met jou hebben we dan ook een geboortewensenplan gemaakt… heel fijn was dat. Ook kon ik door onze geboortewensen op papier te zetten het helemaal loslaten en in overgave gaan, vertrouwen.

De bevalling begint

Zaterdag 31 maart om 3.30 uur braken mijn vliezen. Net als bij mijn 1e dochtertje kwamen de weeën niet op gang. Ik heb toen besloten om de verloskundige niet meteen te bellen omdat ik mijn lichaam de tijd wilde geven om zelf met de weeën te komen. 12 uur later kwamen de weeën langzaam op gang. Ik heb jou gebeld en je zei dat je die avond langs ging komen. Dat vond ik zo fijn, ook al waren mijn weeën nog niet zo sterk toch stond je er meteen. De weeën kwamen trouwens steeds heftiger en ben jij niet meer weg gegaan. Die avond en die nacht die daarop volgden waren eigenlijk heel gezellig… af en toe een wee opvangen, daarnaast verbinding maken. We hadden fijne muziek, kaarsjes aan, ik ben zelfs nog in bad geweest en mijn man Bart en jij waren heel lief voor me. Onze oudste dochter lag heerlijk in haar bedje te slapen, dus ergens was zij er ook bij. Daarnaast voelde ik me erg gedragen door de energie die ons omringde, geborgenheid, liefde, kracht en zachtheid (fijne spirits). Tegen de ochtend (inmiddels had ik al 12 uur weeën van middelheftig tot heftig)… hebben we de verloskundige gebeld, ik wilde nu toch graag weten hoe de stand was. De verloskundige was er om ongeveer 6.00 uur (toen had ik dus al meer dan 24 uur gebroken vliezen, dus had ik de stempel medische indicatie al). Linda de verloskundige constateerde helaas nog maar 2 cm ontsluiting… na al het harde werk was ik best teleurgesteld. Het uur dat volgde was best emotioneel, eigenlijk zou ik naar het ziekenhuis moeten om het daar af te maken, wat me natuurlijk ook bang maakte omdat ik ingeleid zou moeten worden, wat mij bij de eerste bevalling echt parten speelde. Onze verloskundige was heel lief en zacht en liet ons de keuze… ook jij stond volledig achter ons wat we ook zouden kiezen.

Naar het ziekenhuis

Uiteindelijk leek het ons natuurlijk verstandiger om naar het ziekenhuis te gaan. Dus reden we met z’n vieren naar het ziekenhuis. Ik vond het ook zo fijn, dat jij na een lange nacht, toch mee ging naar het ziekenhuis. Ook al zei je dat het vanzelfsprekend was. Onze dochter hadden we snel bij de buurvrouw gebracht. Linda, de verloskundige had onze geboortewensenplan meegenomen en droeg dat over aan de verloskundigen van het ziekenhuis… ik wilde absoluut geen oxytocine (wee-opwekkers), geen pijnstillers en ik wilde graag een lotusbevalling (de placenta blijft aan het kindje vast zitten totdat ook de placenta geboren is en als de navelstreng helemaal uitgeklopt is dan pas wordt doorgeknipt). Toen wij in het ziekenhuis aankwamen besefte ik dat wij onze energie mee hadden genomen naar het ziekenhuis… het was net alsof we toch nog thuis waren… dat ik al meer dan 12 uur thuis de weeën had opgevangen had voor een sterke energieveld gezorgd… heel fijn! Gelukkig werd ik niet ingeleid, het ziekenhuis wilde eerst afwachten tot de weeën vanzelf weer op gang zouden komen. Jij gaf mij een granule van een sterk homeopatisch middel, om de weeën op te wekken… en wonder boven wonder kwamen de weeën krachtig terug… zelf zo krachtig dat ik voelde dat het ‘echte’ werk ging beginnen… een paar helse uren volgden, want de ontsluitingsweeën vond ik erg pijnlijk! Ik overwoog zelfs om een pijnstiller te nemen… ergens hoorde ik een innerlijke stem die zei dat mijn dochtertje over een uurtje geboren zou worden… grappig dat jij kort daarop zei dat ik de bevalling in stukjes kon knippen zodat de pijn te overzien zou zijn… je zei precies hetzelfde wat mijn innerlijke stem zei… wacht nog een uurtje af…

De geboorte van Linde

En daadwerkelijk na een klein uurtje is na 2 persweeën Linde geboren! Fantastisch! Ik mocht samen met de verloskundige het kindje uit mij halen en toen op mijn borst leggen…waar het uren heeft gelegen. De placenta is na ongeveer een half uur geboren en na nog een half uur hebben we het losgeknipt. De placenta gaan we in de tuin begraven. Heel fijn ook dat het ziekenhuis personeel ons met ‘rust’ liet… we hebben het met ons viertjes gedaan (mijn man, de verloskundige, jij en ik)… heel fijn! Wat een reis… ik moest zeker eerst bekomen omdat de ontsluitingsweeën behoorlijk pijnlijk waren, maar ik kon Linde helemaal in mijn hart sluiten… zo een mooi en ontroerend meisje… zo sterk en liefdevol!

Wat het me heeft gebracht

Ik besef nu hoe rijk de zwangerschap en de bevalling me hebben gemaakt. Ik mocht tijdens de zwangerschap al mooie en fijne mensen ontmoeten, ik mocht veel leren over ‘anders’ bevallen, fijne boeken lezen en daarnaast me weer dieper verbinden met mijn lichaam, heling van diepe zielsstukken, me weer gedragen voelen door de oermoeders en natuurlijk het allerbelangrijkste, een poort zijn waardoor Linde geboren kon worden in deze wereld… Ik ben heel dankbaar voor dit alles!
Dank je wel Gonny dat je er voor ons was, voor en tijdens de bevalling. Ik heb me heel gedragen door je gevoeld en ook na de bevalling, in de kraamweek, je steun reikte heel ver. Je wijsheid, je rust, je kracht en je liefde hebben van onze bevalling een hele mooie reis gemaakt.
Een hele dikke knuffel, ook van Bart, Lieve en Linde.

Edward (Engels)

Edward’s Story

The benefits of our doula

There is no manual for how best to have a baby. And the prospect of having a baby in a foreign country can be a daunting one, regardless of how well you’ve mastered the language. So when my husband and I found out we were expecting a baby we did what we know best, research. We went about gathering as much information as we could about many different aspects of having a baby. However we quickly realized that preparing to have your first child cannot be reduced to lists and numbers. We wanted to make sure that we gave our baby the best entrance into the world that we possibly could. We spent quite a bit of time discussing our birth plan and agreed that we would like to include a doula in our plan if at all possible. A quick search led us to Gonny Cappers and a short phone call later we had scheduled our first meeting. From the moment Gonny walked into our house I felt a sense of calm. My husband and I discussed every aspect of our birth plan with Gonny. She made us feel at ease with our choices and encouraged us to consider many aspects of the birth we had not yet discussed. She was warm, open and very well informed and my husband and I were pleased to welcome her into our family. As our baby reached full term I was confident that we would face our baby’s birth with composure and grace.

The day Edward was born

The day my son was born started very early. The first contractions were short and very well spaced, but they pulled me out of sleep. After a short spell of napping my husband and I decided to welcome the morning in our living room. My husband readied the house and soon the lights were low, music played softly and we were ready to call Gonny. She arrived bright and early and was quickly helping me manage some back pain with some well placed acupressure. The morning brought ebbs and flows of contractions, and just as each wave in the sea makes a small mark on the sand on which it falls, each contraction was making its own mark on my body. I was able to breathe and sway through each wave and in between waves we looked at pictures and remembered other times in our lives that brought us joy. In the early afternoon Gonny encouraged me to spend some time in the shower. The warm water was wonderfully calming and soon the contractions were coming closer together. A quick visit from the midwife confirmed that everything was moving in the right direction and she would return in a few hours. For the next few hours I continued to breathe and sway through each wave and I increasingly relied on the closeness of my husband to carry me through. When the midwife returned she confirmed that I had continued to make good progress and at the same time my waters broke. My husband and I decided then that we would like to bring our son into the world at home. An hour later, my body was finally ready to bring forth my son. Amidst the bustle and climax of pushing I can still hear Gonny’s voice guiding me through the final moments, encouraging me to focus on my son. And as they laid him on my stomach she said, “Look at your beautiful son!” And with that, two became three.

That we were able to give my son the welcome we had so hoped for is a continuing source of joy for me. And there is no question that having Gonny’s support made it possible for us to stay at home and feel safe and secure in our decision. Even though it is one moment in our lives together, that his story starts with togetherness and love gives me hope that those will be common threads throughout his life.

Sona

Mijn doula-ervaring

Voorstellen

Ik zal me eerst even voorstellen. Mijn naam is Tamarah en ik ben 18 jaar oud. Mijn vriend heet Gijs en hij is 23 jaar oud. Gijs en ik kregen een relatie toen ik 15 was. Toen ik 17 jaar was, kwam ik erachter dat ik zwanger was geraakt, ondanks een spiraaltje. Op dat moment woonde ik samen met Gijs in Groningen, op kamers. Ik deed op dat moment de sprint-havo (twee jaar in een jaar), ik werkte 13 tot 16 uur in de week en ik danste 5 uur in de week. Ik was vastbesloten om te blijven werken en dansen en om mijn havo-diploma te halen. Hierdoor kwam er echter veel druk op mijn relatie te staan en ik had het idee dat we elkaar ergens kwijt raakten. Hierdoor stonden mijn vriend en ik niet veel stil bij de zwangerschap.

Contact met de doula

Toen ik al een tijdje zwanger was, vertelde mijn moeder mij over een doula. Een vriendin van haar had Gonny ook bij haar bevalling gehad, en dat was erg goed bevallen (letterlijk en figuurlijk). Ik heb gelijk contact gezocht met Gonny en toen Gijs en ik ons eerste gesprek bij haar hadden, klikte het meteen. We vertelden onze wensen aan haar, over de bevalling en over de zwangerschap zelf. Elke keer als we een afspraak met Gonny hadden, stonden we weer even stil bij de zwangerschap en hadden we tijd om er goed over na te denken. Zo konden we ons drukke leventje combineren met de zwangerschap.

De geboorte van Sona

Zes dagen voordat mijn examens begonnen ben ik bevallen. De bevalling zelf ging erg vlot. Het leek allemaal langs me heen te gaan, zo onwerkelijk. Op 10 mei 2011 begonnen de weeën om 22:00 uur. Rond 01:00 uur waren we in het ziekenhuis. Gonny stond ons daar al op te wachten met een rolstoel (iets waar wij dus nooit aan zouden denken). Eenmaal aangekomen op de verloskamer werden mijn vliezen gebroken. De weeën werden daarna echt ondragelijk, maar ik dacht niet aan de pijn zelf. Ik dacht alleen aan hoe ik de pijn het beste zou kunnen doorstaan. Mijn moeder, mijn vriend, mijn schoonmoeder en Gonny waren aanwezig bij de bevalling. En ieder had zijn eigen taak. Ik wilde dat er iemand over mijn buik wreef, ik wilde dat er iemand mijn benen masseerde, ik wilde dat iemand mijn rug masseerde en ik wilde iemand die mij aanmoedigde en mijn hand vast hield. Gonny wist precies wat ze tegen me moest zeggen, als ik de weg even kwijt was. Veel vrouwen zouden dit ongelofelijk vinden, maar ik heb tijdens mijn bevalling geen een keer iemand uitgescholden en ik heb ook geen pijnbestrijding gehad. Om 03:00 uur kreeg ik persweeën en om 03:29 uur werd ons zoontje geboren op 11 mei 2011; Sona William Pronk.

Aandeel van de doula

Gonny haar aandeel tijdens de zwangerschap en de bevalling was erg groot. Ik durf zelfs te zeggen dat ik zonder haar niet zo een snelle bevalling had gehad. Ze zorgde ervoor dat ik me volledig kon ontspannen en omdat we onze geboortewensen met haar hadden besproken, kon ze voor mij praten als ik het even te druk had met weeën opvangen. Ook ziet ze precies wat je nodig hebt, zonder dat je het tegen haar zegt. Een blik is al genoeg.

Tijdens mijn zwangerschap liet ze ons stilstaan bij dingen die ik zelf nooit had kunnen bedenken. Wil je muziek tijdens je bevalling of vertrouwde voorwerpen, wat verwacht je van de verloskundige, wat mag er wel en niet gebeuren. Op deze manier konden we ons goed voorbereiden en wist ook de verloskundige wat voor vlees ze in de kuip had. Dat is heel fijn, want het lijkt mij geen pretje om instructies uit te delen als je aan het bevallen bent.

Al met al is de bevalling, mede door Gonny, een hele bijzondere ervaring om op terug te kijken. Daarnaast heb ik ook mijn havo-diploma gehaald en vlak na de bevalling zijn we binnen de stad verhuisd naar een appartement met tuin. Volgend schooljaar ga ik met een studie beginnen en Gijs en ik willen zeker nog een kindje als we onze studies hebben afgerond. Ook daar zal een doula bij aanwezig zijn, ik kan het echt iedereen aanraden!